Είναι ιδέα μας ή η πράγματι ο χωρισμός είναι πιο συχνά απόφαση γυναικών παρά ανδρών; Σίγουρα η εξελικτική βιολογία έχει κάποια πληρωμένη απάντηση να δώσει επιβεβαιώνοντας ή καταρρίπτοντας την υπόθεσή μας –ίσως το γεγονός ότι είναι λιγότερο ρωμαλέες και το ότι γίνονται μαμάδες να έχει δημιουργήσει μια αρχέγονη τάση για βελτίωση. Η αίτηση διαζυγίου είναι, πάντως, γένους θηλυκού.  Το ερώτημα είναι «γιατί;». Τι οδηγεί συνήθως τις γυναίκες στην λήξη του γάμου τους;

Διαπιστώνουν ότι ο σύντροφός τους, τους λέει ψέματα

Η έλλειψη ειλικρίνειας είναι ίσως η συχνότερη αιτία διαζυγίου για τα ζευγάρια. Είτε πρόκειται για απιστία είτε για κρυφά πάθη και συνήθειες (όπως το αλκοόλ ή ο τζόγος), όταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του ενός συζύγου αποκρύπτεται -για να αποκαλυφθεί κάποτε τυχαία- αυτός που μένει στο σκοτάδι είναι απόλυτα λογικό να θυμώσει, να χάσει όλη του την εμπιστοσύνη και τελικά να θελήσει να βγει από τη σχέση. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν άνθρωπο που θεωρεί την ειλικρίνεια το απόλυτο θεμέλιο για μια σχέση;

Χάνουν τον εαυτό τους μέσα στη σχέση

Οι σύζυγοι είναι ομάδα και ως τέτοια πρέπει να δρουν. Αυτό όμως δεν πρέπει να σημαίνει την ολοκληρωτική απορρόφηση του ενός από τον άλλο και την τελική εκμηδένιση του ενός από τα δύο «εγώ». Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι γυναίκες (παντρεμένες ή μη) που προσκολλώνται στους συντρόφους τους και αφήνουν πίσω όνειρα, φίλους, συνήθειες, εαυτό. Αντίστοιχα, δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο της ακούσιας και χρόνιας απώλειας στόχων και προσδοκιών. Η καθημερινότητα και ο χρόνος κάνει μερικούς ανθρώπους να ξεχνούν ποιοι είναι και πού θέλουν να πάνε…

Είναι θύματα βίας ή στερούνται την ελευθερία τους

Η ενδοοικογενειακή βία καλά κρατεί στην Ελλάδα τόσο σε επαρχεία, όσο και σε αστικά κέντρα. Βία ψυχική και σωματική και άσκηση απόλυτου ελέγχου κι εξουσίας, οδηγούν –ευτυχώς!- αρκετές γυναίκες στο διαζύγιο. Το προβληματικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι ότι εκατοντάδες γυναίκες-θύματα, επιλέγουν από φόβο ή αδυναμία να μείνουν στην άρρωστη σχέση τους γιατί «τον αγαπάνε», «δεν έχουν πού να πάνε», «τα παιδιά χρειάζονται έναν μπαμπά». Ένα μικρό ποσοστό των χωρισμών στην Ελλάδα, οφείλεται στις γενναίες αποφάσεις μερικών γυναικών να πουν «όχι» στη βία, να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν –και τους αξίζουν πολλά «μπράβο».

Απουσία/ Έλλειψη επικοινωνίας/ Συναισθηματική απόσταση

Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που, με τον καιρό, αποξενώνονται και αποστασιοποιούνται. Το να μιλάς δεν σημαίνει ότι επικοινωνείς και σημαντικός αριθμός γυναικών καταλήγει να νιώθει μοναξιά (κι ας υπάρχει φυσική παρουσία του συντρόφου). Για πολλές γυναίκες η συναισθηματική επικοινωνία είναι το βασικότερο θεμέλιο για τη σχέση τους. Όταν ο χρόνος και οι αλλαγές που φέρνει, κάνουν την επικοινωνία να αρχίζει και να τελειώνει σε ζητήματα πρακτικά και… υπηρεσιακά, ένα μικρό ζιζάνιο ψιθυρίζει «πρέπει να χωρίσετε». Κι αν, μετά από κοινές προσπάθειες και υποχωρήσεις, οι δύο σύντροφοι συνεχίζουν να ζουν σαν δύο ξένοι στον ίδιο σπίτι, τότε το μικρό ζιζάνιο αρχίζει να ψιθυρίζει διευθύνσεις δικηγορικών γραφείων -και είναι λογικό. Αν δύο σύντροφοι δεν είναι και καλοί φίλοι, τότε δεν γίνεται να συμβιώσουν ομαλά.

Θεωρούν το σύζυγό τους ανεπαρκή πατέρα

Όταν ο σύντροφος της ζωής μιας γυναίκας γίνεται πατέρας του παιδιού της, τότε αυτόματα οι απαιτήσεις απ’ αυτόν αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Υπάρχουν οπωσδήποτε μητέρες που θέλουν και διεκδικούν από τους συζύγους τους περισσότερα απ’ όσα μπορούν να δώσουν -κι αυτό, ναι είναι κατακριτέο. Υπάρχουν όμως (σαφώς λιγότεροι σε σχέση με περασμένες δεκαετίες) και πατέρες απόντες και αδιάφοροι, που θεωρούν ότι τα καθήκοντά τους περιορίζονται στο να χρηματοδοτούν την οικογένεια, να λένε πότε-πότε κανένα «Μπράβο» και να βγαίνουν καμιά Κυριακή όλοι μαζί για μπιφτέκια στη Βάρη. Αυτούς τους μπαμπάδες, πολλές μαμάδες τους χωρίζουν -και δεν μπορεί κανείς να τις αδικήσει.

Οι δρόμοι, απλώς, χωρίζουν…

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, και στα πιο αγαπημένα ζευγάρια και στους πιο παθιασμένους έρωτες: τελειώνουν. Οι σύντροφοι μεγαλώνουν, εξελίσσονται, ανακαλύπτουν καινούρια στοιχεία για τον εαυτό τους και, καμιά φορά, καινούρια όνειρα και οι δρόμοι, μοιραία, χωρίζουν. Ή, απλώς, ο έρωτας, η επιθυμία, η αγάπη τελειώνουν. Και αν δύο συζύγους δεν τους ενώνει η αγάπη, τότε τι μένει για να τους ενώσει;

Πηγή: www.mama365.gr

Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα παιδιά που το μόνο που γυρεύουν είναι χαμόγελα… γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα

Τη βλέπω από μακριά τ’ απογεύματα, λίγο πριν σουρουπώσει, να ‘ρχεται μαζί με τα παιδιά της στην πλατεία και το μόνο που παρακαλώ είναι τα διπλανά παγκάκια να ‘ναι άδεια. Της αρέσει η ησυχία έχω καταλάβει, γι’ αυτό προτιμά να κάθεται σε μέρη μακριά από τις άλλες μαμάδες. Κι εμένα, με απωθεί η βουή του κόσμου.

Πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν πολύ φασαρία για το τίποτε. Όμως, όχι εκείνη. Εκείνη παρατηρεί άγρυπνα τα παιδιά της και φροντίζει να τα πλησιάσει πριν χρειαστεί να παράγει θόρυβο φωνάζοντας. Αν και έχω το κεφάλι μου γερμένο στον αριστερό ώμο μου και τα μάτια στραμμένα στον ουρανό, τα βλέμματα μας έχουν συναντηθεί κάποιες φορές. Η μητέρα μου έχει συνήθως γυρισμένη την πλάτη της προς εμένα και είναι πολύ απασχολημένη με το να συζητά με τις φίλες της, ώστε δεν έχει προσέξει το κόκκινο χρώμα που παίρνουν τα μάγουλα μου εκείνες τις στιγμές. Νομίζω μάλιστα πως δυσφορεί που κινούμαι στην προσπάθεια μου να στρέψω το αναπηρικό καρότσι μου προς εκείνη για να την παρατηρώ πιο εύκολα.

Ξέρω πως θα ‘θελε πολύ να μου μιλήσει αλλά της είναι δύσκολο με την μητέρα μου δίπλα. Η μαμά μου νομίζει πως μόνο οίκτο μπορώ να προκαλέσω έτσι όπως είμαι. Θα της ήταν αδύνατο να δεχτεί πως κάποιος θα με πλησίαζε απλώς για να με γνωρίσει. Νομίζω πως έχει την εντύπωση ότι η μερική αναπηρία μου, εκτός από σωματική και εγκεφαλική, είναι και συναισθηματική.

Κι εγώ αυτή την εντύπωση είχα, μέχρι που άρχισα να εντοπίζω στο χώρο άτομα που μιλούν με τη λογική της καρδιά τους, όχι τη λογική των ματιών τους. Μια τέτοια παρουσία είναι κι εκείνη, είναι βέβαιο. Θυμάμαι μια φορά που η μητέρα μου αποφάσισε ξαφνικά με τις φίλες της ν’ αλλάξει παγκάκι. Άρχισα να διαμαρτύρομαι και να κουνιέμαι μπρος πίσω στο καρότσι. Εκείνες νόμιζαν πως πάθαινα μια ακόμη κρίση αλλά για μένα ήταν ο μόνος τρόπος να τους δείξω πως δεν ήθελα να φύγουμε από εκεί που καθόμασταν. Ήταν η πρώτη φορά που την είχα ακριβώς μπροστά μου, να παρατηρώ μια την πλάτη της και μια το πρόσωπο της καθώς τα παιδιά της τη στριφογύριζαν στο «γύρω γύρω όλοι». Δεν έχω ξεχάσει ποτέ εκείνο το πλατύ χαμόγελο της. Ήταν σαν να ήμουν κι εγώ δίπλα στα παιδιά της, έτρεχα μαζί τους και όλοι μαζί της προκαλούσαμε συναισθήματα ευφορίας.

Ευχήθηκα πολλές φορές να της έμοιαζε η μαμά μου. Όχι πως δεν την αγαπώ αλλά έχω πολύ καιρό να τη δω να μου χαμογελά. Έχει συνηθίσει να παραμένει ανέκφραστη από φόβο μήπως φανεί η στεναχώρια που της προκαλεί η θέα μου καμιά φορά. Και όταν εκείνη νομίζει πως δεν την καταλαβαίνω, την έχω ακούσει να κλαίει γοερά. Όμως εγώ δεν θέλω άλλα κλάματα. Θέλω ν’ ακούω μόνο γέλια.

Γι’ αυτό θέλω να συναντώ εκείνη. Μόνο για ν’ ακούω το γέλιο της. Είμαι δύσκολη περίπτωση παιδιού, τ’ ομολογώ. Κι εγώ, αν είχα την επιλογή, δεν θα με ήθελα για παιδί μου. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν ήμουν όπως οι άλλοι. Από την άλλη, βέβαια, αν ήμουν όπως οι άλλοι, ίσως δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό είναι να μιλούν οι καρδιές και όχι οι εικόνες. Πέρασε πάλι η ώρα κι εγώ είμαι πάντα παρέα με τις μπερδεμένες σκέψεις μου. Την βλέπω να σηκώνεται και να πλησιάζει τα παιδιά της. Προσπαθεί να τα πείσει πως νύχτωσε για τα καλά και πρέπει να φύγουν.

Η πλατεία έχει αρχίσει ν’ αδειάζει εδώ και ώρα. Θα ‘θελα πολύ να μπορούσα να τη συνοδέψω σπίτι της. Και δεν θα ‘θελα να μου πει λέξη. Μόνο να περπατά δίπλα μου και λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της να μου δώσει ο θεός δύναμη και να καταφέρω να ψελλίσω:

«Να γελάς… γιατί έτσι μιλάς στην καρδιά μου…»

Πηγή : http://www.superdad.gr [ http://www.superdad.gr/keimena/na-gelas/ ]

Ένα υπέροχο και πολύ πρακτικό έως τη τελευταία του λεπτομέρεια -όπως θα δεις στις φωτογραφίες- δωμάτιο, για δύο κορίτσια, βρέθηκε στο αγαπημένο μου ισπανικό περιοδικό elmueble και είπα να το μοιραστώ μαζί σου αφού και η εποχή αυτή είναι αφιερωμένη στα παιδικά δωμάτια… Και επειδή το παιδικό δωμάτιο, για κάθε παιδί αποτελεί το καταφύγιο του μέσα στο σπίτι, όπου αναπτύσσεται, παίζει και διαβάζει, η διακόσμηση και οργάνωση του πρέπει να είναι όσο πιο ευχάριστη και δημιουργική γίνεται. Αυτό το δωμάτιο θέλω να το δεις γιατί εδώ υπάρχει χώρος παιχνιδιού, ζωγραφικής και δημιουργικής απασχόλησης, κάτι που πρέπει να έχεις υπόψιν σου κατά τον σχεδιασμό του παιδικού δωματίου και αυτό επιτυγχάνεται με την επιλογή απαραίτητων και λειτουργικών επίπλων,που δεν καταλαμβάνουν μεγάλο όγκο. Πάρε ιδέες από αυτό το υπέροχο δωμάτιο που θα ευχαριστήσει τα κορίτσια σου στο ακέραιο, αφού στον τοίχο έχουν τοποθετηθεί τα κρεβάτια σε μία πρακτική και κομψή διάταξη, τα οποία διαθέτουν συρτάρια για την οργάνωση βιβλίων, παιχνιδιών και υπάρχει χώρος για να παίξουν ενώ μία άκρως γοητευτική και θηλυκή ντουλάπα βρίσκεται εδώ για την αποθήκευση των απαραίτητων ρούχων και αξεσουάρ τους.

Ακόμη και εάν ο χώρος σου είναι περιορισμένος αν διαχειριστείς σωστά το χώρο που διαθέτεις, μπορεί και στα λίγα τετραγωνικά να οργανώσεις τα υπάρχοντά των παιδιών με τις απαραίτητες βιβλιοθήκες, με την εκμετάλλευση του χώρου κάτω από το παράθυρο, με χώρους αποθήκευσης για τα ρούχα, τα βιβλία και τα παιχνίδια που είναι απαραίτητοι σε κάθε παιδικό δωμάτιο επιλέγοντας κατάλληλα ράφια, ντουλάπια, συρτάρια κάτω από το κρεβάτι και καλάθια που μπορούν να στολίσουν το χώρο και να προσφέρουν συγχρόνως και χώρους αποθήκευσης. 

Η οργάνωση της παιδικής ντουλάπας είναι το ήμισυ του παντός, γι αυτό καλό είναι να προμηθευτείς καλαθάκια, κουτιά, υφασμάτινους σάκους, για να τακτοποιείς εύκολα καλτσάκια, εσώρουχα, παπουτσάκια, σκουφάκια…

Γεωργία Χατζηγεωργίου

Σπουδαία υπόθεση να νυχτώνει και να νιώθεις πλήρης. Να ζεις κι όχι να θυμάσαι. Ν’ αγκαλιάζεις τον άνθρωπο που λαχταράς κι όχι ένα μάτσο θαμπές αναμνήσεις αποτυπωμένες πάνω σε ξένα, άσχετα κορμιά. Ν’ ανατριχιάζεις που πλαγιάζεις μαζί του κι όχι να προσποιείσαι ότι κοιμάσαι για ν’ αποφύγεις βλέμματα κι αγγίγματα.

Είναι γνωστό πως καθώς βραδιάζει οι ανάγκες και οι απουσίες γιγαντώνονται, φτάνουν στο ζενίθ, βαράνε κόκκινο, πώς αλλιώς το λένε;

Αυτό βέβαια ισχύει για όλους εκείνους που αρνούνται την αλήθεια, που κρύβονται πίσω απ’ το μικρό τους δαχτυλάκι κι ικανοποιούνται απ’ το λίγο εφόσον φοβούνται το πολύ. Το φοβούνται γιατί δεν έκαναν και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να το γνωρίσουν και να το κατακτήσουν, το λίγο άλλωστε είναι πάντα πιο εύκολο, πιο εφικτό.

Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που ξοδεύουμε το κορμί μας, τις μέρες και τις νύχτες μας, τα χάδια μας, τον πολύτιμο χρόνο μας, ακόμα και την αγάπη μας, ναι, σε μετριότητες, σε ανθρώπους που μπορεί γι’ άλλους να είναι ο παράδεισος επί γης αλλά σε μας δεν καλύπτουν ούτε το 10% των αναγκών μας, των πραγματικών «θέλω» μας. Κι αυτό μόνο και μόνο για να μη μείνει η δεξιά πλευρά του κρεβατιού άδεια. Μόνο και μόνο για να ακούσουμε μια καλημέρα το πρωί κι ας είναι κι από λάθος φωνή.

Ζητιανιά για πλαστή συντροφικότητα και μια αναγκαστική παρέα για τις διακοπές και τις εξόδους μας. Τόσος κι άλλο τόσος είναι ο τρόμος της μοναξιάς. Και τελικά τότε, με όλα αυτά τα λάθη είμαστε πιο μόνοι από ποτέ. Μαζί και μόνοι σ’ αυτό το άχαρο και μίζερο σχεσοσκηνικό που μας πνίγει, που μας καταπίνει και που τελικά οι ίδιοι στήσαμε.

Είναι ευλογημένοι, ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να προσπεράσουν λάθος καταστάσεις, γόρδιους δεσμούς κι αιώνια απωθημένα. Έκλεισαν με όλες τις τιμές τους κύκλους που έπρεπε να κλείσουν. Αυτοί ναι, είναι πραγματικά ευτυχισμένοι τα βράδια. Είτε είναι μόνοι, είτε όχι.

Η ψυχή τους είναι ήρεμη και η συνείδησή τους καθαρή και βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από συναισθηματικές εξαρτήσεις κι ενοχές. Ξέρουν πού πατούν, πού βρίσκονται και γιατί. Είναι μόνοι γιατί το επέλεξαν, είναι με κάποιον επίσης γιατί το επέλεξαν. Και σαφώς δεν πρόκειται για επιλογές ανάγκης.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι κατάφεραν να ξεχωρίσουν τις απουσίες απ’ τις παρουσίες. Σκότωσαν τα φαντάσματα, τις ανούσιες αναμνήσεις, έριξαν φως στις σκιές. Απόλαυσαν τις επιτυχίες τους κι έζησαν ως το μεδούλι τις αποτυχίες και αυτό βέβαια τους κάνει εξαιρετικά γοητευτικούς αλλά κι ισορροπημένους.

Το βλέπεις στα μάτια τους, το πιο πολυλογάδικο όργανό μας και το μόνο που πρέπει να πιστεύουμε τελικά. Και τα μυστικά τους θα καρφώσει αν χρειαστεί και τις αλήθειες κι όλα τους τα ψέματα.

Πηγή:www.pillowfights.gr

Λένα Γατσή

Τόσο οι μαμάδες που εργάζονται, όσο και οι περισσότεροι μπαμπάδες έχουν την εντύπωση ότι οι μαμάδες που δεν εργάζονται και μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά, περνούν ζωή χαρισάμενη! Θεωρούν ότι το να ξυπνάς με ξυπνητήρι είναι πιο δύσκολο από το να ξυπνάς με το κλάμα του μωρού ή ότι μια ολόκληρη ημέρα είναι υπερ-αρκετή για να ταΐσεις, να πλύνεις, να μαγειρέψεις, να πας λαϊκή και σούπερ μάρκετ, να ξαναταΐσεις, να σιδερώσεις, να ξαναπλύνεις, να βάλεις ένα ακόμα πλυντήριο και να ξαναετοιμάσεις τραπέζι για την ώρα που θα επιστρέψει στο σπίτι ο μπαμπάς.   Ξέρετε με τι μισθό, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη, θα έπρεπε να πληρώνεται μία μαμά που μένει στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά (σε έναν φανταστικό κόσμο); Με 82.000 ευρώ τον χρόνο!!! Αυτό και μόνο αρκεί για να καταλάβει κανείς την αξία της, καθώς και πώς πραγματικά περνά την ημέρα της στο σπίτι…

Το να ξυπνά πριν ξυπνήσουν τα παιδιά είναι τουλάχιστον πολυτέλεια

Η πρώτη εικόνα της στον καθρέφτη

Τι μαλλί είναι αυτό; Πάλι ξέχασα να ξεβαφτώ χθες το βράδυ. Τα παιδιά γιατί δεν ακούγονται;) Η επίσκεψή της στην τουαλέτα γίνεται πάντα με κοινό

Για να φάει ένα γλυκάκι πρέπει να κρυφτεί!

Ο ταχυδρόμος ξέρει ότι είναι πάντα εκεί

Όπως και όλοι οι γείτονες, οι οποίοι θεωρούν πολύ λογικό να χτυπούν το κουδούνι της επίμονα ανά πάσα ώρα και στιγμή, ακόμα και όταν το μωρό κοιμάται…

Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ είναι μια πραγματική περιπέτεια!

Ο παιδότοπος, όμως, αργότερα αποτελεί όαση!

Βασίζει τις ελπίδες της στο ότι το παιδί κάποια στιγμή θα κουραστεί…

και θα κοιμηθεί για μεσημέρι!   Όταν, όμως, το μωρό δεν κοιμάται για μεσημέρι… υπάρχει πρόβλημα!

Τελικά, έρχεται η ώρα που ακόμα και το πιο υπερκινητικό παιδί καταρρέει! (παρακαλούμε, μην τηλεφωνείτε στα σπίτια με μωρά μεταξύ 3.00-6.00 μ.μ.) Την ώρα εκείνη πρέπει να τελειώσει με όλες τις υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού

Όταν το μωρό ξυπνά, όμως…

…ξεκινά ο επόμενος γύρος!

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε υπάρξει ποτέ ξανά τόσο παραγωγική στην ζωή της!

Η χαρά αυτής της μαμάς όταν επιστρέφει ο μπαμπάς των παιδιών από την δουλειά, πραγματικά… δεν περιγράφεται!

Ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν αλλάζει κάτι για εκείνη, αφού κι εκείνος εξίσου κουρασμένος είναι…

Συγχαρητήρια κυρίες μου! Είστε ηρωίδες!

Πηγή:www.daddy-cool.gr

Συνήθως διακόπτουμε και επεμβαίνουμε στο παιχνίδι των μωρών, χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Αυτό που κάνουν για εμάς δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αξία. Μεγαλώνοντας, όμως, θέλουμε τα παιδιά να μάθουν να εστιάζουν την προσοχή τους, να είναι καλοί μαθητές και να έχουν επιτυχίες. Και όμως, αυτή η ικανότητα να εστιάζουν την προσοχή τους και να εμβαθύνουν σε ό,τι κάνουν χτίζεται από τους πρώτους κιόλας μήνες στη ζωή των παιδιών.

Η Janet Lansbury, μαθήτρια της Magda Gerber (ιδρύτριας του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Resources for Infant Education, RIE), γράφει στο blog της (www.janetlansbury.com) για την τάση μας να διακόπτουμε τα μωρά όταν παίζουν ή όταν είναι αφοσιωμένα σε κάτι και προτείνει εφτά σημεία στα οποία η προσοχή μας μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη της δικής τους προσοχής:

1) Ελάχιστη «τεχνητή διασκέδαση» και υπερδιέγερση. Τα μωρά τρέφονται από τη συνήθεια. Έτσι, εύκολα μπορεί να «εθιστούν» στην παρουσία ενός διασκεδαστή, αντί να απασχοληθούν με ό,τι βρίσκεται στο περιβάλλον γύρω τους. Ο ρόλος του «γονιού – διασκεδαστή» είναι συνήθως για τον ίδιο εξοντωτικός και βαρετός και προκαλεί στο μωρό υπερδιέγερση την οποία δεν έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί. Τα μωρά έχουν ανάγκη από χρόνο, χωρίς διακοπές, για να παρατηρήσουν το πώς κινείται το σώμα τους και όλες τις εικόνες, τις μυρωδιές, τους ήχους και τις γεύσεις της καθημερινότητας που εμείς οι ενήλικες αντιμετωπίζουμε ως δεδομένα.

2) Όχι τηλεόραση ή βίντεο για τα πρώτα δύο χρόνια. Η ικανότητα του παιδιού να αναπτύξει την προσοχή του μειώνεται δραστικά, όταν βρίσκεται απέναντι σε οθόνες που το καλούν να είναι παθητικός δέκτης, προσφέροντας υπερδιέγερση και όχι ευκαιρίες για να εστιάσει σε κάτι.

3) Ένας ασφαλής, τρυφερός, δεκτικός χώρος στο «ΝΑΙ». Για να μείνει απασχολημένο ένα μωρό για αρκετή ώρα χρειάζεται να βρίσκεται σε ένα ασφαλές μέρος. Μια πολύ μεγάλη έκταση στην οποία μπορεί να υπάρχουν και επικίνδυνα αντικείμενα δεν δημιουργεί την αίσθηση της ηρεμίας που χρειάζεται για να συγκεντρωθεί σε κάτι. Τα μωρά δεν μπορούν να αφοσιωθούν για πολύ ώρα σε κάτι όταν τα διακόπτει συνεχώς ένα «Μη»! και η αγωνία των γονιών για την ασφάλειά του.

4) Απλά παιχνίδια και αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αν δεν τα διακόψετε, τα μωρά έχουν την τάση να αφοσιώνονται και να εμβαθύνουν στην παραμικρή λεπτομέρεια κάθε απλού αντικειμένου. Ένα κομμάτι ύφασμα, για παράδειγμα, θα το κουνήσουν, θα το βάλουν μπροστά στο πρόσωπό τους, θα το τσαλακώσουν, θα προσπαθήσουν να το μυρίσουν, να το γευτούν… Αν έχουν μπροστά τους παιχνίδια που δυσκολεύονται να τα κατανοήσουν (όπως κάτι παράξενα πλαστικά πλάσματα που κάνουν θόρυβο) ή παιχνίδια που κάνουν ένα και μόνο συγκεκριμένο πράγμα, ναι θα καθηλωθούν ίσως, αλλά δεν θα ενεργοποιηθεί η επιθυμία τους να τα εξερευνήσουν σε βάθος.

5) Παρατηρήστε. Και μην διακόπτετε. Παρατηρώντας το πώς τα μωρά επιλέγουν να περάσουν την ώρα τους, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν «κάθονται» απλά, αλλά κάνουν κάτι. Αυτό το «κάτι» μπορεί να είναι το να κοιτούν έξω από το παράθυρο, να αφοσιώνονται στην κίνηση του ανεμιστήρα ή στα σωματίδια της σκόνης που χορεύουν στο φως του ήλου. Κάθε φορά που διακόπτουμε αυτό το «κάτι» που κάνουν τα μωρά, δημιουργούμε εμπόδια στην ικανότητά τους να συγκεντρωθούν, να εστιάζουν την προσοχή τους. Παρατηρώντας, θα καταλάβουμε ποιες είναι οι στιγμές όπου μπορούμε να επέμβουμε -πότε θα σπρώξει μακριά τη μπάλα που κρατάει ή θα απλώσει τα χέρια προς το μέρος μας και τότε -ναι- μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά και να του αλλάξουμε την πάνα.

6) Τα μωρά επιλέγουν. Ναι. Επιλέγουν. Και ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τα πράγματα που επιλέγουν τα ίδια παρά για εκείνα που επιλέγουμε εμείς για λογαριασμό τους. Έτσι, επιτρέποντας σε ένα μωρό να επιλέξει το πώς θα παίξει, αντί να του επιβάλλουμε εμείς μια δραστηριότητα, το βοηθάμε να μάθει να εστιάζει το ενδιαφέρον του και να συγκεντρώνεται.

7) Μην προσπαθείτε να αποσπάσετε την προσοχή του. Είναι πολύ συνηθισμένο να δίνουμε στα μωρά ένα παιχνίδι όταν τρώνε ή όταν κάνουν μπάνιο ή όταν βρίσκονται στην αλλαξιέρα… Ίσως κάποιες φορές να μας διευκολύνει, όμως δεν βοηθά τα μωρά να μάθουν να εστιάζουν την προσοχή τους σε αυτό που κάνουν την κάθε στιγμή. Το κάθε τι -είτε είναι η αλλαγή της πάνας, είτε είναι το μπάνιο, είτε το φαγητό- έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τα μωρά. Θέλουν να συμμετέχουν σε όλα αυτά που αφορούν άμεσα την καθημερινότητά τους.

Η ικανότητα να αφιερώνουν τα μωρά χρόνο για να εμβαθύνουν στο παιχνίδι τους, για να κατανοήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση, μοιάζει με έναν μυ που γυμνάζεται όσο εξασκείται. Η ικανότητα να εστιάζει ένα παιδί (και ένας ενήλικας) σε αυτό που κάνει είναι καθοριστική σε κάθε δημιουργική, αθλητική, ακαδημαϊκή δράση. Και ίσως, διακόπτοντας λιγότερο τα μωρά και σεβόμενοι τις στιγμές που είναι απορροφημένα στο δικό τους παιχνίδι, μπορούμε να δημιουργήσουμε συνθήκες στις οποίες δύσκολα θα εκδηλωθούν σύνδρομα όπως αυτά της μειωμένης προσοχής.

www.photodentro.gr

Διαβάστηκε στο:yeskid.blogspot.gr

Η Κarina Gomez, αναγκάστηκε να θηλάσει το μωρό της στις τουαλέτες των καταστημάτων Marshalls στην Αγγλία, καθώς οι υπεύθυνοι της αρνήθηκαν το δικαίωμα του δημόσιου θηλασμού!

‘Είμαι θυμωμένη, αναστατωμένη και τόσο ταπεινωμένη. Τα δικαιώματα μου έχουν παραβιαστεί’ γράφει η ίδια σε ένα ποστ το οποίο δημοσίευσε στο Facebook και έγινε αμέσως viral. Στο ποστ, αναφέρει το όνομα του καταστήματος και τι ακριβώς συνέβηκε, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους υπεύθυνους της αλυσίδας καταστημάτων οι οποίοι αναγκάστηκαν να απολογηθούν δημοσίως για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους!

Πηγή:mamamou.com.cy