Οι ασθενείς μαθαίνουν να έχουν οικειότητα με ανθρώπους που βρίσκονται κοντά και αισθάνονται πιο άνετα. Τέτοιο συναισθηματικό ταξίδι είναι συχνό μεταξύ των φροντιστών των ασθενών, οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση. Ακόμα και όταν η νόσος του Alzheimer τους στερήσει τη ζωή που κάποτε ήξεραν, ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να βρουν αγάπη ανάμεσα στα «συντρίμμια».

Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο σύζυγος ή τα παιδιά του ανθρώπου που νοσεί αρχίζουν να δέχονται και να καταλαβαίνουν τη νέα σχέση, σημειώνουν ειδικοί.

Ένα από τα παραδείγματα, είναι εβδομηνταεφτάχρονος άντρας στις ΗΠΑ που βρήκε συντροφιά σε μια γυναίκα στο γηροκομείο. Περνούσαν τον χρόνο τους μαζί, κρατώντας το χέρι ο ένας του άλλου μπροστά στους συγγενείς τους.

Το θέμα αυτό αποτελεί και θέμα ταινιών. Σε πρόσφατη αμερικανική ταινία, η γυναίκα που πάσχει από τη νόσο σταδιακά ξεχνάει τον σύζυγό της και δημιουργεί σχέση με άλλον άντρα που γνωρίζει στο ίδρυμα όπου φιλοξενείται. Ο σύζυγος, με τον καιρό, αρχίζει να αποδέχεται τη σχέση, κατανοώντας ότι δίνει στη σύζυγό του ασφάλεια και σταθερότητα μέσα στη σύγχυση που μπορεί να φέρει η νόσος.

Στις ΗΠΑ, οι περισσότεροι σύζυγοι ή τα παιδιά έχουν αναταποκριθεί θετικά σε αυτές τις νέες σχέσεις που δεν είναι σπάνιες, δηλώνει η Dr.Schemp. Eιδικοί δηλώνουν ότι πολλοί εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν ότι οι ασθενείς μπορεί να έχουν πλούσια συναισθηματική ζωή.

Οι επιπτώσεις της νόσου δεν περιορίζουν την ανάγκη για κοινωνική επαφή του ασθενούς ούτε την επιθυμία του για αξιοπρέπεια και νόημα. Η νόσος συνήθως οδηγεί τον ασθενή στο να ξεχάσει όλους εκτός από όσους βρίσκονται κοντά του τακτικά, σημειώνει ο ειδικός Peter Redd.
Έτσι, οι ασθενείς μαθαίνουν να έχουν οικειότητα με ανθρώπους που βρίσκονται κοντά και αισθάνονται πιο άνετα.

Τέτοιο συναισθηματικό ταξίδι είναι συχνό μεταξύ των φροντιστών των ασθενών οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση, σημειώνει η Donna Schempp, εκπρόσωπος ιδρύματος φροντίδας ασθενών με Alzheimer.

Τα συναισθήματα συχνά μπορεί να εκφράζονται περισσότερο, καθώς προχωρά η νόσος και οι άνθρωποι γίνονται λιγότερο διστακτικοί να εκφράσουν τρυφερότητα. Όπως εξηγεί ο Dr.Kennedy, σε ορισμένες περιπτώσεις η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να αυξηθεί από τη νόσο-δηλαδή οι αναστολές να υποχωρήσουν.

Στην εικόνα μπορεί να προστεθεί και η σεξουαλικότητα και τότε είναι που γίνεται περισσότερο πολύπλοκη η κατάσταση.

Ανάλογα με τον άνθρωπο, υπάρχει ηθικό θέμα σχετικά με το αν κάποιος ασθενής πρέπει να δημιουργήσει νέα σχέση. Στις ΗΠΑ ορισμένα ιδρύματα δεν το επιτρέπουν, ενώ άλλα δεν είναι αντίθετα.

Η παθολογία του Alzheimer αρχίζει στα κέντρα μνήμης και μάθησης του εγκεφάλου και ύστερα εξαπλώνεται. Η έκταση και η κατεύθυνση της εξάπλωσης ποικίλλει σημαντικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε ορισμένους, η σκέψη και η μνήμη έχουν εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά η έκφραση των συναισθημάτων παραμένει σχετικά άθικτη.

Σύμφωνα με την εμπειρία της Shempp, τα ενήλικα παιδιά ασθενών είναι πιο δύσκολο να δεχτούν τη νέα σχέση του γονιού. Μοιάζει με εγκατάλειψη και αυτά αισθάνονται δεσμευμένα απέναντι και στους δυο γονείς. Έτσι, πολύτιμη καθίσταται η ενημέρωση για την πρόοδο της νόσου.

Χρειάζεται πολλή πληροφόρηση για να καταλάβει κάποιος πώς μπορεί να φροντίσει ασθενή μεAlzheimer, καταλήγουν οι ειδικοί.

Πηγή: iatronet.gr

Ο θυμός είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό, ανθρωπινο συναίσθημα. Σαν όλα τα συναισθήματα έχει μια λειτουργικότητα: μας δείχνει ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει, κάτι που αξίζει την προσοχή μας(Pickhardt, 2013). Καμιά φορά όμως, νιώθουμε πως όταν είμαστε θυμωμένοι χάνουμε τον έλεγχο και τότε δημιουργούνται προβλήματα στο σπίτι μας, τη δουλειά μας, τις σχέσεις μας.

Παρόλο που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον θυμό μας, αυτό δεν συμβαίνει στα αλήθεια. Έχουμε την επιλογή να δράσουμε διαφορετικά, καθώς και την ευθύνη για το τι κάνουμε με τα συναισθήματά μας. Απλώς ο θυμός μας δίνει και μερικά πλεονεκτήματα, τα οποία πολλές φορές παρεμποδίζουν το να αλλάξουμε τη στάση μας.

Ποια είναι αυτά;

Πρώτον, ο θυμός μας δίνει μια αίσθηση ανωτερότητας σε σχέση με όποιον ή ό,τι μας θύμωσε.

Δεύτερον, μπορεί να μας βοηθήσει να κρύψουμε ένα αίσθημα άγχους ή ευαλωτότητας, που μπορεί να νιώθουμε.

Τρίτον, μας δίνει μια στιγμιαία αίσθηση ελέγχου (αλλά μετά ξαφνικά νιώθουμε εκτός ελέγχου) και φυσικά, όντας θυμωμένοι πολλές φορές «τρομάζουμε» τους άλλους για να «περάσει το δικό μας» (Seltzer, 2012).

Πρέπει λοιπόν να θέλω πραγματικά να αντιδράσω διαφορετικά την επόμενη φορά που θα θυμώσω, καθώς όλα τα παραπάνω μπαίνουν κάποιες φορές στην μέση.

Ο θυμός φυσικά και έχει την αξία του και σε καμία περίπτωση δεν είναι το ζητούμενο να μην θυμώνουμε ποτέ. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν επιθυμητό, άλλωστε. Τι μπορώ να κάνω όμως στις περιπτώσεις που νιώθω ότι «το χάνω»;

Ο θυμός δεν είναι καλος ή κακός, είναι απλώς κάτι που νιώθουμε και όπως όλα τα συναισθήματα αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας. Το ότι θυμώνω όμως, δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να δράσω αυτομάτως. Εκεί, καλό είναι να βάλω ένα «φίλτρο», να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου να σκεφτεί τα εξής:

– Τι είναι αυτό που με έχει θυμώσει πραγματικά;

– Ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα και τι μπορώ να κάνω για να το λύσω;

– Πώς μπορώ να εκφράσω τον θυμό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μη νιώθω μετά αδύναμος και μετανιωμένος;

– Πώς μπορώ να εκφράσω την θέση μου χωρίς να επιτεθώ στο άλλο πρόσωπο;

– Τι μπορεί να χάσω αν αντιδράσω πολύ θυμωμένα και απερίσκεπτα;

Αυτές οι ερωτήσεις δεν αποσκοπούν στο να ξεφορτωθώ τον θυμό μου ή να τον αμφισβητήσω, αλλά έχουν στόχο το να δω πιο καθαρά τελικά τι είναι αυτό που με θυμώνει και πώς μπορώ να δράσω πιο αποτελεσματικά για αυτό που θέλω να πετύχω ή να επικοινωνήσω (Lerner, 2013).

H Suzan Heitler (2012), λέει πως είναι σημαντικό να δούμε τον θυμό σαν το σήμα του STOP όταν οδηγάμε.

Τι κάνουμε λοιπόν όταν δούμε ένα STOP; Σταματάμε και κοιτάμε προσεκτικά! Και όταν πρόκειται για την ανθρώπινη επικοινωνία, ακούμε κιόλας.

Πρώτα λοιπόν, λέει, όταν στην επικοινωνία μας με τον άλλο κάτι μας θυμώσει, πριν αντιδράσουμε βρίζοντας, φωνάζοντας κλπ, καλό είναι να σταματήσουμε λίγο, να κάνουμε μια παύση σιωπής, ώστε να αναπνεύσουμε καλύτερα – ή να κάνουμε ό,τι άλλο μας αποφορτίζει.

Μετά, λέει, αντί να επικεντρωθούμε στο τι κάνει ο άλλος λάθος και μας τσαντίζει, καλό είναι να γυρίσουμε την εστίαση προς εμάς και να δούμε τι είναι αυτό που εμείς θέλουμε, τι μπορούμε εμείς να κάνουμε διαφορετικά, τι κάνουμε εμείς λάθος, και όχι απλώς να κρίνουμε τον άλλο.

Εδώ, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τον λόγο μας, ώστε να επικοινωνήσουμε με τον άλλο, μιλώντας πάντα όμως με βάση εμάς.

Το τελευταίο, και πιο δύσκολο, είναι να ακούσουμε. Να ακούσουμε πραγματικά τι λέει ο άλλος, τι τον ανησυχεί, τι μπορεί να εννοεί, ποια η δική του οπτική. Να προσπαθήσουμε όντως να ακούσουμε, όχι απλά να πούμε στον άλλο πόσο άδικο έχει στο πώς βλέπει τα πράγματα.

Όταν είμαστε θυμωμένοι είναι πραγματικά δύσκολο να καταφέρουμε να ακούσουμε ενεργητικά τον άλλο, αν όμως το καταφέρουμε, τότε μαζί, θα φτάσουμε σε μια πιο εποικοδομητική λύση και για τους δυο μας.

Άλλο ένα πράγμα που βοηθάει είναι να θυμόμαστε ότι συνήθως δεν θυμώνουμε αν δεν νοιαζόμαστε πραγματικά για κάτι. Οπότε, όταν πάμε να μιλήσουμε για αυτό που μας θυμώνει, ίσως να βοηθήσει να αλλάξουμε την εστίασή μας στο τι πραγματικά μας νοιάζει και να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε αυτό στον άλλο (Pickhardt, 2013).

Επειδή είμαστε πάντα σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο, όταν είμαστε θυμωμένοι δεν επηρεάζει μόνο εμάς, αλλά και όλους τους γύρω μας. Είναι σημαντικό να μάθουμε να εκφράζουμε σωστά τον θυμό μας, γιατί το να μην τον εκφράζουμε καθόλου μπορεί να δημιουργήσει ένα «μπλοκάρισμα» στην οικειότητα που νιώθουμε με τους ανθρώπους που σχετιζόμαστε.

Από την άλλη όμως, δεν είναι πάντα η σωστή ώρα για να δράσουμε επί του θυμού μας. Καλό είναι να μάθουμε να «διαλέγουμε τις μάχες μας», γιατί όντως καμιά φορά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι το να μην πούμε τίποτα. Οι συγκρούσεις μπορεί να είναι εξαντλητικές, οπότε είναι επιτακτική ανάγκη να αξιολογούμε τι πραγματικά αξίζει τον χρόνο και την ενέργειά μας, αντί να τσακωνόμαστε για το κάθε τι.

Γράφει η ψυχολόγος – υπαρξιακή ψυχοθεραπεύτρια, Δήμητρα Αθανασάκου

Πηγή: ourlife.gr

Επτά απορίες για το σεξ – που διστάζουμε να εκφράσουμε – βρίσκουν τις απαντήσεις τους. Για να βγούμε από την άβολη θέση στην οποία συχνά μας φέρνει μια συζήτηση γύρω από το σεξ ή ακόμη και αυτό το ίδιο το σεξ, θα χρειαστεί να επανεξετάσουμε όρους όπως η επιθυμία, ο γάμος και οι φαντασιώσεις. Η αλήθεια είναι ότι η σεξουαλικότητα παραμένει για πολλούς ένα σκοτεινό και μυστηριώδες κομμάτι της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Ωστόσο, διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο, θα βρούμε απαντήσεις σε ερωτήματα που μας έχουν απασχολήσει, αλλά θα διστάζαμε να συζητήσουμε με τον σύντροφό μας ή ακόμη και να ομολογήσουμε στον ίδιο τον εαυτό μας.

Γιατί δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για σεξ;
Ή με άλλα λόγια: Γιατί δυσκολευόμαστε να συζητήσουμε τις ανάγκες μας με τον σύντροφό μας; Οι αιτίες φαίνεται να είναι διαφορετικές για τις γυναίκες και τους άνδρες. Πολλές γυναίκες δεν έχουν εξοικειωθεί με το σώμα τους και άρα με τις πτυχές της σεξουαλικότητάς τους, με αποτέλεσμα να μένουν ανικανοποίητες στη σεξουαλική τους ζωή, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο. Είναι πιθανό να νιώθουν ντροπή, να έχουν αναστολές ή να μην αισθάνονται αποδεκτές από τον σύντροφό τους. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι οι ίδιες που απέχουν από τη σεξουαλικότητά τους.

Από την άλλη πλευρά, οι άνδρες είναι πιθανό να ντρέπονται για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα (π.χ. στύσης ή πρόωρης εκσπερμάτισης), το οποίο θεωρούν πλήγμα στον ανδρισμό τους, και μπροστά στην άρνηση να το συνειδητοποιήσουν, να το αποδεχτούν και να το αντιμετωπίσουν, προτιμούν να μη μιλάνε καθόλου γι’ αυτό. Η δυσκολία μας, πάντως, να μιλήσουμε ανοιχτά για σεξουαλικά ζητήματα προέρχεται και από κοινωνικές επιταγές. Το σεξ είναι το πιο απλό και όμορφο πράγμα του κόσμου, μπορεί όμως να γίνει δύσκολο, ακόμα και επώδυνο.

Ο καταιγισμός ερωτικών μηνυμάτων της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας, τα άπειρα «πρέπει» στο σεξ, τα σεξουαλικά πρότυπα που μας επιβάλλουν να ακολουθούμε, κατέληξαν να διαλύσουν τον πηγαίο και ενστικτώδη χαρακτήρα της ερωτικής συνεύρεσης δύο ατόμων. Έτσι, το σεξ γίνεται όλο και πιο δύσκολο και εμείς μπορεί ως αντίδραση του σώματος και του ψυχισμού μας να δείχνουμε άρνηση και αδιαφορία γι’ αυτό.

Γιατί δεν αποκαλύπτουμε τις φαντασιώσεις μας;
Η φαντασίωση είναι ένα φανταστικό σενάριο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη σεξουαλικότητα και βασισμένο στο υποσυνείδητό μας, το οποίο περιέχει τις ασυνείδητες ή απωθημένες επιθυμίες μας. Στο πλαίσιο αυτό, συντελείται ένας συμβιβασμός μεταξύ ενορμήσεων και ηθικών απαγορεύσεων που εμφανίζεται με συμβολικό τρόπο και χρειάζεται αποκωδικοποίηση (όπως συμβαίνει και με τα όνειρα). Οι φαντασιώσεις συνήθως λειτουργούν διεγερτικά, εμπλουτίζοντας την ερωτική μας ζωή, εξηγούν οι ειδικοί. Τότε, γιατί διστάζουμε να μιλήσουμε γι’ αυτές στον σύντροφό μας;

Για αρκετούς από εμάς, οι φαντασιώσεις συνοδεύονται από ντροπή, ενοχή και μυστικότητα, ενώ συχνά τις θεωρούμε προθάλαμο ερωτικής απιστίας. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ακίνδυνες. Άλλωστε, τα πρόσωπα που πιθανώς εναλλάσσονται στο σενάριο, όπως και οι ρόλοι τους, είναι συμβολικά και λειτουργούν διεγερτικά. Επιπλέον, επειδή δεν έχουμε όλοι την ίδια εξοικείωση με τη σεξουαλικότητά μας και συχνά την αντιμετωπίζουμε με δισταγμό και αναστολές, η φαντασίωση μας βοηθά να πειραματιστούμε με ασφάλεια, χωρίς να καταπιεζόμαστε ή να κινδυνεύουμε να εκτεθούμε, οπότε σταδιακά αυτό μπορεί να αυξήσει την ερωτική μας επιθυμία και να μας «δέσει» συναισθηματικά με τον σύντροφό μας.

Γιατί μας διεγείρει η στολή;
Έχει να κάνει με τη φαντασίωση, με τον ρόλο που εξυπηρετεί κάθε στολή (π.χ. ρόλος κυριαρχίας ή υποταγής). Μέσω μιας συγκεκριμένης ένδυσης, μπορούμε να μπούμε σε έναν διαφορετικό ρόλο, να γίνουμε κάποιοι άλλοι και το σεξ να είναι (ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να γίνει) όπως ακριβώς το έχουμε φανταστεί. Η στολή θεωρούνταν ανέκαθεν ένα «φετίχ», το οποίο διεγείρει γιατί παραπέμπει σε συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες που έχει ο καθένας από εμάς, όπως είναι η πειθαρχία, η επιβολή ή η υποταγή, και οι οποίες -έως έναν βαθμό- προσθέτουν ενδιαφέρον και επομένως παραπάνω ερωτισμό στο σεξουαλικό παιχνίδι.

Κατά παρόμοιο τρόπο λειτουργεί στην ερωτική μας διάθεση και η επιλογή του μέρους που θέλουμε να κάνουμε σεξ. Μέρη όπως η τουαλέτα του εστιατορίου ή του αεροπλάνου προκαλούν διέγερση επειδή ενέχουν το φαντασιωσικό στοιχείο, το κρυφό, το παράνομο, το άγχος ότι κάποιος θα μας δει, στοιχεία δηλαδή που ενδεχομένως δημιουργούν ενδιαφέρον στην ερωτική συνεύρεση.

Σκοτώνει ο γάμος το σεξ;
Ο γάμος έχει δαιμονοποιηθεί ως δολοφόνος της σεξουαλικής επιθυμίας. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι ο γάμος που απομακρύνει ερωτικά τους συντρόφους, αλλά οι συμπεριφορές που εμείς οι ίδιοι μπορεί να έχουμε κατά τη διάρκεια του γάμου, οι οποίες ενδεχομένως να προκαλέσουν προβλήματα στο σεξ. Στα παντρεμένα ζευγάρια υπάρχει, για παράδειγμα, συχνά η αίσθηση ότι ο ένας σύντροφος είναι κτήμα του άλλου, λόγω του «συμβολαίου» που έχουν υπογράψει, και επομένως παύουν να προσπαθούν για τη σχέση. Οι άνθρωποι, όμως, δεν «κατοχυρώνονται», ούτε «ανήκουν».

Πρόκειται για μια επίπλαστη αίσθηση που δεν έχει να κάνει με τον γάμο, αλλά με το πώς εμείς οι ίδιοι λειτουργούμε ως παντρεμένοι, πώς μεταφράζουμε και ίσως παρερμηνεύουμε την έννοια «εις γάμου κοινωνίαν». Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν υπάρχουν παιδιά στην οικογένεια, τότε εκ των πραγμάτων αλλάζουν οι συνθήκες της συμβίωσης του ζευγαριού και συχνά το παιχνίδι της σεξουαλικής επιθυμίας και του ερωτισμού μπορεί να χαθεί, εκτός και αν το ζευγάρι φροντίσει να προστατεύσει και να διαφυλάξει την ερωτική του ζωή.

Γιατί μας αρέσει η πορνογραφία;
Στην ερωτική ζωή των ζευγαριών η πορνογραφία μπορεί να λειτουργήσει ως ερέθισμα που αυξάνει τη σεξουαλική διέγερση, ως ερωτικό παιχνίδι ή ως πηγή από όπου γεννιούνται καινούργιες ιδέες για τους δύο συντρόφους, με σκοπό τον πειραματισμό και την ανανέωση των σεξουαλικών τους πρακτικών. Αυτό που μας ελκύει στην πορνογραφία είναι ίσως το διαφορετικό, το καινούργιο, η «ζωντανή» αποτύπωση των φαντασιώσεών μας.

Άλλωστε, η σχέση του ανθρώπου με την πορνογραφία έχει τις ρίζες της βαθιά στους αιώνες, ενώ οι επιστήμονες έχουν αποδείξει και τη βιολογική της εξήγηση, κατά την οποία η διέγερση προκαλείται στον άνθρωπο από την οπτική επαφή με το πορνογραφικό υλικό, που ενεργοποιεί συγκεκριμένους νευρώνες του εγκεφάλου. Το πορνό, λοιπόν, μπορεί να συμβάλλει στην ερωτική μας ζωή, αρκεί να μην περάσουμε στο άλλο άκρο και το θεωρήσουμε απαραίτητη προϋπόθεση διέγερσης και σεξουαλικής επαφής.

Τι μας γοητεύει στο ξενοδοχείο;
Ειδικά στο πλαίσιο μιας μακροχρόνιας σχέσης, το σεξ καταλήγει, λόγω καθημερινότητας, να γίνεται σε συγκεκριμένο χώρο, που συνήθως είναι η κρεβατοκάμαρα. Το ίδιο το σεξ (δηλαδή την ικανοποίηση της κορύφωσης) μπορεί να μην το βαριόμαστε, όταν όμως μια πρακτική επαναλαμβάνεται συνεχώς με τον ίδιο τρόπο, χάνει το ενδιαφέρον της. Συνήθως αυτό δεν έχει να κάνει με το πώς αισθανόμαστε με τον σύντροφό μας, αλλά με την κατάσταση μέσα στην οποία λαμβάνει χώρα η ερωτική πράξη στην καθημερινότητά μας.

Χρειάζονται, λοιπόν, εναλλαγές που προσθέτουν ενδιαφέρον, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να επιζητούμε το σεξ με την ίδια συχνότητα. Η επιλογή του ξενοδοχείου είναι ένας χώρος διαφορετικός, ο οποίος παραπέμπει ταυτόχρονα σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δημιουργούν παραπάνω διέγερση (π.χ. είναι ταυτισμένο με τα παράνομα ζευγάρια). Επιπλέον, δίνει τη δυνατότητα της «συνάντησης» και της «προσμονής», που μας φέρνει πίσω στα πρώτα χρόνια της σχέσης και μας υπενθυμίζει ότι, πέρα από τους υπόλοιπους ρόλους μας, είμαστε και εραστές.

Γιατί τα ψίχουλα στην κουζίνα επηρεάζουν το σεξ;
Λίγα ψίχουλα στο τραπέζι της κουζίνας, ένα άδειο μπουκάλι νερό στο ψυγείο ή ένα ξέστρωτο κρεβάτι μπορεί να αποτελούν ικανές αιτίες καβγά με τον σύντροφό μας. Πράγματα που δεν έχουν σημασία παίρνουν υπόσταση, γιατί εκείνη τη στιγμή προσπαθούμε να πούμε κάτι άλλο. Θυμώνουμε με τον σύντροφό μας για τις δουλειές του σπιτιού, ενώ αυτό που θα θέλαμε στην πραγματικότητα να του πούμε είναι: «Δεν με προσέχεις, με αγνοείς, δεν με καταλαβαίνεις, αδιαφορείς για τις ανάγκες μου».

Αντίστοιχα, ο σύντροφός μας ενδεχομένως να νιώθει αδικημένος ή και κουρασμένος από την προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της συμπεριφοράς μας, με αποτέλεσμα να συνεχίζει με τη σειρά του μια λανθασμένη στάση και αντί να αναρωτηθεί τι κρύβεται πίσω από τα λόγια μας, να περιορίζεται στην εύκολη λύση, στο να χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς όπως γκρινιάρα, απαιτητική, οξύθυμη, καταπιεστική. Έτσι, μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο που γεμίζει και τους δυο μας με αισθήματα θυμού και απογοήτευσης, τραυματίζει τη σεξουαλική μας ζωή και τελικά δεν μας επιτρέπει να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει και πώς να το αντιμετωπίσουμε.

 

 Πηγή: vita.gr

Σε αυτές τις φωτογραφίες είναι εντυπωσιακό να συνειδητοποιείς ότι κανένα από τα πρόσωπα που απεικονίζονται παρακάτω δεν έχουν οιαδήποτε σχέση μεταξύ τους. Ο καναδός φωτογράφος Φρανσουά Μπρουνέλ κατόρθωσε κάτι πραγματικά δύσκολο. Ο φωτογράφος από το Κεμπέκ έψαξε σε όλη την υδρόγειο και βρήκε ανθρώπους που έμοιαζαν εκπληκτικά μεταξύ τους (σε oρισμένες περιπτώσεις θα «έκοβες το κεφάλι σου» ότι πρόκειται για μονοζυγωτικούς διδύμους!) οι οποίοι μέχρι χθες δεν… γνώριζαν καν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, και τους φωτογράφησε!

Με το project με τίτλο Δεν είμαι σωσίας! ο Μπρουνέλ έχει ως στόχο να φωτογραφήσει 200 ανθρώπους που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και έπειτα να δημιουργήσει μια διεθνή έκθεση και ένα λεύκωμα.

Είναι εντυπωσιακό όταν συνειδητοποιείς ότι τα πρόσωπα που απεικονίζονται σε αυτές τις φωτογραφίες δεν έχουν συγγενική σχέση μεταξύ τους, με το έργο του Καναδού πιθανότατα να δικαιώνει τη θεωρία ότι κάπου εκεί έξω στον κόσμο όλοι έχουμε το… σωσία μας!

Πηγή: skai.gr

Την ώρα που ο πρώην διοικητής του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού έπαιρνε τη μίζα των 25.000 ευρώ αποκαλύπτοντας στις τηλεφωνικές του συνδιαλέξεις πως τα χρήματα δεν προορίζονταν μόνον για τον ίδιο, γιατροί και νοσηλευτές του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, πάσχιζαν με νύχια και με δόντια να περιθάλπουν τους μικρούς ασθενείς του Νοσοκομείου.

Την ώρα που κάποιοι παίζουν ελαφρά τη καρδιά με εκατομμύρια ευρώ για το ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Κατά της Παχυσαρκίας (η μίζα Τομπούλογλου αφορούσε σε αυτό), οι μικροί ασθενείς του Νοσοκομείου υποσιτίζονται επικίνδυνα!

Η αποκάλυψη σοκάρει: τα παιδιά του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού έχουν να φάνε αυγό από τον Ιούνιο του 2012! Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει σε σοκαριστική της αναφορά προς τη Διοίκηση του Νοσηλευτικού Ιδρύματος, η προϊσταμένη του Τμήματος Διατροφής Αλεξάνδρα Κουλιέρη.

Το έγγραφο που σας παρουσιάζoυμε  έχει ημερομηνία 5/11/2013, δηλαδή μόλις ένα μήνα πριν από τις αποκαλύψεις με τη μίζα Τομπούλογλου και την έναρξη της δικαστικής έρευνας για τυχόν συνυπεύθυνους σε αυτό μέσα από το χώρο του Νοσοκομείου.

Η κατάσταση είναι δραματική. Την ίδια ώρα ο ένας προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στον άλλον και χιλιάδες ευρώ πηγαινοέρχονται σε ορισμένες τσέπες, στο πλαίσιο επικίνδυνων και πιθανώς εγκληματικών συμπεριφορών.

Πώς έχει η κατάσταση στο Αγλαΐα Κυριακού:

– Από τον Ιούνιο 2012 σταμάτησε η προμήθεια αυγών.

– Από τον Μάιο 2013 σταμάτησε η προμήθεια χυμών.

– Από τον Ιούνιο 2013 σταμάτησε η προμήθεια γάλακτος εβαπορέ.

– Από τον Ιούνιο 2013 μειώθηκε η ποιότητα ελαιολάδου σε 750 γραμμάρια την ημέρα για όλους τους ασθενείς και εφημερεύοντες.

– Από τον Οκτώβριο 2013 σταμάτησε η προμήθεια γιαουρτιών.

Αυτά αναφέρονται μεταξύ άλλων στην επίσημη αναφορά της Προϊσταμένης Τμήματος Διατροφής του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Αλεξάνδρας Κουλιέρη.

Στις 5/11/2013 η διοίκηση του Νοσοκομείου, δηλαδή ο τότε διοικητής Χάρης Τομπούλογλου, ενημερώνεται και για τα εξής:

«Από τον Απρίλιο 2013 προμηθευόμαστε εξωσυμβατικά όλα τα τυριά με αποτέλεσμα αυτή την στιγμή να έχουμε τυρί για το ενδιάμεσο γεύμα των ασθενών μόνο για τις επόμενες επτά ημέρες. Δεν προμηθευόμαστε καθόλου σκληρό τυρί για μακαρόνια και τυρί φέτα για τα «λαδερά» γεύματα. Σήμερα δεν παραλάβαμε ούτε μία μαρμελάδα για τα πρωινά των ασθενών».

Και καταλήγει στην αναφορά της η Αλεξάνδρα Κουλιέρη: «Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά, για τα οποία έχω αναλάβει προσωπικά την ευθύνη, συμβαίνουν χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση ή τουλάχιστον χωρίς να δείχνουν από δίπλα την στοιχειώδη καλή θέληση για μία εναλλακτική πρόταση. Αντιλαμβάνεστε ότι η μη χορήγηση των παραπάνω τροφίμων, μαζί με όλα εκείνα που έχουν αφαιρεθεί από το καθημερινό σιτηρέσιο των μικρών μας ασθενών, πάντα κατά την κρίση των Αρμοδίων του Αγία Σοφία, καθιστά το ήδη φτωχό, ελλιπές, μονότονο, ποσοτικά ανεπαρκές και εν τέλει επιστημονικά απαράδεκτο διαιτολόγιο τους, επιεικώς επικίνδυνο! Σας γνωρίζω ότι μου είναι πλέον δύσκολο να διαχειριστώ αυτήν την κατάσταση. Παρακαλώ για τις δικές σας ενέργειες, προκειμένου να αποφύγουμε τον επικείμενο διασυρμό».

Ken Griffiths

Και τέλος αυτή

ΠΗΓΗ : athensmagazine