Tελικά, πρέπει να το πάρετε απόφαση!

Κι εσείς κι  εγώ!

Όλες ΟΙ συζητήσεις γίνονται έτσι ξαφνικά, απροετοίμαστα, όταν είσαι φορτωμένος/η με τις τσάντες από το super market, όταν προσπαθείς να καθαρίσεις το λάδι που χύθηκε στη δεξιά εστία της κουζίνας, ενώ στην αριστερή τσιτσιρίζει το χοιρινό στην κατσαρόλα, που πρέπει να το γυρίσεις, γιατί“ΙΙΙΙΙΙ! Θα κολλήσει! Θα καεί”…

Ε, εκείνη την ώρα θα προκύψει μία από ΤΙΣ συζητήσεις.

Ξέρετε, ποιές είναι αυτές που έχουν το άρθρο κεφαλαίο μπροστά.

Αυτές που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε πώς να τις χειριστούμε, είτε γιατί οι ίδιοι οι μεγάλοι-ενήλικες-γονείς νιώθουμε άβολα (και λίγο ενοχικά) π.χ. για το σεξ, είτε γιατίφοβόμαστε κάτι πολύ και νομίζουμε, ότι αποφεύγοντάς να μιλήσουμε γι’αυτό ξορκίζουμε το κακό (που γίνεται ακριβώς το αντίθετο),π.χ. ναρκωτικά, νευρική ανορεξία, είτε γιατί δεν ξέρουμε και οι ίδιοι, τί να απαντήσουμε π.χ. Πίστευε και μη ερεύνα-περί θρησκείας.

Και βέβαια υπάρχουν και αλλα θέματα που συμπεριλαμβάνονται στην “ομπρέλα” ΤΩΝσυζητήσεων, αλλά θα κάνω καταγραφή άλλη φορά. Ή μπορεί και να μην κάνω, γιατί μπορεί να αφήσω κάτι απ’εξω. Ας το κάνουν οι ειδικοί.

Εκεί, λοιπόν, που μπαίνω στο σπίτι ζαλωμένη με ένα σωρό πράγματα και πριν τα αφήσω κάτω….

“Μαμάααα, ξέρεις, ο μπαμπάς μου είπε, ότι η σκυλίτσα μας έβγαλε για πρώτη φορά αιματάκι! Yeaaaaahhhh!! ….E….Μαμά, τί σημαίνει αυτό;”

Έτσι όπως είμαι φορτωμένη και πεινασμένη (με μία αραβική πίτα και μία μπανάνα από το πρωί) μου έρχεται αυθόρμητα να πω:

“Ρώτα τον μπαμπά σου, που στο είπε”, αλλά καταλαβαίνω από το ύφος του ότι……

Αυτό πρέπει να το πει η μαμά!  Αχμ…..

Εντάξει.

Είπα να το πάρω ανάποδα το θέμα και θεώρησα, ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να της πω για το θέμα της εμμήνου ρύσεως… Oh, well Τζήζας, της περιόδου (ετσι το λέμε στην καθημερινότητα) στον άνθρωπο.

Πριν αναρωτηθείτε, εάν το είχε ξανακούσει και πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε πει κάτι μέχρι τώρα, θα σας προλάβω και θα σας πω, ότι το είχα αναφέρει, όταν είχαμε μιλήσει για τοσεξ και την αναπαραγωγή, αλλά δεν είχε δείξει διάθεση να το συζητήσει-μάθει περισσότερο και δεν επέμεινα.  Γενικά, όπως έχω ξαναπεί, θεωρώ, ότι κάποια θέματα πρέπει να τα συζητάμε με το παιδί, όταν θελει να τα συζητήσει και όταν είναι ανοιχτές οι κεραίες του να δεχτεί τα μηνύματα.

Τότε, λοιπόν, το είχαμε αφήσει το θέμα αυτό.

Τώρα ήταν η ευκαιρία να μιλήσουμε για την περίοδο.

“Ξέρεις, ότι αυτό συμβαίνει στις γυναίκες κάθε μήνα;”, της λέω.

Με κοιτά αποσβολωμένη…“Τί κάθε μήνα; Kάθε μήνα η γυναίκα βγάζει αίμα;”

“Θυμάσαι, που είχαμε πει ότι η γυναίκα έχει ωάρια, που τα γονιμοποιούν τα σπερματοζωάρια και γίνονται μωρά;

E, τα ωάρια αυτά δεν είναι συνέχεια τα ίδια. Κάθε μήνα παράγεται άλλο στο σώμα της γυναίκας. Καινούριο.

Όταν περάσουν κάποιες μέρες και δεν γονιμοποιηθεί από σπερματοζωάρια, πεθαίνει και φεύγει από το σώμα της γυναίκας με το αίμα. “  Δεν μπέρδεψα κάτι , έτσι; Καλά το είπα.Ε;

Κάπου σ’αυτό το σημείο της επισήμανα και κατάλαβε τη χρησιμότητα, που έχουν οι σερβιέτες.

Όταν με ρώτησε πότε γίνεται αυτό για πρώτη φορά,  της εξήγησα, ότι είναι διαφορετική η στιγμή που θα συμβεί για κάθε γυναίκα και ότι ανάλογα με τον οργανισμό μπορεί να συμβεί ακόμη και από το Δημοτικό.

Τότε πήρα την απάντηση “ΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙ! ΔΕΝ ΘΕΕΕΕΛΩ!” (και χαμογέλασα, γιατί κάτι μου θύμησε….).

Στη συνέχεια με ρώτησε, εάν υπάρχουν σερβιέτες για παιδιά και ξελιγώθηκε στο γέλιο.

Είπαμε και για το πότε σταματάει  κλπ και μετά άλλαξε θέμα και πήγε να δει ICarly στο Nickelodeon.

Αυτή την αλλαγή θέματος-παραστάσεων-σκέψεων-συναισθημάτων στα παιδιά τη θαυμάζω.

Μεταξύ μας…η συζήτηση έγινε στα πλαίσια της σοβαρότητας που της αρμόζει, αλλά είχε και πολύ γέλιο, να παρακολουθείς τις αντιδράσεις της και την έκφραση του προσώπου.

 Θυμάμαι τη δική μου εμπειρία.

Δεν ήθελα να αδιαθετήσω! Δεν ήθελα! Άκουγα φίλες μου και συμμαθήτριες, που περίμεναν πως και πως, γιατί θα γινόντουσαν γυναίκες κι εγώ δεν ήθελα! ΜΕ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!

Μια Κυριακή, λοιπόν, το καλοκαίρι μετά την Α’Γυμνασίου είμαστε στο εξοχικό μας.

Μεσημέρι. Όλοι κοιμούνται κι εγώ -κλασσικά-ακούω μουσική και διαβάζω.

Μόλις θα ξυπνούσαν οι γονείς, θα ετοιμαζόμασταν για επιστροφή στην πόλη.

Νιώθω κάτι περίεργο και πάω τουαλέτα.

Ο.M.G.! Δεν μπορεί! Όχι! Θα σταματήσει.

Ξαναπάω. Συνεχίζει….Να πάρει!

Δεν το λέω σε κανέναν.

Μέχρι να ξεκινήσουμε έχω πάει στην τουαλέτα δεκάδες φορές.

Τίποτα. Επιμένει. Ντάμιτ!

Έχω θυμώσει. Είμαι κακόκεφη!….Μα, γιατί μου συνέβη εμένα αυτό; Δεν ή-θε-λα!

Όλο το βράδυ πήγαινα στην τουαλέτα και προσευχόμουν να σταματήσει.

Πρωί-πρωί σηκώθηκα και πήγα στην κολλητή μου, που είχε αδιαθετήσει στην ΣΤ’Δημοτικού και ήταν μία από αυτές που το ήθελαν πολύ.
Όταν της το είπα, πανηγύρισε και αυτό με νευρίασε αφάνταστα.
Με έπεισε, ότι έπρεπε να το πω στη μαμά μου και ότι τώρα που ξεκίνησε….δεν θα σταματήσει.

Και έτσι με “τα αυτιά κάτω” γύρισα στο σπίτι, για να το ανακοινώσω στη μητέρα μου.

Θυμάμαι, ότι ξεκίνησα να της το λέω και με πήραν τα κλάματα.

Με πήρε αγκαλιά και μου είπε, ότι το είχε καταλάβει (εμ! Τόσο πηγαιν-έλα στην τουαλέτα…) και μου μίλησε αρκετή ώρα.

Προσπάθησε να νιώσει, γιατί ένιωθα έτσι και να μου δώσει να καταλάβω, ότι είναι κάτι υπέροχο για μένα, αλλά δεν κατάφερε να με πείσει εκείνη τη στιγμή.

Επειδή το ανέλυσα αρκετά τότε, ο λόγος που δεν τον συμπαθούσα (πέρα από το” Ίουυυυυ” του θέματος) ήταν ότι ένιωθα, πως θα με περιόριζε σε πολλά και δεν ήθελα.

Ήμουν και αγοροκόριτσο στο παιχνίδι μου. Ούτε που μπορούσα να διανοηθώ, πώς έκανα ποδήλατο, θα έτρεχα κλπ φορώντας “βάρκες” (καταλαβαίνετε….).

Αυτό που με “κατέστρεψε” και με έκανε να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, ήταν η αντίδραση της γιαγιάς μου και της θείας μου, όπου όταν το έμαθαν ήρθαν στο σπίτι και έστησαν μία mini γιορτή για καφέ με άλλες  θείες  φέρνοντάς μου τηγανίτες, πετσέτες, σεντονάκια, σεμεδάκια κλπ για προικιά! ΧΡΙΘΤΟΥΛΗ ΜΟΥ!!!

Θυμάμαι, να κάθονται στην αυλή του σπιτιού και εγώ είχα κρυφτεί μέσα στο δωμάτιό μου ψάχνοντας τρύπα να χωθώ.

Το ξεπεράσαμε όμως και όλα καλά.

Και βέβαια η γιαγιά ήταν εντυπωσιακή στις αντιδράσεις της από τότε που ήταν μαμά.

Μου διηγήθηκε η μαμά μου τη δική της εμπειρία.

Όταν η μαμά μου αδιαθέτησε δεν ήξερε καν τί ήταν αυτό.

Δεν της είχε πει κανένας τίποτα. Άλλες εποχές, άλλα μυαλά.

Όταν λοιπόν είδε αίμα, τρόμαξε και πήγε στη γιαγιά μου να της το πει και η γιαγιά μου, τί λέτε ότι έκανε;

Χαστούκισε τη μαμά μου. Τί απορείτε; Ήταν το έθιμο, για να είναι κόκκινα και τα μάγουλα.

Και η μάνα μου προσπαθούσε να καταλάβει, τί είχε κάνει και τη χτύπησε η μαμά της.

Ω, ναι!

Έγινε, λοιπόν και αυτή Η συζήτηση.

Πάμε για άλλα…. 

Αναζητώντας διάφορα σχετικά με το θέμα στο διαδίκτυο, ανακάλυψα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της παιδοψυχολόγου κυρίας Αλεξάνδρας Καπάτου, στο οποίο αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο και να το διαβάσετε :

“Η έμμηνος ρύση – Αλεξάνδρα Καπάτου (Ψυχολόγος -Παιδοψυχολόγος)”

πηγη kidscloud.gr