Μου λέει το παιδί: «Μαμά πονάω εδώ και ζαλίζομαι». Αμέσως  ανοίγω υπολογιστή και πατάω στο google τα συμπτώματα. Περιφέρομαι μέσα στο διαδίκτυο τουλάχιστον ένα τέταρτο και αφού βρω αυτό που ψάχνω τηλεφωνώ στον παιδίατρο. «Γιατρέ, έχει αυτά τα συμπτώματα. Μπορεί να συμβαίνει αυτό ή εκείνο? Να έρθουμε να το εξετάσετε ή να περιμένουμε?»

Και κάπως έτσι οι σημερινές μαμάδες μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Οι μαμάδες είπα, όχι οι μπαμπάδες. Γιατί οι μπαμπάδες που συναντώ δε νιώθουν αυτή τη συνεχή ανάγκη να διαβάζουν εμπειρίες άλλων γονιών στο διαδίκτυο και  να πατάνε συνέχεια στο google ό,τι τους απασχολεί.  Κι όμως πολλές φορές οι μπαμπάδες τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς.

Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που σας γράφω και είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που είχα αρχικά αποφασίσει να δημοσιευτεί. Στο αρχικό κείμενο έγραφα πόσα λάθη κάνω εγώ με τα παιδιά μου και πόσο αυτά τα επηρεάζουν στην ανάπτυξή τους και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Μάλιστα προέτρεπα κι εσάς να καθίσετε και να γράψετε τα δικά σας λάθη για να τα συνειδητοποιήσετε καλύτερα. Πίστευα πως αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και σας το δείξω αυτό, θα καθίσετε κι εσείς να κάνετε την αντίστοιχη αυτοκριτική. Ξέρετε όμως τι συνειδητοποίησα? Δε σας χρειάζομαι εγώ για να κάνετε την αυτοκριτική σας. Όποιος θεωρεί σημαντικό να την κάνει, θα την κάνει χωρίς να του το πει κάποιος. Όποιος νομίζει ότι τα κάνει όλα σωστά, θα συνεχίζει να πιστεύει το ίδιο ακόμη κι αν κάποιος του πει ότι σίγουρα όλοι οι γονείς κάνουμε τα λάθη μας. Και το κυριότερο από όλα είναι ότι διαπίστωσα ότι δεν κάνω λάθη απέναντι στα παιδιά μου, αλλά λάθη απέναντι στον εαυτό μου.

Αυτό μου ήρθε σαν φλασιά μια μέρα που συνάντησα ένα γνωστό μου στο δρόμο. Μου είπε πόσο πολύ μου μοιάζει το μεγάλο μου παιδί. Έπαθα πλάκα, γιατί πραγματικά δεν έχει πάρει κανένα χαρακτηριστικό μου. Αυτός επέμενε ότι είμαστε ίδιοι.  Και εκεί μου χτύπησε η πρώτη καμπάνα. Δε μοιάζουμε καθόλου, αλλά με αντιγράφει τόσο πολύ που είναι σαν να μοιάζουμε. Αντιγράφει τον τόνο της φωνής μου και τις εκφράσεις του προσώπου μου. Και αυτά που του λέω ότι κάνει και δε μου αρέσουν είναι τα ίδια πράγματα που κάνω κι εγώ! Σοκ! Σοκ! Σοκ!!!! Έχει γίνει ο απόλυτος καθρέφτης του εαυτού μου, ενώ είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι και εξωτερικά αλλά και σαν ιδιοσυγκρασίες! Το παρασέρνω στα δικά μου λάθη. Το παρασέρνω στις δικές μου ανασφάλειες. Ένα παιδί που η αμφισβήτηση ήταν πάντα η δεύτερη φύση του, το έχω βάλει κάτω και του μεταφέρω ένα-ένα τα δικά μου λάθη. Σκοτώνω κάθε μέρα την καταπληκτική κριτική ικανότητα που είχε από την ημέρα που γεννήθηκε. Και τη σκοτώνω έτσι όπως σκοτώνω αργά-αργά και τη δική μου, επειδή δεν πιστεύω όσο θα μπορούσα στον εαυτό μου.

Οπότε, ναι, μετά από αυτά έπρεπε να αλλάξει εντελώς και η μορφή του τελευταίου μου κειμένου. Βλέπετε, όλο το τελευταίο μου κείμενο, όπως και όλα τα προηγούμενα, βασίστηκαν στη λογική του μεγαλώνουμε παιδιά με το internet. Άρα, όπως γράφουν άλλοι γονείς τις εμπειρίες τους, έτσι σκέφτηκα κι εγώ πως θα ήταν χρήσιμο να γράψω τις δικές μου. Δεν είμαι πια σίγουρη για αυτό. Κάθισα και μέτρησα πόσες ώρες έχω φάει διαβάζοντας άρθρα και μαρτυρίες στο internet και ήταν πάρα πολλές. Πόσες ώρες έχω φάει πηγαίνοντας να ακούσω δασκάλους, ψυχολόγους και δεν ξέρω εγώ τι άλλο στο πως να μεγαλώνεις σωστά τα παιδιά σου και ήταν επίσης πολλές. Και τελικά τι κέρδισα από όλο αυτό?

Μια μόνιμη ανασφάλεια. Το κάνω σωστά? Αφού άλλα μου λέει η δασκάλα και άλλα πιστεύω εγώ, πως θα της τεκμηριώσω τη δική μου γνώμη…μπες λοιπόν να ψάξεις ποιος άλλος τα λέει σαν εσένα για να σιγουρευτείς ότι δεν είσαι λάθος και να υποστηρίξεις την άποψή σου καλύτερα. Και μετά είναι και αυτές οι συναντήσεις στα πάρκα. Εκεί που πιάνουμε κουβέντα άγνωστες μεταξύ μας μαμάδες και συζητάμε για τα προβλήματά μας. Και πάντα μα πάντα, θα πεις ή θα σου πουν ότι άκουσα, διάβασα, είδα αυτό κι εκείνο. Ποτέ δε λέμε το κάνω έτσι γιατί έτσι μου (μας) αρέσει να το κάνουμε. Μου είπε η δασκάλα, μου είπε η μαμά μου, μου είπε η γειτόνισσα, μου είπε η ψυχολόγος. Μονίμως ρωτάμε άλλους για να μας λύσουν τα προβλήματά μας.

Εγώ πια αποφάσισα ότι θα μείνω για λίγο εκτός όλου αυτού του συστήματος άκουσα-έμαθα-μου είπαν. Δε μου χρειάζονται όλα αυτά, γιατί τα παιδιά μου μόνα τους μου δείχνουν τι θέλουν και τι τα βοηθάει. Το ότι το παιδί μου δεν του αρέσει να μαθαίνει κάτι επειδή θα του δώσεις ένα μπισκότο είναι κάτι που πρώτο αυτό μου το έδειξε. Πήγαν να του το κάνουν και αμέσως αντέδρασε. Γιατί στη δική του λογική δεν υπήρχε καμία σύνδεση μεταξύ του ζητάω να μου πεις μια λέξη και σου δίνω ένα μπισκότο. Στη δική του πολύ σωστή λογική το μπισκότο ήθελε να το φάει την ώρα που το έβλεπε, γιατί ήταν κάτι που του άρεσε. Τη λέξη θα την έλεγε όταν ένιωθε την ανάγκη να την πει. Μπισκότο και λέξη ήταν απλώς δυο εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα. Αυτό θα έπρεπε να ήταν αρκετό για εμένα. Θα έπρεπε να πω εκείνη την ώρα ότι δε θέλω ούτε μια ώρα τέτοιου μαθήματος, γιατί είναι εμφανές πως το παιδί δε διδάσκεται με έναν τρόπο που αρέσει στο ίδιο. Όχι, όμως. Δε μου ήταν αρκετό. Έπρεπε, για να νιώσω σίγουρη, να ψάξω βίντεο στο youtube με ανθρώπους που μικροί διδάχτηκαν με τέτοιες μεθόδους να περιγράφουν το πόσο ηλίθιες τους φαίνονταν. Εκείνη την ώρα που πατούσα το search σκότωνα ένα κομμάτι της κρίσης μου και έχτιζα ένα τουβλάκι στον τοίχο που υψώνω ανάμεσα σε μένα και στο παιδί μου.

Δεν είναι και πολύ έξυπνο να δημοσιεύεις σε ένα blog τέτοιες απόψεις. Αλλά εγώ αυτό αποφάσισα να κάνω. Αποφάσισα να κλείσω το internet και  να κάτσω να μεγαλώσω δύο παιδιά.  Είμαι η Πίστη, μαμά δύο παιδιών που από σήμερα θα προσπαθήσει να ασχολείται πρώτα με τη βελτίωση του εαυτού της και μετά με των παιδιών της. Που από σήμερα θα προσπαθήσει να κλείσει το internet για να αφήσει αυτά τα δύο παιδιά να την καθοδηγήσουν. Το «θα προσπαθήσει» μπαίνει, γιατί δεν γκρεμίζεται έτσι εύκολα μια κακιά συνήθεια χρόνων. Θα προσπαθήσει και πιστεύει ότι θα πετύχει. Δε θα σας ξαναγράψει τίποτα, γιατί μόνοι σας ξέρετε καλύτερα τι να κάνετε με τα παιδιά σας.

Σας φιλώ μαμάδες και μπαμπάδες! Καλή δύναμη στο έργο σας!

Και μια τελευταία φράση για να μην την ξεχάσω ποτέ: «Όποτε κάνει κάποιο λάθος το παιδί σου….γύρνα και κοίτα τον εαυτό σου!»

——————————
Είμαι η Πίστη. Μαμά δύο παιδιών, που σήμερα κλείνει το internet για να μεγαλώσει τα παιδιά της.

Πηγή: mikroimegaloi.gr/blog

– «Μπαμπά, είμαι όμορφη;»

– «Ναι, είσαι πάρα πολύ όμορφη.»

– «Μπαμπά, τί σημαίνει όμορφη;»

– «Όμορφη σημαίνει πολλά πράγματα. Βασικά, σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για κάθε άνθρωπο. Είναι λίγο δύσκολο να σου το κάνω πιο συγκεκριμένο.»

-«Πώς το ξέρεις ότι είμαι όμορφη;»

Αυτό που ήθελα να απαντήσω:

Το ξέρω γιατί έχω την δυνατότητα να σε παρακολουθώ όταν είσαι ευγενική. Γιατί τα μάτια σου ανοίγουν και χαμογελάς, όταν βλέπεις κάτι που δεν έχεις δει ποτέ ξανά. Γιατί το μέτωπό σου κάνει ρυτίδες, όταν σκέφτεσαι κάτι πολύ έντονα. Γιατί, όταν ενθουσιάζεσαι, τινάζεις τα χέρια σου πίσω, καθώς τρέχεις έξω από το δωμάτιο. Γιατί, όταν σε κοιτάζω στα μάτια, βλέπω την μητέρα σου και θυμάμαι ξανά πόσο πολύ αγαπιόμαστε. Γιατί σκαρφαλώνεις επάνω σε πράγματα που δεν θα έπρεπε να σκαρφαλώνεις.

Είσαι όμορφη, όταν κάνεις ερωτήσεις. Είσαι όμορφη, όταν απαντώ και μετά κάνεις άλλη μια ερώτηση. Είσαι όμορφη όταν με στραβοκοιτάς με δυσπιστία και λες «Λες αλήθεια ή κάνεις πλάκα;» Είσαι όμορφη όταν γελάς με τις απαντήσεις μου.

Το πρόσωπό σου είναι όμορφο, όταν φιλάς στο μέτωπο τον αδερφό σου. Τα δάχτυλά σου είναι όμορφα, όταν απλώνονται ψάχνοντας να βρουν τα δικά μου, όταν μετακινούν πράγματα από το μυαλό σου και τα βάζουν στο χαρτί, και όταν παίρνουν τον ενθουσιασμό σου και τον μετατρέπουν σε ήχο. Τα χέρια σου είναι όμορφα, όταν τα τυλίγεις γύρω από τη μαμά σου, όταν χορεύεις και κυμματίζουν στον αέρα και όταν διαβάζεις και ακουμπάς επάνω τους το κεφάλι σου. Τα πόδια σου είναι όμορφα, όταν τρέχεις και γυρίζεις και πηδάς και μετά τρέχεις ξανά.

Είσαι όμορφη γιατί είσαι ζωντανή. Είσαι όμορφη γιατί είσαι περίεργη. Είσαι όμορφη γιατί παίρνεις τα καλά αυτού του κόσμου, τα περνάς μέσα από τα αυτιά, τα μάτια, το στόμα και το σώμα σου και μου τα επιστρέφεις εκτοξεύοντας τα σε δράση και φωνή, σε όλα αυτά που κάνεις. Είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που γνωρίζω.

Τι είπα στην πραγματικότητα:

«Απλά το ξέρω.»

«Α! Εντάξει! Ευχαριστώ μπαμπά!»

Μετά έφυγες τρέχοντας, τα χέρια πίσω, τα πόδια από κάτω, τα μάτια ανοιχτά, τόσο μικρή για να ανησυχείς για την ομορφιά, αλλά όμορφη όπως και να έχει. Τόσο, μα τόσο όμορφη.

John Kinnear – Ask your Dad

Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου

Πηγή: www.mamaword.com

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο -Παιδοψυχολόγο – Συγγραφέα

Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει θεατές μιας σειράς κατακλυσμιαίων γεγονότων που έχουν ενσκήψει σαν χιονοστιβάδα στη χώρα μας ….

Από τη Δευτέρα ξεκινά έλεγχος κεφαλαίων , τράπεζες κλειστές , ράφια των σούπερ μάρκετ που αδειάζουν , ουρά στα βενζινάδικα… μια κατάσταση πρωτόγνωρη που αιωρείτο σαν απειλή,αλλά κανένας δεν πίστευε ότι θα συμβεί στη χώρα μας και να που έφθασε η στιγμή να την βιώσουμε.

Ο πολύπαθος ελληνικός λαός ορθώνει το ανάστημα του στους κραταιούς της Ευρώπης για τη διεκδίκηση του δικαίου . Η ανασφάλεια είναι διάχυτη , η αγωνία όλων μάς κάνει να κρεμόμαστε από τα χείλη των αρμοδίων και οι δέκτες της τηλεόρασης είναι ανοικτοί μέχρι πρωίας …

Οι συζητήσεις εδώ και μέρες δίνουν και παίρνουν … Αγωνία , ανασφάλεια , φόβος , θυμός , μουδιασμένο συναίσθημα μας κάνουν με κομμένη ανάσα να παρακολουθούμε τις εξελίξεις …

Το άγχος καιροφυλακτεί , εισβάλλει πάλι στη ζωή των πολιτών σαν μια φυσιολογική αντίδραση σε αυτά που συμβαίνουν…
Χρειάζεται να θωρακίσουμε το ψυχισμό μας , να διαχειριστούμε το άγχος , την αγωνία και την ανασφάλεια μας .

Η αυτοσυγκράτηση , ο αυτοέλεγχος και η θετική σκέψη θα είναι σύμμαχοι σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Σε αυτές τις δραματικές στιγμές που βιώνουμε οφείλουμε να θυμόμαστε ότι δίπλα μας στέκονται τα παιδιά μας , που με τα αθώα τους μάτια παρατηρούν τις αντιδράσεις μας , που δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει capital control , άδεια ATM , Grexit, τέλος προγράμματος , δημοψήφισμα κλπ. που βλέπουν διάχυτη την ανησυχία στην οικογένειά τους…

Τα παιδιά όμως έχουν ανάγκη να αισθάνονται τους γονείς τους δυνατούς να στέκονται δίπλα τους, να τους δημιουργούν την ασφάλεια και την σταθερότητα που έχουν ανάγκη για τη συναισθηματική τους ανάπτυξη … Να θυμάστε ότι τα παιδιά με τη συμπεριφορά τους μας δείχνουν την ανησυχία ή την ψυχική τους οδύνη.

Διαφυλάξτε λοιπόν τον ψυχισμό των παιδιών , αποφύγετε να τα εκθέτετε συνεχώς στις ειδήσεις ή σε συζητήσεις πανικού .
Στα μεγαλύτερα παιδιά με απλά λόγια εξηγήστε αυτό που συμβαίνει, δίνοντας τους την δυνατότητα να εκφράζουν τις απορίες τους , φροντίζοντας όμως να εισπράξουν μηνύματα ασφάλειας όχι μόνο από τα λόγια σας αλλά και από το ύφος και τις πράξεις σας.

Μην αφήνετε τον πανικό να διεισδύσει στην οικογένειά σας . Το χαμόγελο των παιδιών σας είναι πηγή έμπνευσης και δύναμης ….

Πηγή: www.akappatou.gr

Τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε να κάνουμε με τα παιδιά μας, σύμφωνα με τις συμβουλές  των  παιδοψυχολόγων, ψυχιάτρων και άλλων εμπειρογνωμόνων.

1.   Απειλώντας τα παιδιά σας ότι θα φύγετε χωρίς αυτά

Έχει συμβεί σε όλους μας. Φτάνει η ώρα να φύγετε από το πάρκο και τα παιδιά δεν σας ακούνε. Τρέχουν, κρύβονται, αρνούνται. Εκνευρίζεστε όλο και περισσότερο. Είναι δελεαστικό να ακολουθήσετε αυτή την τακτική εφόσον τα παιδιά δεν συμμορφώνονται με ότι τους λέτε,  όμως η απειλή της εγκατάλειψης (δεν έχει σημασία αν θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα στην συγκεκριμένη περίπτωση) είναι εξαιρετικά επιζήμια για τα παιδιά.

Η αίσθηση του δεσίματος με τους γονείς, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ανάπτυξη του παιδιού, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια. Η απειλή εγκατάλειψης, ακόμα και με φαινομενικά ανάλαφρο τρόπο, μπορεί να ταρακουνήσει τα θεμέλια της ασφάλειας που αντιπροσωπεύετε στα μάτια του. Όταν λέτε φράσεις όπως “Φεύγω και σας αφήνω εδώ», αφήνετε ανοιχτό το ενδεχόμενο ότι κάποια στιγμή μπορεί να μην υπάρχει προστασία και φροντίδα για τα παιδιά. Για ένα παιδί, η σκέψη ότι θα μπορούσατε να το αφήσετε μόνο του σε μια δύσκολη στιγμή, είναι τρομακτική και μπορεί να σταματήσει να σας θεωρεί ως ασφαλή βάση.

Έτσι, την επόμενη φορά προσπαθήσετε με απλά λόγια να του εξηγήσετε πως έχει η κατάσταση. Αν ήρθε η ώρα να φύγετε από το πάρκο, προετοιμάστε το πρώτα, δεδομένου ότι οι απότομες αλλαγές είναι δύσκολες για τα παιδιά. Πείτε του για παράδειγμα, ότι σε πέντε λεπτά πρέπει να φύγετε γιατί είναι ώρα φαγητού. Στη συνέχεια υπενθυμίστε το κάθε λεπτό που περνάει, έτσι ώστε να προετοιμαστεί ψυχολογικά.

2. Λέγοντας ψέμματα στο παιδί σας

Ένας απλός, αλλά εξαιρετικά σημαντικό κανόνας στην ανατροφή των παιδιών είναι «Μην ψεύδεσθε στο παιδί σας.»  Για παράδειγμα, λέγοντας στο παιδί σας ότι το κατοικίδιο ζώο που είχατε σπίτι έχει φύγει και ίσως επιστρέψει, ενώ στην πραγματικότητα το ζώο έχει πεθάνει, είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού του λάθος που κάνουν οι γονείς. Όταν διαστρεβλώνουμε την αλήθεια με τέτοιους τρόπους, δεν το κάνουμε φυσικά  κακόβουλα. Προσπαθούμε να μην πληγώσουμε τον συναισθηματικό κόσμο των τα παιδιών. Μπορεί να μην είμαστε σίγουροι για το πώς να χειριστούμε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, και να ελπίζουμε ότι θα  αποφύγουμε τη συζήτηση, αλλά κάνοντας τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα ή λέγοντας ψέματα για να προστατεύσουμε το παιδί μας από την στεναχώρια, τελικά δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα αλλά είναι και επιζήμιο για το παιδί.

Είναι όμως σημαντικό, η εξήγηση που θα δώσετε να είναι κατάλληλη για την ηλικία του παιδιού. Ένα πολύ μικρό παιδί δεν έχει ανάγκη από μια λεπτομερή εξήγηση του θανάτου. Λέγοντάς του ότι ήταν πολύ ηλικιωμένο το ζώο ή πολύ άρρωστο με μια σοβαρή ασθένεια και  οι γιατροί δεν μπορούσαν να το κάνουν καλά, μπορεί να είναι αρκετό για το παιδί.

Αυτό το λάθος των γονιών,  περιλαμβάνει πολλές φορές και την  «στρέβλωση των συναισθημάτων» όπου πολλές ισχυριζόμαστε στα παιδιά, ότι αισθάνονται κάτι που όμως στην πραγματικότητα δεν το αισθάνονται, ή ακόμα  συχνότερα, λέγοντάς τους ότι δεν αισθάνονται αυτό που στην πραγματικότητα αισθάνονται.

Για παράδειγμα, αν το παιδί σας λέει ότι φοβάται να πάει στο σχολείο την πρώτη φορά, αντί να του πείτε ότι δεν φοβάται ή ότι είναι ανόητο αν φοβάται, αναγνωρίστε τα συναισθήματα του παιδιού σας και ενεργήστε με βάση αυτό το δεδομένο.

Την επόμενη φορά που θα μπείτε στον πειρασμό να πείτε ένα μικρό ψέμα, σκεφτείτε έναν άλλο τρόπο. Είναι μια ευκαιρία για τα παιδά σας να ‘ωριμάσουν’. Πείτε την αλήθεια και βοηθήσετε το παιδί να τα βγάλει πέρα με την πάλη των συναισθημάτων. Μακροπρόθεσμα θα είναι πολύ καλύτερα για την ψυχική υγεία του.

3. Αγνοώντας την δικιά σας άσχημη συμπεριφορά.

Οι γονείς μπορεί να ασπάζονται το παλιό δόγμα «Κάνε αυτό που λέω, όχι αυτό που κάνω», όμως  αυτό αποδεδειγμένα δεν λειτουργεί. Τα παιδιά μαθαίνουν με βάση αυτά που βιώνουν. Απορροφούν σαν σφουγγάρια τα πάντα γύρω τους, και είναι εξαιρετικά ικανά να μαθαίνουν και να αντικατοπτρίζουν τις καλές και κακές συμπεριφορές, ακόμα και από τότε που είναι πολύ μικρά.

Αντανακλώντας στον εαυτό μας, την συμπεριφορά που περιμένουμε από τα παιδιά μας, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς. Αυτά που κάνετε, επηρεάζουν πολύ περισσότερο το παιδί,  σε σχέση με αυτά που λέτε.

Για παράδειγμα, τα παιδιά των καπνιστών έχουν διπλάσιες πιθανότητες να καπνίζουν από τα παιδιά των μη καπνιστών γονέων, οι γονείς με υπερβολικό βάρος είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν υπέρβαρα παιδιά από  τους γονείς με φυσιολογικό βάρος. Ακόμα και πιο πολύπλοκες συμπεριφορές, όπως το πώς αντιμετωπίζετε τα άλλα μέλη της οικογένειας και πως αλληλεπιδράτε με τους ξένους, τα ζώα και το περιβάλλον, είναι παραδείγματα προς μίμηση για τα παιδιά σας.

Έτσι για παράδειγμα, εάν θέλετε το παιδί σας να σέβεται τον άλλον και να είναι ευγενικό, να δείχνετε και εσείς ανάλογη συμπεριφορά, ακόμα και όταν είστε θυμωμένοι ή διαφωνείτε με κάποιον. Εσείς, οι γονείς, είστε το πρότυπο στη ζωή του παιδιού σας.

Κείμενο: Έλλη Πάντα

Καμία γυναίκα δεν πιστεύει ότι θα γεννήσει πρόωρα, όμως είναι αρκετές οι περιπτώσεις που μωρά γεννιούνται πριν από την 37^η βδομάδα της εγκυμοσύνης. Από τη στιγμή που γεννιούνται τα μωρά αυτά έχουν και παραπάνω ανάγκη για φροντίδα, οι γονείς όμως συνήθως δεν είναι προετοιμασμένοι για μια τέτοια κατάσταση. Ακολουθούν ορισμένες συμβουλές για πρόωρα μωράκια.

Θηλάστε το μωράκι αν μπορείτε.

Επειδή τα πρόωρα μωρά μεγαλώνουν με πιο γρήγορους ρυθμούς από ότι τα μωρά που γεννιούνται στην ώρα τους, έχουν και μεγαλύτερες διατροφικές ανάγκες. Τα ειδικά γάλατα του εμπορίου είναι μεν εμπλουτισμένα με όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ο οργανισμός τους, όμως το μητρικό γάλα περιέχει αντισώματα, που θα βοηθήσουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα να ενισχυθεί. Μόλις το μωρό γεννηθεί, η μητέρα αρχίζει να παράγει αμέσως γάλα. Οπότε, ακόμα κι αν γεννηθεί πριν από τις 32 με 34 βδομάδες, που συνήθως δεν μπορεί ακόμα να ρουφήξει γάλα από το στήθος, το μητρικό γάλα παρέχεται στο μωρό με ειδικό σωληνάκι από το στόμα ή τη μύτη του.

Αυτός βέβαια ο τρόπος ταΐσματος μπορεί να σας κάνει να νιώθετε άσχημα. Νοσοκόμες παραδέχονται ότι πολλές μητέρες νιώθουν αβοήθητες όταν το μωρό τους βρίσκεται στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών. Όμως, ο θηλασμός δίνει θάρρος και δύναμη στις μητέρες, καθώς αντιλαμβάνονται ότι είναι τα μόνα άτομα που μπορούν να βοηθήσουν το μωράκι τους να δυναμώσει.

Να είστε κοντά στο μωράκι σας.

Όταν το μωρό είναι στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών είναι δύσκολο για τους γονείς να είναι κοντά του. Ειδικά όταν το μωρό βρίσκεται στη θερμοκοιτίδα και είναι συνδεδεμένο με διάφορα σωληνάκια. Όταν όμως σταθεροποιηθεί, πρέπει να αναπτύξετε μαζί του δεσμούς σώμα με σώμα, ακουμπώντας το απευθείας πάνω στο δέρμα σας. Η επαφή αυτή, εκτός από τη χαρά που δίνει σε εσάς, βοηθά το μωρό (σύμφωνα με μελέτες) να είναι ζεστό, να παίρνει βάρος, να κοιμάται βαθιά και να μειώσει το στρες του.

Φροντίστε σωστά τον ύπνο και τη διατροφή του.

Τα πρόωρα μωράκια αντιμετωπίζουν συχνά υπνική άπνοια, δηλαδή σταματάει η αναπνοή τους στον ύπνο τους για 20 δευτερόλεπτα ή και παραπάνω. Στο νοσοκομείο ρυθμίζεται η κατάσταση αυτή και τα μωράκια επιτρέπεται να πάνε στο σπίτι τους μόνο όταν δεν παρατηρηθεί καθόλου άπνοια για μια ολόκληρη βδομάδα. Στο σπίτι όμως, πρέπει να βάζετε το μωρό να κοιμάται ανάσκελα. Επιπλέον, πρέπει να το ξυπνάτε ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να το ταΐσετε. Τα πρόωρα μωρά δεν έχουν όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονται, κι έτσι χρειάζεται να τρώνε πιο συχνά στην αρχή.

Μεγάλη προσοχή όταν το πάρετε στο σπίτι.

Συνήθως ένα πρόωρο μωρό πηγαίνει στο σπίτι όταν συμπληρώσει τις 36 με 38 βδομάδες του, ανάλογα και με το πόσο πρόωρο γεννήθηκε. Ακόμα κι αν είναι εντελώς υγιές και δε χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός στο σπίτι, χρειάζονται κάποιες προφυλάξεις, αφού είναι ακόμα επιρρεπές σε ασθένειες που μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα και κατά συνέπεια, σε επιστροφή στο νοσοκομείο. Για αυτό, χρησιμοποιείστε ένα αλκοολούχο τζελ χεριών και επιβάλλετε σε όλους να το χρησιμοποιούν. Μην επιτρέπετε σε κανέναν άρρωστο να πλησιάζει το μωρό. Μια άλλη λύση είναι να κάνουν όλα τα μέλη της οικογένειας το εμβόλιο της γρίπης.

Επίσης, διατηρείστε το σπίτι ήρεμο. Η δυνατή μουσική, τα έντονα φώτα και γενικώς η αναστάτωση στο σπίτι είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικά για τα πρόωρα μωρά.

Πηγή: www.babyads.gr

Νούμερο 1: Ότι αγοράζω πλέον πρέπει να είναι διπλό. Πάντα! Ζυγός αριθμός.

Πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ με το μεγάλο σου παιδί (ο μπαμπάς και το μικρό παιδί είναι στο σπίτι), σου ζητά ένα kinder αυγό, του το αγοράζεις, γυρίζετε σπίτι, βλέπει ο μικρός το αυγό και θέλει να το πάρει. Ο μεγάλος αντιστέκεται, αρχίζει ο τσακωμός, αρχίζει η γκρίνια, τα νεύρα κουρέλια. Ξαναβγαίνεις, πετάγεσαι στο περίπτερο για άλλο ένα αυγό ή απλά μένεις με τις τύψεις που αδίκησες τον μικρό.

Έχετε βγει για ψώνια με τον μικρό, σου ζητά μια κίτρινη μπάλα, του την αγοράζεις, γυρίζετε σπίτι όλο χαρά. Σχολάει ο μεγάλος από το σχολείο, βλέπει την μπάλα, θέλει να παίξει, ο μικρός αρχίζει την γκρίνια γιατί είναι δικιά του η μπάλα, ο μεγάλος νιώθει αδικημένος που δεν τον σκέφτηκες κι αυτόν. Ξαναβγαίνεις έξω, αγοράζεις μια ίδια μπάλα αλλά πράσινη (γιατί οι κίτρινες τελείωσαν), γυρίζεις σπίτι, χαίρεται ο μεγάλος αλλά ο μικρός θέλει τώρα την πράσινη μπάλα! Αρχίζει ο τσακωμός, τα τραβήγματα, όχι δικιά μου είναι να λέει ο μεγάλος, ατό ατό να φωνάζει ο μικρός.

Ηθικό δίδαγμα: Όχι μόνο να αγοράζω πάντα διπλό αριθμό αλλά να αγοράζω ακριβώς το ίδιο είδος σε μέγεθος και σε χρώμα γιατί ο τσακωμός σε καρτερεί στη γωνία. Ζυγός αριθμός γιατί αρχίζουν τα εσύ έχεις πιο πολλά από μένα!

Νούμερο 2: Δυσκολίες στον ύπνο παντός τύπου.  

Όταν έχεις ένα παιδί μπορείς να το κοιμίσεις το μεσημέρι ή το βράδυ κι εκείνη την ώρα ή να ξεκουραστείς κι εσύ ή να κάνεις κάποια δουλειά πιο ήσυχα και ήρεμα. Όταν έχεις δύο παιδιά σχεδόν ποτέ δεν θα μπορέσεις να τα συγχρονίσεις να κοιμηθούν. Την ώρα δηλαδή που έχεις κοιμίσει τον μικρό κι έχεις βάλει τον μεγάλο να δει κάποια ταινία ή να παίξει ήσυχα στο δωμάτιο του και λες ωραία ας κάνω αυτό, τότε αρχίζει ο μεγάλος τα μαμά θέλω χυμό, μαμά πεινάω, μαμά έλα να με βοηθήσεις τώρα που μπορείς, μαμά καθάρισε μου ένα μήλο, μαμά τι σημαίνει αυτό;

Όταν έχεις δυο παιδιά ο ένα ενοχλεί τον άλλο στον ύπνο. Όταν κοιμάται ο μεγάλος κι ο μικρός ξυπνά μέσα στη νύχτα με κλάματα και τσιρίδες (αλήθεια γιατί τα μωρά κλαίνε όταν νυστάζουν και ξανακλαίνε όταν ξυπνάνε;) τότε ενοχλεί τον μεγάλο κι αυτός τοποθετεί το μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι του για να βουλώσει τα αυτιά του. Αντιθέτως όταν κοιμάται ο μικρός κι ο μεγάλος είναι ξύπνιος όση ησυχία κι αν προσπαθήσει να κάνει ως παιδί θα πατήσει κάποιο παιχνίδι με ήχο, κάτι θα του πέσει από τα χέρια, θα θέλει εκείνη την ώρα να παίξει playstation στο ίδιο δωμάτιο ή θα θέλει να φτιάξει πύργους με τα τουβλάκια του οι οποίοι θα γκρεμιστούν κάποια στιγμή με κραδασμούς και το μωρό θα ξυπνήσει.

Όταν έχεις ένα παιδί μπορείς κάπως να το κουμαντάρεις να κοιμάται στο κρεβάτι του εξηγώντας κι αιτιολογώντας. Όταν έχεις δυο παιδιά και το μικρότερο έρχεται στο κρεβάτι σου δεν μπορείς να απαιτείς από το μεγάλο να κοιμάται στο κρεβάτι του γιατί είναι λογικό να νιώθει παραγκωνισμένος (μαμά γιατί εσείς να κοιμάστε όλοι μαζί ενώ εγώ μόνος μου; είναι άδικο!) με αποτέλεσμα να χάνεις κάθε έλεγχο και να προσπαθείτε κάποιες νύχτες να χωρέσετε και οι τέσσερις στο διπλό κρεβάτι.

Νούμερο 3: Ξεχνάμε τις εξόδους, το σινεμά, τα μπουζούκια και κάθε είδους ξενύχτι. 

Όταν έχεις ένα παιδί μπορείς να το αφήσεις στη γιαγιά και να βγεις για ένα ποτό ή γιατί όχι να κοιμηθεί εκεί για να μπορέσεις να ξενυχτήσεις με την ησυχία σου και να μπορέσεις να κοιμηθείς μετά το ξενύχτι. Γιατί εντάξει, ωραία τα βόλεψες, άφησες το παιδί σου όση ώρα εσύ διασκέδαζες αλλά τι γίνεται όταν γυρνάς στις 5 και το παιδί ξυπνά στις 7; Πώς θα ανταποκριθείς την υπόλοιπη ημέρα με μόνο 2 ώρες ύπνο; Όταν όμως έχεις δυο παιδιά είναι σίγουρα πιο δύσκολο πρακτικά να στα κρατήσει η γιαγιά οπότε κόβεις για ένα διάστημα κάθε είδους ξενύχτι αφού πέρα από τα παραπάνω η αλήθεια είναι πως δεν έχεις και κουράγιο για όλα αυτά εφόσον παρακαλάς να τα πάρει ο ύπνος για να ξαπλώσεις κι εσύ επιτέλους!

Στο δικό μας σπίτι για να καταλάβετε μαζέψαμε και το home cinema αφού δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρουμε (τουλάχιστον προς το παρόν) να δούμε κάποια ταινία οπότε γιατί να σκονίζεται άδικα;

Νούμερο 4: Πλυντήρια, σιδέρωμα στο θεό.

Με το ένα παιδί έβαζα ένα πλυντήριο κάθε δύο μέρες, με τα δύο παιδιά αυτό αντιστράφηκε και βάζω 2 πλυντήρια κάθε μία μέρα! Πραγματικά ούτε εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που μου συνέβη.

Γυρίζει ο μεγάλος από το σχολείο με ρούχα χάλια είτε γιατί λερώθηκε με το κολατσιό του είτε γιατί έχει πάνω του αφηρημένη τέχνη από μαρκαδόρους, ρούχα στα άπλυτα. Τον αλλάζω γιατί έχει μάθημα κεραμικής κι όταν πάω να τον πάρω μετά από δύο ώρες τον βλέπω άσπρο από πάνω μέχρι κάτω λες κι απλώνει τον πηλό όλο πάνω του, δεν ξέρω τι κάνει πάντως…ρούχα στα άπλυτα. Το ίδιο ισχύει βέβαια κι όταν πάει στην θεατρική αγωγή αφού κάθονται ή ξαπλώνουν πάνω στη σκηνή που πατάνε όλοι με τα παπούτσια.

Ο μικρός από την άλλη είναι στη φάση που θέλει να τα κάνει όλα μόνος του με αποτέλεσμα να λερώνεται κάθε μέρα όλη μέρα με αποτέλεσμα να τον αλλάζω σχεδόν 3-4 φορές, μία γιατί έλιωσε τη σοκολάτα πάνω του, μία γιατί θέλει να πιει χυμό μόνος του και καταλήγει ο μισός πάνω στην μπλούζα του, μία γιατί είχαμε διαρροές στην πάνα και λερώθηκε, μία γιατί ήθελε να ζωγραφίσει και τα ρούχα του οπότε σαν να έχουν ουράνιο τόξο. Ρούχα στα άπλυτα.

Ο σύζυγος από την άλλη γυρνώντας από την μια δουλειά αλλάζει ρούχα για να πάει στην άλλη, ρούχα στα άπλυτα. Βάλε και καμιά πετσέτα, καμιά μαξιλαροθήκη, κανένα σεντόνι. Ε, να. Στα λεγα εγώ!

Νούμερο 5: Μαζί τα κάναμε, εγώ τα μεγαλώνω.

Μαζί με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού ο άντρας παθαίνει μια παράκρουση, βαράει κόκκινο από το άγχος για τα οικονομικά και συνήθως οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις αυξάνονται με αποτέλεσμα να λείπει πολλές περισσότερες ώρες από το σπίτι κι έτσι να νιώθεις πελαγωμένη, μόνη, σαν να τα μεγαλώνεις μόνη σου ένα πράγμα. Και ξέρεις αν έχεις μάθει να τα κάνεις όλα μαζί του μετά σου κακοφαίνεται διπλά! Μόνη στην παιδίατρο, μόνη στο σχολείο, μόνη στο σουπερ μαρκετ, μόνη σαν το λεμόνι.

Νουμερο 6: Το δεύτερο παιδί σοφέρ.

Αν δεν είσαι από τις τυχερές που μένουν μαζί, πάνω ή κάτω από γονείς και πεθερικά τότε το δεύτερο παιδί θα γίνει σίγουρα ο συνταξιδιώτης σου σε όλα τα καθημερινά πέρα δώθε. Να πας τον μεγάλο σχολείο, να πας να τον πάρεις και μετά βέβαια σε όλες τις απογευματινές του δραστηριότητες το δεύτερο παιδί θέλοντας και μη θα μπαίνει και θα βγαίνει στο αμάξι ταλαιπωρώντας και τον εαυτό του αλλά και εσένα αφού θα πρέπει να ντύνεις και να ετοιμάζεις και τα δυο παιδιά κουβαλώντας πάντα βέβαια την τσάντα του σπορ μπίλι (ξέρεις, πάνα, μωρομάντηλα, νερό, μπισκοτάκια κλπ).

Νούμερο 7: Μειώνεται ο αποκλειστικός χρόνος με τον μεγάλο.

Αλήθεια μου λείπει πολύ ο χρόνος που είχα να ασχοληθώ μονάχα με τον μεγάλο και τώρα νιώθω πως χάνω κάποια πράγματα της ζωής του χωρίς να το θέλω μα εκ των πραγμάτων δεν γίνεται. Ακόμη και τα επιτραπέζια παιχνίδια που παίζαμε στο σπίτι πλέον ο μικρός δεν μας αφήνει αφού άλλοτε αρπάζει το ζάρι και τρέχει σε όλο το σπίτι κι άλλοτε τουμπάρει όλο το ταμπλό. Για εξόδους μόνοι μας (όπως να δούμε μια παιδική ταινία στο σινεμά) ούτε λόγος αφού είπαμε ο χρόνος είναι περιορισμένος όπως είναι περιορισμένη κι η βοήθεια που έχουμε πλέον αφού κάποιος θα πρέπει να κρατήσει τον μικρό κι αυτός δεν θα είναι ο μπαμπάς του (είπαμε είναι στη δουλειά).

Νούμερο 8: Χάος στο σπίτι.

Όσο κι αν προσπαθώ να κάνω το σπίτι να φαίνεται τακτοποιημένο δεν τα καταφέρνω με τίποτα. Φτιάχνω εγώ χαλάνε αυτοί. Σκόρπια παιχνίδια παντού, ζωγραφιές στους τοίχους, αμαξάκια, τουβλάκια, δεινόσαυροι παντού! Σκουπίζεις και σφουγγαρίζεις όλη την ώρα ή απλά δέχεσαι πως θα σας φάνε τα μυρμήγκια. Ψίχουλα παντού από μπισκότα, σταγόνες από χυμό,ο καναπές ένα χάλι.

Νούμερο 9: Βιβλία γιοκ.

Αν με το ένα παιδί προσπαθούσες να διαβάσεις στα κλεφτά, όταν αυτό κοιμόταν (γιατί μόνο τότε έχεις χρόνο κι ησυχία) κάποιο βιβλίο τότε με τα δύο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα! Μάζεψε τα, σήκωσε τα ψηλά στη βιβλιοθήκη μέχρι να πάνε παιδικό σταθμό ή σχολείο γιατί αλλιώς όχι μόνο δεν πρόκειται να τα διαβάσεις αλλά υπάρχει κι η πιθανότητα να στα πετσοκόψουν και να τα δεις ένα ωραίο πρωινό στο πάτωμα του σπιτιού σου χαρτοπόλεμο. Βιβλίο για την παραλία μην πάρεις, κρίμα είναι να το κουβαλάς τσάμπα.

Νούμερο 10: Απέραντη, ατελείωτη αγάπη. (last but not least). 

Έμαθα πως η καρδιά με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού μεγαλώνει. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται. Η αγκαλιά μεγαλώνει και τους χωρά και τους δυο. Ο ένας είναι το δεξί σου χέρι κι ο άλλος το αριστερό. Η οικογένεια ολοκληρώνεται, ο μεγάλος έχει πλέον αδερφό, τα γέλια αυξάνονται και τα μπαγκάζια των διακοπών δεν χωρούν με τίποτα στο αυτοκίνητο.

Πηγή: www.4seasonswithgeo.com