Αρχείο

All posts for the day 13 Ιουλίου 2015

Τα υιοθετημένα παιδιά εμφανίζουν υψηλότερο δείκτη IQ από αυτά που μεγαλώνουν με τους βιολογικούς τους γονείς

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-ΠΑΙΔΙ (1)

Τα παιδιά που έχουν υιοθετηθεί, τείνουν να έχουν υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (IQ) σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που έχουν τους βιολογικούς γονείς τους, σύμφωνα με μια νέα αμερικανoσουηδική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή κλινικής ψυχολογίας Έρικ Τουρκχάιμερ του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών» (PNAS) των ΗΠΑ, ανέλυσαν στοιχεία για δύο μεγάλες ομάδες αδελφών. Όλοι οι νέοι είχαν κάνει τεστ νοημοσύνης σε ηλικία 18 έως 20 ετών, στο πλαίσιο της κατάταξής τους στο στρατό.

Ο μέσος δείκτης νοημοσύνης στα τεστ IQ είναι 100. Όπως διαπιστώθηκε, οι υιοθετημένοι εμφάνισαν μέση επίδοση σχεδόν 97, έναντι μέσου IQ 92 όσων είχαν ανατραφεί από τους βιολογικούς γονείς τους. Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι το να είναι κανείς υιοθετημένος, σχετίζεται με μια αύξηση κατά τέσσερις έως πέντε μονάδες στον δείκτη νοημοσύνης.

Η βελτίωση αυτή δεν θεωρείται αμελητέα, σύμφωνα με τους ερευνητές, καθώς αντιστοιχεί σε μια αύξηση κατά 10% περίπου στις νοητικές ικανότητες σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η κύρια αιτία γι’ αυτό το πλεονέκτημα φαίνεται να είναι το ανώτερο μορφωτικό και κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο των θετών γονιών, κάτι που στη συνέχεια έχει θετική αντανάκλαση και στο υιοθετημένο παιδί.

Μια άλλη ολλανδική επιστημονική έρευνα, με επικεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λέϊντεν Μαρίνους βαν Ίλζεντορν, έδειξε ότι τα υιοθετημένα παιδιά που προέρχονται από χαμηλού επιπέδου ορφανοτροφεία, μπορούν -μετά την υιοθεσία τους από μορφωμένους γονείς- να βελτιώσουν θεαματικά τον δείκτη νοημοσύνης τους, κατά 15 μονάδες ή και περισσότερο, σε σχέση με τα άλλα παιδιά που παραμένουν στο ορφανοτροφείο.

Οι δύο μελέτες δείχνουν ότι, κατά μέσο όρο, οι γονείς που προχωρούν σε υιοθεσία, έχουν 30% υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο σε σχέση με τους βιολογικούς γονείς. Κάθε πρόσθετη «μονάδα» μόρφωσης των θετών γονιών «μεταφράζεται» σε 1,7 έως 1,9 μονάδες υψηλότερη νοημοσύνη για το υιοθετημένο παιδί.

Μάλιστα, όπως είπε ο Έρικ Τουρκχάιμερ, στις σπάνιες περιπτώσεις που ένα παιδί υιοθετήθηκε από οικογένεια με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, παρατηρήθηκε το ασυνήθιστο φαινόμενο ο δείκτης νοημοσύνης του μετά από μερικά χρόνια να είναι χαμηλότερος.

Ο αμερικανός ψυχολόγος είχε προκαλέσει αίσθηση το 2003, με μια πρωτοποριακή έρευνά του, η οποία έδειχνε ότι ναι μεν υπάρχει επίδραση των γονιδίων στο IQ, αλλά εξαρτάται και από την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας στην οποία μεγαλώνει ένα παιδί. Αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων επιβεβαιώνεται και από τη νέα μελέτη του για τα υιοθετημένα παιδιά.

«Όσο πιο μορφωμένοι είναι οι γονείς που έκαναν την υιοθεσία, τόσο μεγαλύτερο είναι το πλεονέκτημα για το υιοθετημένο παιδί. Ακόμη κι αν υπάρχουν γενετικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, η βελτίωση του περιβάλλοντος βοηθά τη νοητική ικανότητα του παιδιού», δήλωσε ο καθηγητή κλινικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένα μορφωμένο ζευγάρι που υιοθετεί ένα παιδί, του δίνει ένα πολύ πιο υποστηρικτικό περιβάλλον, με περισσότερες συζητήσεις, βιβλία, επισκέψεις σε μουσεία, βοήθεια στο σχολείο και γενικότερα με περισσότερες ευκαιρίες και κίνητρα για μάθηση και «ξύπνημα» του μυαλού. Επίσης, οι συνήθως αυξημένες φιλοδοξίες των μορφωμένων γονιών για τα παιδιά τους, ωθούν ένα υιοθετημένο παιδί να βάλει τα δυνατά του για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες.

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Πηγή: www.huffingtonpost.gr

5 συμβουλές για τις μαμάδες που δουλεύουν από το σπίτι

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou
ergazomeni-mitera_680_297114_301933
Για τις μανούλες η δουλειά από το σπίτι είναι ένας έξυπνος τρόπος και για να βρίσκονται κοντά στο μωράκι τους και για να συνεχίσουν την επαγγελματική τους ζωή. Φυσικά για να συμβεί αυτό θα πρέπει το είδος της εργασίας σας να το επιτρέπει, αλλά και εσείς να είστε πολλή οργανωμένη, ώστε να τα καταφέρετε.Ας δούμε μερικές συμβουλές:
  • Ντυθείτε. Φυσικά και δεν χρειάζεται να φορέσετε μέσα το σπίτι τις γόβες σας, αλλά τουλάχιστον βγάλτε τις πυτζάμες.! Φορέστε άνετα καθημερινά ρούχα και ξεκινήστε τη δουλειά σας.
  • Θέστε στόχους. Χωρίς το αφεντικό πάνω από το κεφάλι σας και με το παιδί να απαιτεί την προσοχή σας, είναι πιθανόν να περάσει η μέρα χωρίς να έχετε κάνει απολύτως τίποτα. Γι΄ αυτό καθημερινά θέστε ρεαλιστικούς στόχους σχετικά τη δουλειά σας και προσπαθήστε να τους πετύχετε.
  • Κρατήστε επαφή με τους συναδέλφους σας. Μπορεί να μην τους βλέπετε πλέον καθημερινά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επικοινωνείτε μαζί τους. Επειδή δουλεύετε από το σπίτι, δεν είναι ανάγκη να αποκοπείτε από το εργασιακό σας περιβάλλον.
  • Οργανώστε το χώρο σας. Βρείτε το χώρο που θα δουλεύετε μέσα στο σπίτι και οργανώστε τον έτσι ώστε να έχετε εκεί όλα όσα χρειάζεστε για να μπορείτε να δουλέψετε αποδοτικά.
  • Εκμεταλλευτείτε το χρόνο σας. Η δουλειά από το σπίτι σας παρέχει την ευκαιρία να διαχειρίζεστε καλύτερα τον χρόνο σας.Μπορείτε, για παραδειγμα να δουλευετε όταν το μωρό κοιμάται κλπ. Φροντίστε να είστε ευέλικτη και να αξιοποιείτε τον χρόνο σας, όσο καλύτερα μπορείτε.

Πηγή: www.mother.gr

 

Το ζευγάρι και η σχέση του, και πώς επηρεάζει την ψυχολογία, ισορροπία και ανάπτυξη του παιδιού

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou

Happy couple in love with painted smiley holding red heart

Tζίνα Θανοπούλου 

Ψυχο-εκπαιδευτική Σύμβουλος, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

 

Ένα σημαντικό ψυχοκοινωνικό θέμα της εποχής μας είναι o σημαντικός ρόλος που παίζει η ποιοτική σχέση του ζευγαριού που έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στη διαμόρφωση της ψυχολογικής τους υγείας, ισορροπίας και ανάπτυξης.

Η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της ζωής των παιδιών, της ψυχολογικής, κοινωνικής, πνευματικής, σωματικής τους εξέλιξης. Καλό θα ήταν λοιπόν να προβληματιστεί το ζευγάρι πολύ πριν κάνει παιδιά, ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και μετά την απόκτηση του πρώτου παιδιού και των υπολοίπων που θα ακολουθήσουν.

Η ανάληψη της «Γονεϊκής Ταυτότητας» προϋποθέτει όχι μόνο την ικανότητα της αναπαραγωγής, αλλά και την ικανότητα, τη διάθεση, την απόφαση να το μεγαλώσεις σωματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, πνευματικά, και να το διαπαιδαγωγήσεις ισορροπημένα.

Η σωστή διαπαιδαγώγηση εξαρτάται αρχικά από την πρόθεση των ατόμων που αποτελούν το ζευγάρι να δουλέψουν σκληρά πάνω στην επικοινωνία τους, στο μοίρασμα των διαφόρων ρόλων και υποχρεώσεων, στις παραχωρήσεις που κάνει ο ένας για τον άλλο, στην εξέλιξη της ατομικής και κοινής τους ζωής, στην συγχώρεση λαθών και στα μαθήματα που πρέπει να παίρνουν ο ένας από τον άλλο και οι δυο από τα παιδιά τους.

Αξίζει να αναφερθεί μια πολύ σημαντική μελέτη του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Harvard (Harvard Graduate School of Education) από μία ομάδα διακεκριμένων ψυχολόγων, η οποία αναφέρει ότι το μεγάλωμα και η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών, καθώς και η ποιοτική σχέση του ζευγαριού, καθορίζουν τη συμπεριφορά, ψυχολογική ανάπτυξη, ισορροπία και εξέλιξή τους.

Έτσι τα παιδιά που οι γονείς τους είχαν μια «δύσκολη επικοινωνιακά σχέση», δεν είχαν διάλογο μεταξύ τους, ασκούσαν αρνητική αλληλοκριτική και κάθε είδους βία & υπήρχε γονεική απουσία, ψυχολογική ή/και σωματική, παρουσίαζαν δύο φορές περισσότερο από άλλα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα:

  • Αυξημένη αίσθηση έλλειψης αυτοπεποίθησης
  • Αισθήματα ανασφάλειας
  • Μη προσαρμοστικότητα στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον
  • Υψηλό άγχος
  • Αρνητικό τρόπο σκέψης
  • Υπερ-κινητικότητα, Διάσπαση Προσοχής, Νευρικότητα
  • Αυξημένη αντικοινωνική συμπεριφορά ή και ανάγκη εξάσκησης βίας στον εαυτό και στους άλλους
  • Ψυχοσωματικά προβλήματα.

Επομένως η συμπεριφορά του ζευγαριού επηρεάζει τη μετέπειτα εξωτερική συμπεριφορά των παιδιών (ικανότητα κοινωνικοποίησης, τοποθέτηση και ικανότητα πραγματοποίησης στόχων κ.τ.λ.) αλλά και τα εσωτερικά ψυχολογικά, συναισθήματα ασφάλειας, ηρεμίας, σταθερότητας, αυτοπεποίθησης και ισορροπίας τους.

Παράγοντες που καθορίζουν την ψυχολογική υγεία, ισορροπία και ανάπτυξη των παιδιών

Εκτός από την κληρονομικότητα (περίπου 40%), την προσωπική προδιάθεση (περίπου 40%), καθώς και διάφορες εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες (περίπου 20%) ,παράγοντες ανάπτυξης θεωρούνται επίσης:

Η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού πριν αποφασίσουν να κάνουν παιδιά.Μια ουσιαστική σχέση όπου τα δυο άτομα έχουν έρθει κοντά, μαζί, σαν δυο ολοκληρωμένες αυτοδύναμες οντότητες και έχουν καταστήσει τους εαυτούς τους «κοινωνούς» σε μια «κοινή» προσπάθεια εξέλιξης, ολοκλήρωσης, δημιουργίας. Ένα τέτοιο ζευγάρι που έχει μια ψυχοκοινωνικά ισορροπημένη σχέση, καλή επικοινωνία και με προοπτική εξέλιξης έχει τη δυνατότητα να πάρει συνειδητά την απόφαση να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Η συνειδητοποίηση της περιόδου μετά τον ερχομό του πρώτου παιδιού, όπου οι σύζυγοι μεταβάλλονται σε γονείς και ο γάμος σε οικογένεια. Είναι μια δύσκολη μεταβατική φάση στη ζωή του ζευγαριού, καθώς προκύπτουν νέα συναισθήματα, άγχη, νέες εντάσεις, αλλά πολύ σημαντική για τη μελλοντική εξέλιξη των παιδιών.

Η Γονεικότητα παίζει πολύτιμο ρόλο στην προσωπική και κοινωνική εξέλιξη των ατόμων που αποτελούν το ζευγάρι. Οι νέοι γονείς καλούνται να προσαρμοστούν και να κάνουν «θυσίες» για χάρη των παιδιών τους.

Μια ακόμα σημαντική έρευνα πραγματοποιήθηκε σε χώρες της Ευρώπης (και της Ελλάδας), γύρω από θέματα οικογενειακής θεραπείας, από τους ψυχολόγους, ερευνητές του Πανεπιστημίου Cambridge, Goldberg και Michaels. Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή: «Οι άντρες και γυναίκες που ήταν ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους και τη σχέση με το σύντροφό τους, πριν αλλά και μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, είχαν την δυνατότητα να μεγαλώσουν δύο φορές πιο ισορροπημένα και ψυχικά υγιή παιδιά».

Τέλος, τα παιδιά ζουν και εξελίσσονται με το δικό μας παράδειγμα ζωής και πράξης και όχι μόνο με τα λόγια μας. Εάν θέλουμε να τα βοηθήσουμε και να τα εμπνεύσουμε, ώστε να γίνουν ολοκληρωμένα, ώριμα, ψυχικά και κοινωνικά προσαρμοσμένα, ικανά, δημιουργικά άτομα, πρέπει να αρχίσουμε με το να βοηθάμε, υποστηρίζουμε και να εμπνέουμε εμάς τους ίδιους καθημερινά.

 

Πηγή: www.huffingtonpost.gr

Τhe HELP αλα Ελληνικά

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou

MARY

Kείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Τρεις μπέιμπι σίτερ αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες στα χέρια μιας όχι συνηθισμένης, ελπίζουμε, μαμάς, αλλά μιας μαμάς αφέντρας. Συμπέρασμα: Το Όσκαρ Β΄ γυναικείου ρόλου που κέρδισε η Οκτάβια Σπένσερ για την ταινία The Help (Οι υπηρέτριες), όπου υποδυόταν μία μαύρη νταντά που βίωσε τα πάνδεινα στα χέρια της κατάλευκης κυρίας της, θα μπορούσε να δοθεί και σ’ αυτές, αν οι δικές τους ιστορίες μεταφέρονταν κάποτε στη μεγάλη οθόνη.

Λιόλια, Ρωσία
«Η δουλειά μου στη χώρα μου ήταν παιδαγωγός. Γι’ αυτό και όταν ήρθα στην Ελλάδα ήθελα όσο τίποτε άλλο να δουλέψω ως νταντά. Το μωρό, ο Γιαννάκης, ήταν τότε μόλις πέντε μηνών. Η κυρία στην αρχή φάνηκε άνετη και καλή. Στη συνέχεια ωστόσο αντιλήφθηκα ότι γνώριζε ανά πάσα στιγμή τι έκανα μέσα στο σπίτι. Για παράδειγμα, κάθε φορά που χρειαζόταν να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να αφήνω το μωρό στην κούνια του, χτυπούσε το κινητό μου και η κυρία με ρωτούσε τι κάνω. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και τις ώρες που έφτιαχνα έναν καφέ και καθόμουν για λίγο στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση ή κάθε φορά που το μωρό έκλαιγε, όπως όλα τα μωρά, λίγο παραπάνω. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι όλο το σπίτι ήταν γεμάτο μικροσκοπικές κάμερες: στο σαλόνι, στα δωμάτια, στα μπαλκόνια, στον κήπο, ακόμη και στον καθρέφτη της τουαλέτας! Ξαφνικά, ένιωσα σαν φυλακισμένη. Φοβόμουν τις κινήσεις μου, μετρούσα τα βήματά μου, έτρεμα να πάω ακόμη και στην τουαλέτα. Ένα βράδυ, όταν η κυρία γύρισε στο σπίτι, της είπα ότι θέλω να μιλήσουμε. Της είπα ότι ξέρω για τις κάμερες και της εξήγησα ότι ένιωθα σαν αιχμάλωτη. Εκείνη, πολύ νευριασμένη, μου είπε ότι δεν έχει εμπιστοσύνη σε καμία γυναίκα της ράτσας μου και σε καμία ξένη που αγγίζει το μωρό της. Σαν τρελή, άρχισε να μου λέει ιστορίες για ξυλοδαρμούς μωρών από νταντάδες, για κακοποίηση, για εγκατάλειψη, ακόμη και για δολοφονίες. Όταν της εξήγησα ότι δεν μπορούσα να δουλέψω κάτω από αυτές τις συνθήκες και πως έχω στα χέρια μου δεκάδες συστατικές επιστολές που αποδεικνύουν ότι δεν είμαι δολοφόνος αλλά μία εξαίρετη επαγγελματίας, η εικόνα της έγινε ακόμη πιο τρομακτική: ‘‘Ξέρω τι κάνετε εσείς’’, μου είπε ‘‘Μας δίνετε τηλέφωνα από φίλες σας και τις συστήνετε ως δήθεν πρώην κυρίες σας που έχουν να πουν τα καλύτερα για εσάς. Είστε όλες ψεύτρες και απατεώνισσες’’. Της απάντησα ότι κανείς άνθρωπος δεν αξίζει αυτήν τη συμπεριφορά και πως θα έφευγα το ίδιο κιόλας βράδυ. Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: με άρπαξε από το μπράτσο, με κόλλησε στον τοίχο και μου είπε ότι αν δεν της επέστρεφα τα χρήματα που μου είχε δώσει έως τότε, θα τηλεφωνούσε στο Αλλοδαπών και θα με έδιωχναν την ίδια κιόλας στιγμή από τη χώρα. Συγχρόνως, άνοιξε την πόρτα και με πέταξε έξω με τις κλοτσιές. Για δύο μέρες γύριζα στον δρόμο με τις παντόφλες χωρίς ρούχα και χωρίς λεφτά γιατί, φεύγοντας από το σπίτι, δεν με άφησε να πάρω τίποτα από τα προσωπικά μου αντικείμενα. Την τρίτη ημέρα μου τηλεφώνησε ο κύριος, ο Θεός να τον έχει καλά, δώσαμε ένα ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας, μου έφερε τα πράγματά μου και με διαβεβαίωσε ότι δεν κινδυνεύω. Μου ζήτησε επίσης συγγνώμη για τη συμπεριφορά της γυναίκας του, λέγοντάς μου ότι επειδή είναι νέα μάνα είναι γεμάτη φοβίες. Όχι. Δεν την κατάλαβα ποτέ».

Ισκρίτσα, Βουλγαρία
«Τις πρώτες μέρες, η ζωή μου στη μονοκατοικία έμοιαζε με παραμύθι. Μία κυρία, ένας υπέροχος κύριος και μία τετράχρονη κουκλίτσα. Ωστόσο, τα παράξενα, που κόντεψαν να με οδηγήσουν στην τρέλα, δεν άργησαν να συμβούν. Σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα, η κυρία μού είπε ότι σε όλους μέσα στο σπίτι θα πρέπει να μιλάω στον πληθυντικό, ακόμη και στη μικρή «πριγκίπισσά της». Μου απαγόρευσε επίσης να φοράω τα ρούχα μου και μου αγόρασε κάτι μακριά και φαρδιά φουστάνια τα οποία, όπως έλεγε, θα μπορούσα να αποχωρίζομαι μόνο κατά τις εξόδους μου. Ακόμη, μου επέβαλε να κόψω τα μαλλιά μου κοντά διότι οι τρίχες ήταν ανθυγιεινές για το μωρό και προκλητικές για τον σύζυγό της. Το βράδυ, όταν έπεφτα για ύπνο, κλείδωνε πάντα την πόρτα του υπνοδωματίου μου διότι θα ήταν ανεπίτρεπτο να βγω έξω την ώρα που βρισκόταν εκεί ο κύριος. Μαζί τους στο τραπέζι δεν επιτρεπόταν να καθίσω ποτέ και στον άντρα της έπρεπε να απευθύνομαι μόνο με μία τυπική ‘‘καλημέρα’’, χωρίς το παραμικρό χαμόγελο. Στις καλοκαιρινές διακοπές μού απαγόρευε να πηγαίνω μαζί τους στη θάλασσα γιατί θα ήταν ανεπίτρεπτο να εμφανιστώ με μαγιό και μου επιτρεπόταν να μπαίνω στη θάλασσα ή στην πισίνα μόνο για μία συγκεκριμένη ώρα, το μεσημέρι, όταν εκείνοι ξεκουράζονταν. Κατά τις ημέρες δε της εξόδου μου θα έπρεπε να μακιγιάρομαι και να ντύνομαι μέσα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας, εκτός κι αν ο σύζυγος έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι. Σαν να ήμουν ένα φάντασμα ή, καλύτερα, μια φτηνή αντροχωρίστρα από την οποία κινδύνευε το σπιτικό της. Αυτό το μαρτύριο κράτησε για μένα σχεδόν δύο χρόνια, μέσα στα οποία άρχισα να χάνω τον εαυτό μου. Αποφάσισα να φύγω. Εγώ να δουλέψω ήθελα και να μεγαλώσω το κοριτσάκι που, παρά τη μάνα του, ήταν ένα εκπληκτικό παιδί γεμάτο καλοσύνη και αγάπη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια εκείνου του μικρού παιδιού: ‘‘Κρίτσα, από πριγκίπισσα έχεις γίνει σαν την κακιά μάγισσα του παραμυθιού. Μήπως να πας να βρεις τον πρίγκιπά σου, κι αν θέλεις να πάρεις κι εμένα μαζί;’’»

Ρόσα, Λατινική Αμερική
«Το σπίτι της οικογένειας με τους μεγάλους κήπους, την πισίνα, τα τέσσερα σκυλιά και τα δίδυμα κοριτσάκια, ηλικίας δύο ετών, βρισκόταν σ’ έναν κεντρικό δρόμο των βορείων προαστίων. Το δωμάτιό μου βρισκόταν στο υπόγειο της βίλας. Μία μικρή αποθήκη μ’ ένα παραθυράκι. Κάθε μέρα, έπρεπε να σηκώνομαι στις 7 το πρωί, να αλλάζω τα κορίτσια, να τους ετοιμάζω το πρωινό μόνο με γάλα και δημητριακά, γιατί η κυρία απαγόρευε διά ροπάλου το ψωμί, κι ύστερα να παίζω μαζί τους μέχρι την ώρα που θα ξυπνούσε εκείνη. Στη σχεδόν μία ώρα που καθόταν η κυρία με τα παιδιά καθάριζα τα δωμάτια και τα μπάνια, έκανα ένα γρήγορο ντους για να “ξεβρομίσω”, όπως έλεγε, κι ύστερα, όταν εκείνη έφευγε για την καθιερωμένη πρωινή βόλτα της, εγώ έπαιζα με τα παιδιά. Στην κουζίνα δεν με άφηνε να μπω και για το φαγητό των κοριτσιών είχε μαγείρισσα που ετοίμαζε μόνο διαιτητικά πιάτα! Το μεσημέρι, όταν τα παιδιά κοιμούνταν, καθάριζα τον κήπο και τα καλοκαίρια την πισίνα, και το απόγευμα πηγαίναμε μαζί βόλτα στην παιδική χαρά. Η κυρία  είχε απαγορεύσει εξαρχής να κάνω μπάνιο τα παιδιά, να τα φιλάω και να τα αγκαλιάζω. Αυτά έλεγε ήταν δικές της δουλειές. Εγώ μπορεί να κουβαλάω μικρόβια, έλεγε. Εκείνα τα πλάσματα τ’ αγάπησα πολύ, σαν δικά μου παιδιά. Μαζί μεγαλώσαμε, δίπλα τους έμαθα τι σημαίνει αγάπη και στοργή. Εκείνη όμως δεν τη χώνεψα ποτέ. Ήταν κακιά γυναίκα όχι επειδή σιχαινόταν ό,τι δεν είχε τα λεφτά, το χρώμα και τη γλώσσα της, αλλά επειδή δεν κατάλαβε ποτέ ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη τη μάνα τους. Ποτέ δεν τις πήγε μία βόλτα στο πάρκο, ποτέ δεν έπαιξε μαζί τους με ένα παιχνίδι από τα χιλιάδες που τους κουβαλούσε, ποτέ δεν τους είπε ένα τραγούδι, ένα παραμύθι, μιαν ιστορία αληθινή. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να κάνει φιλανθρωπίες για να τη θαυμάζουν οι φίλες της και κούρες ομορφιάς για να μην κοιτάξει άλλη ο άντρας της. Εγώ προσπαθούσα να δώσω σ’ αυτά τα παιδιά όση αγάπη είχα μέσα μου. Πέντε χρόνια μετά την παραμονή μου στο σπίτι, απ’ όπου είχα ρεπό μόνο τα απογεύματα της Κυριακής, της είπα ότι χρειαζόταν να φύγω για ένα ταξίδι στην πατρίδα μου γιατί είχα άρρωστη την αδελφή μου. Εκείνη μου απάντησε ότι αν έφευγα, θα έφευγα για πάντα. Πως υπήρχαν κι άλλες που περίμεναν στην ουρά για να δουλέψουν δίπλα της και με λιγότερα λεφτά. Έμεινα. Όχι για εκείνη, αλλά για τα παιδιά. Ωστόσο, όταν νιώθεις δούλος κάποιου δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος ούτε απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάς. Αισθάνεσαι δεμένη με βαριές αλυσίδες που μπορεί να πνίξουν ακόμη και τους ανθρώπους που λατρεύεις. Από το σπίτι εκείνο έφυγα κρυφά ένα χρόνο αργότερα κλαίγοντας σαν μικρό παιδί. Το μόνο που πήρα ήταν η αγάπη των κοριτσιών που σήμερα θα είναι ολόκληρες κοπέλες και το μόνο που άφησα ήταν μία φραντζόλα ψωμί μέσα στην ακριβή τσάντα της κυρίας. Ό,τι δηλαδή σιχαινόταν περισσότερο στον κόσμο».

Πηγή: www.babyads.gr

Οι λόγοι που κάποιες φορές πρέπει να λέτε «όχι» στο παιδί σας

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou
thumbnail
Καθώς το μωράκι σας μεγαλώνει και αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο τον κόσμο γύρω του αρχίζει και αποκτά τη δική του άποψη και τα δικά του «θέλω».Τα περισσότερα παιδιά από την ηλικία του 1 ½ έτους μέχρι και 3 χρονών αρνούνται τις περισσότερες φορές να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις σας και επιμένουν σε αυτό που θέλουν. Είναι φυσιολογικό καθώς το διάστημα αυτό το παιδί σας ελέγχει την ύπαρξη των κανόνων και των ορίων, δοκιμάζει τις δυνατότητες του και μαζί με αυτές και τις δικές σας αντοχές!
Σίγουρα δεν είναι σωστό να λέτε όλες τις φορές «όχι» στο παιδί σας αλλά ούτε συνέχεια «ναι» λόγω της πολύωρης απουσίας σας από σπίτι που σας δημιουργεί τύψεις. Είναι σημαντικό το παιδί σας να δέχεται το «όχι» σας και να μην αντιδρά σε αυτό. Διαβάστε λοιπόν, παρακάτω τους λόγους για τους οποίους πρέπει να λέτε που και που μερικά «όχι» στο παιδί σας.
Μαθαίνει ότι δε μπορεί πάντα να έχει αυτό που θέλει. Αυτό θα το βοηθήσει αργότερα ακόμα και στην ενήλικη ζωή του να είναι συγκροτημένο και υπεύθυνο. Ένα παιδί σίγουρα δεν μπορεί να εκλογικεύει τις επιθυμίες του αλλά μπορεί να μάθει να έχει υπομονή και να αντιλαμβάνεται τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται.
Μαθαίνει ότι υπάρχουν όρια. Τα όρια το βοηθούν να επαναπροσδιορίζεται. Εάν δεν υπάρχουν όρια ή αυτά είναι ελαστικά το παιδί μαθαίνει ότι με επιμονή, ουρλιαχτά και κλάματα μπορεί να καταφέρει αυτό που θέλει. Άλλωστε τα παιδία όσο και να αντιδρούν στα όρια οι ειδικοί λένε πως τα έχουν ανάγκη. Ένα παιδί που ζει σε ένα περιβάλλον χωρίς όρια συμπεριφέρεται ανάρμοστα μέχρι να αντιληφθεί που βρίσκονται τα όρια.
Θέτετε με αυτόν τον τρόπο σε υγιείς βάσεις τη σχέση σας. Σίγουρα πασχίζετε να έχετε την ιδανική σχέση με το παιδί σας. Η σχέση γονέα –παιδιού όμως πρέπει να διατηρείται και πρέπει να καταλάβει το παιδί σας ότι εσείς θα είστε πάντα δίπλα του προσφέροντας σταθερότητα και εμπιστοσύνη.
Πηγή: www.govastileto.gr

Γνωρίστε το gentle parenting

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou

paper-chain-family-create-right-atmosphere-parenting-advice

Οι γονείς που ασπάζονται το gentle parenting δε χρησιμοποιούν ούτε ανταμοιβές, ούτε τιμωρίες για να «συνετίσουν» το παιδί τους. Πολλοί, μάλιστα, δε χρησιμοποιούν καν εκφράσεις του τύπου «μπράβο», «πολύ καλή δουλειά».

Κι όταν λέμε πως δεν τιμωρούν, εννοούμε ότι δε χρησιμοποιούν time-out, σωματική βία, φωνές, εξευτελισμούς. Ας ξεχάσουμε το καρεκλάκι της σκέψης και τον πίνακα επιβράβευσης με τα αυτοκόλλητα κι ας μπούμε για λίγο στον κόσμο του gentle parenting που στοχεύει σε παιδιά με ενσυναίσθηση, αυτοέλεγχο και ηρεμία.

Τι είναι η πειθαρχία;

Στις μέρες μας, η λέξη πειθαρχία, όταν αναφερόμαστε στο μεγάλωμα των παιδιών, έχει καταλήξει συνώνυμη της επίπληξης για «κακή συμπεριφορά». Η λέξη discipline (πειθαρχία)  προέρχεται από  το disciple που σημαίνει μαθαίνω, διδάσκω.

Με το gentle parenting λοιπόν, η πειθαρχία είναι κάτι που μαθαίνεται, δεν επιβάλλεται. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του, οι ανταμοιβές κι οι τιμωρίες αναστέλλουν την έμφυτη τάση των παιδιών για προσπάθεια. Οι μέθοδοι αυτές τα διδάσκουν να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους απλώς και μόνο για να πάρουν την επιβράβευση ή να αποφύγουν την τιμωρία. Δηλαδή, δεν ενθαρρύνουν τα παιδιά να ενσωματώσουν την καλή συμπεριφορά.

Πάμε να δούμε κάποια βήματα που μπορούμε να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση για να ενθαρρύνουμε τη συνεργασία με τα παιδιά μας, σύμφωνα με το betterparents :

– Θεωρούμε δεδομένο πως όλες οι συμπεριφορές απορρέουν από την ποιότητα της σχέσης/σύνδεσης παιδιού – γονιών.

– Δίνουμε επιλογές και όχι εντολές (θέλεις να πλύνεις τα δόντια σου πριν φορέσεις τις πιτζάμες σου ή μετά;)

– Προσεγγίζουμε το παιδί με παιχνιδιάρικη διάθεση, ας πούμε για να καθαρίσει  ή για να αποφορτίσουμε την ένταση (μαξιλαροπόλεμο).

– Επιτρέπουμε στα συναισθήματα να εκφραστούν. Αντί να πούμε «σουτ» ή να φωνάξουμε «σταμάτα!», ακούμε το παιδί μας που κλαίει και μπορούμε να του πούμε για παράδειγμα «λυπάσαι πολύ για το…»

– Περιγράφουμε τη συμπεριφορά, όχι το παιδί. Έτσι αντί να του βάλουμε την ταμπέλα του άτακτου ή του καλού παιδιού, του εξηγούμε πώς μας κάνουν να νιώθουμε οι πράξεις τους. Για παράδειγμα, «με κουράζει και με εκνευρίζει να καθαρίζω τα ψίχουλα από τον καναπέ».

– Διαπραγματευόμαστε  όπου αυτό είναι δυνατόν. Είναι ώρα να φύγουμε από το πάρκο, οπότε μπορούμε να ρωτήσουμε «πόσα λεπτά ακόμα μέχρι να φύγουμε;» Όμως, είμαστε ευέλικτοι και κρατάμε το «όχι» για καταστάσεις επικίνδυνες για το παιδί (για παράδειγμα όταν θέλει να τρέξει στη μέση του δρόμου ή να πιάσει ένα πιάτο που καίει) ή για τους άλλους (συμπεριλαμβανομένων και των ζώων). Μπορούμε να πούμε: «όταν χτυπάς την αδερφή σου / τραβάς την ουρά του σκύλου, πονάει. Δε θα σε αφήσω να το κάνεις αυτό».

– Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μέσα στην οικογένεια σαν συνεργάτες. Τους ζητάμε δηλαδή να βοηθήσουν να πάρουμε μια απόφαση που αφορά την οικογένεια και να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε κάποιο λάθος.

– Δεν επιβάλλουμε στα παιδιά να αγκαλιάσουν ή να φιλήσουν κανέναν. Όταν ο θείος Νίκος θέλει να αγκαλιάσει το παιδί κι εκείνο λέει όχι, το σεβόμαστε γιατί έτσι έχει τον έλεγχο του σώματός του. Επίσης, δεν το υποχρεώνουμε να λέει ευχαριστώ και παρακαλώ.

– Εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Ό,τι θεωρούμε «κακή» συμπεριφορά είναι, σύμφωνα με τους υποστηρικτές του gentle parenting, σημάδι ότι κάποια ανάγκη του παιδιού παραμένει ανικανοποίητη

– Αν έχουμε φτάσει στα όριά μας, πριν την κατάρρευση ή την έκρηξη, απομακρυνόμαστε, παίρνουμε βαθιές ανάσες και αποκτάμε και πάλι την αυτοκυριαρχία μας.

Τα οφέλη: Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες που υποστηρίζουν το gentle parenting. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Attachment Parenting International, το παιδί μέσω αυτής της προσέγγισης γίνεται πιο ευαίσθητο στις ανάγκες των άλλων γιατί έχει μάθει να ικανοποιούνται και οι δικές του ανάγκες, να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και ως συνεργατικό μέλος μέσα στην οικογένεια.

Πηγή:www.govastileto.gr

Γιατί το παιδί σας χρειάζεται ένα αδερφάκι

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou
sf-sister-and-baby-brother
Φέρατε στον κόσμο το πρώτο σας παιδί και άλλαξε η ζωή σας όλη.
Αν είστε στη φάση που σκέφτεστε μήπως ήρθε η ώρα να του κάνετε ένα αδερφάκι, ας δούμε 7 λόγους που θα σας βοηθήσουν να πάρετε πιο γρήγορα αυτή την απόφαση:
  • Το παιδί σας θα μάθει τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη: Όπως μάθατε εσείς όταν φέρατε στον κόσμο το πρωτότοκο σας, έτσι κι εκείνο με τη σειρά του θα νιώσει το ίδιο για το αδελφάκι του.
  • Θα μάθει να μοιράζεται: Το δωμάτιό του, τα παιχνίδια του, την προσοχή σας και αυτό είναι κάτι που θα του φάνει πολύ χρήσιμο στο μέλλον.
  • Θα μάθει να βρίσκει λύσεις: Τα αδέλφια τσακώνονται! Και τσακώνονται έντονα και πολύ. Αν δεν επεμβαίνετε με το παραμικρό, θα του δώσετε την ευκαιρία να μάθει μόνο του να βρίσκει λύσεις στα προβλήματά τους.
  • Θα μάθει να συνεργάζεται: Και γρήγορα θα ανακαλύψει ότι κάποιες δουλειές γίνονται ευκολότερα, όταν τις κάνεις με παρέα.
  • Θα έχει κάποιον για να παίζει: Έτσι δε θα χρειάζεται να παίζει μαζί σας όλη την ώρα, ούτε θα πρέπει να του κανονίζετε καθημερινά playdates, για να μην βαριέται μόνο του στο σπίτι.
  • Θα έχει κάποιον να διδάσκει: Τώρα εσείς το διδάσκετε και αυτό μαθαίνει από εσάς. Στο μέλλον θα είναι εκείνο που θα μεταδίδει στο μικρότερο αδελφάκι του όλη αυτή την «σοφία».
  • Θα μεγαλώνει μαζί του: Οι φίλοι έρχονται και φεύγουν, αλλά οι δεσμοί αίματος είναι εκεί για πάντα. Και όταν μετά από πολλά χρόνια εσείς κάποια στιγμή φύγετε, δε θα είναι μόνο του.

Πηγή: www.mother.gr

Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΟΥΒΙ.

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou

Why-Storks-Deliver-Babies

Γράφει η Giota.

Κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού μου και χαζεύω νωχελικά τηλεόραση…μέρες κάθομαι εκεί…στην ίδια ακριβώς θέση, αγκαλιά με τα ίδια μαξιλάρια…για να είμαι ειλικρινής δεν παρακολουθώ τηλεόραση….τα μάτια μου απλά κοιτάνε την οθόνη…το μυαλό μου τρέχει αλλού…τρέχει ασταμάτητα δίχως να ξέρει που πάει και πότε θα σταματήσει…και ξαφνικά ένας ήχος με επαναφέρει στην πραγματικότητα!
Μα τι ήχος είναι αυτός;;;; Μοιάζει με φτερούγισμα….! Κατευθύνομαι βαριεστημένα προς το παράθυρο, ανοίγω την κουρτίνα,ρίχνω μια κλεφτή ματιά αλλά τίποτα το περίεργο. Τραβώ την κουρτίνα και πάω να ξαναβουλιάξω στον καναπέ μου…Μα τι στην ευχή…;Πάλι αυτός ο ήχος….Ρε λές;;;;;


Βάζω βιαστικά τις παντόφλες μου και ανεβαίνω στην ταράτσα….ούτε που θυμάμαι πόσο γρήγορα ανέβηκα τις σκάλες! Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και αντικρίζω αυτό που πάντα ονειρευόμουν!!!! Ένας «πελαργός» κάνει βόλτες πάνω από το σπίτι μου!!!!!!!!!Ωωω Θεέ μου,δε με ξέχασες, είχε έρθει και η δική μου ώρα να γίνω μαμά!!!!! Άρχισα να φωνάζω με όλη μου την δύναμη για να με ακούσει και να κατέβει…κουνούσα με μανία τα χέρια μου μπας και με δει…όμως αυτός έκανε βόλτες πάνω από το σπίτι μου και δεν έλεγε να κάνει μια στάση…Ανοιγόκλεινε τις φτερούγες του κάνοντας κύκλους αλλά ούτε άκουγε, ούτε με έβλεπε!

Τότε πρόσεξα την κεραία της τηλεόρασης…αυτής της συσκευής που ήταν η παρηγοριά μου τόσο καιρό…σκαρφάλωσα προσπαθώντας να τον πλησιάσω εγώ…Έφτασα στην κορυφή της κεραίας…τέντωσα το χέρι μου και προσπαθούσα να τον αγγίξω…Ο «πελαργός» εξακολουθούσε να μη με βλέπει ενώ εγώ τεντωνα όσο περισσότερο μπορούσα το χέρι μου…μια φτερούγιζε κοντά μου και μια πέταγε μακρυα σαν λευκό σύννεφο στον ουρανό…Είχα αρχίσει πια να κουράζομαι αλλά είπα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια…τον παρακολουθησα προσεκτικά, μάζεψα όση δύναμη μου είχε απομείνει και την στιγμή που πλησίαζε προς το μέρος μου άπλωσα το χέρι μου και κατάφερα να του κλέψω ένα φτερό!!!!!!!!

Ο «πελαργός» εξαφανίστηκε ως δια μαγείας κι εγώ έμεινα εκεί αποκαμωμένη κρατώντας σφιχτά το φτερό του…για ακόμα μια φορά δεν είχα καταφέρει να τον πιάσω, να τον κλείσω στο χρυσό κλουβί του και να τον φέρω μέσα στο σπίτι μου…αλλά πλέον είχα κάνει ένα βήμα παραπέρα…είχα σημειώσει μια τόση δα πρόοδο…..είχα στην παλάμη μου το φτερό του που γέμισε την καρδία μου με ελπίδα ,την ψυχή μου με αισιοδοξία και ξεκούρασε μονομιάς το κορμί μου.

Κατέβηκα από την ταράτσα,μπήκα στο σπίτι μου αλλά αυτή την φορά δεν βούλιαξα στον καναπέ μου…Έτρεξα να χωθώ στην αγκαλιά του καλού μου για να του πω πως αξίζει να προσπαθήσουμε ακόμα μια φορά!

Όσο για σένα, κύριε Πελαργέ, να θυμάσαι πως έχω τόση δύναμη και πείσμα μέσα μου που δεν θα ησυχάσω αν δεν σε βάλω στο χρυσό κλουβί μου!

Πηγή: bloggologies.blogspot.gr

ΤΑ «ΜΑΓΙΚΑ ΦΙΛΤΡΑ» ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ.

Published 13 Ιουλίου, 2015 by sofiaathanasiadou

gyn_koilia

Γράφει η Giota.

Νομίζω πως ήταν από τις ελάχιστες φορές που βγήκα από το φαρμακείο γεμάτη ενθουσιασμό!!! Ενθουσιασμό ανακατεμένο με αγωνία και φόβο!!!

Πήγα στο σπίτι και χωρίς να χάσω λεπτό αναποδογύρισα την σακούλα του φαρμακείου σκορπίζοντας τα κουτιά με τα «μαγικά φίλτρα της μητρότητας» στο τραπέζι τις κουζίνας! Οφείλω να ομολογήσω πως σάστισα βλέποντάς τα, αλλά το πραγματικό σοκ ήρθε όταν αντίκρισα τιςσύριγγες!

Ο Χριστός κι η Παναγία!!!!!! Είναι τόσες πολλές!!!! Και πώς θα κάνω τις ενέσεις μόνη μου στον εαυτό μου καθημερινά για τόσες μέρες;;;;; Κι αν πονέσω…; Κι αν κάνω λάθος…;Κι αν δε μπορέσω…; Είμαι σίγουρη πως ο πανικός είχε θρονιαστεί στο βλέμμα μου!
Το απογευματάκι είχα ραντεβού με τον γιατρό μου, τον «εξωσωματικό» μου, για να μου λυθεί η κάθε απορία! Φορτώθηκα,λοιπόν, το σακουλάκι με τα «μαγικά φίλτρα της μητρότητας» και μπήκα στο ιατρείο…ο γιατρός μου (καλή του ώρα) με υποδέχτηκε με αυτό το αγαπησιάρικο χαμόγελό του που πάντα μου ηρεμούσε την ψυχή και μου εξήγησε αναλυτικά την κάθε λεπτομέρεια! «Όλα καλά θα πάνε! Μην ανησυχείς για τίποτα,θα τα καταφέρεις.Κι ότι θες μιλάμε στο τηλέφωνο.»
Η επιστροφή στο σπίτι με βρήκε ανακουφισμένη! «Έλα μωρέ, σιγά το πράγμα! Στο τσάκα-τσάκα θα τις κάνω τις ενέσεις…!» σκέφτηκα.
Οι μέρες περνούσαν και έφτασε η στιγμή για την πρώτη μου ένεση!!!Θυμάμαι ήταν 6 το απόγευμα και ο άντρας μου είχε γυρίσει από την δουλειά του νωρίτερα για συμπαράσταση (και βοήθεια αν χρειαστεί)…πήρα παραμάσχαλα την σακούλα με τα φιαλίδια και τις ενέσεις,πήρα και τις σημειώσεις που είχα κρατήσει από τον γιατρό και ξεκίνησα! Είχα πλύνει χέρια, είχα απολυμάνει την περιοχή που θα έκανα την ένεση,είχα βάλει το φάρμακο στην σύριγγα και εκεί έκανα πίσω….κώλωσα…Από τη μια ήθελα να φωνάξω τον άντρα μου να μου την κάνει να τελειώνουμε αλλά από την άλλη σκεφτόμουν ότι δε μπορώ να τον υποχρεώνω να κάνει «κοπάνες» από την δουλειά για να μου κάνει την ένεση…
menopurled
Έλεγα διάφορες βλακείες από μέσα μου για να μου δώσω κουράγιο!!!! Μετρούσα μέχρι το 3 για να κάνω την ένεση αλλά το χέρι έτρεμε κι έτσι άρχιζα πάλι από την αρχή! Πρέπει να είχε περάσει κανένα 10λεπτο κι εγώ ήμουν κλεισμένη στο μπάνιο με μια ένεση στο χέρι…«Αί στο καλό!!!» σκέφτηκα, ανασήκωσα λίγο δέρμα από την κοιλιά μου και αστραπιαία πήρα την πρώτη δόση του «Μαγικού Φίλτρου της Μητρότητας»!!!! «Καλέ!!!! Αυτό δεν ήταν τίποτα! Μια χαρά τα πήγα!» σκέφτηκα και βγήκα από το μπάνιο με ένα τεράστιο χαμόγελο κολλημένο στα χείλια!
Οι επόμενες φορές ήταν παιχνιδάκι!!! Ανυπομονούσα να έρθει η ώρα για να κάνω την ένεσή μου! Έπαιρνα το οινόπνευμα,το βαμβάκι το φάρμακο,τις σύριγγες τα σκορπούσα στο τραπέζι και η χαρά μου ήταν σχεδόν παράλογη!!! Ο άντρας μου και η κολλητή μου με φώναζαν περιπαιχτικά junky και γελούσαμε!
Ναι, αλήθεια! Όσο περίεργο κι αν σας φανεί τις αγάπησα τις ενέσεις μου!!!!!Τις αγάπησα γιατί κάθε ένεση με έφερνε πιο κοντά στο όνειρο!
Η παραπάνω ανάρτηση ΔΕΝ αποτελεί ιατρική συμβουλή και σε καμιά περίπτωση δεν αντικαθιστά τον γιατρό σας!
Πηγή: bloggologies.blogspot.gr