Αξιότιμες μαμάδες αυτή εδώ είναι η ιστορία μου….
Ειμαι η Ναντια και μεγαλωνω μονη μου τα 2 μου παιδια.
Οπως καταλαβατε ειμαι και γω μια χωρισμενη μαμα…
Oλες μας περνάμε από πολύ άσχημα συναισθήματα όπως πίκρα, απογοήτευση, θυμό, αγανάκτηση, γιατί…. γεννήθηκα και μεγάλωσα σε επαρχεία…. καλό? κακό?
Εγώ όμως με τα καλά του και με τα άσχημα του τον αγάπησα τον τόπο μου…
Μικρό κορίτσι ήμουν όταν γνώρισα τον πρώην σύζυγό μου… μόλις 19 ετών….
Νησιώτης εκείνος μόλις 21…
Το πρώτο λάθος… ηταν που αποφασίσαμε να παντρευτούμε…. πριν καλά καλά γνωρίσουμε και οι δύο την ζωή… Δεύτερο μεγάλο λάθος ήταν που μπερδέψαμε τα κοινά ενδιαφέροντα με την αγάπη…
Τραγικό λάθος….
Και οι δύο εδώ έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης…. μέχρι εδώ…
Τώρα εμενα το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι σε όλα έλεγα ναι…
Αλλωστε τότε δεν είχα λόγο να λέω όχι…
Πάντα παντού να πάμε στους συγγενείς του για φαγητό ,έκανα πάντα παρέα με άτομα που ήξερε γιατί αφού μετακόμισα στο δικό του μέρος, λογικό να γνωρίσω και να κάνω παρέα με άτομα που ήξερε….
Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα καλά…
Απορροφηθήκαμε πάρα πολύ με τις οικογενειακές αρρώστιες από την μεριά του πρώην μου, με αποτέλεσμα να μην εχουμε χρόνο να δούμε ότι πραγματικά δεν ταιριάζαμε τόσο όσο νομίζανε όλοι στην αρχή….
Ούτε και εμείς δεν το είχαμε καταλάβει δηλαδή…
Μετά από 3 χρόνια έρχεται στην ζωή μας ο πρώτος μας γιος…
Ολα καλά στην αρχή μέχρι που μετά από ένα χρόνο, ο γιος μας… κάτι δεν πήγαινε καλά στην υγεία του , η ανάπτυξή του δεν ήταν αυτό που θα περιμέναμε…
Ηταν μόλις 14 μηνών ο γιος μου που άρχισε να παρουσιάζει τα συμπτώματα του αυτισμού και εγώ εκείνη την εποχή μένω ξανά έγκυος στο δεύτερο μου γιο..
Με την κοιλιά στο στόμα άρχισα να τρέχω στους γιατρούς το πρώτο μου γιο…
Κάποιο βράδυ του λέω του πρώην μου ότι ο Λευτέρης μας πάσχει από το σύνδρομο του αυτισμού…
Σαν άνθρωπος που μου αρέσει το διάβασμα είχα διαβάσει για τον αυτισμό και έβλεπα μέρα με την μέρα τα συμπτώματά να πληθαίνουν…
Γεννάω…
Οι γιατροί για το πρώτο μου γιο μου είχαν συστήσει να περιμένω τα ορόσημα ώστε να δουν ποια πραγματα δεν μπορούσε να κάνει ο Λευτέρης μου…
Επρεπε να περιμένω… περίμενα…
Οταν το είπα αυτό στο οικογενειακό περιβάλλον για τον αυτισμό με βγάλανε τρελή…
Ο πρώην αποστασιοποιημένος… και αυτή ειναι η στάση που κρατά μέχρι και σήμερα…
Με τα πολλά τον πήγα σε γιατρό αναπτυξιολόγο και η διάγνωση ήταν αυτισμός..
Ηρέμησα…
Τώρα ποια ήξερα για τι πράγμα πολεμάω…
Αρχισα να μιλάω με κόσμο… με πολύ κόσμο..
Αυτό δεν άρεσε στον πρώην σύζυγο που είχε συνηθίσει μια κοπέλα να μιλάει μόνο με τους συγγενείς…
Οταν έμαθα την διάγνωση μέσα σε μια βδομάδα είχα μάθει όλους τους συλλόγους όλα τα δικαιώματα που έχει ένα παιδί στον αυτισμό…
Ξεκίνησα κατευθείαν και ψυχοθεραπεία γιατί δεν ήθελα ούτε να αγκιστρωθώ πάνω στο παιδί αλλά να μην παραμελήσω και το σύζυγο…
Ειλικρινά δεν παραμέλησα ούτε αγκιστρώθηκα…
Εκεί αρχίσανε να φαίνονται τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση…
Ο πρώην έπεσε σε θλίψη… μια θλίψη που κρατά και σήμερα σύμφωνα με τους ψυχολόγους…
Ολοι ήταν άχρηστοι για αυτόν..
Πραγματικά ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ….
Δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει σε όλο αυτό…
Τελικα και ο δεύτερος μου γιος τελικά έχει αυτισμό…
Αυτο ήταν χαστούκι πραγματικό…
Εγώ εξελισσόμουν… μέσα από το θέμα των παιδιών μου πραγματικά έβγαλα όλα αυτά τα κόμπλεξ που με διακατείχαν πάντα…
Εφευγα κάθε φορά, κάθε βδομάδα, δύο μέρες για να βρίσκομαι Αθήνα για να κάνω θεραπείες των παιδιών μου στην αρχή τον μεγάλο μου γιο πρώτα και τώρα εδώ και 3 χρόνια περίπου και το μικρό μου…
Συνολικά εδώ και 5 χρόνια… χωρίς να αφήσω το σπίτι μου βρώμικο…
Ούτε και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και υποχρεώσεις δεν έλειπα… πίστευα ότι όλα ήταν καλά…
Δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι το πλοίο του γάμου μας ναυαγούσε…
Τελικά μετα από πολλά λόγια, πολλά δάκρυα, είπα το τέλος…
Δεν μπορούσα να πολεμήσω για κάτι που στο κάτω κάτω της γραφής δεν ήθελε να πολεμήσει και ο ίδιος…
Οπως και το παραδέχτηκε…
Είναι πατέρας των εκπληκτικών μου γιων…
Δεν μπορούσε και δεν τον κατηγορώ….
Θέλω να είναι καλά…
Μην νομίζετε ότι δεν έχω θυμό…
Και αναρωτιεμαι γιατί…
Αλλά όταν βλέπω ότι τα παιδιά μου πάνε από το καλό στο καλύτερο, λέω μέσα μου, ότι όλα είναι καλά….
Με ενοχλούσε πολύ εδώ η νοοτροπία που ζούσα ότι »ε εντάξει τα παιδιά είναι στον αυτισμό, θα μεγαλώσουν, όλοι τα ξέρουν, θα βρουν εδώ μια δουλειά και όλοι θα τα βοηθάνε»…
Εγώ δεν ετοιμάζω τα παιδιά μου για να σταθούν μόνο εδώ στον νησί τους…
Τα ετοιμάζω γενικά για να σταθούν στην ζωή τους.. και αυτό ήταν κάτι που τους έλεγα σε όλους και τους εκνεύριζε.. Τους εκνεύριζα γιατί έλεγα ανοιχτά αυτό που σκεφτόμουν και δεν ήμουν ψεύτικη…
Μετά το χωρισμό πολλά λόγια…
Συκοφαντίες…
Είδα ποιοι είναι δίπλα μου… και ήταν ελάχιστοι…
Ο πρώην δεν μπορούσε να μιλάει σε άλλα άτομα που δεν πολύ γνώριζε όπως εγώ…
Αλλά με πολλούς γονείς που μίλαγα με βοηθήσανε γιατί και μου δώσανε πληροφορείς που εγώ ζητούσα αλλά και μου έκανε καλό να μιλάω με άτομα που ξέρανε κάποια πράγματα..
.Σήμερα είμαι 32 χρονών, ο μεγάλος μου γιος είναι 8 χρονών και ο μικρός μου 6… τώρα ξεκινά μια καινούρια μέρα για μένα και τα παιδιά μου..
Ο Θεός να μας έχει καλά…
Συγνώμη άμα σας κούρασα…
Με πολύ αγάπη και καλή δύναμη σε όλες τις μαμαδες που μεγαλωνουν μονες τα παιδακια μας!
Ναντια
SuperMomRocks 