Στις 16 Σεπτεμβριου 2014 ηρθε στον κοσμο το τριτο μου παιδί ο γιος μου. Υστερα απο δυο υπεροχα κοριτσια ηρθε ο πριγκιπας μου! Ολα κυλουσανε τελεια γεννησα με καισαρικη και ηρθε επιτελους η μερα που πηγαμε σπιτι μας. Ζουσαμε υπεροχες οικογενειακες στιγμες ωσπου στις 16 Οκτωβρίου, δηλαδη την ημερα που εκλεινε ο μικρος μολις ενα μηνα, ξεκινησε ενας γολγοθας…

Το πρωι ενω ο μικρος κοιμοτανε στην κουνια του με ξυπναει ο αντρας μου και μου λεει οτι ο μικρος βογγιζει, του λεω τίποτα δεν θα ειναι, θα βλεπει καποιο ονειρο. Περναει η ωρα και δεν ξυπναει στο τρίωρο οπως παντα για να φαει… Kαταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα. Βαζω θερμομετρο 38! Φευγουμε για το νοσοκομειο -να σας πω οτι μενουμε σε επαρχια. Μόλις το βλεπουνε, το πρωτο πραγμα που ακουσαμε ηταν «Eισαγωγη!»

Eιπε η γιατρος «Eχω μπροστα μου ενα βρεφος που βογγιζει, μπορει να ειναι απο ουρολοιμωξη μεχρι σηψαιμια!«

Χασαμε τη γη κατω απο τα ποδια μας, γονατισα, εκλαιγα και πηρα τηλ. την παιδιατρο μας, προσπαθησε να με καθησυχάσει αλλα ματαια… Παμε στο δωματιο, ευτυχως μονοι μας, ξεκινανε εξονυχιστικες εξετασεις, μεχρι και υγρο απο τη σπονδυλική στήλη για τυχον μηνιγγίτιδα, τον ειχαν τρυπήσει δεν ξερω κι εγω ποσες φορες τα μικρα χερακια του για να του παρουν αιμα. Προς το παρον ολα βγαιναν φυσιολογιακα αλλα δεν σταματαγε να βογγιζει… Κανουμε μια ακτινογραφία θώρακα γιατι η γιατρός ειδε μια δυσκολια στην αναπνοή και έδειξε πνευμονια. Προς το παρον αυτο, περιμεναμε και αλλες εξετάσεις.

Του βαζανε συνεχεια μασκες, ηταν παντου καλωδιομενος. Εγω και ο αντρας μου ένα ράκος, δεν ξεραμε τι να περιμενουμε, κρεμομασταν απο τα χείλη τους. Εγω ημουν και λεχωνα, δεν σταματουσα λεπτο να κλαιω. Να τονίσω οτι από τις 12 το μεσημερι μεχρι και 11 το βραδυ του εκαναν συνεχομενα εξετάσεις.

Με πολλη δυσκολια περασε το βραδυ μας και ξημέρωσε η αλλη μερα. Ο μικρος ειχε συνεχως το οξυγονο με head box, ηταν τοσο μικρουλης που δεν φαινόταν μεσα στα καλωδια. Η επομενη μερα φαινοταν λιγο καλυτερη και λεω φαινοταν γιατι δυστυχως μας ξεγελασε ολους. Αρχισε να βελτιώνεται μεχρι που αφαίρεσαν το head box και ανεπνεε μονος του. Μεχρι το βραδυ ηταν η χαρα μας ομως. Τα μεσανυχτα άρχισε παλι να βογγιζει -πρέπει να σημειώσω οτι οι γιατροι δεν εφευγαν απο το δωματιο μας τον παρακολουθουσαν συνεχόμενα. Αντε παλι κλαματα, απελπισία, να μην μπορεις να μαζεψεις τα κομματια σου, γιατι δεν ξερεις που θα καταλήξει ολο αυτο, οι γιατροι να μην σου λενε ουτε ετσι ουτε αλλιως. Ο επιμελητής προσπαθησε πλεον για δευτερη φορα να μας δεχτουνε στη Θεσσαλονικη, την προηγουμενη μερα δεν μας δεχτηκαν γιατι ηταν η κατασταση αντιμετωπισιμη και στο δικο μας νοσοκομειο λεγανε.

Με χιλια ζορια και μετα απο πολλες προσπάθειες του επιμελητή και τον ευχαριστω παρα πολυ γι αυτο, μας δεχτηκαν στο Ιπποκρατειο νοσοκομείο Θεσσαλονίκης στην εντατικη νεογνών. Σε αυτη τη εντατικη δέχονται παιδια μεχρι 30 ημερών και επειδή ο μικρος ηταν 33 δεν τον δεχοντουσαν. Μετα απο 3 μερες στο δικο μας νοσοκομείο μου ανακοινώνει ο γιατρος στις 11 το βράδυ οτι φευγουμε Θεσσαλονίκη. Ολες αυτες τις μερες δεν εφευγα καθολου απο κοντα του, κοιμομουν διπλα του, δεν αφηνα κανεναν να μείνει εκει, μονο εγω! Εκεινη ομως τη μερα εκλαιγα πιο πολυ απο ολες, ένιωθα οτι κατι δεν παει καλα, εκλαιγα ασταμάτητα και το ένστικτό μου δυστυχως δεν με διέψευσε. Με την ανακοίνωση οτι φεύγουμε Θεσσαλονίκη τα εχασα, ο γιατρος προσπάθησε να με καθησυχάσει οτι πάει για καλύτερα αλλα εμένα δεν με έπεισε.

Φιλησα τον πρίγκιπα μου, του ψιθυρισα να μείνει δυνατός και οτι τον χρειάζομαι. Μου απαγόρευσαν να είμαι μέσα στο ασθενοφόρο και ετσι πηγα με τον άντρα μου με το αυτοκίνητο.

Φτασαμε λιγο μετα το ασθενοφόρο ανεβήκαμε στον 5ο όροφο, παθαμε σοκ, ολα αυστηροτατα, τελειως διαφορετικα απο οτι ειχαμε συνηθίσει, ολα ψυχρα και κρυα… Μας ειπανε να περιμενουμε. Μετα απο κανένα δεκάλεπτο μας φωνάζουνε μέσα. Γινότανε πανικος απο παιδια και θερμοκοιτιδες. Λιγα λογια, μεγαλος πονος.

– Ελατε να δειτε το παδι, το διασωληνωσαμε, το εχουμε στην απομόνωση για να μην κολλήσουν τα αλλα μωρα. Εχει ενα σοβαρό μικροβιο. Η κατασταση ειναι σοβαρη, να ειστε προετοιμασμενοι για ολα!!!!

Τι ειπε; Εγω το εφερα για καλύτερα… Γιατι δεν μου ειπε κανεις ποσο σοβαρα ηταν το παιδι μου; Γιατι να το ζω αυτό; Σοκ, πολλα ερωτηματικα χωρις καμια απάντηση, ψυχικος θανατος!

Οταν τον ειδα δεν μπορω να σας περιγραψω τον πονο, ενιωσα οτι μου ξεριζωνανε τα σωθηκα.

Επισκεπτηριο 10 λεπτα, 12:00-14:00. Εγω που τον ειχα συνεχεια διπλα μου, του μιλουσα, τον φροντιζα, τον μεγαλωνα 9 μηνες, ερχεστε να μου πειτε να τον βλεπω 10 λεπτα τη μερα; Ημουν μια ζωντανη νεκρη, ο αντρας μου βραχος διπλα μου, επνιγε βουβα τον πονο του για να μου δίνει κουραγιο.

Μαζεύουμε τα κομματια μας και φεύγουμε σπίτι. Τα κοριτσια τα ειχε η μαμα μου, το δευτερο στήριγμα μου. Τι να κανω σπιτι, ολα τα πραγματα του εκει και άδεια, επεφτα και χτυπιομουνα στο κλαμα… Με παιρνει ο αντρας μου αγκαλιά και ξαπλωνουμε να κοιμηθουμε με το τηλεφωνο αγκαλια μηπως και μας πουνε τα δυσάρεστα. Η αναμονη μας σκοτωνε!

Την επομενη μερα δεν πηγαμε να τον δουμε, δεν άντεχα, ητανε αντίδραση… Πηραμε τηλεφωνο να μάθουμε, ηταν σταθερη η κατασταση. Ημασταν συνεχεια με τα τηλεφωνα στο χερι για να μαθαίνουμε τι γίνεται. Την μεθεπόμενη μερα πηγαμε, ηθελα να το δω, μολις φτάνουμε και λέμε το επίθετο έρχεται η γιατρος και λεει «Τωρα θα σας επαιρνα τηλέφωνο»

Μενω κοκαλο, λεω «Τι επαθε; πεθανε;» Γιατι μας ειπανε να ευχεστε να μην σας παρουμε τηλέφωνο.

-Οχι, ελατε μεσα θελω να σας μιλησω

Με κομμενη τη ανασα περιμενουμε τι θα ακουσουμε, δεν με κρατουσανε τα ποδια μου. Μας έβαλε να κάτσουμε και ακουμε «Η κατασταση επιδεινωθηκε, γεμισε υγρο στον πνευμονα, του εχουμε βαλει σωληνακι να τραβαει το υγρο, θα παρουμε και δειγμα απο το υγρο να το στειλουμε στο κεντο λοιμώξεων στην Αθηνα να δουμε ακριβως το μικρόβιο. Η κατασταση ειναι παρα πολυ ασχημη, γινονται και θαυματα!«

Τι αλλο να ακουσεις; Μολις μου ειπε οτι το παιδι μου μετραει ωρες, αν δεν βαλει ο θεος το χερι του!

«Θελουμε να του κανουμε αεροβαπτισμα» ειπαμε. Μπηκαμε με οσο κουραγιο μας ειχε μείνει και η νοσοκομα του εκανε το αεροβαπτισμα. Το ονομα του Δαβίδ! Το ειχαμε πει πριν γεννηθεί… Για αλλη μια φορα μαζευουμε και ξεκιναμε να φυγουμε με ενα αισθημα ότι ισως για τελευταια φορα βλεπαμε τον πριγκιπα μας ζωντανό. Μπαινουμε στο αμαξι και φευγοντας ηθελα να παω στο μοναστηρι του Αγιου Θεολογου στη Σουρωτη στον αγαπημενο μου προστάτη εδω και χρονια γεροντα (τωρα αγιος) Παΐσιο. Ηθελα παω στον ταφο του να προσευχηθω να βοηθήσει οπως παντα το κανει, οποτε τον χρειαζομαι, ειναι διπλα μου.

Μολις φτάνουμε, κλειστο το μοναστηρι. Πηραμε τηλεφωνο και μας ανοιξανε, πηγαμε, προσευχηθηκαμε, παρακαλεσαμε, τον ταξαμε, μας εδωσε λαδακι η μοναχη, θα κανανε και παράκληση οπως εκαναν και σε παρα πολλα μοναστηρια… Πρεπει να πω οτι οταν το μαθανε, προσευχηθηκαν πάρα πολλοι άνθρωποι και μου εφεραν οτι ειχαν απο λαδακια, φυλαχτα κ.α.

Φυγαμε και πηγαμε σπιτι. Εδω ξεκιναει το θαυμα του αγιουλη μας. Το απογευμα πηραμε τηλεφωνο να μαθουμε πως παει ο μικρος και ο γιατρος προς μεγάλη του έκπληξη μας λεει οτι η ακτινογραφια που βγαλανε το απογευμα ητανε καλυτερη απο το πρωι. Δεν δωσαμε και μεγαλη σημασια γιατι φοβηθηκαμε να χαρουμε. Να φανταστειτε οτι στο σπιτι ημασταν λες και ειχαμε κηδεια… Μαζευτηκανε ολοι οι συγγενεις, φιλοι, ρωτησαμε και στον παπα αν γινει το μοιραίο τι χρειάζεται να κάνουμε απο διαδικασίες. Μη σας φανεί παραλογο, αλλα ημασταν προετοιμασμενοι για το χειροτερο, επρεπε να ξερουμε. Δηλαδη ο αντρας μου με εναν συγγενη μας ρωτησαν, εγω ημουν φυτο.

Δεν θα σας κουρασω αλλο, θα σας πω οτι ο πριγκιπας μου καθε μερα που περνουσε γιναταν ολοενα και καλύτερα! Θελετε να μαθετε ακριβως τι ειχε; 3 διαφορετικα μικρόβια, σταφυλοκοκκο, σηψαιμια και ουρολοιμωξη! Ολα αυτα σε ενα τοσο δα πλασματακι. Ο αγιος εκανε το θαυμα του, οι γιατροι ακομα δεν πιστευουνε πως εζησε, ακομα απορούν οταν παμε… Δεν αφησε ουτε ιχνος πάνω του, εκτος απο μια πολυ μικρή τομη που ειχε το σωληνάκι στον πνευμονα.

Να εχουμε βαθιά πιστη, ο Θεος ειναι ενας και ειναι παντα διπλα σε ολους μας αρκει να πιστεψουμε. Θαυματα ζουμε καθημερινα, εγω τωρα δεν θα ειχα διπλα μου τον πρίγκιπα μου, αν δεν εκανε ο αγιος Παΐσιος το θαύμα του. Δεν ειμαι αχαριστη, οι γιατροι στο Ιπποκρατιο εξαιρετικοι ολοι τους, α” εθνική, μεγάλοι επιστήμονες. Αν δεν μας δεχοντουσαν εκεινη τη μερα, μαλλον δεν θα ζουσε τωρα . Συγνώμη αν σας κούρασα αλλα δεν μπορουσα να παραλείψω τιποτα.

μαμά Κική

Υ.Σ: Α! Ξεχασα να σας πω: το ονομα αυτου Δαβιδ – Παΐσιος!!!!

Πηγή: www.eimaimama.gr

Δήμητρα Καφρομάνη

Μαμά, ξέρεις τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;

-Τι ψυχή μου;

-Δάσκαλος.

-Γιατί αγόρι μου;

-Aσε με να σκεφτώ λίγο και θα σου απαντήσω.

Καμαρώνω, όχι μόνο επειδή στα εφτά σου χρόνια θέλεις να γίνεις δάσκαλος, αλλά επειδή θέλεις να σκεφτείς πριν μου απαντήσεις το γιατί. Σίγουρα θα αλλάξεις πολλές γνώμες μέχρι να καταλήξεις, αλλά αυτό το θεωρώ τόσο φυσιολογικό, σαν την ανάσα σου την ώρα που κοιμάσαι.

Αυτό ήθελα εξ΄αρχής, άλλωστε.

Να μην κάνεις τίποτα χωρίς να βάζεις μέσα στην κάθε συνταγή, το δικό σου μοναδικό υλικό.

Και αυτά τα υλικά στα κλέβω όλα αγόρι μου.

Είναι όλα τα υλικά της ανθρώπινης φύσης σου, χωρίς την προσθήκη του χρόνου, του φόβου, της  αποτυχίας, της απογοήτευσης.

Γίνομαι παιδί κι εγώ σαν και σένα, παραφυλάω τις αντιδράσεις, τις κουβέντες σου, τις κινήσεις σου, το δάκρυ που σου ξεφεύγει όταν χτυπήσεις, αλλά δεν θέλεις να μου δείξεις πόσο πονάς. Παραφυλάω για να μάθω από σένα.

Ή μάλλον, καλύτερα, για να θυμηθώ από πού ξεκίνησα και πού έφτασα.

Γίνομαι παιδί κι εγώ για να μπορώ να παίζω μαζί σου και να σε βοηθάω να στρώνεις καλύτερα το δρόμο σου, όχι επειδή ξέρω περισσότερα, μόνο επειδή μάτωσα πολύ φτιάχνοντας το δικό μου.

Την εμπειρία μου δεν μπορώ να στη μεταβιβάσω.

Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι προσεκτικά επιλεγμένες κουβέντες σε άσχετες στιγμές, λέξεις και έννοιες που μπορείς να τις εισπράξεις με πλάγιο τρόπο, και ό,τι μπορεί να σε βάλει σε διαδικασία σκέψης, αλλά όχι απαραίτητα αποδοχής.

Ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά που θα σου πω, θα τα αμφισβητήσεις.

Να το κάνεις αγόρι μου. Να με κοντράρεις σ’ αυτό, μέχρι εκεί που αντέχεις.

Να με βάλεις σε διαδικασία να σου εξηγήσω τα ανεξήγητα, γιατί είναι η μόνη πιθανότητα που έχω να τα καταλάβω κι εγώ με τον σωστό τρόπο.

Σε εκμεταλλεύομαι.

Είσαι ο μαθητής μου, αλλά ταυτόχρονα είμαι κι εγώ μια μαθήτρια στον κόσμο του δικού σου σχολείου.

Σ’ αυτόν που εσύ είσαι δάσκαλος από τώρα.

Μεγαλώνεις και εγώ φοβάμαι πολύ.

Φοβάμαι ότι όσο εσύ σβήνεις κεριά, τόσο εγώ ανάβω περισσότερα.

Και αυτόν το φόβο που δεν θέλω με κανέναν τρόπο να στον δείχνω, τον σκοτώνω καθημερινά για να μη με πνίξει και πνίξει και σένα.

Θυμάσαι που σου είχα πει ότι αν χρειαστεί θα παλέψω με τους δράκους;

Παλεύω αγόρι μου. Τώρα που σου γράφω, παλεύω πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Είναι η κατάσταση που ζούμε έτσι και φόρεσα την πανοπλία γρηγορότερα από ό,τι περίμενα.

Να ξέρεις, όσο τους παλεύω εγώ, δεν με νοιάζει. Μη μου ξεφύγουν φοβάμαι και φτάσουν σε σένα.

Γιατί δεν είσαι έτοιμος ακόμα.

Γιατί μοιάζεις μεγαλύτερος, αλλά δεν είσαι μεγάλος.

Γιατί το εφτά είναι μεγάλος αριθμός για το μυαλό σου, αλλά όχι για την ηλικία σου.

Γιατί μιλάς σαν να έχεις διαβάσει δεκάδες βιβλία, αλλά στην ουσία διαβάζεις μόνο παραμύθια.

Γιατί κάνεις το μάγκα και τον αρχηγό στους φίλους σου, αλλά όταν είσαι κουρασμένος μου ζητάς να σε πάρω αγκαλιά.

-Μαμά, έλα πάρε με αγκαλιά, όπως όταν ήμουν μωρό.

-Δεν χωράς παλικάρι μου στην αγκαλιά μου όπως τότε.

-Εγώ πάντα θα χωράω, γιατί η αγκαλιά σου κάθε χρόνο μεγαλώνει.

Κάθεσαι, μαζεύεις όπως μπορείς τα πόδια σου, με αγκαλιάζεις και ξαπλώνεις το κεφάλι σου στο στήθος μου.

-Μη μου κοιμηθείς εδώ, δεν θα μπορέσω να σε σηκώσω.

-Εσύ όλα τα μπορείς μαμά.

-Ναι, αγόρι μου. Εγώ όλα θα τα μπορέσω.

Πηγή:www.eyedoll.gr

Ένα πραγματικά συγκλονιστικό βίντεο δημοσιεύτηκε στην Huffington Post και δείχνει πώς επιδρά ο θυμός και τα νεύρα ακόμη και σε παιδάκια πολύ μικρής ηλικίας.

Ένα μικρό αγοράκι, ο Άντριεν, παίζει με το παιχνίδι που του δίνει η εκπαιδεύτρια και της χαμογελάει. Όλα αυτά μέχρι να εκτυλιχτεί μπροστά του ένας έντονος διάλογος σοβαρού θυμού.

Το αγοράκι παρόλο που θέλει να παίξει, φοβάται την αντίδραση της θυμωμένης γυναίκας και δεν το κάνει. Σύμφωνα με τους ειδικούς ακόμη και παιδιά στην ηλικία των 15 μηνών, καταλαβαίνουν πότε κάποιος είναι νευριασμένος και προσπαθούν να μην τον θυμώσουν περισσότερο. Το πείραμα έγινε συνολικά σε 149 παιδιά και όλα δεν άγγιζαν τα αντικείμενα όταν είχε προηγηθεί σκηνή εκνευρισμού του ενήλικα.

Δείτε το βίντεο:

Πηγή: www.mommydotcom.g

Μάνα τριών παιδιών, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα, που προσπαθεί να τα προλάβει όλα, τις περισσότερες φορές ματαίως. Μάνα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, όπως οι περισσότερες άλλωστε. Γυναίκες ηρωίδες, οι οποίες 3 μήνες μετά τον τοκετό (στην καλύτερη των περιπτώσεων με το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ 9 μήνες μετά, και πάλι με εισόδημα πείνας) καλούνται να επιστρέψουν στην καθημερινότητα της εργασίας χωρίς κανείς να τις ρωτήσει πού και σε ποιόν θα αφήσουν το αγγελούδι τους. Γυναίκες που δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν την μη εργασία, γιατί το παιδί τους χρειάζεται τροφή, και αυτές είναι οι τροφοί του.

Κι όμως, υπάρχουν μερικές προνομιούχες, εκείνες που εργάζονται στο Δημόσιο, οι οποίες προγραμματίζουν τις εγκυμοσύνες τους κατά τέτοιον τρόπο ώστε να κάθονται επί σειρά ετών, να πληρώνονται κανονικότατα, γιατί ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα σε κάθε κύηση να λαμβάνουν άδεια 2 ετών: 9 μήνες για λόγους «προβληματικής» εγκυμοσύνης, 12 μήνες άδεια μητρότητας, και 3 μήνες οι κανονικές άδειες. Και όλως τυχαίως με το που τελειώνει η μία άδεια εγκυμονούν ξανά, και να σου πάλι να απέχουν από τις εργασίες τους για άλλα 2 χρόνια. Και επαναλαμβάνω, πληρώνονται κανονικά από τα ταμεία του Κράτους, τα οποία γεμίζουν οι υπόλοιπες μανάδες, του ιδιωτικού τομέα, που δεν έχουν δικαίωμα να μείνουν στο σπίτι με τα παιδιά τους.

Πολλοί βέβαια θα πουν ότι διακατέχομαι από ρατσισμό, κακεντρέχεια και εμπάθεια έναντι των Δημοσίων Υπαλλήλων. Ότι αντιτάσσομαι στην μητρότητα. Όχι, δεν αντιτάσσομαι καθόλου στην μητρότητα, ούτε στις υπαλλήλους του Δημοσίου. Αντιτάσσομαι στον εμπαιγμό. Διότι, το κράτος θα μπορούσε, με τους κατάλληλους μηχανισμούς, να ελέγχει ποια πραγματικά αντιμετωπίζει προβληματική εγκυμοσύνη και ποια είναι αυτή που απλώς λουφάρει. Και σε περίπτωση ομαλής κύησης να επιβάλλει στην εκάστοτε μέλλουσα μητέρα την παραμονή της στην εργασία της μέχρι την ώρα της άδειας τοκετού, όπως γίνεται και στον ιδιωτικό τομέα. Ξέρετε πόσα χρήματα θα εξοικονομούσε τότε; Επιπλέον, σε περίπτωση πράγματι προβληματικής κύησης, οι αποδοχές των υπαλλήλων θα έπρεπε να ήταν ένα επίδομα όπως το αντίστοιχο του ΟΑΕΔ. Γιατί να πληρώνονται τον κανονικό τους μισθό όταν δεν βρίσκονται στις υπηρεσίες τους;

Εν ολίγοις, πρέπει κάποια στιγμή το κράτος να αναθεωρήσει, να πάψει να λαϊκίζει και να ελέγξει την ασυδοσία που γιγαντώνεται στους κόλπους του, μήπως και βγούμε κάποια στιγμή απ’ αυτό το τέλμα στο οποίο έχουμε πέσει ως χώρα.

Ρέα Σοφιάδου

Πηγή:www.infokids.gr

Από: Κατερίνα Πατέλη

Τα παλιά σχολικά θρανία, μεταμορφώνονται σε ευφάνταστα έπιπλα, βάζοντας στο παιδικό δωμάτιο, τη δική τους vintage υπογραφή!

Όλο και πιο συχνά βλέπω υπέροχα παλιά σχολικά γραφεία να γίνονται μέρος της διακόσμησης ενός κατά άλλα μοντέρνου παιδικού δωματίου. Έχουν την γοητεία του παλιού και κουβαλούν στην πλάτη τους παιδικές ιστορίες που η δράση τους έλαβε χώρα σε άλλες εποχές.

Εποχές χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ, όπου το σχολείο και ο δάσκαλος ήταν το κέντρο του κόσμου της μάθησης. Ακόμα και η μυρωδιά τους είναι διαφορετική και μας διακτινίζει πίσω στα παιδικά μας χρόνια.

Επιπλέον, υπάρχει και η προστιθέμενη αξία ενός πολύτιμου υλικού. Του ξύλου. Τίποτα τώρα πια δεν φτιάχνεται από ξύλο καθώς τη θέση του έχει πάρει το πεπιεσμένο ροκανίδι και τα συνθετικά υλικά.

Έτσι λοιπόν ένα παλιό σχολικό γραφείο μπορεί εύκολα να επιδιορθωθεί και να εξυπηρετήσει τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας του για άλλη μια φορά.  Που θα τα βρείτε. Μια βόλτα στο Μοναστηράκι και μια ματιά στο e-bay θα σας διαφωτίσει καθώς υπάρχει πληθώρα σχεδίων, διαστάσεων αλλά και τιμής βεβαίως βεβαίως. Καλή επιτυχία!

Αν θέλετε να βρείτε κι άλλες ιδέες για το πώς να οργανώσετε το γραφείο του πατήστε εδώ 

Πηγή:www.imommy.gr

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Κάθε γονιός θέλει, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά του, να γίνουν καλοί άνθρωποι – συμπονετικοί, ευγενικοί, ηθικοί, με κατανόηση και ευαισθησίες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτό δεν είναι κάτι που μπορούν τα παιδιά να το πετύχουν από μόνα τους. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η ανατροφή που θα πάρουν από τους γονείς τους, με τη βοήθεια και την καθοδήγησή τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές του Χάρβαρντ στην Ανθρώπινη Ανάπτυξη, υπάρχουν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που μπορούν ν’ ακολουθήσουν οι γονείς στην ανατροφή των παιδιών τους. Πρόκειται για 7 tips, που θα μας βοηθήσουν στην πράξη να μεγαλώσουμε καλά παιδιά:

1. Αφιερώστε καθημερινά χρόνο στα παιδιά σας και συζητήστε μαζί τους

Όταν περνάτε συστηματικά χρόνο με τα παιδιά, μαθαίνουν από εσάς τους ίδιους τι θα πει «νοιάζομαι» και «φροντίζω». Δείξτε τους την αγάπη σας και το πραγματικό ενδιαφέρον σας, ενθαρρύνετε τις προσπάθειές τους και επιβραβεύστε τα επιτεύγματά τους, μιλήστε ουσιαστικά μαζί τους κάνοντάς τους ερωτήσεις και υποστηρίξτε τα με όλη σας τη δύναμη. Μια αμοιβαία σχέση σεβασμού και αγάπης ανάμεσα σ’ εσάς και τα παιδιά σας θα τους μάθει πώς είναι στ’ αλήθεια οι καλές σχέσεις, ώστε να τις επιδιώξουν και αργότερα, στη δική τους ζωή.

2. Γίνετε το πρότυπο που ψάχνουν στη ζωή τους

Τα παιδιά θα σεβαστούν αυτό που τους λέτε να κάνουν, όταν σας βλέπουν να το τηρείτε πρώτα εσείς. Οπότε να είστε απόλυτα συνεπείς και προσεκτικοί στις αξίες και τις αρχές που τους ζητάτε να υιοθετήσουν: ειλικρίνεια, ανθρωπιά, συνεργασία κτλ. Να τους το λέτε όταν κάνετε κάτι λάθος και να τους μιλάτε για τον τρόπο που προσπαθείτε να το διορθώσετε, ενθαρρύνοντας την ομαδικότητα μέσα στην οικογένεια. Μην ξεχνάτε να τους υπενθυμίζετε πόσο σημαντική είναι η εμπιστοσύνη σε μια σχέση, καθώς και το να ζητάμε τη βοήθεια και τη συμβουλή των ανθρώπων που αγαπάμε.

3. Δώστε τους ξεκάθαρα μηνύματα και προτεραιότητες

Το να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους που αγαπάμε είναι η βασική μας προτεραιότητα και οφείλουμε να το δείχνουμε ξεκάθαρα στα παιδιά μας. Έτσι μόνο θα μάθουν πόσο σημαντικό είναι να επιλύουμε τα ζητήματά μας έχοντας πάντα στο μυαλό μας τους ανθρώπους που ενδεχομένως να επηρεάσουν οι αποφάσεις και οι πράξεις μας.

4. Δώστε τους ευκαιρίες για να αναλαμβάνουν ευθύνες

Όταν ζητάτε από τα παιδιά να κάνουν δουλειές στο σπίτι ή να προσφέρουν τη βοήθειά τους στους άλλους, τους δίνετε την ευκαιρία να γίνουν υπεύθυνα. Μάθετέ τους να νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους και να μην ξεχνάτε να εκφράζετε την ευγνωμοσύνη και την εκτίμησή σας, για να τα παρακινήσετε να κάνουν κομμάτι της καθημερινότητάς τους αυτή την πρακτική.

5. Βοηθήστε τα να αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες των άλλων ανθρώπων

Τα παιδιά συνήθως νοιάζονται για το στενό κύκλο της οικογένειας και των φίλων τους. Για να διευρύνετε το ενδιαφέρον τους, προσπαθήστε να τους μιλήσετε για πράγματα που συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο, πέρα από αυτά που εμείς βιώνουμε. Ενθαρρύνετέ τα να ακούνε τους άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους που ενδέχεται να είναι διαφορετικοί, για να τους καλλιεργήσετε την κατανόηση και τη συμπόνια.

6. Ενθαρρύνετέ τα να αναλαμβάνουν δράση

Όταν τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με κάποιο ζήτημα, βοηθήστε τα να αναλάβουν δράση και να μιλήσουν γι’ αυτό, προκειμένου να το επιλύσουν μέσα από τη συνεργασία. Ενθαρρύνετε τον εθελοντισμό και την ομαδικότητα, και δώστε τους την ευκαιρία να μιλήσουν για ηθικά διλήμματα που προκύπτουν στη ζωή μας.

7. Βοηθήστε τα ν’ αναγνωρίζουν τα συναισθήματα και να έχουν αυτοέλεγχο

Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους και δώστε τους τα «εργαλεία» να μπορούν να ελέγχουν τα όριά τους και τον εαυτό τους. Έτσι, θα μπορούν να επιλύσουν και ενδεχόμενες συγκρούσεις με άλλους, κατανοώντας και τα συναισθήματα που εκείνοι βιώνουν.

Πηγή:mikroimegaloi.gr

Στους γονείς που έκρινα πριν γίνω μάνα: ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

Ήμουν μια γυναίκα 30 ετών που δίδασκε σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας, όταν κατέβαινα τις σκάλες από το σούπερ μάρκετ. Και τότε την είδα.

Μια μητέρα με ένα παιδάκι – όχι μεγαλύτερο από τριών ετών – το οποίο ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΕ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ! Στη μέση του καταχείμωνου! Απλά καθόταν στο καρότσι του σούπερ μάρκετ με τα ποδαράκια του γυμνά, χωρίς παπούτσια!

«Είναι χειμώνας!!! Μα τι σκέφτεται αυτή η μάνα;;;» Έκανα τη σιωπηλή αυτάρεσκη κριτική μου, πήρα το προϊόν που ήθελα από το ράφι και έφυγα γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ εγώ όταν θα γίνω μαμά!

Όχι εγώ! Σίγουρα ΠΟΤΕ δεν θα το κάνω αυτό εγώ!

Ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά και πήγαμε με τον πρώην μου ( τότε σύζυγό μου) σε ένα ρομαντικό εστιατόριο. Δίπλα μας καθόταν μια οικογένεια με ένα 4χρονο κοριτσάκι. Ήταν αξιολάτρευτη, αλλά ούρλιαζε συνεχώς! Η εμπειρία μου στα παιδάκια προσχολικής ηλικίας δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να με βοηθήσει να καταλάβω αυτό το παιδί. Οι άλλοι μπορεί να σκεφτόταν ότι είναι χαριτωμένη αλλά όχι εγώ! Εγώ ήθελα απλά να απολαύσω το ποτό μου και το φαγητό μου ήρεμα και όμορφα με τον άνθρωπό μου! Αλλά αυτό το παιδί μου κατέστρεφε τη διάθεση και το μάτι μου γύρισε!

Άρχισα να κάνω σκέψεις για το πώς θα διώξω αυτό το παιδί από το εστιατόριο. Ίσως αν του έλεγα ότι ήρθε ο Μίκι και την περιμένει έξω; Ή ο Άγιος Βασίλης!

Μα γιατί να φέρνουν οι γονείς και τα παιδιά τους σε τέτοια μέρη; Δεν μπορούν να πάνε σε καμιά πιτσαρία και να τελειώνει η υπόθεση;

Εγώ δεν θα το έκανα ΠΟΤΕ αυτό!

Ωωωω αυτή μου η αυταρέσκεια! Αυτή η άγνοια!

Ας μη ξεχνάμε ότι η μοναδική εμπειρία που είχα από «μητρότητα» ήταν… το σκυλάκι μου, δηλαδή ένα κατοικίδιο.

Όταν είδα μια μαμά να χώνει ένα γλυφιτζούρι στο στόμα του κλαψιάρικου παιδιού της για να το ηρεμήσει, σκέφτηκα ότι σίγουρα αυτή η γυναίκα δεν ξέρει πώς να είναι σωστή μάνα!

«ΠΟΤΕ δεν θα το έκανα αυτό στο παιδί μου! Πες του απλά να είναι ήσυχος και απασχόλησέ τον με κάτι άλλο! Προσπαθεί να το ηρεμήσει, αλλά παράλληλα το κακομαθαίνει κιόλας!» σκέφτηκα από μέσα μου.

Και το επιβεβαίωσα με ένα κούνημα αποστροφής του κεφαλιού μου.

Δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ αυτό στο παιδί μου! Όχι εγώ!

Μια άλλη φορά μου είπε ο γονιός ενός από τους μαθητές μου:

«Στον μικρό μας αρέσει να έρχεται και να κοιμάται μαζί μας που και που. Βασικά κάθε βράδυ. Και εμείς τον αφήνουμε γιατί κοιμόμαστε λίγο παραπάνω.»

Είναι στο νηπιαγωγείο, σκέφτηκα. Ήρθε η ώρα να κοπεί ο ομφάλιος λώρος. Αν ήμουν «η μαμά της χρονιάς», θα του είχα δώσει «πόδι» ήδη. Πώς κάνουν οι γονείς του σεξ;

Εγώ δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ αυτό, σκέφτηκα.

Στην πραγματικότητα, εγώ, που δεν είχα αλλάξει ποτέ μια πάνα, έκρινα σιωπηλά (ή μερικές φορές όχι και τόσο σιωπηλά) γονείς, είτε για τις διατροφικές τους συνήθειες είτε για τις επιλογές τους στα ρούχα. Προφανώς, είχα ξεχάσει να πω στον κόσμο ότι ήξερα τα πάντα για την ανατροφή των παιδιών.

Λοιπόν, για τη μαμά στο σούπερ μάρκετ, για τους γονείς στο εστιατόριο, τη μαμά με το γλειφιτζούρι, τους γονείς που κοιμόταν μαζί με το παιδί τους, θα ήθελα να τους πω ότι δεν ήξερα ΤΙΠΟΤΑ!

ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

4 χρόνια μετά, ήμουν στο ίδιο σούπερ μάρκετ και έγινα και πάλι μάρτυρας 2 μικρών γυμνών ποδιών μέσα στο καταχείμωνο. Μόνο που ήταν του δικού μου παιδιού. Φορούσε ένα καλοκαιρινό φόρεμα και παλτό. Χωρίς σκουφάκι. Καθώς πήγα να πληρώσω, μια ηλικιωμένη γυναίκα έπιασε το κεφαλάκι της μικρής μου (αγαπημένη μου γιαγιάκα, μη το κάνεις αυτό!) και είπε «Πρέπει να της βάζεις σκουφάκι, θα κρυώσει.»

Θέλω να σας πω ότι χαμογέλασα ευγενικά και ψιθύρισα ένα «Χμμ ναι», αλλά στην πραγματικότητα σκέφτηκα να την πνίξω λέγοντάς της να πάει να φορέσει αυτή σκουφάκι.

Βλέπετε, το παιδί μου, όπως πολλά παιδιά σε αυτή την ηλικία, μισεί να φοράει όλα όσα θέλω εγώ να της φορέσω. Είναι κάτι που δεν ήξερα όταν ήμουν η κυρία «Τα ξέρω όλα για τη μητρότητα». Είχαμε μεγάλο πόλεμο πριν βγούμε από το σπίτι για το φόρεμα που θα φορέσει και για το σκουφάκι. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Προσευχήθηκα σε όλους τους ήρωες της Disney, αλλά μάταια. Μετά από μια άνιση μάχη και φωνές, η μικρή μου νίκησε.

Karma is a bitch πράγματι!

Εγώ δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ αυτό;;;; Ναι καλά, ok!

4 χρόνια μετά, ήμουν σε ένα ιταλικό εστιατόριο και πήρα και τη μικρή μαζί μου, όπως κάνουν τόσοι και τόσοι γονείς που δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους. Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να μιλήσω με κάποιον ενήλικα, έτσι έκανα αυτό που έπρεπε προκειμένου να πω δυο ρημαδιασμένες κουβέντες με κάποιον που δεν ήταν νήπιο. Έφερα το παιδί μου μαζί μου. Και τι έκανε;

Σηκώθηκε στην καρέκλα, χόρευε και τραγουδούσε σε δυνατά ντεσιμπέλ. Κανένας δεν φάνηκε να ενοχλείται (ίσως δεν είναι όλοι τόσο επικριτικές σκύλες όπως ήμουν εγώ κάποτε). Η κόρη μου διασκέδαζε και τραγουδούσε δυνατά με burlesque στοιχεία στο τέλος, δείχνοντας σε όλους το βρακί της.

Το σύμπαν συνωμότησε για να μου δείξει πόσο άδικη ήμουν παλιά; Τα κατάφερε!

Ας μη μιλήσω για το πρώτο ένα χρόνο και κάτι της κόρης μου, όπου αποφάσισα να κοιμάται μαζί μου στο κρεβάτι και να της δίνω τα μεμέ της μαμάς για να ηρεμήσει και να καταφέρει να κοιμηθεί μαζί μου. Γιατί; Γιατί εκτός από τεμπέλα ήμουν τόσο κουρασμένη και δεν άντεχα άλλο ξάγρυπνη. Άλλωστε και η οδοντοφυΐα της ήταν πολύ σκληρή μαζί μου και εγώ ήμουν η σκλάβα της.

Όταν το είπα στην αδερφή μου, μου απάντησε «Έλεος, έτσι όπως κάνεις θα θέλει να κοιμάται στο κρεβάτι σου για πάντα».

Τώρα 4 χρόνια μετά ακόμη την παίρνω στο κρεβάτι μου, για να κοιμάμαι λίγο περισσότερο. Ειδικά τα σαββατοκύριακα, ξυπνάει νωρίς της βάζω παιδικά στην τηλεόραση όσο είμαστε στο κρεβάτι και κοιμάμαι λίγο ακόμη.

Στο γονιό που μου είχε πει ότι κοιμάται με το παιδί του ενώ ήταν ήδη νήπιο, ζητώ συγγνώμη που κούνησα το κεφάλι μου και για αυτά που σκέφτηκα.

Πριν λίγες μέρες πήγαμε σε ένα κατάστημα για να ψωνίσω εσώρουχα. Όχι δεν γίνεται με ένα νήπιο, είναι πολύ δύσκολο. Έβαζε τα σουτιέν στο κεφάλι της και τα έδειχνε στον κόσμο. Μια κοπέλα της είπε πόσο χαριτωμένη είναι και την χαιρέτησε γλυκά. Είπα στη μικρή μου να τη χαιρετήσει και εκείνη και απάντησε ένα επιβλητικό «ΌΧΙ»!!! Τότε είδα στο πρόσωπο της κοπέλας εμένα πριν 4 χρόνια. Ξέρω τι σκεφτόταν. Ότι σκεφτόμουν και εγώ παλιά.

Ήθελα να την πάρω από το χέρι και να της πω «Έρχεται και η δική σου ώρα γλυκιά μου. Απλά περίμενε. Θα έρθει η μέρα που το δικό σου παιδί θα φαίνεται στους άλλους περίεργο και εσύ ανεπαρκής μάνα.»

Φυσικά, αυτή τη φορά, εγώ σίγουρα δεν θα κρίνω.

Πηγή: www.e-mama.gr

από Έλενα Μπούλια

Είτε πρόκειται για την πρώτη φορά που περνούν χρόνο μακριά από το σπίτι, είτε για παράδοση που λαμβάνει χώρα κάθε καλοκαίρι, η κατασκήνωση αποτελεί για όλα τα παιδιά αξιομνημόνευτη εμπειρία. Στην κατασκήνωση τα παιδιά μπορεί να κάνουν φιλίες για μια ζωή, μαθαίνουν τι σημαίνει να ζεις απλά και με λίγα, ενώ η χαρά τους όταν επιστρέφουν στο σπίτι και ξαναβλέπουν τους γονείς τους είναι μεγάλη. Κάποια παιδιά, ωστόσο, όπως μαρτυρούν τα παρακάτω γράμματα, ανυπομονούν για την επιστροφή αυτή… λίγο περισσότερο!

Δείτε, λοιπόν, τι έγραψαν κάποια παιδιά στους γονείς τους κατά την διάρκεια της παραμονής τους στην κατασκήνωση:

Αγαπητοί μαμά και μπαμπά,
Μισώ! Μισώ αυτή την κατασκήνωση
πάρτε πίσω τα λεφτά σας
και γυρίστε με στο σπίτι!
Με αγάπη,
Τζούλια.

Αγαπητή μαμά,
Ευτυχώς που έβαλαις πολλά εσώρουχα γιατί είχα διαρια. Πήγε στα παπούτσια μου αλλά όχι στο μαξιλάρι μου. Περνάω ωραία στην κατασκήνωση και μαθαίνω πολλά. Είμαι πολύ καλός στο γουίντσερφινγκ και στο καγιάκ. Έχω φάει τα περισσότερα παγωτά από όλους. Έχω φάει 23 από την Δευτέρα. Μένουν δύο μέρες ακόμα.

Κάναμε χθες ιππασία και το άλογο μπροστά μου έκανε 3 μεγάλα άλματα. Βγήκε καπνός από τα κακά του. Ήταν τέλειο!
Χρησιμοποίησα την οδοντόβουρτσά μου για να σκάψω και να βρω σκουλίκια.
Μην φρικάρεις. Το παιδί στο κάτω κρεβάτι μου δίνει την δική του οδοντόβουρτσα. Είναι ασφαλές. Δεν ξέρω το όνομά του αλλά μπορεί όταν ρεύεται να λέει την αλφαβήτα όπως εγώ. Ένα παιδί που το λένε Τζακ μπορεί να ρεύεται και να λέει την αλφαβήτα ανάποδα. Το προσπαθώ και εγώ. Βάλαμε μέλι στο καπέλο του ομαδάρχη. Είχε πολύ πλάκα.

Γεια σου μαμά. Χθες ήταν τέλεια. Ανάψαμε φωτιά και κάναμε και άλλα πράγματα. Αλλά σήμερα είμαι λυπημένη. Μου μπήκε νερό στη μύτη, γρατζούνισα το πόδι μου και με δάγκωσε ένας γάιδαρος.
Σε παρακαλό έλα να με πάρεις!
Με αγάπη, η πληγωμένη σου κόρη.

Κρυφό μήνυμα:
Σας αγαπώ και μου λείπετε
(Μισώ) το δάσος!
(Την κατασκήνωση) την βρίσκω ωραία!
Προσπαθήστε να βρείτε το κρυφό μήνυμα!!!

Αγαπητή μαμά και μπαμπά και γιαγιά.
Περνάω καλά ΔΕΝ. Μισώ αυτή την κατασκήνωση είναι χάλια.
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ!!!
Κλαίω!! Πάρτε με από εδώ αύριο!!!

Αγαπητή μαμά,
Η 5η μέρα της κατασκήνωσης είναι πολύ καλύτερη. Η κοκκινίλα στο πουλάκι μου έφυγε και μπορώ να τρέξω. Στους φίλους μου δεν αρέσει όταν λέω αυγά γι’αυτό προσπαθώ να μην το λέω.
Με αγάπη.

Γεια σας, τι κάνετε;
Το πακέτο σας έφτασε σήμερα, την Πέμπτη, αλλά ο φακός που στείλατε ήταν αναμμένος και οι μπαταρίες είχαν τελειώσει. Ο Κρις, ο Σων και ο Ρόμπιν είναι οι φίλοι μου. Το φαγητό είναι Ο.Κ. Έμαθα δέκα νέα τραγούδια. Ο ύπνος στην κουκέτα είναι δύσκολος και χθες το βράδυ με πόναγε η κοιλίτσα μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Μου λείπετε τόσο πολύ και εύχομαι να μπορούσατε να έρθετε να με δείτε. Κλαίω τώρα.
Με αγάπη,
Μπράιαν.

Αγαπητή μαμά.
Μου είπαν ότι αν δεν σου γράψω γράμμα δεν θα φάω.
Με αγάπη,
Τζος

Τι κάνετε; Θέλω να γυρίσω στο σπίτι τώρα. Σας αγαπώ πάρα πολύ.
Την ώρα του φαγητού κλαίω και μου λείπετε.
Σας παρακαλώ απαντήστε μου ή ελάτε.
Μου λείπετε και θέλω να πάω στο σπίτι τώρα!
Ο Γρηγόρης

Αυτά τα βρεγμένα σημάδια είναι τα δάκρυά μου.

Πηγή: thestir.com

Διαβάστηκε: www.mama365.gr