Ένα κοριτσάκι ξυπνά σε έναν κόσμο όπου όλο το χρώμα έχει εξαφανιστεί . Στο δωμάτιο της τα πάντα είναι λευκά..
.Μετά την εξερεύνηση του κόσμου της, η Λευκή , βρίσκει μια πόρτα που την οδηγεί στην πρώτη ανακάλυψη της , στον κόσμο του κόκκινου!

Καθώς η ιστορία εξελίσσεται ,Το κοριτσάκι ταξιδεύει από το ένα χρώμα στο άλλο , ανακαλύπτοντας όλα τα χρώματα που δημιουργούν τον κόσμο που ζούμε
Στο τέλος , το κορίτσι θα φτάσει στο τέλος του ουράνιου τόξου όπου συναντώνται όλα τα χρώματα .
Δεν είναι μαγευτικό?

Η φωτογράφος Adrien Broom μας μαγεύει με το Color Project!Μια εξερεύνηση σε οκτώ μέρη του κόσμου των χρωμάτων , μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού .
Το Prozectέχει φτάσει μέχρι το πορτοκαλί χρώμα.

Στο συγκεκριμένο κόσμο , όπως ένα κλασικό παραμύθι,το κοριτσάκι συναντήθηκε με πεταλούδες που χορευαν γύρω της και αλλά πολλά…
Σο τέλος,κάτι φαίνεται μέσα από τα δέντρα, το οποίο είναι βέβαιο ότι

θα τη μεταφέρει σε άλλο κόσμο των χρωμάτων!!!!
Ανυπομονώ για την συνέχεια!!!!

Ξαφνικά βλέπω το παιδί μου να αλλάζει…

Κλείνετε όλο και περισσότερο στον εαυτό του,δεν μιλάει,προφασίζεται διάφορους λόγους προκειμένου να μην πάει στο σχολείο…

Μάλλον βαριέται και δεν θέλει να γράψει.Μπορεί και να μισεί το πρωινό ξύπνημα όπως εγώ στην ηλικία του…

Ένα βράδυ κατουρήθηκε στον ύπνο του…

Εκατό φορές του έχω πει να πηγαίνει στην τουαλέτα πριν κοιμηθεί…

Πάλι γεμάτο μελανιές ήρθε…

Αμάν πια…Πόσο άγαρμπο είναι…Όλο πέφτει…

Σταμάτησε να τρώει…Κάνει λέει δίαιτα…

Το μαναράκι μου…Χαχαχαχα κοίτα που νοιάζεται για την σιλουέτα του απο τώρα…

Πάλι χτύπησε το αδερφάκι του…

Ζηλεύει μάλλον…

Πόσες ακόμα δικαιολογίες θα πούμε στον εαυτό μας για να πειστούμε οτι όλα πάνε καλά με το παιδάκι μας?

Πόσο ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια απο τον φόβο μην ταράξει κάτι την οικογενειακή μας ευτυχία?

Πόσο θα κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας απο συστολές του τύπου »μην πουν οτι το παιδί μου έχει πρόβλημα?»Απο ντροπή μην και στιγματιστούμε?

Ήρθε ο καιρός να ξεστομίσουμε την λέξη που τρέμουμε…

BULLING

Ένα φαινόμενο που δυστυχώς εξαπλώνεται σαν πανάκεια στα σχολεία…Παιδιά εναντίον παιδιών..Ένας πόλεμος με πολλά θύματα και κανέναν νικητή…

Ποτέ κανείς δεν είχε φανταστεί οτι θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις…Η σιωπή φάνταζε σαν την μόνη λύση…Ότι δεν μαθαίνετε δεν μπορεί να μας αγγίξει…Δεν θα γίνουμε ποτέ  δαχτυλοδεικτούμενοι αν δεν μαθευτεί…

Μέχρι που κάποιος έκανε την αρχή…Μέχρι που μια παιδική ψυχούλα δεν άντεξε τον πόνο και την περιφρόνηση και ξέσπασε φωνάζοντας ΤΕΛΟΣ….

Μακάρι όλα τα παιδιά να είχαν την δύναμη να το κάνουν αυτό…Μακάρι να μην υπήρχαν περιπτώσεις αυτοκτονιών,απο μαθητές που βρέθηκαν σε αδιέξοδο και σαν μόνη λύση βρήκαν αυτήν της ολικής φυγής…Μακάρι να μην υπήρχαν γονείς που παρακαλούν να είχαν καταλάβει…Να είχαν δει…..

Ας μην μείνουμε όμως στα μακάρι…Ας ξεκινήσει ο κάθε ένας απο εμάς την δική του εκστρατεία.την δική του μάχη…Μια μάχη με όπλα την κατανόηση,την αγάπη,την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των παιδιών…

Μόνο αν αγαπήσουν τον εαυτό τους θα σταματήσουν να αισθάνονται ένοχα…

Μόνο εάν ενημερωθούν σωστά θα μπορέσουν να κατανοήσουν το μέγεθος της καταστροφής στις ψυχούλες τους…

Και τότε τα θύματα θα γίνουν πολέμιοι του εκφοβισμού και οι θύτες θα καταλάβουν οτι αυτό που θεωρούσαν αστείο στην ουσία είναι δηλητήριο που κατατρώει το είναι τους…

Γιατί τόσο τα θύματα όσο και οι θύτες έχουν ανάγκη την υποστήριξη,την κατανόηση και την ενημέρωση…

Κανένα παιδί δεν γεννήθηκε κακό…Οι καταστάσεις και τα λάθος πρότυπα είναι αυτά που το οδήγησαν σε αυτό το σημείο…Το πρόβλημα πρέπει να λύνεται ολοκληρωτικά…Δεν μπορούμε να απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία ενός παιδιού με αποτέλεσμα να το ωθούμε στην απέναντι όχθη…Με το να γίνει ο θύτης θύμα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα…Πρέπει όλα τα παιδιά να βοηθηθούν και όλα μαζί να γίνουν ένα …Μόνον έτσι θα εξαλειφθεί αυτό το φαινόμενο…Μόνον έτσι θα βγάλουμε σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία…

Γιατί ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι το μέλλον μας…Ας φροντίσουμε αυτό το μέλλον να είναι φωτεινό και καθαρό….

Τζένη Γεωργίου….