Ξυπνησα κουρασμενη ενιωθα πως θελω διακοπες…
Ειμαι καταβεβλημενη κιτρινη και ο γιατρος εχει θορυβηθει πολυ.

Υπερκοπωση σε συνδυασμο με την ασθενεια που με «εριξε» για τα καλα.

Κατι τετοιες μερες ειναι που σε πιανουν ολα μαζι…

Η γκρινια, δεν αντεχω δεν μπορω πως θα βγαλω την ημερα αρχιζε να κερδιζει εδαφος…

Μετα σκεφτεσαι τους λογους που δεν μπορεις να κανεις διακοπες τα κωλοχρεη τα χαρατσια τους λογους που εφτασες ως εδω και ο κατηφορος δεν εχει σταματημο.
Αρνητιλα…

 Ειναι κατι που η κουραση μπορει ευκολα να καταφερει αν την αφησεις.
Εχετε παρατηρησει πως πηδας απο το ενα αρνητικο στο αλλο με απιστευτη ταχυτητα ;
Ειναι σαν να πεφτεις χωρις αλεξιπτωτο στο κενο , και μην γελιεστε φιλες μου ειναι ακριβως το ιδιο.

Κανεις το ιδιο κακο στον εαυτο σου με το να αυτοκτονεις αργα αλλα καταστροφικα. Σκοτωνεις εσενα την ψυχη σου.

Νοσταλγεις μοιραια την πιο ευκολη ζωη που ειχες πριν παθεις τα οικονομικα δεινα και σκεφτεσαι ενα μασαζ ενα ταξιδακι μια ωρα χαλαρωσης οπουδηποτε.
Σε καποιο παραλληλο συμπαν ισως να ηταν εφικτο….

Τωρα τι κανουμε ομως αυτο ειναι το θεμα.

Θα επιτρεψουμε να σκοτωνουμε τον ιδιο μας τον εαυτο αργα και βασανιστικα?

Οχι βεβαια…

Θα σας πω το κολπο μου το φαρμακο μου την λογικη μου.

Γιατι ολα αυτα ειναι μικρες κουκιδες μπροστα σε οτι ζουμε φιλες μου.

Απλα η κουραση προσπαθει να κερδισει και αλλο εδαφος.

Παρτε μια βαθια ανασα οπου και να ειστε τωρα δεν εχει σημασια…

Ναι ακομα και οταν διαβαζεις με το κινητο στο ενα χερι και χτυπας τα λαχανικα στο μπλεντερ με το αλλο…

Παρε μια βαθια ανασα ΤΩΡΑ.

Ακομα μια βαθια ανασα να φυγουν μακρια ολα οσα θελω αλλα δεν μπορω να κανω…

Ακομα μια…
Νιωθω σιγα σιγα την γκρινια να «την κανει» με ελαφρα..
Αυτο ειναι το κολπο…

Μηπως αρχισες να σκεφτεσαι διαφορετικα?
Νιωθω την ευγνωμοσυνη να με πλυμμηριζει…
Σκεφτομαι τα παιδακια μου τι γλυκα που ειναι?
Η Αγαπη κυλαει στις φλεβες μου…
Ευφορια μαζι με σκεψεις που εγιναν αμεσως εικονες ο Σταθης αγκαλιαζει την Αννυ που κλαιει γιατι επεσε και χτυπησε το γονατο της…
Πονας μωρο μου?
Νομιζω πως τα ματια μου υγραινονται τωρα μα ειναι δακρυα χαρας…

Τι ανεπαναληπτες στιγμες ζουμε?

Παιζουν μαζι στην αμμο , ο Σταθης σκαβει και η Αννυ κουβαλαει νερο και αδειαζει στην λακουβα τους.

Φερε και αλλο Αννυ…

Και αλλο ρωταει η σουρλουλου…

Ποιος νοιαζεται πια για τα δανεια και τους λογαριασμους της Δεη?

Νομιζω πως ουτε κουρασμενη νιωθω…

Χαμογελαω…

Μα ποσο τυχερη ειμαι?

Κανω την δουλεια αλλα και οσα παντα ονειρευομουν.

Ζω στο μερος του δικου μου παραμυθιου…

Τι να λεει που νιωθω καπως πεσμενη?

Μπροστα τους , μπροστα στα χαμογελα και τα ναζια τους τιποτε αλλο δεν ειναι αξιο αναφορας…

Σκεφτομαι τον Σταθη που καθε βραδυ κανει αποδρασεις απο την κουνια του για να ερθει να χωθει στην κατω μερια του κρεβατιου.

Δεν χορταινω να τον φιλαω τις νυχτες …

Σκεφτομαι την Αννυ να λεει οχι στον μπαμπα της και να χτυπαει κατω το ποδαρακι της…

Χριστε μου … Νιωθω σαν την τυφλη που βρηκε το φως της.

Νιωθω πως εγινα καλα..

Βρηκα δυναμη κουραγιο αλλα και φαρμακο να συνεχισω…

Ανοιξτε τα ματακια σας και δειτε και εσεις ποσο τυχερες ειστε και διωξτε  τα αρνητικα απο την ζωη σας…

Ειναι σαν τα παλιορουχα που πιανουν χωρο στις ντουλαπες…

Δεν επιτρεπουν στα ωραια να φαινονται.

Φιλακια στα μουτρακια σας

Σοφια