από Έλενα Μπούλια

Η μαμά-blogger Janie Porter αποφάσισε να εκφράσει και να εξηγήσει την σύγχυσή της σχετικά με το αμφιλεγόμενο ζήτημα του δημόσιου θηλασμού, σε ένα κείμενο που προβληματίζει: Θα πρέπει οι μαμάδες να καλύπτονται με κάτι όταν θηλάζουν δημόσια ή όχι; Η Porter, δηλώνει ανοιχτά ότι δεν θέλει να βλέπει τους γυμνούς μαστούς μια γυναίκας που θηλάζει. Δεν συμφωνούν, όμως, όλοι με αυτή την άποψη. Εξάλλου, ο θηλασμός αποτελεί την πλέον φυσική αλλά και ιερή πράξη αγάπης. Διαβάστε την ενδιαφέρουσα άποψή της και πείτε μας την δική σας στο τέλος του κειμένου. –

«Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να ανοίξει πόλεμο κατά του δημόσιου θηλασμού. Είναι απλά μία προσπάθεια εκ μέρους μου να πω: Δεν το καταλαβαίνω. Υπάρχουν τόσες διαφορετικές φωνές σχετικά με το κίνημα του δημόσιου θηλασμού και πραγματικά πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά. Για εμένα, όμως, είναι λες και εθελοτυφλούμε.

Αγαπητές θηλάζουσες μαμάδες.

Θα σας πω απλά αυτό που σκέφτεται ο καθένας.

Γιατί τόση διαμάχη σχετικά με τον δημόσιο θηλασμό;

Σοβαρά τώρα.

Είναι τόσο δύσκολο να καλυφθείτε;

Ο ξένος κόσμος δεν θέλει να βλέπει την θηλαία άλω σας (ορίστε, το είπα).

Δεν καταλαβαίνω τι το προσβλητικό σας λέω.

Κοιτάξτε, το καταλαβαίνω. Έχω θηλάσει όλα τα παιδιά μου, οπότε καταλαβαίνω πλήρως ότι το να καλύπτεσαι συνέχεια δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Στην αρχή, είναι. Όταν, όμως, το μωρό φτάσει τους 6 μήνες, είναι αρκετά μεγάλο για να καταλαβαίνει ότι δεν του αρέσει να έχει μία κουβέρτα στο πρόσωπό του ενώ τρώει, οπότε η όλη διαδικασία του θηλασμού μετατρέπεται σε μία μικρή μάχη.

Έχω βρεθεί στην θέση σας. Σας καταλαβαίνω.

Έχω θηλάσει τα παιδιά μου στη μέση μιας κατάμεστης αίθουσας εστιατορίου, στην παραλία, σε ιατρεία, στην βιβλιοθήκη, στο αεροδρόμιο, στο σούπερ μάρκετ, σε αμέτρητα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Κάποια φορά χρειάστηκε να καθίσω και στην άκρη ενός πεζοδρομίου για να θηλάσω το μωρό μου.

Πάντα, όμως, κατάφερνα να έχω ένα σεντονάκι, ένα μαντήλι ή έστω να φοράω μία φαρδιά μπλούζα για να καλύπτει την γυμνή θηλή μου, ενώ τα παιδιά μου έτρωγαν.

Πραγματικά, είναι τόσο δύσκολο;

Κατανοώ απόλυτα τη σημασία του να θεωρείται ο θηλασμός κάτι απόλυτα φυσικό και να διαδοθεί η ευαισθητοποίηση ότι ταΐζουμε τα παιδιά μας. Το οποίο, φυσικά, είναι περισσότερο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο.
Σας νιώθω απόλυτα. Και είμαι με το μέρος σας.

Αλλά ας σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι εν έτει 2015 έχετε κάποιο στίγμα για να πολεμήσετε. Στις μέρες μας, όταν λες σε κάποιον ότι θηλάζεις, δέχεσαι κομπλιμέντα και θαυμασμό. Δεν ζούμε στη δεκαετία του ’50, όταν οι εταιρείες παραγωγής βρεφικών γαλάτων λάνσαραν διαφημίσεις κατά του θηλασμό, για να ενισχύσουν τις πωλήσεις τους, με αποτέλεσμα οι περισσότερες γυναίκες να παίρνουν χάπια μετά τον τοκετό για να διακόψουν τη παραγωγή γάλακτος.

Τα πράγματα σήμερα είναι εντελώς διαφορετικά.

Και, αν μη τι άλλο είναι άδικο να στιγματίζονται οι γυναίκες που δεν θηλάζουν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να βλέπω τα γυμνά στήθη σας. Δεν θέλω ούτε ο άντρας μου να τα βλέπει, ούτε ο γιος μου που δεν έχει πάει καν ακόμα στο σχολείο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ τον θηλασμό κάτι σεξουαλικά προκλητικό. Σημαίνει ότι ένα γυμνό στήθος, για τους περισσότερους ανθρώπους στην κουλτούρα μας, μεταφέρει σεξουαλικά μηνύματα. (Λυπάμαι, είναι αλήθεια. Είτε έχεις ένα μωρό κολλημένο πάνω του, είτε όχι), Και, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, όσα παιδιά κι αν έχεις να τρώνε πάνω στον γυμνό μαστό σου, το γεγονός ότι το στήθος συνεχίζει να αποτελεί «γυμνό» δεν αλλάζει στην κοινωνία μας.

Ναι, το στήθος σας είναι όμορφο. Ναι, ταΐζει τα μωρά σας. Ναι, αυτό είναι κάτι φυσικό.

Αλλά, ξέρετε κάτι;

Ήταν η μήτρα σας που βοήθησε στο να γεννηθούν αυτά τα μωρά. Δεν βλέπω να την μοστράρετε πουθενά.

Μπορεί να φταίω εγώ. Μπορεί να είμαι αφελής. Μπορεί να προσπαθείτε να αποδείξετε κάτι που εγώ απλά δεν καταλαβαίνω. Η κάθε γυναίκα γίνεται μαμά με τον δικό της τρόπο και αυτό είναι υπέροχο. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι σπουδαίο το ότι κάθε μαμά είναι διαφορετική.

Όπως και να έχει, όμως, αυτή είναι η δική μου άποψη: Εκτός κι αν είστε η αδερφή μου, η μαμά μου ή η κολλητή μου, ειλικρινά θα το εκτιμούσα να μην βλέπω τα γυμνά σας στήθη. Λυπάμαι.

Μη σταματάτε, λοιπόν.

Θηλάστε τα παιδιά σας στην παιδική χαρά, στο εμπορικό κέντρο, στη μέση της εκκλησίας (το έχω κάνει). Θηλάστε τα μέχρι τα 4, δεν με αφορά (μπράβο σας κιόλας, αν το κάνετε!).

Αλλά μη με μισείτε επειδή δεν θέλω να βλέπω τα γυμνά σας στήθη.

Με εκτίμηση,

Μία πρώην θηλάζουσα μαμά, που απλά δεν το καταλαβαίνει.»

Πηγή: shejustglows.com

Διαβάστηκε στο www.mama365.gr

Γράφει η Tonia.

Σε έπιασαν οι πόνοι άγρια χαράματα και φεύγεις άρον-άρον για το μαιευτήριο.. Ποιον να προλάβεις να πρωτοενημερώσεις; Τον γιατρό; Τους γονείς σου; Τα πεθερικά; Κουνιάδες και αδελφάδες; Σίγουρα τους μισούς θα τους ξεχάσεις.. Όλοι θέλουν να είναι εκεί κοντά σου… Να αγωνιούν μαζί σου, έξω από την πόρτα της αίθουσας τοκετού! Σε περίπτωση καισαρικής, τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα.. Ξέρουν όλοι ώρα, μέρα, τόπος και απλά συναντιούνται στο σαλονάκι…! Και στις 2 περιπτώσεις, συμβαίνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα..

Με το που γίνεις λοιπόν μανούλα και με την βούλα πλέον, και βάλουν το καρτελάκι σε σένα και στο μωρό σου, ήδη μετράς τις

πρώτες ώρες της μητρότητας!! Σε πάνε στο δωμάτιο σου και αν είσαι τυχερή πας σε ώρα που δεν έχει επισκεπτήριο, άρα δεν υπάρχει και καθόλου κόσμος σε διαδρόμους και δωμάτια!! Σε τακτοποιούν, σε καλωδιώνουν (σε περίπτωση καισαρικής) και ξεκινάνε σιγά σιγά να μπαίνουν μέσα να σε συγχαρούν, να σε φιλήσουν, να σε ρωτήσουν για το μωρό (σίγουρα σε ποιον μοιάζει), και να σου αφήσουν τα πεσκέσια τους!! Που εκτός από αρκουδάκια και μπαλόνια, φέρνουν γλυκά και λουλούδια..!

Σου μιλάνε όλοι ταυτόχρονα! Ακούς δεκάδες ερωτήσεις το λεπτό και όλοι περιμένουν απάντηση.. Σε ρωτούν πως νιώθεις που έγινες μαμά, εάν σου έδωσαν να κρατήσεις το μωρό σου, εάν πονάς και πολλές άλλες ερωτήσεις…. Δεν αντιλέγω είναι ενδιαφέρον (ωραίο ενδιαφέρον), αλλά εσύ βρίσκεσαι σε μια σύγχυση, δεν ξέρεις ποια είσαι, τι νιώθεις, πως νιώθεις κ πρέπει να απαντήσεις σε όλους… Και  να πεις τι; Γιατί ξέρεις μήπως εσύ πως νιώθεις που έγινες μανούλα; Αφού όλα μέσα σου είναι μπερδεμένα… Αρχικά δεν  πιστεύεις τι έχει γίνει, κοιτάς το μωρό σου με μια απορία ζωγραφισμένη στα μάτια σου και αναρωτιέσαι «τώρα αυτό είναι δικό μου;;»… Νιώθεις ότι πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και ταυτόχρονα ότι βυθίζεσαι σε έναν ωκεανό άγχους! Και ας μην αναφερθώ στις ορμόνες!!

Κοιτάζεις το μικρό πλασματάκι και δεν μπορείς να καταλάβεις πως αυτό το βρεφάκι χώραγε μέσα στην κοιλία σου..!!!  Θες απλά να το κοιτάς! Δεν χορταίνεις να το κοιτάς!

Και ξαφνικά επανέρχεσαι πάλι στην πραγματικότητα!! Και συνεχίζεις να ακούς ερωτήσεις.. Απλά χαμογελάς πλατιά σε όλους και ξεκινάς να μιλάς για όλα.. Όχι για αυτά που σε ρωτάνε! Αλλά για αυτά που νιώθεις, για αυτά που έζησες!!!

Πηγή:bloggologies.blogspot.gr

Τα δύο αδέλφια,ο Νώε και ο Λουκάς,είναι αχώριστοι κάτι το οποίο εξηγεί και το πώς κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν ένα τρίαθλο μαζί,με τον Νώε να σπρώχνει και να τραβάει τον παράλυτο αδελφό του μέχρι το τέλος.

Ο Λουκάς που είναι ηλικίας 6 ετών πάσχει από ένα σπάνιο γενετικό νόσημα που ονομάζεται νευροπάθεια Lissencephay. Η πάθηση αυτή επηρεάζει αρκετά τις κινητικές του ικανότητες με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περπατήσει,να μην μπορεί να κάτσει,όπως και να μιλήσει ή να φάει μόνος του χωρίς βοήθεια.Όμως όλα αυτά δεν εμπόδισαν ποτέ τον οχτάχρονο αδελφό του,Νώε,από το να παίξουν μαζί,να κάνουν ποδήλατο ή σκι μαζί,ακόμη και να ολοκληρώσουν ένα τρίαθλο μαζί.

«Όλα μου αρέσουν σ’αυτόν.Είναι τέλειος. Είναι ακριβώς όπως όλα τα παιδιά εκεί έξω» είπε ο Νώε.Και οι δυο έχουν την συνήθεια να παρακολουθούν μαζί κινούμενα σχέδια.

Αυτή η στάση ζωής είναι που έκανε τα δυο παιδιά να προπονηθούν μαζί για τρεις μήνες,με τον Νώε να τραβάει τον Λουκά για 200 μέτρα στην θάλασσα,με τον Νώε να κάνει ποδήλατο μαζί του για άλλα 200 μέτρα και να τέλος να σπρώχνει τον αδελφό του στο τρέξιμο για ένα μίλι.Το αποτέλεσμα;τα αγόρια κατάφεραν να τερματίσουν με χρόνο μόλις 54 λεπτά.

Η μητέρα τους είπε στην New York Daily News πόσο περήφανη είναι για τα αγόρια της.»Ήταν μια εμπειρία λίγο ψυχοφθόρα αλλά ταυτόχρονα και συναρπαστική.Στα σίγουρα είμαστε πολύ περήφανοι.Σαν γονείς ήταν απίστευτο να βλέπουμε ένα τόσο συγκινητικό θέαμα.Είναι αχώριστοι και πάντα είχαν αυτό το απίστευτο συναισθηματικό δέσιμο.Όταν ο Νώε μπαίνει στο δωμάτιο βλέπουμε τα μάτια του Λουκά να λάμπουν».

Πηγή:The Independent

Διαβάστηκε στο :www.tilestwra.com

Μέσα σε κάθε εικόνα, σε κάθε βήμα, σε κάθε πρόβλημα και σε κάθε ασχήμια, μέσα στη γκρίνια, τη ρουτίνα, τα άγχη μα και σε κάθε θλίψη, υπάρχει και μια άλλη όψη. Μπορεί να είναι μια στιγμή,  μια κίνηση, μια σκέψη. Μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα. Μπορεί ακόμη και ένα γέλιο, ήσυχο, τρανταχτό ή απλά ανακουφιστικό. Η άλλη όψη υπάρχει!

Χμ … Υπάρχει πράγματι; Μπορούμε άραγε να αλλάξουμε τα πράγματα; μπορούμε να αλλάξουμε έστω απλά τις στιγμές; Και αν όντως μπορούμε, είναι αυτό αρκετό;

Δείτε το υπέροχα τρυφερό φιλμάκι του Carlos Lascano που βρήκαμε και μιλάει ακριβώς γι’ αυτό. Για τις μικρές αισιόδοξες στιγμές που υπάρχουν παντού. Για τις μικρές αλλαγές που μπορεί να φέρουν τις μεγάλες. Ή και όχι. Σίγουρα όμως σε αλλάζουν, έστω για λίγο κι αυτό είναι κέρδος!

  Φτιάξε τον κόσμο όπως τον θέλεις. Φτιάξε τη ζωή σου όπως τη θέλεις. Ναι είναι δύσκολο. Ναι, πολλές φορές μοιάζει ή είναι ακατόρθωτο. Πολλές φορές όμως, απλά γίνεται… Όλγα Χατζηχρίστου / Ιούλιος 2014 (Το βίντεο πρωτοείδαμε εδώ.) Το είδαμε και εδώ: mikroimegaloi.gr