Γνώριζα πάντοτε βαθιά μέσα μου ότι η επιθυμία μου ήταν να θηλάσω τα παιδιά μου. Δεν μπορούσα να διανοηθώ καν να ακολουθήσω κάποιο διαφορετικό τρόπο. Είχα την τύχη φέρω στον κόσμο δυο πανέμορφα παιδιά και την ιδιαίτερη χαρά να τα θηλάσω και τα δυό. Όχι πως ήταν εύκολο ή πως δεν χρειάστηκε να το παλέψω, όμως ήταν αυτό που επιθυμούσα και άντλησα πολλή ευχαρίστηση απ’ την όλη διαδικασία. Μάλιστα, τόσο πολύ μου άρεσε και ήταν τόσο μεγάλο το πάθος μου για το θηλασμό που τελικά έγινα σύμβουλος θηλασμού της La Leche Leagueπροκειμένου να βοηθήσω άλλες μαμάδες που θήλαζαν. Πίστεψα πραγματικά στην ιδέα της “Μητρικής φροντίδας μέσω του θηλασμού”. Για μένα δεν ήταν απλά μια μέθοδος ταΐσματος, ήταν υπόθεση σχέσης με το παιδί μου.

Ο σύζυγός μου πάντα συζητούσε μαζί μου το ενδεχόμενο να υιοθετήσουμε ένα παιδί που χρειαζόταν οικογένεια. Το σκεπτικό μας ήταν, αν δεν μπορούμε να έχουμε δικά μας παιδιά, τότε θα υιοθετήσουμε. Ακόμη και αν μπορούμε να έχουμε δικά μας παιδιά, και πάλι μπορούμε να υιοθετήσουμε. Μετά τη γέννηση του δεύτερου γιού μας, έγινε ξεκάθαρο πως μια ακόμη εγκυμοσύνη δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα και την οικογένειά μου. Ο γιατρός μου μού είπε να μην πάρω τέτοιο ρίσκο, πως θα έπαιζα με την υγεία μου. Θέλαμε όμως ένα παιδί ακόμη. Να λοιπόν η ευκαιρία μας να υιοθετήσουμε ένα.

Επιλέξαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί που τη φροντίδα του είχε αναλάβει μια ανάδοχη οικογένεια. Βρήκαμε ένα γραφείο υιοθεσιών που προωθεί παιδιά από ανάδοχες οικογένειες σε οικογένειες που προχωρούν σε κανονική υιοθεσία. Περάσαμε όλα τα στάδια – τα σχετικά σεμινάρια, τη μελέτη υλικού στο σπίτι και όλη την αναμονή μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Είμασταν ανοιχτοί στο ενδεχόμενο να υιοθετήσουμε ένα ή δύο παιδιά (υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που δύο ή και περισσότερα αδερφάκια μαζί περίμεναν να υιοθετηθούν) με ηλικίες κάποιων μηνών μέχρι και 5 ετών. Αυτό που εγώ προσωπικά γνώριζα ήταν πως ήθελα πολύ να θηλάσω ένα ακόμη παιδί. Ήξερα επίσης ότι το πιθανότερο ήταν να μας δώσουν για υιοθεσία ένα νήπιο 2-4 χρόνων. Υπήρχε βέβαια και το ερώτημα, “Επιτρέπεται να θηλάσω ένα παιδάκι που προηγουμένως ήταν σε ανάδοχη οικογένεια;” Μήπως θα έπρεπε να μην αναφέρω τίποτε σε κανέναν και να το θηλάσω κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτε;

Όπως και να ‘χει, έφαγα πολλές ώρες ερευρώντας για υλικό σχετικά με το θηλασμό υιοθετημένων. Έγινα μέλος διάφορων διαδικτυακών ομάδων (forums) που συζητούσαν γύρω απ’ αυτό το θέμα. Διάβασα όσα βιβλία είχαν γραφεί γι’ αυτό. Αναζήτησα και βρήκα μαμάδες ανάδοχων οικογενειών που θήλασαν τα μωρά που φρόντιζαν – μερικές χωρίς προβλήματα και μία που της πήραν το παιδί όταν ο γιατρός του μωρού την “πρόδωσε” στους αρμόδιους.

Τη Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009 πήγαμε με αυτοκίνητο στο South Lake Tahoe (μια διαδρομή δύο ωρών περίπου) για να συναντήσουμε μια κοινωνική λειτουργό. Είμασταν μια απ’ τις λίγες οικογένειες που θεωρούνταν κατάλληλες να τους ανατεθεί η φροντίδα ενός νεογέννητου κοριτσιού. Ξέραμε πως το μωρό είχε εγκαταλειφθεί σε μια ασφαλή και ελεγχόμενη τοποθεσία ορισμένη για το σκοπό αυτό απ’ την πολιτεία της Καλιφόρνια. Επίσης γνωρίζαμε ότι ήταν πρόωρο. Μας είχαν ήδη ρωτήσει αν θα μπορούσαμε να πάμε στην πόλη Reno (στο νοσοκομείο της οποίας νοσηλευόταν το μωρό) για να την επισκεφτόμαστε σε καθημερινή βάση μέχρι να είναι σε θέση να μεταφερεθεί στο σπίτι. Θα χρειαζόντουσαν μερικές ακόμη εβδομάδες μέχρι το μωρό να είναι σε θέση γι’ αυτή τη μετακίνηση.

Σ’ αυτή τη συνάντηση μάθαμε πως είχαμε επιλεγεί εμείς να την πάρουμε στο σπίτι μας, αν εξακολουθούσαμε να τη θέλουμε. Εξάλλου, το νοσοκομείο είχε μόλις τηλεφωνήσει να ενημερώσει πως το μωρό ήταν ήδη έτοιμο να μεταφερθεί στο σπίτι! Η κοινωνική λειτουργός μας ρώτησε αν θα μπορούσαμε να πάμε στο Reno, να περάσουμε το βράδυ στο νοσοκομείο με το μωρό και να το πάρουμε σπίτι μας την επόμενη μέρα. Φυσικά, η απάντησή μας ήταν ναι – και εγώ έχυσα μπόλικα δάκρυα!

Σε κάποιο σημείο της συνάντησης η κοινωνική λειτουργός με κοίταξε και με ρώτησε: “Σχεδιάζεις να τη θηλάσεις;” Για μια στιγμή πέρασε απ’ το μυαλό μου η σκέψη πως ίσως η ερώτηση να ήταν πονηρή. Για ένα δευτερόλεπτο η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει! Όμως δεν επρόκειτο για πονηρή ερώτηση. Η κοινωνική λειτουργός συνέχισε: “Ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ που είσαι σύμβουλος θηλασμού της La Leche League και ελπίζαμε πως προτίθεσαι  να τη θηλάσεις.” Ήξερα πως αυτό το μωρό χρειαζόταν θηλασμό και δεν είχα καμιά διάθεση να το κάνω στα κρυφά, όπως μου είπαν ότι έκαναν τόσες και τόσες ανάδοχες μητέρες ή γυναίκες που είχαν υιοθετήσει. Τους απάντησα πως θα το θήλαζα αν αυτό επιτρεπόταν. Απάντησαν πως δεν μπορούσαν να σκεφτούν κανένα λόγο που να το έκανε απαγορευτικό, αποφάσισαν όμως να μη συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό αλλά και ούτε να το αναφέρουμε κάπου γραπτά. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν κάποιοι σε κάποιο γραφείο. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν το θηλασμό με περίεργους τρόπους.

Στην ίδια εκείνη συνάντηση πληροφορηθήκαμε πως το μωράκι αυτό ήταν κάτι σαν θαύμα. Όλοι οι γιατροί και οι νοσηλεύτριες στο νοσοκομείο δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς γίνεται να είναι ζωντανό και να τα πάει τόσο καλά. Γεννήθηκε σε ένα κάμπινγκ στα βουνά πάνω απ’ τη λίμνη Tahoe. Η φυσική του μητέρα δεν είχε ιδέα πως ήταν έγκυος. Δεν ήξερε καν πως γεννούσε μέχρι που άκουσε το μωρό να κλαίει. Στη συνέχεια, η ίδια μεταφέρθηκε στο τοπικό νοσοκομείο και το μωρό αεροπορικώς στο Reno. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζω αν φυσική μαμά είδε ποτέ το μωρό της ή αν γνωρίζει αν πρόκειται για αγοράκι ή κοριτσάκι. Όταν παρέδωσε το μωρό στο νοσοκομείο, οι πληροφορίες που δέχθηκε να δώσει ήταν ελάχιστες (δεν θα ασχοληθώ με το αλαλούμ του χαρτοπόλεμου στο διάστημα της παράδοσης του μωρού, που οδήγησε εκείνη μεν σε ένα νοσοκομείο το δε μωρό σε άλλο και μάλιστα σε άλλη πόλη)! Η γυναίκα είπε πως έπινε οινοπνευματώδη ποτά περίπου βδομάδα παρά βδομάδα και κάπνιζε μισό πακέτο τσιγάρα την ημέρα. Δήλωσε πως δεν έκανε χρήση παράνομων ουσιών, βρέθηκε όμως θετική στην THC (κάνναβη) και στο οινόπνευμα κατά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο αμέσως μετά τον τοκετό.

Το μωρό γεννήθηκε 1.5 κιλό. Για 30-45 λεπτά μετά τη γέννησή του ήταν εκτεθειμένο και σε σημείο μη προσβάσιμο στους διασώστες. Ακόμη και ένα νεογέννητο με πλήρη και ολοκληρωμένη κυοφορία μπορεί να πέσει θύμα υποθερμίας, πολύ περισσότερο ένα μωρό βάρους 1.5 κιλού. Αρχικά υπολόγιζαν πως θα χρειαζόταν να μείνει στο νοσοκομείο για 2 μήνες. Αυτή όμως τους διέψευσε όλους – δεν χρειάστηκε αναπνευστική υποστήριξη, έτρωγε πρόθυμα και γρήγορα έπαιρνε βάρος.

Όταν πήγαμε να τη γνωρίσουμε στο νοσοκομείο ήταν 17 ημερών. Το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό. Είχαν “υιοθετήσει” προσωρινά το μωράκι. Ήταν οφθαλμοφανές πως ήταν η αγαπημένη όλων. Όμως την είχαν βάλει για καλά “στο μπουκάλι” όσο ήταν εκεί, εγώ όμως ήθελα να τη θηλάσω. “Χώστην εκεί μέσα”, μου είπαν οι μαίες καθώς πλησίασα τη θηλή του μπουκαλιού στο στόμα της περιμένοντάς την να ανοίξει το στόμα της όπως θα έκανε με το στήθος. Μου έδειξαν μάλιστα και το “σωστό” τρόπο να την κρατώ για να της δίνω το μπουκάλι – στα γόνατά μου, μακριά απ’ το σώμα μου!

Θα πρέπει, μας είπαν, να την ταΐζουμε κάθε 3 ώρες σταθερά και απαράβατα. Και να προσέχουμε να μην την πολυπαίρνουμε στα χέρια. “Όταν την πάτε σπίτι σας να μην την κρατάτε τόσο πολύ στα χέρια, όπως κάνετε τώρα. Πρέπει να την αφήνετε κάτω να μπορεί να κοιμάται. Ξέρετε, είναι απαραίτητο να ξεκουράζεται”. Χαμογέλασα και κούνησα το κεφάλι δείχνοντας πως συμφωνώ μαζί τους – γνωρίζοντας πως σε λίγες ώρες που θα είμασταν πια στο σπίτι μας αυτό το μωράκι για αρκετούς μήνες θα βρίσκεται μόνιμα στην αγκαλιά μας και ποτέ “κάτω”.

Ο γιατρός μας είπε ότι δεν θα πρέπει να της αλλάξουμε τη συγκεκριμένη φόρμουλα μέχρι να κλείσει χρόνο, άσχετα απ’ τις εισηγήσεις του παιδιάτρου της και άσχετα του πόσο καλά θα τα πάει. Και πάλι χαμογέλασα και ένευσα πως συμφωνώ – γνωρίζοντας πως θα έκανα το παν να πούμε αντίο στη φόρμουλα. Εγώ είχα υπόψη μου μια πολύ “ειδική φόρμουλα” για το μωράκι αυτό.

Της δώσαμε το κοριτσίστικο όνομα που είχαμε επιλέξει πριν κάποια χρόνια. Το επόμενο πρωϊνό που την πήραμε στο σπίτι ζύγιζε 1.860 γραμμάρια. Τηλεφώνησα αμέσως στη συνάδελφο σύμβουλο θηλασμού της La Leche League, η οποία πήγε με το αυτοκίνητό της στην πόλη και στη συνέχεια στο σπίτι μας στο βουνό για να μου φέρει ένα νοσοκομειακού επιπέδου θήλαστρο της Mendela (το Symphony) καθώς και ένα SNS (σύστημα παροχής συμπληρωματικού ταΐσματος κατά τη διάρκεια θηλασμού) για το ξεκίνημα της προσπάθειας. Έπρεπε να αρχίσω τον αγώνα για να ξεκινήσει η παραγωγή γάλακτος. Επίσης, παράγγειλα στο διαδύκτιο ενα Lact aid (το ίδιο ακριβώς σύστημα με το SNS, άλλης εταιρίας, για μακροπρόθεσμη χρήση) το « εργαλείο» που σου επιτρέπει να δίνεις συπλήρωμα γάλακτος στο μωρό καθώς αυτό θηλάζει από το στήθος και το οποίο προτιμούν οι μαμάδες που έχουν κάνει υιοθεσία. Παράγγειλα και το φάρμακο domperidone (μια φαρμακευτική αγωγή που υπό μορφή παρενέργειας προκαλεί αύξηση της προλακτίνης). Το φάρμακο αυτό δεν είναι διαθέσιμο στις ΗΠΑ και γι’ αυτό το παράγγειλα μέσω διαδικτύου από ένα φαρμακείο στη Νέα Ζηλανδία.

Πήρα το μωράκι μου πάνω στο δωμάτιό μου και ξάπλωσα ανάσκελα πάνω στα μαξιλάρια του κρεβατιού μου. Έβγαλα τη μπλούζα μου και ξέντυσα το μωρό αφήνοντας μόνο την πάνα της. Έβαλα το ζεστό και μικροσκοπικό σωματάκι της πάνω στο γυμνό μου στήθος. Δεν έχασε ούτε λεπτό. Όρμησε πάνω μου και “’έπιασε” αμέσως το δεξί μου στήθος. Άρχισε να ρουφάει και το σωματάκι της χαλάρωσε εντελώς. Το μωράκι είχε βρει το σπίτι του και τη μαμάκα του. Αυτό που χρειαζόμουν τώρα είναι να τα καταφέρω να παράγω δικό μου γάλα.

Τις πρώτες εβδομάδες προσπάθησα να βάλω φόρμουλα στο SNS και στη συνέχεια χρησιμοποίησα το Lact-Aid να της δώσω συμπλήρωμα καθώς θήλαζε στο στήθος. Έπιανε το στήθος πολύ καλά, βύζαινε όμως πολύ αδύναμα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παίρνει τίποτε απ’ τη φόρμουλα μέσω του ειδικού θήλαστρου. Πήρα την απόφαση να προμηθευτώ το SNS στο κανονικό μέγεθος να το δοκιμάσω, με το σκεπτικό ότι μ’ αυτό δεν είναι απαραίτητο το θήλασμα για τη ροή του γάλακτος – η βαρύτητα είναι αρκετή για να κατεβαίνει το γάλα. Τάιζα το μωρό με το μπουκάλι και μετά δοκίμαζα το SNS κανα-δυό φορές την ημέρα. Σταδιακά κατάφερε να παίρνει γύρω στα 30 γραμμάρια απ’ το SNS. Προοδευτικά αύξησα και τα ταΐσματα στο στήθος. Με αυτό τον τρόπο γρήγορα μπόρεσε να θηλάζει με το Lact-Aid και παράλληλα τραβούσε και γάλα απ’ τη φόρμουλα.

Μετά από περίπου ένα μήνα όλα τα ημερήσια ταΐσματα γίνονταν με το Lact-Aid. Παράγγειλα περισσότερα ανταλλακτικά ώστε να μπορώ να κάνω μόνο ένα πλύσιμο και να ετοιμάζω τα υλικά του Lact-Aid για ολόκληρη την ημέρα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τάϊζα το μωρό με το Lact-Aidολόκληρο το 24ωρο και παραμέρισα εντελώς όλα τα μπουκάλια. Σ’ αυτό το σημείο σταμάτησα να χρησιμοποιώ το θήλαστρο μια και το μωρό θήλαζε κάθε λίγο και λιγάκι. Την ενθάρρυνα να θηλάζει για να χαλαρώνει ή έστω να πίνει λίγο γαλατάκι μεταξύ των κανονικών ταϊσμάτων με τη φόρμουλα.

Η μικρή τα κατάφερνε μια χαρά με το θήλασμα. Θήλαζε για λίγο στο ένα στήθος και μετά το άφηνε για να πιάσει το άλλο. Αυτό κάνουν φυσιολογικά και αυθόρμητα τα μωρά που θηλάζουν μόλις τελειώσουν με το ένα στήθος. Εγώ βέβαια έπρεπε στα γρήγορα να μετακινώ το θήλαστρο απ’ το ένα στο άλλο στήθος ώστε να μπορεί να συνεχίζει να πίνει. Θήλαζε με τις ώρες ακόμη και όταν το γάλα ήταν ελάχιστο. Μερικές φορές κάναμε και “διακοπές θηλασμού” – ο μπαμπάς έπαιρνε τα μεγάλα αδερφάκια της εκδρομή για μια ολόκληρη μέρα και εμείς μέναμε στο σπίτι για ολοήμερο θηλασμό. Παρακολουθούσα με ιδιαίτερη επιμέλεια την αύξηση του βάρους της για να είμαι σίγουρη πως δεν παραήμουν “σφιχτή” με το γάλα της φόρμουλας. Ήθελα να παίρνει όσο γίνεται λιγότερο γάλα φόρμουλας ούτως ώστε να θηλάζει περισσότερο από μένα και να προκαλέσει έτσι αύξηση της παραγωγής γάλακτος.

Σύντομα ήμουν σε θέση να τη θηλάζω νωρίς το πρωί σε σημείο που να χορταίνει. Συνέχιζα να τη θηλάζω σ’ αυτό το στυλ μέχρι που γινόταν εμφανές πως χρειαζόταν και λίγο γάλα φόρμουλας.

Ήμουν κατενθουσιασμένη όταν συνειδητοποίησα πως απ’ τις 3 μέχρι τις 10 το πρωί το γάλα μου ήταν αρκετό και δεν χρειαζόταν γάλα φόρμουλας. Κατόπιν πήγαινα απ’ τις 3 μέχρι τις 11, μετά μέχρι τη 1 και μετά μέχρι τις 3μμ. Και πριν καλά καλά να το καταλάβω, έπαιρνε γάλα φόρμουλας γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και από κει και πέρα δεν χρειαζόταν να ξαναπάρει παρά γύρω στις 4 το απόγευμα. Μπορούσα να φύγω απ’ το σπίτι μαζί της για ολόκληρο πρωινό χωρίς να χρειαστεί να πάρω μαζί μου τα σύνεργα για τη φόρμουλα. Τη θήλαζα δηλαδή αποκλειστικά για περισσότερο από μισή μέρα! Σύντομα παράτησε και την πιπίλα με την οποία είχε έρθει στο σπίτι απ’ το νοσοκομείο. Όταν έχεις το πραγματικό και αληθινό, τί να τα κάνεις τα υποκατάστατα;

Όταν φτάσαμε στο σημείο που το μωρό χρειαζόταν μόνο δύο γεύματα των 60-120 μλ. φόρμουλας τις απογευματινές ώρες, τότε σταμάτησα να χρησιμοποιώ το Lact-Aid. Αν ήμουν υποχρεωμένη να γεμίσω άλλη μια σακούλα και να πλύνω άλλο ένα θήλαστρο θα μου ‘στριβε!! Το μωρό ήταν 5 μηνών όταν έφτασε να θηλάζει αποκλειστικά, με εξαίρεση τα δύο μπουκάλια φόρμουλα το απόγευμα, δηλαδή 120-240 μλ. την ημέρα. Θήλαζε τόσο πριν όσο και μετά τα μπουκάλια φόρμουλας. Η αλήθεια είναι πως ήθελα πολύ να μπορέσω να τη θηλάζω αποκλειστικά, αλλά και εκεί που φτάσαμε ήταν μεγάλη επιτυχία!

Στους 6 μήνες της άρχισα τις στερεές τροφές. Ξετρελάθηκε! Επειδή ήταν στο πρόγραμμα WIC (ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο απ’ την κυβέρνηση μέσω του οποίου χορηγούνταν υγιεινές τροφές σε γυναίκες, μωρά και νήπια) της έδιναν ολόκληρες συσκευασίες φρούτων, λαχανικών και δημητριακών για μωρά. Τα καταβρόχθιζε όλα. Σε μια εβδομάδα καταργήσαμε το ένα γεύμα φόρμουλας και σε άλλη μια εβδομάδα καταργήσαμε και το τελευταίο. Τώρα πια ΘΗΛΑΖΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ! (Έστω με λίγες στερεές τροφές, ουσιαστικά όμως θήλαζε αποκλειστικά!) Δεν ξανάβαλε μπουκάλι στο στόμα της. Μάλιστα, τη μοναδική φορά που την άφησα για μερικές ώρες όταν ήταν 9 μηνών, αδιαφόρησε πλήρως για το μπουκάλι.

Όταν έκλεισε χρόνο σκέφτηκα πως θα μπορούσα να σταματήσω τη domperidone που έπαιρνα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να μειωθεί σημαντικά η παραγωγή γάλακτος. Αυτό προκάλεσε απογοήτευση και νευρικότητα στο μωρό. Έκανα λοιπόν έρευνα στο θέμα και έβγαλα το συμπέρασμα πως είναι ασφαλές για μένα να συνεχίσω να το παίρνω για κάποιο διάστημα ακόμη. Έκανα λοιπόν μια παραγγελία για προμήθειες 6 μηνών. Στο “Making More Milk” διάβασα για μια έρευνα που δείχνει ότι δεν υπήρξαν παρενέργειες για άτομα που έπαιρναν 120 mg την ημέρα επί 10 χρόνια, και παρά το γεγονός ότι για ένα μικρό διάστημα είχα πάρει μέχρι και 160 mg την ημέρα, στο παρόν στάδιο παίρνω μόνο 90 mg ην ημέρα.

Στους 15 μήνες το μωρό συνεχίζει δυνατό και ακάθεκτο. Απολαμβάνω πλήρως να τη θηλάζω όταν πάει για το μεσημεριανό της ύπνο καθώς και για το βραδυνό ύπνο. Το χαίρομαι πολύ να την κρατάω αγκαλιά το πρωί στο κρεβάτι και να την ακούω να καταπίνει το γάλα μου. Δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου να σταματάει αυτή την υπέροχη ιστορία – τουλάχιστον όχι σύντομα!

Όταν θήλαζα τα αγόρια μου ο στόχος μου ήταν να το πάω τουλάχιστον μέχρι να γίνουν δύο χρόνων, το οποίο είναι και το ελάχιστο που συνιστά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ). Έχω διαβάσει τόσα πολλά για τα ωφέλη του θηλασμού μέχρι τα δύο και ακόμη πιο πέρα, που ήθελα πολύ να κάνω και εγώ το ίδιο. Το λέω με λύπη, αλλά μπόρεσα να θηλάσω και τα δυο αγόρια μου μόνο μέχρι τους 14 μήνες το καθένα. Σταματήσαμε νωρίτερα για διαφορετικούς για το καθένα λόγους, και στις δύο περιπτώσεις όμως λυπήθηκα που δεν έπιασα το στόχο που έθεσα. Ακόμη και τώρα αισθάνομαι πως τα απογοήτευσα, παρά το γεγονός ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα κάτω απ’ τις συγκεκριμένες συνθήκες. Ελπίζω να μπορέσω να θηλάσω την κόρη μου τουλάχιστο για 2 χρόνια και για όσο θα θέλει εκείνη. Έχω μια ακόμη ευκαιρία.

Το διαβάσαμε: http://mamalydia.wordpress.com

My Adoptive Breastfeeding Journey

Απ’ την Teglene Ryan
Πηγή:   http://www.drmomma.org/2010/10/my-adoptive-breastfeeding-journey.html

Μετάφραση:  Χρύσανθος Θεοχάρης

 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θηλασμό ανάδοχων ή υιοθετημένων παιδιών καθώς και τον προκαλούμενο/”σπρωχτό” θηλασμό πάτε:

The Adoptive Breastfeeding Resource Website

Dr. Jack Newman & Enith Kernerman: Breastfeeding Your Adoptive Baby or Baby Born by Surrogate

Adoption.com’s section on breastfeeding

Induced Lactation

Another mother’s experience: Breastfeeding My Adopted Child

Dr. Jack Newman Lactation Aid (homemade instructions)

Ask your local La Leche League leaders and/or lactation consultants for names of mothers who have nursed their adopted children