Περιμέναμε να μπούμε στο εξεταστήριο της παιδοκαρδιολόγου για ένα check up (όλα καλά!) και εκείνη την ώρα μου λέει ….
“Μαμά, ελπίζω, να μην μπορεί να δει, ποιόν αγαπώ!”
Ένα status update στο Facebook, για το οποίο είχα πάρει την έγκρισή της προηγουμένως.
Της εξήγησα, χαμογελώντας και όχι γελώντας, ότι αυτό δεν μπορεί, να το δει κανείς με κάποια συσκευή.
Της είπα, ότι είναι πολύ γλυκός ο τρόπος, που το είπε και τη ρώτησα, αν μπορώ να το καταγράψω.
Γούρλωσε τα μάτια της στην αρχή και μετά μετά μου απάντησε…
“Ναι, εντάξει, γράψτο! Εξάλλου δεν λες, ποιόν αγαπάω!”
Το πληκτρολόγησα, της έδειξα, τί είχα γράψει και αφού μου είπε” Εντάξει!”, πάτησα “Κοινοποίηση”.
Ο έρωτας στην παιδική ηλικία.
Τόσο ευαίσθητο και σημαντικό θέμα και γι’αυτή την ηλικία.
Γνώμη μου είναι, ότι σε αυτή την ηλικία, είναι εξαιρετικά καθοριστικός ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί, είτε από τους συνομήλικους, είτε και από τους μεγαλύτερους.
Δεν είναι αστείο, για να γελούν μικροί ή μεγάλοι με αυτό.
Είναι ένα δυνατό συναίσθημα, που “μας δίνει φτερά και πετάμε”, αλλά μας κάνει συγχρόνως και πολύ ευάλωτους και ένα ατυχές συμβάν ή ένας κακός χειρισμός μπορεί να μας πληγώσει εύκολα. Τα ξέρετε… 
Ίσως σας φανεί υπερβολικό (ή και όχι), αλλά είχα άποψη για το πώς θα αντιμετωπίσουμε το θέμα “Έρωτας στην παιδική ηλικία”, από πριν γεννηθεί η μικρή. Άποψη με την οποία συμφωνούσε και ο μπαμπάς της.
Δεν θα προκαλούσαμε εμείς σχετική συζήτηση, δηλαδή δεν θα την βάζαμε στη διαδικασία, να σκεφτεί και να μας πει, αν αγαπάει κάποιον.
Δεν είχε να κάνει με το εάν είναι σωστό ή λάθος (εξάλλου δεν είμαι ψυχολόγος και δεν μπορώ, να κρίνω), απλά θέλαμε αυτή η πρώτη φορά που θα εκφραστεί επάνω και σε αυτό το θέμα, να είναι, γιατί εκείνη θα έχει νιώσει κάτι.
Θα είχε νιώσει αυτό το διαφορετικό συναίσθημα και δεν θα έχει κατευθυνθεί από εμάς, πράγμα, που μπορεί να την “κλείδωνε” γιατί θα ένιωθε άβολα ή να το έβλεπε ως παιχνίδι και με την αγάπη καλο είναι να μην παίζουμε. 
Θέλαμε να εκφραστεί από μόνη της!
Όποτε και εάν.
Δεν σήμαινε απόλυτα, ότι θα έλεγε σε εμάς κάτι.
Για παράδειγμα, εγώ δεν είχα πει τίποτα στους γονείς μου για την εποχή που ήμουν ερωτευμένη στο Δημοτικό. Ούτε και εκείνοι είχαν ρωτήσει κάτι.
Για την ακρίβεια, δεν έλεγα τίποτα σε κανένα και την πρώτη φορά που μίλησα στην κολλητή μου για σχετικό θέμα, ήταν μετά από πίεσή της στη Β’ Γυμνασίου (και αφού είχε καταλάβει κάτι).
Έρωτας στην παιδική ηλικία.
Φαντάζει χαριτωμένο, γλυκό στην ηλικία της αθωότητας και του παιχνιδιού.
Τα παιδιά ανακαλύπτουν τον κόσμο, ανακαλύπτουν συναισθήματα, ανακαλύπτουν κομμάτια του εαυτού τους.
Νιώθουν διαφορές συναισθημάτων.
“Αγαπώ” τη μαμά, τον μπαμπά, τη γιαγιά, την κολλητή μου φίλη, αλλά “αγαπώ” κι αυτό το παιδάκι και η καρδιά μου χτυπά διαφορετικά, όποτε το βλέπω ή το σκέφτομαι.
Είναι μια διαφορετική αγάπη.
Λέω εύκολα σε όλο τον κόσμο με την πρώτη ευκαιρία, πόσο αγαπώ τη νονά και τον ξαδερφούλη μου, αλλά η ανάγκη να μιλήσω γι’αυτόν τον ένα ξεχωριστό, παίρνει μορφή πολύτιμου μυστικού, εξομολόγησης, που την πρώτη φορά που θα το ξεστομίσω, νιώθω ασφαλής, να το πω μόνο στη μαμά.
Να το πω στη μαμά, εκεί που είμαστε το βράδυ αγκαλιά στο κρεββάτι μου και μιλάμε.
Λίγο πριν με φιλήσει για “Καληνύχτα” και μου πει “Όνειρα γλυκά”, θα της πω με συστολή…
“Μαμά, ξέρεις….Είναι φίλος μου και τον αγαπώ. Αλλά…να…ξέρεις…τον αγαπώ και ….πιστεύεις, ότι όταν μεγαλώσουμε…εμ…θα μπορούσαμε, να παντρευτούμε,όπως εσύ και ο μπαπάς;”
Kαι κοιτάζω τη μαμά με ορθάνοιχτα μάτια, κομμένη την ανάσα μου, γιατί νιώθω μια περίεργη ντροπή.
Φοβάμαι, πώς θα αντιδράσει.
Μήπως με κοροϊδεψει;
Μήπως γελάσει;
Είναι τρελό, αυτό που τη ρωτάω;
Θα σπάσει η καρδιά μου από την αγωνία.
Η μαμά χαμογελάει, με χαϊδεύει και μου λέει,
“Πιστεύω, ότι όταν μεγαλώσετε, αγαπιέστε και το θέλετε και οι δύο, ναι!
Θα μπορούσατε, να παντρευτείτε!”
Η μαμά, βέβαια, το είχε καταλάβει.
Το είχε καταλάβει, γιατί μιλάω συνέχεια για εκείνον, γράφω το όνομά του στις ζωγραφιές μου, ενώ στα γενέθλιά μου τη ρωτούσα συνέχεια αν θα αρέσουν σε “εκείνον” τα μαλλιά μου, αν θα αρέσουν σε “εκείνον” τα ρούχα μου και χοροπηδούσα από την χαρά μου, όταν τον είδα να μπαίνει στο σπίτι μας με τη μαμά του.
Νομίζω, ότι θα το είχε καταλάβει και από εκείνη τη φορά, που είχαμε πάρει τηλέφωνο, να του πούμε χρόνια πολλά για τη γιορτή του και όταν πήρα το ακουστικό να του μιλήσω, κόπηκε η αναπνοή μου, δεν μπορούσα να σταθώ σε ένα σημείο και δεν είχα τη δύναμη να βγάλω λέξη! Κοιτούσα τη μαμά και περίμενα να μου πει εκείνη, τί να πω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ και να αρθρώσω ούτε ένα “Γεια! Χρόνια Πολλά!”.
Στάσου!
Η μαμά όμως τον ξέρει.
Και ξέρει και τη μαμά του!
Με πιάνει πανικός!
“Μαμά, σε παρακαλώ. Δεν θέλω να το πεις σε εκείνον! Ούτε στη μαμά του!”
Και η μαμά μου είπε με σταθερή φωνή,
“Δεν έχω καμία δουλειά να πω κάτι, γιατί είναι κάτι εντελώς δικό σου! Το κρατώ μυστικό!
Γι’αυτό μιλάς μόνο εσύ!”
Νιώθω ανακουφισμένη, παίρνω τη μαμά μια σφιχτή αγκαλιά και νιώθω ακόμη πιο όμορφα.
Της λέω “Καληνύχτα” με ένα χαμόγελο και κλείνω τα μάτια μου.
Σίγουρα θα έχω όνειρα γλυκά.
Κάτω από το μαξιλάρι μου έχω το χαρτάκι με το αυτοκόλλητο, που μου έδωσε “εκείνος” το πρωί στο σχολείο.
………………….
Υ.Γ. Δεν παραβαίνω το λόγο, που της έδωσα.
Δεν σας είπα όνομα (και ούτε θα σας πω).
Με τη σύμφωνη γνώμη της κατέγραψα όλα τα παραπάνω.
Θέλησα πολύ να το κάνω!
Για να μιλήσω γι’αυτά τα γλυκά συναισθήματα σ’αυτήν την ηλικία, για να μπορώ να διαβάζω και να θυμάμαι την πρώτη φορά, που μου εξομολογήθηκε με τον τρόπο της, πως είναι ερωτευμένη (αλλά δεν ήξερε, ότι αυτό είναι ο έρωτας, που ακούει όλον τον καιρό-αυτή η διαφορετική αγάπη).
Για να διαβάσει κι εκείνη κάποια στιγμή, όταν μεγαλώσει, ότι μου πρόσφερε μία από τις πιο όμορφες, γλυκές και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου.
Μου έδωσε τη χαρά, να μου εμπιστευθεί αυτόν τον πρώτο διαφορετικό χτύπο της καρδιάς της εκείνο το βράδυ, που ήμασταν ξαπλωμένες αντικρυστά στο ίδιο μαξιλάρι.
Εκείνο το μαξιλάρι, που από κάτω έκρυβε ένα κομμάτι των γλυκών ονείρων της.
Ευχαριστώ, αγάπη μου…. ♥
Η μαμά
Ένα πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τους παιδικούς έρωτες από τη σύμβουλο- παιδοψυχολό κυρία Λουίζα Βογιατζή μπορείτε να διαβάσετε στο ακόλουθο link :vita.gr/psixologia
To διαβάσαμε: kidscloud.gr
Για μενα το πιο σημαντικο σε ενα παρτυ ειναι να το ευχαριστηθουν τα παιδια και οι αναμνησεις που θα μεινουν πισω να ειναι μοναδικες!
SuperMomRocks 