Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από τη μέρα που έγινα μάνα. Δυο χρόνια γεμάτα μοναδικές στιγμές, «πρώτες φορές» του μικρού μου κι αγάπη. Απέραντη αγάπη.
Κι όμως ακόμα και τώρα αν με ρωτήσετε τι θυμάμαι πιο έντονα από τις πρώτες μου στιγμές μαζί του, η απάντηση θα έρθει αβίαστα. Το θυμάμαι να ψάχνει μανιωδώς με τα χειλάκια του ορθάνοιχτα για το στήθος μου και να με κοιτάζει στα μάτια με λατρεία καθώς προσπαθούσε λαίμαργα να ρουφήξει το γαλατάκι του όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
O θηλασμός είναι σίγουρα μια πολύ όμορφη, μα και πολύ δύσκολη εμπειρία. Δεν έχει ωράριο και σε περιορίζει χρονικά. Πρέπει να είσαι εκεί σε κάθε κάλεσμα, κι ίσως κάποιες φορές να γίνεται και επώδυνος.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δε μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση ότι το παιδί σου τρέφεται και μεγαλώνει με κάτι που παράγει το ίδιο σου το σώμα. Το δέσιμo γίνεται πιο έντονο, αφού η επαφή σώμα με σώμα το έχει κάνει να σε αναζητά και να σε αναγνωρίζει με κλειστά μάτια, μόνο από τη μυρωδιά και τη γεύση. Ξέρει ήδη πόσο σημαντική είσαι. Είσαι αυτή που το έφερες στη ζωή και του είσαι απολύτως απαραίτητη. Είσαι η μαμά του. Αυτή η επαφή δεν ικανοποιεί μόνο την ανάγκη του για τροφή, αλλά και την ανάγκη του για αγάπη, προστασία και ασφάλεια.
Δε θα αναλύσω από επιστημονικής πλευράς τα θετικά του μητρικού θηλασμού. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ήδη τη σπουδαιότητα του για την υγεία και τη σωστή ανάπτυξη του βρέφους. Άλλωστε, το διαδίκτυο είναι γεμάτο με έρευνες σχετικά με αυτό το κομμάτι.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι ο θηλασμός είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να κρίνεται ή να κατακρίνεται για το αν θα θηλάσει ή όχι το παιδί της, για το χρονικό διάστημα που θα επιλέξει να το κάνει, στο μέρος και με τον τρόπο που της ταιριάζει. Κάθε μάνα θέλει το καλύτερο για το παιδί της και το καλύτερο είναι αυτό που προστάζει η συνείδηση της καθεμίας.
Κι όμως οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι απλά κριτικάρουν μια μητέρα για τις επιλογές της, αλλά έχουν καταφέρει να ενοχοποιήσουν το θηλασμό. Να κάνουν μια πράξη απόλυτα αγνή που κρύβει αγάπη κι αφοσίωση, να θεωρείται χυδαία και προσβλητική. Άλλο ένα κομμάτι στο δρόμο της φύσης, στο οποίο ο παντογνώστης άνθρωπος δε δίστασε να αντιταχθεί.
Σε μια κοινωνία, λοιπόν γεμάτη γύμνια και προστυχιά, σε δρόμους και μαγαζιά γεμάτα ημίγυμνες γυναίκες που αποζητούν λίγη επιβεβαίωση, είναι κατακριτέο και απαγορευμένο μια μάνα να θηλάσει το μωρό της. Κανείς δε θα την κοιτάξει περίεργα και με αποδοκιμασία πια αν τα ρούχα της δεν αρκούν ούτε για να καλύψουν τα πιο επίμαχα σημεία της, μα θα το κάνει αν παραμερίσει διακριτικά τη μπλούζα της για να ταΐσει το παιδί της που πεινάει.
Σε ένα διαδίκτυο που όπου και αν κοιτάξεις θα βρεις εικόνες σκληρού πορνό και ωμής βίας, η φωτογραφία μιας γυναίκας που θηλάζει θεωρείται ακατάλληλη και απομακρύνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι άνθρωποι έχουν πια χάσει το νόημα αυτής της εικόνας. Δε βλέπουν την πράξη ολοκληρωμένη. Βλέπουν απλώς μια γυναίκα που δε διστάζει να αποκαλύψει ένα κομμάτι του σώματός της δημόσια. Κάτι που αν γινόταν για δική τους τέρψη, θα το εκθείαζαν και θα το επικροτούσαν.
Ανθρώπινες αξίες δεν υπάρχουν πια. Πραγματικά όμορφες κι αθώες εικόνες έχουν διαστρεβλωθέι και θυσιάζονται στο βωμό του σεξ, της γύμνιας και της ντροπής. Η υπεροχή όμως αυτής της πράξης, δεν πρέπει να καλυφθεί από όλα αυτά. Καμία μάνα δεν πρέπει να στερήσει από τον εαυτό της και το παιδί της, ούτε μια στιγμή θηλασμού μόνο και μόνο λόγω αυτών των «σάπιων» προτύπων.
Δεχτείτε την ομορφιά της μητρότητας και της φύσης και δείτε αυτή την πράξη όπως ακριβώς είναι. Ένας άρρηκτος δεσμός δημιουργείται. Η μόνη πραγματική σχέση ζωής ενισχύεται μπροστά στα μάτια σας. Ένα βρέφος θρέφει μπροστά στα μάτια σας όχι μόνο το σώμα του μα και την ψυχή του. Χαμογελάστε του.
Πηγή:www.ilov.gr
SuperMomRocks 