Κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Σπίτι ακατάστατο, σπίτι ζωντανό. Μια κάλτσα εδώ, μια πιπίλα εκεί, ένα μαξιλαράκι παραπέρα. Μια οικογένεια μπροστά στο τζάκι, ένα παραμύθι στα χείλη, ένας λεκές στον καναπέ, λίγα ψίχουλα στο πάτωμα κι ένα «μαμά» που βάζει σε τάξη όλη μου τη ζωή…

«Playdate» γράφει η σατινέ πρόσκληση με τα χρυσά γράμματα και τις ανάγλυφες καρδούλες. Πάμε. Εγώ και οι λιλιπούτειοι άνθρωποί μου σε συσκευασία χαράς. Χτυπάω κουδούνι. Δεν ανοίγει οικοδέσποινα περικυκλωμένη από φατσούλες πασπαλισμένες με σοκολάτα, ούτε ακούω λατρεμένα τσιρίγματα και παιδικές φωνές. Δύο Φιλιππινέζες, με λευκή στολή, μου αρπάζουν τα παιδιά από το χέρι την ίδια στιγμή που μία τρίτη με οδηγεί στο σαλόνι των μαμάδων. Γελάκια, κουλουράκια, τσαγάκια, κεράκια κι ένα κατάλευκο μαρμάρινο τζάκι που δεν έχει ανάψει ποτέ. Κρυώνω. Κάνει ζέστη κι εγώ κρυώνω στη θέα του «διακοσμητικού» που δεν γνώρισε ποτέ τη ζεστασιά μιας φλόγας. Μου σερβίρουν τσάι, ανούσιες κολακείες και μια αποστειρωμένη θέα: γυμνοί τοίχοι, απάτητα χαλιά, αστραφτερά κρύσταλλα, χρυσοποίκιλτα σκρίνια, ορφανά από νεογέννητες φωτογραφίες και παιδική αταξία. Πού πήγαν άραγε τα παιδιά μου; Σε ποια απάτητα υπόγεια τα έχουν μπουντρουμιασμένα; Κι αν τα έχουν βάλει να καθαρίζουν τον ναό της τάξης; «Ω, καλή μου, μην ανησυχείς! Τα παιδιά τα απασχολούν ειδικοί παιδαγωγοί». Φωνή χαμηλή, φωνή ρηχή. Χωρίς νεύρο, χωρίς ένταση, χωρίς αγωνία. Όλα είναι τακτοποιημένα, καλή μου. Και το σπίτι, και τα παιδιά. Θέλω να τα δω. «Όχι, καλή μου. Οι ειδικοί λένε ότι δεν πρέπει να μπλεκόμαστε στο παιχνίδι των παιδιών. Ότι μόνο έτσι θα γίνουν αυτόνομα». Τρελιάζω. Θέλω να δω τώρα τα παιδιά μου, θέλω να κυλιστώ μαζί τους στο πάτωμα, θέλω να «βάψω» τα χέρια μου με σοκολάτα και να αλείψω σπιθαμή προς σπιθαμή τους λευκούς τοίχους του ανακτόρου τους. Δεν το λέω, μα το καταλαβαίνουν.
Η κυρία οικοδέσποινα κάνει νεύμα σε μία τέταρτη Φιλιππινέζα που με οδηγεί βουβά στα υπόγεια διαμερίσματα. Ησυχία. Νεκρική, απόλυτη, γερασμένη. Ρίχνω κλεφτή ματιά. Είκοσι φατσούλες κάθονται βαριεστημένες γύρω από δύο «παιδαγωγούς» που φτιάχνουν κουλουράκια με… χειρουργικά γάντια. Δεύτερο βλέμμα στα χέρια των μικρών και τρέμουλο στα δικά μου: «Ξέρετε, τα παιδιά πρέπει πάντα να φοράνε γαντάκια όταν καταπιάνονται με λάδια, ζάχαρες και ζύμες». Το playdate της comme il faut ψυχαγωγίας δεν επιτρέπει αταξίες, δεν συγχωρεί ζημιές, δεν σηκώνει φωνές, ούτε σερβίρει «διαβολεμένα» πατατάκια και ακατάλληλες νοστιμιές. Μπροστά στα πεινασμένα μουτράκια παρελαύνουν δίσκοι με καρότα, αγγούρια, ανάλατους κεφτέδες και νερόβραστες πατάτες.
Προφασίζομαι μία ξεχασμένη υποχρέωση, αρπάζω τους λιλιπούτειους ανθρώπους μου και τρέχω. Τρέχω σαν τρελή για το σπιτάκι μας, το σοκολατόσπιτο, όπου ο Χάνσελ και η Γκρέτελ μου μπορούν να γευτούν όλες τις λιχουδιές του κόσμου, επειδή απλώς είναι Σάββατο. Κι όπως κάθε Σάββατο, επιτρέπονται όλες οι αταξίες και όλες οι ατασθαλίες του κόσμου. Επειδή είναι Σάββατο θα γίνω ξανά η κακιά μητριά, ο κακός ο λύκος, η άσχημη γριά του Χάνσελ και της Γκρέτελ μόνο και μόνο για να τα δω να τρέχουν ξεκαρδισμένα και αλαφιασμένα από τα γέλια. Μετά, θα παίξουμε μαξιλαροπόλεμο κι όταν κουραστούμε θα απλώσουμε τις πλαστελίνες στο πάτωμα και θα φτιάξουμε ένα χαλί από «δέκα χιλιάδες είκοσι δύο χρώματα, μαμά!» Λίγο μετά, θα ζωγραφίσουμε παντού μ’ εκείνα τα μαγικά χρώματα που φεύγουν με νερό από τοίχους και πατώματα κι αργότερα θα βάλουμε τέρμα μουσική και θα χορέψουμε πάνω σε καναπέδες και τραπέζια. Ύστερα θα πεινάσουμε. Ο μπαμπάς κι ο γιος θ’ ανάψουν το τζάκι, η μαμά και η κόρη θα αλείψουν τις μπριζόλες με ρίγανη και «τότσο δα λάδι» κι όλοι μαζί θα τις πετάξουμε στο τζάκι παρέα με αμαρτωλά λουκάνικα, κρεμμύδια, ντομάτες, πατάτες και πιπεριές. Κι όταν η κοιλιά γίνει λοφάκι από το φαγητό, θα τη γλυκάνουμε με σοκολατένια τούρτα και γλυκό του κουταλιού που έφτιαξε η γιαγιά. Θα ξαπλώσουμε όλοι μαζί μπροστά στο τζάκι και από τη μικρή μας οθόνη θα παρελάσει όλος ο κόσμος του Disney.
Ναι. Θα φάμε και πατατάκια με ρίγανη και θα σβήσουμε τη δίψα μας με«ποτοκαλαδίτσα χωρίς ανθακικό». Ναι. Είναι Σάββατο, και το Σάββατο επιτρέπονται τα πάντα. Γιατί αυτά τα εξαιρετέα «τα πάντα» θα αποτελέσουν τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων των μικρών μου. Η αταξία, οι φωνές, οι ζημιές, συνώνυμα μιας ελευθερίας που η δική μας φυλακισμένη στα «πρέπει» καθημερινότητα είναι ανίκανη να τους προσφέρει, είναι για εκείνα χαρά ζωής κι εγώ οφείλω να τους τη χαρίσω ακόμη κι αν σπάσει το καλό μου βάζο ή λεκιάσει το ακριβό μου χαλί. Τα Σάββατα, οι πύλες ανοίγουν, οι καγκελόπορτες ξεκλειδώνουν, τα σίδερα λιώνουν και η ζωή μου φωτίζεται από την ανέμελη και ανέφελη λάμψη των πιο σπάνιων θησαυρών μου. Τα κοιτάζω να κείτονται αποκοιμισμένα στο πάτωμα και η καρδιά μου χτυπά ευτυχισμένη κι ελεύθερη. Όπως τότε που ήμουν παιδί. Όπως τότε όπου όλα έμοιαζαν ελεύθερα και τα πάντα δυνατά. Τα σηκώνω απαλά στην αγκαλιά μου για να τα πάω στα κρεβατάκια τους. Ανοίγουν βλέφαρο και ταυτόχρονες φωνούλες με ικετεύουν: «Μαμά, να κοιμηθούμε μόνο σήμερα στο τόοοσο μεγάλο σας κρεβάτι;» Να κοιμηθείτε. Κλείνω τα φώτα και σπρώχνω τα ψίχουλα κάτω απ’ το χαλί. Αύριο τα ψίχουλα. Σήμερα έχει ζωή…

Πηγή: www.talcmag.gr

Κείμενο: Παναγιώτα Καρλατήρα

Κείμενο: Παναγιώτα Καρλατήρα

Για τους περισσότερους γονείς η επίσκεψη στον παιδίατρο προϋποθέτει συνήθως κι ένα… άρρωστο παιδί. Υπάρχουν όμως και φορές που η επίσκεψη στον παιδίατρο (πρέπει να) γίνεται συνοδεία ενός γερού και ευδιάθετου μωρού για να διασφαλιστεί μέσα από έναν τυπικό προληπτικό έλεγχο ότι αυτό θα συνεχίσει να είναι… γερό και υγιές.

Ο προληπτικός ιατρικός έλεγχος είναι πολύ σημαντικό βήμα για τη διατήρηση της καλής υγείας των παιδιών μας και για την προστασία τους από σοβαρότερα προβλήματα. Σε γενικές γραμμές, ο πρώτος προληπτικός εργαστηριακός έλεγχος γίνεται κοντά στα πρώτα γενέθλια του παιδιού ενώ τη συχνότητα της επανάληψής του την καθορίζει προφανώς ο γιατρός με βάση τα αποτελέσματα του ελέγχου.

«Ο προληπτικός έλεγχος γίνεται σε παιδιά που δεν εμφανίζουν κάποιες ενδείξεις νοσήματος και φαίνονται υγιή. Στοχεύει στην πρώιμη ανίχνευση και αναγνώριση εκείνων των παιδιών που μπορεί στην πορεία της ζωής τους να παρουσιάσουν κάποιο συγκεκριμένο νόσημα, ώστε να δρομολογηθεί περαιτέρω έλεγχος και φυσικά η κατάλληλη αντιμετώπιση» εξηγεί τη σκοπιμότητα του προληπτικού ελέγχου στα παιδιά η παιδίατρος Ξανθή Δεδούκου.

Τα πιο χαρακτηριστικά νοσήματα για τα οποία συστήνονται εργαστηριακές προληπτικές εξετάσεις στα παιδιά με σκοπό την πρώιμη ανίχνευση, τη βέλτιστη καθοδήγηση και φυσικά την πρόληψη καταστάσεων επιβαρυντικών για την υγεία είναι η υπερλιπιδαιμία, δηλαδή η γνωστή σε όλους μας αυξημένη χοληστερίνη, η υπέρταση, δηλαδή η υψηλή αρτηριακή πίεση, η αναιμία και τα καρδιολογικά νοσήματα.

Προληπτικός έλεγχος για υπερλιπιδαιμία

Η αυξημένη τιμή της χοληστερίνης εντοπίζεται σε ολοένα και περισσότερα Ελληνόπουλα. Είναι γνωστό ότι στους ενηλίκους η αυξημένη χοληστερίνη αυξάνει τον κίνδυνο καρδιακής νόσου. Ωστόσο, για να δημιουργηθεί σημαντική βλάβη στον οργανισμό μεσολαβεί περίπου μια 15ετία. Ο έλεγχος της χοληστερίνης στα παιδιά ουσιαστικά αυτήν την κρίσιμη 15ετία στοχεύει να ελέγξει και να αποτρέψει την εμφάνιση καρδιαγγειακών προβλημάτων στην αρχή της ενηλικίωσης. η υπερχοληστερολαιμία είναι σιωπηρή νόσος. Το γεγονός ότι η υπεριλιπιδαιμία δεν δίδει συμπτώματα μέχρι να εμφανιστούν επιπλοκές καθιστά ακόμη πιο επιτακτική τη μέτρηση της χοληστερίνης στο αίμα των λιλιπούτειων.

Ποια παιδιά ελέγχονται και πότε

Όπως διευκρινίζει η κυρία Δεδούκου, τα τελευταία χρόνια η επιστημονική κοινότητα προτείνει καθολικό έλεγχο λιπιδίων και χοληστερίνης σε όλα τα παιδιά 9-11 ετών, ανεξαρτήτως οικογενειακού ιστορικού, διότι εάν ο έλεγχος πραγματοποιηθεί μόνο σε παιδιά με θετικό οικογενειακό ιστορικό μπορεί να διαφύγει της διάγνωσης ένα ποσοστό 30%-60% παιδιών με υπερλιπιδαιμία. «Αυτό που μας έχει δείξει πλέον η εκδήλωση και η συχνότητα της νόσου είναι ότι πολλοί γονείς δεν γνωρίζουν ότι έχουν αυξημένη χοληστερόλη επειδή πιθανότατα δεν έχουν υποβληθεί στην ανάλογη εξέταση και άρα τα παιδιά τους κουβαλούν εν αγνοία τους ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό. Αναλόγως, η απουσία καρδιοπάθειας σε γονείς 30 έως 50 χρόνων δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως ‘‘απαλλαγή’’ από τις προληπτικές εξετάσεις για την υπεριλιπιδαιμία καθώς προφανώς μπορεί να την εκδηλώσουν αργότερα, αφού το οικογενειακό ιστορικό είναι δυναμικό και μεταβάλλεται με την αύξηση της ηλικίας» εξηγεί η γιατρός.  Στη συνέχεια απαιτείται άλλη μία μέτρηση τιμής λιπιδίων σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από τη συνύπαρξη κάποιου επιβαρυντικού παράγοντα, στην ηλικία των 17-21.

Πότε επιβάλλεται ο έλεγχος

Εκτός από τον ενδεδειγμένο αιματολογικό έλεγχο των παιδιών στις δύο χρονικές φάσεις 9-11 και 17-21 χρόνων, ο έλεγχος της χοληστερίνης είναι επιβεβλημένος και αναγκαίος στις περιπτώσεις που τα παιδιά:

• Έχουν θετικό οικογενειακό ιστορικό, και συγκεκριμένα εάν ο πατέρας σε ηλικία μικρότερη των 55 ή η μητέρα σε ηλικία μικρότερη των 65 χρόνων έχει παρουσιάσει καρδιαγγειακό νόσημα (στεφανιαία νόσο, στηθάγχη ή έμφραγμα μυοκαρδίου, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο κ.λπ.).

•  Έχουν γονέα με αυξημένα επίπεδα ολικής χοληστερόλης άνω των 240 mg/dl.

• Έχουν άγνωστο οικογενειακό ιστορικό (μετά από υιοθεσία) ή συνυπάρχουν παράγοντες που σχετίζονται με καρδιακά νοσήματα όπως αρτηριακή υπέρταση, διαβήτης και παχυσαρκία.

Για τα παιδιά που ανήκουν σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες ο πρώτος εργαστηριακός έλεγχος για την αξιολόγηση των επιπέδων χοληστερόλης πρέπει να γίνεται μετά την ηλικία των 2 ετών και οπωσδήποτε όχι αργότερα από την ηλικία των 8 ετών. Ακολουθεί δεύτερος έλεγχος σε ηλικία 12-16 ετών.

Εάν στον πρώτο έλεγχο διαπιστωθεί υψηλή τιμή χοληστερόλης, το εύρημα αυτό πρέπει να επιβεβαιωθεί με δεύτερη εξέταση τουλάχιστον δύο εβδομάδες αργότερα και στην περίπτωση και νέας αυξημένης τιμής, ο έλεγχος να συμπληρωθεί με εργαστηριακές εξετάσεις για τη διερεύνηση ύπαρξης άλλων παθολογικών καταστάσεων που μπορεί να σχετίζονται με την υπερχοληστεριναιμία, όπως διαβήτης, ηπατικό ή νεφρικό νόημα και υποθυρεοειδισμός.

Έλεγχος για υπέρταση

Η υπέρταση, δηλαδή η αυξημένη αρτηριακή πίεση, στα μικρά παιδιά οφείλεται συνήθως σε προβλήματα από τους νεφρούς ή την καρδιά, σε αντίθεση με τους ενήλικες και τους εφήβους όπου η υπέρταση είναι συνήθως ιδιοπαθής, δηλαδή δεν οφείλεται σε κάποια υποκείμενη ασθένεια. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται τάση αύξησης της πρωτοπαθούς υπέρτασης στα παιδιά και ειδικά τους εφήβους, και αποδίδεται στην παχυσαρκία και τη μειωμένη άσκηση. Η κυρία Δεδούκου διευκρινίζει ότι «σε παιδιά κάτω των 3 ετών δεν είναι απαραίτητη η συστηματική μέτρηση της αρτηριακής πίεσης εκτός εάν συνυπάρχουν άλλα νοσήματα όπως συγγενής καρδιοπάθεια, νεφροπάθεια, συχνές λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος, κακοήθεια, μεταμόσχευση μυελού ή συμπαγούς οργάνου, λήψη φαρμακευτικής αγωγής που σχετίζεται με αύξηση της αρτηριακής πίεσης, αυξημένη ενδοκράνια πίεση και ιστορικό προωρότητας». Ωστόσο, σε παιδιά άνω των 3 ετών η αρτηριακή πίεση πρέπει να μετράται κάθε χρόνο και να αξιολογείται σύμφωνα με τους πίνακες των φυσιολογικών τιμών με βάση την ηλικία, το φύλο και το ύψος του παιδιού. Η αρτηριακή πίεση σε ένα παιδί είναι φυσιολογική όταν η τιμή της διαστολικής και της συστολικής αρτηριακής πίεσης είναι κάτω από την 90ή εκατοστιαία θέση.

Έλεγχος για αναιμία

Αναιμία είναι η έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων ή η έλλειψη αιμοσφαιρίνης στα ερυθρά αιμοσφαίρια. Στα παιδιά η πιο συχνή αιτία αναιμίας είναι η σιδηροπενική, δηλαδή λείπει ο σίδηρος από τη διατροφή. «Όλα τα παιδιά ηλικίας 9 με 12 μηνών καλό είναι να υποβάλλονται σε αιματολογικό έλεγχο που να περιλαμβάνει γενική εξέταση αίματος και προσδιορισμό της φεριτίνης» λέει η ειδικός, ωστόσο σε περιπτώσεις που συνυπάρχει παράγοντας που σχετίζεται με την εμφάνιση σιδηροπενίας όπως η προωρότητα, προβλήματα σίτισης κ.ά., ο έλεγχος αυτός πραγματοποιείται νωρίτερα, γύρω στον 4ο μήνα ζωής του παιδιού, και επαναλαμβάνεται σε διαστήματα που καθορίζονται από τα αποτελέσματα του ελέγχου και την αξιολόγηση των παραγόντων κινδύνου και αποτελεσματικότητας της χορηγούμενης θεραπείας.

Προληπτικός καρδιολογικός έλεγχος για μικρούς αθλητές

Το παιδί που αθλείται, ανεξάρτητα από την ηλικία του, πρέπει να ελεγχθεί από καρδιολόγο με λεπτομέρεια και προσοχή. Στόχος του ελέγχου αυτού είναι η ανίχνευση παραγόντων κινδύνου που μπορεί να απειλούν την υγεία, ή και  τη ζωή του παιδιού κατά την ενασχόληση με την αγαπημένη του αθλητική δραστηριότητα.

Το παράδειγμα θλιβερό αλλά αναγκαίο που επικαλείται η κυρία Δεδούκου: «Ο αιφνίδιος θάνατος στη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας μπορεί να αποτελεί ένα σπάνιο γεγονός, με συχνότητα ένα περιστατικό ανά 100.000 αθλητές ανά έτος, ωστόσο είναι ιδιαίτερα τραγικό γεγονός, καθώς αφορά άτομα νεαρής ηλικίας» λέει η γιατρός.

Πρωταρχικής σημασίας είναι η καταγραφή ενός λεπτομερούς ατομικού και οικογενειακού ιστορικού και στη συνέχεια η κλινική εξέταση. Κατά την κλινική εξέταση έμφαση δίδεται στην ακρόαση της καρδιάς για τον έλεγχο ύπαρξης φυσήματος. «Πρέπει να σημειωθεί ότι η ύπαρξη ενός καρδιακού φυσήματος στην παιδική και εφηβική ηλικία είναι ένα ιδιαίτερα συχνό και στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων αθώο εύρημα» λέει η κυρία Δεδούκου, ενώ το ίδιο ισχύει και για την πρόπτωση μιτροειδούς, η οποία δεν απαγορεύει καμία αθλητική δραστηριότητα εκτός αν υπάρχει ιστορικό συγκοπτικού και ιστορικό εμβολικού επεισοδίου.

Ο έλεγχος συμπληρώνεται με το ηλεκτροκαρδιογράφημα και συνήθως και με υπερηχογράφημα καρδιάς, ιδιαίτερα εάν προκύπτουν ενδείξεις από το ιστορικό, την κλινική εξέταση και το ηλεκτροκαρδιογράφημα. Σε περιπτώσεις ενδείξεων καρδιακής νόσου ο έλεγχος μπορεί να περιλαμβάνει επίσης πιο εξειδικευμένες εξετάσεις όπως τεστ κοπώσεως και καταγραφή Holter.

* Με τη συνεργασία της παιδιάτρου Ξανθής Δεδούκου.

Πηγή: www.talcmag.gr

Κείμενο: Σίσσυ Παπαδάκη

«Ξέρεις γιατί μάνα είναι μόνο μία;» με ρώτησε κάποτε μια φίλη (και μαμά) και αμέσως μετά έδωσε μόνη της την απάντηση: «Επειδή δύο δεν θα άντεχε κανένας». Το βρήκα πολύ έξυπνο και εύστοχο. Με τη μαμά μου μπορούμε να διαφωνήσουμε για όλα τα θέματα: προσωπικά, πολιτικά, κοινωνιολογικά, πολιτισμικά… εξαιρούνται, συνήθως, «τα μαγειρικά», μια που μια χαρά τη φτιάχνω τη μαγειρίτσα «ακριβώς σαν τη δική της».
Εξ απαλών ονύχων αυτή η διάσταση απόψεων. Και εξ απαλών ονύχων τα είχε ρυθμίσει όλα στο μυαλό της, ολόκληρη την πορεία μου. Θα γινόμουν μπαλαρίνα, που εκείνη δεν την άφησε ο μπαμπάς της να γίνει. Ένα θέμα δεν είχε λυθεί μόνο πριν τελειώσω την τρίτη δημοτικού: Μπολσόι ή Κόβεντ Γκάρντεν; Για Φολί Μπερζέρ, δυστυχώς δεν το συζητούσαμε. Ήταν και αυτό το «τι θα πει ο κόσμος;» Ό,τι ήθελε θα έλεγε ο κόσμος ανάλογα με την καλή ή κακή του διάθεση και τα δικά του προβλήματα και ελλείψεις, αλλά θα περνούσαν χρόνια μέχρι να το μάθω αυτό. Τρεις φορές την εβδομάδα λοιπόν: παπουτσάκια, κορμάκια και ποζισιόν. Και ταξίματα: αν τα πας καλά και στο σχολείο, και στο μπαλέτο, και… το Σάββατο θα πάμε να πάρουμε εκείνο το βιβλιαράκι που σου αρέσει. Μα δεν έβλεπε που προτιμούσα κάτι πιο…καθιστικό; Γύρω στα 12 τέρμα. «Δεν θέλω!» και«Επειδή δεν σε άφησαν εσένα, θα την πληρώσω εγώ». Το κατάλαβε.
Εκείνο που εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει ήταν η απέχθειά μου προς το κομμωτήριο. Αυτό το «πάμε να κόψουμε τα μαλλιά μας» μου προκαλούσε πανικό. Τα υπόλοιπα κοριτσάκια με μαλλιά ως τη μέση και κοτσίδες και εγώ κοντά. Αγορίστικα θα έλεγα, αν δεν φρόντιζε να υπάρχει πάντα μια«θηλυκή νότα», την οποία εγώ βεβαίως ούτε ήθελα να αντιληφθώ. «Έτσι θα δυναμώσουν τα μαλλιά σου», «θα φαίνεται το προσωπάκι σου». Ραπουνζέλ κόντεψα να γίνω ως ενήλικη. Και ακόμα και τώρα κοιτάω με τρόμο τον κομμωτή που ετοιμάζεται να κόψει την πολύτιμη «ψαλίδα» μου. Ευτυχώς που δεν έκανα κόρη γιατί ως το πάτωμα θα έφταναν οι μπούκλες της (φυσικά και θα είχε μπούκλες αφού έχω εγώ). Και μάλλον το κοριτσάκι θα ονειρευόταν πιο κοντά μαλλιά.
Για το αγοράκι μου, με όλα αυτά στο κεφάλι, μου αρέσει να πιστεύω πως δεν έκανα συγκεκριμένα σχέδια. Κι όμως, κατά βάθος, αγχωνόμουν όπως όλες αυτές οι μαμάδες που βλέπω να ψάχνουν το νηπιαγωγείο που εξασφαλίζει πρόσληψη στη ΝΑSΑ. Είπαμε «μάνα είναι μόνο μία». Όμως να θυμόμαστε και τα δικά μας. Όχι, βέβαια, για να φορτωνόμαστε ενοχές. Διότι τελικά πολύ ωραίο είναι η πιο δυσάρεστη παιδική σου ανάμνηση να είναι κάτι παρατημένες πουέντ και μερικές τρίχες.

Πηγή: www.talcmag.gr

Ελαφριά και εύκολη συνταγή ώστε να μη θεωρούμε ότι το ψάρι είναι πολυτέλεια ή μεγάλος μπελάς για το τραπέζι μας!

Κείμενο: Βούλα Ραπτούδη

Έχουν γραφτεί πολλά για το συνδυασμό μητρότητας και καριέρας.

Άλλωστε στην εποχή μας και στο όνομα της ισότητας, η γυναίκα μπορεί, θεωρητικά, να τα κάνει όλα.
Να εργάζεται, να είναι σύζυγος, νοικοκυρά, ερωμένη και μητέρα.

Σήμερα θα πούμε την εργαζόμενη μητέρα.
Όχι εκείνη που θέλει να κάνει καριέρα, όχι εκείνη που έχει τη δυνατότητα να έχει 2 νταντάδες και δύο οικιακές βοηθούς, που θα της τα έχουν όλα έτοιμα και μετά το όποιο ωράριο της θα έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί με το παιδί της ουσιαστικά και δημιουργικά.
Θα μιλήσουμε για τη μητέρα που εργάζεται για καθαρά βιοποριστικούς λόγους και συγχρόνως πρέπει να φροντίσει και το παιδί της.

Στη χώρα και την κοινωνία μας το περισσότερο που μπορεί να καθίσει μια μητέρα μετά τη γέννηση του παιδιού της είναι ένας χρόνος. Αναγκάζεται να αποχωριστεί το παιδί της σε αυτή τη τρυφερή ηλικία για να μπορέσει να το ζήσει.
Και κάπου εκεί αρχίζουν οι ενοχές.

Σαφώς υπάρχουν οι «τέλειες μανούλες» που περιμένουν κάτι τέτοια γραπτά για να ξεσπάσουν και να σχολιάσουν με ευκολία κάτι του στιλ «να κάτσεις σπίτι σου τότε και να μεγαλώσεις το παιδί σου σωστά» και κάποιες πιο θρασείς που θα πουν «να μην έκανες παιδί αφού δεν μπορείς να του αφιερωθείς αποκλειστικά».

Με τέτοιες μανούλες δεν θα μπω καν στον κόπο να ασχοληθώ καθότι είναι «τέλειες», κι έχουμε γράψει ήδη για το είδος τους.
Εδώ μιλάμε για τις αληθινές, ανθρώπινες σούπερ μανούλες.

Ως εργαζόμενη μητέρα έχεις θετικά, έχεις κι αρνητικά.

Καταρχήν μια μητέρα που θα εργαστεί θα βγει σύντομα απο το γκρουπάκι όλων εκείνων των μαμάδων που δεν έχουν τίποτε αλλο να συζητήσουν πέρα απο πάμπερς, σαλιάρες και φρουτόκρεμες.
Αποκτάς κι άλλα ενδιαφέροντα, συζητάς και σαν ενήλικας κι όχι μόνο με μωρουδιακές λέξεις.
Η γυναίκα που εργάζεται θα βγάλει τη φόρμα και τις ξεχειλωμένες μπλούζες και θα περιποιηθεί τον εαυτό της. 

Κυρίως όμως, και σύμφωνα με έρευνες, μαθαίνει στο παιδί την αξία της εργασίας και κερδίζει, σε βάθος χρόνου, το σεβασμό του.

Τα αρνητικά τώρα είναι πολλά και δημιουργούν τις ενοχές που λέγαμε

Ενοχές που δεν μπορείς να του αφιερώσεις όσο χρόνο θα ήθελες.

Ενοχές που γυρνάς κουρασμένη και αγχωμένη από τη δουλειά κι έχεις κι άλλες τόσες οικοκυρικές δουλειές να κάνεις και δεν μπορείς να παίξεις μαζί του, να το πας στη παιδική χαρά, να περάσετε ουσιαστικό χρόνο μαζί.

Ενοχές που τρώτε χώρια κι έχετε, ίσως, μία μέρα τη βδομάδα να φάτε σαν οικογένεια.

Ενοχές που αντιδράς με νεύρα απέναντι του γιατί αποζητά την προσοχή σου και δεν την έχει ολόκληρη.

Ενοχές που δεν πρόλαβες τη σχολική γιορτή και για 5 λεπτά έχασες το ποίημα που είπε.

Ενοχές που ξαπλώνετε μαζί να του πεις παραμύθι κι εντέλει παίρνει ο ύπνος πρώτα εσένα.

Το πιο δύσκολο είναι καθώς μεγαλώνει και μπορεί να εκφράσει την απουσία που νιώθει. Όταν με το μικρό του στοματάκι σου λέει «μη φύγεις πάλι», «μου λείπεις μαμά, κάτσε μαζί μου», σπαράζει η καρδιά σου κι εύχεσαι χίλιες φορές να μη χρειαζόταν να πας σε καμία δουλειά και να καθόσουν όλη μέρα να λες παραμύθια και να παίζετε.

Αν συνδυάζεται εργασία και μητρότητα;
Ναι, θα απαντήσω, αρκεί να υπάρχει μια βοήθεια ουσιαστική.

Συνδυάζονται αλλά με κόστος. Συναισθηματικό και βαρύ.

Καλό το παραμύθι που μας πουλάνε οι διασημότητες του lifestyle ότι όλα συνδυάζονται, αλλά στην πραγματικότητα εσύ δεν έχεις σπίτι με κήπο και ιδιόκτητη παιδική χαρά, δεν έχεις ειδική παιδαγωγό στο σπίτι, δεν έχεις καν μια φοιτήτρια παιδαγωγικού να πληρώσεις για δύσκολες ώρες.

Εσύ τρέχεις να κάνεις αιτήσεις για να το πάρουν στον δημοτικό σταθμό της γειτονιάς ώστε να σηκώνεσαι από το χάραμα να το αφήνεις και να τρέχεις στη δουλειά σου.

Νομίζεις ότι είναι μικρά και δεν αντιλαμβάνονται την έλλειψη σου, ότι θα ξεχάσουν, ότι θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν.

Ναι, ίσως μεγαλώνοντας καταλάβουν τους λόγους που δεν ήσουν πάντα εκεί, αλλά εκείνο το δικό σου αγκάθι που σε τσιμπάει με τύψεις κάθε βράδυ και σε ρωτάει «είσαι καλή μαμά;» δεν ξέρω αν βγαίνει ποτέ.

Πηγή: www.pillowfights.gr

Κείμενο: Βασίλης Δεμιρτζόγλου

Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίας.

Στη σημερινή δική σας ιστορία θα κρατήσω το όνομα της «παθούσας» κρυφό γιατί μου ζητήθηκε από την ίδια. Για λόγους ροής θα την ονομάσω Μαρία. Η Μαρία, λοιπόν, είναι από αυτά τα κορίτσια τα «άτυχα». Με αρκετές άτυχες σχέσεις στην πλάτη της και ένα μικρό ιστορικό βίας. Προσωπικά δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά δεν είναι δουλειά μου να κρίνω κανέναν. Στο θέμα μας λοιπόν.

Μετά από το ιστορικό βίας, στο δρόμο της Μαρίας βρέθηκε αυτός. Αυτός λίγο μεγαλύτερος ηλικιακά, «κυνηγός» και αθλητής πολεμικών τεχνών. Το κορίτσι μας διστακτικό. Διστακτικό γιατί το προηγούμενο περιστατικό βίας που είχε αντιμετωπίσει, είχε προκύψει από έναν τύπο φαινομενικά «άκακο» και συνειρμικά κατέληγε πως ο αθλητής είχε περισσότερες πιθανότητες να τη βλάψει σωματικά. Ήταν τρομοκρατημένη και με το δίκιο της. Βέβαια, κάπου εδώ, θέλω να προσθέσω πως το πρώτο που διδάσκεσαι σε οποιαδήποτε σχολή πολεμικών τεχνών, είτε είναι καράτε, είτε tae kwon do είτε kick boxing, είναι το εξής. Ποτέ βία εκτός ring. Πόσο μάλλον απέναντι σε γυναίκα. Τέτοια περιστατικά, τιμωρούνται ανάλογα εντός της σχολής, όταν αργά ή γρήγορα γίνουν γνωστά.

Ο τύπος ήταν αρκετά καλός στην αρχή. Η Μαρία μας ερωτεύτηκε και γίνανε ζευγάρι παρά την αντίθετη γνώμη των γονιών της. Αυτός, υπερόπτης, και γνωρίζοντας τη σωματική του υπεροχή απέναντι στη Μαρία, άρχισε να γίνεται βίαιος, ευτυχώς λεκτικά μόνο. Παρόλο που γνώριζε το ιστορικό βίας της Μαρίας με τον πρώην, αυτός επέλεξε να συνεχίζει να την τρομοκρατεί. Κάθε άλλος «μαχητής», στη θέση του, θα πήγαινε κρυφά να βρει τον πρώην, να του δώσει μια δόση από το ίδιο του το «φάρμακο» αλλά ας όψεται.

Η λεκτική βία γινόταν ολοένα και πιο έντονη, ολοένα και πιο συχνή. Η Μαρία έπεφτε συνεχώς στο ίδιο λάθος. Κάθε φορά που χώριζε μαζί του, λόγω βίας, τον δικαιολογούσε με το κλασικό «επάνω στα νεύρα του». Κατά τη διάρκεια των χωρισμών τους, η Μαρία δεχόταν απειλές κατά της σωματικής και περιουσιακής της ακεραιότητας. Ο τύπος δεν σεβάστηκε ούτε τις διακοπές τους, όπου επανέλαβε τα ίδια, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα και απειλώντας την ανοιχτά πως κινδυνεύει.

Όπως φαντάζει λογικό, αν και αργοπορημένα, η σχέση έληξε. Όχι όμως και οι απειλές. Τώρα θα μου πεις πως φταίει η Μαρία. Φταίει που δεν το έληξε από την πρώτη φορά, ναι, έχεις δίκιο σε αυτό. Αλλά ήταν ερωτευμένο το κορίτσι, και όπως έχουμε κάνει όλοι μας κατά καιρούς, δικαιολογούμε πράγματα και καταστάσεις που δε θα έπρεπε. Το λογαριασμό στον έρωτα, παρακαλώ.

Τους τελευταίους μήνες, καλείται να κουβαλήσει μόνη της την «καυτή πατάτα» του φόβου. Θεωρεί πως είναι μόνη της σε όλο αυτό και δεν ξέρει σε ποιον να μιλήσει. Κλείνεται, αυτομαστιγώνεται, απομακρύνεται από όλους.

Ωστόσο πίστεψε με, δεν έχεις κάτι να φοβηθείς. Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Κλισέ, αλλά μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά. Και σε παρακαλώ, μεγάλη προσοχή στον επόμενο.

Καμία ανοχή σε περιστατικά βίας. Ούτε σωματικής, ούτε λεκτικής. Καμιά φορά, η λεκτική πονάει περισσότερο, γιατί ως γνωστών η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.

Πηγή: www.pillowfights.gr