Μια γενικότερη φιλοσοφία που ακολουθώ στη ζωή μου, είναι αυτή της αυτοκριτικής. Μ’ αρέσει πολύ να καταγράφω αυτά που (δεν) κάνω και στη συνέχεια να τα αναλύω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι, πάντως δημιουργώ στον εαυτό την εντύπωση της αυτοβελτίωσης και διόρθωσης των κακώς κειμένων όσον αφορά τις πράξεις και τις διαδρομές που επιλέγω.

Στα παραπάνω πλαίσια, έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές τι δεν έκανα ή δεν κάνω σωστά στις εκάστοτε σχέσεις μου και νομίζω πως τα έχω καθορίσει πλήρως μέχρι σήμερα.

Ταυτόχρονα, συγκρίνοντας τα δικά μου λάθη με εκείνα των φίλων μου, παρατηρώ πως ο μεγαλύτερος όγκος αυτών είναι κοινός. Τι μας δείχνει αυτό; Πως οι άντρες πέφτουμε στις ίδιες παγίδες όσον αφορά των ερωτικό μας τομέα και συνεπώς απομακρύνουμε από δίπλα μας γυναίκες που άξιζαν σίγουρα σωστότερη διαχείριση.

Ακολουθεί μια λίστα με τα 10 μεγαλύτερα λάθη που έχω εντοπίσει εγώ προσωπικά και νομίζω θα ταυτιστείτε σε μεγάλο βαθμό. Τι λάθη κάνουμε με την κάθε κοπέλα μας λοιπόν;

1. Δεν της δείχνουμε πόσο αισθητή είναι η παρουσία της

Είναι η φύση των γυναικών τέτοια, που επιθυμούν η παρουσία και η γενικότερη ύπαρξή τους να αποτελεί συνεχώς σημείο αναφοράς. Ειδικά από τον φίλο της, μία κοπέλα περιμένει να είναι διαρκώς το κέντρο του ενδιαφέροντός του. Δε νοείται να δίνει περισσότερη σημασία σε κάποιον ή κάποια άλλον/η από τη στιγμή που εκείνη βρίσκεται στο χώρο.

Εμείς οι άντρες από την πλευρά μας, είμαστε περισσότερο επιφανειακοί. Κάνουμε αυτό που μας βγαίνει αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή. Κι επειδή την κοπέλα μας την έχουμε σε καθημερινή βάση, πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να εστιάσουμε την προσοχή μας κάπου αλλού. Κι όταν αυτό αρχίζει να γίνεται συνήθεια, το πρόβλημα μεγαλώνει σημαντικα…

2. Δεν την καταλαβαίνουμε (ή έστω δεν προσποιούμαστε)

Από τη στιγμή που είσαι άντρας είναι εκ φύσεως αδύνατο να καταλάβεις πλήρως μια γυναίκα και δη, αυτήν που έχεις δίπλα σου κι απαιτεί περισσότερη κατανόηση από εσένα. Από την άλλη όμως, θα έπρεπε να προσπαθούμε λίγο περισσότερο σε αυτόν τον τομέα. Πολλές φορές μάλιστα, αρκεί και η εντύπωση πως νιώθουμε και μοιραζόμαστε τις ανησυχίες της χωρίς καν αυτό να ισχύει.

Πρέπει να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο λοιπόν. Άλλωστε αρκεί ένας απλός παραλληλισμός. Όπως εμείς γουστάρουμε ποδόσφαιρο και Champions League, εκείνες τρελαίνονται για ψώνια και Sex and the City. Χαλάλι τους…

3. Της επιτρέπουμε να μας «καβαλήσει»

Ένας από τους στόχους που έχει μια γυναίκα μπαίνοντας σε σχέση είναι να «καβαλήσει» το αγόρι της. Και δεν το εννοώ σε καμία περίπτωση πονηρά. Αναφέρομαι στην ιεραρχία αυτής της σχέσης. Προσέξτε κάτι όμως. Άπαξ και το πετύχει αυτό μία γυναίκα, κατά 99% την έχασες.

Πολύ απλά διότι δεν της αρέσει να είναι από πάνω και να κινεί τα νήματα. Αυτό που της αρέσει είναι η προσπάθεια να φτάσει εκείνη από πάνω. Συνεπώς, αν θέλεις να την ιντριγκάρεις και να αυξήσεις το ενδιαφέρον της για σένα αντιστάσου με όλες σου τις δυνάμεις. Αν πάλι, επιθυμείς να τη χάσεις τότε απλά υπέκυψε με συνοπτικές διαδικασίες.

4. Της δείχνουμε πως κάποιος/α ή κάτι είναι σημαντικότερος/η/ο από εκείνη

Μοιάζει αρκετά με το #1 αλλά εδώ έχουμε μια πιο ξεκάθαρη περίπτωση όπου κάτι συγκεκριμένο απασχολεί το μυαλό και το σώμα μας αφήνοντας εκείνη σε δεύτερη μοίρα. Οι περισσότεροι θα σκεφτείτε «Α, μια άλλη γυναίκα ας πούμε». Σίγουρα αυτή είναι μία εκδοχή του πράγματος αλλά δεν είναι η μοναδική. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η δουλειά και τα όνειρά μας για καριέρα εκείνα που παίζουν το ρόλο της «παράλληλης γκόμενας». Σίγουρα όμως, δείχνοντας περισσότερο πάθος σε κάτι άλλο απομακρυνόμαστε από την κοπέλα μας και η ρήξη φαντάζει αναπόφευκτη.

5. Δεν ανταποκρινόμαστε στα συναισθήματά της

«Οι γυναίκες είναι περισσότερο συναισθηματικές από τους άντρες». Ακούμε την ίδια, κλισέ ατάκα από το δημοτικό. Δεν έχω καταλάβει ακόμη τι ισχύει στην πραγματικότητα, είμαι βέβαιος όμως πως οι γυναίκες είναι σε θέση να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους πολύ πιο εύκολα από εμάς.

Χωρίς αυτό να τις κάνει και πιο ευαίσθητες ή συναισθηματικές. Στο θέμα μας όμως, αν η εξωτερίκευση αυτή δε βρει ανταπόδοση από τη δική μας τη μεριά τότε αρχίζει να στραβώνει το πράγμα. Μη φοβάστε. Αν το νιώθετε, πείτε της ελεύθερα «Σ’ αγαπω»! Αν δεν το νιώθετε τότε ξανασκεφτείτε κάποια πράγματα. Και ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ…

6. Χάνουμε (ή δεν κερδίζουμε ποτέ) την εμπιστοσύνη της

Η εμπιστοσύνη, όσο δύσκολα κατακτάται άλλο τόσο εύκολα γκρεμίζεται. Η πιο απλή (λάθος) πράξη από μέρους μας είναι σε θέση να ισοπεδώσει όλο αυτό που παλεύαμε να χτίσουμε τόσο καιρό. Αν το καταφέρεις λοιπόν, φρόντισε να συνεχίσεις σωστά κι όπως πρέπει. Διαφορετικά, προετοιμάσου να αποδεχτείς τις συνέπειες!

7. Είμαστε ιδιαίτερα …μαλθακοί

Πως εμείς οι άντρες περιμένουμε από μια γυναίκα να είναι ταυτόχρονα καλή κοπέλα και …«πουτάνα» εκεί που πρέπει; Ε, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με εκείνες μόνο που αλλάζουν οι ρόλοι.

Στη δική τους περίπτωση μας περιμένουν ταυτόχρονα συναισθηματικούς, ευαίσθητους, προσιτούς κι «αγκαλίτσες» αλλά δεν παύουν να μας θέλουν μπρουτάλ, δυνατούς και σκληρούς, ικανούς με πιο απλά λόγια να τους δημιουργήσουμε το αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς δίπλα μας. Μην το ψάχνετε για λύση. Η φάση είναι …άλυτη εξίσωση!

8. Είμαστε υπερβολικά εγωιστές

Είναι περισσότερο χαρακτηριστικό του καθενός παρά λάθος που κάνουμε με τις γυναίκες. Από την άλλη, είμαστε τόσοι πολλοί αυτοί που επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας και τα δικά μας θέλω, που θεώρησα σωστό να το συμπεριλάβω.

Η σχέση είναι ένα ομαδικό παιχνίδι που απαιτεί τη συνεργασία και των δύο για την επίτευξη ενός κοινού στόχου όπως στόχος σε κάθε σχέση είναι διαφορετικό πράγμα. Αν πάντως, εσένα το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η προσωπική σου ικανοποίηση και τίποτα περισσότερο τότε μία είναι η λύση. Άφησε τα ομαδικά και πιάσε το …τένις!

9. Δεν έχουμε ιδέα τι ζητάμε από εκείνη και τη σχέση μας

Αυτό το λάθος είναι ένα από τα πλέον συνηθισμένα, όσον αφορά τις μεγαλύτερες ηλικίες. Εννοώντας 25+. Εκεί όπου σιγά σιγά μπαίνουν και οι απώτεροι στόχοι (στα 20 σου δυσκολεύεσαι ακόμη και να μιλήσεις για γάμο) και δημιουργούν νέους τριγμούς. Είναι πολύ δυσάρεστο να βρίσκεσαι σε έναν δεσμό όπου ο ένας είναι ευχαριστημένος με την υπάρχουσα κατάσταση κι ο άλλος ζητά παραπάνω.

Πολλά παραπάνω. Αν υποπτευτείς έστω ότι είσαι σε μια τέτοια φάση τότε μην κωλυσιεργείς. Μίλησε στην κοπέλα σου κι εξήγησέ της τα θέλω και τις προτεραιότητές σου. Αν συμβαδίζεται καλώς. Αν όχι, θα γλιτώσετε από πολύ πιο δυσάρεστα περιστατικά. Θάρρος και μια βαθιά ανάσα θέλει!

10. Μας θεωρεί δεδομένο!

Προφανώς και θα κλείσω με το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε εμείς οι άντρες κυρίως στις νεαρές ηλικίες (25-). Σε αυτή τη φάση της ζωής μας, όλοι «παίζουμε» και δοκιμάζουμε πράγματα για να κατασταλάξουμε σε συνήθειες και προτιμήσεις. Αν το παιχνίδι (όποιο κι αν είναι αυτό) χάσει το ενδιαφέρον του τότε προφανώς και προχωράμε στο επόμενο. Μια 20χρονη κοπέλα λοιπόν, το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί είναι να σε θεωρήσει δεδομένο.

Την κάνεις να χάσει το ενδιαφέρον της για το παιχνίδι. Δεν υπάρχουν νέες πίστες να περάσει. Δεν υπάρχουν νέοι εχθροί να κερδίσει. Ίσως στα 50-60 της που θα οδεύει προς τη σύνταξη να περιμένει κάτι τέτοιο από τον σύντροφο της ζωής της. Τώρα όμως όχι. Σίγουρα όχι…

του Νότη Κουτσούκου από το neopolis.gr

Πηγή:www.tilestwra.com

από Έλενα Μπούλια

Μια μαμά γράφει στον άντρα της το πιο αληθινό και τρυφερό γράμμα που θα μπορούσε να γράψει ποτέ μια γυναίκα στον άνθρωπο με τον οποίον είναι ζευγάρι εδώ και 16 χρόνια, εξηγώντας τους λόγους που η αγάπη της, όσο περνούν τα χρόνια δεν είναι πια η ίδια. Είμαστε βέβαιοι ότι θα σας αγγίξει και θα σας συγκινήσει βαθιά…

«Κάποτε με τρέλαινε. Ήμασταν νιόπαντροι και ο καθένας είχε να δώσει τη συμβουλή του. Κάποιοι άνθρωποι πίστευαν ότι απλά το να είναι παντρεμένοι σήμαινε ότι είχαν γίνει ειδικοί στον γάμο, και δεν μπορούσαν να μην μοιραστούν μαζί μας τη σοφία τους. Σχεδόν ό,τι κι αν μας είπαν ήταν άχρηστο. Υπήρξε, όμως, μία εξαίρεση.

Τους γνωρίσαμε στον μήνα του μέλιτος. Κοιτάζοντας πίσω, η συνάντησή μας μοιάζει καρμική. Λες και μας είδαν και ήξεραν αμέσως το μέλλον μας. Συναντηθήκαμε τυχαία, ένα απόγευμα ενώ πίναμε κοκτέιλ. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν ένα μίζερο, ηλικιωμένο ζευγάρι με μία τρομερά καταθλιπτική συμβουλή. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι σίγουρη αν επρόκειτο καν για συμβουλή ή απλά για μία δήλωση. Χαμογελώντας γλυκά στην εδώ και 50 χρόνια σύζυγό του, ο άντρας μας είπε «δεν ξέρω πόσο νομίζετε ότι αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όμως απλά περιμένετε. Κάποτε θα αναπολείτε το παρελθόν και θα συνειδητοποιείτε ότι δεν αγαπάτε πια ο ένας τον άλλον όπως παλιά.» Στη συνέχεια μας συνεχάρησαν και έφυγαν.

Καθώς απομακρύνονταν εσύ γέλασες και μου είπες «Τι βλακεία συμβουλή ήταν αυτή;». Συμφωνήσαμε ότι ερχόταν πρώτη στη λίστα των πιο αλλόκοτων και άχρηστων συμβουλών περί γάμου. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύαμε εκείνη τη στιγμή. Κάνοντας μια ανασκόπηση, συνειδητοποιώ ότι ήταν παραπάνω από συμβουλή. Ήταν μία υπέροχα αληθινή δήλωση αναφορικά με την πορεία του γάμου. Αλλά ήμασταν νέοι, τρελά ερωτευμένοι και νιόπαντροι. Δεν ξέραμε πόσο δίκιο είχαν. Και όπως περνούσαν τα χρόνια και ερχόταν η ζωή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκείνη ήταν η πιο προφητική δήλωση περί σχέσεων που μας έχει δώσει ποτέ οποιοσδήποτε.

Καθώς καθόμαστε στα επείγοντα του νοσοκομείου, και σε κοιτάζω να κρατάς το χέρι του γιου μας, έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η κουβέντα. Αυτή την εβδομάδα έχουμε επέτειο και αναπόφευκτα ανατρέχω στη δεκαετία που πέρασε. Κοιτώντας σε να κρατάς το άρρωστο αγοράκι μας, επιτέλους καταλαβαίνω.

Έχει διπλώσει το έντερό του και πονάει τρομερά. Έχει ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος σου και τα χέρια σου είναι τυλιγμένα γύρω του. Σε ακούω να του τραγουδάς χαμηλόφωνα του τραγούδι από τη «Λέσχη του Μίκυ Μάους», προσπαθώντας να ελαφρύνεις κάπως το κλίμα. Αν δεν ήταν ο ορός και το νοσοκομειακό κρεβάτι, κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι είμαστε στα επείγοντα. Αγκαλιασμένοι και οι δύο, περιμένοντας τον γιατρό, δείχνετε τόσο ήρεμοι, τόσο φυσιολογικοί που είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ο γιος μας έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Αυτή τη στιγμή, καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μας πει εκείνο το ηλικιωμένο ζευγάρι… δεν σε αγαπώ πια όπως παλιά.

Κοίτα, όμως, ποιο είναι το θέμα: Παρανόησα. Δεν είπαν ποτέ «θα αγαπάτε ο ένας τον άλλον λιγότερο» ούτε «το ίδιο», είπαν «όπως παλιά». Δηλαδή «όπως κάποτε», «όπως συνηθίζατε», «όπως είχατε μάθει». Το ότι τώρα μαθαίνουμε σε κάτι άλλο, δεν είναι λιγότερο σπουδαίο. Η αγάπη αλλάζει με τον χρόνο, γιατί αλλάζει η ζωή και αλλάζουν οι συνθήκες. Όταν αγαπάς κάποιον για όλη σου τη ζωή, η αγάπη σου αναπόφευκτα θα προσαρμοστεί και θα αλλάξει, αλλιώς κινδυνεύει να σβήσει. Παράδειγμα, τα 16 χρόνια που έχουμε περάσει μαζί. Έχουμε αλλάξει. Η αγάπη μας έχει αλλάξει. Οι συνθήκες της ζωής μας οδήγησαν σε αυτή την αλλαγή.

Πρέπει να ξέρεις ότι σε αγαπώ εξίσου σήμερα όσο σε αγαπούσα και τη μέρα που παντρευτήκαμε. Αλλά τώρα σε αγαπώ για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που σε αγαπούσα τότε. Λόγους που δεν θα μπορούσα να έχω προβλέψει μία δεκαετία πριν, πολύ πριν εμφανιστούν τα προβλήματα (που έχουν οι περισσότεροι ενήλικες), άρρωστα μωρά και καριέρες γεμάτες στρες. Πράγματα που κάποτε με τρέλαιναν είναι σήμερα τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου και πράγματα που κάποτε έβρισκα αστεία και αξιολάτρευτα… δεν τα βρίσκω πια.

Καθώς σε βλέπω αγκαλιά με το παιδί μας, ζουληγμένοι και οι δύο σε ένα φορείο, καμία αλλαγή στο πώς σε αγαπάω δεν είναι πιο προφανής από το πώς νιώθω για την ψύχραιμη, ήρεμη, λογική σου συμπεριφορά. Θεέ μου, πόσο με τρέλαινε κάποτε η ηρεμία σου! Μπορούσα να σου λέω ότι το σπίτι καίγεται και εσύ απλά θα ετοίμαζες σύντομα και ήσυχα μια αποτελεσματική στρατηγική τάχιστης απόδρασης, περιλαμβάνοντας τα απολύτως απαραίτητα που θα έπρεπε να πάρουμε. Δεν θα έδειχνες κανένα συναίσθημα, παρά μόνο θα έσφιγγες λίγο το σαγόνι και τους ώμους σου. Αν ερχόμουν σπίτι και σου έλεγα «κερδίσαμε το λαχείο!», εσύ θα χαμογελούσες και θα έλεγες «α, ωραία!». Δεν θα χοροπηδούσες πάνω-κάτω, ούτε θα ούρλιαζες. Όχι, αυτά τα κάνω εγώ. Εγώ είμαι η ενθουσιώδης. Η φασαριόζα. Η χαζοχαρούμενη. Η συναισθηματική. Στην πραγματικότητα, είμαι ό,τι αισθάνομαι την κάθε στιγμή. Δεν χρειάζεται ποτέ να με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι. Είναι προφανές κοιτάζοντάς με.

Πάντα ευχόμουν να είσαι πιο εκφραστικός. Πάντα προσπαθούσα να σε ξεσηκώσω και να σε χαλαρώσω. Αλλά οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Δεν είσαι τέτοιος άνθρωπος. Είσαι -και πάντα θα είσαι- εκνευριστικά ήρεμος, ψύχραιμος και συγκεντρωμένος. Σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε αυτό με θύμωνε. Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς, κατά τα 16 χρόνια μας μαζί, άλλαξε αυτό, όμως άλλαξε και πλέον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σου.

Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον άρχισε να αλλάζει με τη γέννηση του πρώτου παιδιού μας. Ήξερα ότι το παιδί μας ήταν άρρωστο και υπέφερε και ήμουν τρομοκρατημένη. Εκεί που εγώ ήμουν πανικόβλητη και έκλαιγα, εσύ ήσουν σταθερός και συγκροτημένος. Έψαχνες να βρεις τους κατάλληλους γιατρούς. Ενώ εγώ προσπαθούσα να μην φρικάρω με τις μη φυσιολογικές εξετάσεις, εσύ ήσουν προετοιμασμένος, στωικός και έκανες ερωτήσεις. Δεν φοβόσουν να προκαλέσεις το σύστημα και φρόντιζες να εξετάσουν οι γιατροί κάθε ενδεχόμενο. Όταν τα μικρά αγοράκια μας ούρλιαζαν από τους πόνους και όλοι γύρω μας ήταν παγωμένοι, μη ξέροντας τι να κάνουν, εσύ ήσυχα εκτιμούσες την κατάσταση και ήξερες τι έπρεπε να γίνει. Όταν νιώθω καταβεβλημένη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης, εσύ πάντα ξέρεις πώς να με ηρεμείς και να με επαναφέρεις.

Τώρα, καθώς προσπαθώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου, περπατώντας πάνω-κάτω στα επείγοντα, δεν θα μπορούσε να μου είναι πιο σαφές το πόσο εκτιμώ αυτό το χάρισμά σου. Χρειάστηκε να «πάω για νερό» για να μη με δει ο γιος μας να κλαίω. Ο σωματικός του πόνος και ο φόβος του με έκαναν να καταρρεύσω. Διαισθανόταν πώς ένιωθα και αυτό δεν τον βοηθούσε. Αλλά με την ήρεμη παρουσία σου έκρυβες απόλυτα τον δικό σου φόβο. Μπορούσε να διαισθανθεί την ενέργειά σου και αυτό τον ηρεμούσε, απομάκρυνε τον φόβο του και τον γαλήνευε.

Παρόλο που κάποτε ευχόμουν να είσαι πιο ενθουσιώδης, πλέον είμαι παραπάνω από ευγνώμων που δεν είσαι. Είσαι ο βράχος της οικογένειάς μας. Η σταθερότητά μας. Το ήρεμο καταφύγιό μας εν μέσω καταιγίδας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποτε ευχόμουν να είσαι περισσότερο σαν εμένα. Παρέχεις ισορροπία στην εξαντλητική, τρελή και γεμάτη στρες ζωή μας.

Δύο παιδιά με μία σπάνια διαταραχή ήταν αρκετά για να μας αλλάξουν. Ή, τουλάχιστον, για να αλλάξουν τον τρόπο που μας βλέπω. Τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Όλα αυτά που εκτιμώ και που χρειάζομαι. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ότι σε αγαπάω. Είμαι τόσο ευγνώμων που είσαι αυτός που είσαι. Είμαι ευγνώμων που είμαι εγώ αυτή που χρειάζεται να ηρεμείς.

Ανυπομονώ να ανακαλύψω ακόμα πιο υπέροχα χαρακτηριστικά σου που ποτέ δεν είχα προσέξει ή εκτιμήσει. Πράγματα που ήμουν υπερβολικά πολυάσχολη ή εκνευρισμένη για να καταλάβω τη σημασία τους. Πράγματα που μπορεί να μου πήραν μέρες, χρόνια ή δεκαετίες για να δω και να αγαπήσω. Όμως, μέχρι τότε, ξέρω πως μάλλον δεν θα σε αγαπώ όπως σε αγαπώ τώρα. Γιατί τότε θα είναι διαφορετικά. Τα παιδιά μας θα είναι μεγαλύτερα. Η ζωή μας θα έχει εξελιχθεί. Μέχρι τότε δεν θα σε αγαπώ όπως συνήθιζα και… πραγματικά ανυπομονώ!»

Πηγή: scarymommy.com

Διαβάστηκε στο:www.mama365.gr

Ο Sean Klitzner, Αμερικάνος κωμικός, αποφάσισε να βιντεοσκοπήσει κάθε στιγμή του εννιάμηνου ταξιδιού της εγκυμοσύνης της γυναίκας του, αρχής γενομένης από τη στιγμή που κάνει τεστ κυήσεως! Το πολύ συγκινητικό βίντεο που έφτιαξε αυτός ο τρυφερός σύζυγος, δείχνει την πορεία μιας γυναίκας προς τη μητρότητα κι ενός ζευγαριού προς την «ενηλικίωση»…

Το βίντεο αρχίζει και τελειώνει με δάκρυα χαράς. Στην αρχή η μέλλουσα μαμά ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και στο τέλος, το ζευγάρι αγκαλιάζει συγκινημένο το νέο μέλος της μικρής τους οικογένειας. Αυτός ο μπαμπάς έκανε ένα απ΄τα ομορφότερα δώρα στη γυναίκα και το παιδί του! Δεν συμφωνείτε;

Πηγή:www.mama365.gr

Εκατομμύρια σπερματοζωάρια καλπάζουν προς ένα ωάριο. Ένα μόνο τυχερό από αυτά καταφέρνει να διεισδύσει και να φτάσει στο ωάριο. Το θαύμα της ζωής έχει ξεκινήσει και απομένουν λιγότερο από 9 μήνες για να πάρει τη μορφή ενός φανταστικού μωρού!

Στο παρακάτω βίντεο θα παρακολουθήσετε σε λίγα μόνο λεπτά πώς πραγματοποιείται η διαδικασία της γονιμοποίησης, πώς ένα γονιμοποιημένο ωάριο βρίσκει την θέση του στη μήτρα, πώς σταδιακά μεταμορφώνεται σε έμβρυο και πώς αυτό γίνεται ένα νέο, ολοκληρωμένο μωρό, έτοιμο να γνωρίσει έναν νέο κόσμο!

Δείτε παρακάτω το συγκλονιστικό video:

Πηγή:www.mama365.gr

Κείμενο: Πελιώ Παπαδιά

Την Παρασκευή το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου…

Το Σάββατο το πρωί, ταλαιπωρημένη και προσπαθώντας να διώξω από το νου μου την εικόνα που στοίχειωσε τη νύχτα μου, ξεκίνησα με τα παιδιά μου για ένα προγραμματισμένο μπάνιο στη θάλασσα, πιθανότατα το τελευταίο της σεζόν.

Καθ’οδόν δεν τους μιλούσα.

Με ρώτησαν πολλές φορές τι είχα και τους απάντησα απλά ότι δεν είχα κοιμηθεί καλά… Τι άλλο να τους πω;

Φτάσαμε στη θάλασσα, φουρτουνιασμένη, και με το που στρώσαμε τις πετσέτες μας, τα μικρά έτρεξαν αμέσως να βουτήξουν, όπως έκαναν, άλλωστε όλο τον προηγούμενο μήνα.

«Σταματήστε», τους φώναξα κι εκείνα με κοίταξαν σαστισμένα. Τα πήρα στην αγκαλιά μου και τα έσφιξα και έβαλα τα κλάματα. Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ.

«Μα τι έχεις, μαμά;»

«Σας αγαπώ πολύ, μόνο αυτό. Πηγαίνετε να παίξετε. Με προσοχή. Εδώ, έξω, έξω».

Δεν ξέρω αν πίστεψαν ότι δεν είχα τίποτα. Έμεινα να τα κοιτάω, αλλά δεν τα έβλεπα. Διότι έβλεπα μπροστά μου τα ξεβρασμένα πτώματα των μικρών παιδιών που κατέκλυσαν το διαδίκτυο και στοίχειωσαν τη νύχτα και τη μέρα μου. Σκέφτηκα τις μανάδες εκείνες που έμειναν πίσω. Τις μανάδες εκείνες που τα φόρτωσαν στις βάρκες με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Που τα κράταγαν σφιχτά στην αγκαλιά τους την ώρα που η βάρκα τους βυθιζόταν. Και που κάποια στιγμή, την ώρα ακριβώς που άφηναν την τελευταία τους πνοή, τα ελευθέρωναν μέσα στην κρύα θάλασσα, με την ύστατη σκέψη ότι η λύτρωση ήρθε νωρίτερα απ” ό, τι περίμεναν…

Την Παρασκευή το βράδυ στις ακτές της Λιβύης έγινε ένα ακόμη ναυάγιο πλοιαρίου που μετέφερε δεκάδες μετανάστες προς την Ιταλία ή την Κρήτη. Περίπου 200 νεκροί. Οι περισσότεροι μικρά παιδιά. Ο θάνατος παιδιών από πνιγμό εξαιτίας της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ είναι ανεπίτρεπτος. Εξίσου ανεπίτρεπτο είναι να γυρίζουμε την πλάτη σε αυτό που συμβαίνει. Να κάνουμε πως δεν είδαμε, πως δεν μάθαμε, πως δεν μας αφορά. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν ζωές σαν τις δικές μας. Τα παιδιά αυτά ήταν σαν τα παιδιά μας. Θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας. Ήταν παιδιά μας.

Σκέφτηκα τα δικά μου άγχη σε σχέση με τη ζωή μου και με τα παιδιά μου. Που είναι πολλά. Και που, μελλοντικά, ενδέχεται να γίνουν περισσότερα. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο τιποτένια είναι… Πόσο κακομαθημένη είμαι, όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου, άθελά μας, και πόσο κακομαθημένα κινδυνεύουν να γίνουν και τα παιδιά μου. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά είναι αλήθεια.

Και μέχρι να χωνέψω καλά τι γίνεται γύρω μας και μέχρι να πάψω να λυπάμαι που αρνήθηκα στο γιο μου να αγοράσει λουκουμά και που η κόρη μου φοράει περσινά μπρατσάκια και μέχρι να πάψει να με απασχολεί που οι διακοπές μας περιορίζονται στο εξοχικό μας, στα σύνορα Αττικοβοιωτίας και δεν περιλαμβάνουν μαγευτικούς καλοκαιρινούς προορισμούς και πολυτελή θέρετρα και μέχρι να πάψω να γκρινάζω όταν η θάλασσα εκεί, στα σύνορα Αττικοβοιωτίας είναι φουρτουνιασμένη και δεν μπορούμε να απολαύσουμε σαν… άνθρωποι το μπάνιο μας, θα φροντίζω να φέρνω αυτές τις εικόνες αυτών των παιδιών στο μυαλό μου, να αυτοχαστουκίζομαι, μπας και ποτέ συνέλθω και χαρώ τη ζωή μου και τα παιδιά μου, όπως είναι, χωρίς να ζητώ περισσότερα. Κι ίσως τότε, τα περισσότερα έρθουν αβίαστα.

Y.Γ. Όπως έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ, το πρόβλημα δεν είναι κατά πόσον θα έπρεπε ή όχι να αναρτώνται οι φωτογραφίες των νεκρών παιδιών, αλλά ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εξαρχής – θα έπρεπε να έχουμε φτιάξει έναν κόσμο που να μην επιτρέπει τον μαζικό πνιγμό μωρών στη θάλασσα. Απ” τη στιγμή που η τραγωδία συνέβη, η ανθρωπότητα μέσα στον καθένα μας έχει χάσει το παιχνίδι, έχει κι αυτή φαρμακωθεί με τόσο θάνατο που μετά βίας αχνοφέγγει κάποιο ίχνος ζωής.

Καλή ξεκούραση στα παιδιά και στους γονείς τους που έχασαν τη ζωή τους μέσα στη θάλασσα της Μεσογείου. Καλή δύναμη σε όσους κατάφεραν να βγουν ζωντανοί.

Η φωτογραφία ανήκει στον Plasticobilism.

ΠΗΓΗ:www.talcmag.gr