















του Πέτρου Κουμπλή
Σκέψου να είσαι η μάνα, που σιδέρωσε με προσοχή τα ρούχα του απ’ το προηγούμενο βράδυ, για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εκείνη που πήρε ανήσυχη τηλέφωνο το γιατρό, γιατί το αγοράκι της ανέβασε ξαφνικά πυρετό. Εκείνη που ένα Σάββατο μεσημέρι το καμάρωσε να κάνει ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Εκείνη που το μάλωσε, όταν δεν έφαγε όλο το πιάτο με τις φακές, τη δύναμή του. Σκέψου να είσαι η μάνα… και κάποιος, κάποια μέρα, να σηκώνει κάποιο όπλο και να σκοτώνει το παιδί.
Σκέψου να είσαι η μάνα που έμεινε κρυφά ξάγρυπνη, κοιτώντας το ρολόι με αγωνία. Εκείνη που άκουσε με ανακούφιση την πόρτα και τα βήματά του να το οδηγούν στο εφηβικό δωμάτιο. Εκείνη που άπλωσε όλα τα ρούχα του, έραψε όλα τα κουμπιά του που ξηλώθηκαν. Και κάποια μέρα, κάποια οργή, κάποιο μίσος, κάποια παράνοια να γίνεται κάποια βόμβα και να το σκοτώνει.
Σκέψου να “σαι η μάνα που ανοίγει το πορτοφόλι της και βλέπει τη φωτογραφία του. Εκείνη που απλώς θέλει ν’ ακούσει τη φωνή του στο τηλέφωνο. Εκείνη που κάποτε το γέννησε, αλλά το κουβαλάει μέσα της για πάντα. Η μάνα που κάθε σκέψη της έχει υστερόγραφο το πρόσωπό του. Και κάποια μέρα ξαφνικά, κάποιος του μιλά άσχημα, κάποιος θέλει το κακό του, κάποιος θέλει να το πονέσει. Και το πονά.
Σκέψου να “σαι η μάνα. Και να τρέμει η ψυχή σου που έφυγε από κοντά σου. Να θέλεις να γίνεις κάθε πέτρα, κάθε μονοπάτι, κάθε δρόμος που θ’ ακολουθήσει, για να το προσέχεις. Και κάποια μέρα το παιδί να χάνεται σε κάποια θάλασσα. Κι εσύ να μη ξέρεις τίποτα. Ποιος να σε βρει και ποιος να σου πει για κάποιο σάπιο δουλεμπορικό.
Σκέψου να “σαι η μάνα που κάθε μέρα ξυπνά με την σκέψη να βρεις φαγητό για το παιδί. Να περπατάς χιλιόμετρα για να βρεις καθαρό νερό. Να παρακαλάς για ένα βρώμικο δολάριο, για να του πάρεις γάλα. Και κάποια μέρα, κάποιος στρατός να το σκοτώνει. Και το παιδί να γίνεται κάποιος αριθμός σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, σε κάποια χώρα.
Σκέψου να είσαι η μάνα και να μη μάθεις ποτέ πως την ώρα που ξεψυχούσε, που άφηνε το σώμα του, σ’ αυτήν την απειροελάχιστη χαραμάδα του χρόνου, σ’ εκείνη την ύστατη στιγμή, σκέφτηκε το πρόσωπό σου.
Σκέψου να σαι η μάνα…
Σκέψου το. Όχι, σκέψου το πραγματικά , μην το προσπεράσεις. Μην πας γρήγορα στην επόμενη γραμμή. Σε παρακαλώ…
Σκέψου το. Γιατί είσαι και είμαι η μάνα. Είσαι και είμαι το παιδί. Είμαστε ο λώρος που μας ενώνει. Όλους μας.
Δε θέλω να πεθάνω για να με αγαπάς. Δε θέλω να γίνω ήρωας για να μ’ αγαπάς. Δε θέλω να γίνω κάτι για να μ’ αγαπάς. Θέλω… θα “θελα… να το κάνεις τώρα.
Τώρα που με συναντάς στο δρόμο. Τώρα που δε γνωρίζεις τ’ όνομά μου. Τώρα που μου μιλάς. Που με διαβάζεις. Τώρα που ήσουν έτοιμος να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις. Τώρα, που σου μοιάζω αδύναμος. Τώρα που νόμιζες πως ήμουν ξένος. Τώρα.
Τώρα… που ξέρεις πια…
Πηγή:sugklonistiko.gr
Όταν είσαι το μικρότερο παιδί της οικογένειας, δεν έχεις να ακούς μόνο τους γονείς σου, αλλά και τα μεγαλύτερα αδέρφια σου. Και συχνά εσύ ήσουν εκείνος/η που διαμαρτυρόταν πως σε αντιμετωπίζουν σαν μωρό ή πως η μεγαλύτερη σου αδερφή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σου δίνει συνέχεια διαταγές και να σου λέει τι να κάνεις.
Όμως ούτε για τη μεγαλύτερη αδερφή σου ήταν πάντα όλα ρόδινα. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα για τα οποία η αδερφή σου δεν παραπονέθηκε ποτέ μπροστά σου ή δεν ένιωσε την ανάγκη να σου μιλήσει γι” αυτά, ξέροντας πως όταν μεγαλώσεις θα έρθει η στιγμή που θα τα κατανοήσεις από μόνος/η σου.
1. Για κάποια χρόνια ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και μεγάλωσε κάτω από αυστηρούς κανόνες.
Όταν οι γονείς σας απέκτησαν τη μεγαλύτερη σου αδερφή και ουσιαστικά το πρώτο τους παιδί, δεν είχαν ιδέα για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν, πως έπρεπε να φερθούν ή να διαχειριστούν κάποιες καταστάσεις, μιας και δεν είχαν ξαναζήσει παρόμοια εμπειρία.
Το σίγουρο είναι πως ανησυχούσαν για τα πάντα και αντιδρούσαν υπερβολικά σε κάποια ζητήματα που σχετίζονταν με την αδερφή σου, με αποτέλεσμα να γίνονται υπερπροστατευτικοί μαζί της κι εκείνη να μεγαλώνει κάτω από αυστηρούς και πιθανόν καταπιεστικούς κανόνες.
Όταν όμως γεννήθηκες εσύ, είχαν ήδη εξοικειωθεί στην ιδέα ενός παιδιού και καθώς η αδερφή σου μεγάλωνε και περνούσε από όλα τα διάφορα ηλικιακά στάδια, έδινε στους γονείς σου πολύτιμες γνώσεις κι εμπειρίες που τους έκαναν να είναι λίγο πιο επιεικείς μαζί σου.
Ουσιαστικά, η μεγαλύτερη αδερφή σου άνοιξε τον δρόμο για εσένα κι ήταν αυτή που έκανε την επανάσταση και τσακώθηκε αμέτρητες φορές με τους γονείς σας, για να τα βρεις εσύ όλα έτοιμα. Να “ξερες μόνο πόσες φορές έχει ευχηθεί από μέσα της να μπορούσες να εκτιμήσεις το γεγονός αυτό λίγο περισσότερο…!
2. Ήταν υποχρεωμένη να είναι το καλό παράδειγμα για εσένα.
Από την στιγμή που η μεγαλύτερη αδερφή σου αναγκαζόταν να φέρεται πολύ πιο ώριμα από άλλα παιδιά της ηλικίας της είτε επειδή της το υποδείκνυαν οι γονείς σας είτε επειδή συνειδητοποιούσε πως η παρουσία της έπαιζε μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς σου, είχε σαν αποτέλεσμα κάθε φορά να σκέφτεται προσεκτικά τις επιλογές που πρέπει να κάνει και να μην ενεργεί επιπόλαια. Κι αν όχι κάθε φορά, τότε τις περισσότερες, γιατί υπήρχαν κι οι στιγμές που ευχόταν να είναι λιγότερο υπεύθυνη και να διασκεδάσει χωρίς περιορισμούς.
Όμως ήξερε πολύ καλά πως παρατηρούσες κάθε κίνηση της και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να κάνεις κι εσύ τα ίδια, έχοντας σαν παράδειγμα την ίδια και η ιδέα αυτή δεν της άρεσε ιδιαίτερα.
Έτσι, ανέπτυξε τον αυτοέλεγχο της και έβαζε πάντα τα δυνατά της για να είναι ένα σωστό πρότυπο για εσένα. Μπορεί να μην τα κατάφερνε πάντα, ωστόσο προσπαθούσε. Κι ακόμα προσπαθεί…
3. Έκανε τα πράγματα ευκολότερα για εσένα, δίνοντας σου ένα κομμάτι από τη σοφία που με τόσο κόπο κέρδισε μέσα από διάφορες εμπειρίες.
Όταν περνούσε δύσκολες στιγμές, όταν αντιμετώπιζε προβλήματα στο σχολείο, όταν τσακωνόταν με τους γονείς σας, είχε να διαχειριστεί και να επιλύσει όλα αυτά τα ζητήματα από μόνη της. Και φυσικά δεν τα κατάφερνε πάντα.
Μέσα από αυτές τις δοκιμασίες, ήρθε αντιμέτωπη με αποτυχίες και άσχημα συναισθήματα, όμως με το πέρασμα του χρόνου, μάθαινε από τα λάθη της και κάθε φορά γινόταν όλο και πιο δυνατή.
Και μπορεί στο παρελθόν να στεναχωρήθηκε αρκετές φορές, όμως είναι κάτι περισσότερο από χαρούμενη όταν μοιράζεται μαζί σου συμβουλές και μικρά κόλπα για τη ζωή, που εκείνη έμαθε με τον δύσκολο τρόπο.
Μπορεί λοιπόν κάθε φορά που προσπαθούσε να σου μιλήσει, να δυσανασχετούσες και οι συμβουλές της να σου φαίνονταν σαν γκρίνια, όμως το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να σε προστατεύσει και να μην περάσεις κι εσύ όλες αυτές τις δυσκολίες και τα προβλήματα.
4. Από την άλλη όμως, ήξερε πως κάποια λάθη έπρεπε να τα κάνεις κι εσύ, αλλά δεν μπορούσε να σου το πει.
Λένε πως αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις. Έτσι λοιπόν κι η μεγαλύτερη αδερφή σου, ενώ έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να σου δώσει κάποιες υποδείξεις και χρήσιμες συμβουλές, για κάποια πράγματα αποφάσισε να υιοθετήσει το παραπάνω γνωμικό και να σε αφήσει να τα βιώσεις ο ίδιος/η ίδια για να εκτιμήσεις πραγματικά την κατάσταση.
Υπήρχαν φορές που σε έβλεπε να κάνεις λάθη, όμως προτιμούσε να απέχει και να μην επηρεάζει καθόλου την σκέψη σου, ώστε να αποτύχεις και να συνειδητοποιήσεις τον λόγο που συνέβη ό,τι συνέβη.
Έτσι κι αλλιώς, ήξερε πως για κάποια πράγματα δεν πρόκειται να την άκουγες. Παρ” όλα αυτά, ήταν εκεί για εσένα για να σε παρηγορήσει όταν γύριζες σ” αυτή με τα μούτρα κατεβασμένα.
5. Εκτός από εσένα όμως, έδινε συμβουλές και στους γονείς σου και τους βοηθούσε να σε χειριστούν καλύτερα.
Επιπλέον, αναλάμβανε τον ρόλο του διαμεσολαβητή όποτε το έκρινε απαραίτητο, ενώ υπήρχαν φορές που έπαιρνε το μέρος σου και σε υποστήριζε, ακόμα κι αν ήταν ολοφάνερο πως είχες άδικο.
6. Φτάνοντας σε μία ηλικία που το αντίθετο φύλο άρχισε να σε ελκύει, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα για εκείνη: από τη μία ήταν ενθουσιασμένη κι από την άλλη τρόμαζε στην ιδέα ότι μπορεί να σε πληγώσει κάποιος/α.
Μπορεί η μεγαλύτερη αδερφή σου να σε βλέπει σαν το μωρό της οικογένειας και να σε αντιμετωπίζει λες και είσαι μικρό παιδί, όμως καθώς μεγαλώνεις, φτάνεις σε μία ηλικία που μπορείτε να μιλάτε μεταξύ σας σαν να είστε φίλοι/ες και αισθάνεσαι άνετα να της εκμυστηρευτείς τα πάντα.
Και συνήθως πρόκειται για εκείνη την στιγμή που αρχίζεις να νιώθεις κάποια καινούρια κι έντονα συναισθήματα για κάποιον/α, που για άλλον/η δεν έχεις ξανανιώσει και δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει. Κι εκεί είναι που χρειάζεσαι τη μεγαλύτερη σου αδερφή. Γιατί είναι και κάποια πράγματα που δεν μπορείς να συζητήσεις άνετα με τους γονείς σου.
Έτσι, μπορεί στην αρχή να παθαίνει ένα μικρό σοκ ακούγοντας πως είσαι ερωτευμένος/η, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να σου δώσει τις συμβουλές της για το πώς να διαχειριστείς αυτά τα καινούρια συναισθήματα, πώς να προσεγγίσεις αυτόν/ή που σου αρέσει, ακόμα και το πώς να ντυθείς στο πρώτο σου ραντεβού.
Επιπλέον, μιλώντας με τους γονείς σου για το σεξ είναι κάπως αμήχανο και παράξενο, όμως η μεγαλύτερη αδερφή σου μπορεί να σου δώσει οδηγίες για ό,τι χρειάζεσαι και να σου λύσει κάθε απορία που έχεις πάνω σε αυτό, χωρίς να αισθάνεσαι άβολα.
Από τη μία πλευρά λοιπόν, η αδερφή σου αισθανόταν περιχαρής που ήταν σε θέση να μοιραστεί μαζί σου όλες αυτές τις πληροφορίες και τις εμπειρίες, όμως από την άλλη δεν έπαυε στιγμή να ανησυχούσε μην τυχόν κάποιος/α σου ραγίσει την καρδιά.
7. Υπήρχαν φορές που έπρεπε να εκτελεί χρέη baby-sitter, δασκάλας, δικηγόρου, ψυχολόγου, σωματοφύλακα, κ.ά. κι η αλήθεια είναι πως δεν ήξερε πάντα τι ακριβώς είχε να κάνει.
Η μεγαλύτερη αδερφή σου για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής της έχει αναλάβει διάφορους ρόλους, εκτός από αυτόν της αδερφής. Σε έχει υπερασπιστεί σε γονείς, φίλους και γνωστούς, σε έχει προστατέψει από οποιονδήποτε προσπαθούσε να σου κάνει κακό, σε έχει ταΐσει, σε έχει νανουρίσει, γενικά σε έχει φροντίσει όποτε η μαμά σας δεν μπορούσε, σε έχει βοηθήσει με τα μαθήματα σου, σε ακούει όποτε χρειάζεσαι να μιλήσεις σε κάποιον και σε έχει βοηθήσει να αναπτύξεις πολύτιμες δεξιότητες.
Το σημαντικό όμως είναι πως ποτέ δεν πέρασε από κάποια ειδική εκπαίδευση για να μπορεί να σου προσφέρει όλα τα παραπάνω και τις περισσότερες φορές δεν γνώριζε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να βάλει τα δυνατά της για να σε κρατήσει ασφαλή και να σε βοηθήσει όποτε τη χρειαζόσουν.
8. Ξέρει πως θα είναι το πρώτο άτομο που θα καλέσεις σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο.
Η μεγαλύτερη αδερφή σου πρέπει να είναι κυριολεκτικά σε ετοιμότητα για τα πάντα. Ξέρει πως ο,τι κι αν συμβεί, ακόμα κι αν πρόκειται για χαζομάρα, θα προτιμήσεις να πάρεις τηλέφωνο και να ενημερώσεις πρώτα εκείνη, παρά τους γονείς σας. Δεν πρόλαβες το λεωφορείο ή δεν έχεις λεφτά για ταξί;
Θα έρθει εκείνη να σε πάρει για να σε γυρίσει σπίτι. Θέλεις να πας στα μαγαζιά και χρειάζεσαι μία δεύτερη γνώμη για τα ρούχα; Θα έρθει μαζί σου να σε βοηθήσει. Γύρισες μεθυσμένος/η από μία έξοδο ή ένα πάρτι;
Θα σε προσέχει όλο το βράδυ και φυσικά θα μαζέψει τα χάλια που άφησες στο μπάνιο για να μην το μάθουν οι γονείς σας. Ξέμεινες από χρήματα και θέλεις να αγοράσεις οπωσδήποτε κάτι;
Θα σου δανείσει εκείνη. Η αδερφή σου έχει αντιμετωπίσει σχεδόν όλων των ειδών τα προβλήματα που μπορεί να σου τύχουν και ξέρει πως πρέπει να είναι προετοιμασμένη για να σε βοηθήσει όταν σου συμβεί κάτι παρόμοιο.
Κι όχι μόνο σε αυτά, αλλά να σε βοηθήσει και σε ζητήματα που εκείνη δεν έχει ξανασυναντήσει. Μπορεί λοιπόν να μην της προκαλεί μεγάλη έκπληξη κάθε φορά που την προσεγγίζεις μέσα στον πανικό, όμως μέσα της ελπίζει να καταλάβεις κάποια στιγμή τι μεγάλη χάρη κάνει για εσένα.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που η μεγαλύτερη αδερφή σου έχει περάσει, αλλά ποτέ δεν θέλησε να στα αναφέρει και να τα κάνει μεγάλο θέμα.
Έτσι κι αλλιώς, σε αγαπάει όσο κανένας άλλος σε ολόκληρο τον κόσμο κι ενώ η ίδια έπαιξε σημαντικό ρόλο για το άτομο που είσαι σήμερα, κι εκείνη από την πλευρά της γνωρίζει πως κι εσύ είχες μία μεγάλη θετική επίδραση στη διαμόρφωση της δικής της προσωπικότητας.
της Eirini Li από το neopolis.gr
Η 25χρονη Emily Caines από το Yeovil, στην νότια Αγγλία δημοσίευσε μια συγκινητική φωτογραφία με την κόρη της που γεννήθηκε πρόωρα στις 24 εβδομάδες.
Ο λόγος που ανέβασε την φωτογραφία είναι για να αποδείξει πως ένα μωρό στις 23 εβδομάδες έχει διαμορφωθεί πλήρως σωματικά ενώ ταυτόχρονα τα χρονικά όρια μιας έκτρωσης είναι στις 24 εβδομάδες σύμφωνα με τον νόμο.
Ο νόμος επιτρέπει να τερματίσεις μια εγκυμοσύνη μέχρι τις 23 εβδομάδες ενώ η μικρή Adelaide ήρθε στον κόσμο στο ίδιο χρονικό όριο εγκυμοσύνης και στην φωτογραφία φαίνεται να είναι ένα κανονικό αλλά πολύ μικρό βρέφος.Οι γονείς κατάφεραν να ακούσουν το πρώτο κλάμα της μικρής αλλά δεν κατάφεραν να την κρατήσουν στην αγκαλιά τους.
Δυστυχώς το μωράκι δεν κατάφερε να ζήσει λόγω χαμηλού σωματικού βάρους όμως πολλά μωρά που γεννιούνται στις 24 εβδομάδες καταφέρνουν να επιβιώσουν.
Οι άτυχοι γονείς με την δημοσίευση αυτή προσπαθούν να αλλάξουν τα χρονικά όρια που ισχύουν για την έκτρωση.
Υποστηρίζουν πως:» Ένα μωρό δεν είναι απλά ένα έμβρυο που δεν νιώθει τίποτα στις 24 εβδομάδες και δεν του αξίζει μια έκτρωση. Μια έκτρωση σε καμία περίπτωση δεν είναι ανώδυνη. Όμως στις 23 εβδομάδες είναι καθαρή δολοφονία.»
Στην Ελλάδα τα χρονικά όρια μιας έκτρωσης είναι στις 10 εβδομάδες σε αντίθεση με την Αγγλία αλλά δεν σημαίνει πως το μωρό δεν έχει αρχίσει να διαμορφώνεται πλήρως.
babyradio.gr– Γεωργία Τ.
Παιχνιδιάρικα σχέδια με υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα για να στολίσετε τα νύχια σας και να κλέψετε τις εντυπώσεις. Πρόκειται για μια συλλογή από κυρίως εύκολα και γρήγορα μανικιούρ που θα δώσουν στα χέρια σας αυτό που τους αξίζει.
Δείτε λοιπόν 35 υπέροχα μανικιούρ με βάση την φθινοπωρινή γκάμα αποχρώσεων και πάρτε ιδέες!
Δείτε Περισσότερα: http://www.beautetinkyriaki.gr/2015/09/entypwsiakes-protaseis-fthinopwrinou-manikiour/#ixzz3loKMbaMB
Τέλειοι κυματισμοί σε 3 βήματα με το ισιωτικό BrilliantCare Keratin Advance της Bosch.
Βήμα 1
Φτιάξε δύο απλές πλεξούδες από δεξιά και αριστερά.
Βήμα 2
Ένα κορίτσι με σύνδρομο Down έπεσε θύμα εκφοβισμού στο σχολείο της. Αυτό που έκανε όμως η ομάδα μπάσκετ της αξίζει πολλά μπράβο.
«Γλυκό, ευγενικό, φοβερό και εκπληκτικό.» Αυτές είναι οι τέσσερις λέξεις που χρησιμοποίησε η Ντέσιρι Άντριους, ένα κορίτσι από το Ουισκόνσιν, για να περιγράψει την πράξη των συμμαθητών της.
Η Ντέσιρι, η οποία γεννήθηκε με σύνδρομο Down, είναι μια συνηθισμένη έφηβη κοπέλα που απολαμβάνει το χορό με την ομάδα τσιρλίντερς του Λυκείου της.
?????????????????????????????????????????????????????????
Ωστόσο, κατά την εκτέλεση μιας χορογραφίας στο ημίχρονο ενός αγώνα μπάσκετ, οι θεατές που κάθονταν στις κερκίδες άρχισαν να της κάνουν πλάκα επειδή «χόρευε με την δική της μουσική».
Οι παίκτες της ομάδας της όμως, δεν το άφησαν να περάσει έτσι. Μόλις άκουσαν τις φωνές και τα γέλια των θεατών, ζήτησαν Time Out και αποχώρησαν από το γήπεδο.
Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς τους αγενείς θεατές και τους φώναξαν: «Σταματήστε να τα βάζετε μαζί της.»
Ο Μπράντον Μόρρις, ο προπονητής της ομάδας του Γυμνασίου Λίνκολν, είπε για την όμορφη πράξη των παικτών του: «Τα παιδιά πήγαν όλα μαζί για να δείξουν την υποστήριξή τους.»
«Είχαμε εκνευριστεί. Δεν μας άρεσε καθόλου αυτό που έγινε. Ζητήσαμε από τον διευθυντή μας, να πάει και να μιλήσει σε αυτούς τους ανθρώπους. Να τους πει να μην κάνουν πλάκα μαζί της», είπε ο 14χρονος Μάιλς Ροντρίγκεζ, ένας από τους παίκτες της ομάδας.
Είπε επίσης ότι το περιστατικό πυροδότησε μια αλλαγή στο σχολείο τους: «Όλοι πλέον αγαπάμε περισσότερο την Ντέσιρι.»
Ένας άλλος παίκτης, ο Σκούτερ Τέρριεν, είπε, «Δεν είναι δίκαιο όταν κάποιοι άνθρωποι φέρονται με αυτό τον τρόπο. Έτσι και αλλιώς όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Ο θεός μας δημιούργησε με τον ίδιο τρόπο. «
Σήμερα η Ντέσιρι, ή «Ντι» όπως την αποκαλούν για συντομία οι φίλοι της, δεν πηγαίνει πουθενά μόνη της. Σύμφωνα με τον προπονητή Ντέιβιντ Τόλεφρι, «τα αγόρια την προσέχουν συνέχεια. Σαν να είναι τα μεγάλα αδέλφια της.»
Οι μαθητές στοργικά ονόμασαν το γυμναστήριο του σχολείου, «Το σπίτι της Ντι». Και επειδή το παρατσούκλι κόλλησε, κρέμασαν και μια πινακίδα που το επιβεβαιώνει.
Έφτιαξαν ακόμη και μπλουζάκια για να γιορτάσουν την παρουσία της Ντι στην ομάδα τους.
«Το σίγουρο είναι ότι με αυτή τους την πράξη τα αγόρια μεγάλωσαν και έμαθαν να είναι πιο ευαίσθητα και πιο συμπονετικά», είπε η Λάουρα Στόουν, η προπονήτρια των Τσιρλίντερς της ομάδας.
Δείτε το βίντεο:
* Γράφει η Αντιγόνη Συμεωνίδου Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια MSc
Αν υπάρχει κάτι σίγουρο πριν και κατά την γέννηση μας, είναι η εσωτερική μας ανάγκη για έκφραση και ελευθερία.
Ξεκινώντας να υπάρχουμε στην ενδομήτρια ζωή – μέσα από ενσυναίσθηση με το σώμα της μητέρας μας- αλλά και μέσα από την δική μας ατομική ικανότητα να μεταμορφωνόμαστε, δημιουργούμε την πρώτη αίσθηση της ύπαρξης μας. Συναισθανόμαστε, μεταμορφωνόμαστε άρα υπάρχουμε, νιώθουμε, ετοιμαζόμαστε για την πρώτη πράξη ελευθερίας : την γέννηση μας.
Ερχόμαστε στην καινούργια μας πραγματικότητα, Ανοιχτοί σε όλα, ελεύθεροι από καλούπια, εγκλωβισμούς και άρνηση. Ερχόμαστε με ανάγκη ενσυναίσθησης και εκπλήρωσης ψυχοσωματικών αναγκών, για να συνεχίσουμε να βιώνουμε την Εμπειρία της ελευθερίας.
Αλλά όταν αρχίζει η κακοποίηση, αρχίζει το θάψιμο των αναγκών στον βωμό της αγάπης, που εκφράζεται με τα γνωστά κακοποιητικά έργα : άστο να κλαίει για να μάθει, μάθε του να είναι ανεξάρτητο από μικρό, μάθε του να μπορεί να διαχειρίζεται τον αποχωρισμό από βρέφος, μην το κανακεύεις θα γίνει κακομαθημένο.
Και μαθαίνουμε από τα γεννοφάσκια μας να βιώνουμε συναισθήματα που πλαισιώνουν έννοιες όπως Προδοσία, Απόγνωση, Εγκατάλειψη, Ματαίωση.
Και έτσι, το πρώτο αποτύπωμα της ύπαρξης μας, η πρώτη αίσθηση του εαυτού, η πρώτη βιωματική εμπειρία της Σχέσης με την βασική τροφό, χρωματίζεται με Απόρριψη…
Και τι κάνουμε? Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να επιβιώσουμε.. Η επιβίωση μας ως νεογέννητα και βρέφη είναι Να Αντέχουμε. Να αντέχουμε τα αγχογόνα συναισθήματα και να Γινόμαστε Εμείς το άγχος και το Στρες, Εμείς η Ματαίωση και Οδύνη γιατί μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ζωή μας, ότι αυτή είναι η Αίσθηση της Ύπαρξης μας.
Για να επιβιώσουμε απο το Τραύμα, γινόμαστε το Τραύμα. Μπορείς να αρνηθείς τα πρώτα σου συναισθήματα, μπορείς να αρνηθείς τις πρώτες σου εσωτερικές συγκρούσεις? Όχι αλλά ούτε μπορείς να τις εκλογικεύσεις, ούτε μπορείς να τις κατανοήσεις…Βρέφος είσαι, δεν έχεις αμυντικούς μηχανισμούς. Άρα τι κάνεις? Γίνεσαι αυτό που νιώθεις :Τραύμα
Και περνάει ο καιρός, και κάθε μέρα, κάθε λεπτό βιώνεις την Ανάγκη σου να προστατευθείς από εσωτερικές συγκρούσεις που λένε : έχω ανάγκη την ανακούφιση, έχω ανάγκη την προστασία, έχω ανάγκη την επαφή, Αλλά πρέπει μόνο μου να μάθω. Πρέπει μόνο μου να Μπορώ να υπάρχω στο καινούργιο και άγνωστο περιβάλλον μου, χωρίς την αγκαλιά από τον άνθρωπο που για 9 μήνες συναισθανόμουν την πρώτη αίσθηση της ύπαρξης μου.
Και συνεχίζεις να κλαις, συνεχίζεις να εκφράζεις με τον μόνο τρόπο που έχεις τις ανάγκες σου, συνεχίζεις να επικοινωνείς την ανάγκη σου για συναίσθηση, συνεχίζεις να δείχνεις ότι η έκφραση των αναγκών σου είναι η πιο πραγματική εσωτερική αίσθηση ελευθερίας, αλλά η αντίδραση της μητέρας σου σε Εγκλωβίζει. Σε εγκλωβίζει στον Αποχωρισμό, σε εγκλωβίζει σε μια καινούργια εσωτερική σύγκρουση : πως γίνεται να είσαι εσύ ο άνθρωπος που μου δημιούργησε τα πρώτα συναισθήματα, την πρώτη αίσθηση «στέγης» και τώρα να με εγκαταλείπεις?
Και αρχίζει να γεννιέται η Σύγχυση στο νεογέννητο και βρέφος. Αρχίζει η καθημερινότητα του να χρωματίζεται όλο και πιο έντονα από άγχος και στρες, γιατί φανταστείτε Εσείς να βιώνετε μαζί και ταυτόχρονα εγκατάλειψη, απόγνωση και σύγχυση.. Το επόμενο βήμα? Η εξάντληση.
Η βρεφική ηλικία είναι η συνέχεια της πρώτης λίμνης συναισθημάτων ( ενδομήτρια ζωή) και ένα μεταβατικό στάδιο από την ενδομήτρια ζωή στην εξωμήτρια. Συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο πραγματικότητες είναι η μορφή της Μητέρας. Ας αποφασίσουμε εμείς ως Μητέρες τι χρώμα έχει η Μορφή μας και ας δώσουμε στα βρέφη «χρώματα ζωής», όχι απώλειας.
Αναρρώνεις από το CIO? Πιστεύω ότι μπορείς να αναρρώσεις από μορφές τραυμάτων, αρκεί να υπάρχει βοήθεια.
Για αρχή δεν φοβόμαστε να αποδεχτούμε ότι το ελεγχόμενο κλάμα, δημιουργεί τραύμα. Αναγνωρίζουμε το τραύμα, κατανοούμε ότι έχουμε παρέμβει με βία στην ύπαρξη του μικρού ανθρώπου, συναισθανόμαστε ότι κάθε τραύμα τον «μεταμορφώνει» και τον αποδυναμώνει ψυχικά .
Tα νεογέννητα έρχονται «ανοιχτά» στην καινούργια τους πραγματικότητα, εκτεθειμένα σε ερεθίσματα και βιώνουν την εξέλιξη τους μέσα από δύο ανάγκες : την ανάγκη να παραμένουν Συνδεδεμένα με την Μητέρα τους και την ανάγκη να νιώθουν ότι εκπληρώνονται οι ψυχοσωματικές και ψυχοσυναισθηματικές τους ανάγκες. Η εκπλήρωση των δύο βασικών αναγκών τους, δημιουργεί την Αίσθηση της Ύπαρξης και η Αλληλεπίδραση με την Μητέρα δημιουργεί το Συναίσθημα.
Η ανάρρωση είναι μια διαδικασία, μια βιωματική εμπειρία που χρειάζεται να πραγματωθεί μέσα από την εμπειρία της αλλαγής, της σχέσης και της ενδυνάμωσης. Βασικό σημείο αναφοράς στην ανάρρωση από το CIO, είστε εσείς, ή Μητέρα και οι τρόποι που αντιμετωπίζετε και συσχετίζεστε με το παιδί σας. Τα πρώτα αποτυπώματα του CIO μπορούν να εκφραστούν με διάφορους τρόπους : στρεσαρισμένα παιδιά που μπορούν να χαρακτηριστούν ως υπέρ κινητικά ( γιατί το CIO δημιουργεί άγχος από τρυφερή ηλικία και ζώντας παρέα με το άγχος του, το παιδί βρίσκει τρόπους να το εκτονώσει), ευαίσθητα παιδιά που μπορεί να χαρακτηριστούν ως ντροπαλά ( γιατί το CIO ταράζει την βιωματική εμπειρία της Εμπιστοσύνης και δημιουργεί αποσύνδεση και ανασφάλεια) ή φοβισμένα παιδιά ( γιατί το CIO βάζει από νωρίς την ανάγκη να βρίσκουν τρόπους να επιβιώσουν σε μια στρεσογόνα και τραυματική συνθήκη)
Με άλλα λόγια, το CIO βάζει από νωρίς τον μικρό άνθρωπο σε μια διαδικασία εσωτερικής μεταμόρφωσης, που αντί να αφήνεται να βιώνει την εμπιστοσύνη, την προστασία και την ασφάλεια που δημιουργείται στην ύπαρξη του ύστερα από την εκπλήρωση των ψυχοσυναισθηματικών αναγκών του, μεταμορφώνεται σε ένα πλάσμα που σιωπά και μαθαίνει να κοιμάται μόνο του για να μπορεί να επιβιώσει. Εσωτερικεύοντας μέσα του την ανάγκη της επιβίωσης, εξελίσσεται σε ένα πλάσμα που η πρώτη του δυναμική ψυχής μετουσιώθηκε σε μια ανάγκη επιβίωσης χρωματισμένη με άγχος.
Άρα χρειάζεται να αποφορτίσουμε, να βοηθήσουμε το παιδί να ξανασυνδεθεί με την ύπαρξη του – μέσα από την μητέρα του- και το ενθαρρύνουμε.
Η αποφόρτιση γίνεται με πολύ αγκαλιά, παιχνίδι και συναισθηματική επικοινωνία. Η επανασύνδεση γίνεται πάλι με επικοινωνία και βοηθώντας τον μικρό άνθρωπο να είναι σε επαφή με το συναίσθημα του και η ενθάρρυνση γίνεται σωστά μόνο όταν αποδεχτούμε ξανά την βαρύτητα του τραύματος και δεν αναγκάζουμε το παιδί να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι.
Η επαφή, αναγνώριση, έκφραση και επικοινωνία συναισθήματος είναι θεραπευτική και αναγκαία. Το αίσθημα ( αυτό που νιώθουμε) πηγάζει από την Αίσθηση, την Σύνδεση και την Αλληλεπίδραση μας με τους βασικούς και αρχικούς ανθρώπους στην ζωή μας. Για τα μάτια του νεογέννητου, βρέφους και νηπίου είναι η Μητέρα και για τα μάτια του παιδιού είναι οι Γονείς,. Τα Συν-αισθήματα γεννιούνται μέσα από την Βιωματική εμπειρία της Σχέσης και δημιουργούν την αφετηρία για να εξελιχθεί ολοκληρωτικά η ύπαρξη του ανθρώπου ( οι γνωστικές διαδικασίες, έρχονται μετά).
“Ενα παιδί που ήταν μωρό εκπαίδευσης ύπνου, δεν έχει βιώσει την πρωταρχική ανάγκης της εμπιστοσύνης στην μητρική μορφή με αποτέλεσμα να βιώνει μια συνεχόμενη αίσθηση ανασφάλειας και άγχους. Η έννοια Εμπιστοσύνη, είναι βιωματική διαδικασία και Τα παιδιά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν και να καταλάβουν τα συναισθήματα τους, χωρίς την δική μας βοήθεια. Ευτυχώς είμαστε όντα που δεν παραμένουν στατικά, είμαστε υπάρξεις και Αν η αλληλεπίδραση με τον περιβάλλον μας χρωματίζεται με Σύνδεση, Εξέλιξη, Εν συναίσθηση, Επικοινωνία, Ασφάλεια και Προστασία μπορούμε να επουλώσουμε εσωτερικές πληγές. Ποτέ δεν είναι αργά.
Μικρές στιγμές που κάνουν τη ζωή μεγάλη.
Δεν είναι μόνο η σοκολάτα, ο ύπνος και το σεξ. Εκτός από αυτές τις οφθαλμοφανείς απολαύσεις, υπάρχουν μικρές, καθημερινές στιγμές χάρη στις οποίες νιώθεις την ηδονή στην πιο αγνή μορφή της.
Καταγράψαμε 15 από αυτές.
1. Να ξαπλώνεις σε καθαρά και κρύα σεντόνια.
2. Η πρώτη γουλιά παγωμένου νερού όταν διψάς πολύ.
3. Να περπατάς ξυπόλυτη πάνω σε φρέσκο γρασίδι.
4. Να αράζεις όταν μόλις έχεις καθαρίσει όλο το σπίτι.
5. Να ουρλιάζεις τραγουδάς τους στίχους του τραγουδιού που σου αρέσει μέσα στο αυτοκίνητο (και ο δρόμος να είναι ανοιχτός).
6. Το ζεστό νερό που πέφτει από το ντουζ στον αυχένα και κυλάει στην πλάτη σου.
7. Να κολυμπάς χωρίς μαγιό.
8. Κα ι να κοιτάζεις την επιφάνεια της θάλασσας ενώ βρίσκεσαι μέσα στο νερό.
9. Όταν τον αγκαλιάζεις και σου έρχεται η μυρωδιά του μαλακτικού από το t-shirt του.
10. Να βγαίνεις από το μπάνιο και να τυλίγεσαι με την πετσέτα που έχεις αφήσει να ζεσταθεί στο καλοριφέρ.
11. Να μπουκώνεσαι με πατατάκια (και να πετάγονται ψίχουλα).
12. Η πρώτη μπουκιά cheesecake ή μακαρόνια με κιμά. Λες και αυτή η μπουκιά συγκεντρώνει την πεμπτουσία της νοστιμιάς από το πιάτο.
13. Να ξεκουμπώνεις το παντελόνι μετά από πολύ φαγητό.
14. Η απελευθέρωση που νιώθεις όταν –επιτέλους-βγάζεις το σουτιέν στο τέλος της ημέρας. (για της γυναίκες), για τους άντρες ίσως μια κρύα μπίρα!
15. Να τυλίγεσαι ακόμα πιο σφιχτά με το πάπλωμα ενώ κάνει κρύο και να τρίβεις πατούσες.
Είναι λάθος τελικά αυτό που λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους όταν είναι μικρά. Όταν μεγαλώνουν, τους χρειάζονται περισσότερο.
Ίσως γιατί το ηλικιακό χάσμα δείχνει μικρότερο, ίσως γιατί η αίσθηση ότι μεγαλώνουμε ησυχάζει μέσα μας, με την ύπαρξη κάποιου δικού μας ανθρώπου μεγαλύτερου από μας.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και όμως κάποιες στιγμές είναι σαν να έφυγες μόλις χθες.
Ακόμα θυμάμαι τα πακέτα με τα τσιγάρα που πέρναγαν μέσα απ΄τα δάχτυλά μου, για να μπορέσω να τα απασχολήσω.
Ακόμα θυμάμαι που μουρμούριζα όλη εκείνη την ημέρα μέχρι να φτάσει τα βράδυ και να πέσω σχεδόν λιπόθυμη για ύπνο από την κούραση και την ένταση των δευτερολέπτων που δεν έλεγαν να περάσουν και να φύγουν.
…Η ειρωνεία του χρόνου που μπορεί να μεταλλάσσεται από το αργά στο γρήγορα…και εκείνες τις στιγμές πέρναγε μόνο πολύ αργά.
Σου μιλάω ακόμα σε άσχετες στιγμές, ακόμα και περπατώντας στο δρόμο, μοιάζοντας με εκείνες τις «πειραγμένες» που μονολογούν κάνοντας διάλογο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν με ακούς. Θα το ήθελα πολύ όμως.
Δεν ξέρω αν με βλέπεις, αν με νιώθεις, αν με αισθάνεσαι, όμως εγώ τα κάνω και τα τρία.
Μάλλον η ανάγκη με σπρώχνει. Μάλλον αυτογιατρεύομαι από την έλλειψη σου, θεωρώντας ότι ακόμα είσαι κάπου εδώ γύρω.
Ακόμα φωνάζω «αχ ρε μάνα», όπως τότε. Όπως πάντοτε.
Ίσως γιατί αυτό το «αχ» μου δίνει το δικαίωμα να λέω ακόμα τη λέξη που δεν μου αναλογεί πια.
Παρηγορούμαι όταν την ακούω απ΄ το παιδί μου, αισθάνομαι και εγώ όπως αισθανόσουν εσύ -εκεί συναντιόμαστε μάνα- αλλά δεν είναι το ίδιο.
Μου λείπεις μάνα.
Ξέρω ότι κάθε άσπρη τρίχα που φυτρώνει στο κεφάλι μου με φέρνει ακόμα πιο κοντά σου, αλλά δεν είναι παρηγοριά αυτό, να ξέρεις.
Αντιγράφω πλέον λέξεις σου, κινήσεις σου, αντιδράσεις σου, χωρίς να το καταλαβαίνω, χωρίς να το πολυσκέφτομαι.
Φοράω το αγαπημένο σου πουκάμισο. Ξέρεις ποιο. Εκείνο που ήταν δικό μου, το βαρέθηκα, το έδωσα σε σένα που σου άρεσε, εσύ δεν υπάρχεις πια να το φορέσεις, και ξαναγύρισε σε μένα.
Για κάποιο λόγο η μυρωδιά σου το έχει διαπεράσει. Απορρυπαντικά και μαλακτικά δεν μπορούν να τη βγάλουν. Ακόμα και τα κουμπιά του την ώρα που το κλείνω, με τα δικά σου αποτυπώματα κουμπώνονται.
Στο σπίτι σου δεν μπορώ να κάτσω. Μπαίνω, κάνω δουλειά και βγαίνω γρήγορα.
Ούτε σπανακόπιτα τόλμησα να φτιάξω. Ούτε κουλουράκια σμυρναίικα. Ούτε μελιτζάνες παπουτσάκια. Ούτε σηκώνομαι να χορέψω μπάλο, γιατί εσύ τον χόρευες όπως καμία άλλη.
Και εκείνο το κραγιόν σου, το Μax factor No 74, δεν μου πάει ρε μάνα.
Απλά σου χρεώνω που σε χρειάζομαι όσο ποτέ κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Έχω ανάγκη να σε χρεώσω κάτι και ελπίζω να το καταλαβαίνεις.
Ψέματα, τίποτα δεν μπορώ να σε χρεώσω.
Θα ήθελα να ήσουν εδώ μάνα.
Ας ήσουν εδώ, κι εγώ δεν θα σε χρειαζόμουν ποτέ. Είναι υπόσχεση, μάνα!
Από την Δήμητρα Καφρομάνη
Πηγή
Πηγή:www.palava.gr