Πιστεύω πως στην παρέα μας σίγουρα θα βρίσκονται μανούλες (και όχι μόνο) που είτε είναι υιοθετημένες, είτε έχουν υιοθετήσει ένα παιδάκι. Πόσο μεγάλη πράξη αγάπης είναι να υιοθετεί κάποιος ένα παιδάκι ε?!… Μια από αυτές τις μανούλες είμαι και εγώ . Είμαι μια υιοθετημένη γυναίκα 24 ετών, βέβαια εγώ το ξέρω από πολύ μικρή, που πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο μπορούν να κάνουν οι θετοί γονείς για το παιδί τους, να του πουν από όσο πιο νωρίς γίνεται την αλήθεια. Και ωστόσο έχω και ένα παιδάκι 2 ετών τώρα. Πιστεύω, πως εμείς τα υιοθετημένα άτομα, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα,τα έντονα και αμφιλεγόμενα,ας τα πούμε, συναισθήματα που νοιώθουμε όταν σκεφτόμαστε το θέμα της υιοθεσίας μας.
Αρχικά, επιτρέψτε μου να μοιραστώ την δική μου ιστορία μαζί σας: εγώ λοιπόν, υιοθετήθηκα όταν ήμουν γύρω στους 18 μήνες, μεγάλη σχετικά, προφανώς η μητέρα μου δεν θα μπορούσε να με μεγαλώσει,ή ποιος ξέρει, δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα, βρίσκομαι στην μέση περίπου της αναζήτησης των ριζών μου.Με υιοθέτησε λοιπόν μια οικογένεια πάρα πολύ καλή, που έκαναν πάντα ότι καλύτερο για μένα, μου πρόσφεραν τα πάντα και σίγουρα τους ευχαριστώ πάρα πολύ γιαυτό. Έφτασε λοιπόν και για μένα η ώρα, καθώς ανήσυχο πνεύμα που είμαι, να αναζητήσω τις δικές μου ρίζες. (Ο μέγας φόβος όλων των θετών γονιών είναι αυτός να ξέρετε, άσχετα με το αν λένε: θα σε βοηθήσω εγώ παιδί μου…) Ακατόρθωτο σχετικά, στην δική μου περίπτωση, καθώς οι περισσότερες δημόσιες και αρμόδιες αρχές δεν με βοήθησαν καθόλου. Ο επιμένων βέβαια νικά, που λέει και το ρητό, και έτσι κατάφερα, σε σχετικά μικρο χρονικό διάστημα να συλλέξω όλες σχεδόν τις πληροφορίες για την βιολογική μου μητέρα μόνη μου. Ακόμα βέβαια μου απομένει να την εντοπίσω,να επικοινωνήσω μαζί της και φυσικά αν δεχτεί και αυτή να την συναντήσω…
Κάθε ιστορία υιοθεσίας είναι φυσικά μοναδική, και προσωπική εμπειρία,και καθένας την βιώνει διαφορετικά, και πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον κατάλληλο τρόπο, για μένα. Εσείς είχατε το κουράγιο να ξεκινήσετε αυτό το πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο ταξίδι της αναζήτησης των ριζών σας, αλλά που στο τέλος είναι τόσο μοναδικά λυτρωτικό. Αντιμετωπίσατε προβλήματα στην πορεία, όπως εγώ, που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που με αποκάλεσαν αχάριστη, επειδή ήθελα να βρω τις ρίζες μου, και που θα πλήγωνα έτσι τους θετούς γονείς μου. Για μένα φίλοι και φίλες, τα υιοθετημένα παιδιά, έχουμε κάθε δικαίωμα να ξέρουμε από που προερχόμαστε-καταγόμαστε. Είναι φυσική ανάγκη,η αναζήτηση, και οι θετοί γονείς θα έπρεπε να αποδέχονται και αντιμετωπίζουν με σεβασμό ολόκληρη την ταυτότητα του παιδιού τους και να μην του ζητούν να αρνηθεί κάποιο κομμάτι του εαυτού του. Εξάλλου για μένα, μόνο όταν κάποιος αποδεχτεί ποιος είναι μπορεί να ζήσει ελεύθερα. Επίσης είναι λογικό πως και όλες οι ιστορίες υιοθεσίας δεν έχουν πάντα ‘happy end’, άλλα νομίζω πως όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα που θα βρούμε από την αναζήτηση σας, το ταξίδι αυτό, μας ωριμάζει πολύ και μας κάνει πιο δυνατούς…
Εύχομαι όλοι εμείς οι υιοθετημένοι, να μπορέσουμε να καλύψουμε το κενό αυτό που έχουμε μέσα μας,και μας πονάει τόσο πολύ, και που μόνο εμείς μπορούμε να καταλάβουμε, και να νοιώσουμε, και κανένας άλλος, και σε όσους (γιατί γνωρίζω αρκετούς), φοβούνται ναι ξεκινήσουν την αναζήτηση, να το κάνουν μην διστάζουν πια, είναι κρίμα, πρέπει να παραμερίσουμε τους φόβους μας, και να παλέψουμε γιαυτό που θα μας απαλύνει τον πόνο, πριν είναι αργά.

Εσείς? Θα θέλατε να μοιραστείτε την δική σας ιστορία υιοθεσίας μαζί μου? Το πως νιώσατε όταν το μάθατε? Αν ποτέ κάνατε αναζήτηση των βιολογικών σας ριζών, τα αποτελέσματά που βρήκατε και τα συναισθήματα σας…

Εαν κάποιος/α θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου ιδιαιτέρως το email μου είναι: christell1989@hotmail.com».

Χριστινα

Γιατί είναι τόσο σημαντικό το παιχνίδι στην ανάπτυξη του παιδιού και ποιοι είναι οι κίνδυνοι της ύφεσης που γνωρίζει στην εποχή μας; Η Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια, Εκπρόσωπος του «Παίζοντας«, κ. Ελίντα Καλπογιάννη μιλά στο Mama365 για τη σημασία του παιχνιδιού.

Τι είναι το παιχνίδι και ποια είναι η σημασία του

Αν και όλοι µπορούµε εύκολα να αναγνωρίσουµε το τι είναι παιχνίδι, ο ορισµός του είναι αρκετά δύσκολος, µιας και παίρνει τόσες πολλές διαφορετικές µορφές. Το παιχνίδι αποτελεί µια φυσική συµπεριφορά για τα παιδιά, η οποία είναι αυθόρµητη και εσωτερικά υποκινούµενη. Το παιχνίδι είναι «αυτό που κάνουν τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι, όταν ακολουθούν τις δικές τους ιδέες, µε το δικό τους τρόπο και για τους δικούς τους λόγους».

To παιχνίδι είναι ένας από τους τρόπους που τα παιδιά µαθαίνουν τον εαυτό τους και τους ανθρώπους γύρω τους και εξερευνούν το περιβάλλον τους.

Ειδικοί από τους τοµείς της ιατρικής, της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής υποστηρίζουν τη µεγάλη σηµασία του παιχνιδιού για τη υγεία, την ανάπτυξη και τη µάθηση των παιδιών.

Το 1989 τα Ηνωµένα Έθνη αναγνώρισαν το παιχνίδι ως δικαίωµα όλων των παιδιών, υπογραμμίζοντας τον θεµελιώδη του ρόλο στην παιδική ηλικία. Το παιχνίδι είναι κεντρικό για:

• την υγιή ανάπτυξη
• τη σωµατική υγεία
• την ψυχική υγεία και ευτυχία
• τη µάθηση και εκπαίδευση
• την αλληλεπίδραση, συνεργασία και κοινωνικοποίηση µε συνοµηλίκους
• τη συναισθηµατική ανθεκτικότητα και αυτοπεποίθηση

Tο παιχνίδι δεν βοηθά µόνο σε ατοµικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό. Έρευνες έχουν δείξει πως το παιχνίδι προωθεί την κοινωνική συνοχή, βοηθάει τη δηµιουργία άτυπων δικτύων στήριξης για όλα τα µέλη της οικογένειας και αποτελεί παράγοντα πρόληψης της αντικοινωνικής συµπεριφοράς.

Γιατί δεν παίζουμε σήμερα

Παρά την ευρέως αναγνωρισµένη σηµασία του παιχνιδιου, τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σηµαντική µείωση του χρόνου που παίζουν τα παιδιά, καθώς και ποιοτική αλλαγή του παιχνιδιού τους. Το ελεύθερο, αδόµητο, αυτοκατευθυνόµενο παιχνίδι των παιδιών και ιδιαίτερα το παιχνίδι σε εξωτερικούς χώρους, έχει περιοριστεί δραστικά. Η µείωση αυτή έχει σχετιστεί µε τους παρακάτω παράγοντες:

α) Έλλειψη χρόνου για παιχνίδι. Ο περιορισµένος ελεύθερος χρόνος των γονέων επηρεάζει το χρόνο παιχνιδιού των παιδιών, µιας και τα παιδιά σπάνια πια παίζουν χωρίς να έχουν την επίβλεψη ενηλίκων. Ο χρόνος των παιδιών, όµως, περιορίζεται ακόµη περισσότερο από την ενασχόληση τους µε την τηλεόραση ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά και από τον αυξημένο προγραµµατισµό του χρόνου τους µε δοµηµένες, κατευθυνόµενες από ενηλίκους δραστηριότητες.

β) Έλλειψη χώρων παιχνιδιού. Ειδικά όταν µιλάµε για εξωτερικούς χώρους παιχνιδιού, από τη µια οι χώροι αυτοί είναι πολύ λίγοι και από την άλλη είναι συχνά κακοσυντηρηµένοι ή βρώµικοι. Αρκετές φορές δε, οι χώροι παιχνιδιού έχουν σχεδιαστεί µε τρόπους που δεν προάγουν τη δημιουργικότητα, την κοινωνικότητα και τη φαντασία και δεν κρατούν το ενδιαφέρον των παιδιών.

γ) Δυσλειτουργικές αντιλήψεις για το παιχνίδι. Υπάρχει αρκετό άγχος µεταξύ των γονέων για την ανάπτυξη των γνώσεων και σχολικών ικανοτήτων στα παιδιά, από πολύ µικρή ηλικία. Το ελεύθερο, αδόµητο παιχνίδι κάποιες φορές θεωρείται χαµένος χρόνος, ενώ στην πραγµατικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο στη µάθηση των παιδιών, στην ανάπτυξη των ικανοτήτων τους, στη δυνατότητά τους για αυτορρύθµιση και στην ψυχική τους ανθεκτικότητα, που σχετίζονται άµεσα µε τη µετέπειτα σχολική τους πορεία.

Η αντίληψη των ενηλίκων για το ρίσκο στο παιχνίδι των παιδιών, φαίνεται επίσης να επηρεάζει τον τρόπο που τα παιδιά παίζουν. Η σύγχρονη τάση να υπερπροστατεύουµε τα παιδιά µας, (να µην πέσουν, να µη χτυπήσουν, να µην κρυώσουν, ακόµη και να µην αποτύχουν σε κάτι που δοκιµάζουν) φαίνεται να έχει αρνητικά αποτελέσµατα. Η προσπάθεια των ενηλίκων να εξαφανίσουν σχεδόν το ρίσκο, επηρεάζει σηµαντικά την έκθεση των παιδιών σε ερεθίσµατα και κατάλληλες προκλήσεις και έχει επίπτωση στην αυτοπεποίθησή τους, αλλά και στη διαχείρηση των ρίσκων σε µεγαλύτερη ηλικία.

Επιπτώσεις της µείωσης του παιχνιδιού

Ο περιορισµός του παιχνιδιού έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη, την υγεία και την κοινωνικότητα των παιδιών. Ειδικοί συνδέουν προβλήµατα που είναι σε αύξηση στην παιδική ηλικία, όπως η παχυσαρκία, οι δυσκολίες προσοχής, η κατάθλιψη και το άγχος µε τη µείωση διαφόρων τύπων παιχνιδιού.

Ανάλογα µε τις µειωµένες ευκαιρίες παιχνιδιού που βιώνουν, τα παιδιά µπορούν να επηρεαστούν µε τους παρακάτω τρόπους:

• φτωχότερες κινητικές δεξιότητες
• χαµηλότερα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας
• φτωχότερη ικανότητα να διαχειριστούν στρεσογόνες ή τραυµατικές καταστάσεις
• φτωχότερη ικανότητα να αξιολογούν και να διαχειρίζονται το ρίσκο
• φτωχότερες κοινωνικές δεξιότητες, που µπορεί να οδηγήσουν σε δυσκολίες στη διαχείριση κοινωνικών καταστάσεων, όπως η επίλυση συγκρούσεων και θέµατα διαφορετικότητα

Μη χάνετε ευκαιρία για παιχνίδι

Το παιχνίδι ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά προσφέρει ευχαρίστηση και χαρά και στους δύο και συμβάλει στη δημιουργία και τη διατήρηση μιας συναισθηματικής και υποστηρικτικής σχέσης, που είναι πολυ σημαντική για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Είναι σημαντικό οι γονείς να παρέχουν ευκαιρίες στα παιδιά, ώστε να αναπτύσσουν το παιχνίδι τους. Οι ευκαιρίες αυτές μπορεί να αφορούν από το παιχνίδι στη φύση π.χ. το παιχνίδι με το χώμα ή το σκαρφάλωμα στα δέντρα, έως παιχνίδια «προσποίησης» χρησιμοποιώντας καθημερινά αντικείμενα στο σπίτι π.χ. να παίξουν κομμωτήριο ή να φτιάξουν μια κρυψώνα κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας. Η ανάπτυξη του παιχνιδιού των παιδιών έχει να κάνει με τη φαντασία και τη δημιουργικότητα και όχι με την αγορά ακριβών και πολυδιαφημισμένων παιχνιδιών. Ο προστατευμένος χρόνος για παιχνίδι καθώς και η αναζήτηση χώρου εντός και εκτός σπιτιού ώστε το παιδί να μπορεί να παίξει ελεύθερα, είναι πολύ βοηθητικά. Ακόμη ίσως πιο βοηθητική όμως είναι η θετική διάθεση του γονιού απέναντι στο παιχνίδι.

Ας μοιραστούμε τη μαγεία του παιχνιδιού με τα παιδιά, με τη γνώση πως κάνουμε το καλύτερο για εκείνα. Ας εμπιστευθούμε τα παιδιά να παίξουν!

Λίγα λόγια για το Παίζοντας

Η αστική µη κερδοσκοπική εταιρεία ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ιδρύθηκε µε σκοπό την προαγωγή του παιχνιδιού κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και τη διασφάλιση του δικαιώµατος των παιδιών στο παιχνίδι, για την κινητική, γνωστική, συναισθηµατική και κοινωνική τους ανάπτυξη και την προαγωγή της σωµατικής και ψυχικής τους υγείας.

Πηγή: www.mama365.gr

Ο φοβος απο την φοβια εχει μια μεγαλη διαφορα που καμια φορα ειναι δυσκολο να κατανοησουμε και να διακρινουμε.

Παραλογοι η υπαρκτοι ειναι συναισθηματα τα οποια οφειλουμε να αναγνωρισουμε και να βοηθησουμε να ξεπερασουν τα παιδια μας.

Αυτες οι καταστασεις δεν θελουν αμελεις συμπεριφορες.

Διαβαστε αυτο το καταπληκτικο αρθρο της Δρ Κατερινα Μανιαδακη  για να κατανοησετε ποτε και πως μια κατασταση ειναι ανησυχητικη και πως να το αντιμετωπισετε.

Παραδείγματα φόβου και φοβίας

Η Άννα ηλικίας τεσσάρων ετών περπατάει με τη μητέρα της στο δρόμο. Ξαφνικά, βλέπει ένα μεγαλόσωμο σκύλο να έρχεται τρέχοντας καταπάνω τους. Η Άννα τρομάζει, βάζει τα κλάματα και κρύβεται στην αγκαλιά της μητέρας της. Η μητέρα της διώχνει το σκύλο και προσπαθεί να ησυχάσει το κοριτσάκι εξηγώντας ότι ο σκύλος ήθελε απλώς να παίξει. Σύντομα το κοριτσάκι σταματά τα κλάματα, σκουπίζει το πρόσωπό του και συνεχίζει τη βόλτα με τη μητέρα του. Μετά από λίγη ώρα, το γεγονός έχει ήδη ξεχαστεί για την Άννα.

Ένα άλλο τετράχρονο παιδάκι, ο Γιώργος, πηγαίνει με τον πατέρα του στον παιδικό σταθμό. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, μια κυρία έχει βγάλει βόλτα το σκυλάκι της, το οποίο κουνά χαρούμενα την ουρά του στους περαστικούς. Μόλις ο Γιώργος αντιλαμβάνεται το σκυλάκι, σφίγγει δυνατά το χέρι του πατέρα του, χλωμιάζει και κοκαλώνει στη θέση του. Ανοίγει διάπλατα τα μάτια του ενώ η καρδιά του αρχίζει να χτυπά δυνατά. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο Γιώργος έχει γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα ενώ προσπαθεί να ψελλίσει λίγες λέξεις με τρεμάμενη φωνή: «Μπαμπά, ένας σκύλος….Φοβάμαι». Ο πατέρας του τον παίρνει αγκαλιά ενώ η κυρία με το σκυλάκι έχει ήδη χαθεί από το οπτικό τους πεδίο. Το παιδί δυσκολεύεται να συνέλθει, παραπονιέται ότι άρχισε να το πονάει η κοιλιά του και αρνείται να συνεχίσει το δρόμο προς το σχολείο. Είναι φανερό ότι ο Γιώργος έχει αποδιοργανωθεί.

Στην πρώτη περίπτωση, οι αντιδράσεις της Άννας αποτελούν εκδηλώσεις φυσιολογικού φόβου μπροστά σε μια πραγματική απειλή, οι οποίες μάλιστα είναι πολύ συνηθισμένες για παιδιά αυτής της ηλικίας. Στη δεύτερη περίπτωση, οι αντιδράσεις του Γιώργου αποτελούν ενδείξεις φοβίας απέναντι σε μια υποτιθέμενη απειλή, οι οποίες ξεφεύγουν από τα όρια του φυσιολογικού και χρήζουν ειδικής αντιμετώπισης. Πώς όμως μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους φυσιολογικούς φόβους των μικρών παιδιών από τις φοβίες και πότε πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε;

Οι παιδικοί φόβοι

Ο φόβος είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε γεγονότα που φαίνεται να απειλούν την προσωπική ασφάλεια του ατόμου. Στην ουσία είναι μια προσαρμοστική αντίδραση καθώς εξασφαλίζει στο άτομο την ετοιμότητα να αντιμετωπίζει καταστάσεις ανάγκης και να αποφεύγει τους κινδύνους. Χωρίς το συναίσθημα του φόβου, το άτομο θα έμενε ανυπεράσπιστο και απαθές απέναντι σε πραγματικούς κινδύνους με πιθανό αποτέλεσμα την απειλή της σωματικής του –και όχι μόνο- ακεραιότητας.

Στην περίπτωση των παιδιών προσχολικής ηλικίας, οι φόβοι συνδέονται κυρίως με καταστάσεις που προκαλούν το συναίσθημα της ανασφάλειας και της ανησυχίας μπροστά στο άγνωστο, στο απρόβλεπτο και στο ξαφνικό. Πολλοί παιδικοί φόβοι είναι φυσιολογικές συνέπειες της διαδικασίας ανάπτυξης των παιδιών. Οι τυπικές πηγές φόβου για τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι το σκοτάδι, οι ασυνήθιστοι θόρυβοι, οι καταιγίδες, τα μεγαλόσωμα ζώα καθώς και τα άγνωστα πρόσωπα. Οι συνήθεις εκδηλώσεις φόβου σε αυτά τα ερεθίσματα είναι η έντονη ανησυχία και νευρικότητα, το κλάμα, καθώς και η αναζήτηση προστασίας και παρηγοριάς από τους ενήλικες. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του νηπίου που κρύβεται στην αγκαλιά της μαμάς του όταν φοβάται κάποιο άγνωστο πρόσωπο καθώς και εικόνα του μικρού παιδιού που κλείνει τα αυτιά του και κλαίει όταν ακούει αστραπές και βροντές. Επίσης, συχνά τα παιδιά αυτής της ηλικίας μπορεί να ζητούν από τους γονείς τους να αφήνουν κάποιο φως αναμμένο και την πόρτα του δωματίου τους ανοιχτή τη νύχτα ή να ζητούν να κοιμηθούν αγκαλιά με το αγαπημένο τους παιχνίδι.

Οι φόβοι αυτοί δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο ανησυχίας για τους ενήλικες καθώς υποχωρούν συνήθως με το πέρασμα του χρόνου. Πρόκειται για παροδικά φαινόμενα, τα οποία μπορεί να αναστατώνουν για ορισμένο χρονικό διάστημα το παιδί και τους γονείς του αλλά συνήθως παρέρχονται, εάν αντιμετωπιστούν σωστά χωρίς να παρακωλύουν την ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού.

Πολλές φορές, οι φόβοι των παιδιών προσχολικής ηλικίας μπορεί να αποτελούν περιστασιακές αντιδράσεις σε συγκεκριμένα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί να εκδηλώσει φόβο για τους κλέφτες ή για τα φαντάσματα μετά από ένα τρομαχτικό έργο που είδε στην τηλεόραση ή μετά από ένα παραμύθι που περιείχε έντονα φανταστικά στοιχεία. Ο φόβος αυτός μπορεί να εκδηλωθεί είτε λεκτικά, κατά τη διάρκεια της ημέρας, είτε μέσω εφιαλτικών ονείρων κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η διαβεβαίωσή του για την ασφάλειά του από τους ενήλικες μπορεί να αποτελέσει επαρκή τρόπο αντιμετώπισης των φόβων αυτών.

Παρά το γεγονός όμως ότι οι φόβοι σαν αυτούς που περιγράψαμε αποτελούν συνήθως φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών κατά την προσχολική ηλικία, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ενήλικες πρέπει να τους παραβλέπουν εντελώς και να αφήνουν το παιδί αβοήθητο να μετατραπούν οι φόβοι αυτοί σε φοβίες οι οποίες αποτελούν πλέον μια παθολογική κατάσταση και μπορούν να αντιμετωπιστούν κυρίως με την παρέμβαση κάποιου ειδικού.

Η αντιμετώπιση των παιδικών φόβων

Προκειμένου να διευκολύνουν την ομαλή υποχώρηση των φυσιολογικών φόβων της προσχολικής ηλικίας, οι γονείς και οι παιδαγωγοί πρέπει να έχουν υπόψη τους ή να κάνουν τα εξής:

Οι παιδικές φοβίες

Η φοβία είναι ένας έκδηλος και επίμονος φόβος, ο οποίος είναι υπερβολικός και παράλογος και εκλύεται από την παρουσία ειδικού αντικειμένου ή ειδικής κατάστασης (π.χ. χρήση ασανσέρ, ζώα, ύψος κλπ). Η έκθεση στο φοβικό ερέθισμα προκαλεί σχεδόν πάντα μια άμεση αντίδραση άγχους, όπως εφίδρωση, ταχυκαρδία, τρόμο, έντονη αναστάτωση και ακολουθείται συνήθως από μια συνεχή προσπάθεια αποφυγής αυτού του ερεθίσματος. Για παράδειγμα, ο τετράχρονος Γιώργος, ο οποίος φαίνεται να έχει φοβία με τα σκυλιά, είναι πιθανό να αρνείται να πάει στο σχολείο ή να παραπονιέται για ζαλάδες και πονοκεφάλους κάθε πρωί, επειδή κατά βάθος φοβάται μήπως συναντήσει πάλι κάποιο σκυλί στο δρόμο για το σχολείο. Επομένως, πολλές φορές η άρνηση του παιδιού να αντιμετωπίσει ορισμένες καταστάσεις, μπορεί να κρύβει την ύπαρξη κάποιας φοβίας.

Οι φοβίες μπορεί να δημιουργηθούν με πολλούς τρόπους. Μια άμεση τραυματική εμπειρία του παιδιού, π.χ. το δάγκωμα ενός σκυλιού, είναι δυνατόν να προκαλέσει φοβίας απέναντι στα σκυλιά. Επιπλέον, πιθανές συνεξαρτήσεις που δημιουργεί το παιδί μεταξύ δύο ερεθισμάτων, μπορεί να οδηγήσουν στην εγκατάσταση μιας φοβίας. Με άλλα λόγια, οι φοβικές αντιδράσεις «μαθαίνονται» από το παιδί καθώς αυτό συνδέει μια δυσάρεστη εμπειρία με μια συγκεκριμένη ουδέτερη κατάσταση. Για παράδειγμα, αν η εκδήλωση σεισμού βρήκε το παιδί μέσα σε ένα ασανσέρ, είναι πιθανόν το παιδί να αναπτύξει κλειστοφοβικές αντιδράσεις.

Η σημαντικότερη οδός όμως, μέσω της οποίας αναπτύσσονται και εδραιώνονται οι φοβίες στα παιδιά είναι μέσω της μετάδοσής τους από τους ενήλικες.

Η μετάδοση αυτή μπορεί να γίνει τόσο με λεκτικό όσο και με μη λεκτικό τρόπο.

Το παιδί πολύ εύκολα αντιλαμβάνεται τις εκδηλώσεις φόβου των ενηλίκων και ασυνείδητα τις υιοθετεί. Ακόμα και τα πιο μικρά σήματα, όπως οι μορφασμοί και οι χειρονομίες που προδίδουν φόβο μπορούν να γίνουν αντιληπτά από τα παιδιά.

Αν ο γονιός κλειδαμπαρώνει το σπίτι και ελέγχει κάθε τόσο τις πόρτες, το παιδί είναι πολύ πιθανόν να αρχίσει να φοβάται να μένει μόνο του στο δωμάτιό του.

Με άλλα λόγια, τα μικρά παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στις μεταδοτικές συνέπειες των συναισθημάτων που βιώνουν τα πρόσωπα του στενού τους περιβάλλοντος και –ιδιαίτερα- οι γονείς τους. Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι η μετάδοση αυτή δεν πραγματοποιείται με κάποιον μυστηριώδη τρόπο μέσω των γονιδίων των γονέων αλλά μέσω της συμπεριφοράς και των αντιδράσεών τους απέναντι σε ορισμένα ερεθίσματα και καταστάσεις.

Είναι δυνατόν λοιπόν ορισμένοι φόβοι να εξελιχθούν σε φοβίες, οι οποίες εκδηλώνονται με έντονο άγχος ακόμα και στην ιδέα του αντικειμένου ή της κατάστασης που φοβάται το παιδί και τα οποία προσπαθεί επίμονα να αποφύγει. Επομένως, οι ενήλικες πρέπει να ανησυχήσουν και να απευθυνθούν το συντομότερο σε κάποιον παιδοψυχολόγο αν υπάρχουν υποψίες ότι οι αντιδράσεις του παιδιού αποτελούν ενδείξεις φοβίας, δηλαδή αν:

• είναι υπερβολικές και επίμονες
• παρουσιάζουν μεγάλη διάρκεια και αντοχή στο χρόνο
• είναι δυσανάλογα έντονες σε σχέση με το ερέθισμα ή την κατάσταση που τις προκάλεσε
• συνοδεύονται από σωματικά ενοχλήματα
• φαίνεται να αποδιοργανώνουν το παιδί
• εμποδίζουν τη συμμετοχή του σε καθημερινές δραστηριότητες

Η έγκαιρη αντιμετώπιση των φοβιών είναι απαραίτητη διότι οι φοβίες, σε αντίθεση με τους φυσιολογικούς φόβους της προσχολικής ηλικίας, μπορεί να έχουν δυσμενείς συνέπειες τόσο στην καθημερινή λειτουργικότητα όσο και στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Σπάνια υποχωρούν από μόνες τους, αντιθέτως, τις περισσότερες φορές μπορεί να πολλαπλασιάζονται, να γενικεύονται και σε άλλους τομείς και να συνεχίζονται και στην ενήλικη ζωή. Πολλές φορές μπορεί το φοβικό αντικείμενο να αλλάζει κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης αλλά τα βασικά συμπτώματα της φοβίας, δηλαδή το αυξημένο και γενικευμένο άγχος, με πιθανές ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, και η προσπάθεια αποφυγής ορισμένων καταστάσεων εξακολουθούν να ταλαιπωρούν το άτομο και να δυσκολεύουν την προσαρμογή του. Οι φοβίες είναι ουσιαστικά αγχώδεις διαταραχές και για την αντιμετώπισή τους απαιτείται εξειδικευμένη θεραπεία. Επομένως, δεν ξεπερνιούνται συνήθως απλώς με τη συμπαράσταση της οικογένειας ή του σχολείου με τους τρόπους που αναφέραμε προηγουμένως σχετικά με τους παιδικούς φόβους. Οι ειδικοί ωστόσο διαθέτουν πληθώρα μεθόδων και τεχνικών, οι οποίες είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές και μπορούν να οδηγήσουν στην πλήρη εξάλειψη των φοβιών στα παιδιά.

Ολοκληρώνοντας, πρέπει να επισημανθεί ότι δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο ευάλωτα στην εκδήλωση φοβιών. Παιδιά τα οποία ζουν σε ήρεμο και ζεστό οικογενειακό περιβάλλον, όπου κυριαρχούν τα συναισθήματα της αποδοχής και της ασφάλειας και ενθαρρύνεται η απόκτηση αυτάρκειας και αυτονομίας, φαίνεται να διαθέτουν μια ισχυρή ασπίδα προστασίας έναντι της εκδήλωσης φοβιών.

Βιβλιογραφία:

Herbert, M. (1989). Ψυχολογικά προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Τομ. Α΄ (Επιμ. Ι. Παρασκευόπουλος) Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα