Δεν θα παθει και τιποτα αν φαει μια στον ποπο….. Η συνηθεια ομως στο να δερνεις για να συναιτιζεις ξεκιναει απο εκει… και φτανει στην σωματικη τιμωρια.. τα ορια ειναι πολυ ευκολο να ξεπεραστουν και αν νομιζετε πως δεν υπαρχουν συνεπειες τοτε πρεπει να διαβασετε αυτο το αρθρο το οποιο και βρηκαμε εδω

Στη συμβουλευτική γονέων έρχομαι συχνά αντιμέτωπη με την ακόλουθη απορία των γονιών:
«Είναι τόσο τραγικό να δίνω στο παιδί μου μια ξυλιά στον ποπό όταν κάνει ζημίες;»,
«Ένα χτύπημα στο χέρι όταν πάει να αγγίξει την πρίζα είναι κακό;».

Με αφορμή τέτοιου είδους απορίες αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για τη σωματική τιμωρία. Η απάντηση λοιπόν δεν έχει να κάνει με το τραγικό της υπόθεσης αλλά με το παιδαγωγικό. Οι περισσότεροι γονείς που χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία παραδέχονται ότι δεν έχει αποτέλεσμα. Τα παιδιά δεν συμμορφώνονται και επαναλαμβάνουν τη συμπεριφορά που επιθυμεί ο γονιός να εξαλείψει. Γιατί επιμένουν να τη χρησιμοποιούν; Γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν. Καταλαβαίνετε όμως ότι αυτός δεν είναι επαρκής λόγος για να χειροδικούμε σε βάρος ενός παιδιού. Και η αλήθεια είναι πως κανένας λόγος δεν είναι επαρκής για να χειροδικούμε σε βάρος των παιδιών μας. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που το ξύλο έχει αποτέλεσμα, αναρωτηθείτε τι μήνυμα περνάει στο παιδί.

• Ότι μπορεί να επιβάλλει και το ίδιο τη θέληση του με τη βία, και είναι σίγουρο ότι όταν βρεθεί σε αντίστοιχη θέση θα το κάνει.

• Ότι οφείλει να υπακούει υπό την απειλή της βίας.

• Ότι είναι αποδεκτό από το γονέα να χειροδικεί και αυτό οφείλει να είναι το θύμα – αποδέκτης μιας τέτοιας συμπεριφοράς.

Αυτό από μόνο του δημιουργεί αισθήματα μειονεξίας και ντροπής στο παιδί και δεν του μαθαίνει να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις καταστάσεις της ζωής του.

Το χειρότερο είναι και το μήνυμα που περνάει στον ίδιο το γονέα «Το παιδί μου συμμορφώνεται όταν το χτυπάω». Άρα τι θα κάνω την επόμενη φορά που θα πάει να αγγίξει το μάτι της κουζίνας, που θα πιάσει το μαχαίρι, που θα αντιμιλήσει;

Η αποτελεσματικότητα του μέτρου αυτού ωθεί ασυναίσθητα το γονέα να το χρησιμοποιεί όλο και παραπάνω. Όμως οφείλει να αναρωτηθεί με τι κόστος για την ψυχική και πνευματική εξέλιξη του παιδιού του.

Αυτό που μπορεί να κάνει κάθε γονέας είναι αρχικά να αναγνωρίσει τα δικά του συναισθήματα που τον ωθούν σε αυτήν τη συμπεριφορά:

Θυμός, φόβος, απελπισία;

Οφείλει να διαχειριστεί ο ίδιος τα συναισθήματα αυτά και να μην τα εκτονώσει στο παιδί. Ο τρόπος που θα αντιμετωπίσει τη συμπεριφορά του παιδιού θα πρέπει να έχει έναν παιδαγωγικό χαρακτήρα, δηλαδή να βοηθήσει το παιδί να κατανοήσει γιατί η συμπεριφορά του αυτή δεν είναι αποδεκτή και ποια θα ήταν μια αποδεκτή συμπεριφορά από μέρους του.

Όταν τα παιδιά είναι μικρά (κάτω από 1,5 ετών) είναι ίσως δύσκολο να συμμορφωθούν στα λόγια μας. Όμως θα πρέπει εμείς ως γονείς να φροντίσουμε εκ των προτέρων για την ασφάλεια τους και να μην περιμένουμε από τα ίδια να το κάνουν. Να απομακρύνουμε αιχμηρά και επικίνδυνα αντικείμενα, να καλύπτουμε επιφάνειες που μπορεί να τα τραυματίσουν και φυσικά να τα έχουμε υπό την επίβλεψη μας.

Θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε διαρκώς τις απαγορεύσεις μας και να φροντίζουμε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες για να αρχίσει το παιδί να τις κατανοεί και να συμμορφώνεται. Δεν πειράζει, σε αυτή την ηλικία, αν λερώνει τα τζάμια και τους καθρέπτες, αν κάνει ψίχουλα στο πάτωμα όταν τρώει. Αν απαγορεύουμε τα πάντα, φυσικά και θα αντιδρά στα πάντα.

Μεγαλώνοντας είναι καλό να έχουμε κάποιους γενικούς κανόνες στο σπίτι, στους οποίους θα έχουμε την απαίτηση να συμμορφώνονται. Η μη συμμόρφωση δεν είναι απαραίτητο να ακολουθείται από τη βία αλλά μπορεί να συνεπάγεται την στέρηση ενός προνομίου (το να μην βγει έξω να παίξει αν δεν τελειώσει τα μαθήματα του) ή το να υποστεί το παιδί τη λογική συνέπεια της πράξη του (αν δεν είναι στο τραπέζι την ώρα που τρώμε, δεν θα φάει μεσημεριανό).

Αυτές οι συνέπειες σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιβάλλονται από το γονιό με φωνές, απειλές και νεύρα αλλά να παρουσιάζονται ως οι φυσικές και λογικές συνέπειες της πράξης του παιδιού. Στόχος είναι να αρχίσει το παιδί να κατανοεί ότι έχει κάποιο έλεγχο της ζωής του και ότι μπορεί να αποφασίσει το ίδιο για κάποια πράγματα που το αφορούν.

Για περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με τη σωματική τιμωρία μπορείτε να επισκέπτεστε τοΔίκτυο για την πρόληψη και την καταπολέμηση της σωματικής τιμωρίας στα παιδιά.

Το σκηνικό έχει κάπως έτσι.

Μια καημένη, αναμαλλιασμένη συνήθως, με μάτια πρησμένα, σηκώνεται για ακόμη μια φορά μέσα στη νύχτα, σέρνεται στους διαδρόμους του σπιτιού, σκοντάφτει σε κάτι παιχνίδια, πατάει για ακόμη μια φορά το αφημένο τουβλάκι και φτάνει στο δωμάτιο των παιδιών για να συμπαρασταθεί στο καμάρι της που ξύπνησε.

Η αιτία είναι ίδια ή και διαφορετική κάθε βράδυ, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πάλι δεν θα κοιμηθούμε.
Ίσως έχει κολικούς,
Ίσως πεινάει και θέλει γάλα, ίσως θέλει λίγο να θηλάσει, ίσως είδε ένα κακό όνειρο.
Ίσως το μωρό βγάζει δόντια, ίσως διψάει, ίσως χρειάζεται να πάει στη τουαλέτα και δεν μπορεί να κατεβάσει την πυτζάμα του, ίσως είναι λίγο μπουκωμένο και δεν μπορεί να ανασάνει, ίσως έχει πυρετό, ίσως απλά ξύπνησε και ουρλιάζει και θέλει απλά μια αγκαλιά.
Αν έχετε πάνω από ένα παιδί, είναι μαθηματικά σίγουρο, ότι κάτι από τα παραπάνω θα συμβαίνει τουλάχιστο σε ένα. Άσε που αν αποφασίσεις να αφήσεις λίγο το ένα να κλάψει, θα ξυπνήσουν και τα υπόλοιπα και θα κάνετε πρόβες για χορωδία βραδιάτικα. Δεν θα κοιμηθείτε όπως και να έχει.

Το πρώτο μας παιδί δε, από το πρώτο βράδυ στο μαιευτήριο, έδειξε τα σημεία. Δεν κλείσαμε μάτι, ούτε εμείς, ούτε οι άλλες κυρίες από δίπλα. Στο σπίτι μετά, μια από τα ίδια. Όλη μέρα το μάτι γαρίδα. Καλά αυτό το παιδί δεν νυστάζει; Αγοράσαμε βιβλία για να ενημερωθούμε, διαβάσαμε και ψάξαμε στο ίντερνετ, ρωτήσαμε την παιδίατρο, βάλαμε μουσική με ήχους της θάλασσας και της φύσης. Όλα τα κάναμε και όλα φαίνονταν ανούσια. Αποτυγχάναμε κάθε βράδυ, ακούγοντας πάραυτα τους ήχους των πουλιών από το cd player.
Για να μην γίνομαι υπερβολική, υπάρχουν κάποια διαστήματα, ημερών μην φανταστείτε, που κάτι πάει να γίνει και κοιμόμαστε όλο το βράδυ. Για λίγο όμως. Ποτέ δεν κρατάει πολύ.

Και οι συζητήσεις με τους συμπάσχοντες, άυπνους φίλους μας με παιδιά, συνεχίζονται. Ευτυχώς, που υπάρχουν κάποιοι που σε νιώθουν.  Οι απορίες και τα σχέδια δράσης όλο δίνουν και παίρνουν. Μήπως να μην τους κοιμίζουμε το μεσημέρι ή μήπως να τους δώσουμε την ελευθερία να κοιμούνται όποια ώρα θέλουν; Μήπως να του κόψω το γάλα το βράδυ ή μήπως να δίνω τσάι ή νερό;
Να κάνουμε πάλι ένα αγιασμό στο σπίτι μήπως το μωρό βλέπει όνειρα, μήπως κρυώνει, μήπως ζεσταίνεται, μήπως έχει πολύ υγρασία στο σπίτι;

Εκεί που πας να τρελαθείς, γιατί δεν βρίσκεις τι πάει τόσο λάθος και το δικό σου παιδί δεν κοιμάται, ξαφνικά κοιμάται όλο το βράδυ. Κοιμάσαι το πρώτο βράδυ και δεν το πιστεύεις, το δεύτερο βράδυ είσαι ευτυχής και μονολογείς πως το μωρό σου πάει μεγάλωσε και τώρα πια θα κοιμάστε. Πριν προλάβεις να χαρείς, πάλι τα ίδια.
Το πρωί, στην καλύτερη, σας βρίσκει όλους μαζί στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Άλλες θα σε βρει στον καναπέ, άλλες εσένα στο δωμάτιο των παιδιών και τον άντρα σου στο σαλόνι. Οι δυνατότητες των συνδυασμών είναι πολλές.

Μην ψάχνετε άλλο. Όπως λέει και ο άντρας μου, μην πολεμάτε τα δεδομένα. Απλά δεχτείτε το. Δεν υπάρχει ύπνος για σας.
Με το που τελειώσετε το μπάνιο σας, βάλετε τις πυτζάμες σας και πάτε να ξαπλώσετε, τότε είναι που θα ξυπνήσουν. Ή μόλις καταφέρετε να τους κοιμίσετε, μετά από κόπο και πολύ προσπάθεια, τότε είναι που θα κτυπήσει το τηλέφωνο.
Συνεχίστε να περπατάτε στις μύτες για να βγείτε από το δωμάτιό τους, αλλά πάλι θα πατήσετε το παιχνίδι που παίζει μουσική με το άγγιγμα και το παρκέ πάλι θα κάνει το γνωστό θόρυβο.

Νυστάζουμε πολύ αλλά δεν έχει σημασία.
Τα πρωινά, μετά τις πολύωρες βραδυνές μας βόλτες από δωμάτιο σε δωμάτιο, θα είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τους λόγους που το μωρό μας πάλι δεν κοιμήθηκε και θα κλείνουμε τα μάτια κλεφτά, στον καναπέ, όποτε μας δύνεται η ευκαιρία.

Καλά ξενύχτια!

ΠΗΓΗ: diplamoumama

Το χαμόγελό της ραγίζει καρδιές και διαφημίζει ήδη ρούχα για δύο εταιρείες παιδικής ένδυσης. Η 5χρονη Natalia Goleniowski πάσχει από σύνδρομο Down αλλά αυτό δεν έχει σταθεί εμπόδιο στο να έχει μέχρι στιγμής μία φυσιολογική ζωή.

Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για το κοριτσάκι και τους γονείς του. Όταν γεννήθηκε δεν ήξεραν αν θα ζήσει. Στα δύο της χρόνια έδινε μάχη με την πνευμονία και υποβαλλόταν σε επέμβαση στην καρδιά.

Σήμερα η μικρή έχει πάρει το δρόμο της. Άρχισε να πηγαίνει σχολείο και μαθαίνει να διαβάζει. «Όταν γεννήθηκε δεν ξέραμε αν θα ζήσει, πόσω μάλλον αν θα μάθει να περπατά και να μιλά. Οπότε ένα όνειρό μας γίνεται σήμερα πραγματικότητά», λέει η μητέρα της Hayley.

Έχοντας ήδη ένα υγιές κοριτσάκι, η Hayley και ο Bob, οι γονείς της Natty- όπως τη φωνάζουν- περίμεναν πως όλα θα έρχονταν φυσιολογικά και με το δεύτερο παιδί τους.

«Εκτός από πρωινές ναυτίες η εγκυμοσύνη μου ήταν απόλυτα φυσιολογική», λέει η Hayley που είχε ήδη πέντε αποβολές. Ένας υπέρηχος στους τρεις μήνες είχε δείξει κάτι στο λαιμό της Natty και μας είπαν πως ίσως ήταν ένδειξη για σύνδρομο Down. Αλλά οι πιθανότητες να εμφανίσει το σύνδρομο η μικρή ήταν μία στις 300, πολύ λίγες για να γίνουν περαιτέρω εξετάσεις όπως αμνιοπαρακέντηση. «Καθώς όλα τα άλλα ήταν καλά, δεν το σκεφτόμασταν», προσθέτει.

Επέλεξαν μάλιστα το μωρό να γεννηθεί στο σπίτι. «Ήταν όλα όμορφα και ήρεμα. Ήμουν στο μπάνιο και οι μαίες ήρθαν λίγο πριν», λέει.

Αλλά μόλις το μωρό ήρθε στον κόσμο, όλα άλλαξαν. «Η Natty είχε γίνει μπλε και δεν ανέπνεε. Ήταν τρομακτικό. Καταλάβαμε πως κάτι πήγαινε εντελώς στραβά όταν η μαία άρχισε να της δίνει το φιλί της ζωής», λέει η μαμά της. Το ασθενοφόρο μετέφερε μωρό και γονείς στο νοσοκομείο.

Εκεί δόθηκε μάχη για να κρατηθεί το μωρό στη ζωή. Τέσσερις ώρες αργότερα οι γιατροί ανακοίνωναν στους γονείς πως το παιδί τους έπασχε από σύνδρομο Down.

«Ο Bob είπε αμέσως: «είναι το μωρό μας και θα την αγαπάμε ούτως ή άλλως». Η αδελφή της Mia τη λάτρεψε από την πρώτη στιγμή. Αλλά εγώ είχα μουδιάσει», θυμάται η Hayley.

«Τώρα ακούγεται φρικτό, αλλά δεν ήθελα ούτε να τη δω. Ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι και να ξεχάσω πως γέννησα ένα μωρό», παραδέχεται η μαμά της.

Τα πράγματα παρέμειναν άσχημα όταν πήγε να δει τη μικρή. «Την κοιτούσα στη θερμοκοιτίδα κι έλεγα δεν είσαι όμορφη. Δεν μοιάζεις καν σαν μωρό μου. Ένιωθα σαν να έχω γεννήσει ένα άλιεν», προσθέτει.

Οι γιατροί τους προειδοποίησαν πως το μωρό είχε δύο τρύπες στην καρδιά και οι επόμενες δύο ημέρες θα ήταν κρίσιμες. Η μικρή βαφτίστηκε στο νοσοκομείο καθώς όλα τα ενδεχόμενα ήταν πιθανά.

Το ζευγάρι επέστρεψε τη νύχτα στο σπίτι και η επόμενη ημέρα ήταν τελείως διαφορετική για τη Hayley και το μωρό. «Ήθελα να ζήσει. Την κοίταξα, μέσα στα σωληνάκια κι ένιωσα να με πλημμυρίζει αγάπη. Παρακαλούσα να ζήσει», λέει.

Τρεις εβδομάδες μετά το μωρό πήγε σπίτι του κι άρχισε άλλη μία δύσκολη περίοδος με συνεχείς αρρώστιες, νοσηλείες και φυσιοθεραπείες.

Μέρα με τη μέρα όμως η μικρή δυνάμωνε. Σε ηλικία ενός έτους η Natalia τους εξέπληξε όλους λέγοντας την πρώτη της λέξη: «Teddy». Και όταν ήταν είκοσι μηνών έκανε τα πρώτα της βήματα.

Η «καριέρα» της άρχισε όταν ένας φωτογράφος πλησίασε την οικογένεια ενώ βρίσκονταν σε διακοπές στη Τζαμάικα. «Ο φωτογράφος δεν πίστευε το πόσο φωτογενής ήταν η μικρή και πόσο της άρεσε να ποζάρει μπροστά στο φακό».

Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν και μετά το καλοκαίρι κι έγινε κάτι που η οικογένεια θεωρούσε απίθανο: η Natalia πήγε σχολείο.

«Είμαστε τόσο περήφανοι. Λάμπει και είναι καταπληκτικό που οι άλλοι βλέπουν σε εκείνη αυτό που βλέπουμε κι εμείς», λέει η μαμά της.

Πηγή: thebest

Η αυτοκτονία μας τρομάζει και μας φαίνεται παράδοξη, ανόητη και τρελή πράξη. Στην πραγματικότητα όμως σε πολύ δύσκολες φάσεις της ζωής μας όλοι έχουμε κάνει αρνητικές σκέψεις όπως: «Δεν αντέχω άλλο», «Δεν πρόκειται να το ξεπεράσω», «Μακάρι να πεθάνω να ησυχάσω». Οι σκέψεις αυτές είναι απόλυτα φυσιολογικές και εκφράζουν την εμπειρία της οδύνης και του αδιέξοδου που βιώνουμε εξ αιτίας των εξωτερικών αντιξοοτήτων και των εσωτερικών μας αδυναμιών. Δεν σημαίνει ότι θέλουμε όντως να βάλουμε τέρμα στη ζωή μας αλλά ότι η σκέψη του θανάτου μας προσφέρει μια βιωματική προοπτική λύτρωσης. Αυτοί οι υγιείς, επιφανειακοί και περαστικοί λογισμοί περί αυτοκτονίας δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την παθολογική, επίμονη, αυτοκτονική διάθεση.
Αυτός που πραγματικά επιδιώκει να αυτοκτονήσει είναι βέβαιος ότι είναι εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν πρόκειται να ξεφύγει. Τις περισσότερες φορές πάσχει από κλινική κατάθλιψη και δεν έχει τη δυνατότητα να χαρεί ή να απολαύσει κάτι. Θεωρεί ότι έχει εξετάσει όλες τις πρακτικές δυνατότητες εξόδου από την οδύνη χωρίς αποτέλεσμα. Πιστεύει ότι η αυτοκτονία είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει να υποφέρει και κουβαλάει μέσα του αυτή τη βεβαιότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αυτοκτονία φαίνεται στα μάτια του σαν μοναδική δυνατότητα λύτρωσης από την οδύνη, σαν μια πράξη βίαιης εξόδου από τον ασταμάτητο ψυχικό πόνο.

Ποιες είναι οι ανησυχητικές ενδείξεις που θα πρέπει να μας βάλουν σε υποψίες ότι ένα αγαπημένο μας πρόσωπο είναι πιθανόν να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει:

Συνεχείς συζητήσεις και σκέψεις σχετικά με το θάνατο .

Παθολογική κατάθλιψη.

Ευχές σχετικά με το θάνατο ή δραστηριότητες που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή του όπως επικίνδυνη οδήγηση, κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών.

Αδιαφορία για προηγούμενα ενδιαφέροντα.

Το άτομο αναφέρει ότι είναι απελπισμένο, αβοήθητο, άχρηστο ή ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν έλειπε.

Τακτοποιεί εκκρεμότητες ώστε να μην προκληθεί πρόβλημα με την απουσία του.

Απότομη και αδικαιολόγητη βελτίωση της ψυχικής του διάθεσης. Φαίνεται πιο ήρεμος και ανακουφισμένος.

Επισκέπτεται ή τηλεφωνεί σε αγαπημένα πρόσωπα για να τα αποχαιρετήσει.

Πως μπορούμε οι ίδιοι να βοηθήσουμε κάποιον ο οποίος έχει
αυξημένες πιθανότητες να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας;

Πάρε στα σοβαρά την αναφορά του στην αυτοκτονία.

Μην τον κοντράρεις.

Μην του λες τι να κάνει και τι να μην κάνει.

Άκουσέ τον προσεκτικά.

Ζήτησε τη βοήθεια ειδικού.

Πιο αναλυτικά:
Είναι σημαντικό να πάρεις στα σοβαρά τις αναφορές του στην αυτοκτονία. Έρευνες δείχνουν ότι 75% των ατόμων που αυτοκτόνησαν είχαν από πριν δώσει ενδείξεις με διάφορους τρόπους σχετικά με την απόγνωση και την απελπισία τους. Μην θεωρείς ότι σε απειλεί με την αυτοκτονία για να σε εκβιάσει και να σε χειριστεί. Ακόμη και πίσω από υπερβολικές και μελοδραματικές συμπεριφορές κρύβεται αλήθεια. Λάβε υπόψη σου ότι αρκετοί άνθρωποι πέθαιναν τυχαία παίρνοντας κάποια φάρμακα ενώ ο στόχος τους ήταν απλά να πείσουν τους γύρω τους ότι χρειάζονται βοήθεια.

Μόνο το 10% όσων αυτοκτονούν πάσχει από ψυχωσική διαταραχή με συμπτώματα παραληρητικών ιδεών, παραισθήσεων και ψευδαισθήσεων. Πολλά άτομα με αυτοκτονική διάθεση πάσχουν από κατάθλιψη. Αν και οι περισσότεροι ενώ πάσχουν από κατάθλιψη διαχειρίζονται πολύ σωστά τα αρνητικά τους αισθήματα και ποτέ δεν φτάνουν στην απόπειρα.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την πιθανότητα απόπειρας κάποιου με βάση τις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Διότι το ζήτημα δεν είναι πόσο σοβαρά είναι τα προβλήματά του αλλά η ένταση με την οποία βασανίζεται από αυτά.

Το ότι σου εκμυστηρεύεται την πρόθεσή του να βάλει ένα τέρμα στην οδύνη του σημαίνει ότι σε εκτιμά και θεωρεί ότι με κάποιον τρόπο μπορείς να τον βοηθήσεις.

Το άτομο με αυτοκτονικές τάσεις χρειάζεται άμεσα στήριξη από ειδικό ψυχικής υγείας. Πρότρεψέ τον ευγενικά να ζητήσει τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Ακόμη και αν τον άτομο διαφωνεί και αρνείται πήγαινε μόνος σου σε κάποιον ειδικό για να τον συμβουλευθείς.

Αν ήδη τον παρακολουθεί κάποιος ειδικός ενημέρωσέ τον ότι το άτομο έχει πρόθεση αυτοκτονίας. Αν έχει ήδη αποφασίσει τον τρόπο και την ώρα βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο και χρειάζεται οπωσδήποτε τη βοήθεια των ειδικών ακόμη και αν χρειαστεί να τους δει με τη βοήθεια της αστυνομίας. Μην αναλάβεις να τον βοηθήσεις μόνος σου. Είναι βέβαιο ότι έχει κάποια ψυχολογικά θέματα που πρέπει να διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Συνήθως το άτομο αποφεύγει τη βοήθεια του ειδικού διότι θεωρεί κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι μέχρι τώρα στη ζωή του θα τον κρίνει ή θα απαιτήσει κάτι από αυτόν. Δεν έχει βιώσει μια σχέση στην οποία ο άλλος θα τον αποδεχθεί και θα τον σεβαστεί έτσι όπως είναι με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες του.

Αν ανησυχείς για κάποιον που βασανίζεται από έντονα καταθλιπτικά αισθήματα ρώτησέ τον αν έχει πρόθεση να αυτοκτονήσει. Μην φοβάσαι ότι θα του βάλεις εσύ την ιδέα. Έχει ήδη ακούσει αρκετά σχετικά με αυτό το θέμα από διάφορες πηγές. Με την ερώτησή σου δείχνεις ότι τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά και ότι ενδιαφέρεσαι να μάθεις για όσα περνάει. Ίσως του προσφέρεις τη δυνατότητα να εξωτερικεύσει αυτό που τον πνίγει μέσα του.

Προσπάθησε να δεις την πραγματικότητα μέσα από τα δικά του μάτια. Άφησέ τον να μιλήσει με άνεση, να εκφραστεί ελεύθερα με τον τρόπο που θέλει. Μην τον κατευθύνεις. Ενθάρρυνε τον να πει περισσότερα. Εφάρμοσε τη μέθοδο της ενεργητικής ακρόασης: Πες του: Καταλαβαίνω ότι νιώθεις ένα αδιέξοδο, είναι φυσικό να νιώθεις έτσι, βοήθησέ με να σε καταλάβω καλύτερα.
Άγγιξέ τον, αγκάλιασέ τον. Επέτρεψέ του να εκφράσει τα συναισθήματά του. Άφησέ τον να κλάψει, να ουρλιάξει, να θυμώσει να είναι ελεύθερα και αυθόρμητα ο εαυτός του.

Δείξε ότι ενδιαφέρεσαι πραγματικά, ότι νοιάζεσαι γι αυτό που αισθάνεται. Δώσε του την ευκαιρία να ξεφορτώσει από μέσα του αυτό που τον βαραίνει. Μην προσπαθείς να τον πείσεις για κάτι και μην του δίνεις συμβουλές.

Μίλησε ανοιχτά για το ζήτημα της αυτοκτονίας.
Ρώτησέ τον:
«Αισθάνεσαι τόσο άσχημα ώστε να σκέπτεσαι την αυτοκτονία;»
«Σκέφτηκες τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνεις;»
«Έχεις αποφασίσει το πότε θα το κάνεις;»

Πάρε υπόψη σου ότι είναι παθολογικά ευαίσθητος και μπορεί να νιώσει άσχημα αν του πεις κάτι που τον πληγώνει ή τον μειώνει .

Δώσε του να διαβάσει κάποιο υποστηρικτικό κείμενο σχετικό με την αυτοκτονία.

Συνέχισε να είσαι σε επαφή μαζί του ιδιαίτερα αν δεν δεχθεί να συνεργαστεί με κάποιον ειδικό.

Ξεκαθάρισέ του ότι σε ενδιαφέρει να συνεχίσεις να επικοινωνείς μαζί του.

Προστάτεψε τον εαυτό σου κρατώντας υγιείς αποστάσεις. Είναι δύσκολο και επώδυνο να επικοινωνείς με κάποιον που βιώνει απογοήτευση και απόγνωση.Ζήτησε ο ίδιος στήριξη από αγαπημένα άτομα ή από ειδικό ψυχικής υγείας.

Αν το άτομο που απειλεί να αυτοκτονήσει βρίσκεται μακριά σου, φρόντισε να το συναντήσεις ή να στείλεις κάποιον που μπορεί να βοηθήσει.

Αν σου ομολογήσει εμπιστευτικά την πρόθεσή του και σου ζητήσει να μην μιλήσεις εσύ δεν πρέπει να τον υπακούσεις. Στην περίπτωση που κινδυνεύει η ζωή του δεν ισχύει η εχεμύθεια. Μην κρατάς ένα εμπιστευτικό μυστικό το οποίο μπορεί να προκαλέσει το θάνατό του.

Όταν επικοινωνείς μαζί του απέφυγε να τον κρίνεις, να θυμώνεις μαζί του, να τον φορτώνεις με ενοχές ή να αδιαφορείς γι αυτό που νιώθει.

Δέξου με σεβασμό ότι αυτό που αισθάνεται. Ότι νιώθει είναι αυθεντικό και αληθινό ακόμη κι αν σου φαίνεται παράξενο και λανθασμένο. Μην αμφισβητείς και αναιρείς αυτό που αισθάνεται.

Αφού παραδεχθείς την σοβαρότητα της κατάστασής του δώσε του ελπίδα και εξήγησέ του ότι αυτό που νιώθει δεν είναι μόνιμο αλλά περαστικό.

Βοήθησέ τον αν χρειάζεται να φάει, να κάνει ντους, να ντυθεί όμορφα και καθαρά, να χτενιστεί κλπ. Άκουσε μαζί του την μουσική που αγαπά ή δες μαζί του ένα αγαπημένο του video.

Αν βρίσκεσαι στο σπίτι του, αφαίρεσε κάθε αντικείμενο που θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει ώς όργανο (μέσο) για να βλάψει τον εαυτό του.

Αν το άτομο που δηλώνει ότι θα αυτοκτονήσει έχει κάποιο παιδί υπό την επίβλεψή του φρόντισε αν είναι δυνατόν να το απομακρύνεις.

Στην πραγματικότητα δεν θέλεις να πεθάνεις αλλά να βάλεις ένα τέλος στην οδύνη που βιώνεις.
Αν αισθάνεσαι έντονα και επίμονα την ανάγκη να βάλεις ένα τέλος είναι πιθανόν να βασανίζεσαι από κατάθλιψη, διπολική διαταραχή ή κάτι παρόμοιο. Αυτό σημαίνει ότι πάσχεις από μια θεραπεύσιμη, χημική ανισορροπία στον εγκέφαλό που σου προκαλεί τα αρνητικά συναισθήματα. Είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις μόνο με τις δικές σου δυνάμεις όσο κι αν προσπαθείς. Δεν είσαι αδύνατος και ταλαίπωρος αλλά ασθενής που χρειάζεσαι φαρμακευτική αγωγή και ψυχολογική υποστήριξη .

Να έχεις υπόψη σου ότι το υγιές κομμάτι του εαυτού σου θέλει να μιλήσεις σε κάποιον για την πρόθεση της αυτοκτονίας ενώ το παθολογικό σου λέει να το κρατήσεις μυστικό.

Είναι πιθανόν να αντιμετωπίζεις ένα ιατρικό πρόβλημα (θυρεοειδή, υπόφυση) το οποίο χρειάζεται άμεση, θεραπευτική αντιμετώπιση. Αλλά και ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο το οποίο αρκετές φορές χρειάζεται θεραπεία.

Δώσε την υπόσχεση στον εαυτό σου ότι για κανένα λόγο ότι και αν συμβεί και ότι κι αν νιώθεις δεν θα κάνεις απόπειρα. Είναι επιστημονικά βέβαιο ότι έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις νέες ευχάριστες και δημιουργικές εμπειρίες στο μέλλον. Και δεν χρειάζεται να προκαλέσεις τόσο πόνο στους δικούς σου ανθρώπους.

 Κάνε κάτι που μπορεί να σου προσφέρει μια στοιχειώδη ευχαρίστηση: Ένα ζεστό ντους, ένα καλό φαγητό, ποιοτική μουσική.

 Μην ξεχνάς ότι είσαι υπέροχος και ο Θεός σε αγαπά έτσι όπως είσαι.

Ποιοι παράγοντες αυξάνουν την πιθανότητα
να επιχειρήσει κάποιος απόπειρα αυτοκτονίας;

Προηγούμενες απόπειρες: 20%-50% των ατόμων που αυτοκτόνησαν είχαν επιχειρήσει απόπειρες στο παρελθόν.

Οικογενειακό ιστορικό ψυχολογικών διαταραχών, αυτοκτονιών ή χρήσης ναρκωτικών.

Κατάθλιψη.

Εμπειρίες κακοποίησης.

Χρόνιες, σωματικές ασθένειες που συνοδεύονται από πόνο ή αναπηρίες.

Απώλεια εργασίας.

Νέοι και ηλικιωμένοι (άνω των 65).

Ηλικιωμένοι που έμειναν μόνοι μετά από διαζύγιο ή θάνατο του-ης συζύγου.

Άτομα των οποίων ένας φίλος ή συνεργάτης αυτοκτόνησε.

Κατάχρηση ναρκωτικών ή αλκοόλ.

Διαζύγιο, χωρισμός, έντονα οικογενειακά προβλήματα.

Άτομα με εκρήξεις βίας που παρουσιάζουν παρορμητικές συμπεριφορές.

Στατιστική
Τα ποσοστά των αυτοκτονιών επηρεάζονται από πολλούς παράγοντες: ψυχολογικούς, βιολογικούς,  κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτισμικούς.
Η αυτοκτονία είναι η έβδομη κατά σειρά αιτία θανάτου μεταξύ των ανδρών και η δέκατη έκτη μεταξύ των γυναικών. Στους νέους 15-24 ετών η αυτοκτονία ευθύνεται για το 12% των θανάτων. Κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο άτομα αυτοκτονούν σε όλο τον κόσμο. Παρατηρείται ένας θάνατος κάθε 40 δευτερόλεπτα. 34.000 άτομα αυτοκτονούν κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, δηλαδή 91 θάνατοι την ημέρα ή ένας θάνατος κάθε 16 λεπτά.
more statistics

Οικονομική κρίση και κατάθλιψη

Οι επιστήμονες λένε ότι είναι ξεκάθαρη η συσχέτιση φτώχειας και ψυχικών διαταραχών και επισήμαναν ότι σε αρκετές χώρες ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης παρατηρήθηκε, σε συνάρτηση με την ανεργία, σημαντική αύξηση αυτοκτονιών, κατά καιρούς. Η ανεργία πυροδοτεί αγχογόνες καταστάσεις όπως οικονομική δυσχέρεια και προβλήματα σχέσης τα οποία αυξάνουν τις πιθανότητες απόπειρας.

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης παρατηρούνται αυξημένα ποσοστά αυτοκτονιών σε ηλικίες 25-65 ετών.

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας μας φανερώνει ότι 7 στους 10 Έλληνες βρίσκονται στα όρια της κατάθλιψης λόγω οικονομικής κρίσης. Στην κατάθλιψη παρατηρούνται πολλά σωματικά και ψυχολογικά συμπτώματα, όπως επίμονη κούραση, έλλειψη ενέργειας, ανηδονία, αίσθημα αναξιότητας, δυσκολία συγκέντρωσης, ακόμα και αυτοκτονικές τάσεις.

Οι λιγότερες αυτοκτονίες διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου 1939-1945 και κατά τη διάρκεια της περιόδου 1991-2001 όπου η οικονομία πήγαινε καλά και η ανεργία ήταν μειωμένη.

Αύξηση των αυτοκτονιών παρατηρήθηκε με το κραχ του ’29 στις ΗΠΑ,  την οικονομική κατάρρευση των πρώην σοβιετικών χωρών στις αρχές του ’90, ασιατική οικονομική κρίση στο τέλος του ’90.

Με ποιο τρόπο επηρεάζει τον σύγχρονο άνθρωπο ψυχολογικά
η ανεργία, η υποαπασχόληση, η μείωση του μισθού; 
Οι οικονομικές δυσκολίες επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο τα άτομα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, το μέλλον τους, τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους.

Ποια αισθήματα και ποια προβλήματα προκαλεί;

Απογοήτευση από την αδυναμία ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις.

Φόβο και η αβεβαιότητα για το μέλλον.

Δυσφορία.

Νευρικότητα.

Συγκρούσεις στην οικογένεια.

Ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Μείωση ερωτικής και σεξουαλικής διάθεσης.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Υπερβολικό και αδικαιολόγητο άγχος.

Κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών.

Κατάθλιψη.

Πεσμένη διάθεση.

Πρόληψη.

Οικονομική και ψυχολογική στήριξη σε άνεργους και άστεγους.

Προσφορά ευκαιριών ένταξης σε μικρές κοινωνικές ομάδες. Συνεχείς ευκαιρίες διαπροσωπικής επικοινωνίας. Θεατρικές ομάδες, ψυχοθεραπευτικές ομάδες, εκκλησιαστικές συνάξεις, κοινοφελείς δραστηριότητες κλπ