Η ώρα του ύπνου για τα παιδιά σημαίνει «προσωπικός χρόνο» για τη μαμά και τον μπαμπά! Αλλά το να μάθουν τα μικρά παιδιά να παραμένουν στο κρεβάτι τους κατά τη διάρκεια της νύχτας μπορεί να πάρει χρόνο, και ακόμη και οι …υπναράδες μπορούν να αλλάξουν τις συνήθειές τους εν μία νυκτί.

Όταν ένα παιδί έχει το δικό του κρεβάτι, η νυχτερινή επίσκεψη στο δικό σας μπορεί να γίνει το αγαπημένο του παιχνίδι, ειδικά αν η προσπάθεια αποδίδει, με μια ανεμπόδιστη νυχτερινή παραμονή στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Ακόμη και οι …υπναράδες μπορούν να αλλάξουν τις συνήθειές τους στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους και αυτό μπορεί να είναι ενοχλητικό ακόμη και για τα αδέλφια τους, για να μην αναφέρουμε τους γονείς! Με συνέπεια στην επιβολή των κανόνων, ακολουθήστε τα παρακάτω βήματα και δημιουργήστε το κατάλληλο περιβάλλον ώστε το παιδί σας να μείνει στο κρεβάτι του όλη τη νύχτα.

Πως να κρατήσετε το παιδί σας στο κρεβάτι του

Ακολουθήστε μια ήρεμη ρουτίνα κατά την ώρα του ύπνου. Πριν πάει στο κρεβάτι του, βεβαιωθείτε ότι δεν έχει κανένα λόγο να σηκωθεί – έχει ήδη πάει τουαλέτα, έχει πιει λίγο νερό – και καταστείτε του εξαρχής σαφές ότι περιμένετε να παραμείνει στο κρεβάτι του. Με αυτό τον τρόπο, αν σηκωθεί από το κρεβάτι του, δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσετε συζήτηση σχετικά με το γιατί σηκώθηκε και μπορείτε χωρίς καμία κουβέντα να τον ξαναβάλετε για ύπνο.

• Την πρώτη φορά που σηκώνεται, υπενθυμίστε του ότι είναι ώρα για ύπνο, οδηγήστε το πίσω στο κρεβάτι του, δώστε του ένα φιλί και μια αγκαλιά και αφήστε το στο υπνοδωμάτιο του.
• Την δεύτερη φορά, κάντε το ίδιο, αλλά χρησιμοποιήστε μια πιο σταθερή φωνή, δώστε του ένα φιλί και κάντε του μια σύντομη αγκαλιά.
• Την τρίτη φορά και τυχόν μεταγενέστερες αυτής φορές, μην του πείτε τίποτα καθώς το οδηγείτε πίσω στο κρεβάτι του,  βάλτε το στο κρεβάτι, σκεπάστε το και βγείτε από το δωμάτιο του. Το σημείο αυτό είναι το πιο δύσκολο, διότι είναι πολύ δελεαστικό να του κάνετε μια αγκαλία… Να θυμάστε ότι μια ήπια, συνεπής προσέγγιση θα πείσει το παιδί σας ότι είστε εκεί για αυτό, αλλά χρειάζεται επιμονή για να του δώσετε να καταλάβει ότι πρέπει να κοιμάται στο δικό του κρεβάτι.

Τι άλλο μπορεί να βοηθήσει;

Θα μπορούσατε να κάνετε την «ολονύχτια παραμονή του στο δικό του κρεβάτι» μέρος ενός συστήματος ανταμοιβής που θα έχετε διαμορφώσει ειδικά για το παιδί σας, αλλά για να κάμψετε πρώτα μια καθιερωμένη ρουτίνα, θα  είναι καλύτερο, αρχικά, να χρησιμοποιήσετε έναν πίνακα επιβράβευσης με αστέρια ή αυτοκόλλητα. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να του δίνετε ένα αστέρι για τις νύχτες που ακολουθεί το πρόγραμμα και παραμένει στο κρεβάτι του και να μην επικεντρωθείτε εξ αρχής στις νύχτες που δεν το κάνει!

Πηγή: http://www.supernanny.co.uk

Διαβάστηκε στο: www.letsfamily.gr

Η μοναδική χαρά του να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, είναι ίσως η πιο έντονη συναισθηματική αλλά και σωματική εμπειρία που μπορεί να νιώσει μία γυναίκα. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γεννάει η κάθε μία, το μόνο που μετράει είναι όλα αυτά που αισθάνεται όταν αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητά της ως συν-δημιουργός, ως μάνα.

Καθώς είχα τη χαρά να καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά το πρώτο μου παιδί σε ένα κέντρο φυσικού τοκετού, ακολουθώντας κυρίως το ένστικτό μου και λιγότερο τα τρομοκρατικά λόγια των γιατρών, ήταν πολύ λογικό να επιλέξω ο δεύτερος τοκετός να γίνει στο σπιτικό μας.
Η αλήθεια είναι πως την ίδια επιθυμία είχα και για το πρώτο μας παιδί, αλλά επειδή ήταν η πρώτη μου γέννα, δεν ήθελα να προσθέσω άγχος σε κάτι εντελώς καινούργιο για μένα και τον σύντροφό μου. Ο φυσιολογικός τοκετός για μένα ήταν μονόδρομος έτσι κι αλλιώς, γιατί από παιδί έτσι το είχα στο μυαλό μου. Πίστευα όμως πως ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρω ήταν εκτός κάποιου μεγάλου μαιευτηρίου και σίγουρα σε συνεργασία με κάποιον γιατρό των δικών μου πεποιθήσεων. Αποφάσισα λοιπόν να γεννήσω φυσιολογικά σε ένα κέντρο μόνο για φυσιολογικούς τοκετούς που υπήρχε εκείνη της εποχή. Μέσα μου όμως πίστευα πως και στο σπίτι θα ήταν καλά και πως αν έκανα δεύτερο παιδί αυτό θα γεννιόταν στο σπίτι.

Όταν λοιπόν ήρθαν τα νέα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου, ξέραμε και εγώ και ο σύντροφός μου πως ο τοκετός θα γινόταν στο σπίτι, εάν και εφόσον όλα πήγαιναν καλά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου και είχαμε το πράσινο φως από γιατρό και μαίες. Έτσι κι έγινε λοιπόν, η γιατρός ήξερε από την αρχή πως δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να γεννήσω σε οποιαδήποτε κλινική και παρόλα αυτά με ανέλαβε. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως ήταν η 3η γυναικολόγος που αναλάμβανε εγκυμοσύνη μου, αφού στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα αλλάξει 2 γιατρούς (παραλίγο και τρίτο) και οφείλω να ομολογήσω πως η τελευταία μου επιλογή με κέρδισε πραγματικά γιατί με στήριξε ουσιαστικά και δεν άρχισε ξαφνικά “να βλέπει κάτι επικίνδυνο’’. Ήταν εκεί όπου και όπως την χρειαζόμουν και συνεργάστηκε άψογα με τις μαίες μου και όλα αυτά σε ένα κλίμα πολύ φιλικό και ανοιχτό σε οποιονδήποτε προβληματισμό.
Τις μαίες μου τις γνώριζα από τον πρώτο μου τοκετό και για εμένα δεν υπήρχε θέμα αλλαγής των εμπλεκομένων στην μοναδική αυτή στιγμή μου, αφού ήμουν απόλυτα ευχαριστημένη από την εμπειρία μου μαζί τους. Με παρακολουθούσαν παράλληλα με τη γιατρό μου και έρχονταν σε επικοινωνία μεταξύ τους εάν αυτό ήταν απαραίτητο.

Με την υποστήριξη του συντρόφου μου, της οικογένειάς μου και έχοντας με το μέρος  μου μαίες και γυναικολόγο δεν υπήρχε κανένας λόγος να μην γίνει ο τοκετός στο σπίτι αφού η εγκυμοσύνη μου ήταν εξαιρετική. Έτσι κι έγινε λοιπόν…

Η Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού (ΠΗΤ) ήταν η 31η Δεκεμβρίου. Ποιοι γιατροί σε ποια κλινική να ήταν άραγε διαθέσιμοι εκείνες τις μέρες; Αυτό το αναρωτήθηκα πολλές φορές είναι η αλήθεια. Δεν χρειάστηκε όμως να «χαλάσω» τις γιορτές κανενός! Αφού προηγήθηκαν προειδοποιήσεις 2-3 μέρες νωρίτερα από τις μαίες μου πως το μωρό έχει κατέβει αρκετά χαμηλά και δεν θα γεννήσω τόσο αργά, στις 21 Δεκεμβρίου ξεκίνησα να έχω κάποιους πόνους που έρχονταν και έφευγαν, αλλά δεν τους χαρακτήριζα και πόνους τοκετού γιατί δεν έμοιαζαν σχεδόν καθόλου με τους πόνους που είχα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη. Είχα αποκλείσει το γεγονός ότι μπορεί να γεννάω γιατί μπορούσα να κάνω κανονικά τις δουλειές μου και να ασχοληθώ με τον 15 μηνών γιο μου χωρίς να με απασχολούν αυτά τα πονάκια, τα οποία πολύ χαρακτηριστικά είχα ονομάσει «μπούκωμα στη λεκάνη μου». Μέχρι βόλτα πήγαμε το απόγευμα. Επειδή όμως «το μπούκωμα» αυτό είχε μία συχνότητα επανάληψης ανά 15-20 λεπτά με μικρή διάρκεια όμως, κατά το βραδάκι μίλησα με τη μαία μου και την ενημέρωσα για αυτό που μου συνέβαινε. Ενώ εγώ ήμουν απόλυτα ήρεμη και με τίποτα δεν πίστευα πως θα γεννούσα, εκείνη θορυβήθηκε και μου είπε πως θα έρθει να με δει στο σπίτι το ίδιο βράδυ.

Κατά τις 9 το βράδυ ήταν σπίτι μας, μούσκεμα γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς και πριν σερβίρω το τσάι μας, μου ζήτησε να με εξετάσει. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μου είπε πως γεννάω και πως πρέπει να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο. Πρέπει να πω εδώ πως δεν είχα την αίσθηση ότι γεννάω με τίποτα. Οι πόνοι αν και είχαν ενταθεί δεν θύμιζαν σε τίποτα τους γνωστούς ανυπόφορους πόνους τοκετού. Ήμουν μέσα στην ενέργεια και τη ζωντάνια, σε σημείο που προσφέρθηκα να βοηθήσω τη μαία να ξεφορτώσει το αυτοκίνητο, χωρίς να της κάνω πλάκα. Με έβαλε στη θέση μου με ένα άγριο βλέμμα και ξαναπήγα για το τσάι, στέλνοντας τον άντρα μου να ξεφορτώσει μαζί της. Η δεύτερη μαία ήταν καθ οδόν και όσο την περιμέναμε οι πόνοι γίνονταν πιο έντονοι και πιο οικείοι. Το μπούκωμα στη λεκάνη εξελισσόταν σε κανονικούς πόνους τοκετού. Πολύ πιο ανεκτοί σε σχέση με τον πρώτο τοκετό και όλο αυτό το βίωνα στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον. Οι μαίες και ο άντρας μου καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα στο ημίφως και εγώ να κάνω καθίσματα στηριζόμενη στον άντρα μου. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν  σε αυτό το σκηνικό άλλες φορές μου προκαλούν συγκίνηση και άλλες γέλιο, κυρίως γιατί όταν δεν πονούσα μας έβαζα κι άλλο τσάι και καθόμουν κι εγώ στον καναπέ μαζί τους, λες και γεννούσε κάποια άλλη στο άλλο δωμάτιο κι εμείς απλά περιμέναμε.
Όταν οι πόνοι κορυφώθηκαν, κάπως άρχισε να αλλάζει αυτή η ανέλπιστα χαρωπή και ανέμελη διάθεσή μου. Ήθελα ντε και καλά να κάνω μπάνιο για να είμαι καθαρή όταν ακουμπήσει το μωρό πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ενδείκνυται το μπάνιο σε αυτό το σημείο του τοκετού. Κανονικά  έπρεπε να πάρω θέση για εξωθήσεις. Η επιμονή μου ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν να μου το αρνηθούν. Υποβασταζόμενη λοιπόν μπήκα για ντους και θυμάμαι πως έτριβα το στήθος μου και την κοιλιά μου… Ήθελα ένα λεπτό μόνη μου στο ντους, όπου μέσα στους οξύτατους πόνους μου αποχαιρέτησα την κοιλιά μου, καλωσόριζα το μωρό μου και έκλαιγα από συγκίνηση.

Ήμουν πλέον έτοιμη και πνευματικά για τις εξωθήσεις. Βγήκα από το ντους και στο ημίφως του υπνοδωματίου μας, πάνω στα λιλά σεντόνια, υπό τους ήχους των Deva Premal, μέσα σε λίγα λεπτά και χωρίς πολλές οδηγίες από τις μαίες, μέσα στη συγκίνηση, ήρθε στον κόσμο η μικρούλα μας γύρω στη 1.30 τη νύχτα. Χωρίς περιττές διαδικασίες, αμέσως ξάπλωσε στο στήθος μου και έψαχνε μόνη της για να φάει. Ήταν πολύ ήρεμη και ζωηρή ταυτόχρονα, ακριβώς όπως κι εγώ που δεν μπορούσα να κρατηθώ και να παραμείνω ξαπλωμένη.

Οι μαίες ήταν εκεί για να καθαρίσουν και να με βοηθήσουν σε ότι χρειαστώ μέχρι αργά. Η μία ήρθε ξανά το μεσημέρι της επόμενης μέρας και ερχόταν καθημερινά για 3-4 μέρες για να βλέπει εμένα και τη μικρή μας. Η υποστήριξή τους ήταν πολύτιμη και για αρκετό καιρό αργότερα όταν χρειαζόμουν βοήθεια στον θηλασμό.

Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να νιώθω ασφαλής στα χέρια τους, στο σπίτι μου και με αυτόν που αγαπώ. Ούτε μία φορά δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να πήγαινε στραβά και κατά τη διάρκεια εκείνης της βραδιάς ούτε μία φορά δεν ένιωσα ανασφάλεια ως προς την απόφασή μου. Ίσα ίσα που ήμουν πολύ χαρούμενη και ενθουσιασμένη με την επιλογή αυτή.

Όλα ήταν τέλεια και όπως τα είχα φανταστεί και ονειρευτεί… γιατί το όνειρο το είχα δει κατά τη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης μου: πως γεννούσα στο σπίτι, πάνω στο κρεβάτι μου με τα λιλά σεντόνια, με πολύ λίγο φως και μουσική.

Τα όνειρα λοιπόν γίνονται πραγματικότητα κάποιες φορές.

Τ.Κ.

Πηγή: www.mamadoistories.gr

Από: Νινέττα Φαφούτη

Πηγή:www.imommy.gr

από Έλενα Μπούλια

Μπορεί η εγκυμοσύνη από μόνη της να αποτελεί μία θαυματουργή περίοδο, η αλήθεια είναι, όμως, ότι όταν γεννιέται το μωρό, η ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται και κάνει νέα πράγματα κάθε μέρα, είναι που θα σας εντυπωσιάσει πραγματικά! Ο πρώτος χρόνος του μωρού είναι γεμάτος εμπειρίες-ορόσημα, τις οποίες δεν θα προλαβαίνετε να καταγράφετε στο ημερολόγιό του. Δείτε 10 από τις πιο θαυμαστές πληροφορίες που αφορούν την ανάπτυξη των παιδιών κατά το πρώτο έτος της ζωής τους.

1. Η αγάπη σας και η τρυφερότητά σας μπορεί να ενισχύσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου του μωρού σας. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με απεριόριστη αγάπη και τρυφερότητα, εμφανίζουν χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης και έχουν περισσότερες πιθανότητες να ευτυχίσουν στην ζωή τους.

2. Ένα νεογέννητο ουρεί σχεδόν κάθε 20 λεπτά, ωστόσο η συχνότητα αυτή μειώνεται ανά μία ώρα στους έξι μήνες. Όσο για τα κακά του, η συχνότητά τους ανέρχεται σε τουλάχιστον τέσσερις φορές την ημέρα.

3. Στις 6 περίπου εβδομάδες, το μωρό σας είναι σε θέση να σας κοιτάζει απευθείας στα μάτια. Είναι, όμως, στους 6 μήνες που θα καταφέρει να έχει άριστη όραση.

4. Μετά τους 6 μήνες το μωρό σας αρχίζει να διαβάζει τα χείλη σας. Μπορείτε λοιπόν να αρχίσετε ήδη από εκείνη την ηλικία να του διαβάζετε μικρά παραμυθάκια με εικόνες, για να ενισχύσετε τον λόγο του.

5. Τον πρώτο χρόνο, το μωρό σας θα μεγαλώνει κατά μέσο όρο από 2,5 έως 3,5 εκατοστά κάθε μήνα! Στους σε 5 μήνες θα πρέπει να έχει διπλασιάσει το βάρος της γέννησής του.

6. Το πρώτο συνειδητό χαμόγελο του παιδιού σας θα «σκάσει» περί τις 4 με 6 εβδομάδες μετά την γέννησή του. Αν, όμως, γεννήθηκε πρόωρο, δώστε του λίγο παραπάνω χρόνο! Μπορείτε να δείτε εδώ πώς να κάνετε το μωρό σας να χαμογελά περισσότερο.

7. Τα μωρά γεννιούνται χωρίς επιγονατίδες –χωρίς, δηλαδή, το σκληρό κόκκαλο πάνω από το γόνατο. Οι επιγονατίδες τους αρχίζουν να σχηματίζονται περί τα 3 έτη και ολοκληρώνονται κατά την εφηβεία ή ίσως και λίγο αργότερα, οπότε και σταματά η σκελετική ανάπτυξη του ατόμου.

8. Μπορεί να κλαίει πολύ, όμως το μωρό σας δεν θα παράγει δάκρυα μέχρι τον 2ο περίπου μήνα της ζωής του.

9. Μέχρι τον 1ο του χρόνο, το μωρό σας θα πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει σχεδόν 70 λέξεις. Στους 18 μήνες θα πρέπει να είναι σε θέση να προφέρει λίγες απλές λέξεις, π.χ. μαμά – μπαμπά – άτα.

10. Ο εγκέφαλός του, όμως, είναι σε θέση να αντιληφθεί τη μουσική πριν ακόμα καταλάβει τις λέξεις! Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι οι ειδικοί που πιστεύουν ότι η μουσική βοηθά τα μωρά να «χτίσουν» την συναισθηματική τους βάση και να αποκτήσουν μία αίσθηση αυτοπεποίθησης.

Πηγή: www.mama365.gr

Γυναίκα, στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης, μόνη, ψάχνει μαιευτήριο… Η Ιωάννα, στρατιωτικός στο επάγγελμα, όπως και ο σύζυγός της, μας προσέγγισε με αφορμή το ρεπορτάζ για το κόστος του τοκετού στην Ελλάδα (δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Κυριακής 7/9/14). «Δεν ξέρω εάν θα σας ενδιέφερε η εμπειρία μου», είπε δειλά. Και έπιασε να διηγείται μια ιστορία απόλυτης παράνοιας, παραλυτικής γραφειοκρατίας και εξωφρενικής διαφθοράς, μια ιστορία που φαίνεται ότι ζουν πολλές γυναίκες στην Ελλάδα σήμερα.

Η πρώτη της εγκυμοσύνη δεν είχε πάει καλά. Το έμβρυο χάθηκε στον τρίτο μήνα. Ο τότε γυναικολόγος της εργαζόταν σε δημόσιο μαιευτήριο, διατηρώντας παράλληλα και ιατρείο. «Μου έπαιρνε 60 ευρώ «μαύρα» σε κάθε δεύτερη επίσκεψη, ενώ το ιατρείο του δεν διέθετε ούτε υπέρηχο. Τελικά χρειάστηκε να κάνω απόξεση σε γνωστό μαιευτήριο δίνοντάς του 1.500 ευρώ «μαύρα», τα οποία θα μοιραζόταν όπως μου είπε με τη γιατρό που θα έκανε την ιστολογική εξέταση στο έμβρυο και τον γενετιστή».

Ηταν εύλογο στη δεύτερη εγκυμοσύνη να αλλάξει γιατρό. Επέλεξε κάποιον εξειδικευμένο στην αντιμετώπιση δύσκολων περιπτώσεων. Το ιατρείο του υπερσύγχρονο, ενώ η γραμματεία πάντα έκοβε αποδείξεις για την επίσκεψη (50 ευρώ, εκτός κι αν επρόκειτο για κάποιο μεγάλο υπέρηχο που η τιμή έφτανε τα 150 ευρώ).

Οταν έφτασε στον 7ο μήνα της κύησης, ο σύζυγός της ρώτησε τον γιατρό για το κόστος της γέννας. «Είναι νωρίς ακόμα» του απάντησε εκείνος. Οταν ήρθε η ώρα για τον τελευταίο μεγάλο υπέρηχο, γνωστό ως doppler, που έγινε στο μαιευτήριο που συνεργάζεται ο γιατρός (120 ευρώ), το ζευγάρι ρώτησε το λογιστήριο πόσο κοστίζει το δωμάτιο. «Εκεί διαπιστώσαμε ότι εμείς οι στρατιωτικοί θεωρούμαστε ανασφάλιστοι και έτσι δεν ισχύουν οι τιμές του ΕΟΠΥΥ». Ετσι, ένα τρίκλινο για φυσιολογικό τοκετό θα τους στοίχιζε 1.700 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και για καισαρική 1.900 ευρώ χωρίς ΦΠΑ. «Ούτε σκέψη για να ρωτήσουμε για τις τιμές των δίκλινων», λέει η Ιωάννα.

Το μεγάλο ερώτημα παρέμενε: ποια θα ήταν η αμοιβή του γιατρού; Ο μαιευτήρας τους παρέπεμπε συνεχώς στη διευθύντρια του κέντρου του. «Δεν ασχολούμαι εγώ με τα οικονομικά», έλεγε. Κάποια στιγμή εντόπισαν τη συγκεκριμένη γυναίκα που τους ενημέρωσε ότι εφόσον θα μείνουν σε τρίκλινο η αμοιβή του γιατρού κυμαίνεται μεταξύ 2.000 με 2.500 ευρώ. Σε καλύτερο δωμάτιο, η τιμή θα ανέβαινε. Οταν το ζευγάρι είπαν ότι είναι στρατιωτικοί, με μισθό 1.000 ευρώ, εκείνη απάντησε: «Θα τον ρωτήσω εάν γίνεται να το αφήσει 1.800». Πράγματι, την επόμενη ημέρα, τους τηλεφώνησε η γραμματεία λέγοντας ότι ο γιατρός συμφώνησε για τα 1.800 ευρώ «αλλά με μικρότερη απόδειξη»…

«Με λίγα λόγια, χρειάζομαι 2.000 πάνω κάτω για το μαιευτήριο και 1.800 για τον γιατρό, “ψιλομαύρα”, και αν θέλω να κάνω και τις ιατρικές εξετάσεις του μωρού άλλα 300 και αν χρειαστώ και μαία άλλα 200, «μαύρα» κι αυτά. Δηλαδή από 4.300 και πάνω πρέπει να έχω στην τσέπη μου αλλιώς θα γεννήσω στην μπανιέρα μου». (Σ.Σ. Ούσα αξιωματικός της αεροπορίας δικαιούται 700 ευρώ για φυσιολογικό τοκετό και 1.000 ευρώ για καισαρική, ωστόσο η γραφειοκρατία του στρατού είναι τέτοια που ουδείς γνωρίζει πότε και εάν αυτά τα ποσά θα καταβληθούν). «Βρίσκομαι λοιπόν στα μέσα του όγδοου μήνα με ένα σωρό ερωτήματα. Να αλλάξω γυναικολόγο; Να αλλάξω μαιευτήριο; Ή να συνεχίσω εκεί και ποιος ξέρει πώς θα ζούμε με τον άντρα μου και το μωρό τους επόμενους μήνες;».

Πηγή:www.infokids.gr