Όταν είσαι τεσσάρων και πέντε και έξι χρόνων και σε ρωτήσουν «τι είναι αγάπη», η απάντησή σου πιθανώς να σοκάρει! Για ποιο λόγο; Γιατί τότε είναι που οι μεγαλύτεροι καταλαβαίνουμε από τις απαντήσεις των παιδιών ποιο είναι το πραγματικό νόημα της αγάπης. Ρομαντικές, τρυφερές, αγαπησιάρικες, συγκινητικές μα πάνω από όλα αληθινές, όλες οι απαντήσεις αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας! Άλλωστε την αγάπη τα παιδιά την καταλαβαίνουν και την αισθάνονται καλύτερα από τους μεγάλους, έστω και με διαφορετικό τρόπο. Και, το σημαντικότερο, τη δίνουν απλόχερα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς ανταλλάγματα… Απολαύστε τις απαντήσεις τους!
Τόνια, 6 ετών
«Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παππούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».
Βασίλης, 4 ετών
«Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι after shave και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον.
Κάρολος, 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλον τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.
Χριστίνα, 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.
Λευτέρης, 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε.
Δανιήλ, 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλον και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.
Αιμιλία, 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα και ανοίγεις τα δώρα. Aν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.
Πάνος, 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από έναν φίλο που μισείς.
Τζένη, 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός μετά το φοράει κάθε μέρα.
Έλλη, 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά που μετά από τόσα χρόνια που γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.
Θωμάς, 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄ έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.
Μαρία, 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο.
Κλαίρη, 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαγητού.
Ελένη, 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Χρήστος, 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.
Μαριάννα, 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι αν πρέπει να βγει έξω και να αγοράσει άλλα.
Λάμπρος, 4 ετών
Αφήνω τη μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.
Αλεξάνδρα, 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.
Κατερίνα, 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.
Μάρκος, 6 ετών
Δεν πρέπει να λες σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.
Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που -άθελά τους- έγιναν παιδιά χωρισμένων γονιών…παιδιά του Σαββατοκύριακου…
Ας αφουγκραστούμε με προσοχή όσα έχουν να πουν τα χείλη και τα ματάκια τους!
ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έχουν παιδιά του Σαββατοκύριακου. Παιδιά που μοιάζουν με αεροπορικά εισιτήρια. Συγκεκριμένη ημέρα και ώρα άφιξης και αναχώρησης. Παραλαβή, Σάββατο πρωί. Παράδοση, Κυριακή βραδάκι.
Τα παιδιά του Σαββατοκύριακου δεν καταλαβαίνουν.
Δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους. Αδικα η μαμά λέει και ξαναλέει πως ούτε το πρώτο είναι, ούτε το τελευταίο.
Να, τόσοι συμμαθητές, τόσοι φίλοι! Ο Κωνσταντίνος, ο Πέτρος, η Λουίζα, ο Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας και ο Νίκος που κάθεται στην «πεντάδα» στο σχολικό. Τόσα παιδιά… Τόσα παιδιά…
«Η μισή τάξη, παιδιά χωρισμένων». Η άλλη μισή, όμως;
Αυτή! Αυτή την άλλη μισή ονειρεύονται τα παιδιά του Σαββατοκύριακου. Όταν γυρίσουν σπίτι, ο μπαμπάς είναι εκεί. Όταν πέφτουν να κοιμηθούν το βράδυ, ο μπαμπάς είναι εκεί. Οταν σηκώνουν πυρετό τη νύχτα, ο μπαμπάς είναι εκεί. Ο,τι και να γίνει, όποτε κι αν γίνει, ο μπαμπάς είναι εκεί. Τελεία. Παύλα.
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν ξεκίνησαν έτσι. Κάποτε, ερωτεύτηκαν τη μαμά. Κάποτε, πίστευαν ότι θα ζήσουν και θα γεράσουν μαζί. Τα χρόνια πέρασαν. Γέρασαν. Χωρίς να ζουν μαζί. Τίποτα δεν έγινε απότομα. Ανεπαισθήτως – όλα. Ο έρωτας ύπουλα γλίστρησε από τη χαραμάδα της εξώπορτας. Τα αγκαλιασμένα σώματα τα χώρισαν τα παγωμένα πόδια. Όσο οι φωνές δυνάμωναν, τα λόγια σβήνανε. Τα αποσιωπητικά πλήθαιναν. Οι παύσεις άπλωναν σαν επιδημία. Από το σπίτι πέταξε η ψυχή. Μπήκε το ψύχος.
Και ύστερα, η «συζήτηση». Η οριστική. Η τελεσίδικη. Καφές φίλτρου, τασάκια ξέχειλα στις γόπες και τα κλισέ. «Δεν πάει άλλο. Δεν επικοινωνούμε πια. Εσύ φταις. Όχι, εσύ φταις. Ναι, αλλά εσύ πρώτος. Όχι, εσύ πρώτη. Θυμάσαι τότε που; Ναι, αλλά κι εσύ ξέχασες τότε που; Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Υπάρχει άλλος; Υπάρχει άλλη; Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Τότε, πού είναι το πρόβλημα; Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι αλλού το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω πού είναι το πρόβλημα, αλλά υπάρχει πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Αλλά φτάσαμε. Εδώ. Μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ και μη παρέκει. Πού θα μείνεις; Σε ξενοδοχείο. Στους δικούς μου. Στον Θανάση που μόλις χώρισε. Μετά βλέπουμε. Και το παιδί; Τι θα πούμε στο παιδί;»
Το παιδί δεν ξέρει. Δεν ξέρει ακόμα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή που παίζει πάνω στο χαλί – αυτή ακριβώς τη στιγμή – γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου. Ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα. Η ζωούλα του γίνεται συντρίμμια. Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται. Ο μπαμπάς θα φύγει. Η μαμά θα κλειστεί στο μπάνιο με πρησμένα μάτια. Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται. Τι θα του πούμε, αλήθεια; Τα κλασικά. Τα τυπικά. Τα προκάτ. Αγάπη μου, για λίγο καιρό, ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι. Γιατί; Γιατί θέλει να μείνει μόνος του. Γιατί; Μη στεναχωριέσαι όμως, θα έρχεται να σε βλέπει. Γιατί; Και σε αγαπάει πολύ πολύ πολύ. Γιατί; Και οι δύο σ’ αγαπάμε και ό,τι κι αν γίνει, αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, κατάλαβες, καρδούλα μου;
Οχι. Δεν κατάλαβε η καρδούλα. Η καρδούλα τσάκισε. Απλά. Γιατί να φύγει ο μπαμπάς;
Μήπως φταίει εκείνο;
Μήπως επειδή έσπασε το κρυστάλλινο βάζο με την μπάλα; Επειδή σκόρπισε τα αυτοκινητάκια του στο σαλόνι;
Επειδή γίνεται μάχη, για να πλύνει τα δόντια του;
Δεν θα το ξανακάνει. Δεν θα ξανασπάσει βάζο. Θα μαζεύει τα παιχνίδια του. Θα πλένει τα δόντια του. Κάθε βράδυ.
Κάθε βράδυ, το υπόσχεται.
Τι θέλει αυτή η βαλίτσα δίπλα στον μπαμπά; Γιατί σκύβει και τον αγκαλιάζει; Τι είναι αυτά που του λέει; Ο,τι χρειαστεί, μέρα ή νύχτα, να το πάρει στο κινητό; Κι εκείνος θα έρθει αμέσως κοντά του; Θα τον πάρει μαζί του το Σάββατο; Θα τον φέρει πίσω την Κυριακή; Ποιο Σάββατο; Ποια Κυριακή; Ποιο Σαββατοκύριακο; Εκείνη τη στιγμή!
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από παιδί σκέτο, γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου. Του πρώτου Σαββατοκύριακου. Γιατί θ’ ακολουθήσουν πολλά, στα χρόνια που θα ‘ρθουν. Πολλά Σαββατοκύριακα με ένα μικρό σακίδιο. Μέσα, η αλλαξιά που έβαλε η μαμά. Οι πιτζάμες. Το φανελάκι και το βρακάκι. Τα παιχνίδια του. Η μύτη κολλημένη στο τζάμι. Να, σαν να ακούει το αυτοκίνητο του μπαμπά. Όχι, άλλο είναι. Ούτε αυτό. Ούτε εκείνο. Αργησε λίγο.Αργησε πολύ. Θα έρθει. Δεν θα έρθει. Δεν ήρθε. Καθόλου. Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έρχονται. Ανταλλάσσουν δυο ξέρες ατάκες με τη μαμά. Να τον προσέχεις, έχει ένα βηχαλάκι. Μην περπατάει ξυπόλητο. Και μην του αγοράσεις πάλι γαριδάκια και βγαίνω μετά εγώ η κακιά. Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν έρχονται. Απλά, τηλεφωνούν. Κάτι τους συνέβη. Κάτι απρόοπτο. Την επόμενη φορά. Οπωσδήποτε. Εκατό τα εκατό. Υπόσχεται. Φιλάει σταυρό. Το άλλο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος να χαλάσει. Ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου κλείνει το τηλέφωνο. Η μαμά της υπόλοιπης εβδομάδας, με μια σύσπαση χαμόγελου, του προτείνει σινεμά. Λούνα παρκ. Να πάει να παίξει με τον Νικήτα. Γαριδάκια. Ακόμα και γαριδάκια… Το παιδί του Σαββατοκύριακου δεν απαντάει. Βγάζει τα παιχνίδια από το σακίδιο. Τα ακουμπάει πίσω στο ράφι.
Δεν κλαίει. Δεν δακρύζει. Αλλά τώρα ξέρει. Τώρα, το ξέρει πολύ καλά.
Εκείνο το βάζο δεν έπρεπε να το σπάσει. Ποτέ!
Χριστούγεννα χωρίς γλυκά και κυρίως Χριστούγεννα χωρίς μελομακάρονα δε γίνονται!
Σας βάζω λοιπών μια δοκιμασμένη συνταγή να γλύφεται τα δάχτυλά σας!
Μελομακάρονα γεμιστά με καρύδι!
Υλικά για 60 κομμάτια
4 φλιτζάνια ελαιόλαδο (ή καλαμποκέλαιο για πιο τραγανά/ ελαφριά μελομακάρονα)
1 φλιτζάνι ζάχαρη
1 φλιτζάνι χυμό πορτοκαλιού
1 φλιτζάνι κονιάκ
2 κοφτά κ.γ σόδα
4 κ.γ baking powder
Ξύσμα από 3 πορτοκάλια
2 κιλά αλεύρι
Γαρύφαλο σε σκόνη (ελάχιστο στη μύτη του κουταλιού)
Κανέλα
Καρύδια
Ζάχαρι άχνη
ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΡΟΠΙ: 4 φλιτζάνια νερό
4 φλιτζάνια ζάχαρη
4 φλιτζάνια μέλι
Προετοιμασία
Σε ένα μεγάλο μπολ βάλε το λάδι, τη ζάχαρη, το κονιάκ και το ξύσμα πορτοκαλιού
Διάλυσε τη σόδα στο χυμό πορτοκαλιού, πρόσθεσε και το γαρύφαλο και πρόσθεσε και το χυμό στα υπόλοιπα υλικά
Ανακάτεψε όλα τα υλικά να γίνουν ένα σώμα. Καλό είναι να το κάνεις με το χέρι, γιατί τα περισσότερα υλικά είναι υγρά
Ανακάτεψε το αλεύρι με το baking powder και πρόσθεσέ το σιγά, σιγά στο μπολ με τα υπόλοιπα υλικά
Ανάμειξε το ζυμάρι σου μέχρι να γίνει ομοιόμορφο. Δεν χρειάζεται πολύ ώρα ζύμωμα
Άφησε τη ζύμη 10 λεπτά στο μπολ να «σταθεί»
Στο μεταξύ χοντρόκοψε το καρύδι και ανακάτεψε το με λίγη κανέλα και ζάχαρη άχνη
Κάνε τη ζύμη μικρά μπαλάκια με τα χέρια σου. Άνοιξέ τα μέσα στην παλάμη σου και γέμισέ τα με μια κουταλιά από το χοντροκομμένο καρύδι. Κλείσε τη ζύμη και στρώσε τα μελομακάρονα στο ταψί με την ένωση προς τα κάτω
Βάλε τα μελομακάρονα σε ταψί (όχι λαμαρίνα) χωρίς να το λαδώσεις ή να το βουτυρώσεις
Ψήσε σε προθερμασμένο φούρνο στου 200 C για 20 με 25 λεπτά
Όσο ψήνονται τα μελομακάρονα ετοίμασε το σιρόπι σου. Βάλε όλα τα υλικά σε ένα κατσαρολάκι να πάρουν βράση. Το σιρόπι θα αφρίσει. Αφαίρεσε με ένα σουρωτήρι τον αφρό και άφησέ το να βράσει για 5 λεπτά. Κλείσε τη φωτιά και κράτησε το σιρόπι ζεστό.
Όταν τα μελομακάρονα είναι έτοιμα, βγάλε το ταψί από το φούρνο και άφησέ τα 5 λεπτά πριν ξεκινήσεις να τα σιροπιάζεις
Με μια μεγάλη κουτάλα ξεκίνα να περιχύνεις τα μελομακάρονα με το ζεστό σιρόπι. Άφησέ τα μερικά λεπτά να τραβήξουν και γύρισέ τα από την ανάποδη. Επανάλαβε την ιδια διαδικασία για μια ακόμη φορά. Άφησε τα μελομακάρονα και πάλι να πιουν το σιρόπι μερικά λεπτά. Γύρισε τα μελομακάρονα και άφησέ τα μια ώρα μέσα στο ταψί να τραβήξουν όσο περισσότερο σιρόπι γίνεται.
Βάλε τα μελομακάρονα σε στην πιατέλα και πασπάλισέ τα με το καρύδι της γέμισης, ελαφρώς πιο ψιλοκομμένο.
Tip
Πρέπει το σιρόπιασμα να γίνει όσο τα μελομακάρονα, αλλά και το σιρόπι είναι ζεστά. Έτσι θα τραβήξουν περισσότερο σιρόπι και κυριολεκτικά θα λιώνουν στο στόμα
Απο τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω ,κλαίω. είμαι τόσο συγκινημένη με τα video που είδα και τα άρθρα που διάβασα,για αυτό το μικρό αγγελούδι πια,το μικρό Αντρέα,που η βασική του επιθυμία ήταν,όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι καλά,ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!Στις 9 Νοεμβρίου,το Χαμόγελο του παιδιού Συμπληρώνει 18 χρόνια δράσης.Ας στηρίξουμε όλοι μαζί το χαμόγελο του παιδιού.
Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος,γεννήθηκε στις 21/4/1985 .Ήταν το τέταρτο μέλος μιας μεγάλης οικογένειας που τον υποδέχτηκε με μεγάλη αγάπη.
Από μικρός ο Αντρέας ήταν ένα παιδάκι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα άλλα παιδιά. Μέλημα του ήταν, όλα τα παιδάκια να έχουν,όσα είχε ο ίδιος απλόχερα.Αγάπη στοργή,ενδιαφέρον σεβασμο.Και αυτά τα έκανε πράξη,με τις δικές του μικρές δυνάμης. Και αυτά τα έκανε πράξη με τις δικές του,μικρές δυνάμης.Πρόσφερε τα παιχνίδια του,Μοίραζε απλόχερα αγάπη και χαμόγελο,σε όλους όσους ήταν δίπλα του.Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που αφηγείται μια οικογενειακή φίλη.Σε ηλικία μόλις πέντε ετών και σε ερώτημα ,τι θα ήθελες Αντρέα να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης απάντησε: Θα ήθελά ο αδερφός μου να είναι καλά,να είμαστε πάντα αγαπημένοι και όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι πάντα ευτυχισμένα.Αυτή η απάντηση χαρακτηρίζει τον Ανδρέα. Ένα παιδί ξεχωριστό,με ιδιαίτερες ευαισθησίες και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς.Χαρακτηριστικά που τον έκαναν μοναδικό,και αγαπήτο σε όλους.
Ενα παιδί που όλοι όσοι γνώρισαν αγάπησαν πραγματικά….
Ο Ανδρέας Αρρώστησε το 1994 το γεγονός,συγκλόνισε την οικογένεια που έκανε ότι ήταν ανθρωπινό δυνατόν για την αποκατάσταση της υγείας του.
Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα……
Μα είναι αμέτρητα……
Όσες και οι ευχές του
Το Χαμόγελο του Παιδιού Ο Σύλλογος του Ανδρέα.
Ήταν Δεκέμβριος του 1995, όταν χιλιάδες τηλεθεατές από όλη την Ελλάδα παρακολούθησαν την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη «Κόκκινη Κάρτα».
Μία εκπομπή – αναγγελία, μία εκπομπή πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, με πρωταγωνιστή ένα δεκάχρονο αγόρι, τον Ανδρέα Γιαννόπουλο. Ένα παιδί που τους τελευταίους 18 μήνες έδινε τη δική του άνιση μάχη με τη ζωή, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας. Δίπλα του η οικογένεια του και καλεσμένοι της εκπομπής οι αγαπημένοι του καλλιτέχνες
Ο Ανδρέας δε βρισκότανε στο studio της εκπομπής, για να μιλήσει για το δικό του πρόβλημα, όπως όλοι περίμεναν. Δε μίλησε για το πόσο πόναγε, για το πόσο προσπαθούσε. Βρισκότανε εκεί, για να παρουσιάσει το ημερολόγιο του, την επιθυμία του, το όραμά του. Με λόγια ώριμα και ουσιαστικά, έκφραση μοναδικής δύναμης και ευαισθησίας, ξάφνιασε και ταρακούνησε την ελληνική κοινωνία, ζητώντας την ίδρυση ενός Συλλόγου για τα παιδιά.
Με μια χαρακτηριστική κίνηση ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο δικό του πρόσωπο, ζητώντας όλα τα παιδιά του κόσμου να αποκτήσουν το δικαίωμα να χαμογελούν ευτυχισμένα.
Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και αυτές οι σκέψεις θα γίνουν ο σκοπός της ύπαρξής του….
Όλοι ξέρουμε συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά δεν έχουν παιχνίδια και δεν έχουν φαί και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια ας ενωθούμε και ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά αλβανάκια άσπρα και μαύρα όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο Σύλλογος θα λέγεται Το Χαμόγελο του Παιδιού. Ελάτε λοιπόν να βοηθήσουμε αν ενωθούμε όλοι θα τα καταφέρουμε.
Με λόγια αγνά και αληθινά μίλησε κατευθείαν στις καρδιές όλων μας. Μας ταρακούνησε ζητώντας μας κάτι απλό, ουσιαστικό, ανθρώπινο αλλά συγχρόνως πολύ δύσκολο. Μας ζήτησε να αφήσουμε τα λόγια, να κοιτάξουμε γύρω μας και να ανοίξουμε την αγκαλιά μας για «εκείνα» τα παιδιά που έχουν την ανάγκη μας και που τους γυρνάμε την πλάτη παραμένοντας σιωπηλοί και άπραγοι.
Ο Ανδρέας υπήρξε ένα παιδί ευτυχισμένο, ένα παιδί χαμογελαστό. Έφυγε με την αγνότητα, τον αυθορμητισμό και την ανιδιοτελή αγάπη που μόνο τα παιδιά νιώθουν και ξέρουν να προσφέρουν. Είχε την αγαπημένη του οικογένεια, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, το δικό του σκυλάκι, που φρόντιζε και αγαπούσε. Είχε τα δικά του όνειρα, τα δικά του θέλω, όλη τη ζωή μπροστά του και την επιθυμία όλα τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα. Και αυτή την επιθυμία, στα δέκα του χρόνια, τη μοιράστηκε με όλους εμάς και έγινε σκοπός και πράξη για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας.
Ο Ανδρέας έφυγε πολύ σύντομα από κοντά μας. Λίγες εβδομάδες μετά από την εκπομπή έχασε τη μάχη με τη ζωή. Εκείνος το γνώριζε, το ένιωθε, το περίμενε γι’ αυτό και βρήκε τον τρόπο, προσπάθησε και κατόρθωσε να μας καλέσει στο δικό του Σύλλογο. Να μας ενώσει και να μας δείξει πως τα όνειρα, όταν τα πιστεύεις, γίνονται πραγματικότητα.
«Το Χαμόγελο του Παιδιού» ιδρύθηκε από ένα δεκάχρονο αγόρι. Το ημερολόγιο του είναι η κληρονομιά μας, το χαμόγελο που ζωγράφισε στο δικό του πρόσωπο, έγινε το χαμόγελο και η ελπίδα για εκατοντάδες παιδιά που κινδυνεύουν.
Ανδρέα, το δικό σου αστέρι φωτίζει κάθε μας κίνηση, κάθε μας σκέψη, κάθε μας προσπάθεια. Αν και βρίσκεσαι μακριά μας σε νιώθουμε κοντά μας σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας ενέργεια. Ο δικός σου Σύλλογος έγινε και δικός μας. Mας έδειξες το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μας ένωσες, μας έβγαλες από την αδράνεια και από τη σιωπή και μας έδωσες τη δυνατότητα να ανοίξουμε την αγκαλιά μας στα παιδιά που μας έχουν ανάγκη….
παρακάτω είναι απόσπασμάτα απο την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη Κοκκίνη κάρτα
Απόσπασμά από το δελτίο τύπου του οργανισμού.
18 χρόνια μετά, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» συνεχίζει το έργο του έχοντας στηρίξει εκατομμύρια παιδιά και τις οικογένειες τους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Πάντα με συνέπεια στην επιθυμία και το όραμα του Ανδρέα.
Σημαντικά στοιχεία:
● Η Εθνική Γραμμή για Παιδιά SOS 1056 δέχτηκε 2.330.724 κλήσεις εκ των οποίων χιλιάδες αφορούσαν σε σοβαρές καταγγελίες για κακοποίηση, παραμέληση παιδιών, επιτόπιες παρεμβάσεις, στήριξη παιδιών που επαιτούν, παράνομη διακίνηση παιδιών.
● Οι άνθρωποι του οργανισμού χειρίστηκαν 743 περιστατικά εξαφανίσεων παιδιών ενεργοποιώντας σε κάποιες περιπτώσεις το Amber Alert Hellas.
● 8.322 διακομιδές παιδιών με τις κινητές ιατρικές μονάδες του οργανισμού πανελλαδικά
● Πραγματοποιήθηκαν 31.047 προληπτικές ιατρικές εξετάσεις σε παιδιά με τις 3 κινητές μονάδες του οργανισμού
● Στα 13 σπίτια μας σήμερα μεγαλώνουν 309 παιδιά διαφόρων ηλικιών, ενώ συνολικά αυτά τα 18 χρόνια έχουν βρει μία ζεστή αγκαλιά 627 παιδιά.
Αξίζει να σημειωθεί, πως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την πολύτιμη συμμετοχή των 6.500 εθελοντών καθώς και τη συγκλονιστική στήριξη του κόσμου που εμπιστεύεται τον Οργανισμό και τον κατατάσσει για 8 συναπτά έτη πρώτο σε αξιοπιστία, δημοτικότητα και κοινωνική επιρροή (ASBI 2013).
Παράλληλα, στο πλαίσιο του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου, την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, 130 παιδιά, που αποτελούν την ομάδα του Χαμόγελου, θα τρέξουν στον παιδικό Μαραθώνιο για τα 18 χρόνια του Οργανισμού, μεταφέροντας το μήνυμα του Ανδρέα, «…αν ενωθούμε όλοι, θα τα καταφέρουμε». Ο αγώνας θα διεξαχθεί μπροστά από το Καλλιμάρμαρο στάδιο με τη συμμετοχή συνολικά περισσότερων των 800 παιδιών, εμπνέοντας τα αθλητικά ιδεώδη σε χιλιάδες παιδιά και οικογένειες.
Επιπλέον, τη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου στις 20:00 στο Ινστιτούτο Γκαίτε (Ομήρου 14-16, Αθήνα) οι γνωστοί SUONO Brass Quintet διοργανώνουν μουσική βραδιά αφιερωμένη στον Οργανισμό και στον εορτασμό των 18 χρόνων από την ίδρυση του. Σκοπός της εκδήλωσης είναι η στήριξη του έργου του Οργανισμού που απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα.
Ο μικρός ιδρυτής, Ανδρέας Γιαννόπουλος μέσα από τα μάτια των παιδιών…που ζουν στο χαμόγελο
Τα παιδιά από « Το Χαμόγελο του Παιδιού» μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους για την 9η Νοεμβρίου 1995, ημέρα που ο ιδρυτής του Συλλόγου μας Ανδρέας Γιαννόπουλος λίγο πριν χάσει τη μάχη για τη ζωή, αποτύπωσε στο ημερολόγιο του το παιδικό αυτό όραμα. Το όνειρο του Ανδρέα πήρε μορφή με το πρώτο σπίτι για τα παιδιά που ξεκίνησε να λειτουργεί λίγους μήνες αργότερα, φτάνοντας σήμερα 17 χρόνια μετά , μέσα από το πανελλαδικό του έργο να έχει υποστηρίξει εκατομμύρια παιδιά με τις οικογένειες τους. Ας ακούσουμε τα λόγια των παιδιών….
«Καλησπέρα σε όλους,
σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για μένα, τον Αλέξη, τον Άγγελο, την Άννα, την Φρόσω και άλλα παιδιά που έχω γνωρίσει και ακόμη περισσότερα που δεν έχω γνωρίσει.
Γιατί από το 1995 που ο Ανδρέας έγραψε το ημερολόγιο του και ίδρυσε τον Σύλλογο μας ζωές χιλιάδων παιδιών άλλαξαν. Μπορεί για κάποιους να μην σημαίνει τίποτα αυτή η μέρα, σημαίνει όμως πολλά για το κάθε ένα παιδί ξεχωριστά που με κάποιο τρόπο έζησε, μίλησε, άκουσε, γέλασε στο Χαμόγελο. Και πιστέψτε με είναι πολλά παιδιά και θα είναι ακόμη πιο πολλά. Όλα αυτά τα χρόνια βλέπω πολλά παιδιά να ζητούνε την βοήθεια του Συλλόγου μας. Και πραγματικά νοιώθω περήφανος τόσο γι’ αυτό που γίνεται.
Ο Ανδρέας έθεσε μια αρχή, μια νέα αρχή για τα παιδιά στην Ελλάδα και μιλάω και για τα παιδιά που βρέθηκαν στην Ελλάδα χωρίς να το έχουν επιδιώξει. Ξένοι σε μια χώρα αλλά με δικούς μας ανθρώπους πλέον, με το σπίτι μας. Και είναι πολύ σημαντικό να έχεις σπίτι και δικούς σου ανθρώπους….
Ο κύριος Κώστας έχασε ένα δικό του άνθρωπο..Η επιμονή του, το ενδιαφέρον του, η αγάπη του τον έκαναν όμως να κερδίσει πολλά παιδιά. Γιατί για μας είναι το πρότυπο μας, τον αγαπάμε και τον θαυμάζουμε και είμαστε πολύ περήφανοι για εκείνον. Όπως κάθε παιδί για τον πατέρα του.
Δικός μου άνθρωπος όμως είναι και ο Ανδρέας γιατί μοιραζόμαστε ένα κοινό που τον κάνει σημαντικό για μένα… Μου έδωσε την ευκαιρία να αλλάξω την ζωή μου. Μοιραζόμαστε όμως και μια διαφορά… Εκείνος στο προσωπικό του πρόβλημα οραματίστηκε, ονειρεύτηκε και κατάφερε να αλλάξει την ζωή των άλλων… αυτό τον κάνει σημαντικό για όλο τον κόσμο.
Σας ευχαριστώ»
Ν. 16 (ετών), από σπίτι του Συλλόγου » Το Χαμόγελο του Παιδιού»
«Καλησπέρα από τον Έβρο…
Σήμερα που είναι μια πολύ σημαντική μέρα για το σπίτι μου, και παρόλο που οι σκοπιές και οι υπηρεσίες δεν μου επιτρέπουν να είμαι κοντά σας και κοντά στον κύριο Κώστα ήθελα έστω και με ένα γράμμα να πω 2 κουβέντες.
Γιατί για μένα το Χαμόγελο έχει μια μοναδικότητα που δεν νομίζω να την καταλάβει κανείς. Όσο μεγαλώνεις τα συναισθήματα σου ξεκαθαρίζονται αλλά πραγματικά σου είναι πιο δύσκολο να τα εκφράσεις. Όχι γιατί δεν είναι το ίδιο έντονα αλλά γιατί κάποια στιγμή οι λέξεις σου φαίνονται λίγες.
Κάποια στιγμή σε κάποια παιδιά δόθηκε μια ευκαιρία. Μας την έδωσε ένα παιδί, η δική του ιστορία, το δικό του παράδειγμα. Όταν ήμασταν μικροί λέγαμε ότι ο Ανδρέας είναι ήρωας, τώρα λέω ότι είναι ο δικός μας ήρωας. Παραμέρισε τον πόνο του, κοίταξε γύρω του και είδε πολλά παιδιά… θέλησε να τα βοηθήσει. Τα λόγια του στο ημερολόγιο του είναι λόγια απλά ενός παιδιού που στην πορεία των χρόνων έγιναν δικά μας, τα είδαμε στη ζωή μας και τα είδαμε στις ζωές άλλων παιδιών.
Και σταθήκαμε στα πόδια μας, σπουδάσαμε, πήγαμε φαντάροι κάναμε τις δικές μας οικογένειες αλλά ξέρουμε ότι για κάποιους ανθρώπους θα είμαστε πάντα τα παιδιά τους. Να μας συμβουλεύσουν, να μας στηρίξουν, να μας μαλώσουν…
Εμείς σήμερα σε αυτή την σημαντική μέρα στεκόμαστε δίπλα στον κύριο Κώστα με καμάρι και υπερηφάνεια. Όπως άλλωστε και εκείνος, και όλοι στο σπίτι μου, με καμάρι και περηφάνια μας μεγάλωσαν και ήταν δίπλα μας στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Όπως το να πεις ποίημα και στο κοινό να έχεις τους πιο πολλούς ανθρώπους με το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Σας ευχαριστώ »
Α. (19 ετών), από σπίτι του Συλλόγου » Το Χαμόγελο του Παιδιού»
« Η ζωή μου στο Χαμόγελο έχει καλές και κακές στιγμές.
Ξεκίνησα άσχημα στην παιδική μου ηλικία και δεν πίστευα ποτέ στον εαυτό μου. Δεν περίμενα πως θα προσπαθήσω τόσο πολύ και τώρα πια, που μπορώ να μιλώ για ένα ψηλό επίπεδο ζωής, ξέρω πως θα συνεχίσω να παλεύω περισσότερο για να πραγματοποιήσω τόσα πολλά που θα στηρίξουν ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Σίγουρα δεν θα τα κατάφερνα εάν ο Αντρέας δεν είχε αυτή την επιθυμία για όλους εμάς που ταλαιπωρηθήκαμε.
Όλοι αυτοί που μας στηρίζουν δεν θα πάψουν να λένε ΜΠΡΑΒΟ και «συνεχίστε την προσπάθεια σας».
Προσωπικά, όταν έκανα την κίνηση να έρθω στο «Χαμόγελο του Παιδιού» τηλεφώνησα μόνη μου για να ζητήσω βοήθεια όπως και έγινε. Μια αξιολάτρευτη γυναίκα μου μίλησε και ζήτησα βοήθεια για μένα και για την οικογένειά μου. Από εκείνη την ημέρα εντάχθηκα κι εγώ στη νέα οικογένεια του Αντρέα. Όλοι με καλοδέχτηκαν και από τότε κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Το «Χαμόγελο» είναι το σπίτι μου και οι άνθρωποί του είναι αυτοί που με στηρίζουν και με βοηθούν. Η 9η Νοεμβρίου είναι ημέρα γιορτής, χαμόγελου και αξίζει πολλά. Σωστά λοιπόν είναι Παγκόσμια μέρα, γιατί είναι πραγματοποίηση του ονείρου του μικρού μας φίλου Αντρέα.
Υλικά που θα χρειαστούν:
Ένα στρογγυλό αντικείμενο (εγώ χρησιμοποίησα ένα βάζο) διαμέτρου περίπου 10cm
Τσόχες
Κόλλα
Μαρκαδόρο
και φυσικά λαμπάκια τύπου LED ( λαμπάκια που έχουν ένα πλαστικό που βγαίνει και ξαναμπαίνει έτσι ώστε να μας βοηθήσει να στερεώσουμε το καμπανάκι)
Το πρώτο που κάνουμε είναι να σχεδιάσουμε, με το αντικείμενο μας έναν κύκλο.
Έπειτα κόβουμε τον κύκλο.
Τον διπλώνουμε στα δύο.
Και κόβουμε ώστε να έχουμε 2 μισοφέγγαρα!
Στη συνέχεια διπλώνουμε το κάθε μισοφέγγαρο με αυτόν τον τρόπο ώστε να δημιουργήσουμε ένα «καμπανάκι», αφήνοντας μια μικρή τρύπα στο επάνω μέρος τόση ώστε να χωράει να μπεί το λαμπάκι χωρίς το πλαστικό.
Κολλάμε είτε αν θέλετε το συράπτεται.
Και περνάμε μέσα ένα λαμπάκι αφού έχουμε βγάλει το πλαστικό…
…και ξαναβάζουμε το πλαστικό.
Έτσι στεραιώνεται το καμπανάκι!!
Κάνουμε το ίδιο γιά τα υπόλοιπα λαμπάκια.
Στη συνέχεια κόβουμε μικρά αστεράκια όσα και τα λαμπάκια μας.
Πόσο ποτισμένες με το σύνδρομο της Ελληνίδας μάνας;Επηρεασμένες από τις δεκάδες σαπουνόπερες που έχουν περάσει στο dna μας που όλη η οικογένεια μαζεμένη τρώει πουρέ αρακά και μούσλι για πρωινό, ακόμα και…
το 4χρονο τουρκάκι που λατρεύει να πίνει τσάι τριαντάφυλλο με χοντρές φέτες ψωμιού με βούτυρο και μέλι και από πάνω ένα μπακλαβαδάκι τίγκα στους ξηρούς καρπούς με τα ωμέγα 3 ωφέλιμα λιπαρά…
Και το δικό μου τίποτα, κανα kinder στα μεγάλα κέφια…
Τι σου παρέχει το kinder αστέρι μου, γιατί δεν ακούς τη μανούλα που θέλει το καλό σου;; Πιες την πορτοκαλάδα σου να λάμψει το προσωπάκι σου… Αχ αυτό το παιδί, θα με σκάσει..
Μα να μην εκτιμάει τις φακίτσες, να αναγουλιάζει με τα τρυφερότατα φασολάκια, να αντιδρά στο φρεσκότατο ψαράκι, αλλά παιδάκια δεν έχουν να φάνε και συ κακομαθημένο δεν εκτιμάς τίποτα.
Και πάλι κλάματα και μικροεγκεφαλικά και πάλι χαλάσε η μέρα και των δυο μας.
Και οκ, ομολογώ πως και εγώ σαν μάνα λυγίζω και υστεριάζω καμιά φορά αλλά συζητώντας το πρόβλημα σιγά σιγά λύνεται…
Όντας υπεύθυνη για το μεγάλωμα ενός παιδιού που απ΄τη στιγμή που γεννιέται το ζυγίζουν και έπειτα κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα η διαδικασία επαναλαμβάνετε και παρακολουθείς πως όσο καλά το τρέφεις τόσο αυτό μεγαλώνει και φτάνει να γίνεται παιδάκι.
Από κει και πέρα είναι θέμα υγείας. Ποιος γονιός δεν θέλει να βλέπει το παιδί του υγιές. Και ο τρόπος για να χτίσει ένα γερό οργανισμό είναι η σωστή διατροφή.
Που έχουμε άδικο λοιπόν;
Ο τρόπος για να τα μάθουν όλα αυτά. Εκεί είναι το λάθος.
Τα περισσότερα παιδιά αρνούνται να δοκιμάσουν φαγητά που στα μάτια και στη λογική τους φαντάζουν περίεργα εκτός φυσικά από εκείνα τα νοστιμότατα ζυμαρικά!!
Στο μεταξύ τα παιδιά συνήθως δεν τρώνε τις ποσότητες που σε εμάς φαντάζουν ιδανικές. Το στομαχάκι τους είναι μια σταλιά, πόσο να χωρέσουν;;
(Βέβαια από εκείνα τα σκασμένα τα πατατάκια χωράνε σακούλες ολόκληρες αν τα αφήσεις μπροστά τους. Δε θα ξεχάσω το πρώτο πάρτι που ήταν προσκεκλημένη η μικρή μου κάπου δύο ετών και συναντήθηκε με πατατάκια και έπεσε με τα μούτρα.. Το παιδί μου έτρωγε συντηρητικά και αλάτια μπροστά στα μάτια μου – Τι σοκ…)
Και το μέγα σφάλμα ο εκβιασμός και η εξαγορά. Αν φας αυτό θα σου πάρω σοκολάτα, παιχνίδι κλπ..
Και ποια δεν το χει κάνει… Αν δε είναι και η γιαγιά στη μέση την πατήσαμε. Το παιδί την κάνει αλογάκι, πίθηκο, μαϊμού τρένο, αεροπλάνο για να καταφέρουμε δυο μπουκιές – σιγά το πράμα. Το πιο ασφαλές συμπέρασμα είναι το κακομαθημένο παιδί, παρά το καλοταισμένο.. Χρυσοί κανόνες και μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν.
Σε γενικές γραμμές η ώρα του φαγητού πρέπει να΄ναι σταθερή, στο τραπέζι και όχι οπουδήποτε αλλού, τα φαγητά καλομαγειρεμένα και κάπως ευπαρουσίαστα, όχι βία, εκβιασμοί, απειλές και βαριές κουβέντες που γρήγορα μετανιώνουμε και… ο Θεός Βοηθός!
Υπομονή και Αγάπη! Πάντα και μόνο αυτά. Άλλωστε καμιά δεν ονειρεύεται ένα παραφουσκωμένο παιδί με έξτρα μπούτια και μάγουλα που να μην μπορεί ούτε να κουνηθεί παρά μόνο για να φτάσει στο πιάτο του… για σκεφτείτε..
Θέλουμε τα παιδιά μας με υγεία, γερό οργανισμό και χαρούμενα με Υπομονή και Αγάπη!
ΠΗΓΗ: tro-ma-ktiko.blogspot.gr
Η λαρυγγίτιδα είναι μια οξεία κατάσταση που πραγματικά μπορεί να πανικοβάλει εσάς τους γονείς. Παρατηρείται κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες και προσβάλλει κυρίως τα παιδιά ηλικίας 3 μηνών μέχρι πέντε χρονών.
Τι προκαλεί τη λαρυγγίτιδα;
Η αιτία της λαρυγγίτιδας είναι συνήθως ιοί και σπανιότερα κάποιο μικρόβιο. Υπάρχουν παιδιά που παρουσιάζουν λαρυγγίτιδα χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε λοίμωξη. Τα παιδιά αυτά έχουν αλλεργική προδιάθεση ή αποδίδεται η λαρυγγίτιδα τους σε ψυχολογικά αίτια. Στην περίπτωση αυτή, η λαρυγγίτιδα λέγεται οξεία σπασμωδική ή croup
Ποια τα συμπτώματα της λαρυγγίτιδας;
Συνήθως προηγείται της λαρυγγίτιδας κοινό κρυολόγημα. Στη συνέχεια το παιδί παρουσιάζει βραχνή φωνή και δυνατό βήχα που μοιάζει με σκύλο που γαβγίζει. Οι γονείς που θα ακούσουν μια φορά το βήχα αυτό δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν ποτέ. Ο άρρωστος δυσκολεύεται να εισπνεύσει και εσείς θα ακούτε ένα χαρακτηριστικό θόρυβο κατά την εισπνοή. Εάν επιδεινωθεί περισσότερο τότε θα ακούτε ένα χαρακτηριστικό σφύριγμα με την αναπνοή και τα διαστήματα μεταξύ των πλευρών του θώρακα θα πηγαίνουν προς τα μέσα κατά την εισπνοή.
ΠΡΟΣΟΧΗ η λαρυγγίτιδα είναι μια επικίνδυνη κατάσταση και πρέπει αμέσως να δείτε τον παιδίατρο σας. Τα συμπτώματα της λαρυγγίτιδας είναι αποτέλεσμα ατελούς απόφραξης του λάρυγγα (Το πρώτο κομμάτι του σωλήνα που μεταφέρει τον αέρα από το στόμα στους πνεύμονες). Ο λάρυγγας φουσκώνει με αποτέλεσμα η διάμετρος του να μικραίνει. Αν φουσκώσει τόσο πολύ ώστε να μην περνά αέρας τότε το παιδί θα πεθάνει. Τα συμπτώματα της λαρυγγίτιδας εμφανίζονται συνήθως την νύκτα και τις περισσότερες φορές μετά τα μεσάνυχτα. Ο πυρετός δεν είναι απαραίτητο σύμπτωμα και όταν το παιδί έχει πυρετό συνήθως είναι χαμηλός.
Πόσο διαρκεί η λαρυγγίτιδα;
Η λαρυγγίτιδα διαρκεί συνήθως 4-5 μέρες.
Είναι μεταδοτική η λαρυγγίτιδα;
Η λαρυγγίτιδα εμφανίζεται συνήθως το χειμώνα με μορφή επιδημίας, αλλά δεν σημαίνει ότι όποιος έρθει σε επαφή με άρρωστο με λαρυγγίτιδα θα αρρωστήσει και αυτός. Η πλειοψηφία των παιδιών που θα έρθει σε επαφή δεν θα αρρωστήσει.
Πώς μπορείτε να προλάβετε τη λαρυγγίτιδα; Δεν υπάρχει τρόπος να προλαμβάνουμε την λαρυγγίτιδα. Εάν όμως το παιδί σας παθαίνει επανειλημμένες λαρυγγίτιδες τότε πιθανόν ο παιδίατρος σας να σας συστήσει να χορηγείτε με nebulizer το φάρμακο που λέγεται Pulmicort προληπτικά
Ποια η θεραπεία της λαρυγγίτιδας; Οι περισσότερες λαρυγγίτιδες είναι ελαφράς μορφής και περνούν από μόνες τους. Μερικά απλά πράγματα που μπορείτε να κάνετε μέχρι να δείτε τον παιδίατρο σας είναι τα ακόλουθα:
• Να βγάλετε το παιδί έξω στην αυλή να αναπνεύσει φρέσκο, κρύο αέρα. Δεν ξέρουμε πως δρα, αλλά είναι συνήθως αποτελεσματικό. Μην ανησυχείτε ,δεν πρόκειται να πάθει πνευμονία! Απλά ντύστε το κατάλληλα ή τυλίξτε το παιδί σε μια κουβέρτα.
• Βάλτε το παιδί σας να αναπνεύσει υδρατμούς. Αν δεν έχετε το ειδικό μηχάνημα, το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε από τα φαρμακεία και λέγεται Breezy, τότε μπορείτε να ανοίξετε το ζεστό νερό στο μπάνιομέχρι να γεμίσει το μπάνιο με υδρατμούς. Ο υγραντήρας καλό είναι να χρησιμοποιείται καθημερινά, για λίγη ώρα, για όλα τα παιδιά έτσι ώστε να διατηρείτε στο χώρο κάποιου βαθμού υγρασία. Καθίστε μαζί με το παιδί στο μπάνιο για 15-20 λεπτά. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν θεαματικά. Εάν έχετε το ειδικό μηχάνημα μην βάλετε τίποτε άλλο σε αυτό εκτός από νερό.
Οπωσδήποτε να ενημερώσετε τον παιδίατρο του παιδιού και αυτός θα σας πει αν χρειάζεται να το δει.
Ο παιδίατρος, όταν εξετάσει το παιδί θα αποφασίσει για το είδος της θεραπείας που θα συστήσει. Η χορήγηση φαρμάκων (αδρεναλίνη, βουτηνεσίδη) με το nebulizer είναι πραγματικά πολύ δραστική και αποτελεσματική. Μπορεί όμως να χορηγήσει στο παιδί σας και κορτιζόνη είτε από το στόμα είτε ενδομυϊκά. Η κορτιζόνη ( δεξαμεθαζόνη) από το στόμα δίνετε συνήθως για 2-3 μέρες.
ΣΟΦΟ είναι για τις επόμενες 2-3 νύκτες να κοιμάται κάποιος από εσάς κοντά στο παιδί γιατί εύκολα μπορεί η λαρυγγίτιδα να υποτροπιάσει. Επίσης μην αφήνετε κανένα να καπνίζει στο σπίτι. Θα επιδεινώσει την κατάσταση του παιδιού σας.
Τρέξτε στον παιδίατρο αν…
• Το παιδί έχει δυσκολία στην αναπνοή.
• Παρουσιάζει ψηλό πυρετό.
• Δυσκολία στην κατάποση και τα σάλια τρέχουν από το στόμα του παιδιού σας.
• Παρά την προσπάθεια αντιμετώπισης της κατάστασης με τους ατμούς το παιδί επιδεινώνεται.
• Το χρώμα του δέρματος και των χειλιών άρχισε να γίνεται μπλε.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα μέχρι να φτάσετε στο νοσοκομείο τα συμπτώματα να υποχωρήσουν δραματικά. Μην αισθάνεστε άσχημα. Οι γιατροί ξέρουν ότι η θεραπεία έχει ήδη γίνει με το να εκθέσετε το παιδί σας σε κρύο και καθαρό αέρα.
Μια θλιβερή ιστορία που έγινε παράδειγμα δημιουργικότητας. Ξεκίνησε όταν η Κάντι Τσάνγκ έχασε κάποιον που αγαπούσε πολύ. Η απώλεια της Τζοάν τη βύθισε σε μια περίοδο θλίψης και στεναχώριας. Με την πάροδο του χρόνου ένιωσε ευγνώμων για τις στιγμές που μοιράστηκε μαζί της και συλλογιζόμενη το θάνατο τόσο πολύ, κατάφερε να τον ερμηνεύσει με διαύγεια. Αλλά πάλεψε για να ενστερνιστεί πλήρως αυτή την προοπτική. Είναι εύκολο να σηκώνεσαι μέρα με τη μέρα και να ξεχνάς τι πραγματικά αξίζει για σένα. Ήθελε μια καθημερινή υπενθύμιση. Να γνωρίζει τι ήταν σημαντικό για τους ανθρώπους γύρω της.
Κάπως έτσι, λοιπόν, με τη βοήθεια παλιών και νέων φίλων, ζωγράφισε στην πλευρά μιας εγκαταλελειμμένης κατοικίας, που βρισκόταν στη γειτονιά της στη Νέα Ορλεάνη, με κιμωλία σε μαυροπίνακα και χρησιμοποίησε stencils για να αποτυπώσει την φράση «Before I die I want to..». Κάθε περαστικός μπορούσε με μια κιμωλία να μοιραστεί τις προσωπικές του φιλοδοξίες στο δημόσιο χώρο, αφού σκεφτεί τη ζωή του.
Ήταν ένα πείραμα και η Κάντι δεν ήξερε τι να περιμένει. Μέχρι την επόμενη μέρα, ο τοίχος ήταν γεμάτος και συνέχιζε να μεγαλώνει: before I die I want to…να τραγουδήσω για εκατομμύρια θεατές, να την κρατήσω για ακόμη μια φορά στην αγκαλιά μου, να δω την κόρη μου να αποφοιτά…να είμαι ο εαυτός μου. Οι απαντήσεις των γειτόνων της-απρόβλεπτες, οξείες, αστείες-έγιναν ένας απρόβλεπτος καθρέφτης για την κοινωνία. Οι απαντήσεις των ανθρώπων την έκαναν να γελάσει δυνατά, να ξαναδεί τη ζωή με άλλο μάτι. Την παρηγόρησαν στις πιο δύσκολες στιγμές. Άρχισε να προσεγγίζει τους γείτονες της με νέους τρόπους και ο τοίχος της υπενθύμιζε ότι δεν είναι μόνη στην προσπάθεια της να κατανοήσει τη ζωή.
Αφού έλαβε πολλές αιτήσεις, δημιούργησε μια σειρά βοηθητικών εργαλείων και ένα project για να κατευθύνει τους ανθρώπους που επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ένα τοίχο με την κοινότητα τους. Πλέον μπορείτε κι εσείς να κάνετε δωρεάν λήψη όλων των αρχείων για να σχεδιάσετε τα δικά σας stencils. Χάρη στους ανθρώπους με πάθος, πάνω από 350 «Before I die I want to» τοίχοι δημιουργήθηκαν σε περισσότερες από 25 γλώσσες, σε περισσότερες από 60 χώρες. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν μια συνεχή πηγή έμπνευσης και ίασης για την Kάντι.
Βουδαπέστη, Ουγγαρία
Κάθε τοίχος είναι μοναδικός και αντανακλά τους ανθρώπους της κοινότητας. Κάθε τοίχος αποτελέι φόρο τιμής στο να ζεις μια examined life. Μια ζωντανή απόδειξη πως με λίγα απλά υλικά όπως stencils,κιμωλία και μαυροπίνακα είναι δυνατό να έχεις μεγάλη απήχηση χωρίς μεγάλο ποσό χρημάτων. Το να αναθεωρείς το θάνατο τακτικά, όπως ενστερνίζονται οι Στωικοί και άλλοι φιλόσοφοι,είναι ένα ισχυρό εργαλείο για να μεταβάλλεις τον τρόπο σκέψης. Μια υπενθύμιση για τα πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή. Οι δημόσιοι χώροι είναι οι χώροι που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας και όταν βρίσκονται στα καλύτερά τους, μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την ομορφιά αλλά και την τραγικότητα της ζωής.
Άμστερνταμ, Ολλανδία
Το βιβλίο-λεύκωμα «Before I die I want to»κυκλοφορεί από τις εκδόσεις St. Martin στις 5 Νοεμβρίου. Οι ελπίδες μας, οι φόβοι, το χιούμορ, οι απογοητεύσεις γεμίζουν τις σελίδες του βιβλίου και αποτελούν όχι μόνο μια υπενθύμιση των δεσμών που μοιραζόμαστε αλλά και μια ευκαιρία να συλλογιστούμε το φλέγον ερώτημα της ζωής.
Οι 304 σελίδες και το πολύχρωμο εξώφυλλο του βιβλίου παρουσιάζουν την ιστορία του πρώτου τοίχου, των τοίχων σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς και προσωπικές ιστορίες των διοργανωτών και των ανθρώπων που αποτύπωσαν μια επιθυμία τους σε κάποιον τοίχο. Η ζωή, ο θάνατος, και οι ανθρώπινες σκέψεις από πόλη σε πόλη. Όπως αυτές που ακολουθούν παρακάτω…
Η ξανθιά Γερμανίδα Erna Petri επέστρεφε στο σπίτι της έπειτα από βόλτα. Είχε πάει για ψώνια στην κοντινή πόλη, όταν είδε με την άκρη του ματιού της κάτι που της τράβηξε την προσοχή: έξι μικρά αγόρια, σχεδόν γυμνά, κουλουριασμένα και τρομοκρατημένα στην άκρη του δρόμου.
Ήταν 23 ετών και είχε παντρευτεί ανώτερο αξιωματούχο των SS. Αμέσως κατάλαβε ότι ήταν Εβραίοι που το είχαν σκάσει από τραίνο που τους μετέφερε στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Το μητρικό της ένστικτο την οδήγησε στο να πάρει μαζί της στο σπίτι τα αγόρια, που έτρεμαν και λιμοκτονούσαν και να τους προσφέρει ένα πιάτο φαγητό.
Στη συνέχεια τα πήγε μαζί της στο δάσος, τα έβαλε σε μια σειρά και τα πυροβόλησε και τα έξι στον αυχένα!
Μπορούμε μιλήσουμε για ένα άτομο με σχιζοφρενία. Από τη μια πλευρά τρυφερή μητέρα που προσφέρει ένα πιάτο φαΐ και από την άλλη μια ψυχρή δολοφόνος.
Η πιο πάνω ιστορία είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο «Hitler’s Furies: German Women In The Nazi Killing Fields».
Συγγραφέας ο ιστορικός του Ολοκαυτώματος Wendy Lower αποκαλύπτει στο βιβλίο την εμπλοκή δεκάδων χιλιάδων Γερμανίδων σε μαζικές, τερατώδεις δολοφονικές ενέργειες, από αυτές που το «ασθενές φύλο» δεν θεωρείται ικανό να διαπράξει.
Μέχρι σήμερα η κρατούσα άποψη ήταν ότι το Ολοκαύτωμα ήταν έγκλημα των ανδρών.
Αυτή η άποψη εδραιώθηκε μιας και η πλειονότητα όσων έφτασαν στη Νυρεμβέργη ήταν άνδρες.
Στο δικαστήριο κλήθηκαν να απολογηθούν μεταξύ άλλων- λίγες- κυρίες δεσμοφύλακες σε στρατόπεδα κράτησης, όπως η Irma Grese- επονομαζόμενη και «όμορφο τέρας» και η Ilse Koch, που περιγράφονταν κυρίως ως φρικιά και τέρατα και όχι ως πραγματικές γυναίκες.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι ο ρόλος των Γερμανίδων είχε περιοριστεί στο Kinder, Küche, Kirche (παιδιά, κουζίνα, εκκλησία) ωστόσο, όπως επιχειρηματολογεί η Lower, οι γυναίκες συμμετείχαν στην ηθικά χρεοκοπημένη συνωμοσία της Χιτλερικής Γερμανίας όπως και οι άνδρες.
Παράδειγμα αμέτρητες νοσοκόμες υπηρέτησαν το πρότυπο της Άριας Φυλής «σφαγιάζοντας» με τις ενέσεις και τις βελόνες τους τους ανάπηρους και τους ανθρώπους με νοητικά προβλήματα.
Ο συγγραφέας μας δίνει το παράδειγμα της Pauline Kneissler η οποία εργαζόταν στο Grafeneck Castle, νοσοκομείο «ευθανασίας» στη νότια Γερμανία, επιθεωρούσε τα ιδρύματα για ψυχολογικά ασθενείς και «διάλεγε» 70 ασθενείς την ημέρα.
Δεν ήταν λίγες οι μαίες που διέπραξαν εγκλήματα διαπιστώνοντας προβλήματα σε αγέννητα ή νεογέννητα παιδιά και συστήνοντας αμβλώσεις ή ευθανασία, μέχρι και στείρωση των μητέρων.
Τουλάχιστον μισό εκατομμύριο νεαρές γυναίκες έλαβαν μέρος στις αγριότητες που συνέβαιναν στην «Άγρια Ανατολή», την Πολωνία, την Ουκρανία και άλλες περιοχές που είχε καταλάβει ο Χίτλερ.
Για παράδειγμα υπήρξαν πολλές γραμματείς που δακτυλογραφούσαν τις εντολές δολοφονιών και αρχειοθετούσαν λεπτομέρειες για τις σφαγές.
Χαρακτηριστική είναι η ιστορία της Liselotte Meier που εργαζόταν τόσο στενά με το «αφεντικό» της, αξιωματικό των Ες Ες, ου σχεδόν δεν ξεχώριζε ο ένας από τον άλλο. Πήγαινε με τους προϊσταμένους της σε «πάρτι πυροβολισμών» στο χιόνι, όπου κυνηγούσαν και σκότωναν Εβραίους για τη χαρά του «αθλήματος».
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν οι σύζυγοι των SS, όπως η Erna Petri. Είχε ακολουθήσει τον άνδρα της στην Πολωνία και ζούσε σε μια έπαυλη με «υπάνθρωπους» Σλάβους για σκλάβους.
Μία άλλη σύζυγος αξιωματικού των SS, η Lisel Willhaus, καθόταν στο μπαλκόνι της κι έκανε σκοποβολή στους Εβραίους κρατούμενους, με το τουφέκι της.
Τέταρτο παράδειγμα η Vera Wohlauf, ο σύζυγός της οποίας διέταξε το 1942 τη συγκέντρωση 11.000 Εβραίων από μια μικρή πόλη και την αποστολή τους στο Treblinka. Εκείνη, έγκυος μάλιστα, στεκόταν είτε δίπλα στον άνδρα της είτε στο κέντρο της πλατείας του χωριού κραδαίνοντας ένα μαστίγιο, την ώρα που οι Εβραίοι γύρω της είτε κατέρρεαν από τη ζέστη και τη δίψα είτε ξυλοκοπούνταν μέχρι θανάτου είτε πυροβολούνταν.
Στην Ουκρανία μαθαίνουμε για τη δράση της 22χρονης Johanna Altvater, που δούλευε για τον τοπικό κομισάριο Wilhelm Westerheide.
Η «ειδικότητά» της ήταν ο φόνος παιδιών. Τα προσέλκυε δίνοντάς τους γλυκά, περιγράφει ένας παρατηρητής.
Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες δεν οδηγήθηκαν ποτέ στη δικαιοσύνη, με εξαίρεση την Erna Petri που πέρασε 30 χρόνια στη φυλακή.
SuperMomRocks 