Πηγή:www.mama365.gr

Παιδιά φέτος θα πάμε διακοπές στο…. σπίτι!

Μετά το κλείσιμο των σχολείων, τα παιδιά έχουν ανάγκη από ξεκούραση και αλλαγή παραστάσεων, δηλαδή διακοπές! Πώς όμως μπορούμε να τους πούμε ότι δεν θα πάμε διακοπές γιατί δεν έχουμε χρήματα, χωρίς να τα στεναχωρήσουμε και να αισθανθούν μειονεκτικά;

Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας βρίσκεται σε δύσκολή οικονομική κατάσταση, πράγμα που μας έχει επηρεάσει όλους, δημιουργώντας άγχος, ανασφάλεια για το μέλλον, ακόμα και δυσκολία βιοπορισμού. Έτσι, η οικογένεια καλείται να επαναπροσδιορίσει και να οριοθετήσει στενότερα τις ανάγκες της. Μέσα σε όλη αυτή την ανακατάταξη είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η ευτυχία μας δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το χρήμα. Υπάρχουν εναλλακτικές μορφές διασκέδασης που μπορούν να μας δώσουν ίσως και μεγαλύτερη ευχαρίστηση,  φέρνοντάς μας πολύ κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα και χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε χρήματα.

Καταρχήν θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πολλές από τις υλικές ανάγκες των παιδιών έχουν δημιουργηθεί για να υποκαθιστούν τεχνητά την απουσία των γονιών. Έτσι, για τα παιδιά είναι σημαντικό την περίοδο του καλοκαιριού, ακόμα και αν δεν πάτε διακοπές, να φροντίσετε να περάσετε πολύ χρόνο μαζί τους. Η παρουσία των γονιών χρειάζεται να είναι πιο ουσιαστική, μη αποφεύγοντας παράλληλα την έκθεση των παιδιών στη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση, χωρίς όμως υπερβολές.

Οι διακοπές μπορούν να σας αγχώσουν πολύ προσπαθώντας να οργανώσετε και να προβλέψετε τα πάντα. Μπορείτε όμως να κάνετε ολιγοήμερες διακοπές σε κοντινούς προορισμούς με χαμηλό κόστος πρόσβασης (πχ. με το αυτοκίνητο) και διαμονής (πχ. κάμπινγκ). Ακόμα όμως και αν δεν υπάρχει η αυτή η δυνατότητα, θα μπορούσατε να γίνετε τουρίστες στην πόλη σας! Θα ήταν ωραίο και εποικοδομητικό να επισκεφθείτε μουσεία, παραλίες και άλλες τουριστικές ατραξιόν, μαθαίνοντας παράλληλα και την ιστορία του τόπου σας.  Επίσης, θα μπορούσατε να φέρετε τα παιδιά κοντά στη φύση, ακόμη κι αν δεν απομακρυνθείτε από το σπίτι, με μια βόλτα στο κοντινό πάρκο, κάνοντας ποδήλατο ή οργανώνοντας εκεί ένα πικνίκ.

Μένοντας στο σπίτι, θα μπορούσατε να δώσετε έμφαση και σε μικρές καθημερινές δραστηριότητες, που λόγω πίεσης χρόνου δεν κάνατε σωστά, όπως πχ. να δώστε σημασία στον καλό ύπνο, την υγιεινή διατροφή, την άσκηση αλλά και το παιχνίδι. Δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις διαπροσωπικές σας σχέσεις μπορείτε να κάνετε δραστηριότητες που να αφορούν όλη την οικογένεια. Επίσης, το γεγονός ότι δεν θα πάτε διακοπές μπορεί να σας δώσει το έναυσμα να κάνετε αλλαγές στο σπίτι σας, κάνοντάς το ένα χώρο χαλάρωσης και άνεσης. Οι αλλαγές δεν είναι απαραίτητα πολυδάπανες, καθώς χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο μπορείτε εύκολα να ψάξετε μαζί με τα παιδιά να βρείτε δημιουργικές και σχεδόν ανέξοδες συνθέσεις και κατασκευές που θα αλλάξουν και θα κάνουν πιο ευχάριστο το χώρο σας.

Είτε μπορέσουμε να πάμε διακοπές είτε όχι, το σημαντικό είναι να αποφύγουμε να κάνουμε πράγματα που μας πίεζαν όλον τον υπόλοιπο καιρό και να αφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στην οικογένειά μας.

Στέλλα Σμπώκου

Κοινωνιολόγος – Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Εθελόντρια στο “Μαζί για το παιδί”

Πανελλαδική Γραμμή 115 25 και Συμβουλευτικό Κέντρο για μητέρες, γονείς, παιδιά και εφήβους

Πηγή:www.boro.gr

Γράφει η Αγγελική Μενεδιάτου
Ψυχολόγος, Μ.Α. Κλινικής Ψυχολογίας
Πρόεδρος ΔΣ και Επιστημονική Υπεύθυνη της
Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης

Η τιμωρία είναι μια αρνητική συνέπεια που δίνεται ως αποτέλεσμα μιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Η σωστή χρησιμοποίηση της είναι δύσκολη υπόθεση γιατί μπορεί πολύ εύκολα να γίνει επιζήμια ή απλώς να μην είναι αποτελεσματική. Ας δούμε πότε μια τιμωρία διδάσκει.

– Πραγματική τιμωρία είναι εκείνη που χρησιμοποιείται σπάνια (επειδή σπάνια είναι απαραίτητη). Όταν μια τιμωρία δεν μειώνει την ανάγκη για περισσότερη τιμωρία, τότε δεν έχει αποτέλεσμα. Μια τιμωρία πρέπει να αλλάζει την κακή συμπεριφορά, αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, τότε δοκιμάστε κάτι άλλο.

– Ποτέ μην τιμωρείτε όταν είστε θυμωμένοι. Η τιμωρία είναι αποτελεσματική όταν είναι προκαθορισμένη και προσχεδιασμένη, όχι όταν είναι αποτέλεσμα παρορμητικής αντίδρασης. Όταν είστε θυμωμένοι είναι φυσιολογικό να αντιδράτε υπερβολικά: το παιδί αποκομίζει τότε την εντύπωση ότι το εκδικείστε. Επίσης, όταν θυμώνετε με μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, διδάσκετε στο παιδί πώς να ελέγχει την συναισθηματική σας διάθεση. Πολλά παιδιά θα αντάλλασσαν πρόθυμα μια ξυλιά στον ποπό με τη δύναμη που αισθάνονται ότι έχουν όταν καταφέρνουν να σας εκνευρίσουν. Αντί λοιπόν να αφήνετε το θυμό να θολώνει την κρίση σας πείτε κάτι τέτοιο: «Θα χρειαστώ μερικές ώρες για να σκεφτώ πώς θα τιμωρηθείς γι’ αυτό».

– Ποτέ μην τιμωρείτε ένα παιδί με τρόπο που το φέρνει σε δύσκολη θέση, δηλαδή το ταπεινώνει ή το μειώνει. Ποτέ μην τιμωρείτε το παιδί σας μπροστά σε άλλα παιδιά ή ενήλικους. Πάρτε το παράμερα, πείτε του τι έχει κάνει και ότι θα τιμωρηθεί αργότερα, όταν θα είστε μόνοι. Ένα παιδί που έρχεται σε δύσκολη θέση από τους γονείς του, θα τους θεωρήσει κακούς και άδικους. Αυτές οι καταστάσεις όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά βάζουν σε λειτουργία ένα νοσηρό κύκλο όπου το παιδί θα προσπαθεί να σας ανταποδώσει το χτύπημα.

– Η τιμωρία πρέπει να χρησιμοποιείται με συνέπεια. Από τη στιγμή που αποφασίζετε ότι μια συγκεκριμένη πράξη ή συμπεριφορά πρέπει να τιμωρηθεί, πρέπει να την τιμωρείτε με συνέπεια κάθε φορά που εμφανίζεται και όχι επιλεκτικά. Αν νομίζετε ότι δεν έχετε την αντοχή να το κάνετε αυτό με συνέπεια, εγκαταλείψτε την ιδέα της τιμωρίας και επιλέξτε ένα άλλο τρόπο για να εξαλείψετε την κακή συμπεριφορά. Διαφορετικά, το παιδί σας αποκτά ένα κίνητρο να σας δοκιμάζει. Σκέφτεται «άραγε θα με τιμωρήσει αυτή τη φορά, όπως προχθές ή θα τη γλιτώσω όπως χθες;».

– Η τιμωρία πρέπει να είναι λογική, ανάλογη με το μέγεθος της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς και να επιβάλλεται όσο το δυνατό πιο σύντομα μετά από τη συμπεριφορά. Οι μικρές και απλές τιμωρίες είναι πιο αποτελεσματικές από τις σκληρές τιμωρίες. Όταν οι τιμωρίες είναι λογικές, το παιδί μαθαίνει ποιες συμπεριφορές είναι σημαντικές. Για τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται συχνά (π.χ. Τα παιδιά σας τσακώνονται μεταξύ τους), η τιμωρία πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο αφού δοκιμάσετε για αρκετό καιρό θετικές λύσεις. Μην ξεχνάτε ότι μπορείτε να βελτιώσετε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά χρησιμοποιώντας τη θετική ανάδραση για να ενισχύσετε την αντίθετη της συμπεριφορά.

– Όταν τιμωρείτε το παιδί, μην τιμωρείτε τον εαυτό σας ή/και την υπόλοιπη οικογένεια. Να είστε σίγουροι ότι η τιμωρία θα επηρεάσει μόνο το παιδί και κανέναν άλλο. Παράδειγμα: Αν έχετε κανονίσει να πάτε κάπου και το δωμάτιο του είναι ακατάστατο, μην πείτε «Δεν πρόκειται να φύγουμε μέχρι να το καθαρίσεις». Αν θέλει να πάει εκεί που έχετε κανονίσει, μπορεί και να ανταποκριθεί. Αν όμως δεν θέλει να πάει, του δίνετε τον έλεγχο πάνω σε ολόκληρη την οικογένεια. Ποιον τιμωρείτε έτσι; Επίσης, μην το κάνετε αν εσείς δεν θέλετε να πάτε και στην πραγματικότητα βρίσκετε μια καλή αφορμή για να μην πάτε (το παιδί σας είναι ακατάστατο, δεν είναι χαζό).

– Χρησιμοποιείτε τιμωρίες που είναι εύκολες στην εφαρμογή τους έτσι ώστε να μπορείτε να τις εφαρμόσετε με συνέπεια.

– Εξηγείστε το σκοπό της τιμωρίας, αλλά κάντε το μία μόνο φορά κάθε φορά. Αγνοήστε εκνευριστικά σχόλια και μην παγιδεύεστε σε λογομαχίες. «Δεν προσπαθώ να σε πληγώσω ή να σε κάνω να θυμώσεις. Τιμωρείσαι επειδή έκανες μια λανθασμένη επιλογή συμπεριφοράς. Θέλω να μάθεις απ’ αυτό, ώστε να σκεφτείς διαφορετικά την επόμενη φορά»

– Οι τιμωρίες που χρησιμοποιείτε να είναι ρεαλιστικές, δηλαδή ανάλογες με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά (ώστε να έχουν νόημα). Π.χ. το παιδί που δημιουργεί ακαταστασία, πρέπει μετά να συγυρίσει. Το παιδί που σπάει κάτι πρέπει να το πληρώσει, κλπ. Μερικά παιδιά μπορούμε να τα εμπιστευόμαστε τόσο, ώστε να τα αφήνουμε να διαλέγουν μόνα τους την τιμωρία τους. Αυτό τα βοηθά να μαθαίνουν γρηγορότερα και τους δείχνει ότι θέλετε να είστε δίκαιοι.

– Ορίστε με ρεαλισμό τι είναι ανεπιθύμητη ή ανάρμοστη συμπεριφορά, ανάλογα και με την ηλικία του παιδιού.

• Ο περιορισμός ως τιμωρία. Περιορισμός σημαίνει τη στέρηση ενός ή περισσοτέρων προνομίων για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Παραδείγματα προνομίων είναι: να δει λιγότερη τηλεόραση, να πάει για ύπνο νωρίτερα, να μην παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια ή να στερηθεί τα παιχνίδια του γενικά κλπ. Επιλέξτε ένα περιορισμό εύκολο στην εφαρμογή του και προσδιορίστε το χρονικό διάστημα για το οποίο θα ισχύσει, και το οποίο δεν πρέπει ποτέ να ξεπερνάει τις 12 μέρες (μόνο σε περιπτώσεις σοβαρού παραπτώματος). Γενικά, διαλέξτε ζυγό αριθμό ημερών δηλαδή 2, 4, 6 κλπ, πάντα ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Μην ξεχνάτε ότι 1 ή 2 εβδομάδες μπορεί να φανεί μια αιωνιότητα σε ένα παιδί, που σημαίνει ότι αισθάνεται ότι δεν υπάρχει ελπίδα, άρα δεν υπάρχει και κανένας λόγος να συμπεριφέρεται καλά στο διάστημα αυτό. Εξηγήστε λοιπόν στο παιδί ότι με κάθε μέρα καλής συμπεριφοράς θα αφαιρείται μια μέρα από το τέλος της περιόδου περιορισμού. Για να πετύχει η στρατηγική αυτή προσδιορίστε με μεγάλη ακρίβεια τόσο στον εαυτό σας όσο και στο παιδί τι ακριβώς θα πει να φέρεται καλά για μια μέρα και μείνετε προσηλωμένοι σ’ αυτό. Η επιτυχία της τεχνικής συνίσταται στο ότι το παιδί καταλαβαίνει ότι δεν λειτουργείτε εκδικητικά, αναγνωρίζετε τις προσπάθειες του, και είστε δίκαιοι αν και δεν αστειεύεστε.

• 10 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΟΤΑΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

1. Η τιμωρία αυτή θα διδάξει στο παιδί πώς να παίρνει καλύτερες αποφάσεις ;

2. Η τιμωρία αυτή αλλάζει την «κακή» συμπεριφορά ;

3. Η τιμωρία αυτή μειώνει την ανάγκη για περισσότερες τιμωρίες ;

4. Θυμώνω όταν τιμωρώ ;

5. Η τιμωρία αυτή είναι μέρος ενός σχεδίου ;

6. Μήπως η τιμωρία αυτή θα ταπεινώσει ή θα φέρει σε δύσκολη θέση το παιδί;

7. Φέρομαι με συνέπεια ;

8. Θα εφαρμόσω αμέσως αυτά που λέω (εκτός αν είμαι θυμωμένος/η) ;

9. Η τιμωρία αυτή είναι λογική και δίκαιη ;

10. Έχω δοκιμάσει πρώτα θετικές λύσεις ;

Πηγή: www.boro.gr

Ξυπνάς, κοιμάσαι, κι ενδιάμεσα όλο τρέχεις. Αγωνιάς, αγχώνεσαι, να είναι όλα εντάξει, στο σπίτι, στη δουλειά. Μα πάνω απ’ όλα τα παιδιά. Να φάνε καλά, να ντυθούν να μην κρυώσουν, να γελάνε, να παίζουν, να είναι καλά. Διαβάζεις, ενημερώνεσαι, πας και σε σεμινάρια γονεϊκότητας, για να μην σου ξεφύγει τίποτα, κάποια λάθος συμπεριφορά και τα πληγώσεις ανεπανόρθωτα.Προχτές βγήκα για καφέ με μια φίλη. Την γνωρίζω χρόνια, και παρακολουθώ αρκετά στενά το πώς μεγαλώνει το παιδί της. Πρόκειται για μια υπέροχη μάνα, δοτική, που λατρεύει το μικροσκοπικό πλάσμα που ήρθε στη ζωή της, που του φέρεται με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αυτή η μάνα λοιπόν, με κοίταζε για δυό ώρες με αγωνία, εξιστορώντας μου την καθημερινότητά της για να κλείσει με την απίστευτη ατάκα: «Νιώθω πως δεν είμαι καλή μάνα…».

Πάγωσα. Όλα μπορούσα να τα δεχτώ για τη φίλη μου, αλλά όχι αυτό. Της έβαλα τις φωνές. Της είπα να συνέλθει, περιγράφοντάς της όλους τους λόγους που έκαναν παράλογο αυτόν τον ισχυρισμό. Ένιωσε καλύτερα, χαμογέλασε δειλά, και συνεχίσαμε το καφεδάκι μας χαλαρωμένες.

Το βράδυ στο κρεβάτι στριφογυρνούσα για ώρα. Συνειδητοποίησα μέσα στη νύχτα ότι η φίλη μου θυμάται καλά όλες τις ανασφάλειές της. Όλα τα λάθη της, τις αποτυχίες της, αυτά που ξεφεύγουν από τον έλεγχό της, ό,τι δεν την αφήνει να σταθεί με σιγουριά στο βάθρο που γράφει «Καλή σύζυγος-επαγγελματίας-μάνα-κόρη-αδερφή κλπ».  Κι όχι μόνο τα θυμάται όλα αυτά, αλλά τα μεγαλοποιεί κιόλας, μην τυχόν και τα ξεχάσει.

Αυτά δεν τα ξεχνάει. Ξεχνάει όμως κάτι άλλο. Ξεχνάει ότι ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μας στηρίζει και πολύ εμάς τις γυναίκες. Που δίνει τις άδειες μητρότητας με το σταγονόμετρο, που αποθεώνει τα καλλίγραμμα κορμιά, που είναι γεμάτη από μαγαζιά όπου επιτρέπεται το κάπνισμα αλλά απαγορεύεται ο θηλασμός.

Κι εκτός απ’ αυτά, ξεχνάει και το σημαντικότερο: τους άθλους που έχει καταφέρει, τους μικρούς καθημερινούς αγώνες δρόμου, τα γέλια που χαρίζει απλόχερα στους γύρω της, τη φροντίδα που τους προσφέρει. Την πολυδιάστατη και υπέροχη προσωπικότητά της, και την μεγάλη της αγκαλιά που χωρά μέσα όχι μόνο τα δικά της, αλλά όλα τα παιδιά της γης.

Αυτή η γυναίκα, η φίλη μου, μοιάζει σ’ εμένα. Μοιάζει σ’ εσένα. Που κουβαλάς μεγάλα βάρη στις πλάτες σου, τόσο μεγάλα, που δε σε αφήνουν να σηκωθείς με τόλμη και να καμαρώσεις τον εαυτό σου. Να νιώσεις περήφανη, γιατί σε πείσμα των καιρών και των συνθηκών εσύ στέκεσαι όρθια. Και τα καταφέρνεις τόσο καλά.

Πάω τώρα στον καθρέφτη μου, να με καμαρώσω και να πω: «Φτου σου μη σε ματιάσω»!

Πάμε παρέα;

Πηγή: www.paidikokouti.gr

Της Liz Curtis Faria

Ήταν κάτι στον τρόπο που ξεστόμισε τη φράση, που με άγγιξε. Ο ρυθμός που μιλούσε, ο κοφτός του λόγος:

“Κανείς δε μ’ αγαπάει. Ούτε καν η μάνα που με γέννησε”.

Περίεργο, ε; Ούτε καν η μάνα που με γέννησε.

Είχε ζαρώσει στην πίσω θέση του Toyota μου, ακόμα πολύ μικρός για να κάτσει μπροστά. 7 χρονών, είχε ήδη μετακομίσει περισσότερες φορές απ’ τα χρόνια που ήταν στη γη.  Αυτή τη φορά, όπως και τις προηγούμενες, μετακόμισε με τα υπάρχοντά του σε μια σακούλα σκουπιδιών. Μια βαλίτσα, τουλάχιστον, θα είχε προσθέσει ένα μικρό βαθμό αξιοπρέπειας στην όλη διαδικασία: στη μεταφορά από το ένα ανάδοχο σπίτι στο άλλο, πριν ακόμα πάει τρίτη δημοτικού. Οι σακούλες σκουπιδιών σκίζονται, ξέρεις. Δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος μια ζωής, πόσο μάλλον μιας εύθραυστης ζωής.

Και σκίζονται απ’ την πίεση, τελικά.

Αυτή η μετακόμιση ήταν η δυσκολότερη απ’ όλες για τον Στίβεν. Ήταν σε ένα σπίτι που πίστευε ότι θα έμενε, τουλάχιστον για περισσότερο καιρό αυτή τη φορά. Είχε νιώσει στοργή εκεί. Όταν πήγα να τον πάρω, όταν ειδοποιηθήκαμε από την ανάδοχη μητέρα του ότι δεν μπορούσε άλλο να τον κρατήσει, ήρθε προς το μέρος μου χωρίς να αντιδράσει, με κατεβασμένο το κεφάλι. Μόνο όταν μπήκε στο αμάξι, ξεκίνησε αυτούς τους λυγμούς που σου μαχαιρώνουν την καρδιά.

Με το ζόρι είπε τις λέξεις: “Κανείς δε μ’ αγαπάει. Ούτε καν η μάνα που με γέννησε”.

Μήνες αργότερα, σε μια αντίστοιχη σκηνή (άλλο ανάδοχο σπίτι, άλλη μετακόμιση), αντέδρασε έντονα. Άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω στο σαλόνι, αρνούμενος να φύγει. Εκείνο όμως το βράδυ, καμία αντίδραση.

Αυτός ήταν ο Στίβεν στα 7.

Ο Στίβεν στα 9, αρπάζει την κάρτα αναφοράς του με ιδρωμένα χέρια. Πηγαίνουμε σε μια εκδήλωση υιοθεσίας, όπου θα συναντήσουμε οικογένειες που θέλουν να υιοθετήσουν ένα μεγαλύτερο παιδί: οικογένειες που δεν απορρίπτουν βιαστικά ένα παιδί στην ηλικία του Στίβεν, επειδή έχει μεγάλο “παρελθόν”. Και θέλει να τους εντυπωσιάσει, αυτούς τους ξένους. Θέλει να τους κερδίσει, γι’ αυτό και έχει μαζί του την κάρτα αναφοράς του με τα καλά σχόλια, σαν χειροπιαστή απόδειξη ότι είναι ένα παιδί που αξίζει να αγαπηθεί.

Ένα παιδί δεν θα έπρεπε ποτέ να πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει να αγαπηθεί.

Ο 12χρονος Στίβεν μου λέει ότι είμαι η καλύτερή του φίλη. Είμαι η κοινωνική του λειτουργός, και θα’ πρεπε να έχει έναν “καλύτερο φίλο” της ηλικίας του, αλλά δεν του το λέω. Είμαστε στο γύρισμα μιας εκπομπής με παιδιά προς υιοθεσία. Ο Στίβεν είναι ελκυστικός στην κάμερα. Ίσως κάποια οικογένεια τον επιλέξει αυτή τη φορά. Ίσως κουβαλάει αρκετές αποδείξεις πια, ότι στην ηλικία των 12, είναι ένα παιδί που αξίζει ν’ αγαπηθεί. Και είναι αξιολάτρευτος, πραγματικά. Αλλά δεν είναι αρκετό. Γιατί μια οικογένεια γι’ αυτόν, δεν ήρθε ποτέ.

Χρόνια μετά, είχα είδη φύγει καιρό από τη δουλειά, λαμβάνω ένα e-mail απ’ το παλιό μου αφεντικό που με ρωτούσε τι κάνω, και έκλεινε με την εξής φράση: “O Στίβεν είναι στη φυλακή γιατί το έσκασε από το ανάδοχο σπίτι που έμενε. Πρέπει να τον υιοθετήσεις”. Η καρδιά μου σταμάτησε. Πόσες φορές έκανα αυτή τη σκέψη…Πρέπει να τον υιοθετήσω. Αλλά δεν το κάνω.

Άκουσα για τη δολοφονία του από έναν φίλο που την είχε δει στις ειδήσεις. Πυροβολήθηκε έξω από ένα πάρτυ πάνω σε μια ασήμαντη διαμάχη. Νεκρός στα 18, είχε μόλις ενηλικιωθεί.Όχι ο Στίβεν μου, προσευχήθηκα. Μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν αυτός -δεν μπορούσε να είναι άλλος- και με πήραν οι λυγμοί, εγκλωβισμένη καθώς ένιωθα σε μια αγωνία μετέωρη.

Τι έχουμε κάνει; Τι δεν έχουμε κάνει…

Στις εφημερίδες, η είδηση πέρασε στα πεταχτά. Ούτε καν άξιζε να αναφερθεί, θα έλεγε κάποιος…Άγνωστοι σχολίαζαν στο ίντερνετ με ατάκες του τύπου: “Μέλος συμμορίας θα ήταν…”

Δεν τον ήξερες καν. Δεν ξέρεις το παραμικρό γι’ αυτό το αγόρι. Δεν ξέρεις ότι σαν παιδί έγραφε με το δάχτυλό του γράμματα πάνω στην τσάντα μου, για να περάσει η ώρα περιμένοντας να μπούμε στον γιατρό για εξέταση, ενώ με ρωτούσε να μαντέψω ποια φράση έγραφε. “Σ’ αγαπώ”, έγραψε με το δάχτυλό του ανάμεσα στους ώμους μου, την τελευταία φορά που παίξαμε αυτό το παιχνίδι.  

Ο Στίβεν είχε κάνει λάθος, εκείνο το βράδυ στο Toyota μου. Η μαμά του τον αγαπούσε, με τον τρόπο της. Ήταν εκεί, στην κηδεία. Με χαιρέτησε ευγενικά. Νομίζω ότι ήξερε πως αγαπούσα τον Στίβεν, όπως ήξερα κι εγώ το ίδιο γι’ αυτήν. Κι οι δυό τον απογοητεύσαμε στο τέλος, κι αυτό μας ένωσε νομίζω. Καμιά από μας δεν μπόρεσε να του δώσει μια οικογένεια.

Δεν υπήρχαν φωτογραφίες από την παιδική ηλικία του Στίβεν στην κηδεία. Δεν υπήρχαν εικόνες από το αγόρι με τα πράσινα μάτια και το γλυκό χαμόγελο, να μας θυμίζουν τι είχε χαθεί. Δεν υπήρχαν φωτογραφίες του Στίβεν με τα αδέρφια του, κι έτσι έκατσα κι εκτύπωσα κάποιες που είχα τραβήξει σε μια επίσκεψη σε ανάδοχο σπίτι, και τις έφερα στην κηδεία να τις δώσω στην οικογένεια. Ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω, ενάντια στο τεράστιο βάρος αυτού που δεν είχα κάνει.

Ήταν κάποιοι κοινωνικοί λειτουργοί στην κηδεία, αλλά καμία από τις ανάδοχες μητέρες του Στίβεν. Το ήξεραν άραγε ότι είναι νεκρός; Ο Στίβεν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μεγαλώνοντας μέσα στο σύστημα, κι όχι έξω απ’ αυτό. Αν είχες κάποτε νομική ευθύνη γι’ αυτό το παιδί, θα ‘πρεπε να έρθεις στην κηδεία του. Έπρεπε να είσαι εδώ. Κατά κάποιο τρόπο, του το χρωστάς. Κι αν αυτό το παιδί δεν σου ανήκε, σε ποιον ανήκε τελικά;

Τουλάχιστον ήταν εκεί η βιολογική του μητέρα. Η μάνα που τον γέννησε… Ακούω την ηχώ της φωνής του από τότε, πολλά χρόνια πριν.

Υπάρχει κάποιος που σ’ αγαπάει, Στίβεν, θέλω να του πω. Αλλά είναι πια πολύ αργά.

Ο Στίβεν ήταν αυτός ο ένας, για μένα. Αυτός που ενσωμάτωνε όλες τις αδυναμίες ενός άρρωστου συστήματος, που για να γιατρευτεί δε φτάνουν ούτε όλοι οι γύψοι από τα σπασμένα πόδια των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτό.

Σπάνε, ξέρεις. Αυτά τα παιδιά που αφήνουμε πίσω. Στο τέλος, σπάνε.

—————

Η ιστορία είναι αληθινή, το μόνο που δεν είναι αληθινό είναι το όνομα του παιδιού. Το κείμενο αναφέρεται στο σύστημα ανάδοχης φροντίδας στην Αμερική, στα πλαίσια του οποίου παιδιά που δεν μπορούν να μείνουν με τους βιολογικούς τους γονείς, πηγαίνουν σε ανάδοχες οικογένειες μέχρι να υιοθετηθούν, ή και να μην υιοθετηθούν τελικά, όπως συνέβη με τον Στίβεν.

Η ιστορία γράφτηκε από την Liz. Η μετάφραση είναι δική μου, το πρωτότυπο κείμενο θα το δεις εδώ, στο πολύ ωραίο blog της Liz με τίτλο “A Mothership Down”. Ευχαριστώ τη συγγραφέα που μου παραχώρησε το δικαίωμα της μετάφρασης, και της καταχώρησης του κειμένου στο blog του PaidikoKouti.gr.

Πηγή: www.paidikokouti.gr

Είτε σε περιόδους οικονομικής κρίσης, που περνάει η χώρα μας, είτε σε περιόδους με οικονομική ανάπτυξη, το να γνωρίζεις να διαχειρίζεσαι τα χρήματά σου και να κάνεις οικονομία, είναι πολύ σημαντικό!

Οι περισσότεροι γονείς θέλουν αν διδάξουν στα παιδιά τους, την τέχνη της οικονομίας χρημάτων, αλλά από ποια ηλικία πρέπει να ξεκινήσουν; Η απάντηση είναι, ότι όσο νωρίτερα ξεκινήσεις, τόσο το καλύτερο.

Το δυστύχημα είναι ότι μερικές οικογένειες δεν γνωρίζουν πως να ελέγξουν την οικονομική τους κίνηση, πόσο μάλλον να τη διδάξουν. Παρακάτω, θα μάθεις πως μπορείς να μάθεις με απλούς τρόπους στο παιδί σου, τον τρόπο να ξοδεύει και να εξοικονομεί χρήματα!

Μαθήματα διαχείρησης οικονομικών για…παιδιά!

1. Ξεκίνα από νωρίς!

Όπως σου είπα και στην εισαγωγή, όσο νωρίτερα, μάθει κάτι το παιδί σου, τόσο το καλύτερο. Τα παιδιά σε ηλικίες 3-5 ετών, έχουν μυαλό “σφουγγάρι”, άρα μαθαίνουν πιο εύκολα και πιο γρήγορα! Φυσικά, αν η κόρη ή ο γιος σου είναι πιο μεγάλα, δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά θα χρειαστείς, λίγο, μεγαλύτερη προσπάθεια.

2. Προσπάθησε να του δίνεις κάτι για κάποιες δουλειές που κάνει στο σπίτι!

Υπάρχει μεγάλο διχασμός πάνω σε αυτό το θέμα, σύμφωνα με τους ερευνητές! Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι το καλύτερο μάθημα σχετικό με τα χρήματα, ενώ άλλοι εικάζουν, πως τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουν να βοηθούν, με την προϋπόθεση να έχουν να κερδίσουν από αυτό!

Γι αυτό λοιπόν, δε σου λέω για οποιαδήποτε βοήθεια να του δίνεις και κάτι, αλλά για κάποια, που θα το έχετε συζητήσει από πριν. Έτσι το μικρό μαθαίνει να εκτιμάει και την αξία της δουλειάς!

Θα υπάρχουν κάποιες “δουλίτσες ανευ αποδοχών”, φυσικά, που το παιδί θα τις κάνει, γιατί είναι μέλος μιας οικογένειας, όπως π.χ. να πετάει τα σκουπίδια στον κάδο ή να βάζει το λερωμένο πιάτο του στο νεροχύτη.

3. Επέτρεψέ του να κάνει λάθη!

Όταν πηγαίνουμε από την παραγωγή στην κατανάλωση, πάντα στις αρχές κάνουμε λάθη. Έτσι όμως, μαθαίνουμε. Άφησε, λοιπόν, το βλαστάρι σου να κάνει και άσκοπες αγορές. Για παράδειγμα,να αγοράσει ένα πολύ εύθραυστο παιχνίδι.

Είναι πολύ σημαντικό, να επιτρέπεται στο παιδί να κάνει μικρά λαθάκια, υπό επίβλεψη. Με αυτό τον τρόπο, δε θα κάνουν μεγάλα λάθη, όταν δε θα είσαι εκεί!

4. Μάθε του να αποταμιεύει, να ξοδεύει και να χαρίζει!

Αγοράστε έναν όμορφο κουμπαρά ή ακόμα καλύτερα κατασκευάστε μαζί έναν! Όταν το παιδί παίρνει λεφτά κατά τη διάρκεια των γιορτών ή των διακοπών, χωρίστε τα, μαζί, σε 3 κατηγορίες.

Οι κατηγορίες θα είναι: τα χρήματα του κουμπαρά, τα λεφτά για ψώνια και κάποια για φιλανθρωπικούς σκοπούς ( να δώσει σε ένα παιδάκι, που πεινάει ).

Πηγή: www.ediva.gr