Συγλονιστικο κειμενο απο τους Kapa. Me without you…tea without a biscuit…

Δεν χρειαζεται να προλογισω καθολου …

Δυστηχως η ντροπη ειναι ενα συναισθημα που μονο εαν εχεις καρδια αισθηματα μπορεις να νιωσεις …

Μονο οταν ο δικος σου κοσμος εξαπλωνεται μακρυτερα απο το σπιτι σου και το οικογενειακο σου περιβαλλον…

Και δυστηχως εκεινοι που μπορουν να σταματησουν ολη την καταντια ειναι πολυ μικροι…

Οχι σε ηλικια αλλα σε ουσια..

Γυρίζω σπίτι από την δουλειά.

Είναι περίπου 9 το βράδυ.

Έχει κρύο τσουχτερό και φυσάει ένας αναθεματισμένος βοριάς.

Στα μεγάλα κεντρικά φανάρια στο σταυροδρόμι, ο αέρας ξυρίζει. Σταματάω στο κόκκινο και σιγοτραγουδάω Χριστουγεννιάτικες μελωδίες αφηρημένη.

Σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι και θα χωθώ κυριολεκτικά μέσα στο τζάκι….

Ένα χτύπημα στο παράθυρο με κάνει να αναπηδήσω τρομαγμένη.

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω δίπλα μου μια νεαρή γυναίκα, ρακένδυτη, με ύφος πονεμένο.

Έχει απλωμένο το χέρι της με κοιτά με ένα βλέμμα γεμάτο παράκληση, ψιθυρίζοντας κάτι ακατάληπτο.

Στην αγκαλιά της κρατά ένα παιδί, περίπου τεσσάρων με πέντε ετών.

Αρκετά μεγαλόσωμο.

Το σηκώνει με κόπο.

Φαίνεται σαν να κοιμάται επάνω της.

Φορά ένα παλιό βρώμικο μπλε μπουφάν, ένα σκουφί μικρό και τα πόδια του είναι γυμνά.

Ο Βοριάς σφυρίζει.

Έξαλλη κατεβάζω το παράθυρο και της λέω, «Τι κάνεις;

Πήγαινε το παιδί στο σπίτι, με αυτό το κρύο τι δουλειά έχεις να το τραβολογάς;

Τι σου φταίει το παιδί;»

Μου μιλά σε άλλη γλώσσα, δεν με καταλαβαίνει, λέει κάτι, φαίνεται να με παρακαλά, μου δείχνει το άδειο ξυλιασμένο χέρι της. Τα αμάξια κορνάρουν.

Το φανάρι έγινε πράσινο εδώ και ώρα και μου κορνάρουν με ένταση.

Ψιθυρίζω «ντροπή σου» και φεύγω…

Είμαι πια σίγουρη πως εκείνο το «ντροπή σου», δεν το είπα σε εκείνη…

Απόγευμα Παρασκευής.

Σταματάω στο Super Market να πάρω γάλα για τα παιδιά μου.

Στο ταμείο γυρίζω το κεφάλι μου και πιάνω μια μικρή να με κοιτάζει. Δεν είναι πάνω από τέσσερα. Είναι βρώμικη και ντυμένη ελαφρά παρόλο που το κρύο είναι τσουχτερό.

Με μαλλιά ξέμπλεκα και τσιβιασμένα. Με μάτια σαν φουντούκια, πανέμορφα, τεράστια, με παρατηρεί. Το ένα της μάτι είναι χτυπημένο κι έχει χρώμα σκούρο μωβ.

Σκούρο μωβ με κίτρινες πιτσιλιές εδώ κι εκεί. Μια τεράστια μελανιά, στο μικρό πρόσωπο της. Κοιταζόμαστε με σοβαρότητα κι ύστερα της βγάζω τη γλώσσα.

Ξαφνιασμένη με κοιτάζει πολύ σοβαρά κι ύστερα μου βγάζει κι εκείνη συνωμοτικά τη γλώσσα.

Πλήρωσα κι έφυγα με το πληγιασμένο κακοποιημένο βλέμμα της να μου τρυπάει την πλάτη. Γύρισα να την κοιτάξω μια ακόμη φορά και την είδα να σηκώνει διστακτικά το χέρι…σε έναν αιώνιο χαιρετισμό.

Ντροπή σου…

Πρωί πρωί στο ταχυδρομείο. Ένα παγωμένο πρωινό με έναν  ήλιο με δόντια. Νιώθεις τα μέλη που είναι εκτεθειμένα να μουδιάζουν από το κρύο.

Η πόρτα ανοίγει με θόρυβο και μπαίνει μέσα μια οικογένεια τσιγγάνων. Έχουν μαζί τους πέντε μικρά παιδιά. Ξυπόλητα. Το μικρότερο  μόλις που μπορεί να περπατήσει μόνο του.

Το κρατά η μαμά του από το χέρι. Φορά ένα κοντομάνικο μπλουζάκι, που του φτάνει μέχρι την κοιλιά και είναι το μοναδικό ρούχο που φοράει. Από την μέση και κάτω δεν φορά τίποτε άλλο.

Ούτε παπούτσια, ούτε βρακάκι. Τίποτε. Είναι κοντά δύο χρονών, αδύνατο και ολόγυμνο, με μια φουσκωτή εκτεθημένη κοιλίτσα και με  ένα παρταλιασμένο μπλουζάκι για ρούχο.

Τον κοιτώ με μάτια γουρλωμένα. Το ίδιο κι όλοι οι υπόλοιποι, στο κατάμεστο ταχυδρομείο…δεν είπε κανείς μας τίποτε…Ντροπή σου…

Είναι καθισμένη σε ένα χαρτόνι στην άκρη του πεζοδρομίου.

Περνώ από μπροστά της περπατώντας γρήγορα.

Βιάζομαι. Ακούω ένα «Ε…Ε» δυνατό. Γυρίζω  το κεφάλι κοιτώντας χαμηλά και τη βλέπω.

Ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της.

Μου λέει κάτι σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Σε εμένα μιλάει;  Μου δείχνει ένα πανβρωμερό μπιμπερό και μου λέει κάτι. Της λέω «γάλα; Θέλεις γάλα;»

Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και μου λέει «νερό». Νερό…της αγόρασα δύο μπουκάλια νερό, ένα κουλούρι και μια σοκολάτα. Την ώρα που τα άφηνα στα πόδια της σήκωσε το ντροπιασμένο βλέμμα της και με κοίταξε με  ευγνωμοσύνη. Ένιωσα για μια στιγμή καλά…σαν να βοήθησα σε κάτι….

Τι υποκρισία. Ψεύτρα. Ντροπή σου.

Αλίμονο…δεν βλέπω μόνο μανάδες και παιδιά. Βλέπω παππούδες και γιαγιάδες να ζητιανεύουν στα τσιμέντα. Να με κοιτούν με βλέμμα θολό και να μιλούν σιγανά με  πρόσωπο ρυτιδιασμένο…»σε παρακαλώ».

Νιώθω πως θέλω να ουρλιάξω. Μετά από μια ολόκληρη ζωή, η ζωή σου να εξαρτάται από το κέφι μου.

Από το κέφι του κάθε περαστικού.

Να δώσω να μην δώσω;

Μπορώ να κάνω και κάτι άλλο ακόμη. Να κάνω πως δεν σε είδα.

Τριγυρνώντας στην στολισμένη Χριστουγεννιάτικη χαρούμενη πόλη, με το χέρι του παιδιού μου φωλιασμένο στο χέρι μου, κάνοντας την βόλτα μου στα μαγαζιά με ελαφριά διάθεση,  μπορώ να σε προσπεράσω γρήγορα και να κάνω πως δεν σε είδα, δεν άκουσα το παρακαλετό σου, δεν πρόσεξα το απλωμένο τρεμάμενο χέρι σου, δεν τρόμαξα με το άδειο βλέμμα σου…

Και ξέρεις κάτι; Θα μάθω και στο παιδί μου να μην σε βλέπει.
Ακόμη μεγαλύτερη ντροπή σου…

Η εικόνα της θλίψης και της ερημιάς τους μου προκαλεί πόνο. Η εικόνα του απλωμένου χεριού απόγνωση.

Η εικόνα του παγωμένου μωρού  φρίκη και θέλω να το αρπάξω από την αγκαλιά που το κρατά και να το πάω σπίτι.

Να του  κάνω ένα καυτό μπάνιο.

Να φορέσει τις μαλακές, καθαρές του πιτζάμες και σκεπασμένο με την καρό  ζεστή κουβέρτα να πιει το γάλα του. Όμως δεν κάνω κάτι.

Παίρνω καμιά φορά τηλέφωνο στο Χαμόγελο του παιδιού και ζητάω βοήθεια.
«Ένα παιδάκι μόνο και γυμνό ζητιανεύει στην τάδε οδό, τι να κάνω;»…και νιώθω πως έκανα κάτι…

Τι; Τίποτα που να μπορεί να με κάνει  να νιώσω λιγότερο ανήμπορη κι αδύναμη.

 Τίποτα που να  μπορεί να αλλάξει, όχι την ζωή μα ούτε καν τη μέρα αυτού του ταλαιπωρημένου παιδιού…

Αντίθετα θα γυρίσω στο ζεστό μου σπίτι, θα αγκαλιάσω τα παιδιά μου και θα τα γεμίσω με φιλιά πνίγοντας τις ενοχές μου σε παιδιά που με χρειάζομαι πολύ λιγότερο από ότι εκείνο που μόλις προσπέρασα.
Θα φροντίσω να έχουμε  «χαρούμενες» γιορτές. Θα μιλάω στα παιδιά μου  για το Πνεύμα και την μαγεία των Χριστουγέννων ενώ στην πραγματικότητα μόλις θα έχω προσπεράσει αδιάφορα το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Θα φτιάξω κουλουράκια να μοσχομυρίσει το σπίτι, θα στολίσω, θα ανταλλάξω συνταγές για τα καλύτερα μελομακάρονα…όχι αυτά, τα άλλα, γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό για τα παιδιά μου και θα στολίσω τραπέζια και θα τα γεμίσω με φαγητά να φάνε οι χορτάτοι και θα βρεθώ με φίλους και θα αφιερώσω καμιά δεκαριά λεπτά για να μιλήσω μεταξύ οίνου και αχλαδιού, για τους αδικημένους της γης, για τα φτωχά δύστυχα αυτά παιδάκια κι όλοι μαζί θα μιλήσουμε για όλες αυτές τις οργανώσεις που είμαστε μέλη και φροντίζουμε με το περίσσεμα μας να βοηθάμε τους ταλαίπωρους του κόσμου. Θα μιλήσω για αλληλεγγύη και υποστήριξη και θα απολαύσω τα Χριστούγεννα, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα προνόμια του Δυτικού πολιτισμού.
Μπορεί να αγοράσω κανένα  ημερολόγιο για κανένα φιλόπτωχο ταμείο, να δωρίσω παλιά πράγματα στους «ανθρώπους που τέτοιες μέρες μας χρειάζονται»,  να ζητήσω από τα παιδιά μου να αποχωριστούν τα «πολύτιμα» ξεχαρβαλωμένα παιχνίδια τους για να τα δώσουμε στα φτωχά παιδάκια γιατί είναι σημαντικό να «μάθω στα παιδιά μου την έννοια της προσφοράς». Μπορεί ακόμη να δώσω  δέκα ευρώ για κανένα έρανο, να αναδημοσιεύσω στο fcb θέματα που αφορούν χριστουγεννιάτικα bazaar για το τάδε ίδρυμα και να κάνω καμιά ανάρτηση σαν αυτή, για να νιώσω πως ξορκίζω την αίσθηση της ανημποριάς. Τονίζοντας την αδυναμία μου, την ψευτιά μου πως βοηθάω, νοιάζομαι και στηρίζω!

Κι από την άλλη…τι να κάνω, είναι τόσος ο πόνος σε αυτή τη γη. Τι να κάνω παραπάνω; Έχω την δική μου ζωή να ζήσω, τα δικά μου παιδιά να φροντίσω… όλη αυτή η περιπλοκότητα, το τρέξιμο, οι υποχρεώσεις….Το ξέρω πως ότι και να κάνω είναι λίγο. Δεν είναι ψεύτικο το νοιάξιμο, ούτε ο πόνος μου, το κεφάλι μου βουίζει από αυτές τις σκέψεις και μισώ την αίσθηση της αδυναμίας… μα τι παραπάνω μπορώ να κάνω;
Τι να κάνω;…Και τότε βλέπω τα μάτια εκείνα τα φουντουκιά να με κοιτούν.
Βλέπω το πονεμένο μάτι με το μωβ περίγραμμα να με καρφώνει στα ίσια και την ακούω να μου λέει…»το ξέρω πως δεν θα κάνεις τίποτε για να με βοηθήσεις. Δεν περιμένω τίποτε από εσένα…Σε ξέρω…»
Θα γυρίσω το κεφάλι θυμωμένη και θα σκεφτώ πως για αυτή την αδικία, φταίει ο κόσμος, η κρίση, ο Θεός. Φταίει η πολιτική, ο καπιταλισμός, το trafficking, η παγκοσμιοποίηση…φταίνε όλοι!

Και κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου τις Άγιες τούτες μέρες θα ψιθυρίσω στο σκοτάδι μου…

«Φταις κι εσύ και να σου πω και κάτι ακόμη; Με απογοήτευσες. Ντροπή Σου!!!»

Όλα τα παιδιά θέλουν να κερδίζουν. Αλλά η πρωτιά δεν είναι το παν στη ζωή. Βοηθήστε το παιδί σας να καταλάβει πως όποιος ξέρει να παίζει, ξέρει και να χάνει. 

Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα παιδιά δεν θέλουν να χάνουν! Είτε πρόκειται για έναν αγώνα δρόμου μέχρι την εξώπορτα είτε για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με φίλους ή γονείς, ο ανταγωνισμός έρχεται και θεριεύει. Ιδιαίτερα ανάμεσα στα 4 και τα 5 χρόνια, που το παιδί ανακαλύπτει τις ικανότητές του και τον εαυτό του και αρχίζει να εντάσσεται σε κοινωνικές ομάδες, τότε αρχίζει και αποκτά έντονα το στοιχείο του ανταγωνισμού. Το στοιχείο για την πρωτιά, βέβαια, είναι ανάγκη κάθε παιδιού, μιας που μέσα από αυτήν παίρνει την αποδοχή, την αναγνώριση, τον έπαινο, αλλά και τον έμπρακτο θαυμασμό των γύρω του. Σε ένα βαθμό, η τάση αυτή είναι φυσιολογική και αναμενόμενη και ανήκει στην αναζήτηση των ισορροπιών στο κάθε παιδί, που -ενώ αναπτύσσεται- καλείται διαρκώς να απαντά στο υπαρξιακό ερώτημα: «Ποιος είμαι;», «Τι είμαι;», «Ποια η σχέση μου με τους άλλους;». Ωστόσο, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που κάνουν κάποια παιδιά να δυσκολεύονται περισσότερο να δεχτούν ότι έχασαν, από ό,τι κάποια άλλα. Αυτοί μπορεί να είναι στοιχεία της προσωπικότητας, όπως ένας εκρηκτικός χαρακτήρας, η τελειομανία ή το γεγονός ότι δεν είχαν πολλές ευκαιρίες να αποδεχτούν την ήττα τους. Για παράδειγμα, αλλιώς αντιδρά στην ήττα ένα μοναχοπαίδι, αλλιώς ένα παιδί με μεγαλύτερα αδέρφια.

Πότε να επέμβω;

Σε γενικές γραμμές, όλα τα παιδιά περνάνε τη φάση της πρωτιάς.Εκεί που θα πρέπει να αναλάβετε δράση είναι όταν η εμμονή του αυτή αρχίζει να επηρεάζει τις σχέσεις του με τους φίλους του. Για παράδειγμα, επιμένει για πολύ καιρό: «Δεν θέλω να ξαναπάμε να παίξω με το Νικολάκη» ή παραιτείται οριστικά από παιχνίδια που δεν του χάρισαν την πρωτιά, από φόβο να μη χάσει ξανά και χρειαστεί να το αντιμετωπίσει. Κοινώς, όταν αποφεύγει το ίδιο το παιχνίδι, τη δραστηριότητα ή τους ανταγωνιστές, εξαιτίας του φόβου της ήττας. Αυτό που θα πρέπει να του πείτε είναι πως στη ζωή κάποια πράγματα έχουν διαβαθμίσεις. Δεν θα πρέπει να θυσιάζουμε τους φίλους μας για μια πρωτιά. Το σημαντικό είναι να μάθει να δέχεται τη ρεαλιστική πραγματικότητα που θα το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή, ότι δηλαδή άλλες φορές χάνουμε κι άλλες κερδίζουμε.

Πώς να το αντιμετωπίσω
Κάποιες φορές, η δυσκολία των παιδιών να χάνουν μπορεί να επηρεάζεται από τη δική μας στάση. Ίσως άθελά μας να έχουμε καλλιεργήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε αυτό και τα αδέρφια του ή ίσως η δυσκολία της ήττας να είναι και δικό μας πρόβλημα. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Επιτρέψτε του να βιώσει την απογοήτευση, ακόμη κι αν χρειαστεί να αφήσετε κατά μέρος την υπερπροστατευτικότητά σας. Αυτό θα το βοηθήσει να καταλάβει πως η απογοήτευση είναι μέρος της ζωής μας και πως θα πρέπει να τη διαχειριζόμαστε όσο κι αν αυτό μας δυσκολεύει.
Όταν το αφήνετε να κερδίζει πάντα, θα πιστέψει λανθασμένα ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Αντίθετα, όταν κάποιες φορές το αφήνετε να χάνει, του δίνετε την ευκαιρία να βιώσει την αποτυχία σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Αφήστε το, λοιπόν, να χάσει και απλώς… συμπαρασταθείτε του, όποτε απογοητεύεται. Όταν ησυχάσει από την απογοήτευση, κάντε μερικές ερωτήσεις σε φιλικό τόνο, όπως: «Τι σου άρεσε από αυτό το παιχνίδι;», «Πώς ένιωσες με τη συμμετοχή σου;», «Τι νομίζεις πως νιώθουν οι άλλοι αν, παίζοντας μαζί σου, είναι πάντα χαμένοι;».
Προτιμήστε τα παιχνίδια συνεργασίας, αντί για εκείνα που έχουν κερδισμένους και χαμένους.
Προσπαθήστε να του μάθετε πως «η διαδικασία είναι σημαντικότερη από το αποτέλεσμα».
Κάντε το να νιώσει ασφάλεια, πως είναι μέλος της οικογένειας, της ομάδας, και πως η μοναδικότητά του εκτιμάται όποια κι αν είναι.
Όταν χάνετε παίζοντας μαζί του, συγχαρείτε το και δείξτε ότι δεν στενοχωριέστε με την ήττα σας, αντίθετα πείτε του: «Μπορεί να έχασα, αλλά διασκέδασα πολύ που έπαιξα μαζί σου».
Αφήστε το να κερδίσει, αλλά με μέτρο, αφήστε το να χάσει, πάλι με μέτρο. Κρατήστε μια ισορροπία και φέρτε το στη θέση του νικητή αλλά και του χαμένου.
Όταν παίζουν τα παιδιά μεταξύ τους, συγχαρείτε το νικητή,αλλά και όλους τους υπόλοιπους για την προσπάθεια. Μην υπερεκτιμάτε ούτε τη νίκη, ούτε την ήττα, μην το παρακάνετε ούτε με το νικητή, ούτε με τους χαμένους.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (M.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος).

 πηγη:http://www.imommy.gr/

Δεν πρέπει να σας νοιάζει η γνώμη των άλλων για εσάς ούτε τι πιστεύει και τι λέει ο καθένας και όταν λέω «ο καθένας» εννοώ τον οποιονδήποτε. Και υπάρχουν πολλά περιστατικά που αποδεικνύουν ότι αυτή η πεποίθηση, είναι 100% πραγματική.

Καταρχάς, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθείτε, είναι σχεδόν αδύνατον να μην σας επηρεάσει η αρνητική γνώμη των άλλων για εσάς. Όσο σκληρόπετσοι και όσο ανεπηρέαστοι πιστεύετε πως είστε στους αρνητικούς ανθρώπους, τα σκληρά σχόλια των άλλων λίγο ή πολύ, όλους τους λυγίζουν. Και όσο δυναμώνετε και μαθαίνετε να κρατάτε τη γνώμη των άλλων έξω από τη ζωή σας, τόσο αυτές οι φωνές θα βρίσκουν το εαυίσθητο σημείο σας προκειμένου να σας κάνουν να αντιδράσετε. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος με πλήρη ανοσία στη γνώμη των άλλων. Γενικότερα είμαι άνθρωπος με αυτοπεποίθηση χωρίς να είμαι «καβαλημένος». Πιστεύω πως είμαι καλός άνθρωπος, γοητευτικός και έξυπνος αλλά παράλληλα θεωρώ πως υπάρχουν καλύτεροι από μένα και πως αρκετές γυναίκες με έχουν απορρίψει απλά επειδή δεν τις άρεσα.

Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό! Πρίν λίγο καιρό επισκέφθηκα τον αδερφό μου στη πόλη που μένει με την οικογένειά του. Ο αδερφός μου και η γυναίκα του είναι τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Πρίν το ταξίδι, πήρα τηλέφωνο τον αδερφό μου και του είπα μήπως έχει κάποια κοπέλα να μου γνωρίσει για να βγούμε όλοι μαζί. Μου ανέφερε την Ειρήνη, μια πολύ όμορφη κοπέλα και φίλη της γυναίκας μου, που είχα δεί μια φορά οπότε του είπα να το κανονίσει. Όταν έφτασα στο σπίτι του διαπίστωσα ότι ο αδερφός μου δεν είχε κανονίσει τίποτα ούτε το είχε πεί στη γυναίκα του, οπότε πήρα το θάρρος και είπα από μόνος μου στη κουνιάδα μου να το κανονίσει. Η απάντησή της ήταν λίγο αγενής, συγκεκριμένα μου είπε «Εσύ και η Ειρήνη; Χαχα..μμμ…δεν νομίζω!». Ένιωσα σαν να έφαγα κλωτσιά στον καβάλο. Όλη μου η αυτοπεποίθηση σκόρπισε μέσα σε δευτερόλεπτα. Άρχισα να αμφισβητώ την εμφάνισή μου, το χαρακτήρα μου, την οξυδέρκειά μου, την ικανότητά μου να μπορώ να βγάλω ένα όμορφο κορίτσι έξω. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι δεν ήμουν αρκετά καλός, έξυπνος ή άξιος. Όσο σκληρά και αν προσπάθησα να το προσπεράσω, όσες φορές κι αν η κουνιαδα μου, μου ζήτησε συγγνώμη για την αγενή και γρήγορη απάντησή της, η ζημιά είχε γίνει.

Ήξερα πλέον τι σκεφτόταν για μένα και τώρα αυτό επηρέαζε τον τρόπο που σκεφτόμουν εγώ για εκείνη. Πιθανόν να επηρέαζε τη στάση μου και τον τρόπο που θα αντιδρούσα στο ραντεβού με την Ειρήνη (αν τελικά βγαίναμε) και πιθανόν-από δω και στο εξής- να άλλαζε τον τρόπο που θα ένιωθα σε όλα μου τα ραντεβού με γυναίκα. Και επειδή η αυτοπεποίθησή μου απέναντι στη συγκεκριμένη κοπέλα, είχε φτάσει λίγο πιο πάνω από τα τάρταρα, σταμάτησα να πιέζω καταστάσεις για να γνωριστούμε και σταμάτησε να με νοιάζει αν θα γινόταν ποτέ κάτι ή όχι.

Την επόμενη μέρα όμως το σύμπαν είχε άλλα σχέδια. Η Ειρήνη πήρε τηλέφωνο  τη κουνιάδα μου και μας κάλεσε σπίτι της να γιορτάσουμε τη πρόσληψή της σε μια νέα και πολλά υποσχόμενη θέση, οπότε για να μην τα πολυλογώ, εκείνο το απόγευμα πήγαμε όλοι μαζί να τη συγχαρούμε! Τη στιγμή που πλησίασε να με χαιρετίσει, έπρεπε να πάρω μια σοβαρή απόφαση: Ή θα σταματούσα να σκέφτομαι το σκηνικό με τη κουνιάδα μου ή θα άκουγα τις φωνές της στο κεφάλι μου και θα περνούσα σε μια γωνιά του σπιτιού όλη την υπόλοιπη βραδιά. Μπορούσα να προσποιηθώ ότι δεν είχε γίνει τίποτα ή μπορούσα αυτές τις φωνές να τις αφήσω να επηρεάσουν τη γνωριμία μου με την Ειρήνη και να μην προσπαθήσω να την εξελίξω σε τίποτα περισσότερο. Τελικά διάλεξα το πρώτο και δεν το μετάνιωσα.

Περάσαμε όλη την υπόλοιπη βραδιά μιλώντας και γελώντας και χάρηκα πολύ όταν φεύγοντας από το σπίτι της, μου ζήτησε το τηλέφωνό μου να βγούμε. Άλλος ένας λόγος που δεν θα έπρεπε να σας νοιάζει τι πιστεύουν ή τι σκέφτονται οι άλλοι για εσάς, έχει να κάνει με το φιλτράρισμα κάθε ανθρώπου. Κάθε άνθρωπος έχει δικό του σύστημα αξιών και φιλτράρει τα γεγονότα με το δικό του τρόπο. Έχει τα δικά του συναισθήματα, τους δικούε του φόβους, τα πιστεύω και τις ανασφάλειές του. Και η κουνιάδα μου φιλτράροντας τη πιθανότητα να κάνω σχέση με τη φίλη της, θεώρησε ότι το ραντεβού μας θα ήταν σκέτη αποτυχία ότι εμείς οι δυο δεν ταιριάζαμε, ότι δεν θα τα πηγαίναμε καλά, ότι οτιδήποτε… Τα φίλτρα των ανθρώπων είναι αστεία.

Επιτρέπουν στα ερεθίσματα που συμφωνούν με τις πεποιθήσεις μας να εισέλθουν στο μυαλό με ευκολία, και απορρίπτουν επι τόπου οτιδήποτε άλλο. Αυτό δεν σημαίνει πως οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να φιλτραριστεί και να εισέλθει στο μυαλό, αντιθέτως. Ύστερα από λίγα λεπτά, και αφού η ζημιά είχε γίνει, η κουνιάδα μου άρχισε να συνειδητοποιεί ότι τελικά το ραντεβού μου με την Ειρήνη μπορεί να εξελίσσονταν μια χαρά και πως μπορεί τελικά να έκανε λάθος. Τρίτο και πιο σημαντικό: Μόνο εσείς έχετε και θα έχετε ολοκληρωμένη εικόνα όσων σας αφορούν. Μόνο εγώ έχω και θα έχω ολοκληρωμένη εικόνα όσων με αφορούν.

Κανείς επάνω στη γή δεν μπορεί να ξέρει τα πάντα για εσάς ή τη περίπτωσή σας, ή τους παράγοντες που οδήγησαν σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, τις σκέψεις ή τις απόψεις σας για το παρελθόν και το παρόν, και όταν λέμε κανείς εννοούμε ακόμη και τα πιο κοντινά σας πρόσωπα. Εσείς γνωρίζετε τη κατάστασή σας, καλύτερα από τον καθένα και ποτέ μα ποτέ μην πιστέψετε, ούτε για δύο δευτερόλεπτα, ότι υπάρχει κάποιος που ξέρει εσάς και τη κατάστασή σας καλύτερα από εσάς. Πιστέψτε το αυτό. Κανείς δεν ξέρει τι είναι καλύτερο για εσάς, εκτός από εσάς τους ίδιους.

Τέταρτο, οι άνθρωποι πιστεύουν αυτά που πιστεύουν ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε εσείς ή τι θέλετε να πιστεύουν εκείνοι. Για παράδειγμα, σε όλες τις επιχειρήσεις, υπάρχει ο κανόνας του 2%. Αυτό σημαίνει ότι ανεξάρτητα από το τι κάνεις και πώς το κάνεις, θα υπάρχει πάντα ένα 2% που θα είναι αντίθετο σε αυτό. Μπορεί π.χ. ένα ταξιδιωτικό γραφείο να προσφέρει στους καλούς πελάτες του δωρεαν ταξίδια με όλα τα έξοδα πληρωμένα και ένα 2% αυτών των πελατών να αντιδράσει άσχημα με σχόλια όπως «Τα ταξίδια στα συγκεκριμένα μέρη είναι χάλια» ή «Τις συγκεκριμένες ημερομηνίες δεν μπορώ να πάρω άδεια» κλπ. Πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους αν και θεωρώ, από προσωπική και καθαρά υποκειμενική εμπειρία, πως το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο του 5%.

Μπορώ να γράψω κάτι που θα αγαπήσει το 95% των ανθρώπων αλλά θα υπάρξει και ένα 5% που θα το μισήσει ή θα βρίσει ή θα κράξει ή θα ενοχληθεί. Μπορεί να προσφέρετε μπισκότα σε 100 διαφορετικούς γείτονες, και ενώ οι περισσότεροι θα τα καλοδεχτούν και θα σας ευχαριστήσουν, θα υπάρξουν και κάποιοι που θα ενοχληθούν από την επίσκεψή σας ή από το γεγονός ότι έπρεπε να διακόψουν το μαγείρεμα για να ανοίξουν τη πόρτα. Η ουσία λοιπόν είναι ότι οι άνθρωποι πιστεύουν, σκέφτονται και γνωρίζουν πράγματα με τον τρόπο που θέλουν και που ταυτίζεται με τα δικά τους φίλτρα αξιών. Και εσείς μπορείτε να σπαταλήσετε όλη σας την ενέργεια για αυτό το 2% ή το 5% ή μπορείτε να σπαταλήσετε την ίδια ενέργεια για να τους αποδείξετε πόσο λάθος κάνουν! Επομένως, θα με ρωτήσετε, πώς μπορώ να κάνω έτσι τα πράγματα ώστε να μην με αφορά τι πιστεύουν οι άλλοι; Πώς μπορώ να σωπάσω τη φωνή τους από το μυαλό μου; Καταρχάς, μην προσπαθείτε πάση θυσία να μάθετε τη γνώμη των ανθρώπων. Υποθέστε πως κανείς δεν διαφωνεί μαζί σας, όλοι έχουν τις ίδιες απόψεις και πιστεύω με εσάς και ότι δεν χρειάζεστε δεύτερη γνώμη για τίποτα. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη προσωπική σας ζωή, προσπαθήστε να μη ρωτάτε τους άλλους «Γιατί δεν πήγε καλά το ραντεβού με αυτόν που βγήκα;» ή «Μήπως είμαι άσχημος/η;» ή «Ντύνομαι χάλια;» ή «Σ’ αρέσει η κοπέλα μου;» κλπ. Οι απαντήσεις των άλλων σε ερωτήσεις που κάνετε για πράγματα τα οποία ουσιαστικά γνωρίζετε μόνο εσείς, είναι υποθετικές και σας κάνουν να αμφιβάλλετε ακόμη κι όταν δεν πρέπει. Στη πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τη γνώμη των άλλων. Εάν εγώ νιώθω καλά με μία συγκεκριμένη μπλούζα, τότε πρέπει να τη φορέσω. Εάν εγώ θεωρώ ότι η κοπέλα μου είναι όμορφη, δεν πρέπει να αφήνω τους άλλους να μου λένε το αντίθετο. Αποφεύγοντας σκόπιμα τη γνώμη και τις σκέψεις των άλλων, αποφεύγω να αποπροσανατολίζω τον εαυτό μου από πράγματα που μου αρέσουν και με αφορούν!

Επίσης, καλό είναι να μην πιέζετε τους ανθρώπους να σας λένε τους λόγους της γνώμης τους ή να επαναλαμβάνουν κάτι που όταν στη πορεία καταλάβουν ότι δεν κάνει να το πούν, θα σας αφήσουν μετέωρους με ένα «άσε τίποτα…». Μη ρωτάτε τους ανθρώπους, τους λόγους που διαφωνούν. Θα έπρεπε απλώς να αποδέχεστε την αντίθετη γνώμη των άλλων χωρίς εξηγήσεις, σαν κάτι φυσικό και προπάντων ανεξάρτητο από το πώς πρέπει να σκέφτεστε και να πράττετε. Όταν η κουνιάδα μου γέλασε και μου είπε πως η Ειρήνη δεν ήταν για μένα, η αναμενόμενη αντίδραση ήταν να τη ρωτήσω γιατί πίστευε αυτό που πίστευε. Αλλά δεν το έκανα γιατί αν μου έλεγε τους λόγους, το πράγμα θα χειροτέρευε.

Επομένως, μπορείτε να βγάλετε τις «κακές» φωνές των άλλων από το κεφάλι σας, απλώς ζητώντας να σταματήσουν και βάζοντας στους άλλους τα όριά σας. Για παράδειγμα, στο παραπάνω περιστατικό και λίγο πρίν πάμε στο σπίτι της Ειρήνης, είπα στη κουνιάδα μου μεταξύ αστείου και σοβαρού πως καλό είναι να μην πεί στη φίλη της πως είναι πολύ καλή για μένα διότι πιθανόν να μην το γνώριζε…όπως δεν το γνώριζα κι εγώ μέχρι που μου το είπε! Ανεξάρτητα από το τι λένε ή τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, μπορούμε να κάνουμε αυτά που εμείς θέλουμε δείχνοντάς τους έτσι πόσο λάθος κάνουν.

Τη στιγμή που η Ειρήνη πλησίασε να με χαιρετίσει, επέλεξα να της μιλήσω σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα πρίν από αυτό. Κι έτσι κατάφερα να τη «κερδίσω» και να κάνουμε μια σχέση που κρατάει μέχρι και σήμερα, αποδεικνύοντας στους άλλους πόσο λάθος είχαν κάνει. Αν είχα ακούσει τη κουνιάδα μου, πιθανόν να μην τα είχα φτιάξει ποτέ με την Ειρήνη και σήμερα να με θυμόταν από τις φωτογραφίες ενός πάρτι. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σας, δεν πρέπει να σας αφορά. Όπως η ζωή σας, δεν πρέπει να αφορά τους άλλους!

πηγη:http://singleparent.gr