Οι σχεσεις μου με τον Θεο δεν ηταν παντα οι καλυτερες…

Θυμαμαι  οταν ημουν μικρη τον παρακαλουσα να με παρει…

Εκει γυρω στα 13 του ειχα θυμωσει τοσο πολυ που ελεγα οτι ημουν αθεη και πιστευα πως δεν υπηρχε…

Καθε φορα που το ελεγα ομως ενιωθα οτι ετσι τον πικαρω…

Ισως ετσι μου εδινε λιγο παραπανω σημασια…

Περασα απο πολλα σκαμπανεβασματα στην ζωη μου ειτε παρακαλωντας τον ειτε προκαλωντας τον να κανει κατι να μου αποδειξει οτι υπαρχει…

Παντα μεσα μου πιστευα …

Παντα μεσα μου προσευχομουν  ακομα και οταν δεν ηθελα να το παραδεχτω…

Το κεφαλαιο πιστη ειναι ακρως προσωπικο για τον καθενα μας και πιστευω πως ολοι πιστευουμε ισως οχι ολοι το ιδιο…

Εχω καθε λογο να πιστευω γιατι  ακομα και το οτι ζω και σας γραφω ειναι ενα θαυμα…

Κινδυνεψα αρκετες φορες θυμαμαι 3 τουλαχιστον χωρις ιδιαιτερο κοπο…

Εαν κατι με εχει κρατησει και με κραταει ακομα στα ποδια μου ειναι το οτι πιστευω ελπιζω και παλευω…

Με ρωτατε συχνα τι ειναι αυτο που μου δινει δυναμη που με κανει τοσο αισιοδοξη που ακομα και μεσα απο το χειροτερο βλεπω το φως…

Πως να μην το βλεπω οταν η ζωη μου εχει αποδειξει ουκ ολιγες φορες πως ειναι ετσι?

Ειναι κατι που κανω καθημερινα και μερικες φορες μαζι με το Σταθουλη και την Αννυ…

Καθομαστε κοιταμε στην Ανατολη βαζουμε τα χερακια μας κολλητα και κανουμε την προσευχουλα μας…

Οταν ακουω τον Σταθουλη και την Αννυ να παπαγαλιζουν Θεουλη μου δωσε υγεια σε ολα τα παιδακια του κοσμου τοτε δακρυζω…

Λογω της σελιδας του Βlog μαθαινω για τοσα πολλα περιστατικα που ματωνει η καρδια μου…

Αχ Θεουλη μου ειμαι σιγουρη πως για ολα υπαρχει λογος αλλα δεν καταλαβαινω γιατι?

Γιατι να υποφερουν τοσοι ανθρωποι τοσα παιδακια τοσες οικογενειες ?

Γιατι να χτυπιουνται με τοσο σοβαρες ασθενειες παιδακια που δεν εχουν φταιξει σε τιποτα?

Μιλουσα στο τηλεφωνο με μια φιλη μαμα και της εξιστορουσα τις δικες μας ιστοριες και τοτε μου ειπε…

Δοκιμαζεσε γιατι σε δοκιμαζει ετσι?

Ολα τα δικα μας ειχαν πανω απο καλο τελος…

Eρχονται στο μυαλο μου εκεινες οι στιγμες,  οταν μου ειπαν οτι ο Σταθης ειναι νεκρος και πως θα κανω αλλο παιδι οτι ειμαι μικρη ακομα  πως ενιωσα να συνθλιβετε ο κοσμος μου ολος και ας μην τον ειχα πιασει ποτε στα χερια μου…

Θυμηθηκα τοτε με την Αννυ που μου ελεγαν πως θα την φερω στον κοσμο μονο για να την δω να πεθαινει λιγο μετα…

Οι δικες μας περιπτωσεις ηταν ενα  θαυμα …

Ο Σταθης ζουσε και η καρδουλα του χτυπουσε δυνατα παρολη την αιμοραγια  & η Αννυ καθε μερα που περνουσε θεραπευοταν απο μονη της…

Θεε μου ξερω πως με ακους …

Ξερω πως ακους τις προσευχες μας …

Κανε κατι …

Ενα θαυμα ακομα για τα παιδακια που παλευουν με τον καρκινο ενα θαυμα απο αυτα που μονο εσυ ξερεις να κανεις…

Απο αυτα που κανουν τους γιατρους να θελουν να σκισουν τα πτυχια τους και τους πιο απιστους να μενουν αφωνοι…

Θεε μου με ακους εκει ψηλα?