Της Ελένης Χαδιαράκου

Και με έκαναν καλύτερη μαμά αλλά και… καλύτερο άνθρωπο!  

Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στους New York Times Shouting Is the New Spanking (Οι φωνές είναι το Νέο Ξύλο) η Amy McCready, οικογενειακή σύμβουλος και ιδρύτρια του συμβουλευτικού site για γονείς Positive Parenting Solution μας εξηγεί ότι σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, οι υστερικές φωνές και τα ουρλιαχτά, έχουν αντικαταστήσει  σήμερα την παλιά τιμωρία με το παραδοσιακό «ξύλο, που βγήκε από τον παράδεισο».

Οι γονείς σήμερα, σύμφωνα με την δόκτορα Μακ Κρίντι ταλαιπωρημένοι και με τα ενοχικά τους σύνδρομα γιγαντωμένα μέσα τους, ψάχνουν να βρουν τον κατάλληλο τρόπο να επιβληθούν στα παιδιά τους. Και ενώ για τους περισσότερους γονείς σήμερα είναι αυτονόητο ότι το ξύλο ανήκει στο παρελθόν ως παιδαγωγική μέθοδος, παρ’ όλα αυτά δεν μπορούν να επιβληθούν στον εαυτό τους κάθε φορά που οι μικροί μπόμπιρες αδυνατούν να πειθαρχήσουν στις υποδείξεις τους. Και καταφεύγουν στις φωνές. Το αποτέλεσμα είναι οι ενοχές να γίνονται ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ.

Αποτέλεσμα: Το μόνο που πετυχαίνουν οι γονείς με την υψωμένη φωνή είναι να εθίζονται τα παιδιά σε τέτοιου τύπου αντιδράσεις και φυσικά να συνεχίζουν ανενόχλητα. Αν μάλιστα οι φωνές συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, τότε υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσουν στο παιδί αισθήματα απόρριψης. Πριν λοιπόν φωνάξετε ξανά σκεφτείτε ότι τώρα είστε σε θέση να τρομοκρατείτε μία ύπαρξη που αδυνατεί να σας αντιμετωπίσει, αλλά την ίδια στιγμή προετοιμάζετε το μελλοντικό «νευρικό και αγενή» γιο ή κόρη.

1. Όταν σταμάτησα να ουρλιάζω, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος
Σταμάτησα να πηγαίνω για ύπνο με έναν κόμπο στο στομάχι, επειδή ένιωθα «η χειρότερη μαμά του κόσμου». Σταμάτησα να ακούω από τα παιδιά μου «είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου». Σταμάτησα να νιώθω ενοχές επειδή ο σύντροφός μου με κοίταζε σα να ήμουν «η χειρότερη μαμά του κόσμου». Και η χειρότερη σύντροφος και η χειρότερη ερωμένη.

2. Τα παιδιά είναι το (μόνο) κοινό που θέλουμε να μας αποδέχεται 
Όλες οι μαμάδες κρύβουμε μέσα μας ένα Δόκτωρ Τζέκιλ και έναν Κύριο Χάιντ. Μπροστά στους ξένους κάνουμε τις καλές και τις υπομονετικές, προκειμένου να μην μας κρίνουν αρνητικά  και όταν γυρίζουμε σπίτι γινόμαστε αληθινές μέγαιρες. Ωστόσο αυτό, από τη μια μπερδεύει τα παιδιά από την άλλη μπερδεύει εμάς τις ίδιες. Η συνέπεια στην συμπεριφορά δεν είναι μόνο καλό παράδειγμα για τα παιδιά αλλά θετικό και για εμάς τις ίδιες.

3. Τα παιδιά είναι παιδιά, αλλά επίσης είναι και άνθρωποι 
Όπως εγώ, έτσι και τα παιδιά, έχουν τις καλές και τις κακές τους μέρες. Κάποιες μέρες είναι αξιαγάπητα, γλυκά και υπάκουα και άλλες είναι στριμμένα, ανόρεχτα και ανυπάκουα. Άλλωστε αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, είναι ότι τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν μαθαίνουν. Και έχουν δικαίωμα στο λάθος. Και κανείς δε θέλει να του ουρλιάζουν όταν κάνει λάθος. Εσείς θέλετε;

4. Δεν μπορώ να ελέγχω πάντα τις πράξεις των παιδιών μου, αλλά μπορώ πάντα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου
Αντί κάθε φορά που σκοντάφτω σε ένα lego, να του βάλω τις φωνές, μήπως να πάρω μια βαθιά ανάσα και να του επαναλάβω (για χιλιοστή φορά)….«δεν είπαμε να μαζεύουμε τα παιχνίδια μας;»

5. Τα ουρλιαχτά δεν «πιάνουν» 
Θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς. Όταν ζητάτε κάτι με ευγένεια το αποκτάτε πολύ πιο εύκολα. Αντίθετα όταν ζητάτε κάτι με αγένεια, ο απέναντι σας αντιδράει αρνητικά. Επίσης συνήθως μαζί με την υστερία που μας πιάνει αρχίζουμε και κάνουμε πολύπλοκες τις εντολές μας προς τα παιδιά: «βιάσου, πιες το γάλα σου, δέσε τα κορδόνια σου, πάρε το μπουφάν σου, αργήσαμε…» Κανένα παιδί δε μπορεί να αποθηκεύσει τόσες εντολές. Και να τις ακολουθήσει βέβαια

6. Όταν σταματήσεις να φωνάζεις μπορεί να σου συμβούν υπέροχα πράγματα  
Όταν είσαι ήρεμος απολαμβάνεις σαφώς πιο έντονα τις όμορφες στιγμές. Ακόμη και το «μαμά σ’ αγαπώ» παίρνει μια άλλη διάσταση τότε. Θυμηθείτε τις στιγμές που βάζετε τα παιδιά για ύπνο. Αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές της ημέρας και οι στιγμές που τα παιδιά μπορούν να μοιραστούν μαζί μας τα πιο όμορφα συναισθήματα. Ξέρετε γιατί; Διότι τότε δεν ουρλιάζουμε.

7. Κάποιες φορές το να σταματήσεις δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά είναι μια…πρόκληση!

8. Πολύ συχνά το πρόβλημα βρίσκεται σε εμένα και όχι στα παιδιά μου 
Είναι μια αλήθεια που συχνά οι μαμάδες τη βιώνουν και ως ενοχή: Φωνάζω στα παιδιά, γιατί είχα στρες στη δουλειά, γιατί «περιμένω περίοδο», ή γιατί με σύγχησε ένας οδηγός στο δρόμο. Φταίει κάποιος άλλος και την πληρώνει κάποιος άλλος. Πόσο άδικο είναι αυτό;

9. Όταν φροντίζω τον εαυτό μου με βοηθάει να μη φωνάζω 
Όταν νιώθετε απίστευτα χαλαρωμένη από τη γιόγκα, όταν έχετε μόλις βγει από ένα ζεστό μπάνιο, όταν έχετε γυρίσει μόλις από το κομμωτήριο, ή από μια έξοδο με τις φίλες σας, έχετε προσέξει πως δεν έχετε όρεξη για φωνές; Απόλυτα φυσιολογικό. Όταν φροντίζετε μόνο τους άλλους και αφοσιώνεστε σε αυτούς ψυχή και σώμα, είναι φυσικό να έχετε νεύρα και κάποιες φορές να ξεσπάτε άσχημα. Όταν φροντίζετε και τον εαυτό σας είναι φυσικό να νιώθετε πιο ήρεμη, πιο χαλαρή και πιο αξιαγάπητη. Τα παιδιά σας θα συμφωνήσουν σ’ αυτό.

10. Όταν δε φωνάζω νιώθω υπέροχη 
Εκτός από πιο ήρεμη, πιο αξιαγάπητη και πιο χαλαρή, νιώθω και πιο λαμπερή. Πηγαίνω για ύπνο χωρίς ενοχές και ξυπνάω πιο χαρούμενη. Νιώθω πιο όμορφη και πιο καλή. Και τα παιδιά μου το βλέπουν.   Και μ’ αγαπούν γι’ αυτό.

Πηγή: imommy.gr

Διαβάστηκε στο www.babyads.gr

Γνωρίστε τον υπέροχο Σεμπ, τον 7χρονο που σε ηλικία 4 ετών έγινε το πρώτο μοντέλο με σύνδρομο Down για μεγάλη βρετανική εταιρεία ρούχων.

της Ελίνας Μαμμή

Είναι πράγματι δύσκολο να αντισταθείς σε ένα πρόσωπο τόσο χαριτωμένο…

Ο Σεμπ Γουάιτ ήταν μόλις τεσσάρων ετών, όταν η μαμά του έστειλε ένα μήνυμα στη σελίδα των Marks & Spencer στο Facebook, όπου ρωτούσε την αλυσίδα αν θα ήθελε να συμπεριλάβει τον γιο της σε μια από τις διαφημίσεις της.

Η μαμά του έγραψε: «Έχω ένα μικρό αγόρι. Είναι 4 ετών και το όνομά του είναι Σεμπ» περιγράφοντας τον γιο της ως ένα αγόρι που σφύζει από ενέργεια. «Και συμβαίνει επίσης να έχει σύνδρομο Down»πρόσθεσε.

Εξήγησε ότι ο Σεμπ είχε κάνει ήδη μια φωτογράφηση για έναν κατάλογο παιδικών ρούχων το 2012 κερδίζοντας μεγάλη δημοσιότητα. Στην προσπάθειά της να βοηθήσει να «περάσει το μήνυμα ότι το διαφορετικό δεν είναι λιγότερο θαυμάσιο», η Caroline ζήτησε από τα M&S να εξετάσουν αν θα ήθελαν να προβάλουν τον γιο της και στις δικές τους διαφημίσεις.

Φυσικά τα M&S δεν μπορούσαν να πουν όχι. Ο Σεμπ έγινε το πρώτο μοντέλο με σύνδρομο Down, που συμμετείχε σε διαφημιστική καμπάνια μεγάλης βρετανικής αλυσίδας.

Η Καρολίνα είπε στο Buzzfeed: «Οταν μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι δέχτηκαν, ξέσπασα σε κλάματα.

Όχι επειδή ο γιος μου θα γινόταν μοντέλο αλλά επειδή πίστευα πραγματικά ότι οι άνθρωποι με σύνδρομο Down δεν πρέπει να αποκλείονται…»

Πλέον, ο Σεμπ έχει κάνει το μοντέλο για τα «Jojo Maman Bébé» και το «Kinder Εκπληξη» ενώ άνοιξε τον δρόμο και για άλλα μοντέλα με σύνδρομο Down.

Η ζωή με ένα παιδί με σύνδρομο Down

Η μητέρα του Σεμπ, Καρολίνα, έχει δημιουργήσει ένα blog όπου γράφει για τη ζωή της οικογένειάς της με ένα παιδί με σύνδρομο down:

Όταν γεννήθηκε o Σεμπ, έπαθα σοκ όταν μας είπαν ότι είχε σύνδρομο Down.

Δεν ήξερα τίποτα για αυτή την πάθηση, εκτός από κάποιες ξεπερασμένες παραδοχές και στερεότυπα. Τρόμαξα για το τι μου επιφύλασσε το μέλλον για την οικογένειά μας.

Φαντάστηκα μια ζωή με διαφορετικότητα, αναπηρία και κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτές τις πρώτες μέρες κάθε φορά που κοίταζα το μωρό μου, έβλεπα «σύνδρομο Down». Έχασα πολύτιμο χρόνο με νεογέννητο μωρό μου με το να στεναχωριέμαι.

Η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από τις αρχικές μου σκέψεις.

Εχουμε μια θαυμάσια οικογενειακή ζωή μαζί με τον μπαμπά του Σεμπ και τα δύο μικρότερα αδέλφια του. Αντιμετωπίζουμε τις ίδιες χαρές, τα θαύματα, τις προκλήσεις και τις εμπειρίες, όπως και κάθε οικογένεια. Δεν θεωρώ τον Σεμπ ως «άτομο με αναπηρία», είναι απλά ο Σεμπ.

Δεν θα άλλαζα τίποτα στη ζωή μας (καλά, ίσως λιγότερο πλύσιμο να ήταν καλό).

Πηγή:www.thetoc.gr

Κακομαθημένα παιδιά, ένας τρομοκρατημένος σύζυγος, ένας ανταγωνιστικός πεθερός και μια μαμά που χρειάζεται ηρεμιστικά…
κι όμως, μιλάμε για την Πέππα το γουρουνάκι και την οικογένειά της. Τρομάζει τον αδερφό της, κοροϊδεύει τους γονείς της, τσακώνεται με τους φίλους της, γκρινιάζει όταν χάνει, βγάζει τη γλώσσα της με την πρώτη ευκαιρία και γενικά επιδεικνύει αντικοινωνική συμπεριφορά. Κι όμως έχει κερδίσει τέσσερις φορές βραβείο Bafta και είναι τόσο δημοφιλής, που κατάφερε να είναι το πρώτο σε πωλήσεις παιδικό προσχολικής ηλικίας. Επίσης, αυτό το μήνα, βγαίνει στη μεγάλη οθόνη για πρώτη φορά.

Φυσικά το συμπαθητικό γουρουνάκι ξεπέρασε τα σύνορα της Μεγάλης Βρετανίας…κατέκτησε και την Αμερική. Θα είναι πολύ δύσκολο, ακόμη κι εκεί, να βρει κανείς μικρό παιδί, που να μην γνωρίζει την Πέππα, την οικογένεια και τους φίλους της. Έτσι λοιπόν, και η 2 χρονών κόρη μου Tamara, δεν αποτελεί εξαίρεση, ακολουθώντας τα βήματα των μεγαλύτερων αδερφών της.

Στην πραγματικότητα, ενθάρρυνα αυτή τη μανία με την Πέππα. Αγόρασα τα DVD, διάβασα τα βιβλία, έφτιαξα την τούρτα γενεθλίων, αγόρασα τις πυτζάμες, τα παντοφλάκια, την οδοντόβουρτσα, και κατέβασα το application. Πρόσφατα όμως, συνειδητοποίησα ότι ο τόνος στο καινούριο, ψεύτικο κλάμα της κόρης μου, ήταν παρόμοιος με το σύντομο «ουα» του Τζορτζ. Φυσικά εξελίχθηκε ταυτόχρονα με το ενδιαφέρον της για το μικρό γουρουνάκι.

Όταν άρχισα να το σκέφτομαι δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα προσέξει την επιρροή της Πέππα στην συμπεριφορά των παιδιών μου. Μου θύμισε ένα περιστατικό, όταν η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν τριών. Μετά από μια μικρή διαμάχη με μια φίλη της για μια κούκλα, σταύρωσε τα χέρια της θυμωμένη και δήλωσε «δεν θέλω να παίξω μαζί σου άλλο πια». Και η φίλη της, της απάντησε το ίδιο. Ήταν αναπαράσταση ενός τσακωμού της Πέππα με την Σούζι προβατίνα. Στα χείλη της κόρης μου έμοιαζε πολύ πιο άσχημο απ’ότι στην οθόνη. Τα κορίτσια δεν καταλάβαιναν την αντιγραφή του διαλόγου, απλά στο μυαλό και των δύο τους μ΄αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρονται οι φίλοι.

Σκέφτηκα πως ίσως η Πέππα το γουρουνάκι δεν είναι η καλύτερη επιρροή για τα παιδιά μου. Πίσω από την χαρούμενη μουσική, το χιούμορ και το…ξεκαρδιστικό τέλος, αυτό που μένει στα παιδιά είναι η κακή συμπεριφορά της Πέππα. Αν ήταν στον παιδικό σταθμό με την κόρη μου, δεν θα την καλούσα στο σπίτι. Η μαμά γουρουνίτσα έχει τόσο άσχημη διάθεση, που συνήθως χρειάζεται ολόκληρο το επεισόδιο μέχρι να χαμογελάσει επιτέλους. Έπειτα, είναι ο τρόπος που τρομοκρατεί τον μπαμπά γουρουνάκη και τον κοροϊδεύει συνέχεια επειδή είναι χοντρός και άχρηστος. Μετά, είναι ο μπαμπάς γουρουνάκης, που είναι όντως χοντρός και άχρηστος και ο Τζορτζ, ο οποίος είναι ακόμη γλυκός, αλλά αν συνεχίσει να κάνει παρέα με την Πέππα θα γίνει σαν κι εκείνη.

Τέλος, ο παππούς γουρουνάκης, που τα ξέρει όλα και φροντίζει να το επιδεικνύει στον καημένο το γαμπρό του.Έτσι από αύριο τέρμα η Πέππα στο σπίτι μου. Μπορεί να μας πάρει λίγο καιρό μέχρι να συνηθίσουμε, αλλά τέρμα τα κλαψιάρικα κόλπα της Πέππα.
Μήπως είμαι υπερπροστατευτική; Έθεσα το ζήτημα στην παιδοψυχολόγο Hannah Abrahams και πήρα την εξής απάντηση: «Αν παρατηρήσεις ότι η κόρη σου αντιγράφει αρνητικά στοιχεία από την συμπεριφορά της Πέππα, τότε μην την αφήνεις να βλέπει», λέει. «Τα παιδιά στην ηλικία αυτή, δεν μπορούν να διαχωρίσουν την πραγματικότητα από τη φαντασία. Ένα κορίτσι 2 χρονών νομίζει πως εφόσον η Πέππα βγάζει τη γλώσσα της όταν θυμώνει, έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται κι εκείνο όταν θυμώνει. Και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει μόνο σ” αυτήν την ηλικία. Μπορείτε να παρατηρήσετε την επιρροή της τηλεόρασης σε όλες τις ηλικίες. Έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι τα προγράμματα που διακατέχονται από επιθετικότητα και βία, αντιγράφονται από τα παιδιά, ιδιαίτερα στο σχολείο. Από την άλλη, χαρακτήρες όπως η Barbie, διαμορφώνουν πρότυπα όσον αφορά το σώμα και την ομορφιά, από την ηλικία των 5».

Η παιδοψυχολόγος πιστεύει πως τα πάντα, όπως και η τηλεόραση, χρειάζονται μέτρο. ¨Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τα παιδιά από το να βλέπουν τηλεόραση, αλλά μπορούμε να ελέγχουμε το πόσο βλέπουν.Μπορούμε όλοι να χρησιμοποιήσουμε την τηλεόραση ως εργαλείο για συζήτηση. Έτσι, αν το παιδί σας καταλήξει να βλέπει την Πέππα και να μιμείται το κλάμα του Τζορτζ, , μπορείτε να του πείτε «Κάνεις σαν τον Τζορτζ, ίσως προσπαθείς να μου πεις ότι δεν συμφωνείς, έλα να το συζητήσουμε.» Στην τελική, θέλετε το παιδί σου να μπορεί να εκφραστεί με το δικό του τρόπο. Χρησιμοποιήστε την τηλεόραση για να εξελίξετε την συναισθηματική του νοημοσύνη.»

Το πιο δελεαστικό φυσικά στην Πέππα και τον Τζορτζ, είναι ότι τα παιδιά τους λατρεύουν. Όταν τους βλέπουν και μπαίνουν στον φανταστικό τους κόσμο, επικρατεί ηρεμία στον πραγματικό κόσμο. Πέντε λεπτά εγγυημένου διαλείμματος μετά από δωδεκάωρη βάρδια με 3 παιδιά, μοιάζει με διακοπές 2 εβδομάδων στη Χαβάη. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι αν τα παιδιά μου μεγαλώσουν και γίνουν σαν την Πέππα, αυτό θα είναι η καταδίκη μου.

Δυστυχώς τα γουρουνάκια δεν είναι χειρότερα από άλλα προγράμματα και χαρακτήρες που κυκλοφορούν για παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατί οι Άγγλοι επιμένουν να δημιουργούν περίεργα μοντέλα για τα παιδιά μας; Στην Αμερική για παράδειγμα, έχουν τον Μίκυ Μαους, την Ντόρα την εξερευνήτρια, τον Μάνι τον μάστορα, που προσπαθούν πάντα να βοηθήσουν τους άλλους, χωρίς να θυμώνουν ή να εκνευρίζονται. Η Ντόρα ποτέ δεν θυμώνει, όσα βουνά και ποτάμια κι αν έχει να εξερευνήσει, κι ο Μίκυ ποτέ δεν θα έχει κακή διάθεση. Δεν θα έπρεπε τα πρότυπα των παιδιών μας να έχουν υπομονή και ενεργητικότητα; Η απάντηση είναι πως ναι. Ίσως αυτό να φέρει αναστάτωση στην οικογενειακή γαλήνη και να τερματίσει τις… διακοπές στη Χαβάη…θα πρέπει να είμαι πιο γρήγορη όταν κάνω μπάνιο σίγουρα, αλλά πιστεύω πως λιγότερα «γουρουνάκια» και περισσότερα «ποντικάκια» θα κάνουν την κόρη μου καλύτερη στην συμπεριφορά της.

Πηγή: fanpage.gr

πηγή: anatakti.gr

«Ποιανού δουλειά είναι η φροντίδα σου; Δική σου. Ο σύζυγος, η οικογένεια, οι φίλοι είναι σύντροφοι στο ταξίδι της ζωής,  μα μπορείς να δεχτείς απ΄αυτούς μόνο ό,τι εσύ η ίδια είσαι σε θέση να προσφέρεις στον εαυτό σου»

 Laura Markham

Κανείς δεν θέλει να είναι με τους άλλους όλη την ώρα. Τα παιδιά χρειάζεται να περνούν λίγο χρόνο μακριά σου κι εσύ έχεις την ανάγκη να φεύγεις για λίγο κάθε τόσο. Είτε πρόκειται για ένα μικρό διάλειμμα μέσα στη μέρα είτε για μια απόδραση το Σαββατοκύριακο, το να είστε χώρια μπορεί να σας αναζωογονήσει όλους.

Αρχισε με μια μικρή απόδραση όταν ακόμα τα παιδιά σου είναι μωρά. Η Αλίκη κάθεται στα μπροστινά σκαλιά και διαβάζει όσο το τριών μηνών μωράκι της κοιμάται. Μερικές φορές παίρνει μια μπέϊμπι σίτερ για να πάει μια βόλτα με το  ποδήλατό της. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι κάποια μωρά προσαρμόζονται εύκολα όταν τα φροντίζει κάποιος άλλος εκτός από σένα, ενώ κάποια άλλα επαναστατούν, αν καταφέρεις να βρεις μια έμπιστη και ικανή μπέϊμπι σίτερ δεν  πειράζει να λείψεις για λίγο. Αντίθετα θα σου κάνει πολύ καλό.

Η Μάρθα νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που αφήνει τον Ανδρέα, ενός έτους, για να παρακολουθήσει ένα μάθημα αγγειοπλαστικής. Το μωρό κλαίει κάθε φορά που εκείνη φεύγει, μα όταν επιστρέφει το βρίσκει να παίζει χαρούμενο.

Λίγος χρόνος χωριστά μπορεί ν’ ανοίξει νέους ορίζοντες στη ζωή σας και θα σας βοηθήσει όλους να εκτιμήσετε ο ένας τον άλλο. Θα το δεις κι όταν τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα πάνε σχολείο και θα θέλουν να κοιμούνται στα σπίτια των φίλων τους.

Ο Χουάν, έξι ετών, άρχισε να περνάει τα βράδια της Παρασκευής στο σπίτι του πιο στενού του φίλου. Του μπαμπά του, που δεν είχε σύντροφο του έλειπε, όμως αποφάσισε ότι ήταν καλό για το γιο του να μαθαίνει πως ζουν άλλες οικογένειες κι έτσι δεν το πήρε προσωπικά. Ανακάλυψε ότι απολάμβανε το χρόνο που περνούσε μόνος του.

Μη βρίσκεις τη δικαιολογία ότι είσαι πολύ απασχολημένη για να απομακρυνθείς για λίγο.  Ο Τοντ έπεισε τη Μέριλ να πάει σ΄ένα επαγγελματικό ταξίδι για ένα Σαββατοκύριακο, όταν τα δίδυμά τους ήταν μόλις δύο ετών. Η Μέριλ τις πρώτες έξι ώρες του ταξιδιού είχε φοβερό άγχος, αλλά μόλις τηλεφώνησε στο σπίτι και έμαθε πως η μαμά της τα κατάφερνε μια χαρά, τότε χαλάρωσε. Τώρα το ζευγάρι φεύγει κάθε φθινόπωρο αφήνοντας πίσω τέσσερις εφήβους να φροντίσουν τον εαυτό τους. Το ονομάζουν «το απαραίτητο ταξίδι για την πνευματική τους υγεία».

Σε τακτά διαστήματα χρειάζεται να περνάς κάποιο χρόνο μόνη σου για να σκεφτείς και να ηρεμήσεις. Επίσης έχεις ανάγκη να κουβεντιάσεις με το σύντροφο και τις φίλες σου χωρίς την παρουσία των παιδιών. Για να κάνεις ένα σύντομο διάλειμμα, πήγαινε στο δωμάτιό σου και πάρε έναν υπνάκο ή γέμισε την μπανιέρα με νερό και βούλιαξε μέσα.

Ακόμα κι ένα διάλειμμα 15 λεπτών μπορεί να αναζωογονήσει κι εσένα και το παιδί σου. Η Λίζα είπε μια μέρα στα παιδιά της 5 και 7 ετών: «Εχω τα νεύρα μου, γι’αυτό θα κάνω ένα διάλειμμα στην  καρέκλα απόδρασης», κάτι που αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματικό.

Φύγε για ένα Σαββατοκύριακο μόνη σου. Αν νιώθεις ενοχές, θυμήσου ότι λίγες ενοχές είναι προτιμότερες από το να γκρινιάζεις διαρκώς γιατί δεν έχεις καθόλου χρόνο για τον εαυτό σου. Αν νιώθεις ότι είσαι πολύ πιεσμένη, ότι έχεις φτάσει στα όριά σου ή δυσανασχετείς που ασχολείσαι  με τα θέματα των παιδιών όλη την ώρα,  ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι να ανακοινώσεις με ειλικρίνεια: «Είναι ώρα να κάνω ένα διάλειμμα. Εχω ανάγκη να περάσω μια ώρα  μόνη μου». Μετά κρέμασε έξω από την πόρτα μια ταμπέλα που γράφει «Μην ενοχλείτε». Φρόντισε μάλιστα να έχουν όλα τα μέλη της οικογένειας μια τέτοια ταμπέλα για να την κρεμούν έξω από την πόρτα τους όταν χρειάζεται να ξεφύγουν και να μείνουν μόνοι!

Πηγές:1.  Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά,Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας.  2.Aha parenting

Διαβάστηκε στο: mikroimegaloi.gr