Η απώλεια ενός εμβρύου είναι μία εξαιρετικά επώδυνη σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά, εμπειρία. Οι περισσότερες γυναίκες αναφέρουν ότι ένιωθαν βαθιά θλίψη και απομόνωση. Κι αυτό είναι περίεργο γιατί η αποβολή είναι πολύ πιο συχνή από ότι πιστεύουν οι περισσότεροι. Σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου το 15% των κυήσεων καταλήγουν σε αποβολή η οποία αποκαλείται επίσης «αυτόματη έκτρωση». Όμως με τα σημερινά σούπερ ευαίσθητα τεστ εγκυμοσύνης που γίνονται από τις πρώτες εβδομάδες, αυτός ο αριθμός μπορεί να αφορά έως και το 30% όλων των κυήσεων.

Ο αριθμός των οικογενειών που έχει βιώσει αυτή την οδυνηρή εμπειρία, άμεσα ή έμμεσα, είναι εντυπωσιακά μεγάλος. Πιο εντυπωσιακό όμως, είναι πως ακόμη οι περισσότερες οικογένειες βιώνουν αυτό το σοκ της απώλειας απομονωμένες, μέσα στη σιωπή.

Οι περισσότερες γυναίκες προσπαθούν να περάσουν αυτή την τραγική εμπειρία χωρίς να μιλάνε για αυτή. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι άνδρες. Οι τελευταίες έρευνες αποδεικνύουν ότι και οι άνδρες θρηνούν σε μία αποβολή, περισσότερο από ότι είχε εκτιμηθεί.

«Επειδή ιατρικά είναι πλέον κάτι συνηθισμένο, συχνά υποτιμούμε τον ψυχολογικό αντίκτυπο της αποβολής» εξηγεί η Janet Jaffe, κλινική ψυχολόγος στο Center for Reproductive Psychology του Σαν Ντιέγκο και συμπληρώνει: «Η αποβολή όμως, είναι μία τραυματική απώλεια, κυρίως γιατί πλήττει την αυτοπεποίθηση της γυναίκας και γιατί καταστρέφει τα όνειρά της για το μέλλον. Η γυναίκα χρειάζεται να θρηνήσει».

Η Emma Robertson Blackmore, καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο University of Rochester Medical Center, τονίζει ότι μία γυναίκα που βίωσε την εμπειρία μίας αποβολής κινδυνεύει με κατάθλιψηκαι συμπτώματα άγχους. Επιπλέον, οι έρευνες της καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες που βίωσαν μία αποβολή και στη συνέχεια κατάφεραν να κυοφορήσουν και να γεννήσουν ένα υγιές μωρό, κινδυνεύουν περισσότερο με επιλόχεια κατάθλιψη.

Εσφαλμένα οι περισσότεροι πιστεύουν πως εάν η γυναίκα αποβάλει νωρίς, δηλαδή στις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης, τότε η θλίψη είναι μικρότερη. Η Jaffe εξηγεί πως για τις γυναίκες που απέβαλαν νωρίς, ο θρήνος και η θλίψη είναι λιγότερο κοινωνικά αποδεκτή. «Με τις αποβολές που γίνονται νωρίς ή ακόμη και με τις αποτυχημένες προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης, η θλίψη συχνά παραγνωρίζεται. Κι όμως, πρόκειται για σημαντική απώλεια ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις και οι γυναίκες αυτές νοιώθουν αποκλεισμένες και μόνες» εξηγεί η Jaffe.

Η Diamond από την πλευρά της, εξηγεί πως για πολλές γυναίκες, η θλίψη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη επειδή πιστεύουν ότι δεν θα έπρεπε να νοιώθουν έτσι. Επειδή θεωρούν ότι είναι κάτι που έπρεπε να ξεπεράσουν σχετικά γρήγορα.

«Θα καταβάλουν τεράστια συναισθηματική προσπάθεια προσπαθώντας να εξηγήσουν γιατί συνέβη» αναφέρει η Diamond και συμπληρώνει: «Συχνά επιρρίπτουν ευθύνες στον εαυτό τους, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι αληθές, μόνο και μόνο γιατί προσπαθούν να κατανοήσουν μία κατάσταση που θεωρούν παράλογη. Οι γυναίκες βασανίζουν τον εαυτό τους με τύψεις και ενοχές και αναρωτιούνται «εάν δεν είχα κουβαλήσει τα ψώνια;» ή «εάν δεν δούλευα τόσο πολύ;».

Η θλίψη είναι ακόμη εντονότερη για τις γυναίκες που δεν ήταν τόσο σίγουρες για αυτή την εγκυμοσύνη εξ’ αρχής. Σε αυτή την περίπτωση, οι τύψεις πολλαπλασιάζονται, εξηγεί η Diamond. «Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν ότι αυτή τους η αβεβαιότητα δεν προκάλεσε την αποβολή» συμβουλεύει. Αναφέρει μάλιστα την περίπτωση μίας 16χρονης κοπέλας που απέβαλε ενώ ήταν 12 εβδομάδων έγκυος. «Όλοι γύρω της ήταν ενθουσιασμένοι και ανακουφισμένοι. Χρειάστηκαν τρεις συνεδρίες για να καταλάβουμε ότι η ίδια ήταν απαρηγόρητη. Κανείς στο περιβάλλον της δεν μπορούσε να συμμεριστεί τη θλίψη της».

Βήματα για να προχωρήσετε

• Το πρώτο βήμα είναι να συγχωρέσετε τον εαυτό σας. Η πρόωρη απώλεια της εγκυμοσύνης είναι τόσο κοινή, που πολλοί μαιευτήρες θεωρούν τις αποβολές αυτές ως ένα μέρος της διαδικασίας αναπαραγωγής. «Τα αταίριαστα χρωμοσώματα ευθύνονται για τουλάχιστον 60% των αποβολών,» εξηγεί ο Bryan Cowan, MD, πρόεδρος του τμήματος μαιευτικής και γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Mississippi Medical Center στο Jackson, και εκπρόσωπος του Αμερικανικού Κολεγίου Μαιευτήρων και Γυναικολόγων. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα χρωμοσώματά του, σταματήστε να επιρρίπτετε ευθύνες στον εαυτό σας.
• Μιλήστε με το γιατρό σας. Εκείνος μπορεί να σας εξηγήσει ποιες είναι οι συνηθέστερεςαιτίες των αποβολών και να σας επιβεβαιώσει ότι δεν φταίτε εσείς, ούτε ο τρόπος ζωής σας, ούτε οι αμφιβολίες που μπορεί να είχατε για αυτή την εγκυμοσύνη.
• Ξεκουραστείτε. Το σώμα σας προσπαθεί να ανακάμψει από μία μεγάλη δοκιμασία. Παράλληλα, καλείστε να αντιμετωπίσετε ορμονικές διαταραχές με επιπτώσεις στην ψυχολογία σας. Εάν μπορείτε πάρτε άδεια από τη δουλειά και ξεκουραστείτε για να αντιμετωπίσετε αυτή την απαιτητική περίοδο. Κάντε γιόγκα και ακολουθήσε σωστή διατροφή.
• Μιλήστε. Συζητήστε με άλλες γυναίκες πώς νοιώθετε και τι αισθάνεστε. Οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω σας δεν θα μπορέσουν να σας βοηθήσουν εάν δεν ξέρουν τι περνάτε, εάν δεν ανοιχτείτε. Επίσης, θα εκπλαγείτε με το πόσο πολλές είναι οι γυναίκες που έχουν βιώσει την ίδια θλίψη με εσάς και ίσως σας βοηθήσουν με το παράδειγμά τους.
• Ενεργήστε θετικά. Αποφύγετε τους αρνητικούς ανθρώπους και στραφείτε σε φίλους με πιο θετικό τρόπο σκέψης. Σκεφτείτε το ενδεχόμενο μίας μικρής εκδρομής ή ενός νέου χόμπι που θα σας βοηθήσει να χαλαρώσετε. Ακούστε την αγαπημένη σας μουσική και κάντε πράγματα που σας  κάνουν να αισθάνεστε καλύτερα. Μην παραδοθείτε στα συναισθήματα και τη θλίψη σας. Μπορείτε να αποκτήσετε και πάλι τον έλεγχο.

Πηγή: www.letsfamily.gr

Καθώς το μωρό σας μεγαλώνει, μέσα από την αγάπη και τη φροντίδα σας, θα μάθει τον τρόπο να προσεγγίζει τους άλλους ανθρώπους στη ζωή του και να βρει τη δική του θέση μέσα στον κόσμο. Μπορεί να σας ακούγεται σαν μακρινό σχέδιο, όμως η ανατροφή ενός κοινωνικού παιδιού δεν ξεκινά στα πρώτα σχολικά χρόνια, αλλά όσο είναι ακόμα μωρό. Αρκεί να γνωρίζουμε ποια είναι τα απαραίτητα βήματα προς την κοινωνικοποίηση σε κάθε στάδιο της ανάπτυξής του.

Έξω από τη μήτρα της μαμάς
Όταν επιστρέφουμε στο σπίτι με ένα νεογέννητο βρέφος στο πορτ-μπεμπέ, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε -τουλάχιστον με αυτή την έννοια-, έχουμε ήδη δίπλα μας έναν αυτόνομο, ξεχωριστό άνθρωπο. «Ο πρώτος αποχωρισμός μιας μητέρας με το παιδί της πραγματοποιείται τη στιγμή του τοκετού», γράφει στο βιβλίο του Δεν μου αρέσουν οι αποχωρισμοί (J’ aime pas me separer, εκδ. Albin Michel) ο γάλλος ψυχαναλυτής Νικόλ Φαμπρ. «Αν το μωρό δεν βγει έγκαιρα από τη μήτρα, αρχίζει να γίνεται αδύναμο, υποφέρει. Είναι ένας συμβολισμός που δείχνει ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε για πολύ καιρό τα παιδιά μας μέσα μας ή κοντά μας». Τη στιγμή που βγαίνει από τη μήτρα, το μωρό μας αποκτά την αυτονομία του. Μπορεί πια να αναπνέει μόνο του, προσπαθεί να τραφεί και κοιμάται πια σε κάποια απόσταση από το δικό μας σώμα, ακόμα κι αν είναι δίπλα μας. Ταυτόχρονα, ξεκινά η διαδικασία της κοινωνικοποίησής του. Τώρα πια, η ύπαρξή του δεν είναι ένα «προσόν» που μόνο εμείς έχουμε την τιμή να αντιληφθούμε και να εκτιμήσουμε. Τώρα, μπορούν κι άλλοι να το πάρουν αγκαλιά, να το χαϊδέψουν, να του ψιθυρίσουν στο αυτάκι λόγια αγάπης. Ο κοινωνικός του κύκλος είναι ακόμα πολύ μικρός, αλλά επεκτείνεται διαρκώς. Τα καινούργια πρόσωπα, οι φωνές τους, οι μυρωδιές τους εντυπώνονται στη μνήμη του και βοηθούν το μωρό σας να δημιουργήσει το πρώτο κοινωνικό δίκτυο στο οποίο αισθάνεται ότι ανήκει.
Τι να κάνετε: Ένα δίκτυο από ανθρώπους που αγαπάτε και εμπιστεύεστε θα σας φανεί πολύ χρήσιμο τώρα, αφού θα σας βοηθήσει να ξεκουραστείτε, αναλαμβάνοντας για λίγο το μωρό όταν το έχετε ανάγκη, αλλά -το κυριότερο- θα σας δώσει την ευκαιρία να μάθετε να κρατάτε πού και πού μια μικρή απόσταση από το παιδί σας.

Μακριά από το στήθος της μαμάς
Η περίοδος του απογαλακτισμού είναι κι αυτή ένας μικρός αποχωρισμός. Ο θηλασμός είναι κάτι σαν μεταβατική περίοδος στη σχέση σας: Εκείνο δεν είναι πια «ένα» με το σώμα σας, όμως ο δικός σας οργανισμός εξακολουθεί να του προσφέρει ό,τι πιο πολύτιμο για την ύπαρξή του. Το να δεχτεί να πάρει την τροφή που του προσφέρει ένα τρίτο πρόσωπο (ο μπαμπάς, η γιαγιά ή η νταντά του) είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για την εξέλιξη του μωρού ως κοινωνικού όντος. Είναι η στιγμή που αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το ίδιο και η μαμά του δεν είναι ενωμένοι, αλλά και η περίοδος που βιώνει τη χαρά της ανθρώπινης επαφής, αφήνοντας άλλους να συμμετάσχουν στη διαδικασία που έχει ως στόχο την ικανοποίηση των βασικών του αναγκών.
Τι να κάνετε: Προγραμματίστε τη ζωή σας με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην υποχρεώσετε το μωρό σας να πρέπει να δεχτεί δύο σημαντικές αλλαγές στη ρουτίνα του ταυτόχρονα. Αν η διακοπή του θηλασμού γίνει μαζί με την επιστροφή σας στη δουλειά, τότε το άγχος που θα του προκαλέσει θα είναι μεγάλο, αφού ακόμα δεν θα έχει συνηθίσει στην ιδέα ότι σας αποχωρίζεται για κάποιες ώρες ή ότι περνάει τα πρωινά στο σπίτι της γιαγιάς. Μην παραλείπετε να του προσφέρετε απεριόριστη φυσική επαφή μαζί σας, μέσα από χάδια και αγκαλιές.

Στο βρεφονηπιακό σταθμό
Κάποτε θα έρθει κι αυτή η μέρα που η μαμά θα πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά ή στις άλλες υποχρεώσεις της και το παιδί θα χρειαστεί να περάσει κάποιες ώρες στον παιδικό σταθμό ή στο σπίτι της γιαγιάς. Επωφεληθείτε από αυτό τον αναγκαστικό χωρισμό, όχι μόνο για να τονώσετε την ανεξαρτησία του, αλλά και για να του μάθετε να σέβεται τις επιλογές σας. Έτσι, εάν αγαπάτε τη δουλειά σας, πείτε του ότι θα επιστρέψετε γιατί, όσο κι αν σας αρέσει να περνάτε χρόνο μαζί του, το θέλετε πραγματικά, και όχι επειδή είστε αναγκασμένη. Βλέποντας τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά, συμβάλλετε στο να περάσει αυτός ο προσωρινός χωρισμός πιο ανώδυνα και για τους δυο σας. Μην ξεχνάτε ότι πολλές φορές για το άγχος του αποχωρισμού υπεύθυνοι είναι οι γονείς και οι δικές τους εμπειρίες, όχι τα μωρά. Το παιδί σας θα ωφεληθεί από την παρουσία του σε ένα καινούργιο περιβάλλον, όπου θα μπορεί να «χτίσει» νέες κοινωνικές σχέσεις και να τονώσει την αυτοπεποίθησή του, μαθαίνοντας ότι μπορεί να νιώθει ασφαλές και χαρούμενο, ακόμα κι όταν η μαμά δεν είναι κοντά.
Τι να κάνετε: Φροντίστε η προσαρμογή στο περιβάλλον του βρεφονηπιακού σταθμού ή της γιαγιάς να είναι σταδιακή, αφήνοντάς το αρχικά για λίγες ώρες, πριν χρειαστεί να μείνει εκεί ολόκληρο το πρωινό. Όταν αποχωρείτε -αλλά και όταν επιστρέφετε-, προσπαθήστε να μην το «πνίξετε» στις αγκαλιές και τα φιλιά με δάκρυα στα μάτια. Αυτό, απλώς, θα παρατείνει την αγωνία του. Χαιρετήστε το απλά, λέγοντάς του: «Η μαμά θα φύγει τώρα» ή «Η μαμά γύρισε. Πέρασες καλά;».

Το πρώτο Σαββατοκύριακο στο σπίτι της γιαγιάς
Σίγουρα, το μωρό είναι το κέντρο της ζωής σας, όμως -αργά ή γρήγορα- θα νιώσετε την επιθυμία να… το σκάσετε με το σύντροφό σας ένα Σαββατοκύριακο ή θα πρέπει να κάνετε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις, το σπίτι της γιαγιάς είναι σαφώς η καλύτερη επιλογή για τη διαμονή του μωρού. Ασφαλώς, δεν θα πρέπει να περνάει το κατώφλι του για πρώτη φορά τη μέρα που θα το αφήσετε εκεί για το διήμερο. Είναι προτιμότερο να ξεκινήσετε σταδιακά, αφήνοντας αρχικά το παιδί εκεί για λίγες ώρες, μετά να μείνετε μαζί για ένα βράδυ, στη συνέχεια μόνο του, μέχρι να νιώσετε ότι δεν θα έχει πρόβλημα εάν το αφήσετε για το Σαββατοκύριακο.
Τι να κάνετε: Μην αφήσετε το μωρό να κοιμηθεί στο σπίτι της γιαγιάς πριν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία ώστε να μπορεί να διαχειριστεί το «στρες του αποχωρισμού» που κορυφώνεται τον 8ο μήνα. Προετοιμάστε το από πριν, ενημερώνοντάς το κάθε τόσο για τις κινήσεις που κάνετε (π.χ. «Μαζεύω τα πράγματά σου για να τα πάμε στο σπίτι της γιαγιάς. Για να δούμε, τι θα χρειαστείς εκεί… »), αλλά αποφύγετε να το αναφέρετε συνέχεια, για να μην κλιμακώνετε το άγχος του. Όσο θα λείπετε, αποφύγετε να του μιλάτε συνέχεια στο τηλέφωνο (μία-δύο φορές την ημέρα αρκούν), ώστε να μην ενισχύεται μέσα του το συναίσθημα της έλλειψής σας.

4 συμβουλές για κοινωνικά μωρά
– Βοηθήστε το να κάνει παρέα με συνομηλίκους του. Ήδη από τη βρεφική ηλικία, τα μωρά χαίρονται όταν βρίσκονται μαζί με άλλα παιδάκια. Φροντίστε να καλείτε συχνά στο σπίτι σας γειτονόπουλα, ξαδερφάκια και παιδιά φίλων, για να μάθει σιγά-σιγά και να μοιράζεται τα παιχνίδια του.
– Εντάξτε το σε ομάδες. Για παράδειγμα, στα κολυμβητήρια υπάρχουν προγράμματα για βρέφη που ξεκινούν από την ηλικία των τριών μηνών. Ένα τέτοιο γκρουπ θα το βοηθήσει να συνειδητοποιήσει σύντομα ότι είναι μια αυτόνομη ύπαρξη και θα του προσφέρει από νωρίς τα «εργαλεία» για την κοινωνική του ένταξη.
– Δώστε το «καλό» παράδειγμα. Αν εσείς δεν κάνετε συχνά παρέα με άλλους ανθρώπους, δεν προσκαλείτε φίλους στο σπίτι ή δεν ανταλλάσσετε ούτε «καλημέρα» με τους γείτονές σας, το παιδί θα σας μιμηθεί και θα μεγαλώσει δείχνοντας καχυποψία απέναντι στους άλλους.
– Βάλτε κανόνες. Από μικρή ηλικία, το παιδί θα πρέπει να κατανοήσει ότι στο σπίτι ακολουθούνται κάποιοι απαράβατοι κανόνες, όπως για παράδειγμα ότι στις 21.00 πρέπει να πηγαίνει στο κρεβάτι του ή ότι θα πρέπει να μαζεύει τα παιχνίδια του. Εξηγήστε του ότι στα άλλα σπίτια -π.χ. στης γιαγιάς- ενδεχομένως ισχύουν άλλοι κανόνες και ότι, όταν πηγαίνει εκεί, θα πρέπει να τους ακολουθεί.

Με τη συνεργασία της Νέλλης Θεοδοσίου (παιδοψυχολόγος).  –  Πηγή: www.imommy.gr

«Η ντομάτα η Σαντορινιά καλλιεργείται σ’ ένα νησί που δεν βλέπει ποτέ στη ζωή της νερό. Σκάβουν ένα λάκκο, φυτεύουν μια μικρή ντοματιά και… μην τους είδατε! Έρχονται μετά από δυο μήνες και κόβουν τα ντοματάκια τους. Γι’ αυτό είναι κι η νοστιμιά της τέτοια, επειδή είναι πάρα πολύ συμπυκνωμένη».

Το θρυλικό ντοματάκι, αγαπημένο προσφάι των Θηραίων τα τελευταία εκατό χρόνια, ήρθε στη χώρα μας στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Οι Έλληνες ναυτικοί έφεραν το 1875 από το μακρινό Σουέζ τους πρώτους σπόρους από μια διαφορετική ντοματιά, η οποία άντεχε σε συνθήκες απόλυτης σχεδόν ξηρασίας και έδινε έναν πολύ μικρότερο καρπό, με εξαιρετική όμως γεύση.

Το μικρό και χοντρόφλουδο ντοματάκι είχε καρπούς στο μέγεθος του κερασιού και γλύκα που μπορούσες να τη γευτείς μόνο όταν το έτρωγες ωμό, χωρίς λάδι και αλάτι. Όπως ήταν φυσικό, διαδόθηκε γρήγορα, ιδιαίτερα στα νησιά και στις περιοχές της χώρας όπου οι βροχοπτώσεις ήταν –και είναι– ελάχιστες.

Το μοναδικό ηφαιστειογενές έδαφος της Σαντορίνης, με τα αλλεπάλληλα στρώματα στερεοποιημένης λάβας, έκανε τη διαφορά. Τα μεταλλικά άλατα και τα ιχνοστοιχεία του, σε συνδυασμό με το ιδανικά άνυδρο περιβάλλον, αποτέλεσαν τη μυστική συνταγή για το ιδιαίτερο άρωμα και τη γεύση της «κόκκινης βασίλισσας».

Το ντοματάκι, χάρη στη σοφία του οικοσυστήματος, εξασφάλισε την απαραίτητη υγρασία από την ομίχλη που απλώνεται τα βράδια του καλοκαιριού σ’ όλο το νησί και αιχμαλωτίζεται από το έδαφος και τα φύλλα των φυτών. Επιπλέον, το ηφαιστειογενές θηραϊκό έδαφος συγκρατεί το χειμώνα όσο ακριβώς νερό χρειάζεται για να δροσίσει τους κατακόκκινους καρπούς, που φουσκώνουν κάτω από τον καυτό κυκλαδίτικο ήλιο.

Σημαντική λεπτομέρεια: Το έδαφος του νησιού είναι ελάχιστα επιβαρυμένο με χημικές ουσίες, αφού η Σαντορίνη ερημώθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά το σεισμό του 1956 και δεν έζησε έντονα τη χρήση χημικών λιπασμάτων, όπως η υπόλοιπη Ελλάδα.

Τα πάντα, ακόμα και σήμερα, γίνονται με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, με τα χέρια δηλαδή, αφού η ιδιαιτερότητα του εδάφους δεν επιτρέπει τη χρήση γεωργικών μηχανημάτων. Αν το έδαφος οργωθεί μηχανικά, θα καταστραφεί η κρούστα που προστατεύει τη φυσική υγρασία του. Ακόμα και τα ζιζάνια απομακρύνονται με το χέρι, με τη χρήση ειδικών εργαλείων που επεμβαίνουν μόνο στην επιφάνεια. Τον Απρίλιο, οπότε τα φυτά έχουν μεγαλώσει και χρειάζονται στήριξη, κατασκευάζονται χωμάτινα λοφάκια πάνω στα οποία ακουμπάνε.

Η συγκομιδή αρχίζει κατά τα μέσα Ιουλίου και ως τον Αύγουστο, όταν ξεκινά η βεντέμα ‒ο τρύγος‒, η διαδικασία έχει ολοκληρωθεί. Τα ντοματάκια πλένονται, κόβονται εγκάρσια, τοποθετούνται σε λαμαρίνες και καλύπτονται με προστατευτική σήτα. Για πέντε έξι μέρες αφήνονται σε χώρο σκεπασμένο, ώσπου να ξεραθούν με φυσικό τρόπο. Το έδαφος και ο παραδοσιακός τρόπος καλλιέργειας της ντομάτας δίνουν περίπου 500 κιλά ανά στρέμμα, όταν η βιομηχανική ντομάτα δίνει 15 τόνους ανά στρέμμα!

Πριν από τη βιομηχανοποίηση της παραγωγής τροφής και την εξάπλωση των ψυγείων ήταν επιτακτική η ανάγκη των ανθρώπων να επεξεργάζονται την παραγωγή τους ώστε να μπορούν να την καταναλώνουν κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους. Έτσι, οι Σαντορινιοί αποξήραιναν το ντοματάκι στον ήλιο κάνοντάς το «λιαστό», προκειμένου να το χρησιμοποιούν στην τροφή τους και το χειμώνα. Η επεξεργασία του γινόταν μόνο από νοικοκυριά μέχρι το 1915, οπότε άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα εργοστάσια. Μετά την ιεροτελεστία της συγκομιδής, τα ντοματάκια φυλάσσονταν στις κάναβες (υπόσκαφα σπίτια).

Οι νοικοκυρές τα έλιωναν με τα χέρια τους μέσα σε μεγάλες σκάφες και σούρωναν το χυμό, κρατώντας τα σπέρματα, τα φλούδια και τις ξένες ύλες. Στη συνέχεια, έβραζαν σε μεγάλα καζάνια το χυμό με αλάτι και τον τοποθετούσαν σε σκάφες που άφηναν στις ταράτσες των σπιτιών τους. Οι καυτές ανάσες του κυκλαδίτικου ήλιου και ο αέρας τον αφυδάτωναν, μεταμορφώνοντάς τον σε πεντανόστιμο πελτέ.

Ακολουθούσε η αποθήκευση σε ξύλινα βαρέλια και η διάθεσή του στην αγορά. Οι ντόπιοι συχνά αναφέρουν την ιστορία ενός Σαντορινιού που έκρυψε τον πελτέ του στον πόλεμο για 3-4 χρόνια και, σε καιρό ειρήνης πια, τον… μοσχοπούλησε στην Αθήνα, αγοράζοντας με τα χρήματα 30 ολόκληρα στρέμματα γης!

Οι ποικιλίες. Το σαντορινιό ντοματάκι έχει τέσσερις τύπους, με χαρακτηριστικότερο αυτόν με τις έντονες εσχαρώσεις, που μοιάζει με κόκκινη μαργαρίτα. Ο ολοστρόγγυλος τύπος ονομάζεται «καϊσιά» ή «μπουρνέλα», ενώ ο «γκώτικος» ή «κώτικος» αφορά το μικρό και ελαφρώς οβάλ ντοματίνι, το οποίο ευδοκιμεί σε ορεινά χωράφια. Τις ποικιλίες ολοκληρώνει το στρογγυλό ντοματάκι με τις ελαφρές ραβδώσεις.

Όσο για την παραγωγή, πριν από το σεισμό του 1956 λειτουργούσαν στο νησί 11 εργοστάσια επεξεργασίας και κονσερβοποίησης της σαντορινιάς ντομάτας. Η ξερική ντομάτα δεν άργησε να πάρει τη θέση που της αξίζει και εντάχθηκε στα Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης. Για να ανταποκριθεί το νησί στη ζήτηση, άνοιξε περισσότερα εργοστάσια. Ο σεισμός, όμως, κατάφερε το πρώτο πλήγμα. Το δεύτερο ήρθε με την εκβιομηχάνιση της παραγωγής ντομάτας στην ηπειρωτική Ελλάδα. Σήμερα, την παραγωγή διαχειρίζεται το τελευταίο εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων ντομάτας στη Σαντορίνη, που έχει να παρουσιάσει τον περίφημο πελτέ SANTO.

Την ίδια ώρα, μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, με πρωτεργάτες την Ένωση Συνεταιρισμών Θηραϊκών Προϊόντων και την οικογένεια Νομικού, συνεχίζει τον αγώνα για τη διατήρηση της καλλιέργειας και τη διάδοση της μικροσκοπικής άνυδρης ντομάτας.

Οι αγρότες της Σαντορίνης ξέρουν καλά ότι σήμερα δεν νοείται τουρισμός χωρίς ποιότητα, καλές γεύσεις και φροντισμένο φυσικό περιβάλλον. Μάλιστα, το Tμήμα Έρευνας και Ανάπτυξης της Ένωσης Συνεταιρισμών Θηραϊκών Προϊόντων έχει προγραμματίσει την εγκατάσταση πειραματικών αγρών ντομάτας, για διερεύνηση της προσαρμογής της σε διαφορετικά περιβάλλοντα και της εφαρμογή νέων καλλιεργητικών τεχνικών.

Δεν υπάρχει επισκέπτης που να μην έχει δοκιμάσει στη Σαντορίνη τους ξακουστούς ψευτοκεφτέδες ή ντοματοκεφτέδες. Μπορεί η απουσία κρέατος να όρισε το πρώτο συνθετικό της λέξης, το αληθινό όμως μυστικό της συνταγής είναι το άρωμα της ορίτζιναλ ντομάτας, που ουδεμία σχέση έχει με την «πλαστική», μεταλλαγμένη μη εποχική ντομάτα.

Το ντοματάκι της Σαντορίνης είναι παγκοσμίως μοναδικό και για άλλον ένα λόγο. Αντί να έχει 5,3 στερεά ύλη μέσα, όπως έχουν όλες οι ντομάτες, έχει 8 και κάτι, που σημαίνει ότι χρειάζεστε 30% λιγότερη ντομάτα για να κοκκινίσετε ένα φαγητό.

Ζυμαρικά με ψητά ντοματίνια

Υλικά

1 πακέτο λινγκουίνι ή όποιο άλλο ζυμαρικό θέλετε

4 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα ή 1 μεσαίου μεγέθους ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο

500 γρ. ντοματίνια, κομμένα στα δύο

2 κ.σ. ζάχαρη καστανή

λίγο κουρκουμά

ανθός αλατιού

φρεσκοτριμμένο πράσινο πιπέρι ή πιπέρι καγίεν

2 κ.σ. φύλλα μαϊντανού, ψιλοκομμένα

2 κ.σ.φύλλα δυόσμου ή βασιλικού, ψιλοκομμένα

έξτρα παρθένο ελλαιόλαδο

τριμμένη παρμεζάνα

Εκτέλεση

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180° C. Αραδιάζουμε τα ντοματίνια και τα κρεμμύδια σε ένα ταψί, τα περιχύνουμε με 50 ml ελαιόλαδο και πασπαλίζουμε με τη καστανή ζάχαρη, αλάτι, πιπέρι ή καγίεν και λίγο κουρκουμά. Τα ψήνουμε για περίπου 25 λεπτά μέχρι να «αρπάξουν» και να λιώσουν κάπως.

Παράλληλα, σε μια κατσαρόλα με νερό βράζουμε τα ζυμαρικά σύμφωνα με τις οδηγίες του πακέτου και τα στραγγίζουμε. Όταν τα ντοματίνια είναι έτοιμα, βγάζουμε το ταψί από το φούρνο, προσθέτουμε τα ζυμαρικά, τα μυρωδικά, πιπέρι, τις 2 κουτ. σούπας ελαιόλαδο και ανακατεύουμε καλά. Σερβίρουμε στα πιάτα και, αν θέλουμε, πασπαλίζουμε κάθε μερίδα με τριμμένη παρμεζάνα.

Ντοματάκι Σαντορίνης: Σίσσυ Γεωργαντοπούλου

Διαβάστηκε: enallaktikidrasi.com

Πηγή: www.edwhellas.gr

Και ενώ στην αρχή ξεκίνησα να καταγράφω τις αλλαγές που έχω ζήσει στην εγκυμοσύνη μέχρι τώρα, αρχίζω και σκέφτομαι μήπως να το γυρίσω σε “τί δεν έχει αλλάξει”, γιατί δεν έχει μείνει και τίποτα σταθερό.

1. Η πρώτη μεγάλη αλλαγή είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το χρόνο. Για πρώτη φορά ο χρόνος έχει μορφή και διαστάσεις. Γιατί αλλιώς είσαι τον 3ο μήνα, αλλιώς τον 5ο, αλλιώς τον 6ο και πάει λέγοντας. Ποτέ ξανά στη ζωή σου δεν συμβαίνουν τόσες πολλές αλλάγές, στο σώμα σου και στην ψυχολογία σου μέσα σε 9 μήνες. Ο χρόνος είναι εδώ, υπάρχει και σου κλείνει το μάτι. Επίσης οι γύρω σου συνειδητοποιούν το πέρασμα του χρόνου βλέποντας σε και μόνο. “Ναι…ναι έχουν περάσει 2 μήνες από τότε που τα είπαμε τελευταία φορά, για αυτό και έχω φουσκώσει κι άλλο!”
2. Όσα κιλά και αν πάρεις από 3-33, τα ρούχα αλλάζουν. Στην αρχή λες εντάξει και  ξεκουμπώνεις ένα κουμπί, σαν να παράφαγες. Αλλά όσο περνούν οι μήνες καταλαβαίνεις ότι στο εξής δεν θα έχεις μέση, παρά μόνο αρχή και τέλος. Και ναι αυτό και μόνο σου ανεβάζει τα νούμερα. Δεν τολμάς να σκεφτείς τί περνά κάποιος υπέρβαρος κάθε καλοκαίρι που εσύ πανηγυρίζεις. Μοιάζει με Γολγοθά και ακόμη χειρότερα, έχει και εσένα να του λες πόσο ωραίο είναι το καλοκαίρι!
3. Αν υπάρχει μία έγκυος που μέσα σε 9 μήνες κατάφερε να βρει το κατάλληλο σουτιέν για εκείνη, παρακαλώ πολύ να το δηλώσει τώρα και μετά ας σωπάσει για πάντα. Δεν είναι μόνο το μέγεθος το θέμα, δεν είναι που το στήθος αρχίζει να συνορεύει επικίνδυνα με την κοιλιά, είναι πολύ απλά ότι τίποτα δεν βολεύει και όλα κάπου ενοχλούν.
4. Τα έχω ξαναπεί γυμνάζομαι, προσπαθώ! Δεν κάθομαι. Και από περπάτημα, άλλο τίποτα. Για να πάω στο γραφείο μου στην Ομόνοια κατεβαίνω δυο στάσεις πριν με το μετρό. Η Σύνταγμα ή Ευαγγελισμό. Το λες και ψυχαναγκασμό! Το λαχάνιασμα όμως δεν παλεύεται. Συνεπώς περπάτημα και ομιλία στο κινητό αρχίζει να γίνεται ένα αληθινά επικίνδυνο σπορ. Όσο καλοκαιριάζει, βέβαια, με βλέπω να αλλάζω το προγραμματάκι και να πηγαίνω απευθείας Ομόνοια κουβαλώντας φορητό air condition με κάποιο τρόπο. Κάπου εδώ έρχομαι να καταγγείλω το εξής. Το γραφείο μου είναι στον 2ο και ΔΕΝ έχει ασανσέρ! Είναι τραγικό. Για αυτό αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες με το που με βλέπετε στο κατώφλι της πόρτας μη μου κάνετε την παραμικρή ερώτηση, τύπου τί κάνεις, παρά προσφέρετε μου, τις πρώτες βόηθειες. (νερό, παγωτό κλπ, κλπ)
5. Καταλαβαίνεις ότι θα γίνεις μάνα, όταν μπαίνεις στο Ζάρα και πας κατευθείαν στον όροφο με τα παιδικά. Και αυτό συμβαίνει και στα h&m και σχεδόν σε όλα τα καταστήματα με παιδικό τμήμα. Και στο λέει αυτό μία καθόλα καταναλωτική περίπτωση γυναικός, που μέχρι πρότινος ήξερε να σου περιγράψει ένα-ένα τα κομμάτια της νέας κολεξιόν και που από το Μάρτιο είχε ήδη αγοράσει το πρώτο της μαγιώ. Τώρα πια πηγαίνω κατευθείαν στον 2ο όροφο με τα παιδικά ρίχνω μια ματιά στα κοριτσίστικα, που κυριαρχούν έτσι κι αλλιώς,  και μετά κατευθείαν στα αγορίστικα. Ίσως είναι ένα μάθημα που μου έρχεται από τη ζωή, ένα μάθημα που θα πάρω από την -όσο να πεις- απλότητα των αγοριών. Γιατί η αλήθεια να λέγεται! Οι γυναίκες γινόμαστε καταναλωτικές από τα γεννοφάσκια μας (βλέπε κορδελάκια, τσαντάκια, πεδιλάκια, καπελάκια και κάθε λογής αξεσουάρ).
6. Στην αρχή καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να δέσεις τα κορδόνια σου όρθια! Και ναι…είναι μόνο η αρχή. Γιατί λίγο μετά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να τα δέσεις ούτε καθιστή. Ούτε με το πόδι λίγο ανασηκωμένο, ούτε κάνοντας τη στάση του πολεμιστή (βλέπε γιόγκα). Εν πάσει περιπτώσει, τα δένεις με κάποιο τρόπο, ενώ έχεις ήδη λαχανιάσει και αναγουλιάσει. Φαντάζομαι ότι όσο οδεύω προς τον 9ο δεν θα μπορώ καθόλου και… ναι είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι ευτυχώς είναι καλοκαίρι και θα φοράω μόνο σαγιονάρες. Τί μεγάλη ανακάλυψη!
7. Κλαίω με ένα μπαμπά και μια κόρη που θα δω στο δρόμο. Κλαίω επειδή μου φάνηκε συγκινητικό μόνο που αναφέρθηκα στα παιδιά της φίλης μου. Κλαίω με ελληνικές ταινίες. Κλαίω επειδή δεν βρίσκω το μπλουζάκι που είχα για τον ύπνο και κανένα άλλο δεν μου αρέσει στην παρούσα φάση. Κλαίω γιατί νομίζω ότι με παραμελούν! Κλαίω γιατί είναι υπερπροστατευτικοί και υπερβολικοί όλοι τους. Κλαίω όταν μιλάω σε κάποιον άλλον για τον Νίκο μου ή για το μικρούλι μας. Κλαίω γιατί δεν κατάφερα ούτε σήμερα να πλύνω τα μπαλκόνια. Και τώρα που γράφω για όσα κλαίω είμαι έτοιμη και πάλι να κλάψω. Κλαίω μόνο! Και ακούω και εσάς νέες μανούλες να μου λετε ότι στο εξής έτσι θα είναι για πολύ καιρό και ναι θα βάλω τα κλάματα και πάλι. Πλέον είμαι πιο ευαίσθητη από ποτέ. Με συγκινούν τόσα πολλά που δεν μπορώ, ούτε να τα περιγράψω! Ένα είναι το σίγουρο για εσάς που αναρωτιέστε αν είμαι καλά! Πιο καλά δεν γίνεται! Το νού σας. Λόγω ορμονών κλαίω και από τα νεύρα μου καμιά φορά! Σκέτη πρωτοτυπία η δικιά σου!
8. Και περνώ στα πιο φλέγοντα ζητήματα. Κορίτσια, ε εσείς μανούλες! Σε εσάς μιλάω! Ακόμη και το μπάνιο- ξύρισμα, νομίζω αρχίζει να γίνεται λίγο πιο ομαδικό σπορ, αν είναι να το φέρνω εις πέρας. Πες μου ότι τα καταφέρνετε μόνες σας μετά τον 7ο και εγώ πραγματικά πάω πάσο. Ή απλά μπορείτε να μου πείτε με ποιό μαγικό τρόπο; Δώστε μας τα φώτα σας!
9. Θα την κάνω την εξομολόγηση. Για μένα ο ύπνος ήταν υπόθεση ιερή και ως τέτοια που ήταν, δεν υπήρχε ποτέ κανένας λόγος να τον  διακόψω. Ακόμη και 5 λίτρα νερό να έπινα πριν κοιμηθώ, για κανένα λόγο δεν επισκεπτόμουν το μπάνιο, πριν ξυπνήσω για τα καλά και πάρω την απόφαση να πιω καφέ! Είχα δώσει όρκο τιμής με τον κοιμισμένο μου εαυτό ότι ποτέ και για κανένα λόγο δεν άξιζε να σηκωθώ. Και άντεχα μέχρι σκασμού. Τώρα πια, νομίζω ότι απλά η φύση με προετοιμάζει για τις ώρες αυπνίας που θα ρίξω και για το νέο πρόγραμμα διακοπτόμενου ύπνου που θα εφαρμόζω, σε λίγους μήνες. Οι επισκέψεις μου πλέον, αισίως έχουν φθάσει τις 3! Αντε και εις ανώτερα θα μου πείτε! Και ξέρεις τί συμβαίνει κάθε φορά που σηκώνομαι μέσα στη νύχτα; Τέσσερα ζευγάρια γατίσια μάτια με περιμένουν έξω από την πόρτα, νομίζοντας πως έχει ξημερώσει και ήρθε η ώρα του πρωινού
10. Και ναι κάθε εγκυμονούσα ζει το εξής εξαιρετικό φαινόμενο! Σχεδόν κάθε φωτογραφία μπορεί να είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Καμία δεν μοιάζει με αυτή της προηγούμενης εβδομάδας και άνετα μπορείς να δημιουργήσεις μέχρι και κουίζ “βρες τις διαφορές”
11. Το πιο ωραίο όμως είναι ότι τώρα με ένα περίεργο τρόπο, μπαίνουν στη σειρά οι προτεραιότητες σου. Στην πραγματική τους σειρά, αυτή που τους αξίζει και χωρίς καν να τις οργανώσεις εσύ. Από μόνες τους. Τί είναι σημαντικό, τί δεν είναι…γίνεται ξεκαθάρισμα καλό και χωρίς φασαρίες και αναταραχές. Όλα αυτά, ενώ εσύ είσαι πιο ζεν από ποτέ! Τόσο ζεν που αρχίζω να ανησυχώ που πήγαν τόσα νεύρα, τόση ένταση. Ακόμη και τα γατιά αντιλαμβάνονται την ηρεμία μου και βρίσκουν καταφύγιο σε μένα. Για να μην σας πω ότι ο Ντα Βίντσι βάζει αυτί και ακούει το μωρό. Κάτι μου λεει ότι αυτή η λίστα θα εμπλουτιστεί τους επόμενους μήνες.Αυτά για την ώρα…Καλό ξημέρωμα να έχουμε!

Πηγή: www.antoulastories.com

Διαβάστηκε στο: www.mama365.gr

Της Ρίνας Σερέτη

Και ένα πρωί ξυπνάς μόνος. Σηκώνεσαι και χρειάζεται όλα να τα κάνεις χωρίς την παραμικρή βοήθεια! Να ετοιμάσεις πρωινά, τσάντες, φαγητό, να χωρίσεις τα παιδιά που μαλώνουν όταν ταυτόχρονα σφυρίζει η χύτρα, να φροντίσεις ξεχωριστά το μικρότερο μέλος της οικογένειας και να είσαι έτοιμος και τακτοποιημένος για δουλειά. Τα έγγραφα στην τσάντα, να έχεις διαβάσει την αναφορά που σου τόνισε με έντονο ύφος ο προϊστάμενος, να είναι η γραβάτα ή το eyeliner ίσια, το ντύσιμο στην εντέλεια και να πας τα παιδιά στο σχολείο στην ώρα τους χωρίς έναν καινούργιο λεκέ στα ρούχα σου.

Σε αυτά τα δέκατα δευτερολέπτου που τσεκάρεσαι στον καθρέφτη πριν φύγεις, ζεις τις πιο δυνατές σκέψεις…

Είσαι γονέας μόνος! Άντρας, γυναίκα δεν έχει σημασία, για κάποιο λόγο οι ουρανοί σου ανέθεσαν αυτόν το ρόλο! Όταν μεγαλώνεις παιδιά μόνος η διαφορά στο φύλο δεν αλλάζει κάτι, ακόμη και το λεξιλόγιο είναι το ίδιο, τα προβλήματα ίδια! Σίγουρα ίδιες είναι και οι χαρές! Αποχαιρετάς τα παιδιά και έρχεσαι αντιμέτωπος με την μελαγχολική στιγμή της ημέρας. Η σιωπηλή διαδρομή για τη δουλειά, εκεί όπου συνεχίζεις τις σκέψεις σου. Είτε είσαι στο λεωφορείο, το μετρό, το αμάξι εκεί είσαι εσύ, μόνος!

Πολεμάς τα γιατί μέσα σου, κατηγορείς ξανά και ξανά τον άλλο για αυτή σου την κατάσταση, δεν βλέπεις πού έχεις φταίξει. Βλέπεις μόνο κούραση, ευθύνες και παιδικά βλέμματα γεμάτα απορία. Το στάδιο του «γιατί με εγκατέλειψε», είτε είναι για τους ουρανούς είτε είναι για μια καινούργια ζωή, το «γιατί σε εμένα και την δική μου οικογένεια», θα σε τρώει για πολύ καιρό! Όταν τα χρόνια περάσουν όλα αυτά δεν θα έχουν καμία σημασία πια! Η ζωή σου γίνεται μια απόλυτη ευθεία. Το πρόγραμμα συγκεκριμένο, αν ξεφύγεις από αυτό έστω και λίγο, κανείς δεν σου εγγυάται πως η εβδομάδα θα κυλίσει ομαλά.

Ο προσωπικός σου χρόνος περιορισμένος. Βάζεις το βράδυ τα παιδιά για ύπνο και προσπαθείς να χωρέσεις σε 2-3 ώρες τις ανάγκες σου, τα θέλω σου, τις φιλίες σου, την συνειδητή σιωπή σου… Αυτό που ομορφαίνει αυτή την ευθεία είναι τα παιδικά και αθώα τους γέλια, χεράκια ακουμπισμένα στα μάγουλα, βλέμμα όλο αγάπη κ αφοσίωση.

Φθινόπωρο… Αγιασμός στο σχολείο, τακτοποιείς τα μαλλιά του, φτιάχνεις το φόρεμα της κι αν τα παιδιά είναι περισσότερα κ σε διαφορετικές βαθμίδες προσεύχεσαι να μην συμπέσουν οι ώρες και χρειάζεται να διαλέξεις παιδί. Ντύνεις βιβλία ξανά και ξανά και ξανά. Οι πρώτες βροχές αγκαλιά όλοι μαζί στο παράθυρο κοιτώντας την βροχή.

Χειμώνας…. Ανάβεις το τζάκι, είναι Σαββατοκύριακο, έχει πάρει τα παιδιά. Κουλουριάζεσαι στον καναπέ μόνος, μόνη, δεν σηκώνεις τηλέφωνα παρά μόνο για να τα ακούσεις. Αισθάνεσαι την κούραση να αποτελειώνει το τελευταίο σου κύτταρο, Θεέ μου δώσε μου δύναμη να συνεχίσω!

Άνοιξη… Φτιάχνετε στεφάνια μαζί. Γεμίζετε λουλούδια τα κεφάλια σας και κυλιέστε στις μυρωδιές του αγρού. Μεγάλο Σάββατο πάλι δεν πήρε τα παιδιά! Τα σέρνεις στην εκκλησία με κόκκινα μάτια από τη νύστα κ ένα δάκρυ κυλά στα κρυφά την ώρα που δίνετε το φιλί της αγάπης…

Καλοκαίρι… Διάβασμα τέλος, εξετάσεις τέλος, τέλος τα ατελείωτα πήγαινε-έλα, ξεπατωμένος μετά τη δουλειά σε φροντιστήρια, χορό, πολεμικές τέχνες κτλ κτλ. Στη γιορτή του σχολείου αν πάτε και οι δύο, ο ένας στέκεται στη μία άκρη του προαυλίου και ο άλλος στην άλλη. Δεν ανταλλάσετε ούτε μία ματιά!

-Σκορποχώρι πώς καταντήσαμε έτσι! Μονολογείς.

Οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, τίποτα όμως δεν γίνεται συνήθεια. Τα παιδιά μεγαλώνουν, αλλάζουν, ωριμάζουν μα συνεχίζουν να αρνούνται. Δυστυχώς όσα χρόνια κι αν περάσουν κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει στις ψυχές τους την απουσία του γονέα που έχει φύγει. Ούτε αυτοί που είναι κοντά σου ως σύντροφοι και έχουν την διάθεση να βοηθήσουν, να αγαπήσουν. Ούτε οι κοντινοί σου φίλοι, ούτε οι αγαπημένοι συγγενείς.

Τα γιατί δεν υπάρχουν μόνο στην ψυχή του γονέα αλλά κ στην ψυχή των παιδιών…
Γιατί ένας άγνωστος να μπορεί να μένει μαζί μας και να μην μπορεί να μένει ο γονιός μου;
Πώς μου μιλούν για αγάπη και δεν μπορούν να δώσουν αγάπη ο ένας στον άλλον;
Γιατί μου μιλούν για το δικό μου καλό αλλά δεν μονιάζουν για να είμαστε όλοι μαζί για το καλό όλων;
Γιατί η μαμά δεν με αφήνει να δω τον μπαμπά;
Γιατί να πεθάνει;
Γιατί, γιατί, γιατί…

Όσα κομμάτια κι αν επιλέξει να γίνει για τα παιδιά του ο γονέας που μένει πίσω, όση αγάπη κι αν μπορέσει να δώσει, η αλήθεια είναι πως τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς! Εκεί καταλήγει η δική μου ταπεινή πείρα μεγαλώνοντας μόνη 4 παιδιά. Ειλικρινά ένα από τα πιο δύσκολα συναισθήματα γι αυτόν που μένει πίσω είναι η αίσθηση πως είσαι ανήμπορος να καλύψεις το κενό αυτό! Πόσο μάλλον όταν ο γονέας που φεύγει επιλέγει να απέχει πολύ από τα γονεϊκά του καθήκοντα!

Όμως για όποιον λόγο κι αν προέκυψε ο χωρισμός σου σεβάσου την αγωνία και την αδυναμία των παιδιών να καταλάβουν! Μάλωσε με τον πρώην, ύψωσε φωνή, πες ό,τι κρατάς μέσα σου, εκφράσου! Το χρειάζεσαι!! Αυτό που πρέπει σίγουρα να συνειδητοποιήσεις είναι πως αυτή η κατάσταση πρέπει κάπου να τελειώσει! Αν δεν βάλεις όριο στον πόνο και την οργή το μόνο που θα καταφέρεις είναι ο κύκλος του θυμού να μεταφερθεί στα παιδιά!

Μαθαίνουν να κατηγορούν χωρίς να προσπαθούν να κατανοήσουν τους αντικειμενικούς λόγους του χωρισμού. Μαθαίνουν να βάζουν φράγματα και να μην εμπιστεύονται όποιον τους προσφέρει αγάπη επειδή φοβούνται μην πληγωθούν! Όλοι κάνουμε λάθος επιλογές, η αγάπη μας όμως είναι ανεξάρτητη από την αδυναμία να αξιολογήσουμε μια κατάσταση και πώς θα εξελιχθεί. Το να αναμασάς ξανά και ξανά κουβέντες όπως τι συνέβη, πώς συνέβη, ποιος ο φταίχτης δεν λύνει το πρόβλημα.

Αντίθετα δυναμώνει τον θυμό και αποδυναμώνει ό,τι όμορφο υπάρχει μέσα μας που το έχουν τόση ανάγκη τα παιδιά μας. Μην ξεχνάς, θυμωμένος δεν είσαι με τα παιδιά σου, την κατάσταση αυτή δεν την προκάλεσαν αυτά! Μην τα κρατάς μακριά από τον γονιό τους, μην τα χρησιμοποιείς, τα μαθαίνεις να χρησιμοποιούν! Πώς περιμένεις να αισθανθούν υπερήφανα για τον γονιό τους με τόση έχθρα που αισθάνονται γύρω τους!

Σ’ ακούω να παραμιλάς…. Τι ξέρει αυτή; Αυτός ο αδιάφορος, η μέγαιρα, ο ανίκανος, η μάνα της και άλλα πολλά πολλά… Κατηγόριες, κατηγόριες! Η ζωή σε οδηγεί σε μια άλλη ζωή, σε έναν άλλο τρόπο, με άλλη δομή οικογένειας. Πάρτο απόφαση, προσπάθησες, δεν βγήκε τίποτα, προχώρα συναισθηματικά, ψυχικά! ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ!

Ναι, διεκδίκησε ό,τι μπορείς για τα παιδιά σου, πήγαινε δικαστήρια ξανά και ξανά όμως με ειρήνη στην ψυχή σου! Ο θυμός δημιουργεί προβλήματα δεν λύνει. Τα δικαστήρια και οι δικηγόροι είναι υπεύθυνοι για τα υπόλοιπα. Επιδιώκουμε σε ένα διαζύγιο να γίνουμε δικαστές, δικηγόροι, λογιστές και δυστυχώς ξεχνάμε πως ο ρόλος μας είναι να είμαστε γονείς! Γονείς που εμπνέουν παιδικές ψυχές, γονείς που διδάσκουν σεβασμό, εμπιστοσύνη, αλήθεια, συγχώρεση!

Πηγή: enallaktikidrasi.com