Σερφάροντας στο διαδίκτυο πέσαμε πάνω σε ένα άρθρο του bbncommunity.com μέσα από το οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του να μην δίνουν χρήματα στις γυναίκες που επαιτούν κουβαλώντας στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους, αλλά να τους δίνουν μόνο τρόφιμα και νερό.
Επειδή αυτά που διαβάσαμε είναι πραγματικά σοκαριστικά, προσπαθήσαμε να διασταυρώσουμε την γνησιότητα τους. Δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει. Σύμφωνα με το hoaxorfact.com όμως, τα περισσότερα από αυτά που ακολουθούν είναι πραγματικά γεγονότα. Ίσως όχι όλη η ιστορία όπως την διηγείται ο αρθρογράφος. Αλλά αυτά που έχουν σημασία, είναι αληθινά.

Το περιστατικό δεν γίνεται κατανοητό από το κείμενο που ακριβώς συνέβη. Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι κάποιοι από Μπανγκόκ και Καμπότζη επικοινώνησαν μαζί του για να του επιβεβαιώσουν την ιστορία. Οπότε ίσως και να έχει συμβεί κάπου εκεί.
«Κοντά στο σταθμό του μετρό κάθεται μια γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας. Τα μαλλιά της είναι μπερδεμένα και βρώμικα. Το κεφάλι της σκυμμένο από τη θλίψΗ γυναίκα κάθεται στο βρώμικο πάτωμα και δίπλα της βρίσκεται μια τσάντα. Σε αυτή την τσάντα ζητάει από τους περαστικούς να ρίξουν όσα χρήματα μπορούν. Στα χέρια της γυναίκας κοιμάται ένα παιδάκι δυο χρονών περίπου. Φοράει ένα βρώμικο καπέλο και βρώμικα, σκισμένα ρούχα.

Η εικόνα της «Μάνας με το μωρό» συγκινεί τους περαστικούς που δεν το σκέφτονται ιδιαίτερα να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να της δώσουν χρήματα. Κάποιοι και χαρτονομίσματα. Άλλωστε όλοι μας πάντα αισθανόμαστε λύπη για τους λιγότερο τυχερούς. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε στους άτυχους ανθρώπους το τελευταίο μας πουκάμισο, τη τελευταία δεκάρα που κρύβεται στη τσέπη μας χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά. Το  να βοηθάμε τους άλλους είναι κάτι καλό. Είναι ανθρωπιά..

Περνούσα μπροστά από τη συγκεκριμένη ζητιάνα για ένα περίπου μήνα. Δεν της έδωσα ποτέ χρήματα, γιατί ήξερα ότι υπάρχει μια συμμορία που μαζεύει όλα τα χρήματα που κερδίζουν οι ζητιάνοι της περιοχής. Τα μέλη αυτής της συμμορίας έχουν στη κατοχή τους πολυτελή ακίνητα και αυτοκίνητα. Όσο για τους ζητιάνους; Αυτοί κερδίζουν «ένα μπουκάλι βότκα και ένα κεμπάπ την ημέρα».

Ένα μήνα αργότερα, έκανα πάλι την ίδια διαδρομή όταν ξαφνικά σκέφτηκα κάτι που με σόκαρε..

Ήμουν πάλι στο ίδιο σημείο και κοίταζα την ζητιάνα με το μωρό στην αγκαλιά της που ικέτευε την ελεημοσύνη των περαστικών. Πρόσεξα αυτή τη φορά λίγο καλύτερα το μωρό. Ήταν ντυμένο όπως πάντα με μια βρώμικη αθλητική φορμούλα. Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά. Ένα μικρό παιδί σε ένα βρώμικο υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό, από το πρωί μέχρι το βράδυ.. δεν είναι κάτι που το συναντάς κάθε μέρα. Το πιο περίεργο; Το μωρό πάντα κοιμόταν. Ποτέ δεν το είδα με ανοιχτά μάτια, ποτέ δεν το άκουσα να φωνάζει ή να κλαίει. Ήταν πάντα με το πρόσωπό του κρυμμένο πίσω από το γόνατο της μαμάς του.

Εάν έχετε παιδιά τότε ξέρετε πόσο συχνά κοιμούνται όταν είναι ενός, δυο, τριών ετών. Δυο τρεις ώρες τα απογεύματα (όχι συνεχόμενες) και μετά ξυπνούν. Είναι συνεχώς σε κίνηση. Για έναν ολόκληρο μήνα, κάθε φορά που περνούσα από μπροστά της, ποτέ δεν είδα το παιδί ξυπνητό.

Κοίταξα το μικροσκοπικό ανθρωπάκι που είχε το πρόσωπό του θαμμένο στο γόνατο της μητέρας του, στη συνέχεια κοίταξα τη μητέρα του και η υποψία μου άρχισε σταδιακά να διαμορφώνεται.

– «Γιατί κοιμάται όλη την ώρα;» Πλησίασα και τη ρώτησα δείχνοντας το μωρό.

Η γυναίκα έκανε πως δεν με άκουσε. Κατέβασε τα μάτια της και έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στο γιακά του άθλιου μπουφάν της. Επανέλαβα την ερώτηση. Η γυναίκα εξακολούθησε να μη με κοιτάζει. Σήκωσε τα κουρασμένα μάτια της και τα κάρφωσε στο βάθος πίσω από την πλάτη μου.

– «Άντε …», μουρμούρισαν τα χείλη της.

– «Γιατί κοιμάται συνέχεια;» Τη ρώτησα πάλι πιο δυνατά. Λίγο έλειψε να αρχίσω να κλαίω.»

Πίσω μου, κάποιος έβαλε το χέρι του στον ώμο μου. Γύρισα το βλέμμα μου. Ήταν κάποιος ηλικιωμένος που με κοίταζε επικριτικά:

– «Τι θέλετε από αυτήν; Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάει;  … Εεεε …»

Έβγαλε μερικά κέρματα από την τσέπη του και τα πέταξε στην βρώμικη τσάντα της ζητιάνας. Εκείνη τον κοίταξε και έκανε μια κίνηση με τα χέρια της. Σαν να τον ευλογούσε. Μια κίνηση γεμάτη ταπεινότητα και θλίψη. Ο ηλικιωμένος άφησε τον ώμο μου και πέρασε έξω από το σταθμό του υπόγειου σιδηρόδρομου. Σίγουρα, μόλις φτάσει στο σπίτι του θα έχει να διηγηθεί στη γυναίκα του πως υπερασπίστηκε μια φτωχή, άτυχη γυναίκα από έναν τρελό, άψυχο άντρα στον σταθμό του μετρό.

Την επόμενη μέρα βρέθηκα με ένα φίλο μου τσιγγάνο. Ήταν ένα αστείος άνθρωπος με μάτια σαν ελιές που παλιότερα ζούσε στην Ρουμανία. Από αυτόν έμαθα ότι η γυναίκα με το μωρό δεν ήταν τόσο αθώα όσο πίστευα. Το αντίθετο μάλιστα. Ανήκε σε ένα καλοστημένο κύκλωμα που χρησιμοποιεί παιδιά τα οποία «ενοικιάζει» από οικογένειες αλκοολικών ή απλά τα κλέβει.

Του ζήτησα να μου πει αν ξέρει γιατί το παιδί κοιμάται συνέχεια. Η απάντηση του με σόκαρε. Η φωνή του ήταν εντελώς ήρεμη, πολύ φυσιολογική σαν να έλεγε το δελτίο καιρού στην τηλεόραση, καθώς μου έλεγε:

– «Τα παιδιά είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών ή έχουν πιει βότκα.»

Έμεινα εμβρόντητος.

«Ποιος έχει πάρει ναρκωτικά; Ποιος έχει πιει βότκα;». Δεν ήθελα να το πιστέψω.

– «Τα παιδιά. Έτσι δεν ουρλιάζουν και κάθονται ήσυχα όλη μέρα με τις γυναίκες. Σκέψου τι θα έκαναν αν έπρεπε να μείνουν ξυπνητά όλη μέρα στο ίδιο σημείο.»

Προκειμένου να είναι ήσυχο το μωρό στην αγκαλιά της γυναίκας, το ποτίζει με ουσίες και με βότκα. Φυσικά, τα όργανα των παιδιών δεν είναι σε θέση να αντέξουν ένα τέτοιο σοκ. Και έτσι τα παιδιά συχνά πεθαίνουν.

Το πιο φοβερό.. πολλές φορές τα παιδιά πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της «βάρδιας». Όταν το καταλαβαίνει η «μητέρα» του, δεν φεύγει από το σημείο. Κάθεται εκεί, με το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της, μέχρι να τελειώσει η μέρα της. Αυτός είναι ο κανόνας.

Και οι περαστικοί περνώντας της αφήνουν χρήματα γιατί αυτό πιστεύουν ότι είναι ηθικό. Να βοηθήσουν μια μόνη, άρρωστη μητέρα που προσπαθεί να φροντίσει το παιδί της.

Την επόμενη μέρα πήγα πάλι στον ίδιο υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό. Αυτή τη φορά είχα πάρει μαζί μου και τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα. Ήμουν έτοιμος για μια σοβαρή συζήτηση. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν πήγε καλά.Η γυναίκα καθόταν στο πάτωμα, στο ίδιο σημείο και στα χέρια της κρατούσε ένα παιδί. Όχι όμως το ίδιο παιδί με τις προηγούμενες μέρες. Τη ρώτησα που είναι τα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι το παιδί είναι δικό της αλλά και που είναι το παιδί που είχε τις προηγούμενες μέρες. Απλά με αγνόησε.

Αυτοί που δεν με αγνόησαν όμως ήταν οι περαστικοί. Με πλησίασαν διάφοροι και μου είπαν ότι είμαι τρελός που φωνάζω έτσι σε μια δύστυχη, φτωχή μάνα. Σε λίγα λεπτά ήρθαν και άντρες της ασφάλειας του μετρό και με συνόδευσαν με τη βια έξω.Η επόμενη μου κίνηση ήταν να καλέσω την αστυνομία. Όταν έφτασε όμως η γυναίκα με το παιδί είχαν εξαφανιστεί. Στάθηκα για λίγο για να ηρεμήσω. Σκέφτηκα: «Προσπαθώ απλά να πολεμήσω τους ανεμόμυλους».

Την επόμενη φορά που θα δείτε στο μετρό γυναίκες με παιδιά που επαιτούν, σκεφτείτε το καλά πριν βάλετε το χέρι σας στην τσέπη για να τους δώσετε χρήματα. Σκεφτείτε πόσα παιδιά πεθαίνουν καθημερινά σε αυτή την καλοστημένη «επιχείρηση». Μην βλέπετε ένα παιδί που κοιμάται με στοργή. Δείτε τη φρίκη. Αν θέλετε να βοηθήσετε δώστε τους τρόφιμα, ρούχα, μπουκάλια με νερό. Να είστε αρκετά σοφοί για να καταλάβετε ποιον θα πρέπει να βοηθήσετε και πώς θα τον βοηθήσετε. Πάρτε την απόφασή σας με βάση την κατάσταση που αντιμετωπίζετε.»

Υ.Γ. Αν αντιγράψετε αυτό το άρθρο στον τοίχο σας ή το μοιραστείτε με τους φίλους σας, θα το διαβάσουν περισσότεροι. Και όταν αποφασίσετε να ανοίξετε ξανά το πορτοφόλι σας για να δώσετε ένα κέρμα σε μια γυναίκα που ζητιανεύει με το μωρό της αγκαλιά, να θυμάστε ότι αυτή η όμορφη πράξη καλοσύνης  θα μπορούσε να έχει αρνητικές συνέπειες για το παιδί.»

Πηγή: dinfo.gr

Διαβάστηκε στο: www.babyads.gr

Έλενα Αλεξάνδρου

Μπαμπάδες σταματήστε να διαλύετε τα παιδιά σας!

Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο μετά από αυτό που είδα στο εμπορικό κέντρο Costco χθες. Συγχωρέστε με που το κείμενο είναι  γραμμένο με απόγνωση και θυμό. Παρακαλώ όμως να το διαβάσετε ως το τέλος! Ξέρω ότι είναι μεγάλο αλλά είναι κάτι που πρέπει να ειπωθεί να ακουστεί και να μοιραστεί.

Καθώς ο Νώε και εγώ περιμέναμε στην ουρά του ταμείου για να επιστρέψουμε κάτι, είδα ένα μικρό αγόρι όχι άνω των 6 ετών που κοίταξε τον πατέρα του και τον ρώτησε δειλά αν θα μπορούσαν να αγοράσουν ένα παγωτό όταν τελείωναν. Ο πατέρας τον αγριοκοίταξε και μέσα από τα δόντια μουρμούρισε να τον αφήσει ήσυχο και να κάνει ησυχία. Το αγόρι μαζεύτηκε προς τον τοίχο και κάθισε ακίνητο και φανερά πληγωμένο για κάμποση ώρα.

Η ουρά προχωρούσε αργά και το παιδί τον πλησίασε ξανά, σιγοτραγουδώντας μια παιδική μελωδία και έχοντας φαινομενικά ξεχάσει την οργή του πατέρα του. Ο πατέρας και πάλι γύρισε και επέπληξε το αγόρι πως κάνει πάρα πολύ θόρυβο. Το αγόρι και πάλι συρρικνώθηκε πίσω και μαζεύτηκε προς τον τοίχο, μαραμένο.

Ήμουν ταραγμένος. Ήμουν μπερδεμένος. Πως μπορούσε αυτός ο άντρας να μην βλέπει αυτό που βλέπω; Πως μπορούσε αυτός ο άντρας να μην βλέπει αυτό το πανέμορφο πλάσμα να κάθεται στη σκιά του; Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να καταστρέφει τόσο γρήγορα την ευτυχία του δικού του παιδιού; Πώς μπορούσε αυτός ο άντρας να μην απολαμβάνει τη μοναδική στιγμή που θα μπορούσε να είναι τα πάντα γι’ αυτό το αγόρι; Να είναι εκείνος  που έχει την περισσότερη σημασία γι’ αυτό το αγόρι;

Ήμασταν τρίτοι στην ουρά τώρα και το αγόρι άρχισε να έρχεται προς τον πατέρα του για άλλη μια φορά. Ο πατέρας αμέσως βγήκε από την ουρά, έβαλε το χέρι του στο λαιμό του γιου του, μέχρι που το παιδί μόρφασε απ’ τον πόνο, και τον απείλησε. «Αν ξανακάνεις έστω και έναν ήχο ή φύγεις από τον τοίχο, σου το υπόσχομαι ότι θα σε πάρω και θα πάμε σπίτι.» Το αγόρι και πάλι μαζεύτηκε προς τον τοίχο. Αυτή τη φορά, δεν κινούνταν. Δεν έκανε κανέναν ήχο. Το όμορφο πρόσωπό του κοιτούσε  προς τα κάτω, κλειδωμένο προς το πάτωμα και ανέκφραστο. Είχε διαλυθεί. Και αυτό ήταν αυτό που ήθελε ο πατέρας του. Δεν ήθελε να ασχοληθεί με τον γιό του και το να τον διαλύσει ήταν ο ευκολότερος τρόπος.

Και αναρωτιόμαστε γιατί τόσα παιδιά μεγαλώνοντας τα πάνε χάλια στη ζωή τους!

Θα είμαι ευθύς. Οι άνθρωποι βλέπουν τη σχέση μου με τον Νώε και αρκετά συχνά με επαινούν  που τον αγαπάω περισσότερο από ό, τι οι περισσότεροι μπαμπάδες αγαπούν τα δικά τους παιδιά.

Να πάρει!. Δεν το καταλαβαίνω και ποτέ δε θα το καταλάβω. Το να αγαπάω τον γιό μου, το να «χτίζω» τον γιό μου, το να αγγίζω τον γιό μου, το να παίζω με τον γιό μου, το να Είμαι με τον γιό μου… δεν είναι κάτι που μόνο οι σούπερ μπαμπάδες μπορούν να κάνουν. Όλα αυτά είναι κάτι που κάθε μπαμπάς μπορεί να κάνει. Πάντα. Χωρίς να αποτύχει. Δεν είμαι εγώ κάτι το ιδιαίτερο. Είμαι ένας πατέρας που αγαπάει το γιο του και θα κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για την ευημερία του, την ασφάλεια και την υγεία του.

Απέχω πολύ από τον τέλειο μπαμπά και πάντα θα απέχω. Αλλά είμαι πολύ καλός μπαμπάς και ο γιος μου θα έχει πάντα τη δύναμη να αντιμετωπίσει οτιδήποτε  μπορεί να του φέρει η ζωή. Γιατί; Γιατί κατάλαβα.Κατάλαβα την εξουσία που έχει ο μπαμπάς στη ζωή ενός παιδιού και στην αυτοπεποίθηση ενός παιδιού. Κατάλαβα ότι όλα όσα κάνω και όλα όσα λέω στον γιο μου θα τα απορροφήσει, για καλό ή για κακό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς μερικοί μπαμπάδες δεν καταλαβαίνουν …

• Μπαμπάδες. Να φωτίζετε το πρόσωπό σας όταν βλέπετε το παιδί σας το πρωί ή όταν γυρνάτε στο σπίτι από την δουλειά; Δεν καταλαβαίνετε ότι ολόκληρη η αίσθηση της αξίας ενός παιδιού μπορεί να περιστρέφεται γύρω από αυτό που βλέπουν στο πρόσωπό σας όταν τα κοιτάτε;
• Μπαμπάδες. Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί είναι ό, τι του λέτε ότι είναι; Ότι οι άνθρωποι σχεδόν πάντα γίνονται ότι τους έλεγαν πως είναι; Ήταν πράγματι αυτό που έκανε το παιδί σας το «πιο χαζό πράγμα που έχετε δει να κάνει κανείς»; Ήταν πράγματι «το πιο γελοίο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να έχει κάνει κάποιος»; Πιστεύετε πραγματικά ότι το παιδί σας είναι ηλίθιο; Γιατί τώρα είναι. Σκεφτείτε το. Γιατί το είπατε, και τώρα το πιστεύει. Μπράβο!
• Μπαμπάδες. Νομίζετε ειλικρινά ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι δεν μπορείτε να βρείτε 20 λεπτά για να απομακρυνθείτε από τον υπολογιστή σας ή να απενεργοποιήσετε την τηλεόραση για να παίξετε με το παιδί σας; Πρέπει να παίζετε κάθε μέρα. Δεν καταλαβαίνετε ότι ολόκληρη η εμπιστοσύνη των παιδιών θα εξαρτηθεί απ’ το αν ή όχι ο μπαμπάς τους παίζει μαζί τους και πόσο συμμετέχει όταν παίζει μαζί τους; Ξέρετε τι ζημιά κάνετε με το να μην παίζετε με τα παιδιά σας κάθε μέρα;
• Μπαμπάδες. Υπάρχει περίπτωση κάποιος να πιστέψει σε αυτή την ανόητη ιδέα ότι ο θυμός είναι μερικές φορές ή συχνά αναγκαίος; Δεν καταλαβαίνετε ότι ο θυμός είναι σχεδόν πάντα ένα συναίσθημα για τους ανθρώπους που θέλουν να ελέγχουν τους άλλους, ενώ ταυτόχρονα παραλείπουν να ελέγξουν τον εαυτό τους; Δεν ξέρετε ότι υπάρχουν απίστευτα βιβλία και μαθήματα που μπορεί να σας διδάξουν καλύτερες μεθόδους;
• Κυρίως όμως, δεν βλέπετε την ταχύτητα με την οποία ένα παιδί πληγώνεται ή γίνεται προκλητικό όταν ο θυμός κυβερνά το σπίτι; Είστε τόσο απευαισθητοποιημένοι στην λαμπρότητα του πνεύματος του παιδιού σας που δεν σας συνθλίβει εντελώς όταν χαμηλώνει το βλέμμα ή τρέμει στην παρουσία σας; Είναι πραγματικά αυτό που θέλετε το παιδί σας να κάνει; Να σας φοβάται;
• Μπαμπάδες. Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το παιδί σας χρειάζεται για να νιώσει το δέρμα σας στο δέρμα του; Έχετε συνειδητοποιήσει  τον απίστευτο και ισχυρό δεσμό που θα σας δώσει με την κόρη σας αυτή η επαφή ; Δεν καταλαβαίνετε τις μόνιμες πνευματικές συνδέσεις που δημιουργούνται όταν αγγίξετε την γυμνή πλάτη του γιου σας ή τρίψτε τα γυμνή κοιλίτσα της κόρης σας, ενώ τους λέτε παραμύθια; Και αν κάποιος ηλίθιος πει πως αυτό δεν είναι σωστό, πρώτος εγώ θα σας χτυπήσω στο πρόσωπο και ύστερα θα ακολουθήσει κάθε καλός μπαμπάς εκεί έξω. Το να αγγίζετε το παιδί σας είναι το καθήκον σας ως πατέρας.
• Μπαμπάδες. Ξυπνήστε! Αυτές οι πολύτιμες ψυχές που έχουν τεθεί υπό τη φροντίδα σας είναι μοναδικές και πολύ πολύ ευαίσθητες. Ό, τι λέτε ή δεν λέτε θα επηρεάσει την ικανότητά τους, την επιτυχία, την ευτυχία και καθ “όλη τη ζωή τους.
• Δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά σας θα κάνουν λάθη και μάλιστα πολλά; Έχετε συνειδητοποιήσει πόση ζημιά κάνετε όταν πιέζετε τη μύτη του γιου σας σε ατυχίες του ή πόση ζημιά κάνετε όταν κάνετε την κόρη σας αισθάνεται ότι είναι άχρηστη γιατί χτύπησε ή της χύθηκε κάτι; Έχετε ιδέα πόσο εύκολο είναι να κάνετε το παιδί σας να αισθανθεί άθλια; Είναι τόσο απλό όσο το να πείτε τις λέξεις, «γιατί το κάνεις αυτό;» ή «πόσες φορές σου είπα …»

Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω τα εξής:

• Έχετε κοιτάξει ποτέ τα πρησμένα μάτια ενός γονέα που μόλις έχασε το παιδί του

Εγώ έχω!

• Έχετε κλάψει στην κηδεία ενός παιδιού;

Εγώ  έχω!

• Έχετε ποτέ αγγίξει ένα φέρετρο με ένα παιδί μέσα; Έναν τάφο από τον οποίο κανένα γέλιο δε θα ακουστεί ξανά;

Εγώ έχω!

Αν θέλετε κίνητρο για να γίνετε ο καλύτερος γονιός στη γη, κάντε το μόνο μία φορά. Εύχομαι όμως να μην χρειαστεί ποτέ να το κάνετε.

Μπαμπάδες. Ήρθε η ώρα να λέμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε. Συνεχώς. Ήρθε η ώρα να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε. Συνεχώς. Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά σε είκοσι χιλιάδες καθημερινές ερωτήσεις που κάνουν και στην αδυναμία τους να κάνουν τα πράγματα τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε. Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά στις ιδιορρυθμίες τους και τα τικ τους. Ήρθε η ώρα να βρούμε χαρά σε εκφράσεις του προσώπου τους και στα λάθος ειπωμένα λόγια τους. Ήρθε η ώρα να βρούμε την χαρά σε όλα όσα είναι τα παιδιά μας…

Ήρθε η ώρα να σηκωθούμε και να ρωτήσουμε τι μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε καλύτεροι μπαμπάδες. Ήρθε η ώρα βάλουμε προτεραιότητες. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σπίτι και να είμαστε πραγματικά -ένας μπαμπάς.

Μπαμπάδες. Ήρθε η ώρα να δείξουμε στους γιούς μας πώς να φέρονται σωστά σε μία γυναίκα. Ήρθε η ώρα να δείξουμε τις κόρες μας πώς ένα κορίτσι θα πρέπει να περιμένει να του φέρονται. Ήρθε η ώρα να δείξουμε συγχώρεση και συμπόνια στα παιδιά μας. Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ενσυναίσθηση και συναισθηματική ταύτιση. Ήρθε η ώρα να σπάσουμε τα κοινωνικά πρότυπα και να διδάξουμε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής! Ήρθε η ώρα να διδάξουμε τους καλούς ρόλους των δύο φύλων και να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε περιττό. Έχει πραγματικά σημασία αν ο γιος σας προτιμάει το ροζ; Πρόκειται να βλάψει κανέναν; Δεν βλέπετε τι ζημιά που προκαλείται αν πεις σε ένα αγόρι ότι κάτι δεν πάει καλά αν του αρέσει το ροζ; Δεν βλέπετε τι ζημιά που κάνουμε στα κορίτσια μας χαρακτηρίζοντάς τα «αγοροκόριτσα» και τα αγόρια μας «γυναικούλες» μόνο και μόνο επειδή έχουν τις δικές τους προτιμήσεις και απόψεις για κάποια πράγματα; Πράγματα που πραγματικά δεν έχουν σημασία!

Μπαμπάδες. Μιλήστε μαλακά στους γιούς σας. Μιλήστε ήρεμα στις κόρες σας. Ποιος θέλετε να γίνει το παιδί σας; Θέλετε να είναι εκείνο το παιδί στο σχολείο που κάθεται μόνο του στο σχολείο χωρίς κανέναν φίλο και καθόλου αυτοεκτίμηση; ή μήπως θέλετε να είναι εκείνο το παιδί που θέλει να γίνει ο Πρόεδρος στην τάξη του και νιώθει ότι το αξίζει να το κερδίσει; Δεν βλέπετε ότι έχουμε τη δύναμη να τα δώσουμε όλα αυτά στα παιδιά μας; Δεν βλέπετε ότι έχουμε τη δύναμη να διδάξουμε στα παιδιά μας τα εργαλεία της κοινωνικής επιβίωσης;

Μπαμπάδες. Δεν βλέπετε την επιρροή που έχουμε όταν λέμε ότι πιστεύουμε σε ένα πράγμα, αλλά τα παιδιά μας, μας έχουν δει να ζούμε αλλιώς; Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο λίγο ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να αποφασίσουν τι πραγματικά πιστεύουν, να δηλώσουν αυτό που πιστεύουν, και στη συνέχεια να ζήσουν με αυτό; Είτε πρόκειται για θρησκεία, την πολιτική, τον αθλητισμό, ή κοινωνικές νόρμες. Δεν είναι δουλειά μας να πουμε στα παιδιά μας τι να σκεφτούν. Είναι δουλειά μας να διδάξουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται σωστά. Αν το κάνουμε αυτό, δε θα έχουμε να φοβηθούμε για το τι θα αποφασίσουν για τον εαυτό τους και πόσο έντονα θα το υπερασπιστούν. Ένας άνθρωπος θα ακολουθήσει τις ΔΙΚΕΣ του πεποιθήσεις μέχρι θανάτου, αλλά θα ακολουθήσει τις πεποιθήσεις κάποιου άλλου μόνο μέχρι να πέσει πρωτη φορά σε λάσπες!

Να πάρει, μπαμπάδες. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να ζητήσει παγωτό χωρίς κανείς να το διαλύσει και να το μειώσει. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να το ζητήσει χωρίς να μαζευτεί στη γωνία, επειδή ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι είναι ο ήρωας του είναι στην πραγματικότητα ένα εντελώς μικρό, μικρό ανθρωπάκι. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να είναι ευτυχισμένο, και χαρούμενο, και να γελά, και να παίζει. Γιατί δεν μπορείτε να τα αφήσετε; Κάθε παιδί στη γη έχει το δικαίωμα να έχει έναν πατέρα που σκέφτεται πριν μιλήσει! Έναν μπαμπά που καταλαβαίνει τη μεγάλη δύναμη που έχει δοθεί σε αυτόν για να διαμορφώσει τελικά τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου! Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του περισσότερο από ό, τι αγαπά τηλεοπτικές εκπομπές ή αθλητικά παιχνίδια! Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του περισσότερο από οποιοδήποτε υλικό σκουπίδι! Έναν πατέρα που αγαπάει το παιδί του, περισσότερο από το χρόνο του. Κάθε παιδί αξίζει έναν μπαμπά υπερήρωα.

Ίσως να είναι αλήθεια ότι πολλοί μπαμπάδες δεν αξίζουν τα παιδιά τους.

Ίσως να είναι αλήθεια ότι πολλοί μπαμπάδες δεν είναι πραγματικά μπαμπάδες -καθόλου.

Ζητώ συγγνώμη για την θέρμη του post μου. Πιστεύω ότι ένα μέρος του εαυτού μου αισθάνεται δειλό που δεν είπα κάτι στον άνθρωπο μπροστά μου στο εμπορικό κέντρο. Λάβετε αυτό το post σαν μετάνοια μου. Ίσως ένα μέρος του εαυτού μου πιστεύει πως αν έστω και ένα άτομο που τα διαβάζει όλα αυτά τώρα και αποφασίσει να γίνει ένας καλύτερος μπαμπάς, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο που πέρασα πληκτρολογώντας. Αν ένα παιδί έχει μια καλύτερη ζωή, επειδή κάτι στα λόγια μου παρακίνησε τον μπαμπά του να παίξουν περισσότερο μαζί, τότε αξίζει τον κόπο κάθε έκκληση να το μοιραστείτε αυτό με τους άλλους, για τους οποίους είμαι αναπόφευκτα ένοχος.

Μπαμπάδες. Τα παιδιά είναι δώρα. Δεν είναι δικά μας για να τα διαλύουμε. Η κατασκευή είναι δική μας.

Γι’ αυτό σταθείτε όρθιοι μαζί μου και δείξτε στον κόσμο ότι υπάρχουν πολλοί καλοί μπαμπάδες τριγύρω.

πηγή: mikroimegaloi.gr μεταφράστηκε απο Κατερίνα Σωτηροπούλου πρωτότυπο κείμενο Single Dad Dan Pearce

Διαβάστηκε στο:www.mommyandthecity.gr

Παρά τα ατελείωτα gigabytes που έχω διαθέσιμα στο καινούργιο μου smartphone, πολλές φορές νιώθω ότι η ευτυχία που πηγάζει από το χρόνο που περνάω με την κόρη μου δεν είναι καταγεγραμμένη όσο πραγματικά της αξίζει…

Είναι κάτι αναπόφευκτο θαρρώ. Έχω άπειρες φωτογραφίες της κόρης μου, αλλά ελάχιστες που είμαστε μαζί. Και ακόμα λιγότερες που είναι αυθόρμητες…

Οι γονείς μου έχουν ακόμα στοίβες από φωτογραφικά άλμπουμ αποθηκευμένα μέσα σε μεγάλα χάρτινα κουτιά στο πατάρι, μαζί με όλα τα πράγματά μου από την παιδική μου ηλικία που γράφουν περίτρανα απ’ έξω το όνομά μου με μαρκαδόρο. Η ιδέα και μόνο ότι υπάρχουν στιγμές ευτυχίας αποτυπωμένες σε χαρτί, μου αρκεί. Γιατί ακριβώς, υπάρχουν εκεί και καμιά φορά στο τόσο μπορεί και κάποιος, αν θέλει, να ανέβει στη σκάλα να κατεβάσει μια κούτα και να ανατρέξει στο παρελθόν ξεφυλλίζοντας φωτογραφικά ντοκουμέντα. Πλέον η τεχνολογία και τα κινητά τηλέφωνα στέλνουν την πλειοψηφία των εικόνων σε κάρτες μνήμης, στικάκια, σκληρούς δίσκους και online αποθήκευση δεδομένων, όπου κανείς δεν ασχολείται πραγματικά εκτός αν πρόκειται για εμφάνιση σε χρονολόγια στο facebook ή στο instagram.

Παλιά δεν ήταν έτσι. Έπρεπε να «χωρέσεις» όλες τις στιγμές από τις διακοπές σου σε ένα 36άρι φιλμ.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον πατέρα μου να με συμβουλεύει να μην βγάζω άσκοπες και αλλεπάλληλες φωτογραφίες με τη μιας χρήσης αδιάβροχη μηχανή με φλας που είχα αγοράσει περήφανα μόνος μου, με απώτερο σκοπό να έχω έστω μια καλή υποβρύχια φωτογραφία.

Δυστυχώς σήμερα, στην προσπάθεια μου να συλλάβω τις στιγμές που περνάω με την κόρη μου για να τις κάνω να διαρκέσουν για πάντα, ξεχνάω όλα εκείνα που μου έμαθε ο πατέρας μου. Πιθανώς, να προσπαθώ να αναπληρώσω κάποιο κενό. Ή ίσως επειδή έχω δει πώς τα φέρνει η ζωή, και πώς τα πράγματα έρχονται πάνω κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη, εκεί που δεν το περιμένεις, να θεωρώ ότι μια μέρα η κόρη μου θα έχει ανάγκη να δει παλιές φωτογραφίες για να της θυμίσουν κάτι που πλέον δε θα θυμάται αλλά και ούτε θα αισθάνεται.

Αυτές είναι δικές μου ανησυχίες, όχι δικές της. Κατάλοιπα από την αποφασιστικότητα του να είσαι καλός πατέρας αλλά και την επιθυμία του να σε βλέπει ο κόσμος ως καλό πατέρα. Είναι κάτι σαν εμμονή. Θέλεις τόσο πολύ να καταγράψεις μια στιγμή, που κινδυνεύεις να καταστρέψεις την ίδια τη στιγμή. Και έτσι γίνεται συνήθως. Θέλω μια φωτογραφία που να συλλαμβάνει τη στιγμή, αλλά τις περισσότερες φορές καταλήγω να έχω μία φωτογραφία που αποτυπώνει τον εκνευρισμό της προσπάθειας για την τέλεια φωτογραφία, την τέλεια γωνία, το καταλληλότερο φίλτρο, την κατάλληλη στιγμή.

«Πάμε μία ακόμα φορά, τώρα το ‘χω».

Κάθε φορά λοιπόν που θέλω να προσθέσω μία ακόμα στιγμή σε αυτή την ατελείωτη συλλογή φωτογραφιών θα της πω «κάτσε να σε βγάλω μία ωραία φωτογραφία, αγάπη μου». Και μετά απομακρύνω το μυαλό μου (και τη θέση μου) από την ίδια τη στιγμή και βλέπω τον κόσμο της ως μια ακόμα ψηφιακή αναπαράσταση μέσα από την οθόνη του πολύτιμου κινητού. Ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη για τη ματαιότητα όλων αυτών των προσπαθειών για τη σύλληψη της τέλειας στιγμής να βρίσκεται στην αθωότητα και την αφέλεια ενός παιδιού.

Γιατί εκεί που προσπαθώ να συλλάβω την τέλεια στιγμή, η αδυναμία της κόρης μου να συλλάβει το νόημα πίσω από αυτό γίνεται το μεγαλύτερό μου μάθημα. Γιατί για τα παιδιά, αυτό που μετράει είναι η ίδια η στιγμή. Και έτσι τις περισσότερες φορές, η κόρη μου απλά εξαναφανίζεται από το πλάνο την τελευταία στιγμή, σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου και αρπάζει το κινητό μου για να δει τι είναι αυτό που τόσο απεγνωσμένα ήθελα να καταγράψω.

Μακριά από το φακό, η απάντηση βρίσκεται ακριβώς εκεί στην αγκαλιά μου…

Μια στιγμή που αξίζει να μην την καταγράψεις, αλλά να τη ζήσεις…

Πηγή : http://www.superdad.gr [ http://www.superdad.gr/keimena/editorial/pws-i-kori-mou-mou-emathe-na-zw-tis-stigmes/ ]

Παλίνδρομη κύηση ονομάζεται η αυτόματη παύση της κύησης πριν την 20ή εβδομάδα αυτής. Περίπου το 10-15% των επιβεβαιωμένων κυήσεων παλινδρομούν, αν και το πραγματικό ποσοστό μάλλον είναι μεγαλύτερο, καθώς κάποιες πρώιμες αποβολές συγχέονται με την παρουσία έμμηνου ρύσεως.

Αν και η αιτιολογία είναι συνήθως άγνωστη, οι περισσότερες γνωστές αιτίες είναι οι ιογενείς λοιμώξεις, οι χρωμοσωματικές ανωμαλίες, οι ανοσολογικοί παράγοντες και οι ανατομικές ανωμαλίες της μήτρας. Οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου είναι η ηλικία της μητέρας (άνω των 35 ετών), το ιστορικό αυτόματης αποβολής, το κάπνισμα, η χρήση τοξικών ουσιών και η ύπαρξη μεταβολικών νοσημάτων.

Τα συμπτώματα της παλίνδρομης κύησης περιλαμβάνουν την κολπική αιμόρροια, το κοιλιακό άλγος και την αποβολή των προϊόντων της κύησης. Η παραμονή προϊόντων της κύησης εντός της μήτρας μπορεί να προκαλέσει κολπική αιμόρροια μετά από ώρες ή ακόμη και μέρες, ενώ δεν αποκλείεται η ανάπτυξη λοίμωξης που προκαλεί πόνο, εμπύρετο ή ακόμα και σήψη. Η διάγνωση γίνεται μέσω της κλινικής εξέτασης, τη μέτρηση της β-χοριακής γοναδοτροπίνης και του υπερηχογραφήματος.

Η θεραπεία εξαρτάται από το αν η αποβολή είναι μερική ή πλήρης. Στην πρώτη περίπτωση (μερική), πραγματοποιείται εκκένωση της μήτρας επεμβατικά (εκκενωτική απόξεση) ή με τη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων. Στη δεύτερη (ολική), δεν είναι απαραίτητη η εκκένωση της μήτρας, εκτός κι αν υπάρχει έντονη αιμορραγία.

Μετά από μια παλίνδρομη κύηση, μια γυναίκα μπορεί να παρουσιάζει κολπική αιμόρροια για 7-10 μέρες και να αισθάνεται ευαισθησία στο στήθος. Η σεξουαλική επαφή επιτρέπεται μετά την πάροδο 20 ημερών.

Με τη συνεργασία του Γεώργιου Κανελλόπουλου, μαιευτήρας – χειρουργός – γυναικολόγος. – πηγή: imommy.gr

Διαβάστηκε στο:babyradio.gr/palindromi-kiisi-osa-prepi-na-xerete/

Φανταστικές δημιουργίες!

Πρόκειται για το χώρο, που συμβαίνει όλη η μαγεία. Είτε θέλετε καινούριο κρεβάτι ή επιπλέον χώρους αποθήκευσης, σας έχουμε ορισμένες έξυπνες ιδέες!

Δείτε τις!

Πηγή:www.tilestwra.com

Πως αλλάζει η ζωή όταν γίνεσαι γονιός σε ένα λεπτό

Το γνωστό σε όλους μας αναψυκτικό Coca Cola διάλεξε σε αυτή της τη διαφήμιση που προβάλλεται στην  Αργεντινή, να μας θυμίσει πως αλλάζει η ζωή μας όταν γινόμαστε γονείς. Και το κατάφερε σε ένα λεπτό. Αν και η διαφήμιση δεν στέλνει άμεσο μήνυμα για το προϊόν, επιλέγει να δείξει τη ζωή ενός νεαρού ζευγαριού (εμπνευσμένο από τη δεκαετία του 70’) που μπαίνει σε γλυκιές περιπέτειες όταν έρχεται στη ζωή τους το μωρό τους. Και σκοπό έχει να σου θυμίσει τις δικές σου στιγμές μέσα σε ένα μόλις λεπτό με τη μουσική των Bee Gees και το τραγούδι “To Love Somebody”. Η στιγμή που κρατάς ένα θετικό τεστ στα χέρια, ξενυχτάς με το μωρό σου, μεγαλώνει το μωρό σου, κάνει ζημιές το μωρό σου, δεν σε αφήνει να κάνεις σεξ το μωρό σου, μέχρι τη στιγμή που…

Αυτό είναι έκπληξη.

Δες το βίντεο:

Αν και το συγκεκριμένο αναψυκτικό Coca Cola Life δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα αλλά μόνο στην Αργεντινή και τη Χιλή (και είναι η πρώτη Coca Cola με στέβια), οπότε δεν με απασχολεί, δεν θα θυμόμουν το προϊόν. Η διαφήμιση όμως μου αρέσει πολύ γιατί η αποστολή της να μου θυμίσει τις δικές μας στιγμές εξετελέσθη. (Για να μη πω ότι ο μικρούλης μου θυμίζει τον Mini Me).

Πηγή:www.e-mama.gr