Θα ήταν αγόρι. Το λέω ενστικτωδώς για την ανδροκρατούμενη κοινωνία που ζούμε. Αν, και πάλι με ένστικτο, ως γυναίκα, αγόρι θα ήθελα. Ίσως βιωματικά. Η αίσθηση της ασφάλειας που σου προσφέρει το αρσενικό. Ένα αόρατο δίχτυ προστασίας, ενίοτε αραχνοΰφαντο, άρα απατηλό.

Αν είχα ένα παιδί, θα όφειλα να βάλω δυο βήματα πιο πίσω την ύπαρξή μου, να του δώσω χώρο να περπατήσει, να τρέξει, να σκοντάψει, να ματώσει αλλά να είμαι κοντά να προλάβω να απαλύνω την πληγή. Να βιώσω την αυταπάρνηση, πράγμα που δεν μου έχει συμβεί ως τώρα.

Θα του διάβαζα απο μωρό κι ας ήξερα πως δεν καταλαβαίνει. Κι όταν μεγάλωνε λίγο θα το έβαζα να μου διαβάζει αυτό, τα ίδια βιβλία. Να γίνει η ένωση, ο σύνδεσμος του όλου, με δυο διαφορετικές φωνές.

Θα το ήθελα όμορφο, γιατί αυτός ο κόσμος, ο «αγγελικά πλασμένος», δίνει βήματα στην ομορφιά.Πολλές φορές βέβαια και κλωτσιές, αν δεν συμπορεύεσαι με το σύστημά του. Αν όμως ήταν άσχημο, σε μια κοινή ματιά, θα το έκανα πανέμορφο στον μέσα του τον κόσμο. Να βγάζει φωτιά η αύρα του μαζί με πνεύμα, για να κερδίζει στα σημεία τους ακόλουθους της επιφάνειας.

Θα του μάθαινα με χίλιους δυο τρόπους, πως είναι μοναδικός. Πως μόνο ο εαυτός του θα είχε τη δύναμη να τον πληγώσει. Και ο ίδιος να γιατρευτεί. Όχι, όχι, δεν θα τον έκανα αναίσθητο, μα δυνατό. Όλη τη γνώση του εξοστρακισμού μου, θα την μετέδιδα να γίνει δύναμη και όχι μίσος. Μόνο έτσι είσαι δυνατός.

Θα τον πήγαινα ταξίδια, με πρώτο σταθμό το Νταχάου. Να δει. Ίσως και να μυρίσει πως είναι το μίσος ανθρώπου προς άνθρωπο, για την εξουσία κυρίως του νου.

Θα του έδειχνα άλλους πολιτισμούς και θα τον παρακινούσα να φύγει από το καζάνι της μισαλλοδοξίας, των ευκαιριών χωρίς κόπο, των βρόμικων δρόμων, των βρόμικων σκέψεων και πράξεων. Θα του μάθαινα πώς να σηκώνεται όταν πέφτει, χωρίς να χάνει την αξία του γδαρσίματος. Θα του φόρτωνα τόση αγάπη, που να λυγίζουν τα γόνατα…

Θα τον πήγαινα σε κλινικές αποτοξίνωσης, να δεί την απόρροια των ναρκωτικών ουσιών. Την αποχαύνωση της αξιοπρέπειας, της εύκολης λύσης, την αδυναμία της ευαισθησίας. Να δεί το «κακό» στα μάτια μπας και το αποφύγει, αναγνωρίζοντας το βλέμμα του.

Αν είχα ένα παιδί, θα το έπαιρνα μια βόλτα στις πιάτσες των τρανς και θα του έδινα να καταλάβει σε ποια κοινωνία θα μεγαλώσει. Γιατί η Συγγρού και η κάθε πιάτσα ειναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας. Θα του εξηγούσα για ποιο λόγο περιφέρεται ημίγυμνο ένα πλάσμα μέσα στην νύχτα για να επιβιώσει. Ποιος ακριβώς φταίει, αν δεν είναι επιλογή του.

Θα του έπαιρνα ένα αδέσποτο σκυλί να το προσέχει, να το βγάζουμε βόλτα, να κοιμάται μαζί του, να καταλάβει την αξία της άδολης προσφοράς. Θα τον έσπρωχνα να μάθει την αρχαία κληρονομιά της πατρίδας του με πάθος για να νοιώσει περήφανος, αλλά κυρίως τη νεότερη ιστορία της για να δει τη μετάλλαξη μέσα στους αιώνες, να δει την προδοσία στα ιδεώδη και να μπορεί να σκεφτεί πιο καθαρά αν θέλει να τα βιώνει στην κάθε στιγμή της μέρας του. Αν θέλει να διαιωνίσει τη σαπίλα ή θα προσπαθήσει ν” αλλάξει τον κόσμο, ως οφείλει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος με παιδεία.

Μέσα στα κουτιά που μου έδωσαν οι μοίρες όταν γεννήθηκα, αυτή την ευλογία δεν μου την έδωσαν. Για κάποιο λόγο η φύση διάλεξε για μένα να μη περπατήσω αυτό το μονοπάτι. Ευτυχώς θα πω τώρα πια, βλέποντας, γνωρίζοντας, προβλέποντας τη μοίρα των νέων ανθρώπων. Ευτυχώς που δεν μπορώ. Θαυμάζω το κουράγιο των γονιών, μόνο αυτών που φέρουν παιδιά συνειδητά και όχι για εγωιστικούς, προσωπικούς, οικογενειακούς, «φαλλικούς» λόγους.

Είχα τη μισή τύχη να δώσω αυτά που περιέγραψα στο παιδί της αδερφής μου. Αναλαμβάνω τις ευθύνες, ως εκεί που μου αναλογούν…

Άννα Κουρουπού-protagon.gr

Πηγή:babyradio.gr

Έλενα Αλεξάνδρου

Είναι ίσως από τις διασημότερες φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί ποτέ. Η Brielle και η Kyrie, γεννήθηκαν δίδυμες. Όμως λόγω επιπλοκών στην κύηση οι γιατροί στο μαιευτήριο της Μασαχουσέτης αναγκάστηκαν να τις πάρουν από την κοιλιά της μάνας τους 12 βδομάδες νωρίτερα.

Τα δίδυμα γεννήθηκαν εξαμηνίτικα. Όμως η κατάσταση δεν ήταν καθόλου αισιόδοξη. Μπορεί οι γιατροί να έσωσαν τη μητέρα αλλά τα δίδυμα δεν είχαν μεγάλες πιθανότητες να επιβιώσουν. Τουλάχιστον όχι και τα δύο…

Τα δυο αδερφάκια ζύγιζαν λιγότερο από κιλό, πολλά από τα ζωτικά τους όργανα υπολειτουργούσαν και παρέμεναν στη ζωή μόνο με τη βοήθεια των μηχανημάτων. Ιδιαίτερα η Kyrie στην κυριολεξία βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Τα δίδυμα βρισκόντουσαν σε ξεχωριστές θερμοκοιτίδες η μια διπλά στην άλλη. Κάποια στιγμή η Kyrie δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Άρχισε να κλαίει γοερά, ενώ τα μηχανήματα με τα οποία ήταν συνδεδεμένη έκαναν σαν τρελά. Οι παλμοί της είχαν ανέβει στα «κόκκινα», είχε πάθει κρίση λόξιγκα, δυσκολευόταν στην αναπνοή και όλοι πίστεψαν πως το μοιραίο δεν θα αργήσει να συμβεί.

Τότε μια νοσοκόμα, έκανε μια κίνηση η οποία απαγορευόταν από το πρωτόκολλο, αλλά η κίνηση αυτή έγραψε ιστορία και σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως σε τέτοιες περιπτώσεις όπου κινδυνεύουν δίδυμα στη θερμοκοιτίδα. Σήκωσε την κλαίουσα Kyrie και την έβαλε στο ίδιο κρεβατάκι με την αδερφή της. Εντελώς αυθόρμητα η Brielle αγκάλιασε την αδερφούλα της και σχεδόν αμέσως τα μηχανήματα ηρέμησαν. Οι παλμοί της έπεσαν στο φυσιολογικό, η αναπνοή της αποκαταστάθηκε, ο λόξιγκας σταμάτησε και η Kyrie ξαναβρήκε το χρώμα της και σταμάτησε να κλαίει. Στην αγκαλιά της δίδυμης αδερφής της ηρέμησε. Η αγκαλιά της δίδυμης αδερφής της, της έσωσε τη ζωή γιατί όπως είπαν οι γιατροί λίγα λεπτά ακόμη και θα έσκαγε, δεν θα άντεχε η μικρή καρδούλα της.

Στην εντατική τα δίδυμα παρέμεινα 3 μήνες . Όταν γύρισαν στο σπίτι τους ήταν υγιέστατα, ζύγιζε η κάθε μια 5 κιλά και από τότε ζουν μια φυσιολογική ζωή. Όσο για τη νοσοκόμα που παραβίασε το πρωτόκολλο, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά άνοιξε νέους ορίζοντες και σήμερα χρησιμοποιείται συχνά σε παρόμοιες περιπτώσεις το περίφημο «διπλό κρεββάτι», ή co-bed.

Η μέχρι τότε συμβατική σκέψη των γιατρών ήταν ότι τα μικροσκοπικά δίδυμα που γεννήθηκαν πρόωρα θα έπρεπε να βρίσκονται σε ξεχωριστά κρεββάτια ώστε να αποφεύγονται οι λοιμώξεις. Σήμερα οι γιατροί πιστεύουν ότι η απειλή της μόλυνσης είναι ελάχιστη και τα οφέλη που προκύπτουν από την άνεση και την ασφάλεια μεταξύ των διδύμων υπερβαίνουν κατά πολύ τους κινδύνους.

Η φωτογραφία, έμεινε γνωστή ως rescuing hug (η αγκαλιά που έσωσε την ζωή ), και θεωρείται από τις πιο συγκινητικές ανά τον κόσμο. Η Brielle και η Κyrie σήμερα είναι δυο πανέμορφες 18χρονες δίδυμες.

Οι δίδυμες σήμερα

πηγή: www.iefimerida.gr

Πηγή:www.mommyandthecity.gr

από Φοίβη Γλύστρα

Την πρώτη φορά που μια γυναίκα γίνεται μαμά, ανακαλύπτει πολλά στοιχεία για τον εαυτό της που αγνοούσε. Όπως, για παράδειγμα, ότι μια απλή αγκαλιά, μπορεί να την κάνει να κλάψει. Όπως και ένα απαλό φιλάκι ή δυο μικρά βήματα. Οι στιγμές συγκίνησης στη ζωή μιας μαμάς είναι αναρίθμητες, ένα τεράστιο ποσοστό τους όμως ταυτίζονται με τις πρώτες της φορές -την πρώτη φορά που ακούει την καρδούλα του μωρού στο γυναικολόγο, την πρώτη φορά που το κρατάει στα χέρια της, την πρώτη φορά που ακούει το μωρό της να την φωνάζει «Μαμά».

Η πρώτη φορά που ακούει την καρδιά του

Η πρώτη φορά που μια μέλλουσα μαμά συνειδητοποιεί ότι μια νέα ζωή πράγματι αναπτύσσεται μέσα της, είναι ίσως η συγκινητικότερη στιγμή της μέχρι τότε ζωής της. Το ασθενές, ρυθμικό «ντουκ-ντουκ» της λιλιπούτιας καρδιάς είναι η απόδειξη ότι ένας άνθρωπος δημιουργήθηκε και μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά της νέας μαμάς.

Η πρώτη συνάντηση

«Η συγκινητικότερη φορά στην έως τότε ζωή της», γράψαμε παραπάνω για την πρώτη φορά που η μαμά ακούει την καρδιά του εμβρύου. Το μετάλλιο της Συγκινητικότερης Στιγμής δεν θα κρατήσει για πολύ αυτή η επίσκεψη στον γυναικολόγο -θα της το αρπάξει από τα χέρια η πρώτη συνάντηση μαμάς-βρέφους. Η πρώτη φορά που η μαμά παίρνει στην αγκαλιά της το μωρό που επί εννιά μήνες είχε για σπιτάκι του την κοιλιά της, είναι η συγκινητικότερη, η δυνατότερη, η τρυφερότερη στιγμή στη ζωή της νέας μαμάς. Γι’ αυτό, αν είστε μάρτυρες αυτής της σκηνής, θυμηθείτε να προσφέρετε όλα σας τα χαρτομάντηλα.

Ο πρώτος θηλασμός

Σίγουρα η «καινούρια» μαμά έχει διαβάσει/ ακούσει/ μιλήσει πολύ για το θηλασμό. Έχει αγοράσει από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς της ένα πολύ καλό, ενημερωτικό βιβλίο κι έχει διαβάσει ένα σωρό άρθρα με τίτλους όπως «Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το θηλασμό». Και νόμιζε, περήφανη, ότι τα έμαθε όλα, γιατί διάβασε κι άκουσε με πολλή επιμέλεια. Τελικά, όμως, δεν ξέρει τίποτα -κι αυτό, θα γίνει σαφές την πρώτη φορά που το νεογέννητο θα θηλάσει.

Το πρώτο (κοινωνικό) χαμόγελο που της «σκάει»

Τους πρώτους μήνες, τα μωρά μορφάζουν με τρόπο τέτοιο που μοιάζει με χαμόγελο. Το κοινωνικό όμως χαμόγελο, δηλαδή το ενσυνείδητο σημάδι χαράς ή ευχαρίστησης, θα κάνει την απολαυστική του εμφάνιση περίπου στον δεύτερο ή τρίτο μήνα, συγκινώντας απίστευτα τη μαμά.

Τα πρώτα βήματα

Η πρώτη φορά που το μωρό θα καταφέρει να φέρει το ένα παχουλό του πόδι μπροστά από το άλλο, κάνοντας ένα μικρό βήμα (και πέφτοντας αμέσως κάτω) είναι μία απ’ αυτές τις στιγμές που κάνουν τους γονείς να συνειδητοποιήσουν ότι μωρό που έφεραν στον κόσμο μεγαλώνει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζαν.

Η πρώτη τούρτα!

Το μωράκι που έχετε την εντύπωση ότι γεννήθηκε μόλις χτες, συμπλήρωσε κιόλας έναν χρόνο ζωής και κάνει πάρτι!  Έχει «φίλους» που του έφεραν δωράκια, φοράει τα καλά του και για πρώτη φορά στη ζωή του, ένα κεράκι περιμένει να σβηστεί απ’ αυτό!

«Μαμά» για πρώτη φορά

Θυμάστε την πρώτη φορά που ακούσατε το παιδάκι σας να σας φωνάζει «Μαμά»; Όχι να λέει δύο τυχαίες συλλαβές που συμβαίνει να σχηματίσουν μια λέξη που θυμίζει τη λέξη μαμά, αλλά τη μέρα και τη στιγμή εκείνη που την πρόφερε δυνατά και καθαρά κοιτώντας σας ευθεία στα μάτια και μετά σας έσκασε ένα χαμόγελο σας έκανε να λιώσετε (ακόμη περισσότερο). Σίγουρα τη θυμάστε…

Και «σ’ αγαπάω» για πρώτη φορά

Το πρώτο συνειδητό, σωστά αρθρωμένο «σ’ αγαπάω» που θα ειπωθεί, κερδίζει οπωσδήποτε μια θέση στη λίστα με τις συγκινητικότερες πρώτες φορές στη ζωή μιας μαμάς. Είναι το πρώτο από πολλά «σ’ αγαπάω» που θα ειπωθούν στη συνέχεια, όταν το παιδί που μεγαλώνετε θα θέλει να εκφράσει την αγάπη του ή να σας ευχαριστήσει ή -ας το παραδεχτούμε- να σας πείσει για κάτι. Κι ακόμη κι αυτά τα «χειριστικά» «σ’ αγαπώ» θα είναι πολύτιμα.

O πρώτος (περίπου) αποχωρισμός

Οι πρώτες φορές για τις οποίες κάνουμε λόγο εδώ, είναι ως επί το πλείστον στιγμές χαράς. Υπάρχει όμως και μία περίπτωση που η συγκίνηση δεν είναι αποτέλεσμα αμιγούς χαράς. Είναι η ημέρα εκείνη που θα ξυπνήσει το παιδί νωρίς, θα το ντύσει, θα το ταΐσει, θα του κρεμάσει στην πλάτη την χαριτωμένη καινούρια «σχολική» τσαντούλα και θα το πάει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό.

Η πρώτη φορά που συνειδητοποιεί ότι… είναι καλή μαμά, τελικά

Έρχεται κάποια στιγμή που η νέα μαμά αντιλαμβάνεται ότι τα άγχη, οι ενοχές και η διαρκής αυτό-αμφισβήτηση που συχνά νιώθει είναι ίσως υπερβολικά. Είναι η στιγμή εκείνη που η μαμά θα παρατηρήσει την 3χρονη κόρη της να προσφέρει την κούκλα της σε ένα μοναχικό κοριτσάκι στην παιδική χαρά για να γίνουν φίλες. Ή τότε, που θα δει συγκινημένη το μικρούλη γιο της να δίνει στη γιαγιά φιλάκια για να μην στενοχωριέται. Μιλάμε για τότε, που οι μαμάδες –έστω για ένα φευγαλέο λεπτό- κοιτούν χαμογελώντας το πιτσιρίκι που μεγαλώνουν και σκέφτονται με συγκρατημένο καμάρι: «Τελικά, είμαι μάλλον καλή σ’ αυτή τη δουλειά». Κι είναι μια πολύ, πολύ δύσκολη δουλειά.

Πηγή:www.mama365.gr

Πηγή: www.mothersblog.gr

Tα 10 πιο δυνατά παιδιά του κόσμου, θα πάθετε πλάκα! – Video

Δεν ξέρουμε για εσάς αλλά εμάς δεν μας αρέσει καθόλου η ιδέα ενός παιδιού που είναι φουσκωτό και σηκώνει βάρη από τα πρώτα του χρόνια και φυσικά δεν πιστεύουμε ότι έχει νόημα να βάζεις κάποιο παιδί να τραβάει ένα ολόκληρο αυτοκίνητο!

Ωστόσο υπάρχουν και αυτοί οι γονείς που δεν έχουν πρόβλημα και αυτοί οι γυμναστές που τα προπονούν! Θα δείτε παιδιά από 9 ως και 14 ετών και το παράδοξο είναι ότι υπάρχουν και μικρά κορίτσια και φυσικά δεν το λέμε ρατσιστικά!

Τα σχόλια φυσικά δικά σας, όταν δείτε το βίντεο!

Πηγή;kalikantzaros.gr

Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.
Νομίζεις πως είναι απασχολημένα και δεν σε βλέπουν.
Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…

Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη. Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.
Εγώ φταίω αν είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…
Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα. Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.
Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…
Ο Πελώριος!
Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.
Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει και δεν θα καιγόταν το φαγητό…
Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση… Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.

Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό!
Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους». Φταίνε αυτά…
Για όλα.
Για τα πάντα.
Για τα αδύνατα.
Για τα αδιανόητα.
Φταίνε αυτά!
Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ!
Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο.
Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα

Θυμήσου… Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές.
Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα…
Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν… Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα…
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς… Πως;
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις».
Απλά θυμήσου…

Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της!

Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς.
Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του. Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει.
Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή!

Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις.

Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι. Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε!Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους… Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!!

Χιλιάδες λόγοι. Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο.
Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα.
Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει.
Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει…
Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια. Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας…
Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό.
Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις;
Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω. Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!!
Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη.

Πως γίνεται αυτό με εμένα;… Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ.
Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο.
Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα…
Εμένα!Εσένα!
Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου…Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του…Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο.
«Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει.

Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια… Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!»
…Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας…Σε εσάς αγαπημένοι…

ΠΗΓΗ: http://kapaworld.blogspot.gr/2013/01/blog-post_21.html

Διαβάστηκε:www.infokids.gr

Μια αισθητική ισορροπία που προκύπτει από τους καθαρούς, γραμμικούς χώρους με τη χρήση βασικών χρωμάτων.

Από: Κατερίνα Πατέλη

Όλο και πιο συχνά βλέπω φωτογραφίες από παιδικά δωμάτια όπου το μαύρο αιχμαλωτίζει το βλέμμα και στο τέλος γίνεται σχεδόν εθιστική η ανάγκη να δεις κι άλλα δωμάτια, στα οποία οι γονείς των παιδιών δεν φοβήθηκαν να βάψουν ένα τοίχο μαύρο ή να χρησιμοποιήσουν μαύρα διακοσμητικά στοιχεία.

Όταν μάλιστα συνδυάζεται με το λευκό, δημιουργεί ακόμα πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα, γεμάτο αντιθέσεις, αλλά και κλασσική κομψότητα. Γι΄αυτό και ο συνδυασμός τους εφαρμόζεται συχνά στη σύγχρονη διακόσμηση.

Όταν στο παιχνίδι των εντυπώσεων μπει και το σοφιστικέ γκρι, τότε το αποτέλεσμα είναι ακαταμάχητο.

SONY DSC

SONY DSC

Πηγή:www.imommy.gr