Έχω χωρίσει εδώ και 1 χρόνο με συναινετικό διαζύγιο και έχω δυο παιδιά, το ένα 12 και το άλλο 15 ετών.
Η ιστορία μου ξεκινά 16 χρόνια πριν όταν γνώρισα τον πρώην άντρα μου. Τον ερωτεύτηκα, τον αγάπησα και του παραδόθηκα. Άνευ όρων.
Στην αρχή όλα ήταν ρόδινα, ειδυλλιακά. Ένιωθα ότι με αγαπούσε. Παντρευτήκαμε. Δεν είχα να σκεφτώ πολλά, ήταν ο ιδανικός. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Αναρωτιόμουν τι είχα κάνει για ν” αξίζω τόση ευτυχία. Θα γερνούσα μαζί του, τελεία και παύλα.
Μετά τον γάμο άρχισε σιγά-σιγά ν” αλλάζει. Υπήρχαν από την αρχή διαστήματα που όταν νευρίαζε σταματούσε να μιλάει. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε. Στην αρχή αυτό κρατούσε 1-2 μέρες αλλά σταδιακά έφτασε να διαρκεί μια βδομάδα. Εγώ τον συγχωρούσα και έκανα υπομονή. «Θ” αλλάξει, θα το ξεπεράσει,» έλεγα.
Όταν τον ρωτούσα για την συμπεριφορά μου έλεγε ότι είναι νευρικός και να μην του μιλάω όταν τον βλέπω έτσι, ότι θα του πέρναγε. Έτσι λοιπόν και έκανα.
Θύμωνε με το παραμικρό κι εγώ έπρεπε να είμαι υπομονετική.
Με τον καιρό, άρχισε να μου λέει ότι ήταν παραδοσιακός, ότι η γυναίκα έπρεπε να είναι ένα βήμα πίσω και ότι ο άνδρας κάνει κουμάντο στο σπίτι. Εκείνος πρέπει να έχει τον έλεγχο των οικονομικών επειδή οι γυναίκες δεν ξέρουν. Του παρέδιδα λοιπόν όλο τον μισθό μου κάθε μήνα, έπρεπε να τον ρωτάω για όλα και δεν μπορούσα ν” αποφασίσω τίποτα μόνη μου. Δεν έπρεπε να παίρνω πρωτοβουλίες. Όταν ρωτούσα για τα οικονομικά μας η απάντηση που έπαιρνα ήταν πάντα, «δεν ξέρεις εσύ, τι να σου εξηγώ…»
Για να είμαστε ευτυχισμένοι, έπρεπε να μην μιλάω, να μην αντιδρώ. Ότι αποφάσιζε εκείνος ήταν το σωστό. Ακόμα και το που να πάμε διακοπές το αποφάσιζε εκείνος.
Οι γονείς του επενέβαιναν στα πάντα, ιδιαίτερα στο μεγάλωμα των παιδιών. Αφού όμως μας βοηθούσαν, τους επέτρεπε να έχουν άποψη. Όταν έφερνα εγώ αντίρρηση σε κάτι με αποκαλούσαν τρελή. Όταν μάλωνα τον γιο μου που δεν μάζευε τα παιχνίδια του, μου έλεγαν ότι ο Θεός δεν έπρεπε να μου δώσει παιδιά. Ο σύζυγος μου παρακολουθούσε, συμφωνούσε σιωπηλά και δεν τους έβαζε ποτέ όριο. Τα όρια ήταν μόνο για “μένα.
Άρχισα να συμβιβάζομαι ακόμα πιο πολύ. Από κάποιο σημείο και μετά δεν έβρισκα ότι το ν” αντιδρώ είχε κάποιο νόημα. Δεν άντεχα τους καβγάδες και τις φασαρίες. Έγινα λοιπόν πρόβατο, όπως έλεγε εκείνος και ήμασταν ευτυχισμένοι. Τα διαστήματα όμως της σιωπής δεν σταμάτησαν. Η εβδομάδα έγινε μήνας και ο ένας μήνας έγινε δυο…
Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Εγώ συμβιβασμένη και υποταγμένη σε όλα. Όσο δεν μιλούσα όλα ήταν καλά.
Μετά από δυο εγκυμοσύνες, κάποια παραπανίσια μου κιλά άρχισαν να τον ενοχλούν. Στην αρχή μου την έλεγε χαριτολογώντας. Μετά άρχισε να με κοιτάει με αηδία και οι προσβολές όλο και μεγάλωναν.
Χοντρή…μπάζο…χαζή…ήταν λέξεις που άκουγα συχνά. Μέσα μου όμως ακόμα πίστευα ότι θ” αλλάξει. «Σ” αγαπάει βρε κουτή, σε πειράζει. Δώστου κάτι παραπάνω. Ξεπέρασε τον εαυτό σου και θα δεις, θ” αλλάξει,» έλεγα στον εαυτό μου. Τα ψίχουλα που μου έδινε τα νόμιζα αγάπη. Ακόμα και όταν με προσέβαλε το έβλεπα εγώ γι” αγάπη. Είχα πέσει σ” ένα λήθαργο και έβλεπα μόνο αυτό που εκείνος ήθελε να δω.
Ώσπου ήρθε ένας θάνατος να μου ανοίξει τα μάτια…να με ξυπνήσει. Έπρεπε να χάσω τον πατέρα μου για να δω γύρω μου..Ακόμα θυμάμαι να περπατάω μόνη μου ως το μνήμα κλαίγοντας και να μην έχω κάπου να στηρίξω το κεφάλι μου επειδή εκείνος θεώρησε ότι στην θέση μου δεν θα ήθελε κανέναν δίπλα του.
Οι δικοί του ούτε στην κηδεία δεν ήρθαν. Η αδελφή του ούτε ένα τηλέφωνο για συλλυπητήρια δεν έκανε.
Αυτό ήμουν λοιπόν…ένα ανύπαρκτο πλάσμα μέσα στην οικογένεια τους. Ή νύφη που της κατέβασαν το κεφάλι επειδή αυτό ήταν το σωστό. Το πλάσμα που τους έκανε να αισθάνονται δυνατοί.
Έπεσα σε κατάθλιψη. Πάχυνα ακόμα πιο πολύ και όσο πάχαινα, τόσο πιο πολύ του προκαλούσα αηδία. Είχα παραιτηθεί απ” όλα Δεν μ” ένοιαζε τίποτα. Πήγαινα στην δουλειά με φόρμες και αθλητικά. Παράτησα εντελώς τον εαυτό μου. Εκείνος δε, με την δικαιολογία της κρίσης δεν μ” άφηνε να ξοδέψω ούτε ένα ευρώ. Έπεσα ακόμα πιο κάτω. Ώσπου μια μέρα, κοιτώντας με με αηδία μου είπε ότι είμαι ανύπαρκτη.
Έχασα τα κιλά και προσπάθησα να ξανασηκωθώ. Άρχισα να φέρνω αντιρρήσεις, να λέω τη γνώμη μου και να χρησιμοποιώ την λέξη «όχι». Έπαψα να είμαι πρόβατο. Έτσι άρχισαν και οι καβγάδες. Όσο περισσότερο σήκωνα το ανάστημα μου, τόσο εκείνος νευρίαζε. Τα διαστήματα σιωπής άρχισαν να ξεπερνούν τους 6 μήνες. Ακόμα όμως και τότε πίστευα ότι θ” αλλάξει.
Πάλεψα μια 5ετία να σώσω τον γάμο μου επειδή, παρόλα αυτά τον αγαπούσα ακόμα. Πέρασα 5 χρόνια προσβολών και ξύλου επειδή μου άξιζε. Επειδή τον ανάγκαζα να με χτυπήσει με την προκλητική συμπεριφορά μου. Και όμως συνέχιζα να τον αγαπώ. Έλεγα ακόμα και τότε ότι θ” αλλάξει και ότι θα γινόντουσαν τα πράγματα όπως πρώτα.
Όχι…τίποτε δεν γίνεται όπως πρώτα. Κανένας δεν αλλάζει.
Ένα βράδυ μετά από ένα καβγά του είπα να φύγει από το σπίτι. Και έφυγε…
Δεν έκλαψα, δεν έτρεξε ούτε ένα δάκρυ από τα μάτια μου. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Έτσι έπρεπε να γίνει. Είχαμε τελειώσει.
Εκείνο που όμως μετάνιωσα ήταν η τυφλή εμπιστοσύνη που του είχα. Ακόμα και όταν με χτύπησε. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι μπορεί να είχε κάποια άλλη.
Ακόμα και όταν έβρισκα τις τρίχες της στον νιπτήρα μου. Ναι…το ξέρω. Είμαι μεγάλο κορόιδο.
Για 5 χρόνια η ζωή μου ήταν ένα μαρτύριο κi εκείνος μου έριχνε όλο το φταίξιμο. Προσπαθούσε με εκφοβισμό και ψυχολογική βία να με αναγκάσει να φύγω από το σπίτι για να μπορέσει να ζήσει με τον καινούριο έρωτα στη ζωή του.
Όλες τις λεπτομέρειες γι” αυτή τη σχέση τις έμαθα αφού βγήκε το διαζύγιο. Μέχρι να βγει, με τους δικούς του όρους πάντα, τήρησε σιγή ιχθύος. Φοβόταν ότι δεν θα του δώσω το διαζύγιο; Ότι θα διεκδικήσω μεγαλύτερη διατροφή;
Και γιατί εγώ πρέπει να σιωπήσω πάλι; Ποιος θα μου φέρει πίσω τα χρόνια που αφιέρωσα σ” έναν άνθρωπο που δεν άξιζε ούτε τα μισά απ” όσα του έδωσα; Γιατί εγώ πρέπει να δεχτώ ότι τα παιδιά μου θα βλέπουν την γυναίκα που έγινε η αιτία να περάσω όλη αυτή την ψυχολογική βία για να είναι εκείνη καλά; Αν είχα υποκύψει στον πειρασμό να δώσω τέλος στην ζωή μου όπως είχα σκεφτεί, θα χόρευαν πάνω από το μνήμα μου;
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι άδικη, είναι όμως σκληρή.
Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να ξεπεράσω αυτή την ιστορία.
Να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου και νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα το καταφέρω.
Πονάει όμως.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Εύα
SuperMomRocks 