Πρακτικές και λειτουργικές, οι κουκέτες εξυπηρετούν με τον ιδανικότερο τρόπο μικρούς χώρους. ‘Οταν πρέπει να μοιραστούμε ένα υπνοδωμάτιο είανι η ιδανική λύση, έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον υπόλοιπο χώρο για ένα γραφείο ή χώρο παιχνιδιού.

Πηγή:www.littledeco.gr

από Φοίβη Γλύστρα

Ο John Kinnear, δημοφιλής blogger και περήφανος μπαμπάς, έγραψε μία ανοιχτή επιστολή στον «απαίσιο» γονιό. Το παρακάτω γράμμα, απευθύνεται στον γονιό που έχει βάλει τις φωνές στο παιδί του μέσα στο δρόμο, σ’ αυτόν που το άφησε να φάει ανθυγιεινό φαγητό απ’ έξω, σ’ αυτόν που ασχολείται με το κινητό του, όταν το παιδί του παίζει στην παιδική χαρά. Με δυο λόγια, το γράμμα αυτό, απευθύνεται σε κάθε γονιό. Διαβάστε μέχρι το τέλος και θα καταλάβετε…

«Αγαπητέ απαίσιε γονιέ,

Σε έχω δει.

Σε έχω δει να κάθεσαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο παίζοντας με το κινητό σου. Το παιδί σου ζητάει την προσοχή σου και θα χρειαστούν τρεις φορές πριν καταλάβεις ότι το «Μπαμπά!» που ακούγεται απευθύνεται σε σενα. Σηκώνεις το κεφάλι σου απ’ ό,τι μπορεί να βλέπεις στην οθόνη σου για ένα λεπτό, γνέφεις και επιστρέφεις και πάλι στον ψηφιακό σου κόσμο.

Σε έχω δει στο supermarket, στην ουρά, με τα παιδιά σου. Η μεγαλύτερη κόρη σου θέλει να της αγοράσεις μια παιδική λιχουδιά. Όταν λες «όχι», αρχίζει να κλαίει. Εσύ αρπάζεις το χέρι της, κολλάς το στόμα σου στο αυτί της και, παρ’ όλο που δεν ξέρω τι της ψιθυρίζεις, ξέρω ότι είναι κακό, επειδή βλέπω το βλέμμα του παιδιού σου που αφήνει τη λιχουδιά πίσω.

Σε έχω δει στο εστιατόριο. Το μικρότερο παιδί σου τρώει φτερούγες κοτόπουλου και μακαρόνια με τυρί και υποθέτω ότι είναι η σαρακοστή φορά που το τάισες κάτι τέτοιο τον τελευταίο καιρό. Τα γεμάτα τυρί χέρια του κρατάνε το κινητό σου και βλέπει κάτι που πιθανότατα είναι ένα άσκοπο και βλακώδες καρτούν που συνηθίζεις να χρησιμοποιείς ως baby sitter, επειδή είσαι πολύ τεμπέλης για να ασχοληθείς με το παιδί σου.

Σε έχω δει να χάνεις την ψυχραιμία σου σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Το παιδί σου χύνει το αναψυκτικό του στο πάτωμα και ο θυμός είναι πολύ περισσότερος απ’ αυτόν που κανονικά αντιστοιχεί στην περίσταση. Οι άνθρωποι κοντοστέκονται και σε κοιτάζουν. Τα λόγια σου είναι σκληρά και ακούγονται δυνατά και αναρωτιέμαι πόσο κακό μπορεί να κάνεις αυτή τη στιγμή στο παιδί σου.

Υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν έχω δει…

Δεν έχω δει ότι…

Παίζεις όλη την ώρα με τα παιδιά σου. Περνάς τα απογεύματα μετά τη δουλειά διαβάζοντάς τους βιβλία και μαθαίνοντάς τα να διαβάζουν. Πηγαίνεις την κόρη σου στο μαγαζί με τα κόμικς κάθε Τρίτη και την αφήνεις να διαλέξει δύο τεύχη, για να την επιβραβεύσεις για τους κόπους της. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίνεις τα παιδιά σου βόλτα στο πάρκο. Θέλεις να μάθουν να παίζουν και να διασκεδάζουν, όσο εσύ θα τσεκάρεις τα e-mails στο τηλέφωνό σου.

Δεν έχω δει ότι…

Δεν πηγαίνετε συχνά έξω για φαγητό. Τα χρήματα δεν σας περισσεύουν και το να φάνε τέσσερις άνθρωποι έξω είναι ακριβό. Αλλά θες να περάσουν όλοι καλά. Το δικό σου «δώρο» είναι μια ζουμερή μπριζόλα μα πατάτες. Το «δώρο» των παιδιών είναι οι φτερούγες κοτόπουλου. Είναι ειδική περίσταση… γι’ αυτό, έδωσες το κινητό σου στο παιδί, που είχε ήδη προσπαθήσει να χωθεί στην κουζίνα του εστιατορίου τρεις φορές και αγνόησες τα επικριτικά βλέμματα των άλλων γονιών, για να καταφέρεις να κάνεις μια ολοκληρωμένη κουβέντα με την σύζυγό σου, για πρώτη φορά αυτή την εβδομάδα.

Και τότε που ούρλιαζες στο εμπορικό κέντρο;

Δεν έχω δει ότι έχεις κοιμηθεί ελάχιστα αυτή την εβδομάδα. Δεν έχω δει, ότι είχες έναν καυγά με τη γυναίκα σου πριν από μερικές μέρες και από τότε, δεν μπορείς να ησυχάσεις. Δεν έχω δει ότι είσαι πολύ πιεσμένος στη δουλειά και ότι συνήθως τέτοια μικρά πράγματα δεν σε βγάζουν έξω φρενών. Δεν έχω δει τις χιλιάδες φορές που δεν φώναξες στα παιδιά σου. Δεν σ’ έχω δει ότι ζητάς συγγνώμη αργότερα και ότι εξηγείς πως, καμιά φορά, ακόμη και οι μεγάλοι θυμώνουν και φωνάζουν και κάνουν λάθη. Δεν έχω δει το παιδί σου, να σε συγχωρεί.

Θα σου πω ποιο είναι το ζήτημα. Δεν έχω δει τίποτα άλλο εκτός από ένα συγκεκριμένο στιγμιότυπο –μια στιγμή στο πάρκο, στο εστιατόριο, ένα χυμένο αναψυκτικό. Αυτά είναι όλα όσα βλέπω και, για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι σε ξέρω. Για κάποιο λόγο, αναρωτιέμαι τι είδους γονιός είσαι. Είσαι ένας απαίσιος γονιός.

Και να σου πω και κάτι ακόμη; Ανάλογα με το ποιο στιγμιότυπο της ζωής μου θα δεις, είμαι κι εγώ. Καμιά φορά, είμαι κι εγώ ένας άθλιος γονιός. Και, πολλές φορές, είμαι ένας εξαιρετικός γονιός –και ξέρω ότι είσαι κι εσύ!

Ας κάνουμε μια συμφωνία.

Ας χαλαρώσουμε λίγο με την κριτική. Ας αρκεστούμε στη γνώση ότι υπάρχουν πάρα πολλά που δεν ξέρει ο ένας για τον άλλο. Αντί για υποτιμητικά βλέμματα και ενοχλημένα ξεφυσήματα, ας ανταλλάξουμε ένα χαμόγελο, ένα νεύμα κι ας πούμε «Τα έχω περάσει κι εγώ.». Ας προσφερθούμε να ακούσουμε κι ας δώσουμε την συμβουλή μας όταν μας ζητηθεί. Και κυρίως: ας ομολογήσουμε ότι όλοι είμαστε απαίσιοι γονείς καμία φορά. Έχουμε όλοι τις καλές και τις κακές μας στιγμές.

Γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε μόνοι, ανακουφιζόμαστε από τις τύψεις για όλες τις άσχημες στιγμές και εστιάζουμε στις καλές. Γι΄αυτό, παρακαλώ, απαίσιοι/ εξαιρετικοί/ μέτριοι γονείς, ας ηρεμήσουμε, ας μην είμαστε τόσο επικριτικοί και ας απολαύσουμε το ταξίδι.«

Διαβάστηκε στο:www.mama365.gr

Πηγή: huffingtonpost.com

Της Ηρώς Δημητρίου

..ακούμε συχνά να ακούγεται από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας , αλλά και από νεότερους , δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που … «ενοχλεί». Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;”

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και..αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

Αν και συχνά τα άτομα που έχουν κακοποιηθεί πολύ νωρίς στη ζωή τους, δεν έχουν αναμνήσεις από αυτό, ωστόσο, λειτουργεί η άδηλη μνήμη τους. Η άδηλη μνήμη λειτουργεί ασυνείδητα, εσωτερικεύοντας αυτόματα ορισμένες εξωτερικές καταστάσεις και αποθηκεύοντας συναισθήματα. Συνεπώς, τα τραυματικά γεγονότα καταγράφονται εκεί και υπάρχουν πάντοτε μέσα μας, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να τα ανακαλέσουμε συνειδητά. Ακόμη κι αν τα μικρά παιδιά, λοιπόν, δεν ανακαλούν μνήμες κακοποίησης ή ξύλου πριν την ηλικία των δύο περίπου χρόνων, τα σημάδια εντυπώνονται ανεξίτηλα πάνω τους, αφού τα βιωμένα συναισθήματα διαδραματίζουν βασικό ρόλο στη δομή ολόκληρης της ψυχολογίας τους.

Όσο και αν αθώα κι επιπόλαια τείνουν να κρίνουν ορισμένοι τις ..ξυλιές ως κάτι αναίμακτο, για ένα παιδί δεν ισχύει ποτέ αυτό. Το ξύλο, εκτός από τη σωματική κακοποίηση, εμπεριέχει και τη συμβολική διάσταση της τιμωρίας, του «ευνουχισμού» της αυτονομίας, της προσβολής της προσωπικότητας, της αποκοπής από το συναίσθημα, της διατάραξης της αυτοεκτίμησης. Ένα παιδί που τρώει ξύλο νιώθει άχρηστο, ανεπαρκές, νιώθει θύμα και σε όλη του τη ζωή θα ακολουθείται, πιθανώς, από αυτήν την αίσθηση.

Παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σωματικά, τείνουν να διαιωνίζουν τον φαύλο κύκλο της βίας, χτυπώντας συχνά τα δικά τους παιδιά. Υπάρχει εντυπωμένη μέσα τους η γονεϊκή συμπεριφορά που βίωσαν και αν δε δουλέψουν πολύ με τον εαυτό και το συναίσθημά τους, συχνά, ασυνείδητα σχεδόν, επαναλαμβάνουν έναν τρόπο διαπαιδαγώγησης κοντινό σε εκείνον που γνώρισαν: τη βία.

Κανένας δεν οφείλει μια καλή αγωγή στο ξύλο που έφαγε παιδάκι.

Είναι αξιέπαινοι οι άνθρωποι που μπόρεσαν, παρά τη βία που υπέστησαν, να αναπτύξουν αυτοσεβασμό, σχέσεις αγάπης, οικειότητας και εμπιστοσύνης.

Παιδιά συναισθηματικά ισορροπημένα είναι εκείνα, που μεγάλωσαν με τη νοοτροπία πως το σώμα τους αξίζει σεβασμό και αγάπη. Που έμαθαν πως κανείς δεν μπορεί να τα αγγίζει πάρα τη θέλησή τους και κανείς δεν μπορεί να τους αφήνει σημάδια, ασκώντας βίαιη εξουσία πάνω τους. Χαρούμενοι ενήλικες είναι εκείνοι που άκουγαν πως τα χεράκια τους είναι για να αγκαλιάζουν και να χαϊδεύουν κι όχι για να τιμωρούν και να πονάνε τους άλλους.

Κι αν κανείς ακόμη αναρωτιέται «τι έπαθε που έφαγε λίγο ξύλο ως παιδί», τότε σίγουρα εξωτερικά είναι μια χαρά. Τα εσωτερικά, όμως τραύματά του, μάλλον είναι ακόμη νωπά.

Η επιβολή σωματικού πόνου από τον γονιό σε οποιαδήποτε μορφή απαγορεύεται πλέον σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ν. 3500/06

Διαβάστηκε στο: ww.babyads.gr

Πηγή: animartists.com

Αυτό το project δεν έχει μόνο ωραίες φωτογραφίες αλλά και υπέροχες ιστορίες.

Ανανεώστε το παιδικό δωμάτιο και δημιουργήστε ένα χώρο μαγικό για τα μικρά σας. Δε θα θέλουν να φύγουν.