Τρία εμβρυάκια, άριστα κατά τα λεγόμενα του γιατρού ήρθαν μέσα μου και τα καλοδέχτηκα. Ειλικρινά ήμουν πολύ χαρούμενη και γεμάτη ελπίδα. Προσπαθούσα πάρα πολύ να είμαι όσο πιο ήρεμη γίνεται, να μην έχω άγχος, που δεν είναι και εύκολο όταν βαδίζεις σε ένα τόσο δύσκολο δρόμο. Προσπαθούσα να μην το πολυσκέφτομαι, αν και δεν το πετύχαινα πάντα. Είναι πολύ δύσκολο να περιμένεις δυο εβδομάδες μέχρι τη μέρα τη χοριακής για να δεις αν τελικά θα είσαι έγκυος.
Τα φρόντισα και τα τρία πολύ καλά. Πρόσεχα πάρα πολύ. Δεν έσκυβα, περπατούσα προσεκτικά, απέφευγα τις σκάλες, δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν σήκωνα βάρη …. Ούτε καν μαγείρευα. Άλλοι τα έκαναν για μένα. Ούτε ένα πιάτο δεν σήκωνα! Τα πρόσεχα μη μου πάθουν τίποτα. Έκανα ότι μπορούσα για να μείνουν εκεί. Τους μιλούσα, και τα παρακαλούσα να μείνουν όλα εκεί. Δεν με πείραζε ούτε με τρόμαζε η ιδέα να έχω τρία παιδιά. Θα τα καταφέρουμε σκεφτόμουν. Για όλους έχει ο Θεός! Αρκεί να πιάσουν.
Μετά την τέταρτη ημέρα άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια συμπτώματα. Το στήθος μου με πονούσε φρικτά και ένιωθα ότι θα ξεκολλούσε από πάνω μου. Με έπιανα ζαλάδες κατά διαστήματα, μου μύριζαν όλα πολύ άσχημα και δεν μου άρεσε κανένα φαγητό. Αφήστε που δεν ήθελα να τρώω. Εγώ? Που είμαι λάτρης του καλού φαγητού??? Επίσης ίδρωνα πολύ στον ύπνο μου. Ξυπνούσα μούσκεμα λες και ήταν καλοκαίρι με καύσωνα.
Όλα τα κορίτσια του φόρουμ ήταν δίπλα μου, και ιδιαίτερα δυο μέλη που είχαμε πιο στενή επικοινωνία, και τις ευχαριστώ όλες για την πολύτιμη πραγματικά στήριξη. Χωρίς αυτές θα είχα τρελαθεί.
Δυο μέρες πριν τη χοριακή η διάθεση μου άλλαξε εντελώς. Σταμάτησαν κάποια συμπτώματα, και με έπιασε μια απέραντη θλίψη πως όλα έχουν πάει χάλια. Ήμουν σίγουρη για το κουλούρι που θα έπαιρνα και σε αυτήν την προσπάθεια.
Δεν είχα πει σε κανέναν από όσους ήξεραν εκτός φόρουμ πότε θα μάθαινα αν είμαι έγκυος για να μην ξέρουν και με ρωτάνε συνεχώς μιας και αυτό με άγχωνε πολύ.
Τρίτη βράδυ, με παίρνει η αδερφή μου τηλέφωνο να μου πει πως το επόμενο πρωί θα έρθει με τους γονείς μου να με δουν. Φυσικά μαζί ήρθε και η τότε 11 μηνών ανιψιά μου. Δύσκολο κομμάτι για μένα η συναναστροφή με τη μπέμπα! Δεν μπορούσα να τους το αρνηθώ μιας και δεν ήξεραν πως εκείνο το πρωί θα έκανα την εξέταση.
Ξημερώνει η Τετάρτη και πάω πρωί πρωί με το σύζυγο να μου πάρουν αίμα. Γύρω στη μία μου λένε πως θα μου έχουν την απάντηση. Η αγωνία στο φουλ! Ο άντρας μου με άφησε σπίτι και εκείνος πήγε στη δουλειά του. Οι υπόλοιποι ήρθαν στις δώδεκα. Εγώ μέχρι εκείνη την ώρα έκλαιγα για το αρνητικό αποτέλεσμα που ήμουν σίγουρη πως θα ακούσω. Ήμουν πραγματικά πολύ χάλια ψυχολογικά. Όταν ήρθαν με ρώτησαν πως είμαι και πότε θα πάω για τη χοριακή. Τότε τους ανακοίνωσα πως σε λίγη ώρα θα πήγαινα να πάρω τα αποτελέσματα. Η ώρα είχε φτάσει και η μαμά μου επέμενε να έρθει μαζί μου.
Φτάνουμε στο μικροβιολογικό. Μου έδωσαν το φάκελο με την απάντηση και το χαρτί έγραφε έναν αριθμό. 235,70 Ήξερα πολύ καλά τι ακριβώς σημαίνει. Όμως είχα σαστίσει! Τους ρώτησα αμήχανα «τι σημαίνει το 235,70?». Η απάντηση ήταν «είστε έγκυος κυρία μου!». Είχα ξεχάσει ότι ήταν μαζί και η μαμά μου. Προχώρησα προς το αυτοκίνητο και εκείνη με ακολουθούσε από πίσω. Μπαίνω μέσα και παίρνω κατευθείαν το γιατρό μου. Άφησα μήνυμα στη γραμματεία να με πάρει. Κατευθείαν παίρνω τον άντρα μου. Του ανακοινώνω το αποτέλεσμα και τον ακούω να κλαίει! Κι εγώ οδηγούσα και έκλαιγα. Του το έκλεισα μιας και είδα πως με έπαιρνε ο γιατρός μου. Του είπα τον αριθμό και το ένιωσα ότι χάρηκε! Μου έδωσε οδηγίες και το κλείσαμε.
Γυρνώντας σπίτι μας περίμεναν με αγωνία. Η μαμά μου φώναζε «είναι έγκυος, είναι έγκυος!». Όλοι ήθελαν να με αγκαλιάσουν και έκλαιγαν και η μπουμπού γκρίνιαζε που κανείς δεν της έδινε σημασία.
Οι καλές μου συνοδοιπόρισσες και φίλες του φόρουμ έκαναν πάρτι από τη χαρά τους! Ήξερα πως με νιώθανε πολύ καλά!
Δύο μέρες μετά έπρεπε να ξανακάνω τη χοριακή και ο αριθμός να διπλασιαστεί. Δεν διπλασιάστηκε αλλά ανέβηκε κατά 70% περίπου. Ήταν 392. Ανέβηκε αλλά όχι όσο θα θέλαμε. Ο γιατρός μου ακουγόταν πολύ σκεπτικός και με έβαλε να την επαναλάβω τέσσερις μέρες μετά. Φοβόμουν μια τα συμπτώματα μειώνονταν δραματικά.
Δυο μέρες πριν την τελευταία χοριακή είχα δει και λίγο αίμα καθώς και είχα πόνους έντονους σε κοιλιά και μέση. Ξεκάθαρο σημάδι αποβολής! Κάνω τη χοριακή και ο αριθμός φτάνει στο 1600!!! Μάλιστα πήρα τηλέφωνο και μου το είπαν και ρώτησα ξανά και ξανά τον αριθμό. Αφού έκλεισα το τηλέφωνο και σκεφτόμουν μήπως μου είπαν τελικά 600 και εγώ άκουσα 1600. Ήταν πλήρης διπλασιασμός! Έστειλα μια φίλη μου και πήρε τα αποτελέσματα γιατί φοβόμουν μήπως άκουσα λάθος. Με πήρε τηλέφωνο λέγοντας μου «φίλη μου είσαι καραέγκυος! Είναι 1600!!!» Τότε μόνο ηρέμησα.
Δύο μέρες μετά πήγαμε για τον πρώτο μας υπέρηχο. Επιτέλους! Θα το έβλεπα! Πρώτη φορά έκατσα σε αυτή την απαίσια καρέκλα του γυναικολόγου με τόση χαρά! Μου έβαλε αυτό το υπέροχο ματσούκι και βλέπουμε ένα μεγάλο ξεκάθαρο σάκο.
«Βλέπω ένα σάκο» λέει ο γιατρός.
«Ψάξε λίγο καλύτερα γιατρέ» σκεφτόμουν, «θα βρεις κι άλλον. Σίγουρα είναι δυο!»
Τότε ήταν που άκουσα το «βλέπω και δεύτερο σάκο. Πιο μικρό αλλά υπάρχει. Μπορεί να προχωρήσει, μπορεί και να υποχωρήσει.»
«Θα προχωρήσει γιατρέ, δεν γίνεται να μην προχωρήσει» του έλεγα
Ο άντρας μου είχε πραγματικά σαστίσει. Κι εγώ το ίδιο! Ήθελα να αρχίσω να χοροπηδάω από τη χαρά μου, αλλά κρατιόμουν. Καρδούλες ήταν νωρίς για να ακούσουμε και κλείσαμε ραντεβού δέκα μέρες μετά. Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα. «Τέλειο δώρο» σκεφτόμουν. Φύγαμε από το ιατρείο και πετούσαμε από τη χαρά μας! Πήραμε τηλέφωνο όσους ήξεραν κα περίμεναν νέα μας. Τους τρελάναμε όλους με τα διπλά νέα!
Το επόμενο μεσημέρι το αίμα μου χτυπάει ξανά την πόρτα. Χωρίς πόνο, έντονο κόκκινο και με έντονη ροή. Τρόμαξα! Πήρα κατευθείαν το γιατρό που μου είπε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στη φάση που βρισκόμουν. Κάποια πράγματα τα διαλέγει η φύση για μας και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ήταν Παρασκευή και από το φόβο μου έμεινα όλο το σαββατοκύριακο κρεβατωμένη. Από Δευτέρα την έβγαζα στον καναπέ.
Την Πέμπτη ξαναπήγαμε για τον επόμενο υπέρηχο. Οι μέρες πέρασαν και εγώ φοβόμουν πολύ μήπως τα έχασα.
Φτάνουμε στο ιατρείο και η μαία του γιατρού μου μας λέει πως κάτι του έτυχε και λείπει και πως θα με δει μια συνεργάτης του. Δεν είχα πρόβλημα, ήθελα μόνο να τα δω. Λέω στη γιατρό τη συνέβη και παρατηρώ πως με κοιτάει αμίλητη. Είχε βγάλει συμπέρασμα το είδα στα μάτια της.
Κάθομαι στην καρέκλα του γιατρού και της λέω «ελπίζω να μην τα έχασα και τα δυο». Ονειρευόμουν να μου πει «εδώ είναι τα μωρά σου», κι αντί για αυτό ακούω «δυστυχώς τα χάσαμε! Μόνο κάποια υπολείμματα έχουν μείνει και θα χρειαστείς απόξεση. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Της ζήτησα να ψάξει λίγο καλύτερα αλλά μάταια. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Φύγαμε ούτε κι εγώ ξέρω πως μιας και δεν έβλεπα από τα δάκρυα. Ήρθαμε σπίτι και με πήρε γιατρός μου. Τον ρώτησα αν ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα και δυστυχώς μου το επιβεβαίωσε. Παλίνδρομη κύηση στην έκτη εβδομάδα. Θα με καλούσαν μου είπε από το ιατρείο για να μου κλείσουν ραντεβού για την απόξεση.
Είχα μουδιάσει ολόκληρη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι το ζούσα αυτό. Δεύτερη φορά παλίνδρομη? Ξανά απόξεση?
Το επόμενο πρωί μαθαίνω πως ο γυναικολόγος που με αναλάμβανε ως τον τοκετό μας άφησε την προηγούμενη ημέρα. Μέσα στον πόνο μου ήρθε να προστεθεί άλλος ένας. Έχασα τα μωρά μου, και μαζί τους έφυγε και ένας άνθρωπος ανεκτίμητης αξίας! Κλάμα και στεναχώρια. Το βράδυ με καλούν για να μου πουν πως το επόμενο πρωί θα πάω για απόξεση. Μου ήρθε πολύ απότομο.
Όντως Σαββάτο πρωί βρισκόμαστε στο μαιευτήριο. Τα νεύρα μου σε άσχημη κατάσταση. Πάλι εδώ, πριν ένα μήνα για επέμβαση, και πάλι τώρα? Γύρω μου κόσμος χαρούμενος να εύχονται να τους ζήσουν τα νεογέννητα με δώρα στην αγκαλιά. Έλεγα στον άντρα μου πως δεν θέλω να ξαναέρθω εδώ παρά μόνο για να γεννήσω! Κατεβήκαμε στα χειρουργεία και με πήρανε αμέσως για εξετάσεις. Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμη αλλά τη στιγμή που ξάπλωσα στο χειρουργικό κρεβάτι με έπιασαν τα κλάματα. Η γιατρός μου, μου χάιδευε το κεφάλι και προσπαθούσε μάταια να με ηρεμήσει. Όσο την ένιωθα κοντά μου γινόμουν χειρότερα. Η αναισθησιολόγος προσπαθούσε να μου βρει με δυσκολία φλέβα. Τους ζήτησα να μη αφήσουν μόνη να ηρεμήσω. Έτσι κι έγινε. Αλλιώς θα έκλαιγα για ώρες. Όταν ξύπνησα άρχισα πάλι χωρίς να το ελέγχω να κλαίω. Όταν συνήλθα πια από τη νάρκωση ήθελα μόνο να φύγω από κει. Έκλαιγα ασταμάτητα και σκεφτόμουν πως τα έχασα και τα δυο. Μόνο αυτή η σκέψη υπήρχε στο μυαλό μου. Με κοιτούσαν όλες οι γυναίκες που βρίσκονταν εκεί και μου έλεγαν να ηρεμήσω. Ήθελα να φύγω. Βγήκα στην αίθουσα αναμονής και μου ζήτησαν να περιμένω εκεί. Έκλαιγα στην αγκαλιά του άντρα μου ασταμάτητα. Ένιωθα άσχημα που όλοι με κοιτούσαν. Ήταν και η αδερφή μου με τα παιδιά της εκεί. Έκλαιγα εγώ και έκλαιγαν και αυτά. Το κακό είναι πως έβλεπα τον ανιψιό μου και θυμόμουν πως όταν η αδερφή μου μας ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος σε εκείνον ήμουν κι εγώ σε προηγούμενη εγκυμοσύνη μου. Η κατάληξη εκείνης της εγκυμοσύνης ήταν η ίδια. Παλίνδρομη στις οκτώ εβδομάδες. Ο ανιψιός μου πάντα θα μου θυμίζει άθελα του πως αν το παιδί εκείνο είχε επιβιώσει θα ήταν στην ηλικία του.
Τα Χριστούγεννα αυτά με σημάδεψαν. Από τη μια ο τερματισμός μιας πολυπόθητης εγκυμοσύνης και από την άλλη ο χαμός του γιατρού μου. Όλα μαζί.
Μόλις λίγους μήνες μετά και το τραύμα είναι ακόμα νωπό. Οι γύρω μου, μου λένε πόσο δυνατή είμαι. Κανείς δεν βλέπει πως κάτω από αυτή τη δυναμική γυναίκα που δείχνω, εγώ κραυγάζω! Ουρλιάζω από πόνο και παρακαλώ κάθε μέρα, κάθε στιγμή όπου και αν βρίσκομαι το Θεό να γεμίσει το κενό μου.
Όλα αυτά μου φαίνονται σαν χτες και μετά βίας μπορώ να τα σκεφτώ μιας και τα δάκρυα είναι νωπά στα μάτια μου. Αυτό ήταν. Τα έχασα… και τα δυο! Τα μωρά μου είναι δυο άγγελοι στον ουρανό, που πήγαν να βρουν το αδερφάκι τους. Δεν ήθελαν την επίγεια ζωή…. Τα έχασα…..
Πηγή: www.ivfforums.gr
SuperMomRocks 