Η μαμά Marta Rojnič φωτογραφίζει τον νεογέννητο γιο της Marko όσο εκείνος κοιμάται. Υλικά της; Λίγα κομμάτια ύφασμα και πολλή φαντασία!
Η μόδα των υπναρούληδων που ταξιδεύουν στους πιο μαγικούς κόσμους μέσα από τη δημιουργικότητα της μαμάς τους ξεκίνησε από τη μαμά Queenie Liao.
Τι να ονειρεύεται άραγε στην πραγματικότητα ο μικρός Marko;
Η Stephanie Er είναι άλλη μία μαμά που αποφάσισε να αρπάξει την ευκαιρία και να δημιουργήσει μαγικές εικόνες με το παιδί της, όσο αυτό κοιμάται!
Η ίδια ξεκίνησε όταν η κόρη της άρα ήταν μόλις 3 ημερών, αλλά το πάθος της για τη φωτογραφία είχε φουντώσει από τότε που η Stephanie έμεινε έγκυος.
Χρησιμοποιώντας τα πιο απλά καθημερινά αντικείμενα που βρίσκει στο σπίτι και με έμπνευσή της την ποπ κουλτούρα, τη μουσική και τα χόμπι της, μας οδηγεί σε ένα μαγικό ταξίδι μέσα από φωτογραφίες που επιθυμεί μια μέρα να γίνουν βιβλίο για να μπορεί να το διαβάζει στην κόρη της όταν αυτή μεγαλώσει.
Πηγή:www.eimaimama.gr
Γράφει:
Στη σελίδα γνωρίσαμε και παλιότερα την τέχνη του bento. Πραγματική τέχνη, όπου οι γονείς βάζουν όλη τους τη μαεστρία για να δημιουργήσουν γεύματα που τα παιδιά τους θα αγαπήσουν με την πρώτη ματιά.
Η Li Ming, μια μαμά από τη Σιγκαπούρη, φτιάχνει για τους γιους της – Ivan Tey, 10 ετών και Lucas Tey, 7 ετών – kyaraben. Έμπνευσή της λατρεμένοι παιδικοί χαρακτήρες, όπως η Hello Kitty, ο Σπάιντερμαν, ο Μπομπ Σφουγγαράκης και ο Σούπερ Μάριο. Δέχεται βεβαίως – και- παραγγελίες από τα παιδιά της.
Ξεκίνησα να τους φτιάχνω kyaraben για το σχολείο το 2011, αλλά σταμάτησα τον περασμένο χρόνο και τώρα τους τα ετοιμάζω στο σπίτι.
Τα γεύματα αυτά παίρνουν περίπου μισή ώρα για να γίνουν, συν τον χρόνο που χρειάζεται για να μαγειρευτεί το φαγητό. Θα πρέπει να είναι νόστιμα, αυτό σκέφτομαι όταν τα δημιουργώ. Τα αγόρια μου δεν πρόκειται να φάνε φαγητό που δεν είναι νόστιμο, όσο υπέροχο κι αν φαίνεται.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες εικόνες στη σελίδα της www.bentomonsters.com, όπου θα βρείτε επίσης και μερικές συνταγές για να δημιουργήσετε και τα δικά σας απίθανα bento!
Πηγή:www.eimaimama.gr
Από: Ελένη Χαδιαράκου
Το Άγχος του αποχωρισμού είναι μια πολύ συνηθισμένη αντίδραση για τα παιδιά αλλά και μια ένδειξη ότι μεγαλώνουν. Είναι η ξαφνική επίγνωση του παιδιού ότι εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος από άγνωστα άτομα, πέρα από τους γονείς του. Παρά την ενοχή που μπορεί να νιώσει η κάθε μαμά με την αντίδραση του παιδιού της, το άγχος του αποχωρισμού είναι ένα ουσιώδες μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης κάθε μωρού. Το πώς το χειριζόμαστε παίζει σημαντικό ρόλο στο αν αυτή η μετάβαση στη ζωή του παιδιού θα γίνει ομαλά ή πιο δύσκολα.
Πότε εμφανίζεται;
Γύρω στην ηλικία των 10 μηνών μπορεί να προσέξετε πως το παιδί σας γίνεται πιο ανήσυχο όταν βρίσκεται μακριά σας. Κάθε φορά που απομακρύνεστε και εξαφανίζεστε από το οπτικό του πεδίο ή αναθέτετε σε κάποιο άλλο πρόσωπο να το προσέχει, έστω και αν βρίσκεστε στο διπλανό δωμάτιο, αναστατώνεται και κλαίει. Όταν το βάζετε για ύπνο αρνείται να σας αφήσει να φύγετε από κοντά του και μπορεί να ξυπνήσει κατά τη διάρκεια της νύκτας και να σας ψάχνει. Αυτό το αναπτυξιακό στάδιο είναι γνωστό ως Άγχος Αποχωρισμού. Το παιδί σας δεν έχει μάθει ακόμα πως οι γονείς συνεχίζουν να υπάρχουν και θα επιστρέψουν, έστω κι αν βρίσκονται στο διπλανό δωμάτιο.
Το στάδιο αυτό φτάνει στο αποκορύφωμα του μεταξύ των 10 με 18 μηνών και συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τα 2 με 4 χρόνια. Το άγχος του αποχωρισμού παρουσιάζεται στα μωρά που αρχίζουν να αναπτύσσουν μια καλύτερη αίσθηση του κόσμου. «Κάποια μωρά αρχίζουν από αρκετά νωρίς να κατανοούν τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων,» δηλώνει ο Richard Gallagher, Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής Παιδιού και Εφήβου, του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι γονείς είναι πως το άγχος αυτό είναι φυσιολογικό. Οι γονείς μπορούν να παρέχουν κάποια υποστήριξη αλλά στη συνέχεια θα πρέπει να κάνουν τον αποχωρισμό πράξη όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Μέχρι πότε κρατάει;
Ο αποχωρισμός συνήθως παγιώνεται κατά το τελευταίο μισό του δεύτερου έτους του μωρού. Μέχρι τότε μπορεί να υπάρχει ένα ανεβοκατέβασμα συναισθημάτων των γονέων που κυμαίνονται από την ενοχή για την αναστάτωση που μπορεί να φέρει ο αποχωρισμός στο μωρό, μέχρι σε ανησυχίες σχετικά με το δέσιμο που μπορεί να έχει το παιδί σε αυτούς. Ο στόχος είναι να ελαχιστοποιήσετε το στρες από αυτές τις καταστάσεις ενώ καθησυχάζετε το παιδί σας ότι το αγαπάτε.
Πώς να κάνετε πιο εύκολους τους αποχωρισμούς
Υπάρχουν διάφορες στρατηγικές που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να βοηθήσετε το παιδί σας (και τον εαυτό σας) σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο.
Δοκιμάστε μικρούς αποχωρισμούς
Το μωρό σας μπορεί να αντιμετωπίσει άγχος και αγωνία αποχωρισμού ακόμα και για ένα λεπτό που μπορεί να μην σας βλέπει. Όταν βρεθεί σε διαφορετικό χώρο από εσάς, περιμένετε ένα δυο λεπτά πριν πάτε να το πιάσετε. Αν αλλάξετε δωμάτιο, ενημερώστε το ότι θα γυρίσετε πίσω. Αν το μωρό σας κλάψει, μιλήστε του ενώ είστε ακόμα στο άλλο δωμάτιο και μην τρέξετε βιαστικά κοντά του.
Βοηθήστε το μωρό σας να κοινωνικοποιηθεί
Τα παιδιά είναι απαραίτητο να συναναστρέφονται με διάφορα πρόσωπα καθώς μεγαλώνουν, λέει ο καθηγητής Richard Gallagher. Αν το μωρό δείξει δυσφορία για κάποιο πρόσωπο (τη γιαγιά του ή μια baby sitter) μην βιαστείτε να δραματοποιήσετε την κατάσταση και μην βιαστείτε να το πάρετε πάλι πίσω στην δική αγκαλιά σας.
Προετοιμαστείτε για τον βραδινό ύπνο
Η ανησυχία του μωρού είναι συχνή σε αυτόν τον κοινό αποχωρισμό, γι’ αυτό να είστε πολύ τρυφεροί όταν βάζετε το μωρό σας για ύπνο. Απομακρυνθείτε αφού έχει πάρει έναν υπνάκο και το έχετε ταΐσει. Τα μωρά είναι πιθανότερο να αντιδράσουν περισσότερο όταν είναι κουρασμένα, πεινάνε ή είναι άρρωστα. Αν είναι δυνατό, προσπαθήστε να αποφύγετε περιόδους αποχωρισμού, όταν αυτά δεν αισθάνονται καλά.
Προσέξτε τον τρόπο που αντιδράτε
Αν πανικοβάλλεστε κάθε φορά που ετοιμάζεστε να το αφήσετε, το μωρό θα πανικοβάλλεται επίσης.
Δώστε του λίγο επιπλέον χρόνο
Πριν αποχωριστείτε το παιδί σας και το αφήσετε στον παιδικό σταθμό ή στη baby sitter, δαπανήσετε λίγο χρόνο και παίξτε μαζί του. Στη συνέχεια διαβεβαιώστε το ότι θα επιστρέψετε σύντομα. Να είστε ήρεμοι και συνεπείς. Δημιουργείστε ένα «τελετουργικό» για να αποχαιρετίσετε το παιδί σας, στο οποίο να λέτε ένα ευχάριστο, τρυφερό και σταθερό αντίο. Παραμείνετε ήρεμοι και δείξτε εμπιστοσύνη στο παιδί σας. Καθησυχάστε το λέγοντας πως θα επιστρέψετε να το πάρετε. Εξηγείστε του σε πόσο χρόνο θα έρθετε να το πάρετε χρησιμοποιώντας έννοιες που θα καταλάβει (όπως μετά το γεύμα ή μετά που θα ξυπνήσει).
Δώστε του ένα αγαπημένο αντικείμενο
Βοηθήστε το παιδί σας να διαλέξει ένα αγαπημένο αντικείμενο. Αυτό το αντικείμενο (μεταβατικό, όπως λέγεται στην ψυχολογία) μπορεί να είναι μια μικρή κουβερτούλα, ένα σεντονάκι ή κάποιο αρκουδάκι. Αυτός είναι ένας υγιής τρόπος για να ελαχιστοποιήσετε το άγχος του αποχωρισμού, αφού η επαφή μαζί του θα καθησυχάζει το παιδί.
Παρηγορείστε τον εαυτό σας με τη σκέψη ότι τα δάκρυα του παιδιού είναι μόνο για να τα δείτε εσείς και θα σταματήσουν σύντομα αφού εσείς έχετε φύγει. Όσο γοερά και να κλαίει, αποχωρήστε γρήγορα και να είστε σίγουροι πως πολύ σύντομα το παιδί σας θα ηρεμήσει.
Τέλος το σημαντικότερο είναι να κατανοήσετε ότι ο αποχωρισμός είναι ένα φυσιολογικό στάδιο, που βοηθάει το παιδί να ωριμάσει και να ανεξαρτητοποιηθεί, και ότι παίζει σημαντικό ρόλο η εμπιστοσύνη που θα του δείξετε, αλλά και η αναγνώριση και διαχείριση των δικών σας συναισθημάτων. Ισχύει άλλωστε ότι, «πίσω από ένα παιδί με άγχος αποχωρισμού κρύβεται ένας γονιός με άγχος αποχωρισμού», ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει τα δικά του συναισθήματα, που εγείρονται στη φάση αυτή, τα οποία πιθανόν να συνδέονται με δικές του οικογενειακές εμπειρίες.
Πηγή:www.imommy.gr
Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε 34χρονη γυναίκα στο Norwitch της Μ.Βρετανίας έχοντας κριθεί ένοχη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε σε μια από τις πλέον ειδεχθείς υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Οι δε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που ακούστηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου για τα όσα υπέστησαν τα παιδιά, κατάφεραν να σοκάρουν ακόμη και τον δικαστή, ο οποίος έχει εκδικάσει και στο παρελθόν ανάλογες υποθέσεις.
Η Marie Black καταδικάστηκε για συνολικά 23 αδικήματα μεταξύ των οποίων βιασμό, ηθική αυτουργία σε βιασμό και για έκθεση ανηλίκου σε σεξουαλικές πράξεις, με θύματα δύο αγόρια και τρία κορίτσια ηλικίας τα οποία η 34χρονη κακοποιούσε επί δέκα χρόνια. Σημειώνεται πως είναι αρκετά σπάνιο, για γυναίκες να πρωταγωνιστούν σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων και όπως έχει σχολιαστεί, η περίπτωση της Black είναι σίγουρα από τις πλέον ιδιαίτερες.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Independent, η Black έκανε «κληρώσεις» και στη συνέχεια μετέφερε τα παιδιά σε διάφορα προκαθορισμένα σημεία όπου διεξάγονταν σεξουαλικά όργια με την συμμετοχή ανυπεράσπιστων παιδιών που αποτελούσαν γι αυτούς «ερωτικά παιχνίδια». Αρχικά οι ενήλικες έπαιζαν ένα παιχνίδι στο οποίο δεν μετείχαν τα παιδιά, το οποίο όμως καθόριζε ποια από αυτά θα μετείχαν στο «πάρτι» ενώ αρκετές φορές έπαιζαν τα παιδιά στα χαρτιά…Μεταξύ άλλων, η καταδικασθείσα ανάγκαζε τα παιδιά να κάνουν σεξ και μάλιστα μπροστά σε άλλους ενώ τα παιχνίδια των παιδιών όπως πχ κούκλες Barbie χρησιμοποιούνταν στους βιασμούς.
Tης Έλλης Πάντα
Αυτές οι πανέμορφες φωτογραφίες που απεικονίζουν ένα ουράνιο τόξο από έγκυες μητέρες και μετά, αγκαλιά με τα νεογέννητά τους, έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς στο διαδίκτυο. Φωτογράφοι είναι η Natalia Karpovovy και η Elena Gannenko και οι φωτογραφίες αυτές είναι ένα σύμβολο ελπίδας για τις μητέρες που γέννησαν, ή περιμένουν «μωράκια του ουράνιου τόξου».
«Ένα μωρό του ουράνιου τόξου είναι το μωρό που γεννιέται μετά από μια αποβολή, θνησιγένεια, νεογνικό θάνατο ή απώλεια βρέφους», εξηγεί η Chastity Boatman, η blogger που δημιούργησε το blog Every Child Is ABlessing (=Κάθε παιδί είναι ευλογία). «Στην πραγματική ζωή, το πανέμορφο και φωτεινό ουράνιο τόξο εμφανίζεται μετά από την καταιγίδα και δίνει την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Το ουράνιο τόξο το εκτιμάς καλύτερα όταν μόλις έχεις βιώσει την τρομερή καταιγίδα.»
Η φωτογραφία πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό που έγινε από ένα Ρώσικο φωτογραφικό site με το όνομα Puzi Raduga, που σημαίνει «Κοιλίτσες ουράνια τόξα» στα Ρώσικα. Ο σκοπός του site είναι να εξυψώσει τις έγκυες γυναίκες στην κοινωνία και για να το πετύχει αυτό, διοργανώνει φωτογραφικούς διαγωνισμούς εγκυμοσύνης με θέμα το ουράνιο τόξο.
Image credits: Natalja Karpova
Η Σωτηρία έχει δύο κορούλες, 9 ετών και 14 μηνων. Με την πρώτη της κόρη πάλευε συνέχεια να ξεφύγει από τις υπερβολές, τις υστερίες και τους φόβους της. Με τη δεύτερη ήταν πιο χαλαρή, ώσπου τελικά το μικρό αρρώστησε. Είναι τελικά η υπερβολή, η υστερία και η υπερβολική ανησυχία χαρακτηριστικό της Ελληνίδας μαμάς;
μαμά Σωτηρία
Η αλήθεια είναι πως δεν γράφω απλά για να μοιραστώ μια ιστορία μαζί σας. Γράφω κάποιους προβληματισμούς μου και κάποιες ανησυχίες μου, πρώτον γιατί ξέρω πως θα το διαβάσουν μανούλες που σίγουρα λίγο πολύ θα με καταλάβουν και δεύτερον γιατί θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη που αισθάνεται έτσι. Ξέρω καλά πως οι «Ελληνίδες μαμάδες » είμαστε αν μη τι άλλο κάπως υπερβολικές και στα συναισθήματα αλλά και στη συμπεριφορά μας. Υπάρχουν όμως κάποια όρια που ξεπερνάμε; Αν ρωτάτε εμένα πιστεύω πως τα ξεπερνάω και κατά πολύ μάλιστα…
Είμαι 29 χρονών και έχω δύο κόρες. Η μία είναι 9 χρονών και η άλλη 14 μηνών. Όταν έκανα την πρώτη μου κόρη ήμουν αρκετά μικρή ώστε να καταφέρω να διαχειριστώ όλες αυτές τις αλλαγές που επρόκειτο να συμβούν στη ζωή μου, αρκετά μεγάλη όμως ώστε να μπορέσω να νοιώσω το υπέρτατο αυτό συναίσθημα της μητρότητας.
Από τη πρώτη κιόλας στιγμή που πήρα στην αγκαλιά μου τη μικρή μου πριγκίπισσα ένοιωσα ανάμικτα συναισθήματα. Το να της δώσω την αγάπη μου ήταν κάτι που ήξερα καλά. Το να της δώσω όμως τη φροντίδα που έπρεπε, ήταν άραγε κάτι που θα μπορούσα να κάνω σωστά; Ποτέ δεν ένοιωσα μόνη, αυτό είναι αλήθεια. Πάντα είχα κοντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν και με φρόντιζαν, όπως ο άντρας μου και οι γονείς μου. Ήταν όμως αυτό αρκετό για να καταφέρω να μεγαλώσω σωστά το αγγελούδι μου; Και τότε άρχισα να αγχώνομαι.
Αν δεν έκανα κάτι σωστά; Αν πάθαινε κάτι το παιδί μου; Ούτε στη σκέψη δεν άντεχα. Άρχισα λοιπόν να γίνομαι υπερβολική και υπερπροστατευτική. Έβηξε το παιδί… κάτι έχει γρήγορα να πάμε στη γιατρό. Αυτή η κοκκινίλα τι είναι… μήπως να το πάμε στο νοσοκομείο να το δουν; Πολύ κλαίει σήμερα… να δεις κάτι το ενοχλεί σίγουρα. Και φυσικά δεν σταμάτησα εκεί. Αν πάθαινα κάτι εγώ; Τώρα πια δεν ήμουν μόνη είχα το παιδί μου που με είχε απόλυτη ανάγκη. Τί θα γίνει αν πάθω κάτι; Άρχισα να μπαίνω σε ένα κυκεώνα κακών σκέψεων που δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα. Και η μικρή μου μεγάλωνε και μαζί της μεγάλωναν και οι ανησυχίες μου. Τώρα που θα πάει σχολείο αν κάποιος μου την πάρει; Αν πάθει κάτι κι εγώ δεν είμαι κοντά της; Αν αν αν αν! Ήξερα καλά πως όλο αυτό δεν έκανε καλό σε κανέναν. Κούραζα τους γύρω μου, κούραζα τον εαυτό μου μα πάνω από όλα κούραζα το παιδί μου.
Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω να αλλάξω. Να μην παίρνω τα πράγματα τόσο σοβαρά. Να ηρεμήσω και να χαλαρώσω. Και ομολογώ πως εν μέρει τα κατάφερα. Δυσκολεύτηκα πολύ, όμως πίεσα τον εαυτό μου ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Για κάποια χρόνια είχα ηρεμήσει τελείως. Έδινα στα γεγονότα την έκταση που τους άξιζε και δεν παραλογιζόμουν σε σημείο να χάνω τον έλεγχο. Και τότε ήρθε στη ζωή μου η άλλη μεγάλη μου αγάπη. Η δεύτερη κόρη μου.
Ήμουν πλέον 29 χρονών αρκετά συνειδητοποιημένη, ώριμη και έμπειρη(;) ώστε να έχω πλέον τον έλεγχο της κατάστασης. Και ήταν αλήθεια. Πολλές φορές απορούσα κι εγώ η ίδια με τον εαυτό μου (πόσο μάλλον οι γύρω μου). Αντιμετώπιζα τις καταστάσεις με ψυχραιμία και ηρεμία και όχι με πανικό και υπερβολές. Ώσπου 9 μηνών η κόρη μου άρχισε να ανεβάζει πυρετό ανα τακτά χρονικά διαστήματα που στο τέλος αποδείχτηκαν ουρολοίμωξη. Και τότε όλες οι ανησυχίες μου βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια. Όλα όσα πάλευα τόσο καιρό να καταπολεμήσω ήρθαν ξανά και αυτή τη φορά… « εις το τετράγωνο».
Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να ελέγχω τη συμπεριφορά μου ώστε να μην υπερβαίνει τα όρια. Κάποιες φορές τα καταφέρνω κάποιες άλλες πάλι όχι.
Θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα είμαι ξανά σε θέση να «απορήσω» με τον εαυτό μου από το πόσο ψύχραιμα θα αντιμετωπίζω τα πράγματα. Κι αν πάλι δε τα καταφέρω δεν πειράζει… θα είμαι άλλη μία «Ελληνίδα μαμά» με τις υπερβολές και τις υστερίες της…..
«Άφησέ το να κλάψει, σε λίγες μέρες θα έχει συνηθίσει», «μωρό είναι, θα κλάψει», «μην το κακομαθαίνεις τώρα, θα την πατήσεις μετά», «άστο να μάθει χωρίς εσένα, δε θα ξεκολλάει αργότερα». Όλοι έχουμε δεχθεί τέτοιου τύπου συμβουλές, κάποιους μάλιστα μας έχουν προβληματίσει και, ακόμα χειρότερα, επηρεάσει. «Το μωράκι της Άννας έκλαψε 10 βράδια και τώρα, κανένα πρόβλημα, κοιμάται σερί εφτάωρο». Έχουμε σκεφτεί άραγε ότι το μωράκι της Άννας δεν κλαίει πια γιατί απλά ξέρει ότι είναι μάταιο; Και γιατί κανείς δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στο κάλεσμά του που, παρεμπιπτόντως, είναι και ο μόνος τρόπος που μπορεί να επικοινωνήσει με τη μαμά και τον μπαμπά;
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σας δώσουν παρόμοιες συμβουλές, παραθέστε τα παρακάτω επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα:
To Cry it out μπορεί να επιφέρει αλλαγές στον εγκέφαλο του μωρού
Τα μωρά κλαίνε. Κλαίνε για να μας ειδοποιήσουν πως χρειάζονται κάτι. Η μη ανταπόκρισή μας σ’αυτό τους το κλάμα τους προκαλεί υπερβολικό άγχος. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το άγχος κατά τη βρεφική ηλικία μπορεί να έχει μόνιμη αρνητική επίδραση στον εγκέφαλο. Το παρατεταμένο κλάμα των βρεφών προκαλεί αυξημένη πίεση του αίματος στον εγκέφαλο, αυξάνει τις ορμόνες του στρες και μειώνει την οξυγόνωση του εγκεφάλου. Το υπερβολικό κλάμα τα κάνει υπερευαίσθητα στο άγχος (κάτι σαν ελαττωματικός συναγερμός) κι όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει στο φόβο της μοναξιάς, σε άγχος αποχωρισμού, κρίσεις πανικού και εθισμούς. Ερευνητές στο Harvard βρήκαν πως τα κάνει πιο ευάλωτα στο άγχος και μετέπειτα, ως ενήλικες: αλλάζει το νευρικό σύστημα κι έτσι γίνονται υπερευαίσθητα σε μελλοντικά τραύματα. Το χρόνιο άγχος στη βρεφική ηλικία μπορεί επίσης να οδηγήσει σε χρόνια υπερέκκριση αδρεναλίνης που με τη σειρά της μπορεί να κάνει το παιδί επιθετικό, παρορμητικό και βίαιο. Άλλη έρευνα έδειξε ότι τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια κλάματος συνδέονται με 10 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αποκτήσει το παιδί Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή σχολική επίδοση και αντικοινωνική συμπεριφορά. Από την άλλη, αν παίρνουμε στα σοβαρά το μωρό και ανταποκρινόμαστε σταθερά στο κλάμα του, αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη αποτελεσματικών συστημάτων αντιμετώπισης άγχους στο μυαλό του, που επιτρέπουν στο παιδί να αντιμετωπίσει το άγχος στην μετέπειτα ζωή του.
Το Cry it out μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την πνευματική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού
Ο Δρ. MichaelLewis, ειδικός στην ανάπτυξη των βρεφών, παρουσίασε σε συνέδριο της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας, τα αποτελέσματα ερευνών που δείχνουν ότι «η ανταπόκριση της μητέρας στις ανάγκες του μωρού της αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα για την πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα, άλλες έρευνες έδειξαν ότι τα μωρά των οποίων το κλάμα αγνοείται, δεν αναπτύσσουν υγιείς διανοητικές και κοινωνικές δεξιότητες, έχουν κατά μέσο όρο 9 βαθμούς χαμηλότερο IQ σε ηλικία 5 ετών, δεν έχουν επαρκώς ανεπτυγμένη λεπτή κινητικότητα, παρουσιάζουν μεγαλύτερη δυσκολία να ελέγξουν τα συναισθήματά τους και αργούν περισσότερο να γίνουν ανεξάρτητα παιδιά.
Με το Cry it out το μωρό μπορεί να γίνει αποστασιοποιημένο, αδιάφορο.
Ερευνητές έχουν δείξει ότι, αν και όταν αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει, πιθανότατα μετά από κάποιο διάστημα να σταματήσει να κλαίει, το κλάμα δε σταματάει επειδή το μωρό είναι ικανοποιημένο ή το πρόβλημά του λύθηκε. Σταματάει γιατί εγκαταλείπει κάθε ελπίδα ότι ο φροντιστής του θα ανταποκριθεί και θα το παρηγορήσει. Κι αυτό, το κάνει αποστασιοποιημένο. Τα αποστασιοποιημένα παιδιά είναι συνήθως και πιο καταθλιπτικά, πιο «απόντα» και συχνά τους λείπει η ενσυναίσθηση.
Το Cry it out κάνει κακό στη σχέση γονιού-παιδιού.
Ένα μωρό που το αφήνουμε να κλαίει, είναι λιγότερο πιθανό να στραφεί στους γονείς του όταν κάτι χρειάζεται. Το να είναι οι γονείς του εκεί όταν αυτό τους χρειάζεται, είναι η πιο βασική ανάγκη του μωρού και, αν σε αυτή τη φάση της ζωής του μάθει ότι μπορεί να βασίζεται σε αυτούς, θα το κάνει και αργότερα στη ζωή του, όταν θα χρειάζεται την υποστήριξή τους σε πολύ σοβαρά θέματα. Θα προσπαθήσουν πιθανώς να τα λύσουν μόνα ή θα στραφούν σε συνομηλίκους κάτι που θα μπορούσε να έχει ολέθριες συνέπειες (λάθος αποφάσεις, αίσθημα απόγνωσης, απόπειρα αυτοκτονίας).
Το Cry it out μπορεί να κάνει τα παιδιά ανασφαλή.
Μακροχρόνιες έρευνες έχουν δείξει ότι τα άτομα που αισθάνονται ασφάλεια, είναι πιο πιθανό να γίνουν ανοιχτά, δημοφιλή, ευπροσάρμοστα, συμπονετικά. Αντιθέτως, τα ανασφαλή άτομα, έχουν συχνά ασταθείς σχέσεις, έχουν άγχος (που εκδηλώνεται με κτητικότητα, ζήλεια και εξαρτήσεις) ή εκδηλώνουν αποφυγή (που φαίνεται από την έλλειψη εμπιστοσύνης και τη διστακτικότητα να βασιστούν σε άλλους).Οι γονείς που ακολουθούν τη μέθοδο του Cry it out, το κάνουν συχνά για να μη γίνουν τα παιδιά τους υπερβολικά εξαρτημένα από αυτούς. Όμως πληθώρα ερευνών δείχνουν ότι η συχνή σωματική επαφή, η άμεση ανταπόκριση του γονιού στις ανάγκες των παιδιών κατά τη βρεφική και παιδική ηλικία και η διαβεβαίωση από μέρους του ότι είναι πάντα εκεί για αυτά, βοηθούν στη διαμόρφωση ενηλίκων που αισθάνονται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, ικανών να δημιουργήσουν λειτουργικές σχέσεις.
Το Cry it out πολλές φορές δε λειτουργεί καθόλου.
Κάποια μωρά δεν τα παρατάνε. Αρνούνται να δεχθούν ότι οι γονείς τους είναι τόσο σκληροί ώστε να τα αφήνουν να κλαίνε μέχρι να τα πάρει ο ύπνος. Έτσι, αντί να κλάψουν και μετά να αποκοιμηθούν όπως θέλουν να μας πείσουν ορισμένοι υποτιθέμενοι ειδικοί, καταλήγουν να κλαίνε σπαρακτικά για ώρες. Κάποια καταλήγουν να κάνουν εμετό. Άλλα τρέμουν τόσο πολύ και αναστατώνονται σε τέτοιο βαθμό που, όταν πια οι γονείς συνειδητοποιούν ότι το CIO δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα, το μωρό τρέμει ανεξέλεγκτα κι είναι τόσο ταραγμένο που ούτε ο πιο τρυφερός γονιός δεν μπορεί να το ηρεμήσει ή να το κοιμίσει.
Ακόμα κι όταν το Cry it out δείχνει να πιάνει, οι γονείς συχνά αναγκάζονται να ξαναρχίζουν την εκπαίδευση από την αρχή.
Πολλοί γονείς που ακολουθούν το CIO ακούν το παιδί τους να κλαίει για 30 λεπτά κάθε νύχτα πριν το πάρει ο ύπνος! Και, συχνά, πρέπει να ξαναρχίζουν από την αρχή την εκπαίδευση, μετά από κάθε άλμα ανάπτυξης, κάθε δόντι που βγαίνει, κάθε αναπτυξιακό σταθμό.
To Cry it out δε σέβεται τις ανάγκες του παιδιού μου.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μετά από κάποιο διάστημα, (άλλοι λένε λίγες εβδομάδες, άλλοι λίγους μήνες, άλλοι 1 χρόνο), τα μωρά παύουν να έχουν ανάγκες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μα είναι δυνατόν; Είμαι ενήλικας και πάλι, υπάρχουν μέρες που χρειάζομαι κάποιον να με παρηγορήσει. Είχα μια δύσκολη εβδομάδα στη δουλειά, τσακώθηκα με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, έχασα κάποιον δικό μου, δε χρειάζομαι συμπαράσταση; Πώς θα μου φαινόταν και πώς αυτό θα επηρέαζε τη σχέση μου αν ο άντρας ή η γυναίκα μου έβγαινε από το δωμάτιο αφήνοντάς με να κλαίω μόνος/η; Είμαι ενήλικας και παρ” όλα αυτά, υπάρχουν νύχτες που θέλω να πιω λίγο νερό ή πεινάω τόσο πολύ που θέλω να βάλω κάτι στο στόμα μου. Δε θα πεθάνω αν δεν ικανοποιήσω τις ανάγκες μου αυτές, αλλά και πάλι, δε θα αισθάνομαι πολύ καλά και δε θα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα και βαθιά. Αν εφαρμόζουμε το Cry it out, ουσιαστικά, θεωρούμε ότι οι ανάγκες του μωρού δεν είναι σημαντικές και αυτό είναι έλλειψη σεβασμού. Να τι λέει ο Δρ. William Sears για τους ειδικούς στην εκπαίδευση ύπνου: «Γονείς, αφήστε με να σας ενημερώσω. Τα δύσκολα προβλήματα στην ανατροφή των παιδιών δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Τα παιδιά είναι πολύτιμα και οι ανάγκες τους πολύ σημαντικές για να γινόμαστε θύματα φθηνών, επιφανειακών λύσεων».
Ο βαθύς ύπνος μετά από εφαρμογή Cry it out είναι συχνά αποτέλεσμα τραύματος.
Τα μωρά που αφήνονται να κλαίνε για να κοιμηθούν, όντως, κάποιες φορές, πέφτουν σε βαθύ ύπνο. Και οι γονείς τους όπως και οι ειδικοί στην εκπαίδευση ύπνου το θεωρούν μεγάλη επιτυχία της μεθόδου. Όμως, τα μωρά και τα μικρά παιδιά συχνά κοιμούνται βαθιά αφού έχουν βιώσει κάποια τραυματική εμπειρία. Επομένως, ο βαθύς ύπνος που έπεται του CIO δεν είναι απόδειξη ότι η μέθοδος λειτουργεί, είναι,αντιθέτως, ένα ανησυχητικό φαινόμενο.
Ο κόσμος μας χρειάζεται περισσότερη αγάπη.
Τα ποσοστά κατάθλιψης έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Το ίδιο και η βία και το έγκλημα. Ας ξοδεύουμε περισσότερο στο να παραστεκόμαστε στους άλλους, να συμπαραστεκόμαστε, να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Το να μάθει το παιδί σ’ αυτό το στάδιο της ζωής του ότι δεν μπορεί να βασίζεται στους γονείς του είναι ένα σκληρό μάθημα και μπορεί να αποτελεί τη ρίζα πολλών κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας κάθε δυνατή ευκαιρία να ξεφύγουν από την κατάθλιψη και τη βία; Ας τα μεγαλώσουμε ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες τους τη νύχτα όπως και τη μέρα- είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Η μαμά και ο μπαμπάς περίμεναν δυο χρόνια για αυτή τη στιγμή. Προσέξτε το κοριτσάκι..
Λίγοι άνθρωποι το συνειδητοποιούν, αλλά υπάρχουν αμέτρητα παιδιά με αναπηρίες που, για διάφορους λόγους, εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς τους σε ορφανοτροφεία.
Αυτό φυσικά και δεν είναι ευχάριστο. Αν ψάξουμε για κάποιο ευχάριστο, αυτό είναι το ότι όλο και περισσότερες οικογένειες κάνουν το θαρραλέο βήμα και υιοθετούν ένα από αυτά τα παιδιά. Παιδιά που και αυτά έχουν απόλυτη ανάγκη από μια οικογένεια που θα τα αγαπάει και θα νοιάζεται για αυτά (περισσότερο ίσως από παιδιά χωρίς αναπηρίες).
Στο συγκινητικό βίντεο που ακολουθεί, παρακολουθήστε την όμορφη ιστορία της μικρής Sunflower Mae.
Ένα ζευγάρι ήθελε όσο τίποτα άλλο να υιοθετήσει την μικρούλα Sunflower. Κατέθεσαν όσα χαρτιά χρειάστηκαν και περίμεναν πάνω από δύο χρόνια μέχρι να έρθει επιτέλους η πολυπόθητη μέρα. Στις 11 Μαρτίου του 2015, η μικρούλα Sunflower ήταν δική τους!
Αξίζει να εστιάσετε στο βλέμμα του κοριτσιού.
Σε κάποιο παιδί λείπει το κρεβάτι του. Σε ένα άλλο η κούκλα του με τα μαύρα μεγάλα μάτια, ενώ ένα τρίτο παιδί ονειρεύεται τις μέρες που το μαξιλάρι του δεν ήταν ο εχθρός του.
Ο πόλεμος στη Συρία μαίνεται εδώ και πέντε χρόνια και τουλάχιστον περισσότερα από δύο χιλιάδες παιδιά έχουν τραπεί σε φυγή εντός και εκτός των συνόρων της. Αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους φίλους τους, τα σπίτια τους και τα κρεβάτια τους.
Ο Μάγκνους Γούενμαν, ο δύο φορές βραβευμένος φωτογράφος, συνάντησε και φωτογράφησε πρόσφυγες τόσο σε προσφυγικά καταλύματα όσο και κατά τη διάρκεια που ταξίδευαν στην Ευρώπη. Μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες υπάρχουν και παιδιά. Παιδιά που δείχνουν το πού κοιμούνται τώρα πια, αφού δεν έχουν ούτε σπίτι, ούτε πατρίδα!
Δείτε παρακάτω μερικές από τις συγκλονιστικές εικόνες και μάθετε την ιστορία που κρύβει το κάθε παιδί.
Λαμάρ, 5 ετών
Σερβία: Πίσω στο σπίτι στη Βαγδάτη έμειναν οι κούκλες, το τρένο και η μπάλα. Η Λαμάρ, τα αναφέρει καθώς τη ρωτούν τι της λείπει περισσότερο. Μια βόμβα όμως τα άλλαξε όλα. Η οικογένειά της ήταν έτοιμη να αγοράσει φαγητό όταν η βόμβα έπεσε δίπλα από το σπίτι της. Δεν μπορούσαν να μείνουν άλλο πια εκεί, λέει η γιαγιά της Λαμάρ, που στέκεται δίπλα στη μικρή. Μετά από δύο προσπάθειες να περάσουν από την Τουρκία μέσα σε μια λαστιχένια βάρκα, κατάφεραν να φτάσουν στα Ουγγρικά κλειστά σύνορα. Τώρα η Λαμάρ κοιμάται πάνω σε μια κουβέρτα στο δάσος, τρομαγμένη, παγωμένη και λυπημένη.
Mahdi, 1,5 έτους
Σερβία: Ο Mahdi είναι 1,5 έτους. Το μόνο που έχει ζήσει είναι πόλεμος και τίποτε παραπάνω. Κοιμάται βαθιά παρά το γεγονός ότι εκατοντάδες πρόσφυγες περνάνε από πάνω του. Διαμαρτύρονται καθώς δεν μπορούν να περάσουν από τα σύνορα της Ουγγαρίας. Στην απέναντι πλευρά, εκατοντάδες αστυνομικοί στέκονται. Έχουν διαταγές από τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν να προστατέψουν τα σύνορά τους με κάθε κόστος. Η φωτογραφία τραβήχτηκε μία μέρα πριν οι αστυνομικοί ρίξουν δακρυγόνα και νερό πάνω στους πρόσφυγες.
Abdul Karim, 17 ετών
Αθήνα: Ο Αμπντούλ δεν έχει άλλα χρήματα. Με τα τελευταία του ευρώ, αγόρασε ένα εισιτήριο για την Αθήνα. Τώρα περνά τη νύχτα του στην πλατεία Ομονοίας, όπου εκατοντάδες πρόσφυγες φτάνουν καθημερινά. Εδώ, λαθρέμποροι με κόστος χιλιάδων ευρώ, δίνουν πλαστά διαβατήρια, χαρτιά και αεροπορικά εισιτήρια σε πρόσφυγες για να φύγουν. Ο Αμπντούλ όμως, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Κατάφερε να αγοράσει ένα μεταχειρισμένο κινητό τηλέφωνο για να τηλεφωνήσει στη μητέρα του στη Συρία, αλλά δεν της είπε ποτέ πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. «Κλαίει και προσεύχεται για μένα καθημερινά. Στεναχωριέται πολύ και δεν θέλω να την κάνω να ανησυχεί περισσότερο!». Τυλίγεται με την κουβέρτα και ονειρεύεται να κοιμηθεί ξανά σε ένα κρεβάτι και να βρεθεί με τη μικρότερη αδερφή του.
Ahmad, 7 ετών
Σερβία: Ακόμη και στον ύπνο σου δεν μπορείς να είσαι ήσυχος. Ο Αχμάντ βρισκόταν στο σπίτι του στο Idlib, όταν έσκασε μία βόμβα. Αυτός επέζησε ενώ ο μικρότερος αδερφός του, όχι. Η οικογένεια χωρίς σπίτι δεν μπορούσε να μείνει άλλο στην γενέτειρα πατρίδα τους. Έπρεπε να φύγουν. Τώρα το επτάχρονο αγόρι, κοιμάται μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους στην άσφαλτο του αυτοκινητόδρομου που οδηγεί στα κλειστά σύνορα της Ουγγαρίας.
Shehd, 7 ετών
Σερβία: Η επτάχρονη Shehd, λατρεύει τη ζωγραφική, αλλά όλες της οι ζωγραφιές έχουν ένα κοινό στοιχείο. Τα όπλα. «Τα βλέπει όλη την ώρα, είναι παντού», λέει η μητέρα της καθώς το κορίτσι κοιμάται στην άκρη των κλειστών συνόρων της Ουγγαρίας. Τώρα δεν ζωγραφίζει πια. Η οικογένεια δεν μπορούσε να πάρει μαζί ούτε μπογιές ούτε χαρτιά. Η Shehd επίσης δεν παίζει πια. Η «φυγή» έκανε τα παιδιά να ενηλικιωθούν πριν την ώρα τους και να σκέφτονται τι θα συμβεί την επόμενη ώρα ή την επόμενη μέρα. Η οικογένεια με δυσκολία βρίσκει κάτι να φάει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τρώνε μήλα που θα μαζέψουν από τα δέντρα που βρίσκονται στα σύνορα. «Αν γνωρίζαμε τις κακουχίες που θα περνούσαμε, θα ρισκάραμε τις ζωές μας να μείνουμε στη Συρία», λέει η μαμά της.
Sham, 1 έτους
Σερβία: Αρκετά μπροστά, μόλις 4 μέτρα μακριά από το πλέγμα των συνόρων που χωρίζει τη Σερβία από την Ουγγαρία, ο μόλις ενός έτους Sham κοιμάται στην αγκαλιά της μαμάς του. Λίγα μέτρα τους χωρίζουν από την Ευρώπη που τόσο απελπισμένα θέλουν να πάνε. Πριν μια μέρα, επέτρεψαν σε μόλις λίγους πρόσφυγες να μπουν στο τρένο που θα τους οδηγούσε στην Αυστρία. Αλλά ο Sham και η μητέρα του έφτασαν πολύ αργά μαζί με άλλους πρόσφυγες, που τώρα είναι αναγκασμένοι να περιμένουν έξω από τα σύνορα για μια ακόμη ευκαιρία.
Abdullah, 5 ετών
Σερβία: Ο Abdullah έχει λευχαιμία. Τις τελευταίες δύο μέρες κοιμάται έξω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Βελιγραδίου. Είδε να σκοτώνουν την αδερφή του, πίσω στο σπίτι του στη Συρία. «Είναι ακόμη σε σοκ και κάθε βράδυ βλέπει εφιάλτες», λέει η μητέρα του. Ο πεντάχρονος είναι κουρασμένος, δεν είναι υγιής και δυστυχώς δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα απαραίτητα φάρμακα.
Αυτές είναι μόνο επτά από τις 22 ιστορίες. Ιστορίες που σου σφίγγουν το στομάχι. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα δημοσιεύσουμε και τις υπόλοιπες σοκαριστικές και τραγικές ιστορίες παιδιών που κοιμούνται στους δρόμους με την ελπίδα να βρεθούν σε ένα μέρος όπου θα είναι ασφαλή.
SuperMomRocks 