Μια εμπνευσμένη ιστορία: Το μάθημα ζωής του Ιsaiah Βird ενός παιδιού-παλαιστή υπό κάθε έννοια!
Όσοι επιμένουμε να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες, για ό,τι συμβαίνει και μας αφορά, δεν έχουμε παρά να διδαχτούμε από την ιστορία του Isaiah Bird. Ενός παιδιού που “χει όλες τις δικαιολογίες με το μέρος του, αλλά αρνείται να τις χρησιμοποιήσει (video)
Το video ξεκινά με έναν άνδρα να κουβαλάει στην πλάτη ένα παιδί. Να το βάζει στο αυτοκίνητο και να το ρωτά αν είναι έτοιμος για κάποιον αγώνα.
Η αίσθηση που δημιουργείται είναι πως ένας πατέρας πηγαίνει σε τουρνουά το γιο του. Πρόκειται για τελείως λανθασμένη αίσθηση. Αν ωστόσο, αποδεικνύεται κάτι είναι πως η ζωή, υπό τις όποιες συνθήκες, πάντα είναι καλύτερη όταν τη μοιράζεσαι.
Η πρώτη λήψη του ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε το ESPN και είχε τίτλο «No excuses» είναι από ένα δωμάτιο σπιτιού.
Ακόμα δεν έχει ξημερώσει. Ένας ενήλικας, ξυπνά ένα παιδί. Το ετοιμάζει, το παίρνει στην πλάτη και το πάει στο αυτοκίνητο.
Καθ” οδόν, τον ρωτά «ποια είναι τα πράγματα που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου, όταν θες να νικήσεις τον αγώνα σήμερα;». O μικρός του απαντά «να κινούμαι διαρκώς».
Ακολουθεί το «και ποιος είναι ο πρώτος κανόνας, πάντα;», με το παιδί να λέει «να έχω καλή συμπεριφορά και να διασκεδάσω» και τον οδηγό του αυτοκινήτου να σχολιάζει «να διασκεδάζεις παιδί μου, να διασκεδάζεις».
Το όνομα του άνδρα είναι Miguel Rodriguez και είναι ο προπονητής πάλης του 8χρονου -σήμερα- Isaiah Bird. Ενός παιδιού που γεννήθηκε χωρίς πόδια.
«Δεν θα είναι όμως, 8 για το υπόλοιπο της ζωής του. Πιστεύω πως η ζωή του θα γίνει πιο δύσκολη και πρέπει να διασφαλίσω ότι θα είναι έτοιμος, για αυτό», εξηγεί ο Rodriguez.
«Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Το ότι δεν έχω πόδια, δεν είναι δικαιολογία», λέει ο Isaiah και από το βλέμμα του μπορείτε να καταλάβετε πως εννοεί κάθε λέξη, με τον κόουτς να συμπληρώνει ότι «δεν φοβάται. Όταν άρχισε την πάλη, ήταν απλά χαριτωμένος. Τώρα, είναι ο ανταγωνισμός. Είναι αυτός που πρέπει να νικήσεις».
«Να ακούς, να κινείσαι, να είσαι επιθετικός. Πάμε!» είναι οι τελευταίες κουβέντες του κόουτς, πριν μπει στο ταπί, πριν ανταλλάξουν high five. Ο μικρός εξηγεί πως νικά, πιάνοντας τα πόδια του αντιπάλου και τραβώντας τον προς το έδαφος και μετά τον «κολλάω».
Ο Rodriguez είναι πάντα δίπλα του, κάθε δευτερόλεπτο, να τον καθοδηγεί. Γνωρίστηκαν το φθινόπωρο του 2012, μέσω του διευθυντή του σχολείου που φοιτά ο μικρός. Ο διευθυντής κάλεσε τον προπονητή μιας ομάδας για παιδιά, με το όνομα Gladiators, για να του προτείνει να μάθει πάλη στον Isaiah. «Κόλλησαν» αμέσως.
«Από την πρώτη στιγμή, ήθελα να τον κάνω να νιώθει σαν να είναι ένα ακόμα παιδί. Να μη νιώθει μόνος», λέει ο νεαρός άνδρας, «η πάλη είναι ένα σπορ που δεν χρειάζεται να “χεις πόδια για να είσαι αθλητής και να ανταγωνιστής αρτιμελή παιδιά».
Ο Isaiah ζούσε σε ένα σπίτι, στο οποίο ο πατέρας του έκανε γκεστ σταρ εμφανίσεις, όταν δεν ήταν στη φυλακή, ενώ μεταξύ των γονιών του υπήρχαν αναρίθμητες κατηγορίες για ενδοοικογενειακή βία.
«Έμεινε χωρίς σπίτι και ζούσε σε ίδρυμα. Η μητέρα του προσπαθούσε να βρει κάτι σταθερό για τον πάρει κοντά της. Όταν έμαθα τι γινόταν, της πρότεινα να τον πάρω στο δικό μου σπίτι, όπου θα είχε στέγη, τροφή, ρούχα, θα ήταν καθαρός και θα τον φροντίζαμε».
Μένουν μαζί, στο Long Beach της Νέας Υόρκης, πέντε με έξι ημέρες την εβδομάδα. Τις άλλες ημέρες, ο Isaiah μένει σε ξενώνα της εκκλησίας Glen Cove, με τη μητέρα του και το μικρότερο αδελφό του.
Η μέρα ξεκινά πολύ νωρίς, με τον Rodriguez να είναι αυτός που τον ξυπνά, που τον ετοιμάζει για το σχολείο, που τον πάει για πρωινό και μετά το Toledo Elementary, όπου είναι ο βοηθός.
Κάποια στιγμή, εν ώρα μαθήματος, ο μικρός πλησιάζει στο αυτί του Rodriguez και του λέει «πάντα θα κατακτώ την πρώτη θέση. Μου αρέσει η πρώτη θέση».
Ακολουθούν εικόνες από τουρνουά που δεν νικά.
Ο προπονητής του, του εξηγεί τα λάθη του και καταλήγει στο «αν συνεχίσεις να δουλεύεις και να κάνεις ό,τι σου λένε οι κόουτς, θα νικήσεις του χρόνου». Σχολιάζει «όλα καλά. Δεν πειράζει που δεν νίκησα. Δεν υπάρχει πρόβλημα με την ήττα, γιατί βγαίνουμε εκεί έξω, ανταλλάσσουμε χειραψίες, λέμε “έκανες καλή δουλειά’».
Μετά το σχολείο πηγαίνουν για προπόνηση και γύρω στις 21.15 επιστρέφουν στο σπίτι, όπου ο Rodriguez ζει με τους γονείς του, την κοπέλα του και τον 14χρονο γιος του, Elijah. Το τραπέζι είναι στρωμένο και τους περιμένει για το βραδινό. Έως τις 22.00 ο μικρός βρίσκεται στο κρεβάτι του.
Η μητέρα του, Bernadette Hopton ομολογεί πως «δεν ξέρω πού θα ήμασταν χωρίς τον Rodriguez. Είναι μεγάλο μέρος της οικογένειας μας και όλοι μαζί προσπαθούμε να διαμορφώσουμε μια κατάσταση υγιή, για να μεγαλώσει το παιδί». Ο περί ου ο λόγος προσθέτει ότι «ο μικρός ήθελε να ξέρει πως υπάρχει κάποιος, πάνω στον οποίον μπορούσε να στηριχτεί. Χρειαζόταν να ξέρει πως ο κόουτς και η υπόλοιπη οικογένεια, θα ήταν εκεί. Και αυτό ακριβώς κάναμε. Είμαστε κάτι περισσότερο από μια ομάδα. Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον, όταν όλοι το χρειαζόμασταν πάρα πολύ».
Η μητέρα του Isaiah συνεχίζει, εξηγώντας πως όλα τα παιδιά στην ομάδα της πάλης είναι σαν αδέλφια. «Μεγαλώνουν μαζί, μεγαλώνουν ενωμένοι και αυτό είναι πολύ σημαντικό».
Γίνεται ξεκάθαρο πως η σχέση του Rodriguez με τον μικρό, ξεπερνά αυτή του προπονητή με τον μαθητή.
«Είναι καλός μαζί μου. Είμαστε οικογένεια. Είναι ο καλύτερος. Με καλομαθαίνει και τον συμπαθώ», εξηγεί ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Η πατρική φιγούρα, που μετανάστευσε στο «Μεγάλο μήλο» από τη Βενεζουέλα το 1997, προσθέτει πως «είμαι σαν πατέρας. Ξέρω πως δεν είμαι ο μπαμπάς του, αλλά λειτουργώ ως πατέρας.
Έως τα 8 έχει περάσει τόσα πολλά. Περισσότερα από ο μέσος ενήλικας, σε τόσους διαφορετικούς τομείς».
Το video συνεχίζει με τον Miguel να λέει στον Isaiah πως «σήμερα είναι η μέρα. Όλες αυτές οι προπονήσεις που έκανες, όλα τα τουρνουά στα οποία πήρες μέρος, ήταν για αυτήν την ημέρα. Το πρωτάθλημα πάλης της Νέας Υόρκης».
Στα χρόνια που είναι μαζί, ο μικρός έχει γίνει ένας από τους πιο ανταγωνιστικούς παλαιστές, στην ηλικία του.
Σε μια σεζόν, είχε ρεκόρ 18-1. Ο Rodriguez ακούγεται να λέει στους παλαιστές του πως «πιστεύουμε σε εσάς. Ξέρετε γιατί; Διότι δουλέψατε πάρα πολύ σκληρά, για να βρεθείτε εδώ σήμερα».
Αν μη τι άλλο, όλοι ξέρουν πως σημασία έχει η προσπάθεια. Όχι το αποτέλεσμα.
«Μου έχει πει «κόουτς θέλω να κάνω παιδιά» ή «κόουτς θα πάω στο κολέγιο» και ότι θέλει να γίνει καθηγητής. Φοβάμαι πως αν βγει εκεί έξω και διαπιστώσει πώς είναι η ζωή, δεν θα γίνει ο άνδρας που μπορεί να γίνει», αποκαλύπτει ο Rodriguez.
Το ίδιο βράδυ, πηγαίνουν σε μια εκδήλωση του οργανισμού Kids helping Kids, στην οποία πρόκειται να τιμηθεί ο Isaiah.
Στο λόγο που βγάζει, λέει πως «γεννήθηκα χωρίς πόδια. Αλλά είναι ΟΚ, γιατί ο Θεός με έκανε έτσι. Απολαύστε το βράδυ σας»!
Το ντοκιμαντέρ καταλήγει στο ότι η ουσία όσων θα δείτε, δεν έχει να κάνει με το σώμα του νεαρού, αλλά με το δέσιμο που υπάρχει.
«Μου δίνει αγάπη, του δίνω αγάπη. Ο κόουτς πραγματικά σημαίνει πολλά στην καρδιά μου. Με προστατεύει και μου αρέσει ο τρόπος που το κάνει». Ο Rodriguez σχολιάζει πως «ξέρει ότι δεν θα αφήσω να του συμβεί τίποτα. Πως θα είμαι πάντα στη ζωή του. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τον αφήσω να φύγει».
ΠΗΓΗ : http://fanpage.gr
Διαβάστηκε στο :fumara.gr
SuperMomRocks 