Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω με τι σκεπτικο να περιθωριοποιησεις ενα παιδι…

Με τι σκεπτικο να του αρνηθεις την ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη η να απειλησεις τους γιατρους να μην το περιθαλψουν μονο και μονο γιατι δεν ανηκει στην «δικη μας τελεια φυλη»….

Αραγε αναρωτιουνται πως μας αντιμετωπιζουν στην Γερμανια στηνΑυστραλια και οπου αλλου μεταναστευουμε με τον ιδιο τροπο?

Και εαν το εκαναν ΕΣΕΙΣ πως θα νιωθατε?

Εαν εδερναν τα παιδια μας εαν τα προσεβαλλαν εαν τα εφτυναν εαν δεν επετρεπαν να πανε στο δικο τους σχολειο στο δικο τους νοσοκομειο ΕΣΕΙΣ τι θα κανατε?

Αφηστε τα παιδια ησυχα να ζησουν την αγαπη την ανεμελια των παιδικων τους χρονων και μην τα γεμιζετε με μισος…

Ακου κακο να εισαι παναθηναθηναικος….

Τι να πεις για να δικαολογησεις τα γιατι?
Για να κανεις τον πονο λιγοτερο?
Ολα συμβαινουν για το καλυτερο?
Ξερω πως ολα θα πανε καλα και συντομα θα εχεις ενα σπορακι στην κοιλιτσα σου <3

Ο πονος να γινει γλυκια αναμνηση συντομα καρδουλα μου…

Ειμαι μια μαμα που εχει ένα κοριτσακι….

Μετα από καιρο κ διχως να το περιμενω εμεινα εγκυος στο δευτερο παιδακι μου!!!

Για την ακριβεια ολοι μου ελεγαν εισαι εγκυος ενω εγω ελεγα όχι μωρε αρρωστη ειμαι μαλλον εχω γαστρεντεριτιδα(γιατι ειχα εμετους, στομαχι χαλια, ζαλαδες…)

Με τα πολλα παω σε παθολογο μου δινει να κανω καποιες εξετασεις και μιας που ειμαι στο μικροβιολογικο λεω δεν κανω και μια χοριακη αφου με εχουν ζαλισει ολοι!!

Και ναι τα ευχαριστα ηρθαν!!!

Ημουν 6εβδομαδων!!!

Απο την χαρα μου επιασα το κινητο κ επερνα κοσμο να το πω!!!

Ο αντρας μου τρελαθηκε από την χαρα του,κλεινω αμεσως ραντεβου στο γυναικολογο παμε μας επιβεβαιωνει την εγκυμοσυνη μας λεει πως το μωρο μας είναι καλα είναι ενδομητριο αυτό που μας ενοιαζε καρδουλα όμως δεν ακουσαμε δυστυχως…

Ετσι περνανε οι μερες οι μηνες….

Αλλα όχι ηρεμα…

Ολο κατι γινοταν…

Ολο πονους στην κοιλια…Ολη μερα αγκαλια με την τουαλετα…Ολο αγχος…Ολο φοβομουν… .

Ολο κατι συνεβαινε, βεβαια στην συνεχεια βλεπαμε ότι δεν ηταν κατι σοβαρο αλλα μαλλον ηταν…..Κ φτανουμε Στην 18^η εβδομαδα λοιπον κ μαθαμε ότι το μωρακι μας είναι αγορακι!!!

Πετουσαμε από την χαρα μας κ ο αντρας μου ακομη περισσοτερο…Ολη μερα καναμε ονειρα κ σχεδια για τον ‘’αντρα μας’’ αρχισα να ψαχνω ρουχα, κ διαφορα διακοσμητικα για να φτιαξω το δωματιο τους…

Με την μικρη μου μιλουσαμε καθημερινα για το αδερφακι της που θα ερθει κ η ιδια το περιμενε πως κ πως…Κάθε μερα ερχοταν κ μου φιλουσε την κοιλιτσα μου κ μου ελεγε <<ποτε θα ερθει μαμα αντε? >>

Ένα βραδυ λοιπον η μικρη κοιμοταν, ο αντρας μου ελειπε στη δουλεια κ εγω καθομουν κ μιλουσα στο face με μια φιλη μου!

Ξαφνικα με πιανουν πονοι στην κοιλια που οσο πανε δυναμονουν…

Περνω τον γυναικολογο μου του λεω αυτό κ αυτό μου λεει <<παρε ένα παυσιπονο κ ενημερωσε με…>>Οντως περνω το παυσιπονο αλλα οι πονοι χειροτερευουν…

Νιωθω πως θελω να παω τουαλετα… πηγαινω κ εχω αιμα…Εχασα την γη κατω από τα ποδια μου ουρλιαζα εκλαιγα φωναζα κ παρακαλουσα τον θεο να μην μου παρει το παιδακι μου!!!

Να μην είναι κατι αυτό το αιμα…Αν κ μεσα μου ενιωθα πως παει…Περνω τον γυναικολογο μου κ προσπαθησα να του εξειγησω τι συμβαινει μου λεει <<ελα αμεσως στο ιατρειο…>>

Παιρνω τον αντρα μου φευγει από την δουλεια ερχεται κ η μαμα μου να κατσει με την μικρη στο σπιτι κ παμε στο γυναικολογο…Ο δρομος μου φανηκε ατελειωτος νομιζα πως δεν θα φτασουμε ποτε…Να ποναω…Να κλαιω…Να θελω να πιστεψω εστω και λιγο ότι όλα θα πανε καλα (όπως μου ελεγε ο καλος μου ) αλλα τιποτα…

.Οσο κ αν δεν το ηθελα ενιωθα μεσα μου πως παει το μωρακι μου…Φτανουμε στο γιατρο μου βαζει τον υπερηχο βλεπουμε πως το μωρακι μου είναι καλα..κουνιεται..η καρδουλα του χτυπαει…

Εγω όμως ποναω…

Εχω πονους που ερχονται κ φευγουν η κοιλια μου δεν πετρωνει , εγω όμως συνεχιζω να ποναω κ ποναω κ από κατω…Μου λεει πως εχω συσπασεις κ πρεπει να σταματησουμε τον τοκετο…

Ο μονος τροπος είναι να κανουμε περιδεση τραχηλου, όμως δεν μου δινει κ πολλα ποσοστα επιτυχιας μου λεει πως θα με εξετασει κ κολπικα κ αν εχω διαστολη εκει δυστυχως αλλαζουν τα πραγματα κ  δεν θα είναι  καλα…

Κ οντως με εξεταζει κολπικα κ εχω διαστολη…Περιδεση δεν μπορει να γινει…Δυστυχως χανω το μωρακι μου…Φευγουμε για κλινικη και νιωθω ότι θελω καποιος να με ξυπνησει να με χτυπησει να μου πει ότι αυτό που ζω δεν είναι αληθεια..

Πως εγω θα ερθω στην κλινικη μονο για να γεννησω το παιδακι μου κ να φυγω μαζι με εκεινο κ τα μονο δακρυα που θα εχω θα είναι χαρας!!!Δεν ηταν όμως ετσι…με βαζουν στο δωματιο που είναι για τοκετο μου κανουν εξετασεις για να μαθουμε από τι προηλθε ο τοκετος κ τελικα οι εξετασεις δειχνουν λοιμωξη…

Μου χορηγουν αντιβιωση γιατι ο γιατρος μου εξειγησε πως αυτή τη στιγμη αφου το μωρακι μου ηταν μολις 19εβδομαδων δεν ειχε πιθανοτητες να επιβιωση όταν θα γεννηθει επρεπε να κοιταξει εμενα γιατι αν δεν μου χορηγουσε αντιβιωση υπηρχε μεγαλη πιθανοτητα να παθω συψαιμια…

Στο δωματιο αυτό  μπηκα 1 το βραδυ….πονουσα πολύ ειχα συσπασεις ενιωσα ολη την διαδικασια μιας γεννας…Στις 4 το πρωι γεννησα φυσιολογικα τον αγγελο μου, το αγορι μου, τον γιο μου…τον ενιωσα να βγαινει από μεσα μου…

Και εκει εσβησαν όλα μου τα ονειρα…

Εσβησα εγω η ιδια σαν γυναικα…Ολες μου οι ελπιδες να κανω στην μικρη μου ένα αδερφακι χαθηκαν…Ειπα στον αντρα μου πως <<δοξα το θεο που εχουμε την μικρη μας, αλλα δεν θελω να το ξαναζησω αυτό!Θα μεινουμε μονο με εκεινη>> Πιο μεγαλο πονο δεν εχω νιωσει στη ζωη μου…Κ ευχομαι καμια γυναικα να μην τον νιωσει…Δεν μπορουσα να πιστεψω πως γενναω το παιδακι μου αλλα δεν θα το παρω…Πως το παιδακι μου εγινε ενας αγγελος…Πως βγηκα από την κλινικη με αδεια χερα…

Η ψυχη μου κ η καρδια μου πονανε πολύ…&  δεν θα παψουν να πονανε ποτε…Παντα θα υπαρχει στο μυαλο μου κ στην καρδια μου ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ, Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ Ο ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΣ γιατι για μενα θα είναι ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΣ παντα θα ποναω για αυτόν κ  παντα θα τον αγαπαω κ  θα τον σκεφτομαι…

Εχουν περασει 15 μερες από τοτε κ για το μονο που χαιρομαι είναι ότι με τις μερες να περνανε κ εγω να σκεφτομαι πιο λογικα αποφασισα πως θελω ένα μωρακι ξανα στην κοιλιτσα μου,πιστευω πως ένα μωρακι θα μου κλεισει την πληγη μου !!

Δεν θα το βαλω κατω θα προσπαθησω παλι κ ευχομαι να καταφερω να φερω στον κοσμο ένα γερο μωρακι κ ένα αδερφακι για την μικρη μου!!!

 Θελω ομως να ευχαριστησω μεσα από την καρδια μου τον αντρα μου, τις φιλες μου(δεν χρειαζεται να πω ονοματα το γνωριζουν οι ιδιες) κ τον γιατρο μου που μου σταθηκαν οσο κανενας άλλος σε αυτό που περασα!Αν δεν τους ειχα διπλα μου δεν θα τα ειχα καταφερει!Δεν θα ειχα καταφερει να συνελθω, να χαμογελασω, να βγω εξω, να δω κοσμο κ  να παιξω με το παιδακι μου τοσο γρηγορα….Η αγαπη κ το ενδιαφερον  που πηρα αυτές τις μερες από εσας ηταν απεριγραπτο γιατι τελικα οι φιλοι στα δυσκολα φαινονται…Υπηρξαν βεβαια κ ανθρωποι πολύ δικοι μου που με πληγωσαν αλλα δεν πειραζει…Πλεον ξερω ποιοι νοιαζονται πραγματικα για μενα κ περα από αυτους ο μονος  ανθρωπος που θα στηριζομαι είναι ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ!!!

Σας ευχαριστω μεσα από την καρδια μου..Αυτο που κανατε για μενα Να ξερετε πως ηταν πολύ σημαντικο!!!Σας αγαπω πολύ κ θα ειμαι παντα διπλα σας!!!