Νίκος Γεωργέας, Ηλίας Βούρας και Ιβάν Μπρέσεβιτς μοίρασαν χαμόγελα!

Tα ωραιότερα δώρα δεν μπαίνουν σε πακέτα!

Η ΑΕΚ έδωσε το «παρών» μαζι μας στο Ογκολογικό Νοσοκομείο  στηριζοντας το event που δημιουργησαν οι SuperMoms Rock και πέτυχε αυτό που ονειρεύτηκα αυτή τη μέρα για αυτά τα παιδιά.

Νίκος Γεωργέας, Ηλίας Βούρας και Ιβάν Μπρέσεβιτς μοίρασαν χαμόγελα!

Εκτός από χαμόγελα όμως, μοίρασαν και δώρα στα παιδιά που παλεύουν για τη ζωή τους, φωτογραφήθηκαν μαζί τους και υπέγραψαν αυτόγραφα.

Ευχαριστoυμε  από τα βάθη της καρδιάς μας, εκ μέρους των παιδιών αλλα και προσωπικά, τη διοίκηση των Κιτρινόμαυρων που ανταποκρίθηκε στο αίτημα μας να παραβρεθεί.
Η ΑΕΚ στα δύσκολα!

Οπως επεσήμανε και η υπεύθυνη της Ογκολογικής Μονάδας του Νοσοκομείου, Αγάπη Ντούμου, οι Κιτρινόμαυροι βρίσκονται πάντα, με κάθε ευκαιρία δίπλα στα παιδιά, θυμίζοντας μάλιστα ότι επέλεξαν το Νοσοκομείο για να πανηγυρίσουν το Κύπελλο Ελλάδας το 2011.

Οι παικτες της Παε Αεκ με την κ Αγαπη Ντουμα και την Σοφια Αθανασιαδου

Η «σημαία» της ομάδας, Νίκος Γεωργέας πήρε το λόγο και απευθυνόμενος στους γονείς είπε με βουρκωμένα μάτια:

«Είμαι γονιός και μπορώ να καταλάβω τι περνάτε, εδώ τα παιδιά μου πυρετό ανεβάζουν και αναστατώνομαι…

Κουράγιο, καλή δύναμη και καλή ανάρρωση».
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε και να διαδοθεί ότι πλέον στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων Ελπίδα – Μαριάννα Βαρδινογιάννη λειτουργεί Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών του Συλλόγου «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ», η οποία αποσκοπεί στην αύξηση του αριθμού των δοτών στην Ελλάδα, ώστε να καλυφθούν άμεσα οι ανάγκες των ασθενών.

Αυτό ήταν το πρώτο που  καναμε ολες μαζι  όταν μπήκαμε στο νοσοκομείο, γιατί  εμεις ειμαστε αυτες που θα δωσουμε το παραδειγμα!

Αφιέρωσαμε  λοιπόν, 5′ λεπτά από το χρόνο μου και δείγμα σάλιου, μία διαδικασία εντελώς ανώδυνη. 

Η δημιουργος των SuperMoms Rock Σοφια Αθανασιαδου δινει δειγμα για να γινει δοτρια μυελου των οστων!

Επιστρέφοντας σπίτι, όταν άνοιξα την πόρτα με περίμεναν η Κορίνα και ο Μητσάκης μου , τα παιδια μου.

Ηταν τυχαίο, ήταν συμβολικό ήταν… δεν ξέρω αλήθεια πως να το χαρακτηρίσω, αλήθεια όμως πάγωσα, όπως ακριβώς πάγωσα όταν άρχισαν να καταφθάνουν στο αμφιθέατρο τα πρώτα παιδάκια με γυμνά κεφαλάκια.

Τα ζουζούνια μου λοιπόν έπαιζαν και φορούσαν καπέλα στα κεφαλάκια τους, όπως η πλειοψηφία των παιδιών στο Νοσοκομείο. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι εκεί που ήμουν πριν από ακριβώς πέντε λεπτά, θα μπορούσαν να βρίσκονται τα δικά μου παιδιά.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν είχα γίνει δότρια θα το είχα μετανιώσει πικρά…

Σας ευχαριστουμε ολους που δωσατε το παρων στην εκδηλωση μας!

Αργυρω Γιαννουδακη

Αναφέροντας τον όρο μονογονεϊκή οικογένεια, η σκέψη των περισσοτέρων πηγαίνει σε μητέρες που είτε μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά έπειτα από μία απώλεια, (θάνατο), είτε από ένα διαζύγιο, είτε ακόμα και από απόφαση της ίδιας της γυναίκας να μην παντρευτεί, να μην διατηρεί σχέση με τον πατέρα του παιδιού και να αποφασίζει να μεγαλώσει η ίδια το παιδί της.

Σ’ αυτό το κείμενο θα γίνει αναφορά και στην άλλη πλευρά για την οποία δεν αναφερόμαστε συχνά. Τους μπαμπάδες εκείνους που μεγαλώνουν «μόνοι» τους τα παιδιά τους, τί συναισθήματα αυτό τους δημιουργεί, οι νέοι ρόλοι που καλούνται να πάρουν, η αίσθηση της υπευθυνότητας σ’ όλους τους τομείς και βέβαια θα γίνει αναφορά στο δικαίωμα όλων αυτών για ένα νέο προχώρημα στη προσωπική τους ζωή. Τι δυσκολίες και αντιστάσεις μπορεί να συναντήσουν είτε από το στενό-φιλικό-συγγενικό πλαίσιο της νέας συντρόφου, είτε από τη δική τους πατρική οικογένεια.

Μπορεί πολύ εύκολα να αναφέρουμε ότι όταν κάποιος είναι ενήλικας καλό είναι να ακούει μόνο τα δικά του συναισθήματα και την φωνή της δικής του λογικής αλλά στην πράξη αυτό διαφέρει κατά πολύ. Όλοι λίγο πολύ επηρεάζονται, ορισμένοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό και αυτό διότι είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου, ενός συστήματος όπου η άποψη των άλλων επηρεάζει και μετρά. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί αυτό να είναι τόσο δυνατό ώστε η προσωπική φωνή κάποιου πατέρα  για θέματα της ίδιας του της ζωής να φτάνει να μην ακούγεται!

Ένας πατέρας μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα

Αρκετά νέα πράγματα έρχονται στην ζωή του πατέρα, πριν σε ένα σπίτι υπήρχαν δύο που φρόντιζαν για τις υποχρεώσεις μία κοινής ζωής, ίσως λόγω της κοινωνίας στην οποία ζούμε όπου οι καταβολές της ακόμα έχουν ένα ύφος παραδοσιακού μοντέλου οικογένειας, ορισμένοι μπαμπάδες αρκούνταν σε συγκεκριμένους ρόλους μέσα στο σπίτι. Εκείνου δηλαδή που εργάζεται και παρέχει στην οικογένεια το σημαντικότερο και έντονο μέρος των καθημερινών εξόδων, ή ακόμα εκείνου που λόγω των αρκετών ωρών απασχόλησης του, έρχονταν σε λίγη ή περιορισμένη επαφή με τα παιδιά. Αυτές οι θέσεις τηρούνταν για χρόνια και σε πολλά σπίτια, άτυπα γινόταν και θεσμός, ενώ κανείς από τους δύο γονείς δεν διαμαρτύρονταν (τουλάχιστον ανοιχτά) για αυτή τους την ζωή. Αυτό έχει αρχίσει πλέον εδώ και ορισμένα χρόνια να παίρνει άλλη τροπή, ο πατέρας πρακτικά και συναισθηματικά είναι περισσότερο παρών μέσα στο σπίτι. Οι σχέσεις που αποκτά με τα παιδιά του είναι ουσιαστικές και αυθεντικές και αυτό βέβαια βοηθά τον δικό του ρόλο και θέση όταν βρεθεί εκτός γάμου. Τι επικοινωνία και σχέση δηλαδή θα κρατήσει με το/τα παιδί του. Στην αρχή η μοναξιά για έναν νέο άντρα /πατέρα μοιάζει δύσκολη, ότι δεν θα τα καταφέρει μόνος του ή στις υποχρεώσεις με το παιδί του και η πρώτη αυτόματη σκέψη είναι πως θα γινόταν να ξαναβρισκόταν σε σχέση. Αντιμετωπίζοντας ακριβώς αυτή την δυσκολία, ότι δηλαδή είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την μοναξιά του, τις δύσκολες πλευρές , να επανασυνδεθούν κομμάτια της προσωπικής του ιστορίας και να κάνει ένα ξεκαθάρισμα ζωής, επιλογών, λαθών….θα οδηγηθεί πιο ώριμος μετά σε νέες αποφάσεις. Ορισμένοι μπαμπάδες έχουν την αίσθηση ή και την πεποίθηση ότι προτιμούν να μείνουν πάντα μόνοι, χωρίς να θέλουν να εμπιστευτούν καμία άλλη σχέση, ή γνωριμία. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μίας τέτοιας κατάστασης οι περισσότεροι αυτό ισχυρίζονται ότι είναι πολύ καλύτερα να είναι μόνοι ακόμα και αν αυτό μεταφράζεται για κάποιους, πάντα.

Ζώντας κάποιος πατέρας για ένα ορισμένο διάστημα μόνος του, αυτό του δίνει την ευκαιρία  να δει και να αξιολογήσει καλύτερα τον εαυτό του, τις αδυναμίες του, πως θέλει να πορευτεί στο εξής και να σκεφτεί τις θα ήθελε από μία νέα γνωριμία. Αποκτώντας κάποιος την ικανότητα να διδάσκεται από τα λάθη του, να αφουγκράζεται καλύτερα τις αποφάσεις της ζωής του, να εξασφαλίζει τα παιδιά του παρά τις σημερινές πρακτικές δυσκολίες, έχει το θάρρος να αποδεικνύει στον εαυτό του ότι έχει και την δύναμη και την θέληση να ανταπεξέλθει και να προχωρήσει. Αναζητώντας μία νέα αγάπη περνά μέσα από τον δρόμο της ευαισθησίας, της διαθεσιμότητας, της υπευθυνότητας, της ανάληψης κινδύνων και καταλήγει στο να νιώσει την ανάγκη να αγαπηθεί και να αγαπήσει ξανά, αναζητά την συντροφιά ανθρώπων που αναγνωρίζουν και εκτιμούν  αυτά τα χαρίσματα. Η ωριμότητα που κερδίζει κάποιος με ένα διαζύγιο του επιτρέπει να καταλάβει ότι μπορεί τελικά οι πολλές και τυχαίες ερωτικές γνωριμίες μπορεί να μην είναι πάντα το ζητούμενο του ή αυτό που τον κάνει να είναι καλά συναισθηματικά.

Και τώρα τί κάνουμε;

Είναι ένα ερώτημα που θέτουν αρκετοί μπαμπάδες, άλλοτε ανοιχτά άλλοτε μόνο στον εαυτό τους. Μετά από ένα «κλείσιμο» είτε γάμου, είτε σχέσης ή κατάστασης ρωτούν πολλές φορές τον εαυτό τους μη έτοιμοι να πάρουν μία απάντηση. Είναι συνήθως κυριευμένοι από μία έντονη μανία να κάνουν πολλά και έντονα πράγματα με τα παιδιά τους, είναι πρόθυμοι να τους αφιερώνουν πολύ χρόνο, ανακαλύπτουν δραστηριότητες που πριν δεν εφάρμοζαν και μ’ αυτό τον τρόπο υποσυνείδητα αναπληρώνουν χρόνους μαζί με τα παιδιά ή προσπαθούν να μικρύνουν το μέγεθος της αγωνίας και της ενοχής που είτε αισθάνονταν προς τα παιδιά, είτε αποφεύγοντας να μείνουν για λίγο μόνοι με τον εαυτό τους. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να δίνεται ο απαιτούμενος χρόνος για να επουλωθούν οι έντονες καταστάσεις και τα πράγματα να πάρουν μία πιο πραγματική και ισορροπημένη διάσταση.

Ένας πατέρας κάποτε είπε: «Έμαθα να μιλάω μαζί τους παρά να τους μιλάω» (εννοώντας τα παιδιά του). «Στις αρχές του πρώτου μου γάμου, αυτό που ήξερα να κάνω ήταν να επιβάλλω εξηγήσεις των καταστάσεων, κανόνες, οδηγίες και αφηρημένες έννοιες. Ότι χρειαζόταν δηλαδή για να κρατώ τα παιδιά μου σε απόσταση…..!!!» Η μεγαλύτερη αγωνία για έναν πατέρα ο οποίος έχει απορρυθμιστεί με την καινούργια του ζωή, περισσότερες ευθύνες με τα παιδιά του, να τα επιστρέψει συγκεκριμένη ώρα στην μητέρα τους, κάτι που οι ίδιος δεν θα ήθελε για αποφυγή συγκρούσεων….είναι να φτάσει να φροντίζει για όλα αυτά ώστε να είναι υποδειγματικός πατέρας, στοργικός και δίπλα τους. Αγωνία για το αν θα τα καταφέρουν. Αυτό τους γεμίζει περισσότερη αγωνία τώρα που θεωρούνται ότι είναι «μόνοι» και όχι υπό την σκέπη μία μητέρας –συζύγου. Η σχέση του πατέρα που δεν ζει στον ίδιο χώρο με το παιδί χρειάζεται να είναι ουσιαστική, να αφιερώνεται χρόνος στο παιδί όχι απαραίτητα όμως όλος ο χρόνος του, όταν δημιουργούνται ξεχωριστές και ουσιαστικές στιγμές, τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια και πληρότητα με τους μπαμπάδες χωρίς πάντα απαραίτητα να αποζητούν κάτι άλλο. Γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη οριοθέτησης των παιδιών. Ωστόσο ένα απλό και αληθινό βλέμμα τα βεβαιώνει για την σίγουρη ύπαρξη του πατέρα τους (S. Gonzales, 2000).

Κάποια βασικά βήματα που χρειάζεται να ακολουθήσουν οι μπαμπάδες για την νέα αυτή πραγματικότητα που σημαντικό μέρος έχουν και τα παιδιά είναι οι εξής:
– Μην κρύψετε την πραγματικότητα στο παιδί σας, χρειάζεται να γνωρίζει τι γίνεται γύρω του, για να νιώθει ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
–Ενθάρρυνση στο να εκφράζουν τα όποια συναισθήματα τους.
–Εκφράστε ανοιχτά τα δικά σας συναισθήματα
–Αποφύγετε να κατηγορείτε μπροστά στο παιδί ηθελημένα ή όχι τον άλλο του γονέα.
–Αποφύγετε το αλόγιστο ξόδεμα σε υλικά αγαθά, δεν ικανοποιούν την ψυχή ενός παιδιού.
–Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αγαπάνε το ίδιο και τους δύο γονείς, αποφύγετε τις «άτυπες συμμαχίες».
– Μιλήστε στα παιδιά ξεκάθαρα σε οποιαδήποτε ερώτηση, ενθαρρύνετε τα να σας ρωτούν.
– Διαβεβαιώστε τα ότι το διαζύγιο είναι θέμα των μεγάλων και ότι δεν προκλήθηκε από εκείνα, ούτε ότι είναι υπαίτια.
– Να φροντίζετε και να προσέχετε τον εαυτό σας, το παιδί νιώθει ασφάλεια, βλέποντας σας να είστε εσείς καλά.
– Ως μπαμπάς προσπαθήστε να διατηρείτε την «ρουτίνα» του παιδιού που χρόνια είχε μάθει και στο δικό σας νέο σπιτικό.
– Μην πανικοβάλλεστε σε εκρήξεις, θυμούς των παιδιών σας, χρειάζονται τον χρόνο τους σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα.

Ένας πατέρας έχει κάθε δικαίωμα να προσπαθεί, ακόμα και να κάνει λάθη για το καλύτερο του παιδιού του. Είτε είναι πατέρας που έχει την πλήρη επιμέλεια του παιδιού και μεγαλώνει μαζί του, είτε είναι ο «μπαμπάς του Σαββατοκύριακου», η γνώμη του και η άποψη του είναι πλήρως σημαντική και χρειάζεται να ακούγεται και να σέβεται από τους γύρω του.

«Όταν η μαμά, δεν είναι κοντά μας»

Σε τέτοιες περιπτώσεις όπου η μητέρα είναι απούσα, η αλήθεια είναι ότι αυτόματα ο ρόλος και η θέση αλλά και η ψυχολογία του πατέρα αλλάζει, μετατρέπεται σε κάτι άλλο περισσότερο δυναμικό, υπεύθυνο. Πολλές φορές επεμβαίνουν οι σημαντικοί άλλοι, ή βοηθοί, γονείς του πατέρα, θείοι, ξαδέρφια για να ελαφρύνουν την θέση του μόνου πατέρα που άθελα τους το αποτέλεσμα που επιφέρουν να μην είναι το επιθυμητό. Ο καθένας από τους μπαμπάδες χρειάζεται να έχει το δικαίωμα και το θάρρος να ζητήσει ο ίδιος βοήθεια και στήριξη, μόνο όταν πραγματικά χρειαστεί, ή να ζητήσει την βοήθεια από τους άλλους χωρίς να προσβάλει και περιορίσει την δική του θέση ως προς την διαπαιδαγώγηση του παιδιού του. Μόνο όταν μιλάμε ειλικρινά και ζητάμε ακριβώς αυτό που θέλουμε από τον άλλον ισορροπούμε τις σχέσεις και εξομαλύνουμε καταστάσεις. Όσα μπορεί να καταφέρει μία μόνη μητέρα ισάξια μπορεί να καταφέρει και ένας μόνος πατέρας. Ξεδιπλώνονται δυναμικές που ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι μπορούν να καταφέρουν.

Γνωρίζοντας την οικογένεια της νέας συντρόφου

Φτάνει το σημείο όπου ο πατέρας επιλέγει να προχωρήσει την προσωπική του ζωή, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού του, άλλοτε μπορεί να χρειαστεί να μείνουν όλοι μαζί, ειδάλλως εάν το παιδί βρίσκεται σε ενήλικη φάση τότε έχει αποφευχθεί ένα δύσκολο για τον πατέρα σημείο, το πως προετοιμάζει το παιδί του για την νέα αυτή συνύπαρξη. Δυσκολίες όμως μπορεί να αντιμετωπίσει από το οικογενειακό περιβάλλον της νέας συντρόφου, ελλοχεύοντας ο φόβος της επιρροής τους προς την κόρη τους και την ευθύνη ενός «ξένου» παιδιού. Αυτό μπορεί να μας θυμίζει αντίστροφο μοντέλο. Δηλαδή όταν μία μόνη μητέρα με παιδί «μπαίνει» στην ζωή ενός νέου συντρόφου, ξέρουμε πολύ καλά τι στερεοτυπικές θέσεις υπήρχαν και κατά τόπους μπορεί να υπάρχουν ακόμη και από αυτή την κοινωνική λαίλαπα, δεν ξεχωρίζουν και οι μόνοι μπαμπάδες. Είναι και οι ίδιοι πολλές φορές αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις και πραγματικά είναι έντονες οι στιγμές όπου υπάρχει αμηχανία και δυσκολία χειρισμού.

Όταν υπάρχει ξεκάθαρη σχέση μεταξύ του νέου αυτού ζευγαριού και το παιδί νιώθει καλά και ήρεμα με την απόφαση αυτή του πατέρα τότε οι γνώμες και οι απόψεις των «σημαντικών άλλων» καλό είναι να μην λαμβάνονται πολύ υπόψη και να δίνουν ιδιαίτερη βάση στην δική τους νέα πορεία και προχώρημα. Άλλωστε κανείς δεν είναι τόσο ικανός και δυνατός να μεταπείσει και να αλλάξει τις απόψεις και τις στάσεις όλων και ίσως να μην χρειάζεται καν να γίνει προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Οι μπαμπάδες έχουν δικαίωμα επιλογών όσων χρειάζονται και θέλουν για να είναι καλά κυρίως με τον εαυτό τους και εν ακολουθία με τα παιδιά τους.

Δήμητρα Βαΐτσου 
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας BSc-Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία

singleparent.gr

Όταν κάτι πάει στραβά με την υγεία μας, είναι αλήθεια ότι έχουμε πολύ περισσότερη ενέργεια από όση φανταζόμαστε για να διορθώσουμε το πρόβλημα – αυτοθεραπευόμενοι.

Το σώμα μας θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αρκεί να μην του κόψουμε τη φόρα γκρινιάζοντας και βάζοντας στο στόμα μας τις χειρότερες λέξεις και εκφράσεις που υπάρχουν για την περίσταση.

Το σώμα μας ακούει, καταλαβαίνει πολύ καλά κάθε λέξη και είναι αναγκασμένο να συμμορφωθεί με τις πληροφορίες που του δίνουμε φωναχτά. Τι σημαίνει αυτό;

Αν συνειδητοποιήσουμε τι εκστομίζουμε καθημερινά χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε, θα καταλάβουμε ότι δε βοηθάμε καθόλου την κατάσταση.

Συνηθίζουμε να λέμε φράσεις όπως :

Πέθανα από την κούραση

Μόλις γύρισα και είμαι πτώμα

Πάει να σπάσει το κεφάλι μου

Έσπασα τα πόδια μου στο περπάτημα

Με τσάκισε η μέση μου

Ο θόρυβος μου πήρε το κεφάλι

Έσπασαν τα νεύρα μου

Είμαι πνιγμένος/η

Μου ράγισε την καρδιά

Με πλήγωσε

Μου έκοψε τα χέρια η τσάντα

Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα

Με έπρηξε

Και τι γίνεται μετά από τέτοιες υπερβολικές δηλώσεις; Το σώμα μας μπαίνει σε βαθιά σύγχυση και αντιδρά το ίδιο υπερβολικά. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείς να γκρινιάξεις επειδή νιώθεις κουρασμένος/η, πονεμένος/η, πικραμένος/η ή ο,τιδήποτε άλλο, ας το σκεφτείς και δεύτερη φορά.

Η δύναμη των λέξεων, ειδικά στην ελληνική γλώσσα, είναι πολύ μεγάλη.

Αυτό σημαίνει ότι κάποιες θα πρέπει να αποφεύγονται τελείως, αν πραγματικά σε ενδιαφέρει να φροντίσεις το σώμα σου και να του κάνεις τη…ζωή πιο εύκολη.

Δηλαδή πώς να μιλάμε;

Αν πεις σε ένα παιδί κάποια από τις παραπάνω φράσεις, θα παρατηρήσεις ότι θα δυσκολευτεί στην αρχή να σε καταλάβει, αφού στην πραγματικότητα δεν κυριολεκτείς. Κανένα νεύρο δεν…σπάει όταν θυμώνουμε ούτε ο θόρυβος…παίρνει το κεφάλι και το πάει βόλτα.

Το λάθος είναι ότι δίνουμε έμφαση σε αυτό που αισθανόμαστε, προφανώς για να μας προσέξουν περισσότερο οι άλλοι όταν υποφέρουμε. Στην ουσία αναπαράγουμε ασυνάρτητες φράσεις – που και εμείς ακούσαμε από τους μεγαλύτερους όταν ήμασταν παιδιά – και το κακό απλώς διαιωνίζεται.

Σωστότερο λοιπόν θα ήταν, όταν θέλεις να μεταδώσεις σε κάποιον τη δυσάρεστη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, να το κάνεις πιο ήπια, με απλά λόγια, χωρίς υπερβολές και χωρίς να δίνεις τεράστια διάσταση στο πρόβλημα.

Για παράδειγμα, αντί για τη γνωστή περιγραφή «Έσπασε το κεφάλι μου από τον πονοκέφαλο», προτίμησε να πεις «Αισθάνομαι πονοκέφαλο, θα κάνω ό,τι πρέπει για να μου περάσει». Ή αντί για το κλασικό «Είμαι πτώμα, χώμα, λιώμα κτλ.», δοκίμασε το «Είμαι κουρασμένος/η και έχω ανάγκη από ξεκούραση». Θα διαπιστώσεις ότι έτσι θα βελτιώσεις όχι μόνο την σωματική αλλά και την ψυχολογική σου κατάσταση.

Golden Magazine

http://enallaktikidrasi.com/