Ο Timothy Archibald προσπαθεί να αντιληφθεί τον κόσμο του γιού του. Ένας κόσμος ακατανόητος, ανεξήγητος, απροσπέλαστος. Ένας κόσμος κοινωνικά απομονωμένος. Ο κόσμος των αυτιστικών. Το project έχει τον τίτλο Echolilia, και ο Archibald φιλοδοξεί να γίνει το μέσο που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τον φόβο τους για την διαφορετικότητα και να κάνουν ένα βήμα για τη ουσιαστική επαφή με τα άτομα αυτά.
Όταν οι γονείς ντύνουν τα μωράκια τους όπως οι αγαπημένοι ήρωες και χαρακτήρες τους!
Μια διαφορετική αλλά πανέμορφη φωτογραφική συλλογή με μωράκια ντυμένα με τους αγαπημένους χαρακτήρες φαντασίας, επιστημονικών ταινιών, βιβλίων και τηλεοπτικών σειρών.
Είναι δύσκολο να καταλάβουμε από τις φωτογραφίες ποιοι περνούν καλύτερα οι γονείς ή τα μικρά αξιολάτρευτα μωράκια με τα τεράστια χαμόγελα τους!
Πάντως ένα είστε και εσείς οι γονείς που θα θελήσετε να κάνετε μια τέτοιου είδους φωτογράφηση σίγουρα θα πρέπει να λάβετε τα καταληλλα μέτρα ώστε το μωράκι να είναι ασφαλές και φυσικά χαρούμενο!
Η πριγκίπισσα Λέια
Ο μικρός Super Mario
Χελωνονιντζάκι
Μωράκι Σποκ
Μωράκι Flash
Μωράκι Ewok
Μωράκι Star Wars Jedi
Χάρι Πότερ
Μικρός spiderman
Μωράκι Yoda
Baby Olaf
Luke Skywalker
Μωράκι Ιππότης
Mωράκι Gamer
Χόμπιτ
Μωράκι Doctor Who
Mωράκια Batman και Wonderwoman
Μπαμπάς Luke και μωράκι
Μωράκι «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων»
Μωράκι Pikachu
Μωράκι Batman
Χελωνονιντζάκι
Μπέμπα Wonderwoman
Μωράκι Χιονάτη
Μωράκι Cookie Monster
Μωράκι Monster Inc
Mωράκι Superman
Πηγή:www.viralcity.gr
Συνήθως εστιάζουμε στο έργο τους…
στις εμπόλεμες περιοχές και στις άγονες ζώνες. Φωτογράφοι από όλο τον κόσμο γυρίζουν με την κάμερα αναζητώντας την εικόνα που αναπαριστά τη στιγμή της είδησης.
Ανάμεσα στα αρχεία τους κρύβονται και θησαυροί, όπως οι παρακάτω. Βλέμματα παιδιών και γυναικών κυρίως, που αιχμαλώτισαν τον φακό και κάνουν τον γύρο του κόσμου.
Οι φωτογράφοι που τράβηξαν αυτά τα κλισέ είναι οι παρακάτω:
Από: Νινέττα Φαφούτη
Οι προτάσεις και οι έξυπνες λύσεις που σας δίνουμε θα σας βοηθήσουν να πάρετε ιδέες, να βάλετε την φαντασία και το προσωπικό σας γούστο και να μεταμορφώσετε με στυλ τον πιο χαρούμενο χώρο του σπιτιού, το παιδικό δωμάτιο. Να δημιουργήσετε για το πιτσιρίκι σας, έναν όμορφο και χαρούμενο χώρο, με ανατρεπτικά στοιχεία, που να του προκαλούν την φαντασία, αλλά και να παίρνει μηνύματα, και εμπνευσμένα ερεθίσματα μέσα από αυτόν.
Πηγή:www.imommy.gr
Πριν απο πεντε χρονια πηρα στα χερια μου ενα χαρτι που εγραφε με ομορφα στρογγυλα γράμματα Διαχυτη Αναπτυξιακη Διαταραχή. Το παιδι μου ειναι στο φάσμα! Ποιο φασμα;…ρωτησα! Στο φασμα του αυτισμού!
Και από τοτε ξεκινησαμε ενα ταξιδι με μια βαρκα που εμπαζε απο παντου νερά. ..εγω ημουν η βάρκα. Ποιος καπετανιος ποια πανιά; Ακυβερνητη η ζωη μας …με ολους τους συγγενείς να εχουν πεσει πανω μου και να μου ριχνουν ευθύνη οτι δεν εβγαζα εξω το παιδι , οτι δεν του μιλαγα πολυ, οτι η τρελλη ειμαι εγω και εγω να παω σε ψυχιατρο. Ηχολαλια , στερεοτυπιες, αισθητηριακα, εμμονες, δυσκολια στο φαγητο , κακη βλεμματικη επαφη, απουσια κατανόησης λογου….ολα τα ειχαμε.
Παμε στο πρωτο κεντρο…τζιφος! Προσπαθουσαν να με πείσουν οτι το παιδι μου ειναι αναπηρο, τον ακουγα να ουρλιαζει πισω απο κλειστες πορτες και δεν ειχα το θαρρος να μπω μέσα να τους ρωτησω γιατί του το κάνουν αυτο…Ενας χρονος χαμενος θεραπευτικά, ενας χρονος καταθλιψης για μένα.
Αλλαζω κεντρο και ο καλος θεος φερνει στη ζωη μας μια νεράιδα. Αυτη η νεραιδα ειναι διπλα μας μεχρι τώρα , συνοδοιπόρος, φιλη, παρηγορια μας! Η ταμπελα εχει τη δυναμη που εσυ θα της δωσεις, μου ελεγε…βγαλε απο το μυαλο σου ολες τις προσδοκιες που έχεις για το παιδι σου. Αγαπησε τον ετσι οπως ειναι…κανε τις εμμονες του παιχνιδι, εργαλειο σου για να μπεις στον κόσμο του. Πειράζει που δεν καταλαβαινω τιποτα; Ετσι της απάντησα. ..Κι αυτη η νεραιδα μου εδειξε το δρομο για την καρδια του.Παιξε μαζι του χωρις να σκεφτεσαι τιποτα μου ειπε…Κι έπαιξα και τον αγάπησα και τον δεχθηκα οπως ακριβως ειναι. Και το θαυμα έγινε! Ο Αλέξανδρος ξεκλειδωσε μέσα σε εναμησι μήνα. ..
Δεν πιστευα στα ματια μου…στα αυτια μου! Το παιδί μου με επαιρνε αγκαλια , με κοιταγε στα ματια , μου μιλουσε! Δουλεψαμε την αναγνώριση συναισθηματων , αν εβαζε λέξεις στα συναισθήματα του θα μπορουσε να τα εκφραζει σε εμάς και να τα αναγνωριζει στους άλλους. Εικονες , παιχνιδι ρολων, κινητικο παιχνίδι για ενισχυση της βλεμματικης επαφης. Τον επαιρνα διπλα μου και βλέπαμε για μιση ωρα παιδικά προγράμματα. ..ο Μίκυ τρεχει , ο Μικυ τρωει, ο Μικυ μιλαει. Και οι εικονες γινανε λέξεις στα ματια του. ..Κοινωνικες ιστοριες που τις φτιάχναμε μαζί με την καλη μας νεραιδα ειδικα γι αυτον για να κατακτησουμε μια κοινωνικα αποδεκτή συμπεριφορά. Και το παιδι μου ανθισε σαν ενα μικρο κοκκινο λουλουδι και στολισε τον κόσμο μας!
Διαβαζα για ολες τις θεραπευτικες μεθοδους και πια είχα λόγο και αποψη για την παρεμβαση. Βιωματικό παιχνιδι, παραμυθια που σκαρωναμε μαζι κάθε βραδυ αγκαλια. Εφερνα παιδια καθε μερα στο σπιτι και οργανωνα παιχνιδια με εύκολους κανονες, βολταραμε με το μικρουλη μου στο μαρσιπο και ετρεχα από αυτοκινητο σε αυτοκινητο για να του μάθω χρώματα, αριθμούς. Οτι κάναμε το καναμε μαζί. Έρχεται και δεύτερη νεραιδα στη ζωη μας…η κα Κελυ η διευθύντρια του παιδικου σταθμου …δεν τον ξεχωρισε ποτε, τον αγαπησε, τον έβαλε στην ομαδα της ταξης. Οχι με ζόρι, λιγο λιγο , οσο αντεχε ο ίδιος. …
Και πέρασαν δυο χρονια και παιρνω στα χερια μου δευτερο χαρτι με τα ίδια ομορφα στρογγυλα γράμματα. …και ο μικρος στο φασμα. Καμια βλεμματικη επαφη, απουσια λογου, φαντασιας , κατανόησης, στερεοτυπιες, εμμονες, ουρλιαχτά, αισθητηριακα. Ατιμε αυτισμε…πώς θα σε αγαπησω δευτερη φορά; Ο Χρηστος μου δυο χρονων κι εγω 156…ετσι ενιωθα! Τωρα ομως ηξερα…ναι ειναι πιο βαρυς ο αυτισμος του αλλά η μαμά εχει μαθει να πλεκει ομορφα δυνατα φτερά και μπορει να φοβάται αλλά εχει μάθει να αγαπάει ακομη και το φοβο.
Οι ιδιες νεραιδες μας βοηθησαν….κάναμε πρωιμη παρέμβαση. . Portage ετσι λέγεται. ..παιχνιδι στο σπιτι με μικρους στόχους. Του μάθαινα μεσα απο το παιχνίδι λεξεις με νοηματα μιας και δεν ειχε λογο. Και τα νοηματα γινανε λέξεις και οι λέξεις προτασεις . Κάναμε τις εμμονες του παιχνιδι. ..το κουτι του connex εγινε μαγικο κουτι που εμφανιζε καθε λογης πραγματα, η μπαλα εγινε παιχνιδι για να μαθουμε το σειρα σου σειρα μου για να μαθει να περίμενει. Βαζαμε μουσική και χορευαμε για να αρχισει να μιμειται. Τραγουδια για να αρχισει να ηχολαλει, να επεξεργαζεται τους ηχους των λέξεων. Μη τη φοβαστε την ηχολαλια. ..καντε τη συμμαχο. Και ο μικρος ανθισε κι αυτός!
Αυτισμε …εγω και τα παιδια μου σε αγαπήσαμε οσο μας αγαπησες κι εσυ! Σου κλεισαμε το ματι και σε αγκαλιασαμε….Μαγικο φιλτρο: αγαπη, αποδοχή, πιστη, εμπιστοσυνη, ελευθερία. .. Να πως γινονται τα θαυματα!
Πηγή: www.eidikipaidagwgos.gr
Η φωτογραφία που τράβηξε ο Έλληνας μαιευτήρας Άρης Τσιγκρής, ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά από την γέννηση ενός υγιέστατου μωρού, είναι εξαιρετικά σπάνια.
Τραβήχτηκε αμέσως μετά τη γέννηση με καισαρική τομή και το σημαντικό είναι ότι ο αμνιακός σάκος παραμένει άθικτος. Έτσι είμαστε μέσα στην κοιλιά της μητέρας μας όλοι..
Την ανάρτησε στο Facebook και μάλιστα εξηγεί χαρακτηριστικά ότι επειδή το μωρό βρίσκεται ακόμη στο σάκο, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει βγει στον έξω κόσμο, ότι γεννήθηκε, αλλά νομίζει ότι είναι ακόμη στην κοιλιά της μανούλας του.
Γράφει χαρακτηριστικά ο μαιευτήρας: “Μια σπάνια εικόνα…εξαιρετικά σπάνια θα έλεγα….γέννηση μετά από καισαρική,με άθικτο τον σάκο,το μωράκι ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι γεννήθηκε…..είναι σαν να βρίσκεται ακόμα μέσα στη μήτρα,είναι γνωστή σαν ”πέπλο γέννησης”και είναι συνηθέστερη αλλά εξίσου σπάνια στους πρόωρους τοκετούς ,η πλήρης έγκλειση του νεογέννητου στον σάκο,δεν αφήνει το μωράκι να πνιγεί στο αμνιακό υγρό, γιατί αρχίζει να αναπνέει αμέσως μετά την αφαίρεση του ”πέπλου”,καθώς ο πλακούντας συνεχίζει να τροφοδοτεί το μωράκι με αίμα,η φύση ξεπερνά τον εαυτό της,αφήνοντας άφωνους ακόμα και τους μαιευτήρες”
Το να συμβεί αυτό είναι μια πιθανότητα στις 15.000. σκεφτείτε το.
Η ιστορία της Ντίνας: «Δεν αντέχω άλλη προσπάθεια. Τα παιδιά μου είναι στην αγκαλιά Του Θεού»
Περσυ την ημερα της γιορτης της μητερας πηγαιναμε Αθηνα για την τελευταια εξωσωματικη που εκανα.. την εβδομη . Στο τρενο ειπα στον αντρα μου που αγαπω οσο τιποτα αλλο.. » πες μου Χρονια πολλα!» Με κοιταξε με απορια …»γιατι » μου λεει » δεν ειμαι γιος σου..» του απαντω «Εγω ειμαι μαμα ομως πιο πολυ απο αυτες που οντως ειναι το νιωθω μεσα μου..ειμαι μαμα!» Μου απανταει » το ξερω εισαι .. Χρονια πολλα!». Η εβδομη εξωσωματική εγινε, εμεινα εγκυος και μετα από λιγες μερες απεβαλα ξανά…ο πονος εσπασε την καρδια την εκανε κομματια.. το ενιωσα. Η δυναμη μου εφυγε. Δεν αντεχω αλλη προσπαθεια.. τα παιδια μου ειναι στην αγκαλια του Θεου… τα εχει εκεινος! Τον ευχαριστω και Τον αγαπω γιαυτο! Και Του ζητω συγγνωμη ..δεν αντεχει η καρδια μου αλλο πονο…
Ντίνα
Η ιστορία της Ειρήνης: «Έχασα το μωρό μου την ημέρα που κηδεύτηκε ο σύντροφός μου…»
Ειμαι η Ειρήνη 24 ετων. Ήμουν μαζι με τον συντροφο μου 3 χρονια…μια ζωη με.δυσκολιες αλλα πολυ υπεροχες στιγμες..τον Μαρτιο εμεινα εγκυος οταν το εμαθα ήμασταν και οι δυο τοσο πολυ ευτυχισμενοι πετουσαμε στα συννεφα…στις 11 Μαΐου χτυπησε το τηλεφωνο και μου ειπαν πως ο φίλος μου σκοτωθηκε. Όλα μαυρισαν μεσα μου…μολις τον αντικρισα για τελευταια φορα δεν αντεξα…ξυπνησα στο νοσοκομειο απο πανω μου ο γιατρος και η νοσοκομα…ειχα χασει το μωρο απο το σοκ μου. Ξαφνικά έχασα τα πάντα, μέσα σε μια στιγμή, έχασα το μωρο μου και τον σύντροφό μου. Μπορει να μην καταφερα να γεννησω αυτο το μωρο αλλα ποναω πολυ.»
Ειρήνη
Η ιστορία της Χριστιάνας: «Ακόμα και η εκκλησία θεωρεί ότι φταίει η γυναίκα που αποβάλλει;»
Είμαι 38. Πρώτη φορά έμεινα έγκυος στα 31.Εύκολα, τόσο που δεν το πίστευα.Όταν παλλινδρόμησε νόμιζα οτι θα πεθάνω. Δεν πεθανα όμως….τουλάχιστον όχι κατευθείαν….Από τότε μένω έγκυος κάθε ενάμιση περίπου χρόνο.Και πεθαίνω λίγο λίγο μετά από κάθε αποβολή. Και μαζί με μένα κι ο άντρας μου που με βλέπει να βουλιάζω και νιώθει οτι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Χειρουργεία αρκετά, εξωσωματικές,όχι μια και δύο, φάρμακα……απογοήτευση σε κάθε αρνητικό αποτέλεσμα….ελπίδα σε κάθε νέα προσπάθεια….κι αγκαλιά ακόμα άδεια.
Λαχταράμε κι οι 2 τόσο πολύ ένα παιδί.Είπαμε να κάνουμε αίτηση για υιοθεσία. Σκέφτηκα πως αν το κάνω θα είναι σαν να παραδέχομαι οτι δεν θα τα καταφέρω ποτέ…Κι οι γύρω μας; Θα το αγαπάνε; Μετά όμως είπα δεν πειράζει, θα το αγαπάμε εμείς για όλο τον κόσμο!
Κάποια στιγμή του είπα να φύγει. Ένιωθα ενοχές οτι φταίω εγώ που αποβάλλω.Όταν επισκεφθήκαμε κάποια φορά έναν ιερέα, με ρώτησε αν μου είχαν διαβάσει κάτι μετά την πρόσφατη αποβολή μου. Έπαθα σοκ, ακόμα κι η εκκλησία θεωρεί οτι φταίει η γυναίκα; Η ευχή που μου διάβασε αναφερόταν σε τερματισμό κύησης, εκούσια ή ακούσια…..μα είναι δυνατόν είπα;
Είχα ενοχές για καιρό.Ευτυχώς το ξεπέρασα. Όχι μόνη μου, με τη βοήθεια ειδικού.
Κάποια άλλη στιγμή είπα τα παρατάω. Μετά όμως είπα πως δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα στα 45 μου και να πω οτι δεν έκανα όσα περνούσαν απ το χέρι μου. Εξάλλου, το θέλω τόσο πολύ, που θέλει περισσότερη δύναμη για να πω οτι τα παρατάω παρά για να συνεχίσω….κι επειδή εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή, ΣΥΝΕΧΙΖΩ!
Χριστιάνα
Η ιστορία της Νίκης: «Πρόλαβα να αντικρίσω τα 3 αγόρια μου μόνο για 10 μέρες…»
Καλησπερα ειμαι η Νίκη…πλησιάζω τα 35 ….πριν 4 χρονια γνώρισα τον σύντροφο της ζωης μου και αμέσως ζήτησα να κανω μαζι του μια μεγαλη οικογένεια….οσα πιο πολλα παιδια μοιάζανε σε εκείνον τοσο πιο ευτυχισμένη εγω θα γινόμουν…. Και καπως ετσι χθες την ημερα της γιορτής της μητέρας περίμενα και εγω να γιορτάσω….με τον ανδρα μου και τα παιδια μου…. Τα παιδια που προλαβα να αντικρίσω συνολικα 10 μονο μερες…. Τα τρια αγορια μου που η Παναγια επέλεξε να τα κρατήσει κοντα της…. Και ετσι ο Νικολας μας,ο Σπυρος μας και ο Νεκταριος μας χθες δεν ηταν κοντα μας για να σφίξουν με τις μικρές παλάμες τους τα δάχτυλα της Μαμας τους…. Περασαν μονο πέντε μηνες απο τη μερα που γεννησα αυτα τα τρια πλάσματα… Δύσκολοι μηνες δυσκολες βδομάδες και ακομα πιο δύσκολα τα λεπτά που κυλάνε…. Μανα δεν ειναι μονο αυτη που γεννάει….Μανα δεν ειναι μονο αυτη υιοθετεί ενα παιδι…. Μανα ειναι και αυτη που εχασε το παιδι της και δεν ξερει αν θα μπορέσει ποτε να γεμίσει ξανα την αγκαλιά της…. Το αφιερώνω στα παιδια μου και ορκίζομαι οτι παντα θα γιορτάζω στη γιορτής της μητέρας…. Γιατι αυτα τα παιδια υπήρξαν και εγω ειμαι η Μανα τους…..
Νίκη
….και η χαρούμενη ιστορία της Γωγώς: «Μην απελπίζεστε Ο Θεός έχει για όλους μας!»
Γεία σας ονομάζομαι Γωγώ και είμαι από Κύπρο.
Για εννέα ολόκληρα χρόνια που ήμουν παντρεμένη προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί αλλά τίποτα.
Γυρίσαμε πάρα πολλούς γιατρούς και όλοι μας έλεγαν πως δεν υπάρχει πρόβλημα σε κανένα από τους δύο μας αλλά μάταια προσπαθούσαμε.
Δοκιμάσαμε θεραπείες με ορμόνες, αναλύσεις, τοποθετήσεις σπέρματος και ένα σωρό άλλα αλλά δυστυχώς αν και κατάφερα να μείνω έγκυος δύο φορές τελικά απέβαλα στις αρχές.
Λόγω της απογοήτευσης μου σταμάτησα τα πάντα, δεν πήγα ξανά στο γιατρό για αρκετό διάστημα και αφέθηκα στο έλεος Του Θεού! Ο σύζυγος μου έκανε τάμα να πάει να ανάψει με τα πόδια από το σπίτι μας μια Παναγία αρκετά χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μας αν έμενα τελικά έγκυος.
Τελικά μετά από παρότρυνση της μητέρας μου αποφάσισα να δοκιμάσω την τελευταία «λύση» που δεν είχα δοκιμάσει ως τώρα δηλαδή την εξωσωματική. Και ενώ περίμενα τον επόμενο κύκλο μου για να κάνω κάτι εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν ένοιωθα έντονους πόνους στην κοιλιά σαν πόνους περιόδου.
Μια μέρα δεν άντεξα άλλο και πήγα εσπευσμένα στο γυναικολόγο ο οποίος από την εξέταση που μου έκανε μου ανακοίνωσε πως ήμουν ήδη στην 6η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου.
Η χαρά μας απερίγραπτη και φυσικά ο άντρας μου εκτέλεσε το τάμα του!
Και ο γιος μας γεννήθηκε υγιέστατος και είναι τώρα ένα πανέμορφο αγοράκι ηλικίας 17 μηνών.
Ο Θεός να τον έχει καλά και σε όλες τις κοπέλες που προσπαθούν αλλά δεν τα καταφέρνουν ένα έχω να πω:
ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ, ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!
Γωγώ
Πηγή: singleparent.gr
Πόσο γρήγορα ένα άβουλο βρέφος μετατρέπεται σε ένα παμπόνηρο πιτσιρίκι! Αναγνωρίστε τα σημάδια.
Τυπικά, δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι ζει πλέον με ένα νήπιο, μιας και θεωρητικά η νηπιακή ηλικία ξεκινάει μετά τα δεύτερα γενέθλια του παιδιού, ενώ προϋποθέτει και την κατάκτηση κάποιων αναπτυξιακών δεξιοτήτων, όπως η ικανότητα να περπατάει ή να λέει κάποιον αριθμό λέξεων. Στην καθημερινή ζωή, ωστόσο, υπάρχουν πολύ πιο απτές και εντυπωσιακές ενδείξεις ότι δεν έχουμε πια να κάνουμε με ένα μωρό που μπορούσαμε, σε γενικές γραμμές, να κάνουμε ό,τι θέλουμε -αν και κανείς δεν μιλάει συνήθως γι” αυτές. Εάν λοιπόν βρίσκεστε ακόμα στο βρεφικό στάδιο, να τι μπορείτε να περιμένετε…
Το σπίτι σας είναι μονίμως άνω-κάτω
Στην αρχή, όπως όλοι, θα προσπαθήσετε να μαζεύετε στο τέλος της ημέρας (ή και αναρίθμητες φορές μέσα στη μέρα) τα δεκάδες παιχνίδια, ρούχα, αντικείμενα που κάποτε βρίσκονταν μέσα σε όποιο συρτάρι μπορεί να φτάσει κ.λπ. Σύντομα, θα κατανοήσετε, όπως όλοι, ότι είναι μάταιο να προσπαθείτε να διατηρήσετε το σπίτι τακτοποιημένο -δεδομένου ότι υπάρχει μόνιμα ένα πιτσιρίκι πίσω σας έτοιμο να ξαναπετάξει στο πάτωμα ολόκληρο το περιεχόμενο του ντουλαπιού που μόλις τακτοποιήσατε. Ρίξτε λοιπόν μια ματιά στο σαλόνι σας: εάν μοιάζει σαν πολυκατάστημα παιχνιδιών μετά από έκρηξη, τότε σίγουρα το παιδί σας είναι πια νήπιο!
Δεν μπορείτε πια να πηγαίνετε στην τουαλέτα χωρίς παρέα
Θυμάστε εκείνες τις ωραίες εποχές που πηγαίνατε στην τουαλέτα και δεν σας ακολουθούσε κανείς; Ξεχάστε τις! Τώρα, όσο αθόρυβα κι αν προσπαθήσετε να…τρυπώσετε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δευτερόλεπτα αργότερα θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα το παιδί, κρατώντας μια μπάλα την οποία επιμένει να του πετάτε (ναι, ενώ είστε καθισμένη στη λεκάνη) ή ένα βιβλίο που εννοεί να του διαβάσετε εδώ και τώρα! Εάν βρίσκεται σε μεγάλα κέφια δεν αποκλείεται να προλάβει να αρπάξει και την άκρη από το ρολό υγείας και να αρχίσει να τρέχει σε όλο το σπίτι. Μην επιχειρήσετε να το κλειδώσετε απ” έξω… εκτός εάν είστε διατεθειμένη να το ακούτε να χτυπάει την πόρτα μέχρι να βγείτε.
Θέλει να τα κάνει όλα μόνο του
Σίγουρα, είναι πολύ μικρό για να δέσει τα κορδόνια του, να βάλει νερό στο ποτηράκι του ή να κάνει μπάνιο, Έλα όμως που θέλει να τα κάνει όλα μόνο του! Αυτή η νεοαποκτηθείσα επίμονη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας του θα το συνοδέψει στενά τα επόμενα χρόνια -μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι όντως είναι ικανό να κάνει μόνο του πάρα πολλά πράγματα, οπότε θα αρχίσει να προτιμάει να κάνετε και πάλι εσείς…
Θέλει να τρώει το δικό σας φαγητό
Ό,τι κι αν έχει στο πιάτο του, αυτό που περιέχεται στο δικό σας φαίνεται πιο λαχταριστό. Ακόμα κι αν αλλάξετε τα πιάτα μεταξύ τους, και πάλι το δικό σας θα του μοιάζει καλύτερο. Ακόμα κι αν τρώτε ακριβώς το ίδιο, και πάλι θα προτιμάει το δικό σας. Μην προσπαθήσετε να του εξηγήσετε. Δεν πιάνει.
Πιστεύει πως όλα του ανήκουν
Το θέλω; Άρα, είναι δικό μου! Μου αρέσει; Άρα, είναι δικό μου! Το είδα; Άρα, είναι δικό μου! Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται τα νήπια την ιδιοκτησία. Κι ο τρόπος που εκδηλώνουν την πεποίθησή τους μπορεί να ποικίλλει, από να το λένε μέχρι απλώς να τραβάνε για να αποσπάσουν αυτό το πράγμα που ασφαλώς και τους ανήκει από όποιον άλλον το κρατάει. Η προσπάθειά σας να το εμποδίσετε, συνήθως οδηγεί στην επόμενη ένδειξη, δηλαδή…
Έχει ξεσπάσματα
Όσο είναι μωρό, το μόνο που μπορεί να κάνει για να δείξει τη δυσαρέσκειά του είναι να βάλει τα κλάματα. Μεγαλώνοντας όμως, το ρεπερτόριο των εκδηλώσεων με τις οποίες εμπλουτίζει το κλάμα διευρύνεται εντυπωσιακά. Το ίδιο και οι αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν ένα τέτοιο ξέσπασμα. Έπεσε κάτω το κουτάλι; (φυσικά, αφού το έριξε)… Είναι ώρα για υστερία! Δεν με αφήνει η μαμά να δοκιμάσω την τροφή της γάτας; Θα πέσω κάτω και θα χτυπιέμαι! κ.ο.κ.
Ακόμα και οι πιο απλές καθημερινές δραστηριότητες απαιτούν πλέον να δοθεί μάχη για να γίνουν
Πράγματα που μέχρι τώρα ήταν απίστευτα απλά, όπως για παράδειγμα, να ντύσεις το μωρό, να το βάλεις στο αυτοκίνητο ή να το βάλεις στην κούνια του για ύπνο, αποτελούν πλέον αφορμές για να ξεκινήσει ο Γ” Παγκόσμιος Πόλεμος. Μέσα στο σπίτι σας. Κάθε μέρα!
Η αλλαγή της πάνας δεν είναι ώρα για καθαριότητα αλλά για παιχνίδι
Ή για υστερία (εξαρτάται από τη διάθεση, την ώρα, τη μέρα)… Το παιχνίδι λέγεται «κάνε όσες περισσότερες στροφές μπορείς για να ξεφύγεις από τη μαμά». Αν κατά τη διάρκεια των στροφών καταφέρεις και να λερώσεις τον τοίχο με ένα μέρος από το περιεχόμενο της λερωμένης πάνας, παίρνεις έξτρα πόντους! Ο δεύτερος γύρος έχει την κωδική ονομασία «πόσο μακριά μπορείς να πας χωρίς πάνα μέχρι να σε πιάσει η μαμά» -σ” αυτό το γύρο, οι έξτρα πόντου κερδίζονται εάν καταφέρει να κάνει τσίσα πάνω στο χαλί μέχρι να το πιάσετε…
Δαγκώνει (δυνατά)
Ανάλογα από το πότε άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα δοντάκια, το μωρό σας είναι πιθανό να έχει ξεκινήσει να δαγκώνει πριν ακόμα γίνει και τυπικά νήπιο, όμως όταν φτάσει σ” αυτό το στάδιο εξελίσσει πολύ περισσότερο αυτή την απολαυστική (για εκείνο) δεξιότητα. Δεν χρειάζεται να έχετε κάνει κάτι, απλά το χέρι σας να είναι όσο χαλαρό χρειάζεται για να καταφέρει να φέρει το δάχτυλό σας στο στόμα του.
Δεν φοβάται τίποτα!
Ούτε να ξαναπάει εκεί που μόλις του απαγορεύσατε να πάει, ούτε να (ξανα) ακουμπήσει εκείνο το αντικείμενο που ξέρει ότι πονάει/καίει/σπάει. Ή να κατέβει με το κεφάλι από τον καναπέ (κάτι που θα του είχε στοιχίσει αρκετά καρούμπαλα μέχρι τώρα εάν δεν ήσασταν πάντα εκεί για να το συγκρατήσετε). Όπως έχει δείξει η εμπειρία πάντως, στο τέλος ούτε εκείνα χτυπάνε ούτε εσείς παθαίνετε καρδιακή προσβολή (όπως είστε σίγουρη ότι θα συμβεί). Υπομονή…
Μέχρι που απέκτησα παιδιά και μάλιστα αγόρια.
Και είναι ο ένας δύο ετών και ο άλλος 3,5 (η μικρή ακόμα είναι πολύ μικρή για τέτοια και είναι και κορίτσι-ίσως τη γλυτώσουμε από κει).
Η τακτική μου είναι σχεδόν πάντα η ίδια, αδιαφορία και συζήτηση αργότερα, αφού θα έχουν ηρεμήσει. Έχω παρατηρήσει ότι, την ώρα του θυμού τους οι κουβέντες και οι συμβουλές μάλλον ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Αν δε, χάσεις την ψυχραιμία σου και αρχίσεις και εσύ τις φωνές, τότε είναι που θα γίνουν όλα χειρότερα.
Πόση όμως αδιαφορία μπορείς να δείξεις όταν αρνείται να κατέβει από το αμάξι και εσύ έχεις του κόσμου τις δουλειές? Πόση αδιαφορία μπορείς να δείξεις αν κάτσει πεισματικά και τσιρίζει στην άκρη του δρόμου ή και στο πεζοδρόμιο? Πόση αδιαφορία μπορείς να δείξεις αν είσαι στην ουρά της τράπεζας ή προσπαθείς να του κρατήσεις το χέρι μέσα στη λαϊκή για να μην χαθείτε; Η ασφάλειά τους σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να διακυβεύεται.
Έχω καταλήξει πάντως με σιγουριά πως όταν τα παιδιά ξεσπούν, τις περισσότερες φορές (όλες μάλλον, αλλά ας μην είμαι απόλυτη), φταίμε εμείς, οι γονείς. Μην σας φαίνεται παράξενο. Ό,τι πάει και ό,τι δεν πάει καλά σε μια μέρα, όλα ξεκινάνε από εμάς. Κάτι δεν θα κάναμε καλά. Προσέξτε πως τις μέρες που τα παιδιά μας δεν είναι καλά και έχουν μια γενικότερη γκρίνια, είμαστε εμείς ή λίγο άρρωστες, ή λίγο αγχωμένες, ή ο χρόνος μας πιέζει λίγο για να προλάβουμε κάτι ή έχουμε τα νεύρα μας, ή αποφασίσαμε να τους βγάλουμε έξω μαζί μας για δουλειές, ενώ ξέρουμε ότι είναι η ώρα του ύπνου ή του φαγητού τους.
Αν έπρεπε να καταλήξω παρόλα αυτά, σε κάποια σημεία προσοχής και αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων θα έλεγα τα εξής:
Παιδιά είναι, ας ξεσπάσουν και αυτά μια στο τόσο. Εμείς δηλαδή είμαστε καλύτερες που ξεσπάμε στο κομμωτήριο ή στα μαγαζιά ή όταν βγαίνουμε μια βόλτα χωρίς τα παιδιά «έτσι για να ξεσκάσουμε λίγο»; Αυτά δεν το έχουν ανάγκη; Ας μπούμε λίγο στη θέση τους και να σκεφτούμε πώς είναι να σε πηγαίνουν κάπου που δεν θες όταν είσαι κουρασμένος, όταν θέλεις κάτι να φας και απλά προτιμούσες να μείνεις στο σπίτι για παιδικό ή να πας στον φίλο σου τον Γιώργο για παιχνίδι. Τι να κάνουμε τώρα, η τράπεζα δεν είναι και στις πρώτες σου επιλογές.
Αν το παιδί σου χτυπιέται στην παιδική χαρά ή στο λούνα παρκ, μην αρχίσεις να σκέφτεσαι πως σε κοιτάνε όλοι σαν την πιο αποτυχημένη μάνα, πως είσαι η μόνη που δεν μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση, πώς γίνεσαι ρεζίλι και άλλα συναφή. Αυτή είσαι και αυτό εκεί που χτυπιέται είναι το παιδί σου και σε έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αγκάλιασέ το αν μπορείς, προστάτεψέ το αν κινδυνεύει να χτυπήσει και αν είναι δυνατό απομάκρυνέ το από βλέμματα τρίτων. Θα νιώσει καλύτερα, θα ηρεμήσει γρηγορότερα και θα του δώσετε την σωστή εικόνα πως ότι και να κάνει, εσείς είστε μια ομάδα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι και να κοιτάνε την δουλειά τους.
από Έλενα Μπούλια
Ξέρουμε όλοι καλά πως ορισμένα πράγματα που λένε μερικές φορές οι γονείς μπορεί να θίξουν την χαρωπή ανεμελιά όσων ΔΕΝ έχουν παιδιά. Πράγματα όπως πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή με τα παιδιά (ο υπαινιγμός είναι ότι όσοι δεν έχουν παιδιά δεν έχουν δικαίωμα να παραπονιούνται για τίποτα) και πόσο ανούσια ήταν η ζωή τους πριν τα παιδιά (κοινώς ζωή χωρίς παιδιά = ζωή χωρίς ουσία) δεν είναι ευγενικό να λέγονται σε άτεκνους φίλους. Ωστόσο, εξίσου ενοχλητικές μπορεί να είναι αντίστροφα και φράσεις όσων δεν έχουν παιδιά, προς φίλους τους που είναι γονείς. Όπως…
(Ωραία, χαιρόμαστε που πιστεύετε ότι η ζωή μας είναι τόσο αηδιαστική/μονότονη/αδιάφορη/αξιολύπητη. Μήπως θα ήταν καλύτερα να αυτοκτονήσουμε;)
(Βγήκε πριν 3 εβδομάδες! Τις τελευταίες 3 εβδομάδες μετά βίας έχω καταφέρει να βάλω δύο πλυντήρια, να σιδερώσω και να βγάλω τον σκύλο βόλτα. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσω να δω αυτή την ταινία/σειρά ή να ακούσω αυτό το τραγούδι. Ποτέ στην ζωή μου.)
(Δεν φαντάζεστε πόση προσοχή χρειάζονται τα παιδιά. Μπορεί να κοιτάξεις αλλού για 5 δευτερόλεπτα και κάποιο να πέσει, να χτυπήσει, να κάνει μια ζημιά, να σκαρφαλώσει κάπου που δεν πρέπει. Και όταν πλέον τα παιδιά πάνε για ύπνο -κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί Ολυμπιακό άθλημα, από μόνο του- συχνά μας παίρνει και εμάς ο ύπνος στον καναπέ, νηστικούς και με τα ρούχα. Ξέρεις πόσες φορές έχουμε σταματήσει την ίδια ταινία στη μέση; Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω, αλήθεια. Και σκέφτομαι συνέχεια να σε πάρω –μετρά κι αυτό, λίγο, ε;)
(Και εμείς δεν θα έρθουμε. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι κάθε συγκέντρωση κατάλληλη για παιδιά, αλλά ένα απόγευμα, σε ένα σπίτι, ειδικά στην βεράντα ενός σπιτιού, για καφέ μπορεί και να περιλαμβάνει παιδιά. Ειδικά όταν μπορούν να παίξουν μεταξύ τους. Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι θα τα κάνουμε την ώρα εκείνη τα παιδιά;)
(Το ότι έγινα μαμά δεν σημαίνει ότι έχασα την προ-μητρότητας ταυτότητά μου. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Απλά ίσως με μερικά παραπάνω κιλά. Οπότε θα αποφύγω τα πολύ κοντά. Αν δεν σε πειράζει!)
(Ναι, βέβαια. Όσο χαλαρωτικό είναι να προσπαθείς να σώσεις τον κόσμο από τους εξωγήινους! Όχι, είναι υπέροχο, σοβαρά –μη με παρεξηγείς. Απλά κάποια στιγμή γίνεται κουραστικό. Δοκίμασε να βλέπεις την Ντόρα την Εξερευνήτρια για 12 συνεχόμενες ώρες. Είναι κάπως έτσι.)
(Ναι, ναι έχεις δίκιο. Αλλά αύριο θα τα πάρουμε πίσω. Και αν ξενυχτήσουμε απόψε, αύριο δεν θα έχουμε κουράγιο να κάνουμε τίποτα μαζί τους. Βασικά, να σου τα φέρω εσένα αύριο, να τα κρατήσεις, για να κοιμηθούμε εμείς λίγο παραπάνω;)
(Ακόμα κι αν αναφέρεστε σε παιδί άλλων, καταλαβαίνουμε ότι έτσι σκέφτεστε και όταν παρατηρείτε το δικό μας παιδί, τις στιγμές που βγαίνει εκτός ελέγχου. Και ναι, τα παιδιά μερικές φορές βγαίνουν εκτός ελέγχου. Γιατί είναι παιδιά!)
(Όσο αθώο κι αν ακούγεται γενικά, αυτό που ακούμε εμείς είναι: Μπορείς για μία φορά να μην μας στήσεις; Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις το παιδί στο αυτοκίνητο και να οδηγήσεις; Η απάντηση είναι: Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Γιατί δεν είναι μόνο το παιδί που πρέπει να «πακετάρω», αλλά και τα παιχνίδια του, μια αλλαξιά ρούχα, ένα γάλα, τις πάνες, τα υγρομάντηλα, την πιπίλα και ένα σωρό άλλα πράγματα από τα οποία, έτσι κι αλλιώς, κάποια θα ξεχάσω! Και τότε θα πρέπει να γυρίσω πίσω για να τα πάρω. Κατάλαβες;)
(Σας παρακαλούμε, συνεχίστε να μας καλείτε. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ! Θα υπάρξει κάποια μέρα ή κάποιο απόγευμα ή κάποιο βράδυ ή κάποιο Σαββατοκύριακο που θα μπορέσουμε να έρθουμε. Και μας έχει λείψει τόσο πολύ το να βγούμε και να κάνουμε οτιδήποτε! Οτιδήποτε!)
(Δεδομένου ότι πέρασα όλο το βράδυ να καθαρίζω εμετούς, να αλλάζω σεντόνια και να κατεβάζω σκουπίδια… ναι, φαντάζομαι, είμαι μια χαρά!)
(Σιωπή. Βλέμμα που σκοτώνει. Ξεφύσημα από τα ρουθούνια. Οκ… τα λέμε τότε!)
Πηγή: Scarymommy
SuperMomRocks 