Γεια σας, Είμαι ένα κορίτσι 29 χρόνων πλέον με ένα πανέμορφο πλασματάκι 2 ετών.

Η ιστορία μου αρκετά πολύπλοκη, με πολλά προβλήματα, με έντονα βιώματα ήδη από τα πολύ πρώιμα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα σε ένα όχι και τόσο ιδανικό περιβάλλον με έναν «πατέρα» βάναυσο, βίαιο, τραμπούκο και εντελώς λανθασμένο πρότυπο «πατέρα».

Ήδη από την τρυφερή ηλικία των 4 με 5 ετών οι μνήμες έχουν αποτυπωθεί τόσο έντονα στο μυαλό μου, σαν εφιάλτες που όσο προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι, να μην με επηρεάζουν πραγματικά είναι ακατόρθωτο να τις σβήσω…

Ακόμα και αν σε κάποιες στιγμές της ζωής μου δεν το κάνω υποσυνείδητα πάντα με κυριεύουν και με ακολουθούν μέχρι και σήμερα.

Η μητέρα μου ένας φιλήσυχος άνθρωπος, καλοπροαίρετος και με πολύ αγάπη …

Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι φοβισμένα… φοβόμουν για τη ζωή της μαμάς μου, φοβόμουν για τη ζωή της αδερφής μου και της δικής μου…

Τις νύχτες κρυβόμουν κάτω από το κρεβάτι κρατώντας το χεράκι της μικρής μου αδερφής για να προφυλαχτούμε από τα βίαια ξεσπάσματα του «πατέρα» μου που ενώ μεθούσε και γλένταγε με τις εκάστοτε φιλενάδες του επέστρεφε σπίτι και χτύπαγε άσχημα τη μητέρα μου…

Ηταν φορές που την κυνηγούσε ακόμα και με μαχαίρι μέσα στο σπίτι τις νύχτες και εμείς τα παιδιά κλαίγοντας και να παρακαλάμε να μην τις κάνει κακό…

Και άλλα πολλά παρόμοια περιστατικά γινόντουσαν επί καθημερινής βάσεως μπροστά στα αθώα γεμάτα δάκρυα μάτια εμένα και της μικρής μου αδερφής.

Η ιστορία επαναλαμβανόταν για πολλά πολλά χρόνια με μεσοδιαστήματα ηρεμίας..

Γιατί δεν χώριζε θα αναρωτηθεί κάποιος…

Επειδή φοβόταν, Επειδή δεν είχε κάπου να πάει με 2 μικρά παιδιά, Επειδή δεν είχε δουλειά, Επειδή πίστευε ότι όλα αυτά θα σταματήσουν κάποια στιγμή… Επειδή, Επειδή, Επειδή ……

Τελικά αφού πέρασαν κάπως έτσι τα χρόνια και όλα αυτά συνεχιζόντουσαν πάρθηκε η μεγάλη απόφαση πριν 3 χρόνια από την μητέρα μου να χωρίσει ενώ εγώ ήμουν 26 χρόνων παντρεμένη και έγκυος στο παιδάκι μου και η αδερφή μου 23 χρονών συζούσε με τον αρραβωνιαστικό της.

Ακολούθησαν 2 χρόνια πολύ δύσκολα για την μητέρα μου με απειλές, ξύλο, φωνές και άλλα τραγικότατα γεγονότα….

Ώσπου έγινε το δικαστήριο και δικαιώθηκε επιτέλους αυτή η γυναίκα και ηρέμησε εν μέρει ζώντας πλέον χωρίς τον φόβο… Γιατί τα λέω όλα αυτά όμως???

Που θέλω να καταλήξω??? Όλες αυτές οι καταστάσεις, όλα αυτά τα παιδικά μου βιώματα με στιγμάτισαν …με στιγμάτισαν και υποσυνείδητα, ασυναίσθητα αποτυπώθηκαν και μου διαμόρφωσαν μια εντελώς λανθασμένη εικόνα για το πρότυπο του πατέρα.. Ήμουν μόλις 17 χρόνων και εκείνος 10 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα.

Τον Γνώρισα, τον αγάπησα, τον παντρεύτηκα και έκανα ένα παιδί με ένα ίδιο «πρότυπο» σαν αυτό του «πατέρα» μου ίσως και ακόμα λίγο πιο εξελιγμένο από εκείνον.

Η μόνη διαφορά ήταν ότι εκείνος δεν με χτυπούσε ( η βία του ήταν ψυχολογική και συναισθηματική που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι χίλιες φορές πιο πικρή). Έμεινα έγκυος σε μία συνάντηση επανασύνδεσης και έντονου ψυχολογικού πόλεμο ενώ είχαμε χωρίσει..

Όταν το έμαθα ότι είμαι έγκυος δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να «χαλάσω» αυτό το θαύμα που μεγάλωνε μέσα μου, αυτήν την ψυχούλα που έπαιρνε σάρκα και οστά από τη δική μου σάρκα, από την δική μου ανάσα. Αποφάσισα να δώσω μία ακόμη ευκαιρία σε εκείνον και να δεχτώ να ζήσω κάτω από την ίδια στέγη μαζί με τους γονείς του. Ακολούθησαν 9 μήνες οι οποίοι θα έπρεπε να είναι οι ομορφότεροι της ζωής μου..

Αντ’ αυτού η κάθε μέρα που ξημέρωνε ήταν ένα μαρτύριο, ένας αγώνας να τα προλάβω όλα, ένας αγώνας να αποδείξω σε όλους μέσα σε εκείνο το σπίτι ότι είμαι η καλύτερη νοικοκυρά..

Προσπαθούσα μέχρι την τελευταία στιγμή να τα έχω όλα τακτοποιημένα. Ταυτόχρονα με την δουλειά μου γιατί μέχρι 8 μηνών εργαζόμουν. Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικές, δεν άκουγα ούτε μία καλή κουβέντα, δεν με βοηθούσε κανείς σε τίποτα, δεν άκουσα μια λέξη επιβράβευσης ποτέ από τον σύζυγο μου παρά μόνο προσβολές.

Κάθε βράδυ έκλαιγα και χάιδευα την κοιλίτσα μου… μόνο εκείνη είχα… μόνο για εκείνη έκανα υπομονή.. μόνο για εκείνη είχα κουράγιο… έπαιρνα δύναμη από κάθε σκίρτημα.

Χρειάστηκε να νοσηλευτώ 3 φορές στο νοσοκομείο λόγω ανεβασμένης πίεσης ώσπου Ήρθε η μέρα να γεννήσω επιτέλους γιατί με όλα αυτά τα προβλήματα που είχα η κατάσταση της υγείας μου ήταν αρκετά επιβαρυμένη… απλά θα αναφέρω ότι η πίεση εν ώρα χειρουργείου ήταν 19 η μεγάλη και 11 η μικρή.

Δεν μπορούσα να γεννήσω φυσιολογικά ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγάλος και για εμένα και για το μωρό μου. Γέννησα όλα πήγαν καλά και επέστρεψα πάλι μετά από 5 μέρες που έμεινα στο νοσοκομείο πίσω στη φυλακή μου αλλά όχι μόνη μου είχα και το μικρό μου ανθρωπάκι μαζί που κάθε της βλέμμα μου έδινε δύναμη να παλέψω και να σταθώ όρθια.

Νόμιζα πως τώρα που ήρθε αυτό το θαύμα θα άλλαζαν τα πράγματα όμως γινόντουσαν μέρα με τη μέρα όλο και πιο ανυπόφορα.. Βοήθεια από πουθενά , από κανέναν , την μητέρα μου δεν την ήθελαν γιατί μου «έβαζε λόγια» πίστευαν..

40 μέρες μόνη μου σε έναν αγώνα να τα καταφέρω όλα, δουλείες σπιτιού, μωρό, σύζυγο, πεθερικά, φαγητό τα πάντα!! Ενδεικτικά να αναφέρω ότι η τομή μου έκλεισε στους 4 μήνες από την κούραση και τις δουλειές και τα βάρη που σήκωνα.

Η μητέρα μου ανεπιθύμητη δεν είχε δει ποτέ το δωμάτιο της μικρής μου, τα ρουχαλάκια της, την κούνια της, δεν την είχε πάρει αγκαλιά… εγώ δεν είχα κοντά μου τη δική μου μαμά να με βοηθήσει έστω και με μια κουβέντα της. Τα ανεχόμουν όμως όλα και έμενα εκεί.

Κάθε μέρα τσακωμοί, κάθε μέρα μου έλεγε ο άντρας μου ότι τίποτα δεν κάνω καλά, ότι δεν ξέρω να σκουπίζω, να σφουγγαρίζω κτλπ.. Εκείνος όλη μέρα γυρνούσε σε φίλους του για καφέδες με χρήματα δικά μου γιατί δεν δούλευε..

Με χρήματα δικά μου ψώνιζα για το σπίτι τρόφιμα, με χρήματα δικά μου τάιζα το παιδάκι μου, με χρήματα δικά μου γέννησα και πλήρωσα το νοσοκομείο, με χρήματα δικά μου τα πάντα…

Ώσπου πήρε την απόφαση μια μέρα ενώ εγώ ήμουν στη δουλειά να με διώξει για όλα αυτά με ένα μωρό 10 μηνών τότε και το έκανε.

Με έδιωξε… γύρισα από τη δουλειά μου και είδα σε σακούλες σκουπιδιών τα ρούχα μου έπειτα από ένα οικογενειακό συμβούλιο που είχαν.

Τώρα ζω με την μητέρα μου και την μικρή μου, έχει περάσει κάτι παραπάνω από ένας χρόνος. Ένας χρόνος γεμάτος απειλές, βρισιές, φωνές, κόντρες από μέρους του και άλλα πολλά.

Δύσκολα τα βγάζουμε πέρα με 700 ευρώ (γιατί εκείνος δεν έχει λέει τίποτα να προσφέρει στο παιδί και εφόσον η επιμέλεια είναι δική μου είμαι εγώ υποχρεωμένη να μεγαλώσω το παιδί), δύσκολο όλες οι ευθύνες και το άγχος να είναι πάνω μου, αλλά κορίτσια το παλεύω..

Χαίρομαι που έχω την υγεία μου, χαίρομαι που το παιδάκι μου είναι καλά, χαίρομαι που έχουμε έστω ένα σπίτι να μείνουμε και η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι αυτά τα ματάκια όταν σε κοιτάνε με αγνότητα …όταν αυτά τα χεράκια σε αγκαλιάζουν γεμάτα αγνή και καθαρή αγάπη…

Ηρέμησα εν μέρει και λυτρώθηκα. Βρήκα την ψυχική μου ηρεμία.. Εκείνος δηλώνει τώρα μετανοιωμένος αλλά όχι δεν θα δώσω άλλη ευκαιρία δεν θα επιτρέψω σε κανέναν και για κανέναν λόγο να κάνει κακό στην ψυχούλα της μονάκριβης μου, δεν έχω αυτό το δικαίωμα , δεν είναι σωστό να μεγαλώσει με ένα λανθασμένο πρότυπο πατέρα που συνεχώς φωνάζει και υποβιβάζει στη μαμά της… από προσωπική πείρα ο άνθρωπος δεν αλλάζει.. ο άνθρωπος γεννιέται δεν γίνεται..

Γι’ αυτό λοιπόν δεν έχω το δικαίωμα να αφήσω το παιδί μου να ζήσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν έχω το δικαίωμα να τραυματίσω την αθώα της ψυχούλα όπως συνέβη και με εμένα. Γράφοντας όλα αυτά νοιώθω ήδη την ψυχή μου να γαληνεύει, να ηρεμεί και να λυτρώνομαι. Δεν είναι ταμπού … δεν είναι ντροπή να είσαι μια χωρισμένη μανούλα…

Δεν είναι σωστό να νοιώθουμε μειονεκτικά όπως δεν είναι και σωστό να μένουμε σε μία τέτοια σχέση που έχει φθαρεί … πρέπει πάντα να πράττουμε με γνώμονα το καλό των παιδιών μας .. πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες και στον εαυτό μας όχι μόνο στους άλλους.. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε να με διαβάσετε..

Κ.