Μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία που μοιράζει μαθήματα πίστης και δύναμης!!!!

Ἡ μητέρα μου ένιωσε μεγάλη χαρά σαν κατάλαβε πώς είχε μείνει έγκυος. Ἀπὸ χρόνια ονειρευόταν νὰ κρατήσει στα χέρια της ένα μικρό, ζωηρό μωράκι. Στον κατάλληλο καιρό βρέθηκε στα Νοσοκομείο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την μπόρα πού έφθανε…

– Τί είναι αδελφή;

– Ένα πανέμορφο κοριτσάκι !

– Γερό;

– Ἔ, σχετικά, με λίγο πρόβλημα…

– Δηλαδή;

– Νά, κάπως ἀτροφικὰ τὰ χεράκια του…

– Τί εννοείτε;

– Δὲν έχει βραχίονες κυρία μου… Ούτε παλάμες και δάκτυλα…

– Δεν έχει…

– Δυστυχία μου!… Δυστυχία του!…

– Είναι όμως ζωηρό και χαριτωμένο. Λάμπουν τὰ ματάκια του !…

– Χωρίς χεράκια…

– Δυστυχώς κυρία μου, και χωρίς ποδαράκια…

– Και χωρίς πόδια λοιπόν…Το δυστυχισμένο ! Μας βρήκε δηλαδή μεγάλη συμφορά !… Πώς θὰ το βλέπω έτσι μεθαύριο τὸ παιδί μου, τὸ κορίτσι μου, μεγαλωμένο χωρίς χέρια καὶ χωρίς πόδια;

– Κυρία μου, ἐγὼ δεν είμαι θεολόγος, ούτε καὶ κόρη ιερέως, μὰ ἀπὸ τὴν πείρα μου σᾶς λέω… μὴ απελπίζεστε, ἔχει ὁ Θεός!. Κανείς δὲν ξέρει τί μπορεί νὰ γίνει αὐτὸ τὸ παιδί αύριο… Νὰ έχετε πίστη, ἐλπίδα, καὶ κυρίως υπομονή κυρία μου. Ὁ Θεός θα δείξει για το αύριο…

Μόλις ξεπετάχτηκε αὐτὸ τὸ κοριτσάκι, παρουσίασε μία καταπληκτικὴ εξυπνάδα. Στα γράμματα, αλλά καὶ στην αὐτοεξυπηρέτησή του…

– Βάλτε μία φρυγανιά στὸν ώμο μου καὶ ἀφῆστε την ἐκεῖ, ἔλεγε στὴν μητέρα της.

Σπρώχνοντάς την, μὲ τὸ ελάχιστο ατροφικό της μπράτσο, μπόρεσε νὰ τὴ φάει όλη!

Σφίγγοντας ἕνα ποτήρι ανάμεσα στὸ μπράτσο, μὲ θέληση καὶ υπομονή ὥς τὸ τέλος, κατόρθωνε νὰ πίνει τὸ νερό μόνη της.

Μὲ ένα μακρὺ μολύβι δεμένο στὸ μπράτσο της κατάφερε σιγά-σιγά νὰ γράφει ὡραῖα γράμματα.

Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς καὶ ἐπίμονες προσπάθειες γιὰ πολὺ καιρό, κατορθώνει νὰ ράβει, νὰ κεντάει, καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ ἀκόμη καὶ τὸ ψαλίδι!

Μεγαλώνοντας παρουσιάζει ἕνα ἐξαιρετικὸ ταλέντο ζωγραφικῆς. Μὲ λεπτὲς καὶ ὡραῖες γραμμὲς δημιουργεῖ πρωτότυπα καὶ καλαίσθητα ἔργα. Καλεῖται καὶ παρουσιάζει τοὺς πίνακές της παίρνοντας μάλιστα τὸ πρῶτο ἀργυρὸ μετάλλιο καὶ τὰ θερμὰ συγχαρητήρια τῆς κριτικῆς ἐπιτροπῆς.

Οἱ πίνακές της ἀρχίζουν νὰ πουλιοῦνται καὶ μάλιστα σὲ καλὲς τιμές.

Ἤδη, στὰ εἴκοσι χρόνια της μποροῦσε ἄνετα νὰ καλύπτει τὰ προσωπικὰ ἔξοδα διαβίωσης.

Διοργανώνει ἐκθέσεις «ζωγραφικῆς μὲ τὸ στόμα» στὶς κυριότερες πόλεις τῆς Γαλλίας. Οἱ ἔπαινοι καὶ οἱ κριτικὲς στὶς ἐφημερίδες τὴν ἀκολουθοῦν.

– «Μὰ πῶς τὰ καταφέρνετε;» τὴν ρωτοῦσαν συχνά. «Αὐτὸ εἶναι ἀπίστευτο!»

– «Βοήθησε ἐσὺ τὸν ἑαυτό σου, καὶ ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει ἐσένα…», ἀπαντοῦσε. Οἱ ἀνάπηροι ἔχουν μιὰ ἄλλη δύναμη. Νὰ τὴν χρησιμοποιήσουν!»

Τὸ 1953 στὴν Νέα Ὑόρκη τῆς ἀπονέμεται τὸ Διεθνὲς βραβεῖο «Lane Bruyant», ποὺ ἀπονέμεται σὲ εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητος! Τὰ χρήματα τοῦ βραβείου, ἕνα τεράστιο ποσόν, τὰ δίνει ἀμέσως σὲ ἐπιτροπὲς ἀναπήρων.

Τὸ 1960 κυκλοφορεῖ τὸ πρῶτο της βιβλίο, σὲ 150.000 ἀντίτυπα, μὲ ὕφος δροσερὸ καὶ εὐχάριστο, καὶ μὲ τίτλο «Γεννημένη ἔτσι… δά». Μεταφράζεται σὲ πέντε γλῶσσες σημειώνοντας ἐξαιρετικὴ κυκλοφορία, παίρνοντας τὸ εἰδικὸ βραβεῖο γιὰ ἀνάπηρους «Albert Zwatser».

Κλαίει ἀπὸ τὴ χαρά της σὰν τὸ μαθαίνει, καὶ προσθέτει «Αὐτό, εἶναι ἡ μεγάλη ἀπόδειξη τῆς ὑπεροχῆς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος, πάνω στὴν ὕλη!»

Τὸ σπίτι της γίνεται σημεῖο πολιορκίας δημοσιογράφων καὶ ὀπερατὲρ ἀπ΄ ὅλο τὸν κόσμο.

Τῆς ζητοῦν διαλέξεις γιὰ τὸν ἄγνωστο κόσμο τῆς ζωῆς τῶν ἀναπήρων, καὶ τὶς ὅποιες πρακτικὲς λύσεις του.

Ἀκούει συγκινητικὲς ὁμολογίες…

– Δεσποινίς, κουτσαίνω φρικτά. Μέχρι σήμερα νόμιζα ὅτι ἤμουνα μόνη μου, εἶχα κόμπλεξ. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ εἶδα μὲ πόση ἄνεση καὶ ἀέρα ἀντιμετωπίζετε αὐτὰ τὰ θέματα, θὰ ἔλεγα ὅτι ἀπελευθερώθηκα. Δὲν θὰ παραπονεθῶ πάλι γιὰ τίποτα…

– Ἔχω ἕνα παιδὶ ἀνάπηρο, τῆς ἔλεγαν ἄλλοι. Ἂν ξέρατε πόσο μὲ στηρίξατε…

Ἡ Ντενὶζ Λεγκρὶ γίνεται μέλος σὲ ἐπιτροπὲς καὶ συμβούλια. Προσπαθεῖ νὰ κάνει τὰ πάντα, γιὰ βοήθεια τῶν ἀνάπηρων ἀδελφῶν της. Ἐνδιαφέρεται γιὰ φοβερὲς περιπτώσεις ποὺ ἀπαιτοῦν ἄμεση λύση.

Ἡ πίστη της στὴν βοήθεια τοῦ Μεγάλου Θεοῦ, κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὴν ἠρωϊκὴ στάση της.

«Ἢ χαρά τῶν ὑγιῶν ἀνθρώπων, ἔλεγε, μὲ εὐχαριστεῖ βαθειά. Δὲν τοὺς ζηλεύω! Σ΄ ἕναν φιλανθρωπικὸ χορό, χόρεψα κι ἐγὼ μὲ τὴ φαντασία μου. Τὴν εὐτυχία ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων τὴν ἔνοιωθα κι ἐγώ, σὰν ἕνα εὐεργετικὸ κύμα μέσα μου…»

Τὸ 1968 ἐγκαινιάζεται, ἀπὸ τὸν τότε Ὑπουργὸ Κοινωνικῆς Πρόνοιας ἕνα Ἵδρυμα στὸ ὄνομά της, στὸ Ἐθνικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἐπαναπροσαρμογῆς, γιὰ τὴν θεραπεία κακῶν διασκευῶν καὶ ἀκρωτηριασμῶν, καὶ τὴν παρασημοφοροῦν μὲ τὸν Σταυρὸ Ἐθνικῆς Ἀξίας.

Γράφει δύο ἀκόμη βιβλία, «Ἡ ἐλπίδα πάντα θριαμβεύει» καὶ «Ζώντας ὅπως οἱ ἄλλοι…»

Στὸν πρόλογο τοῦ τελευταίου βιβλίου της ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις:

– Εἶστε εὐτυχής;

– Ἀπολύτως!

– Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖτε αὐτὴ τὴ χαρά σας;

– Βλέποντας καὶ ἀπολαμβάνοντας τὴν εὐτυχία τῶν ἄλλων… Καὶ ἀπὸ τὴν εὐτυχία ποὺ τοὺς δίνω, μὲ ὅσες ἐνέργειες μπορῶ νὰ κάνω γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσω…

Ὥς τὰ 65 της χρόνια ἔχει ζωγραφίσει περισσότερους ἀπὸ 4.000 πίνακες, ποὺ κοσμοῦν σήμερα ἀρκετὰ Μουσεῖα!

Ἡ Ντενὶζ Λεγκρὶ σήμερα, δὲν ζεῖ πιά. Ἐκοιμήθη τὴν 25η Αὐγούστου 2010, ἑκατὸ ἐτῶν.

Ἐκεῖνο «τὸ δυστυχισμένο» κοριτσάκι, ὅπως τὸ εἶπε βλέποντάς το γιὰ πρώτη φορὰ ἡ μητέρα της, τελικὰ δὲν ὑπῆρξε καθόλου δυστυχισμένο. Μπορεῖ, γιὰ τὰ συνήθη ἀνθρώπινα μέτρα, νὰ ἦταν ἕνα «ἐλλειμματικὸ» ἄτομο.

Ἡ ἴδια ὅμως, δὲν ἔζησε τὴ ζωή της ἔτσι… Σήμερα, λειτουργεῖ ὀργανισμός, ποὺ φέρει τὸ ὄνομά της. Δεῖτε ἐδῶ γιὰ περισσότερες πληροφορίες http://asso.denise.legrix.free.fr.

Πηγή:http://www.agiazoni.gr
Διασκευή ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μὴ ἀπελπίζεσαι, ἔχει ὁ Θεός!».