Πριν γκρινιάξετε ξανά που το παιδί σας γεννήθηκε… επαναστάτης χωρίς αιτία, διαβάστε αυτό το άρθρο.

Οκ, είναι δύσκολο να είσαι γονιός ενός παιδιού που σχεδόν ποτέ δεν κάνει αυτό που του λες και που ποτέ δεν ξέρεις τι καινούριο θα σκαρφιστεί για να τραβήξει την προσοχή σου! Κι όμως, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, τα ζωηρά παιδιά είναι εκείνα που έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους! Συγκεκριμένα, έρευνα που έγινε με τη συνεργασία των Πανεπιστημίων του Λουξεμβούργου, του Ιλινόις στις ΗΠΑ και του Βερολίνου στη Γερμανία και δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Developmental Psychology ανακάλυψε ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού και το μισθό που θα κερδίζει σαν ενήλικας –όσο πιο ζωηρό σήμερα, τόσο μεγαλύτερα τα εισοδήματα που θα έχει λαμβάνειν όταν μεγαλώσει!

Οι επιστήμονες συνέλεξαν στοιχεία από 745 άτομα στο Λουξεμβούργο, από την ηλικία των 12 ετών (το 1968) ως και το 2008, όταν ήταν κατά μέσο όσο 52 ετών. Και τα αποτελέσματα στα οποία κατέληξαν ήταν εντυπωσιακά: όσο περισσότερο αμφισβητούσαν την εξουσία ως παιδιά τόσο υψηλότερα ήταν τα εισοδήματά τους ως ενήλικες!

Για τις ανάγκες της έρευνας μελετήθηκαν πολλοί παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την επαγγελματική και οικονομική επιτυχία, όπως το κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο, ωστόσο από όλα αυτά εκείνο που φαίνεται να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην πρόβλεψη του πόσα χρήματα θα έβγαζαν στο μέλλον ήταν «η καταστρατήγηση των κανόνων και η αμφισβήτηση της γονεϊκής εξουσίας«.

Οι ίδιοι οι επιστήμονες που οργάνωσαν την έρευνα εντυπωσιάστηκαν ιδιαίτερα από το αποτέλεσμα αυτό. Στην προσπάθειά τους να το εξηγήσουν θεωρητικά κατέληξαν στην υπόθεση ότι τα ζωηρά παιδιά έχουν πιο ισχυρή θέληση να υποστηρίξουν τους στόχους και τα ενδιαφέροντά τους –κάτι που μπορεί να τα οδηγήσει στο να καταπιαστούν με ασχολίες που τους αρέσουν περισσότερο και κατά συνέπεια να είναι καλύτερα  στη δουλειά τους.

Επιπλέον, οι άνθρωποι με πιο «επαναστατικό» χαρακτήρα τείνουν να διαπραγματεύονται καλύτερα ζητήματα όπως ο μισθός ή η επαγγελματική ανέλιξή τους.

Εάν η θεωρία αυτή είναι σωστή πάντως, το δικό μου παιδί σε μερικά χρόνια λογικά θα ζει σε μια τεράστια παραθαλάσσια βίλα στο δικό του ιδιόκτητο νησί… Τα δικά σας;

Πηγή: mamamia.gr

Το να χτυπάει το παιδί σας εσάς ή κάποιο άλλο παιδί είναι από τις πιο κοινές συμπεριφορές στα παιδιά. Οι αιτίες είναι πολλές και διαφοροποιούνται από παιδί σε παιδί και αυτό που κάνουμε συνήθως είναι να προσπαθούμε να σταματήσουμε την συγκεκριμένη συμπεριφορά στα παιδιά χωρίς να εξερευνούμε πλήρως την αιτία και τους λόγους.

Παρόλο που το παραπάνω γεγονός είναι κοινά αποδεκτό και το θεωρούμε φυσιολογικό καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να το εμποδίσουμε να επαναληφθεί.

Πρώτα από όλα θα πρέπει να προσπαθήσετε να εφαρμόσετε τις παρακάτω τακτικές:

Τακτική πρώτη: ‘’ Τα απαλά χέρια’’

Προσπαθήστε να το κάνετε να καταλάβει πως όταν αγγίζουμε ένα άλλο άτομο ή ένα κατοικίδιο πρέπει πάντα να το αγγίζουμε με απαλά χέρια. Πάντα να το αναφέρετε με αυτό τον τίτλο για να του φαίνεται πως είναι κάτι καλό και οικείο σαν ιδέα. Έπειτα πάρτε τα χέρια του παιδιού και αγγίξτε τα απαλά με τα δικά σας και δείξτε του πως πρέπει να αγγίζουμε και ταυτόχρονα πείτε πως αυτά είναι τα απαλά χέρια.

Όταν χτυπήσει το παιδί σας ή εσάς ή κάποιο άλλο παιδί ενισχύστε την παραπάνω τακτική λέγοντας: ‘’ Μου αρέσουν μόνο τα απαλά χέρια, σε ευχαριστώ’’. Καλό θα ήταν κάθε φορά που αγγίζετε ένα ζωάκι ή κάποιον άλλο να του εξηγείτε πως χρησιμοποιείτε τα απαλά χέρια γιατί έτσι δεν πονάει.

Τακτική δεύτερη: ‘’Ονομάστε τα συναισθήματα ‘’

Όλοι οι γονείς διδάσκουμε στα παιδιά μας να ονομάζουν ακριβώς και να μιλούν για αυτό που νιώθουν. Για παράδειγμα τους λέμε: ‘’ Ξέρω ότι ένιωσες άσχημα για αυτό που συνέβη ή πες μου πως νιώθεις στεναχωρημένο, θυμωμένο ή απογοητευμένο; Ακόμη πρέπει να του μάθετε να ελέγχει τα συναισθήματά του και πάντα να του μιλάτε με ήρεμη φωνή για να ξέρει πως το να νιώθει ήρεμο είναι το σωστό.

Καλό θα ήταν να ξεκινήσετε να τους μιλάτε για τα συναισθήματά τους από το πρώτο έτος της ζωής τους. Φυσικά δεν θα μπορούν να αναγνωρίζουν την διαφορά των συναισθημάτων από την αρχή αλλά η συνεχής επανάληψη και ο σωστός τόνος της φωνής θα το κάνουν να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του. Έτσι θα μάθει από νωρίς να λέει τι ακριβώς νιώθει και αν είναι θυμωμένο θα το λύνετε μαζί και θα αποφεύγετε τις δυσάρεστες καταστάσεις και θα σταματήσει να χτυπάει…

babyradio.gr- parents.com- Μετάφραση: Γκαλίτσιου Μαριάννα

Πηγή:babyradio.gr

Έχω ακούσει να λέγεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Από το «πω πω, ούτε που θα έλεγα ότι είχε σύνδρομο Down, όταν τον πρωτοκοίταξα», μέχρι το «πραγματικά δεν φαίνεται και πολύ με σύνδρομο Down». (Δεν κάνω πλάκα, μια μαμά την πρώτη μέρα στο σχολείο είπε αυτά τα λόγια). Ήμουν τόσο νέα στον κόσμο της ανατροφής ενός παιδιού με σύνδρομο Down που δεν είχα ιδέα πώς να το εκλάβω. Το σκέφτηκα για πολύ καιρό. Άραγε αυτό θα με έκανε να νιώθω καλά; Δεν με έκανε. Ήταν αυτό κάτι που οι μητέρες των παιδιών με σύνδρομο Down θα ήθελαν να ακούσουν; Δεν νομίζω. Ρώτησα ακόμη και φίλους: «Μπορείτε να πείτε κοιτώντας τον Archie ότι έχει σύνδρομο Down;». Θα μπορούσα να πω από τις αντιδράσεις τους ότι πίστευαν ότι ήταν ωραίο να πουν ότι δεν έμοιαζε να έχει «και τόσο πολύ σύνδρομο Down».  Όπως νόμιζαν ότι αν έλεγαν «οπωσδήποτε, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου, το βλέπω σίγουρα», θα ήταν αρνητικό ή οδυνηρό να το ακούσω.

Κάποια μέρα στον παιδότοπο του McDonald’s (πάντα έχει ενδιαφέρον να πηγαίνει κανείς στους παιδότοπους του McDonald’s), μια γυναίκα με ρώτησε αν ο Archie «ήταν με Down». Της είπα ότι όντως έχει σύνδρομο Down. Έπειτα είπε: «Το φαντάστηκα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Δεν φαίνεται τόσο σοβαρό». Δεν είχα λόγια. Συνήθως δεν έχω σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα  έξυπνα λόγια πάντα έρχονται αργότερα. Ήξερα ότι δεν προσπαθούσε να ακουστεί άσχετη ή να φανεί αγενής. Στην πραγματικότητα, ήταν σαφές ότι προσπαθούσε να είναι κολακευτική για το παιδί μου που έχει ήπια χαρακτηριστικά του συνδρόμου Down.

Αλλά εδώ είναι η ουσία: Με το να μου λέτε ότι το παιδί μου που έχει σύνδρομο Down δεν μοιάζει σαν να έχει «τόσο πολύ», ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μπορεί κανείς να διατυπώσει αυτή τη σκέψη, δεν είναι κολακευτικό. Αυτό σημαίνει ότι νομίζετε ότι θα με έκανε ευτυχισμένη να ξέρω ότι το παιδί μου φαίνεται λιγότερο «λάθος» από ό, τι θα μπορούσε. Ότι «θα μπορούσε να είναι χειρότερα».

Πρώτα απ’ όλα, τυχαίνει να αγαπώ τα φυσικά χαρακτηριστικά που έρχονται με το επιπλέον χρωμόσωμα. Νομίζω ότι είναι όμορφα και πολύτιμα. Και δεν το λέω για να τα εξιδανικεύσω. Ο Archie έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Από τα αμυγδαλωτά του μάτια μέχρι τα μικρά αυτιά του. Τα παχουλά χεράκια του και τα πλατιά πόδια του, μαζί με το πιο αγαπημένο μου χαρακτηριστικό: το επιπλέον διάστημα ανάμεσα στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του και στα υπόλοιπα. Έχει όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου Down και δεν θα άλλαζα το παραμικρό αν μπορούσα.

Δεν επιθυμώ καθόλου ο γιος μου να φαίνεται πιο «φυσιολογικός» ή να φαίνεται «λιγότερο με ειδικές ανάγκες». Ό,τι κι αν είναι αυτό που προσπαθείτε να πείτε, πραγματικά δεν μου αρέσει. Το καταλαβαίνω μόνο στις περιπτώσεις, που το πρόσωπο που κάνει το σχόλιο είναι καλοπροαίρετο. Και πάντα προσπαθώ να επεκτείνω αυτή την ευγένεια. Αν θέλετε να πείτε κάτι για την εμφάνισή του, πείτε μου ότι είναι όμορφος, ότι αγαπάτε τα μάτια του. Αλλά μην μου πείτε ότι δεν θα μπορούσατε να πείτε με την πρώτη ματιά ότι έχει σύνδρομο Down.

Πηγή: momsyndrome.com

Απόδοση: Σταυρούλα Κασιδάκη

Διαβάστηκε στο:down-syndrome.gr

Ένα δωμάτιο που φιλοξενεί τρία η παραπάνω παιδιά, μπορεί να μην είναι η ιδανική λύση για σας, για τα παιδιά όμως είναι μια χαρά!

Εσείς θα πρέπει να βρείτε τρόπους να διαμορφώσετε το χώρο ως προς το λειτουργικό κομμάτι, να φροντίσετε να έχουν τα παιδιά το προσωπικό τους χώρο στην ντουλάπα, ή το δικό τους κομοδίνο και γραφείο.

Ρίξτε μια ματιά σε διαφορετικές προσεγγίσεις κρατώντας τον βασικό κανόνα – αυτόν της σωστής οργάνωσης.

Εφαρμόστε στρατηγικές που εξυπηρετούν την έξυπνη αποθήκευση. Όμως, θυμηθείτε ότι είναι πιο σημαντικό να αισθάνονται τα παιδιά ότι έχουν το καθένα το χώρο του, παρά να διατηρήσετε τακτοποιημένο το δωμάτιό τους!

Τέλος, αν έχετε κάποια βοήθεια, προσπαθήστε να κατασκευάσετε μόνοι σας τα κρεβάτια των παιδιών!

Πηγή:www.infokids.gr

Πηγή:www.mothersblog.gr

Η Sandi Ford ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και ασχολείται κυρίως με τη φωτογράφιση μωρών.

Πρόσφατη δουλειά της αυτή με τα νεογέννητα που χαμογελούν στον ύπνο τους και προκαλούν ποικίλα συναισθήματα στη θέα τους.

Μωράκια από διάφορες εθνικότητες κοιμούνται ήρεμα σε ποικίλες στάσεις και στο πρόσωπό τους είναι ζωγραφισμένο ένα γλυκό χαμογελάκι.