Δεν μου αφησες το ονομα σου αλλα θα σου πω πως με εκανες να κλαψω…
Εχεις καθε δικιο να πονας και να σκεφτεσαι ετσι…
Ο χαμος που βιωσες ειναι καταρα για μια μανα…
Οχι δεν θα σου πω πως θα περασει…
Ξερω πως δεν περναει ποτε…
Θυμαμαι την γιαγια μου καθε επετειο του θανατου του παιδιου της να καθεται σε μια καρεκλα με ενα ποτηρι κρασι στο χερι να κλαιει…
Δυναμη να ζησεις τις στιγμες το κενο και συντομα να ξαναβρεις την ελπιδα και το χαμογελο σου…
Σοφια
Έχω ένα κοριτσάκι 3 χρονών. Πριν από 4 μήνες, ύστερα από ξαφνική και αναγκαία περίδεση τραχήλου, γέννησα πρόωρα ένα κοριτσάκι.
Έζησε 15 ολόκληρες μέρες.
Παλεύοντας για τη ζωή της.
Και εκεί που έδειχναν όλα καλά οτι υπήρχαν ελπίδες μια επιπλοκή και αυτό ήταν.
Έφυγε μακρυά μας. Πως μπορείς να πιστέψεις οτι αυτό το πλασματάκι που του κρατούσες το χεράκι, που σου έσφιγγε το δάχτυλο , που σε κοιτούσε με εκείνα τα μικρά στρογγυλά μαύρα μάτια, δεν θα μπορείς πλέον ούτε να το δεις , ούτε να το ακουμπήσεις.
Δεν μπόρεσα να την πάρω μία αγκαλιά.
Μόνο όταν πάγωσε το σωματάκι του μπόρεσα να τη σφίξω.
Αλλά ήταν πλέον αργά.
Πως μπορείς να ζεις με αυτές τις αναμνήσεις και να γελάς? Είμαι τυχερή που έχω ένα παιδί λένε. Πόσο τυχερή μπορεί να είμαι αφού έχασα εκείνη? Θα κάνω άλλο λένε, αλλά δεν θα είναι η Αντωνία μου. Τη σκέφτομαι συνέχεια να την ακουμπάω στα χεράκια στα ποδαράκια στο λαιμό στα μάγουλα στα αυτάκια της στη κοιλίτσα της.
Πώς μπόρεσε να μου την πάρει? Τήν ήθελε λέει κοντά του. Γιατί εγώ δεν την ήθελα?
Ποιος ΘΕΟΣ στερεί απο ένα παιδί την αγκαλιά της μάνας του.
Με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω. Και εγώ απαντώ ένα, γιατι πονάει να μιλήσω για το χαμό της. Και δεν θέλω και τη λύπηση κανενός. Αλλα αμέσως το μετανιώνω γιατι την ακουώ να με ρωτάει εμένα μαμά με ξέχασες?
Είναι πολυ δύσκολο να στέκεσαι πάνω απο τον τάφο του παιδιού σου και να σκέφτεσαι οτι εκείνη είναι μέσα εκεί και δεν μπορείς να κάνεις κάτι . Απλά εύχεσαι όλα αυτα να είναι ένα κακό όνειρο και απο στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσεις και θα την έχεις στην αγκαλιά σου.
SuperMomRocks 