Η συγκλονιστική ιστορία τοκετών της Διοτίμας
Η Μαρία Διοτίμα Τριμπούνα είχε πραγματικά συγκλονιστικές εμπειρίες τοκετών! Η κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία είναι ανεξέλεγκτη πια, όπως και οι κακές συνήθειες των γιατρών μας. Όπως λέει και η ίδια: «Δημοσιοποιώ την ιστορία μου με έναν μόνο στόχο. Οι κακές μου εμπειρίες να αποτελέσουν δίδαγμα για πολλές γυναίκες που βρίσκονται στην θέση που βρέθηκα εγώ και να αρχίσουν επιτέλους να ακούγονται πολλάΟΧΙ». Όταν επικοινώνησα μαζί της μου συμπλήρωσε: «Αυτά πρέπει να διαδίδονται να σωθούν γυναίκες και μωρά, μόνο η γνώση μπορεί να μας σώσει και να σταματήσει αυτό το κακό!»
Η ιστορία τοκετών της είναι λίγο μεγάλη αλλά αξίζει να τη διαβάσεις από την αρχή μέχρι το τέλος!
Μέρος πρώτο – Λεωνίδας.
Η ιστορία μου ξεκινάει τον Ιούλιο του 2007 με τον ερχομό του πρώτου μου γιού. Ήταν μια εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα υγείας. Για παρακολούθηση πήγαινα στο δημόσιο νοσοκομείο της περιοχής μου (επαρχία). Όταν έφτασα κοντά στην ΠΗΤ (πιθανή ημερομηνία τοκετού) ο γιατρός μου είπε πως θα μπω για πρόκληση (συνήθης τακτική του συγκεκριμένου νοσοκομείου αλλά από ότι φαίνεται και των νοσοκομείων όλης της χώρας). Υπήρξα πολύ τυχερή σε ένα θέμα χωρίς να το ξέρω τότε. Ο γιατρός μου έκανε λάθος τις ημερομηνίες και με έβαλε μία βδομάδα αργότερα (δηλαδή στις 41 εβδομάδες κύησης).
Όταν ήρθε η μέρα της πρόκλησης πήγα χαρωπή χαρωπή στο νοσοκομείο να γεννήσω νομίζοντας πως είναι για το καλό μου η πρόκληση και γενικώς ότι όλο αυτό είναι νορμάλ. Η καισαρική μου πέρναγε από το μυαλό μόνο σαν μακρινή πιθανότητα. Ήμουν μαζί με μια άλλη κοπέλα που είχε και αυτή ραντεβού για να γεννήσει, αλλά με καισαρική. Πολύ αργότερα στην ζωή μου θα μάθαινα ότι οι περισσότερες γέννες σε αυτή την χώρα πραγματοποιούνται με ραντεβού πρωινές ώρες εργάσιμες μέρες.
Αυτό που έζησα δεν το περίμενα. Έμαθα πως είναι η κολπική εξέταση από όλη την κουστωδία των ειδικευόμενων – τί πόνος θεέ μου δεν ξέρω τι στο καλό έκαναν- άρχισα να βγάζω και πολύ αίμα, πονούσα τόσο πολύ που με έπιασε δύσπνοια. Δεν συγκινήθηκε κανείς βέβαια αλίμονο. Δεν κράτησε και για πολύ αυτό το μαρτύριο. Μόλις τελείωσαν με την κοπέλα που ήταν μαζί μου, εμφανίστηκε ο διευθυντής ο οποίος μετά από ακόμα μία υπέροχη κολπική εξέταση απεφάνθη ότι ”με ΤΕΤΟΙΟ τράχηλο δεν υπάρχει περίπτωση να γεννήσεις φυσιολογικά”.
‘Έτσι έγινε η πρώτη μου καισαρική με ΟΛΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ. Όταν ξύπνησα ήμουν χάλια. Δεν ήξερα από που μου ήρθε αυτή η κεραμίδα. Παρόλα αυτά είπα οκ δεν μας πέτυχε ο τοκετός προχωράμε με τον θηλασμό.
Εδώ τί στραβό θα μπορούσε να συμβεί επιτέλους; …….
Όταν οι προκομμένες μαίες του νοσοκομείου μπόρεσαν μετά από 100 ώρες να μου φέρουν το παιδί μου να το δω και εγώ για πρώτη φορά στην ζωή μου (όλοι το είχαν δει εκτός από μένα) ήρθε με την ρητή εντολή να μην θηλάσω προτού περάσουν 24 ώρες λόγω της αναισθησίας της καισαρικής.
Είπα: τί να κάνουμε; Υπομονή θα θηλάσω αύριο…Οπότε τα έφαγε τα μπουκαλάκια του την πρώτη ημέρα (που να ήξερα τότε). Την δεύτερη ημέρα σηκώθηκα και άρχισα τις προσπάθειες για θηλασμό. Οι μαίες το μόνο που μπορούσαν να προσφέρουν σαν βοήθεια ήταν να μου φτιάχνουν μπουκαλάκια με ξένο και να ΜΗΝ αφήνουν την μάνα μου δίπλα μου για να με βοηθήσει. Παρόλα αυτά εγώ το είχα το μωρό στο στήθος και κάτι πήγαινε και ερχόταν. Είχα πείσμα και θα τα κατάφερνα. Υπολόγισα όμως χωρίς τον ξενοδόχο.
Την τρίτη ημέρα ήρθε η παιδίατρος που είχε βάρδια εκείνη την ημέρα. Ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε πως οι θηλές μου είναιακατάλληλες (επίπεδες) και πως ο θηλασμός με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα υγείας στο μωρό. Είπε πως αν θέλω να θηλάσω μόνο με ψευδοθηλές ή με θήλαστρο ειδάλλως απογαλακτισμός.
Πανικόβλητη έβγαλα το μωρό από το βυζί και έστειλα την μάνα μου για την αγορά των απαραίτητων εξαρτημάτων. Εκείνη η καημένη προσπαθούσε να
μου εξηγήσει, να μου πει ότι και εκείνη με επίπεδες θηλές μας θήλασε αλλά εγώ ήμουν κολλημένη σε αυτό που είπε η γιατρός.
Οι επόμενες 3 εβδομάδες ήταν καταστροφή. Ήταν αδύνατον να θηλάσω με ψευδοθηλές, έτσι όλη την μέρα και την νύχτα ήμουν με το θήλαστρο χειρός. Δεν είχα χρόνο να κοιμηθώ αφού πάλευα όλη μέρα να βγάλω γάλα και είχα γίνει ένα ζόμπι. Από την κούραση μου έδινα και ένα γεύμα γάλα σκόνη το απόγευμα και λίγο τσάι το πρωί… Τα θυμάμαι και παθαίνω σοκ. Χώρια που έκλαιγα όλη την ημέρα.Δεν άντεχα άλλο θα σταματούσα.
Ε, όταν το άκουσε η μάνα μου τσαντίστηκε και άρχισε να φωνάζει ότι η γιατρός μου είπε βλακείες και ότι εκείνη έτσι μας θήλασε και ότι επιτέλους ας την ακούσω και μια φορά. Είπα και εγώ θα κάνω ένα τελευταίο πείραμα. Τα άφησα όλα στην άκρη και έβαλα το μωρό στο στήθος και το πείραμα πέτυχε! Το μωρό θήλαζε!
Ήμουν τυχερή βέβαια γιατί 20 μέρες μπιμπερό καταλαβαίνετε… Έτσι θηλάσαμε κοντά ένα χρόνο.(μακάρι να είχα περισσότερες γνώσεις να θήλαζα και περισσότερο καιρό).
Μέρος δεύτερο – Προμηθέας.
Στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου δεν υπήρξε καν η σκέψη για φυσιολογικό τοκετό. Ήδη από την προηγούμενη γέννα μας είχαν καταστήσει όλοι σαφές πως ”μια φορά καισαρική πάντα καισαρική”. Φυσικά ούτε που είχα ακούσει ότι υπάρχει και το VBAC (Vaginal Birth After Cesarean δηλαδή Φυσιολογικός Τοκετός μετά από Καισαρική). Οπότε το έβγαλα τελείως από το μυαλό μου.
Η εγκυμοσύνη κύλισε χωρίς προβλήματα και το ραντεβού για την καισαρική τομή ορίστηκε στις 38 εβδομάδες (στο ίδιο νοσοκομείο). Σε ερωτήσεις μου σχετικά με το θέμα της ημερομηνίας (με έτρωγε αλλά θεωρώντας θεούς τους γιατρούς απώθησα το φυσικό μου ένστικτο…) οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν πάντοτε τρομοκρατικές. Υπήρχε λέει ακόμα και κίνδυνος αν πάω 38εβδομάδες+1 ημέρα να πάθω ρήξη μήτρας περπατώντας. Οπότε σκέφτηκα και εγώ «αφού το λένε όλοι οι γιατροί και αφού το κάνουν σε όλες τις γυναίκες τότε θα είναι λογικό». Αυτό το απέραντα ηλιθιέστατο σκεπτικό έφερε στην ζωή μου ότι πιο επώδυνο έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Στις 38 εβδομάδες λοιπόν παρουσιάστηκα όχι και τόσο περιχαρής για την επαναληπτική καισαρική. Σε αυτή την καισαρική μου έκαναν ραχιαία γιατί ήμουν λίγο κρυολογημένη (ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά με σκλάβωσε η τόση καλοσύνη σας). Το χειρουργείο ήταν μια φρίκη. Οι γιατροί ήταν τόσο βάρβαροι που ένοιωθα συνέχεια τα σωθικά μου να τραντάζονται. Σαν να μην έφτανε αυτό μαλώνανε κιόλας με αισχρές βρισιές!!! Δεν πίστευα αυτά που άκουγα!! Και δεν είναι μόνο αυτό σε κάποια φάση άνοιξε διάπλατα η πόρτα του χειρουργείου και μπούκαρε μέσα ένας άλλος γιατρός έτσι όπως είχε έρθει από τον δρόμο με τα ρούχα του, όχι αποστειρωμένος,ακούμπησε δίπλα μου την τσάντα του συνομίλησε για κάτι που ήθελε με τον έναν γιατρό (πάνω από την ανοιχτή κοιλιά μου) και ύστερα πήρε την τσάντα του και έφυγε!
Μετά από το χειρουργείο με πήγαν σε ένα δωμάτιο (στον ίδιο θάλαμο) και με άφησαν εκεί και εξαφανίστηκαν άγνωστο για πόση ώρα, εμένα μου φάνηκε αιώνας, ο άντρας μου είπε έκαναν τουλάχιστον ένα δίωρο να με φέρουν στο δωμάτιο. Όταν λέμε εξαφανίστηκαν εξαφανίστηκαν. Δεν υπήρχε ψυχή δεν ακουγόταν τίποτα! Αν χρειαζόμουν κάτι αν πάθαινα κάτι δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει, θα με έβρισκαν μια και καλή πεθαμένη αν είχα κάποια επιπλοκή. Για να μην απορείτε οι άνθρωποι αφού είχαν τελειώσει τις καισαρικές της ημέρας (ήταν ακόμα μία κοπέλα) κατέβηκαν κάτω για καφέ…
Τέλος πάντων κάποια στιγμή με θυμήθηκαν και με πήγαν στο δωμάτιο. Για άλλη μια φορά μου έφεραν το μωρό μετά από 100 ώρες. Τον είχα δει μόνο για μια στιγμή όταν γεννήθηκε. Το μωρό έκανε έναν περίεργο ήχο όταν ανέπνεε έναν συριγμό και είχε ταχύπνοια. Φωνάξαμε τον παιδίατρο. Μας είπε ατάραχος ότι είναι απολύτως φυσιολογικό για ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ να κάνουν έτσι. Έφυγε. Είπα οκ για να το είπε ο γιατρός είμαστε καλά. Δεν ήξερα ότι αυτή ήταν η αρχή του εφιάλτη.
Αποφάσισα να επικεντρωθώ στον θηλασμό αυτή την φορά μου είπαν πως επιτρέπεται γιατί είχα πάρει ραχιαία. Το μωρό στο στήθος προσπαθούσε να θηλάσει, έκανε ελάχιστες θηλαστικές κινήσεις και σταματούσε. Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι είχε αναπνευστική δυσχέρεια, εγώ δεν το ήξερα βέβαια. Προσπαθούσα συνεχώς να θηλάσω και φώναζα συνεχώς τον παιδίατρο ο οποίος ΔΕΝ ΕΡΧΟΤΑΝ.
Ερχόντουσαν οι νοσοκόμες για να με μαλώσουν ότι ο γιατρός μου είπε πως το μωρό είναι καλά και πως είναι φυσιολογικός ο συριγμός τί θέλω και φωνάζω συνέχεια; Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν και δεν είχα σκοπό να δώσω μπουκάλι είπα στην μάνα μου να φτιάξει ένα να δω αν έπινε από το μπουκάλι. Ούτε από εκεί. Το μωρό δεν ανταποκρινόταν. Έτσι κύλησε όλη η ημέρα.
Το βράδυ με τα πολλά ο κύριος εμφανίστηκε για να μου πει ξανά τα ίδια. Ότι το μωρό είναι καλά και είναι απολύτως φυσιολογικό για ένα ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ να έχει συριγμό στην αναπνοή και να μην πίνει γάλα. Μου έδωσε δε και την απίστευτη επιστημονική οδηγία να του βάλω ΠΙΠΙΛΑ για να σταματήσει ο φρικαλέος αυτός ήχος και να κοιτάξω να τον ταΐσω πάλι το πρωί. Ο ήχος αυτός κορίτσια μου της αναπνοής ήταν ξεκάθαρα προθανάτιος. Το μωρό ήταν σχεδόν σε κώμα. Πέθαινε. Τώρα το συνειδητοποιώ. Δεν άνοιγε τα μάτια του ούτε για μια στιγμή. Δεν ανταποκρινόταν. Δεν έκανε τίποτα. Και αν ανταποκρινόταν κάπως στην αρχή και ακούσαμε και λίγο το κλάμα του όσο περνούσαν οι ώρες και δεν νοιαζόταν κανείς να του παράσχει βοήθεια τόσο και βυθιζόταν.
Η νύχτα πέρασε και ήρθε το ξημέρωμα. Δεν είχε πια θορυβώδη αναπνοή δεν είχε σχεδόν καθόλου αναπνοή. Δεν κουνιόταν καν δεν ανταποκρινόταν σε τίποτα. Είχε αρχίσει πια ο πανικός. Ζητούσαμε επίμονα γιατρό δεν εμφανιζόταν κανείς. Μας είπαν ότι η γιατρός (άλλη εκείνη την ημέρα και κατά σύμπτωση η ίδια που πήγε να με αποθηλάσει στο πρώτο παιδί) εξετάζει τα νεογνά ένα ένα και θα εξετάσει και το δικό μας όταν έρθει η σειρά του και ότι είπαμε επιτέλους, ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά και ότι το μωρό είναι εντάξει και εγώ είμαι πάρα πολύ αγχώδης.
Στην μάνα μου και στον άντρα μου έλεγαν ”έτσι κάνει και στο σπίτι? πως την αντέχετε;”. Εν τω μεταξύ το μωρό είχε αρχίσει να ανεβάζει πυρετό. Όταν είπα πως μου φαίνεται ζεστός και να φέρουν ένα θερμόμετρο μου είπαν ”ε, μα εσύ δεν τρώγεσαι”. Δεν έφεραν θερμόμετρο.
Το μεσημέρι εμφανίστηκε η ακριβοθώρητη γιατρός για να μας πει ότι λόγω φόρτου εργασίας θα περάσει το βράδυ να δει τα μωρά αυτού του δωματίου. Εκεί της είπα ότι το μωρό έχει σοβαρό πρόβλημα και να το δει ΤΩΡΑ. Απρόθυμη κατευθύνθηκε προς το μέρος μου και έβαλε το στηθοσκόπιο σε στυλ ”ας σου κάνουμε το χατίρι να μην μας πρήζεις”. Μόλις ακούμπησε το στηθοσκόπιο στο μωρό άλλαξε έκφραση. (το μωρό ήταν σχεδόν σε κώμα). Τον βούτηξε και μου είπε ”τον παίρνω στην παιδιατρική θα σε ειδοποιήσουμε”.
Σχεδόν αμέσως (γιατί είχα και δυσκολία κινήσεως) την ακολούθησα. Δεν με άφηναν να μπω μέσα αλλά εγώ μπούκαρα. Τον είχε διασωληνώσει. Είχαν μαζευτεί όλοι οι ειδικευόμενοι σε χρόνο dt και κανόνιζαν την μεταφορά του σε εντατική της Θεσσαλονίκης ενώ ταυτόχρονα του έκαναν όλες τις εξετάσεις ακόμα και υγρό από τον εγκέφαλο πήραν. Είχε 40 πυρετό. Την δική μου την κατάσταση φυσικά αδυνατώ να σας την περιγράψω μπορείτε μόνο να την φανταστείτε. Προσπαθούσαν να με διώξουν, μα εγώ δεν έφευγα ήθελα να τον δω μια τελευταία φορά.
Πέρασαν μερικές ώρες, πήγε απόγευμα. Λίγο προτού τον πάρουν με άφησε να μπω για λίγο να τον χαιρετήσω. Πήγα πάνω από το κεφάλι του. Ε, Μα Τω Θεώ με κατάλαβε χωρίς να μιλήσω ή να κάνω κάποιον ήχο και άνοιξε με δυσκολία ελάχιστα τα μάτια του και με κοίταξε με νόημα για πρώτη φορά. Το ξέρω ότι ήταν συνειδητό αυτό που έκανε φαινόταν ότι έκανε συνειδητά έντονη προσπάθεια να με κοιτάξει. Ήθελε να με χαιρετήσει γιατί θα πέθαινε…
Μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη. Μας είπαν να μην περιμένουμε πολλά είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Αν ζήσει μέχρι το πρωί βλέπουμε.Η πρόγνωση ήταν η χειρότερη. Δεν θα ήταν τέτοια βέβαια αν είχε αντιμετωπιστεί η κατάσταση του από την αρχή. Απορώ πώς άντεξε σε τέτοια κατάσταση παραπάνω από 24 ώρες χωρίς ιατρική βοήθεια.
Το πρωί ήταν ζωντανός. Μας είπαν ότι το επόμενο 24ωρο είναι κρίσιμο. Α! και να μην τηλεφωνούμε όλη την ώρα έχουν και δουλειές”αν πεθάνει θα σας πάρουμε εμείς”. ‘Ηταν στην ανώτερη βαθμίδα της αναπνευστικής υποστήριξης για 5 μέρες. Το πάλεψε πάρα πολύ. Οι γιατροί τον περίμεναν ανά πάσα στιγμή.
Όμως δεν τον ήξεραν καλά τον Προμηθέα. Την έκτη ημέρα παρουσίασε ξαφνικά ραγδαία
βελτίωση και άρχισαν να τον αποσυνδέουν λίγο λίγο από την υποστήριξη. Σε λίγες μέρες είχε βγει από την εντατική. Οι γιατροί έτριβαν τα μάτια τους.
Πως γύρισε από τον θάνατο στην ζωή!
Με λίγα λόγια τί είχε συμβεί: Τα πνευμόνια του μωρού δεν ήταν έτοιμα για τον έξω κόσμο. Ήταν γεμάτα με αμνιακό υγρό. Το αμνιακό υγρό από τα πνευμόνια ”στραγγίζονται” κατά την έξοδο του μωρού από τον κόλπο. Επίσης αυτό συμβαίνει και λόγω των ορμονών του τοκετού. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει σε μια προγραμματισμένη ΠΡΟΩΡΗ καισαρική. Γιατί λέω πρόωρη; Δεν μπορούμε να μυρίσουμε τα νύχια μας να ξέρουμε πότε είναι προγραμματισμένο ένα μωρό να γεννηθεί. Αν είναι να γεννηθεί στις 42 εβδομάδες τότε αν το βγάλουμε στις 38 είναι πρόωρο με ότι αυτό συνεπάγεται (και σε μένα έχει αποδειχτεί ότι τα μαγειρεύω λίγο περισσότερο τα δικά μου μωρά – και για να πάθει και τέτοια ζημιά αποκλείεται να ήταν να γεννηθεί πριν την 41η – 42η εβδ).
Στην δική μας περίπτωση αυτό που έκανε την μεγαλύτερη ζημιά ήταν η απόλυτη αδιαφορία των γιατρών. Το μωρό έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί άμεσα από την πρώτη στιγμή εφόσον είχε συριγμό στην αναπνοή και δεν θήλαζε. Τα συμπτώματα έκραζαν. Και μην μου πει κανείς ότι δεν είχαν δει άλλη περίπτωση για να γνωρίζουν την αναπνευστική δυσχέρεια! Αφού ο ίδιος ο γυναικολόγος με καθησύχαζε δήθεν ”έλα μωρέ πως κάνεις έτσι δεν είναι τίποτα από εδώ στέλνουμε 2 – 3 παιδιά εβδομαδιαίως στην Θεσσαλονίκη”. Τι κυνική ομολογία. Το μωρό έμεινε 30 ώρες χωρίς ιατρική βοήθεια σε κρίσιμη κατάσταση (απορώ πως έζησε) με αποτέλεσμα η αναπνευστική δυσχέρεια να επιδεινωθεί στο μέγιστο. Ο πυρετός ήταν από το λιμνάζον αμνιακό υγρό.
Μείναμε ένα μήνα μέσα. Πέρασα ένα μήνα με το θήλαστρο χειρός. Είχαμε μετακομίσει στην μάνα μου γιατί δεν άντεχα να μπω στο σπίτι μου χωρίς το παιδί μου. Πηγαινοερχόμασταν στην Θεσσαλονίκη καθημερινά. Στην αναμονή για τα επισκεπτήρια καθόμουν στο ίντερνετ καφέ απέναντι από το νοσοκομείο και διάβαζα για αυτό που είχαμε πάθει. Δεν είχα τότε ίντερνετ στο σπίτι δεν ενδιαφερόμουν για ενημέρωση (πολύ κακώς όπως αποδείχτηκε). Δεν αντέχω να περιγράψω άλλο τις φρικαλέες ημέρες μέχρι να πάρω το μωρό στο σπίτι.
Για δεύτερη φορά αποδείχτηκα τυχερή (προσωρινά δυστυχώς) στο θέμα του θηλασμού. Θηλάσαμε από την πρώτη στιγμή στο σπίτι και αποκλειστικά! Όμως δεν είχαν τελειώσει τα βάσανά μου. Άρχισα να κάνω πυρετούς 39αρια 40αρια μέρα παρά μέρα είχα και αιμορραγία. Δεν πήγαινα και στον γιατρό πια δεν άντεχα άλλα νοσοκομεία. Η κατάσταση με πήγε 2 μήνες – δεν σταμάτησα τον θηλασμό. Όταν το μωρό έγινε 3 μηνών έπαθε πνευμονία…φυσικά μπήκαμε νοσοκομείο. Ταυτόχρονα είχα και εγώ την κατάσταση μου η οποία επιδεινώθηκε εκεί μέσα.
Να μην μακρηγορώ άλλο στο τέλος με βρήκαν οι νοσοκόμες λιπόθυμη μέσα στο δωμάτιο. Πήραν το μωρό στον θάλαμο και με κατέβασαν στην βραχεία. Είχα πυρετό 41.2… Με κρατήσανε. Ήρθε η μάνα μου να κρατήσει το μωρό αλλά δεν μπορούσαν λόγω δουλειάς ούτε εκείνη ούτε ο άντρας μου. Το ίδιο βράδυ ταξίδεψε η πεθερά μου από την Αθήνα να μείνει με το μωρό στο νοσοκομείο. Εννοείται ότι είχε αρχίσει πια να σιτίζεται με το μπουκάλι αφού εγώ ήμουν πια off. Είχα πνευμονία βρογχεκτασία υγρό στην μήτρα αιμορραγία και πυελονεφρίτιδα. Πυρετός ακατέβατος 41.2. Ήμουν τελειωμένη. Πήρα 2 ενδοφλεβιες αντιβιώσεις και ούτε ξέρω τί άλλο. Έκανα και αξονική έχω μόνιμη βλάβη στους πνεύμονες.
Μετά από λίγες ημέρες (αφού έζησα) βρέθηκα στο σπίτι να κοιμάμαι όλη την ημέρα το θήλαστρο στο κομοδίνο να το κοιτάω και να ξανακοιμάμαι ήταν αδύνατον να βγάλω έστω 2 σταγόνες. Ο μεγάλος στην γειτόνισσα μέχρι να γυρίσει η μάνα μου από την δουλειά. Ο άντρας μου στην δουλειά. Ο μικρός με την πεθερά μου στο νοσοκομείο να σιτίζεται με μπουκάλι. Το μωρό έγινε καλά, γύρισε στο σπίτι. Έκανα την προσπάθεια να τον βάλω στο στήθος, γυρνούσε το κεφάλι από την άλλη. Ε, βέβαια δεν είχα και γάλα μετά από τόσες μέρες που δεν έβγαζα τίποτα από το θήλαστρο, λογικό είναι. Και με το μωρό ήμασταν χώρια 2 εβδομάδες… Πάει ο θηλασμός… Αυτό επέφερε την οριστική μου ψυχολογική κατάρρευση.
Δεν μπορώ να περιγράψω το πρώτο έτος της ζωής του μωρού να σας πω μόνο ότι και εγώ και αυτός μπαινοβγαίναμε στα νοσοκομεία. Ευτυχώς σήμερα είμαστε καλύτερα στην υγεία μας. Για την υπόθεση του Προμηθέα βρίσκομαι σε επαφή με δικηγόρο – δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο.
Μέρος τρίτο Ειρήνη – Άρτεμις.
Στην τρίτη εγκυμοσύνη ήμουν επιτέλους διαβασμένη. Ήξερα και για vbac και τι σημαίνει καισαρική και τι σημαίνει πρόκληση και τί σημαίνει πρόωρη απολίνωση του λώρου και τα πάντα. Πήγαινα για το vba2c (vaginal birth after 2 cesarean) μου με όλες τις περγαμηνές!
Η εγκυμοσύνη ήταν και αυτή καλή. Λίγο πριν την ΠΗΤ μου, αφήσαμε τα αγόρια στην μάνα μου στο χωριό και εγκατασταθήκαμε προσωρινά στο σπίτι του θείου μου στην Θεσσαλονίκη. Ήθελα να είμαι κοντά στην κλινική (αυτή την φορά θα γεννούσα σε ιδιωτική κλινική). Ο γιατρός καλός και έμπειρος.
Απο την 37η εβδομάδα είχα πετρώματα στην κοιλιά. Με εξέτασε στις 40 εβδομάδες. Είχα διαστολή 2. Όλο περπατούσα για να ξεκινήσει ο τοκετός. Μιλάμε για πορείες. Δεν φοβόμουν τίποτα εκτός από αυτό που τελικά έπαθα ότι δηλαδή δεν θα ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του.
Μην τα πολυλογώ φτάνουμε 41+2 διαστολή 3. 41+5 διαστολή 4. Είχα και λίγο αίμα. Μου λέει ο γιατρός ”Απόψε θα γεννήσεις!” -μου είχε πει μια θεωρία ότι οι γυναίκες λέει γεννάνε τα βράδια γιατί τότε δουλεύει το παρασυμπαθητικό σύστημα – κάτι τέτοιο. Φυσικά δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ χαχαχα. Τίποτα μόνο πετρώματα. 41+6 ”ε θα γεννήσεις απόψε!! αλλιώς έλα το πρωί να δούμε τί θα κάνουμε…” Ξανά έμεινα άυπνη.
42 εβδομάδες Τετάρτη πρωί…Τοκετός πουθενά. Λάδια πολλά – τηγανίτες τίποτα.
Ο γιατρός μου δεν ήθελε να με αφήσει άλλο. Θεώρησε πως λόγω των συνθηκών μου είναι κρίμα να κάνουμε καισαρική. Συζητήσαμε και είπαμε να μπω με υπόθετο prostin. Είχαμε βέβαια συζητήσει και τις προηγούμενες ημέρες ότι η πρόκληση απαγορεύεται σε προσπάθεια για vbac. Εγώ θα προτιμούσα κάνα δύο μέρες παράταση, αλλά μου είπε πως θα τον έβαζαν φυλακή. Με τα πολλά αποφασίσαμε να μπω με υπόθετο, είχα και όλες τις προϋποθέσεις για να πετύχει. Δεν φοβόμουν καθόλου (εκείνη την ώρα) χοροπήδαγα στο ιατρείο από την χαρά μου που θα γνώριζα την μικρή μου επιτέλους και ήμουν πολύ σίγουρη ότι θα πετύχει το εγχείρημα.
Κατά τις 10 ξεκινήσαμε την διαδικασία ήταν και ο άντρας μου μαζί. Στην αρχή δεν ένοιωθα και τίποτα. Πιο μετά ένοιωθα την κοιλιά μου να έχει θερμότητα και όταν περπατούσα ένοιωθα κατά έναν τρόπο σαν να ”πέφτει”. Και περπατούσα και καθόμουν στον τοκογράφο. Είχα και ένα rescue remedy sprey και ψεκαζόμουν όλη την ώρα για να καταπολεμώ το άγχος. Αργά το μεσημέρι με εξέτασε. Δεν είχε προχωρήσει η διαστολή και του φάνηκε περίεργο γιατί ”το prostin είναι δυναμίτης”. Περίμενε να πάει διαστολή 5 και ύστερα να βάλει επισκληρίδιο. Ο λόγος ήταν επειδή πήγαμε τεχνητά ήθελε με την επισκληρίδιο να χαλαρώσει η πύελος για να γεννήσω πιο γρήγορα να μην συσπάται πολλές ώρες η μήτρα. Ξέρω πως οι παρεμβάσεις δεν είναι και ότι καλύτερο αλλά δυστυχώς δεν μου ήρθαν ευνοϊκά τα πράγματα για εντελώς φυσικό τοκετό.
Το απόγευμα επιτέλους προχώρησα σε διαστολή 5. Και είχε αρχίσει να με σουβλίζει και η μέση μου. Η κοιλιά δεν πονούσε μόνο η μέση. Ο γιατρός είπε τώρα ας κάνουμε την επισκληρίδιο. Όταν ήταν να κάνουμε την επισκληρίδιο κάτι έγινε και αντί να έρθουν σε εμένα πήγαν σε μια άλλη κοπέλα. Έτσι έμεινα μόνη στο δωμάτιο χωρίς να είμαι συνδεδεμένη με τον τοκογράφο. Είχε φύγει για λίγο και ο άντρας μου. Η μέση πια με σούβλιζε σε σημείο να μην μπορώ να περπατήσω. Έμεινα μόνη για περίπου μία ώρα. Ε εκείνη την ώρα εγώ κατάλαβα ότι γεννούσα !!
Όταν ήρθαν οι γιατροί είχα διαστολή 6. Έγινε η επισκληρίδιος. Μιλάμε ότι σε 2 ώρες είχα διαστολή 10. Ήμουν τόσο χαρούμενη γεννούσα αισθανόμουν πια και τέτοια πίεση προς τα κάτω άλλο πράγμα. Επιτέλους είχε έρθει η ώρα. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο γιατρός είχε βάλει το χέρι και προσπαθούσε να την γυρίσει. Μου δήλωσε πως είναι ασυγκλιτικό ότι κατεβαίνει και ξανανεβαίνει και αυτό δεν του αρέσει. Το μωρό βγαίνει λοξά με το αυτί θα έλεγα (!!!!) και θα κάνουμε καισαρική. Το είχαμε προσπαθήσει και 12 ώρες η αλήθεια δεν μπορώ να πω. Ξενέρωσα με την ιδέα της καισαρικής και απογοητεύτηκα. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς έφτασα στην πηγή και νερό δεν ήπια.
Στο χειρουργείο είχα υπερβολικό άγχος και απίστευτα γρήγορες σφίξεις νόμιζα πως θα πεθάνω. Ο αναισθησιολόγος μου υποσχόταν ένα ωραίο ηρεμιστικό μόλις έβγαινε το μωρό. Άκουσα τους γιατρούς να κάνουν θέμα για την θέση της ουροδόχου κύστης. Ήταν κολλημένη σε κακή θέση και έκαναν χειρισμούς για να μην την κόψουν. Εκεί πέρα σκέφτηκα ”για φαντάσου να με χειρουργούσαν τίποτα τύποι σαν τους προηγούμενους στο δημόσιο και να μου κάναν μία φραααααπ και να την έκοβαν”.
Ο γιατρός κράτησε την υπόσχεση για τον λώρο. Τον άφησε ελάχιστα δευτερόλεπτα (ε, δεν γίνεται με ανοιχτή κοιλιά) και τον έκοψε από την μεριά του πλακούντα για να πάρει το μωρό έστω αυτό το λίγο αίμα. Σε φυσιολογικό τοκετό δεν τον κόβει ποτέ αν δεν σταματήσει να πάλλεται! Και όλο μου έλεγαν και τι όμορφη που είναι και πόσο μου μοιάζει και μου την κράτησαν και πολύ ώρα δίπλα μου να την βλέπω. Ήταν τέλεια!. Ύστερα την πήραν και εγώ θυμήθηκα πάλι το άγχος μου και ανέβηκαν υπερβολικά πάλι οι σφίξεις.
Ο αναισθησιολόγος μου έβαλε ηρεμιστικό. Αφού πια έγινα κόκκαλο άρχισα να λέω ”γιατρεεεεε μου τι φαρμακάκι έξαλλο είναι αυτοοοο”οι γιατροί γελάγανε και ο γιατρός μου άρχισε να μου λέει κάτι ποντιακά, τα μισά δεν τα κατάλαβα και ας είμαι πόντια αλλά γέλαγα. Σε λίγο πάντως κοιμήθηκα… Σίγουρα ήταν μια διαφορετική εμπειρία καισαρικής. Όλα πήγαν καλά. Το μωρό συνοδεύτηκε από τον άντρα μου στις εξετάσεις και έπειτα ήρθε κατευθείαν σε μένα. Κανένα πρόβλημα με τον θηλασμό. Σήμερα που γράφω είμαστε 7 μηνών.
Επίλογος
Πιστεύω πως παρόλο που δεν είχα την δυνατότητα για εντελώς φυσικό τοκετό έκανα μια φιλότιμη προσπάθεια για vba2c. Η καλή έκβαση της τρίτης μου γέννας είναι αποτέλεσμα της εντατικής μου μελέτης. Για αυτό συνιστώ σε όλες τις γυναίκες να μελετάνε όσο μπορούν περισσότερο τα θέματα της εγκυμοσύνης του τοκετού και του θηλασμού.
Η μελέτη δεν θα μας καταστήσει ικανές να γεννάμε μοναχές στο σαλόνι μας ασφαλώς αλλά θα μας καταστήσει ικανές να βρίσκουμε τους σωστούς επαγγελματίες υγείας που θα μας συνοδεύσουν σε αυτό το ταξίδι κρατώντας μας ασφαλείς και όχι βάζοντας μας σε ανείπωτους κινδύνους. Η γνώση θα μας κάνει να αποφύγουμε τις παγίδες τους κακούς επαγγελματίες και τις λάθος αποφάσεις.
Δημοσιοποιώ την ιστορία μου με έναν μόνο στόχο. Οι κακές μου εμπειρίες να αποτελέσουν δίδαγμα για πολλές γυναίκες που βρίσκονται στην θέση που βρέθηκα εγώ και να αρχίσουν επιτέλους να ακούγονται πολλά ΟΧΙ ”ΟΧΙ γιατρέ μου ΔΕΝ θα έρθω όποτε γουστάρεις εσύ να βγάλεις το μωρό το μωρό θα βγεί όταν θα είναι έτοιμο να ζήσει σε αυτόν τον κόσμο!”
Εύχομαι επίσης η τελευταία μου καλή εμπειρία να δώσει θάρρος σε πολλές γυναίκες για να επιχειρήσουν vbac. Τέλος το ”μια φορά καισαρική πάντα καισαρική” Σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο το έχουν ξεχάσει μόνο εδώ κρατούν ακόμα αυτό το δόγμα.
Δεν το πιστεύω πως θα κάνω τέταρτο τα τρία είναι ήδη πολλά αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι σου φέρνει η ζωή θα πω αυτό. Αν ποτέ ξαναμείνω έγκυος είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα κάνω ξανά προσπάθεια να γεννήσω φυσιολογικά! (vba3c) ποτέ δεν ξέρεις…
Πηγή:www.e-mama.gr
SuperMomRocks 