Εχετε αναφωνήσει ποτε παρακολουθώντας ειδήσεις »Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα την σημερινή εποχή?»
Εγώ πολλές φορές έχω αγανακτήσει και έχω κάνει τον σταυρό μου λέγοντας ο Θεός να μας φυλάει…
Δεν σας κρύβω πως σκεφτόμουν ότι καποια πράγματα είναι ακραία και δεν πρόκειται να συμβούν σε εμένα ή στους οικείους μου…
Ποτέ μην είσαι σίγουρος…Το κακό δεν αργεί να γίνει…
Μεγάλωνω τον 6χρόνο γιο μου μόνη μου,μιας και με τον μπαμπά του χωρίσαμε και μένει αρκετά μακριά.
Πάντα πρέπει να είμαι και μάνα και πατέρας μαζί…
Δεν παραπονιέμαι όμως…
Είμαι τοσο ευτυχισμένη που αυτό το υπέροχο πλάσμα μπήκε στην ζωή μου,που τα εμπόδια τα έκανα παιχνίδι και όλα μου φάνταζαν μικρά μπροστά στο θαύμα της μητρότητας…
Ήμουν σίγουρη ότι έχω χτίσει τόσους πολλούς τοίχους γύρω του για να τον προστατεύσω,που δεν πρόκειται ποτέ κανείς να πειράξει το μικρό μου θαυματάκι…
Κανείς???
Έζησα την αδιαφορία και την απανθρωπιά ενός ανθρωπόμορφου τέρατος,να μου επιτραπεί η έκφραση,που είχε ορίσει το εκπαιδευτικό σύστημα,για να μεταφέρει τα παιδιά ,μιας και μένουμε στην επαρχία και το σχολείο απέχει 8 χιλιομετρα απο το σπίτι…
Ευτυχώς δεν έγινε το χειρότερο που θα μπορούσε να γινει,και εχω το αντράκι μου αγκαλιά..
Σήμερα προσπαθούμε να επανέλθουμε στην καθημερινότητα μας και να αφήσουμε πίσω μας εκείνη την φρικτή μερα…
Αυτή είναι η ιστορία μας και εύχομαι ποτέ ,πουθενά στον κόσμο, να μην ζήσει κανένας γονιός παρόμοια εμπειρία…
Κοίταξα το ρολόι…Δύο και τέταρτο.Απο το πρωί εχω μια ανεξήγητη ανησυχία. Ενα πλάκωμα…Δύο και εικοσιπέντε…
Δεν μπορώ να ηρεμήσω.Θα βγω απο τώρα στο σημείο που σε αφήνει το σχολικό να περιμένω…Εχω βέβαια μισή ωρα ακώμα αλλα κατι με σπρωχνει προς την πόρτα…Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ξυπνήσαμε αξημέρωτα ακομα για να παμε να μπεις στο σχολικό…Ποσο σπουδαίος ένιωθες….Ποσο έλαμπαν τα ματάκια σου…Εβγαλες και ονομα στο σχολικο…Ροζαλια το φωναζες…
Το τηλεφωνο διεκοψε τις σκεψεις μου…Το σηκωνω και ακουω την φωνη του οδηγου…Ηρθατε?Ρωταω.Γιατι τοσο νωρις?Ερχομαι αμεσως…
Μου απανταει »Εφτασα πιο νωρις εχω αφησει το παιδι εκει αντε να το παρεις»…Εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου…Που »εκει»?Τι εννοεις το αφησες?Μου κανεις πλακα?
Οχι απανταει.Ειναι εκει που θα συναντιομασταν…Αντε να τον παρεις…
Ολα μαυρισαν….Που αφησαν το παιδι μου?Το εξαχρονο μωρο μου?Το σημειο συναντησης ειναι σε ερημικη περιοχη της Ευβοιας.Μεσα σε χωραφια και αγριοσκυλα…ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ?
Αρχισα να τρεχω ουρλιαζοντας στον δρομο…Το αντρακι μου ειναι μονο του…Που ειναι?Ποιος θα το βρει μονο του τι θα του κανει?Βοηθησε με Παναγια μου…
Πανικοβλητη τρεχω να σε βρω…Φωναζω το ονομα σου…Φωναζω τοσο δυνατα που αισθανομαι τον λαιμο μου να σκιζεται….Ξαφνικα ενα αμαξι ερχεται προς το μερος μου…Δεν σταματαω να τρεχω…Ακουω μια φωνη…
»Εφερα το παιδι…Το παιδι Τζενη το βρηκα μονο του στον δρομο…»
Ειναι η Ολγα η φιλη μου…
Ανοιγω την πορτα και σε βλεπω…Κατασπρο σαν πανι…Σε παιρνω στην αγκαλια μου και τρεμεις….Πεφτω στο καθισμα μισολιποθυμη…Οταν συνηλθα γονατισα μπροστα σου και εκλαιγα μαζι σου με αναφιήιτα….Αργοτερα εμαθα τι ειχε συμβει….
Ο οδηγος του λεωφορειου ηρθε μιση ωρα πιο νωρις και σε κατεβασε απο το σχολικό.Παρακαλαγες να μην σε αφησει…»Δεν ξερω πως να παω σπιτι μου…Που ειναι η μαμα μου?»
»Τράβα τον δρόμο και θα βρεις το σπίτι σου» η απάντηση του…
Και έφυγε…Σε άφησε εκει μέσα στην ερημιά μονο σου,αβοήθητο…
Για καλή μας τύχη πέρναγε τυχαία απο το σημείο μια οικογενειακή φίλη και οταν σε είδε σοκαρισμένο σταμάτησε…Σε έφερε σπίτι σε κατάσταση σοκ….
Νομίζετε οτι για πρόκειται για σενάριο ταινίας?
Οχι…Ειναι πραγματικό γεγονός και συνέβει στο παιδί μου…Στο μονάκριβο μωρό μου…Κάποιος ασυνείδητος οδηγός σχολικού λεωφορείου το εγκατέλειψε στην ερημια χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν….Το άφησε απλα εκεί και ας παρακάλαγε το αντράκι μου να μην φύγει…Το πέταξε σαν σκουπίδι στον δρόμο και έφυγε…Τοσο απλά…
Βεβαιως και η υπόθεση εχει πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης…Ποια δικαιοσύνη όμως μπορεί να γιατρέψει τις πληγές στην ψυχούλα του?Πως θα ηρεμήσει το μωρό μου που τις νύχτες ξυπνάει ουρλιάζοντας?Πως θα ξαναεμπιστευτεί?Ποιος θα ηρεμήσει εμένα που φοβάμαι ακόμα και στον κήπο να τον αφήσω να βγει?Ποιος?
Η Παιδεία της Ελλάδας του 2014 θάβεται κάπου στην Εύβοια σε ενα ερημικό σταυροδρόμι μέσα στα μάτια ενός τρομαγμένου παιδιού…Του δικού μου παιδιού….
Τζένη….
SuperMomRocks 