Με δυσκολια βλεπω καθως τα δακρυα κυλανε ανεξελεγκτα στα ματια μου…

Ειναι αυτες οι πιο σκληρες στιγμες…

Αυτες που νιωθεις κακια μανα ακαρδη ασπλαχνη αλλα δεν μπορεις να κανεις τιποτα..

Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα κατασταση…

Σημερα πονεσε η καρδια μου…

Εκλαιγαν σπαρακτικα οταν κατεβηκα απο το αμαξι να παω μαγαζι…

Εκανα ενα μικρο καυγα με τον Αντωνη να τα κατεβασω λιγακι να περασω λιγο ακομα χρονο μαζι τους…

Ο χρονος μας ειναι μετρημενος, πολυτιμος σαν διαμαντι…

Καθε παραπανω λεπτο καθε παραπανω μισαωρο συνεπαγεται με περισσοτερο ξενυχτι στην δουλεια..

Τα πηρα μαζι μου περπατησαμε στα γυρω μαγαζια και ηρθε η ωρα να φυγουν…
Τα πηγα ως το αυτοκινητο και εκλαιγαν σε ολο τον δρομο …

Η μικρη με εσφιγγε μανουλα μη φυγεις…

Αυτα τα χερακια με ειχαν γραπωσει και με κρατουσαν σφιχτα..

Ο Σταθης ειχε αγκαλιασει το ποδι μου και περπατουσα σαν κουτση…

Ετσι ενιωσα πως ηταν η καρδια μου ΚΟΥΤΣΗ.

Τα βαλαμε στα καρεκλακια  του αυτοκινητου και ουρλιαζαν…
Ενιωσα η χειροτερη…

Αγαπες μου θα πατε σπιτι να κοιμηθειτε γιατι ειστε κουρασμενα και μετα θα παμε βολτα…

Σαν να μην με ακουγαν καθολου…

Ο κοσμος μας κοιτουσε σαν να τα εσφαζα…

Νιωθω λες και μου εχουν πιασει την καρδια και την στραγγιζουν λες και παλευει να δωσει παλμο.

Εφυγαν και ακομα ακουω το κλαμα τους.

Χτυπησε το τηλεφωνο μετα απο 20 λεπτα και ο Σταθης εκλαιγε ακομα…
Νομιζε πως εκανε κατι κακο και μου ζητουσε συγνωμη που δεν ηταν φρονιμος στο μαγαζι.

Ποσες ενοχες να αντεξω πια?
Μωρα  μου ποσο μου λειπετε…

Μην απορησετε που ειναι Κυριακη και γω δουλευω …

Εδω δεν εχουμε αργιες …

Ακομα νιωθω το χερακι της Αννυς ενω προσπαθουσε να με κρατησει λιγο ακομα …

Ακομα βλεπω να «παιζει» στο κεφαλι μου σαν ταινια τα προσωπακια τους κοκκινα απο το κλαμμα και αυτο το βλεμμα ….

Ποσο σας αγαπαει η μανουλα ξερετε?

Ζωες μου ποσο σας αγαπαω… ποσο….

Η μανουλα