Αρχείο

All posts for the month Δεκέμβριος 2012

Απολογισμος 2012…

Published 31 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

377915_10200129734517080_463431180_n (1)

Το 2012 ηταν χωρις δευτερη σκεψη μια απο τις καλυτερες χρονιες της ζωης μου…

Εγιναν τοσα πολλα συναρπαστικα  γεγονοτα που γεμισαν την ζωη μου…

Εχω ζησει μεγαλες αλλαγες, εχω γνωρισει τοσους σημαντικους φιλους απεκτησα το Blogaki μου και πλησιασα λιγακι περισσοτερο στα ονειρα μου…

Οπως καθε χρονο αυτην την ημερα ανοιγω το χαρτι με τους στοχους που ειχα γραψει τον προηγουμενο χρονο και ξεκιναω να γραφω την επομενη λιστα…

Με μεγαλη μου χαρα διαπιστωσα πως το μονο που δεν πραγματοποιησα ηταν να βγαλω διπλωμα αυτοκινητου αλλα ακομα και γι αυτο εθεσα βασεις (το εχω πληρωσει και με περιμενει)…

Καθε χρονο αυτο που με ενδιαφερει περισσοτερο απο ολα ειναι τα θετικα της ζωης και να εχω αφησει γευση αγαπης με οσους ανθρωπους συναναστραφηκα…

Φετος ηταν μια χρονια που επρεπε να επαναπροσδιορισω σχεσεις και να κοψω καθε επικοινωνια με ατομα που ειναι διακοσμητικα στην ζωη μου…

Ηταν μια χρονια που επρεπε να παλεψω με νυχια και με δοντια για να βρω εμενα και να χτισω τα παντα μεσα απο σταχτες…

Ξεκινησα εχοντας αγαπη και στηριξη απο τους ανθρωπους που θα ευγνωμονω πλεον για παντα …

734243_10200129735717110_136615475_n (2)

Το 2012 ηταν αναμφισβητητα η χρονια μου και σας ευχαριστω πολυ που μου το αναγνωρισατε …

Εζησα και πολλα δυσκολα πραγματα την χρονια που μας περασε …

Εζησα σε ενα σπιτι χωρις ρευμα  αλλα παλεψα και παλευω ακομα…

Περασα δυσκολες καταστασεις με την καταθλιψη νιωθωντας αχρηστη ανικανη και χωρις να εχω κουραγιο να σηκωθω απο το κρεββατι…

Ξεκινησα να ανασταινω την επιχειρηση μας και να προσπαθω να σωσω οτι ειναι ανθρωπινως δυνατο …

Πηρα αποφασεις για ολα οσα πιστευω πως αξιζουν να σωθουν…

Πεισμωσα εσφιξα τα δοντια και παλεψα με θεους και δαιμονες και δεν το εβαλα κατω…

Αγνοησα ολους τους αρνητικους ανθρωπους στην ζωη μου και δεν χαριστηκα ουτε σε αυτους που εριχναν λασπη!

Δουλεψα σκληρα και θα συνεχισω να το κανω με ευγνωμοσυνη!

Κερδισα…

Κερδισα τον εαυτο μου πισω και φιλους αληθινους!

Καθε χρονο τετοια μερα κλεινω τα ματια και ρωταω την ψυχη και την καρδια μου τι ειναι αυτα που θελει …

Οχι αδηφαγα οχι για να προσθεσω σε καποια λιστα…αλλα για να ειμαι ευτυχισμενη…

Οτι και να σας συμβαινει στην ζωη θελω να ξερετε πως δεν ειναι η συντελεια του κοσμου…

Πως εαν τα καταφερα εγω εστω και λιγο να ειμαι πιο ευτυχισμενη μπορειτε και εσεις…

Βαλτε την αισιοδοξια στην ζωη σας και μην το βαζετε κατω

Κοιταξτε με αγαπη την χρονια που ερχεται σας ευχομαι καθε ευτυχια να ερθει στο σπιτικο σας!

Σας αγαπω και σας ευχαριστω για ολα!

Σοφια

Κλεινω τα ματια και ταξιδευω…

Published 29 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

579157_328893340542700_1284340249_n

Δεν ξερω πως να ονομασω την διαθεση μου αυτες τις ημερες…

Μετα απο πολυ σκεψη θα την πω νοσταλγικη…

Σε καμια περιπτωση δεν αναπολω την προηγουμενη ζωη μου χωρις να εκτιμαω αυτα που εχω αλλα σκεφτομαι εντονα πραγματα που θα ηθελα να κανω και δεν εχω προλαβει…

Πραγματα που με το που κλεινω τα ματια κατακλυζουν το μυαλο μου…

Σκεψεις & θελω που τρυπωνουν στα ονειρα μου και τα ομορφαινουν τοσο πολυ που δεν θελω να ξυπνησω…

Ειμαι 34 και οπως ειναι   φυσικο δεν εχω καταφερει  να κανω ολα μου τα ονειρα πραγματικοτητα…

Μου αρεσουν πολυ τα ταξιδια…

Θελω να γυρισω ολο τον κοσμο…

Να γευτω την αλμυρα της θαλασσας στο μεξικο , να χορεψω latin στην κουβα Tango και Flamengo στην Ισπανια να φαω παεγια και να πιω sangria…

Θελω να ταξιδεψω στην Ιαπωνια και να γνωρισω απο κοντα την κουλτουρα των Samurai …

Nα χαλαρωσω σε μια παραλια στις Μαλδιβες και να μην σκεφτομαι τιποτα…

Να ταξιδεψω μεσα στην ζουγκλα στην πλατη ενος ελεφαντα και να διασχισω την ερημο παρεα με νομαδες πανω σε μια καμηλα…

Να εργαστω εθελοντικα στην Ουγκαντα και οπου αλλου υπαρχει αναγκη…

Νιωθω την ψυχη μου να παλευει για να χαρει λες και ειναι φυλακισμενη…

Νιωθω την αναγκη της να πεταξει μακρια απο ολα…

Ξερω ακριβως τι συμβαινει…

Εχω κουραστει πολυ αυτες τις ημερες & με περιμενει πολυ δουλεια να καλυψω τα κενα που δημιουργηθηκαν…

Ισως αυτος ειναι ο λογος που νιωθω τοσο εντονα την αναγκη να ξεφυγω…

Καλυπτωντας ετσι την αναγκη μου να ξεσπασω  να ουρλιαξω να κλαψω και να τα βαλω με ολα οσα πηγαν στραβα…

Επιλεγω να επικεντρωσω την ενεργεια μου στα θετικα της ζωης μας στην ομορφη οικογενεια μας και στην δουλεια μου…

Ειναι η μονη λυση για να μην «σπασω» …

Καποτε πριν πολυ καιρο θυμαμαι τον εαυτο μου να παλευει να βρει μια ευτυχισμενη στιγμη οχι γιατι δεν υπηρχε αλλα γιατι ειχε θολωσει η ψυχη μου απο την μαυριλα…

Τωρα ξερω πως υπαρχουν υπεροχες στιγμες και πως θα ερθουν ακομα καλυτερες…

Συντομα πολυ συντομα…

Σοφια

Μια διαφορετικη Χριστουγενιατικη ιστορια απο το χαμογελο του παιδιου! Το τελευταιο παρτυ του μικρου Γρηγορη…

Published 29 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

Μία διαφορετική Χριστουγεννιάτικη ιστορία….

Για «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και τους ανθρώπους του στο Νοσοκομείο Παίδων τα Χριστούγεννα ήταν «διαφορετικά» έντονα, δύσκολα, συγκινητικά, ευαίσθητα και κατά ένα περίεργο τρόπο μαγικά!

Θύμιζαν λίγο εκείνο το παραμύθι του Άντερσεν, «το κοριτσάκι με τα σπίρτα» .

Τη Δευτέρα και την Τρίτη τελειώσαμε την οργάνωση του πλάνου της εβδομάδας που θα ακολουθούσε, γιατί ήταν πολύ σημαντική. Την Τετάρτη, την Πέμπτη, την Παρασκευή και τη Δευτέρα 24/12, ο Άγιος Βασίλης -όπως κάθε χρόνο- θα μοίραζε χαμόγελα, δώρα και ευχές για γρήγορη ανάρρωση στους μικρούς του φίλους, που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία παίδων.

Ωστόσο, την Τετάρτη το πρωί, μας περίμεναν άσχημα νέα. Οι γιατροί μας ενημέρωσαν, ότι τρεις πολύ καλοί μας φίλοι, που είχαν μεταφερθεί στη μονάδα μεταμόσχευσης, κουράστηκαν να παλεύουν και επέλεξαν να ξεκουραστούν. Ο ένας την Τρίτη, αργά το βράδυ, και οι άλλοι δύο ξημερώματα Τετάρτης.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων νιώσαμε να μας εγκαταλείπει. Τα παιδιά όμως για μία ακόμα φορά μας έδειξαν το δρόμο, λέγοντας μας ότι περιμένουν τον Άγιο Βασίλη! Έτσι κι έγινε, και μαζί με το ξωτικό του επισκέφτηκε τους μικρούς του φίλους, που νοσηλεύονται στην ογκολογική μονάδα του νοσοκομείου παίδων «η Αγ. Σοφία».

Μετά το μοίρασμα των δώρων, η μέρα μας επιφύλασσε και την ανάθεση μιας μεγάλης αποστολής. Ο φίλος μας Γρηγόρης και οι γονείς του, μας ζήτησαν να αναλάβουμε τη διοργάνωση για το πάρτι των γενεθλίων του, την Παρασκευή στις 21/12.

Αφού παρακάμψαμε τις αντικειμενικές δυσκολίες, αναλάβαμε την ξεχωριστή αυτή αποστολή: ένα πάρτυ όπως το φαντάστηκε ο Γρηγόρης με χορό, μία τεράστια τούρτα Μακουίν, πολλή Pizza και όλους τους αγαπημένους του προσκεκλημένους.

Στη διοργάνωση πολύτιμοι βοηθοί και τα κορίτσια του Χαμόγελου από τις Χορηγίες που έκαναν ό,τι είναι δυνατό για να έχουμε όλα όσα ζήτησε ο Γρηγόρης μας!

Το πάρτι ξεκίνησε στις 18:30. Ο Γρηγόρης παρά τις δυσκολίες βγήκε από το δωμάτιό του, στον ειδικά στολισμένο, για το πάρτι του παιδότοπο. Με τη συνοδεία κιθάρας του φέραμε την τούρτα και του τραγουδήσαμε το γνωστό τραγούδι. Όταν αυτό τέλειωσε, το παιδί αρνήθηκε να σβήσει τα κεράκια του, και ζήτησε να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τα «Τρίγωνα-Κάλαντα», γιατί με αυτό το τραγούδι, ήθελε να σβήσει τα πέντε του κεριά. Έτσι κι έγινε, τέλειωσε το τραγούδι, πήρε μια μεγάλη ανάσα και έσβησε τα κεράκια. Το party συνεχίστηκε!

Ο Γρηγόρης, λίγο αργότερα αποσύρθηκε στο δωμάτιό του και ένας ένας οι καλεσμένοι του τον επισκέπτονταν εκεί.

Το πάρτι του Γρηγόρη ήταν μοναδικό, ξεχωριστό, ευαίσθητο, συγκινητικό και ιδιαίτερο, γιατί ο Γρηγόρης είναι παιδί-«ασθενής» τελικού σταδίου.

Την ημέρα των γενεθλίων του, οι γιατροί ανακοίνωσαν στους γονείς, ότι οι επόμενες δέκα ώρες είναι πολύ κρίσιμες και εντός αυτών, ο Γρηγόρης μπορεί και να πεθάνει.

Το πάρτι του όμως, ήταν ΜΑΓΙΚΟ! Σύμφωνα με τους γιατρούς, το παιδί έχει νεφρική και αναπνευστική ανεπάρκεια και θα έπρεπε να είναι διασωληνωμένος στην εντατική. Αντίθετα με αυτό, ο Γρηγόρης σηκώθηκε, περπάτησε ΜΟΝΟΣ του μέχρι τον παιδότοπο, πήρε την πιο μεγάλη του ανάσα, έβγαλε τη μάσκα οξυγόνου, που φορούσε, φύσηξε και έσβησε το κεράκι του, με το νούμερο πέντε.

Ο Γρηγόρης πέθανε την Κυριακή το βράδυ.

Αργότερα κάνοντας τον απολογισμό της εβδομάδας που πέρασε, συνειδητοποίησα, ότι από όλα τα διφορούμενα συναισθήματα που ένιωθα και νιώθω, το επικρατέστερο είναι αυτό της πληρότητας. Γιατί αν μας παρομοιάσω με κάποιον, αυτός σίγουρα είναι Ο Άγιος Βασίλης. Και η πηγή της αστείρευτης πληρότητας είναι οι ΜΙΚΡΟΙ – μεγάλοι ΦΙΛΟΙ μου, που κάθε μέρα δε με αφήνουν να ξεχνάω, πως πρώτα από όλα και πάνω από όλα είμαι άνθρωπος. Και αυτό συμβαίνει όλο το χρόνο, όλες τις εποχές, συνέχεια.

Μαριάννα-Δημιουργική Απασχόληση

Πηγη Χαμογελο του παιδιου

Τελεια ιδεα για οικονομικο και πανεμορφα χειροποιητα δωρακια!

Published 24 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

critters-keep-out-cold-winter-craft-photo-420-FF0107HOMEA02

Τι πιο ομορφο απο ενα χειροποιητο δωρακι φτιαγμενο με αγαπη απο εσας και τα παιδακια σας?

Τα συγκεκριμενα ζωακια σταματανε το κρυο και μπαινουν κατω απο μπαλκονοπορτες η παραθυρα !

Τα βρηκα στο site spoonful ειναι πανεμορφα και πανευκολα!

Τα υλικα ειναι πολυ οικονομικα και το μονο που χρειαζεστε ειναι  φαντασια και μακριες καλτσες!

Θα γεμισετε με βαμβακι η γεμισμα για μαξιλαρια και θα ραψετε το πισω μερος…

Ματακια μπορειτε να προμηθευτειτε απο το βιβλιοπωλειο και να κανετε τα αυτακια με τσοχα…

Δεν ειναι too cute to be true?

Eιμαι σιγουρη πως θα ξετρελαθειτε και εσεις αλλα και τα πιτσιρικια σας!!!

Περιμενω τις δικες σας φωτογραφιες

Φιλακια στα μουτρακια σας και καλες γιορτες!!!

Σοφια

Ο επικηδειος λογος μιας μανας.. Ενα Συγκλονιστικο κειμενο που σου σκιζει την καρδια!

Published 22 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

Αδυνατω να πιστεψω στα νεα …

Πυροβολισμοι τετοιες αγιες μερες θυματα παιδια…

Ποσες μανουλες υποφερουν ?

Μπηκα να διαβασω τα νεα της αγαπημενης μου σελιδας Μαμα..δες Μπαμπα…δες και επεσα πανω σε αυτο που μου κομματιασε την καρδια….

Ο λόγος μιας μάνας στην κηδεία του παιδιού της…

Είναι δύσκολο να συλλάβει κάποιος τον πόνο μιας μάνας που χάνει το παιδί της. Και ακόμη πιο δύσκολο, πως μια μητέρα άντεξε και έβγαλε έναν τέτοιο επικήδειο λόγο για το παιδί της…. Η Veronique Pozner είναι μητέρας ενός από τα θύματα του σχολείου στο Κοννέκτικατ… Ο γιος της Noah ήταν μόλις 6 ετών:

The sky is crying, and the flags are at half-mast. It is a sad, sad day. But it is also your day, Noah, my little man. I will miss your forceful and purposeful little steps stomping through our house. I will miss your perpetual smile, the twinkle in your dark blue eyes, framed by eyelashes that would be the envy of any lady in this room.

Ο ουρανός κλαίει και οι σημαίες είναι μεσίστιες. Είναι μια λυπηρή, λυπηρή μέρα. Αλλά επίσης είναι η δικιά σου ημέρα, Νώε, μικρό μου άνθρωπάκι. Θα μου λείψει τα γεμάτα δύναμη και αποφασιστικότητα μικρά σου βαριά βήματα με΄σα στο σπίτι. Θα μου λείψει το ασταμάτητο χαμόγελό σου, το λαμπύρισμα των σκούρων μπλε ματιών σου, καδραρισμένο από βλεφαρίδες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την ζήλεια κάθε γυναίκας σε αυτό το δωμάτιο.

Most of all, I will miss your visions of your future. You wanted to be a doctor, a soldier, a taco factory manager. It was your favorite food, and no doubt you wanted to ensure that the world kept producing tacos.

Μα περισσότερο θα μου λείψουν τα οράματά σου για το μέλλον. Ήθελες να γίνεις γιατρός, στρατιώτης, μάνατζερ σε εργοστάσιο παραγωγής Taco. Ήταν το αγαπημένο σου φαγητό και χωρίς αμφιβολία ήθελες να εγγυηθείς ότι ο κόσμος θα συνέχιζε να παράγει tacos.

You were a little boy whose life force had all the gravitational pull of a celestial body. You were light and love, mischief and pranks. You adored your family with every fiber of your 6-year-old being. We are all of us elevated in our humanity by having known you. A little maverick, who didn’t always want to do his schoolwork or clean up his toys, when practicing his ninja moves or Super Mario on the Wii seemed far more important.

Ήσουν ένα μικρό αγόρι του οποίου η δύναμη της ζωής είχε όλη την έλξη ενός θεϊκού κορμιού. Ήσουν φως και αγάπη, σκανδαλιά και φάρσες. Λάτρευες την οικογένεια σου με κάθε εκατοστό της 6χρονης υπαρξής σου. Είμαστε όλοι από εμάς σε ανεβασμένο επίπεδο στην ανθρωπότητά μας έχοντας γνωρίσει εσένα. Ένας μικρός ατίθασος, που δεν ήθελε πάντα να κάνει τα μαθήματα για το σχολείο ή να συμμαζέψει τα παιχνίδια του όταν η εξάσκηση σε κινήσεις Ninja ή Super Mario στο Wii φαινόταν μακράν πιο σημαντική.

Noah, you will not pass through this way again. I can only believe that you were planted on Earth to bloom in heaven. Take flight, my boy. Soar. You now have the wings you always wanted. Go to that peaceful valley that we will all one day come to know. I will join you someday. Not today. I still have lots of mommy love to give to Danielle, Michael, Sophia and Arielle.

Νώε, δεν θα διαβείς ξανά αυτό το δρόμο. Το μόνο που μπορώ να πιστεύω είναι ότι προσγειώθηκες στην γη για να ανθίσεις στον παράδεισο. Πάρε την πτήση, αγόρι μου. Πέτα ψηλά. Τώρα έχεις τα φτερά που πάντα ζητούσες. Πήγαινε σε εκείνη την ειρηνική κοιλάδα την οποία όλοι μια μέρα θα γνωρίσουμε. Θα σμίξω μαζί σου και γω μια μέρα. Όχι σημερα. Έχω ακόμη πολύ αγάπη μαμάς να δώσω στον Ντάνιελ, τον Μιχαήλ, την Σοφία και την Αριελ.

Until then, your melody will linger in our hearts forever. Momma loves you, little man.

Μέχρι τότε, η μελωδία σου θα παραμένει στις καρδιές μας για πάντα. Η μαμά σε αγαπάει, μικρέ άνδρα.

To κείμενο και η φωτογραφία του μικρού Νώε δημοσιεύτηκαν στην Huff.Post Parents

Τo σκίτσο είναι του Jeff Stahler

Ζητάμε συγνώμη για τυχόν μη σωστή απόδοση της μετάφρασης για αυτό άλλωστε αφήσαμε και το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά.

Κερδισαμε τον πιο τιμητικο τιτλο της Χρονιας Βραβειο Γυναικες που μας ενεπνευσαν σε ολες τις SuperMoms!

Published 22 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

563088_181028645354027_787607090_n

Πριν λιγο καιρο μας ανακοινωσαν την υποψηφιοτητα του blog για εναν τοσο τιμητικο τιτλο και σημερα μας ανακοινωσαν οτι κερδισαμε!

Τα γυναικεια ιστολογια Greek blogs By women μας ανακοινωσαν τα αποτελεσματα!

And the winner is… Η νικήτρια του διαγωνισμού είναι η Σοφία Aθανασιάδου, ιδιοκτήτρια του ιστολογίου supermomrocks.

H γνωστή σε όλους μας Σοφία έχει έντονη φιλανθρωπική δράση μέσω του group της , έχει συμμετάσχει ενεργά στο tedx athens και στο project mamamila  με επιτυχία.

Συγχαρητήρια Σοφία, σε προσκαλούμε ανοιχτά να μας δώσεις την πρώτη συνέντευξη του 2013!

Συγχαρητήρια..

Ειμαι ειλικρινα πολυ συγκινημενη και σας χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω για ολα…

Πιστευω οτι αυτο το βραβειο αξιζει σε ολες σας!

Πιστευω οτι δεν ειναι δικο μου αλλα ΔΙΚΟ ΜΑΣ!

Θα ηταν τελειως αδικο να πω οτι ολο αυτο ειναι μονο δικο μου κατορθωμα …

Εβαλα απλα την ιδεα ειπα ισως αυτα που επρεπε αλλα η δικη σας αγαπη ειναι αυτη που εχει ανθισει αυτην την σελιδα που εχει χαρισει τοσα χαμογελα και που εχει σηκωσει τα μανικια και το εχει ριξει στην δουλεια!
Σημερα κλαιω και παλι αλλα αυτην την φορα ειναι δακρυα συγκινησης ….
Συγχαρητηρια SuperMoms ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΕΣ!

Μεσα σε ενα χρονο εχουμε καταφερει τοσα πολλα …

Αποδειξαμε και δειξαμε ποσο απλα ειναι τα πραγματα πως δεν χρειαζεται σκεψη αλλα δραση!

Δειξαμε ποσο δεμενη ομαδα ειμαστε και πως οι μαμαδες εχουν την δυναμη να αλλαξουν τον κοσμο!

ΡΙΖΙΚΑ!

Μην το βαζετε κατω δευτερολεπτο σκεφτειτε θετικα και με αγαπη απο εδω και περα ξερετε πως καμια σας δεν ειναι μονη…

Σημερα επιβραβευτηκε η ανθρωπια και η αγαπη.

Εσεις ειστε οι γυναικες που εμπνεετε τον κοσμο και σε εσας πιστευω και γω !

Σας ευχαριστω που εισαστε διπλα μου σε καθε εγχειρημα που πιστεψατε σε εμενα και που μεταμορφωσατε  την ιδεα μου σε πραξη!

Σας ευγνωμωνω μεσα απο την καρδια μου

Σοφια

Καρδια μυαλο ψυχη σε αναμονη… Η κληση σας προωθειτε…

Published 22 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

12893_138879316260291_2134893573_n

Aυτες τις ημερες ανεβοκατεβηκα ψυχολογικα ολους τους οροφους  ουρανοξυστη…

Απο τα ουρανια χιλιους οροφους κατω απο την γη…

Εφτασα απο την απολυτη οργανωση στην κατασταση πανικου ανημπορη να μπορεσω να εκτελεσω απλα πραγματα…

Χαθηκα και ακομη προσπαθω να ηρεμησω…

Δυσκολευομαι να «παιξω θεατρο» καθε φορα που το μικρο μου με ρωταει μαμα γιατι ηρθε το ambulance?

Ξεκινησαμε με τοσο χαρα το ταξιδι μας στην Αθηνα ειχαμε τοσα πολλα ομορφα πραγματα να κανουμε που πετουσα…

Τωρα?

Τωρα εχω χασει τον υπνο μου το μυαλο μου την ηρεμια μου…

Φοραω τα ρουχα μου αναποδα απανταω και δεν θυμαμαι τιποτα…

Δεν μπορουσα να φροντισω το παιδι μου…

Ειλικρινα κοντινοι μου ανθρωποι φοβηθηκαν πως δεν θα το αντεξω ολο αυτο και ακομα πιο ειλικρινα θα σας απαντησω πως ειχαν δικιο…

Εχασα τον εαυτο μου την καρδια μου την ψυχη μου ολα…

Χθες βραδυ πηραμε εξιτηριο απο το ιατρικο και καναμε εισαγωγη παλι στο παιδων…

Συνεχιζουμε εξετασεις και ειμαστε σε αναμονη των αποτελεσματων…

Νιωθω λες και εχει μπει σε αναμονη η χαρα μου το χαμογελο μου η ζωη μου…

Εχει μπει στην αναμονη το αιμα που κυλαει στις φλεβες μου και η καρδια μου περιμενει να ζεσταθει…

Περιμενω τον πριγηπα μου στην αγκαλιτσα μου να κανουμε ολοι μαζι Χριστουγεννα εστω και μακρια απο το σπιτακι μας…

Ποσο ανημπορη θα ημουν χωρις τους ανθρωπους που μας στηριξαν ολες αυτες τις ημερες?

Ποσο ευγνωμων ειμαι που ο Θεος μας εστειλε στην Αθηνα και εστειλε τους φυλακες αγγελους μου να μας συμπαρασταθουν?

Ποσο αγαπη εισεπραξε η ψυχουλα μου και ποσο μας βοηθησαν οι προσευχες σας?

Συγχωρεστε με που δυσκολευομαι να λειτουργησω ακομα …

Σας αγαπω πολυ

Σοφια

Νιωθω ενα τοσο δα μυρμηγκι…

Published 19 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

533487_138880019593554_1937160216_n (1)

Eιμαι απο τους ψημενους ανθρωπους απο αυτους που δεν μασανε απο αυτους που ξερουν απο πρωτο χερι πως δεν το βαζουν κατω ευκολα…

Απο αυτους που πολεμανε…

Οταν ομως οι συνθηκες σε ξεπερνανε ,οταν αυτα που αντιμετωπιζεις δεν εχουν να κανουν με τις δικες σου δυναμεις η απο το τι εισαι φτιαγμενος εχεις μονο μια επιλογη…

Λυγιζεις…

Ποια μαμα δεν πεθαινει εκκατομυρια φορες το λεπτο στην θεα του παιδιου της να χανεται?

Ποια μαμα δεν νιωθει απολυτα αδυναμη μπροστα στην ασθενεια μπροστα σε καθε περιστατικο που εχει να κανει με την υγεια του παιδιου της?

Εχασα τον κοσμο στην θεα του παιδιου μου να κειτεται αψυχο κατω στο πατωμα και το κεφαλακι του να ανεβοκατεβαινει με την  φορα της τραμπαλας…

Εκει εγειρε εκει προλαβε να το ακουμπησει πριν σωριαστει κατω…

Η κοπελα νομιζε οτι επαιζε το ενστικτο μου ομως δεν με αφησε να το πιστεψω…

Σταθη?

Σταθη?

Εκεινη ακριβως την ωρα πεθανα για ακομα μια φορα…

Ειχα τον πριγκηπα μου στα χερια μου να σβηνει να πνιγεται …

Εκεινη την ωρα ενιωσα μυρμηγκι ενιωσα τοσο μικρη τοσο λιγη…

Μεχρι να ερθει το ασθενοφορο παρακαλουσα τον Θεο να μην μου τον παρει…

Δεν υπηρχε τιποτε αλλο να κανω…

Ειχα καιρο να το ζησω και ειχα ξεχασει πως ειναι να εχεις χασει τον υπνο σου την ηρεμια σου να μην μπορεις να σκεφτεις ομορφες εικονες…

Ολα να σου προκαλουν πονο και κλαμμα…

Τον κρατουσα στο ασθενοφορο και του χαιδευα τα μαλλακια…

Μαμα που παμε?

Στο νοσοκομειο αγαπη μου…

Μαμα ειμαι καλα μην κλαις…

Βιωσα την απολυτη φρικη και συνειδητοποιησα ποσο ρευστα ειναι ολα….

 Η αχιλλειος φτερνα καθε μαμας… ειναι η υγεια του παιδιου της…

Νιωθω πως ολα αυτα με ξεπερνανε νιωθω πως πεθαινω…

253174_327446524020715_1680754303_n (1)

Ολη η ευτυχια του κοσμου κλεισμενη μεσα στο βλεμμα σου…
Ολες οι απαντησεις που εψαχνα ολη μου την ζωη μεσα σε ενα φιλι…
Ολες οι ανυσηχιες εξαφανιζονται με μια σου αγκαλια…
Δεν υπαρχει χωρος για πονο θλιψη η οτιδηποτε αλλο…
Υπαρχεις μονο εσυ εγω & το τριανταφυλλο…

Μυρωδια απο αγαπη…
Μαμα σε αγαπαω τοοοοσο πολυ μου ειπε και ανοιξε τα χερακια του να μου δειξει…
Και εγω μωρο μου σε αγαπω γινε γρηγορα καλα …
Η μανουλα

Χαμογελα για τις μικρες πριγκηπισσες μαχητριες που μαχονται τον Καρκινο! Μια καταπληκτικη ιδεα που γρηγορα αγκαλιασαν και αλλες μανουλες!

Published 12 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

Σκεφτομουν σε ποια παιδακια να προσφερω τις κορδελες La Petite Boutique  που με τοσο αγαπη φτιαχνω …

Θελω τοσο πολυ να προσφερω χαμογελα ειδικα σε αυτα τα πλασματακια που παλευοντας με το θεριο εχασαν η  χανουν τα μαλλακια τους…

Ολες γνωριζουμε ποσο σημαντικα ειναι τα μαλλια στην ψυχολογια αυτων των παιδιων και ποσο σημαντικο ειναι να τα εκπλησεις ευχαριστα .

Να τους δειξεις οτι πιστευεις σε αυτα και σε νοιαζει να περασεις να τα δεις τι κανουν πως ειναι …

Ειναι μερες τωρα που εψαχνα να βρω κατι να κανω αφου στην επισκεψη μου για την ομιλια μου στο Mamamila  αφησα μια μερα κενο…

Θεωρω ευλογια την φιλοξενια μου απο το Titania Hotel και τις 6 μερες που θα περασω στην Αθηνα τετοια εποχη!

Οταν νιωθω πως εχω ενα τετοιο δωρο απο το Θεο νιωθω πως πρεπει την ευγνωμοσυνη μου να την δειξω με πραξεις…

Θελω και μου αρεσει να προσφερω…

Αγαπω τοσο πολυ τα παιδια και ξερω πως  «ταιριαζω» μαζι τους  …

Σκεφτηκα να ντυθω νεραιδα και να καλεσω κοπελες που απασχολουν δημιουργικα παιδακια να με βοηθησουν …

Εχω δουλεψει μια φορα σε παιδικο παρτυ και ηταν τα πιο ευτυχισμενα μου 90 λεπτα !

Ειχα πει στην κοπελα πως κανονικα εγω θα επρεπε να πληρωσω και οχι να πληρωθω…

Περναω τελεια με τα παιδια γινομαι ενα..

Και τι στο καλο την εχω την φουστα στο μαγαζι?

Ειναι μια υπεροχη ευκαιρια να φορεσω την tuttu μου χωρις να κινδυνευω να με περασουν για τρελη χιχιχιχιχ…

Ετσι καθως καθομουν στο μαγαζι και σκεφτομουν που πρεπει να απευθυνθω Ντιιιιινννννννννννν  ΙΔΕΑ!!!

Και επειδη οταν μου ερχετε μια ιδεα τετοια δεν καθομαι να την πολυσκεφτω αλλα γινομαι χειμμαρος για να την οργανωσω και να την υλοποιησω ρωτησα μια φιλη και πελλατισσα μας που με πηρε για παραγγελια μηπως ξερει που μπορω να απευθυνθω!

Το θεωρειτε τυχαιο οτι ηξερε?

Οση ωρα εψαχνα την κορδελα που ηθελε να παραγγειλει την ειχα βαλει να ψαχνει στοιχεια επικοινωνιας με την Ελπιδα χιχιχιχι

Ετσι με το που κλεισαμε το τηλεφωνο επεσα με τα μουτρα στην «οργανωση του σχεδιου»

Με το που προτεινα την ιδεα η Φωτεινη Δημοπουλου απο τα παιδικα γλεντια  δεχτηκε με τον ορο μετα να κλαψουμε αγκαλια..

Ειναι δυσκολο να σκεφτει κανεις οτι παμε να κανουμε το χαμογελο να λαμψει σε μια τετοια περιπτωση…

Αλλα δεν συμφωνω καθολου με αυτην  την λογικη…

Παμε να κανουμε παιδακια χαρουμενα πριγκηπισσες να καμαρωνουν και να παιξουμε…

Δεν παμε να αναβιωσουμε το κακο που μας βρηκε..

Παμε να περασουμε καλα γιατι αυτο εχει σημασια στην ζωη μας.

Παμε να δωσουμε πνοη στην Ελπιδα!

Αυτα τα παιδια ειναι γεννημενα μαχητες και γνωριζω πως οποιος δεν το βαζει κατω παντα τα καταφερνει!

Παμε να γιορτασουμε την ζωη!

Ετσι στις 18.12 εχουμε την επισκεψη μας στον Ξενωνα Ελπιδα στις 18.00 το απογευμα!

Ανακοινωσα με μεγαλη χαρα την ιδεα μου στην σελιδα και γρηγορα ολες την αγκαλιασατε.

Τι θα γινουν ομως τα αγορακια ?

Τα δωρα για τα αγορακια πρπει να ειναι τουλαχιστον 25 τεμαχια…

Ηδη εχουμε βρει βραχιολακια 50 τεμαχια  απο την μαμα Ντεμη και 25 τεμαχια ημερολογια με τσοχινα στολιδακια  για τους πριγκηπες του ξενωνα απο την σελιδα Il Sorriso και τηναγαπημενη μας Χριστιαννα

 3 σκουφακια (η 4 αναλογα ποσα θα μπορεσει ναπροσφερει μια μανουλα για τους πριγκηπες της Ελπιδας)

25 κορδελες για τις πενταμορφες πριγηπισσες μας απο La Petite Boutique μας

4 η 5 υπεροχες φουστες τουτου απο την αγαπημενη Elena Ni

Και βραχιολακια απο την Μ&Μ Handicraft

και η λιστα αγαπης μεγαλωνει καθε λεπτο που περναει χαρη σε εσας….

Σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου που μου προσφερετε απλοχερα βοηθεια για καθε τρελη ιδεα που σεφτομαι…

Σας αγαπω

Σοφια

Ο πριγκηπας της καλτσας…. Το θαυμαστο μου αγορι…

Published 11 Δεκεμβρίου, 2012 by sofiaathanasiadou

411295_461046500608470_420961393_o

 

Καθε αγορι για την μαμα του ειναι ενας μικρος πριγκηπας…

Ετσι ειναι και για μενα ο Σταθης…

Θελω πολυ να τον μεγαλωσω δινοντας του αγαπη αλλα και να τον μαθω να μοιραζει αγαπη και να συμπεριφερετε αψογα στις γυναικες στην ζωη του…

Τον καμαρωνω φυσικα για καθε μικρο η μεγαλο κατορθωμα…

Τωρα που μεγαλωνει και παει ροδανι η γλωσσα του ακουω πραγματα που …

α. Με κανουν να σκεφτομαι πριν μιλησω …

&

β. Με κανουν περηφανη που ειμαι μαμα του!

Οπως σας εχω ξαναπει το αγορακι μου ειναι διγλωσσο γι αυτο και θα δικαιολογηθει η ελληνοαγγλικη  «παντρεια» στις προτασεις …

Χτες το βραδυ η μικρη μου δυσκολευοταν να κοιμηθει…

Οπως σας εχω πει ειναι αρρωστουλα και κλαιει..

Ετσι ξυπνησε τον Σταθη …

Για μενα που δουλευω ολη μερα ειναι ευλογια οταν ξυπνανε…

Τα βλεπω

Τα ζω…

Και για αυτα ειναι ευλογια γιατι τους λειπω …

Ετσι οταν δουν οτι μπορουν  να με εχουν κουρνιαζουν και τα 2 αγκαλιτσα μου και αρχιζουν τα παιχνιδια και τα χαδια…

Μαμα μου σε αγαπαω που ησουν;

Γιατι δεν εισαι εδω πριν παω για υπνο to read me a book;

Μαχαιριες στην καρδια…

Μωρο μου σημερα κοιμηθηκες νωρις και η μαμα ειχε ακομα πολυ δουλεια…

Mαμα η Αννυ γιατι κλαιει;

Η μικρη ειχε φαει κολλημα με τις καλτσες της…

Μεγαλο σας λεω …

Ειχαν ενα μικρο σημαδακι και ηθελε να της βγαλει…

Και κλααααμμααααααα….

Α! Σταθη θυμηθηκα !

You ve got a present!!!

Η Ντεμη σου πηρε  καλτσες!!

Χαρουμενος επιασε στα χερια του τα 7 ζευγαρακια καλτσες (μπορει και 8 χιχιχι) και αμεσως με ρωτησε…

Μαμα η Αννυ δεν εχει;

Που ειναι οι καλτσες της Αννυς;

Αγαπη μου δεν στειλανε για την Αννυ , εχει αυτη εσυ δεν εχεις…

Η μικρη φυσικα απλωσε το χερακι να παρει γιατι ειπαμε εχει ερωτα με τις καλτσες…

Αυτα ειναι του Σταθη Αννυ εσυ εχεις αλλα…

Σκυθρωπιασε αλλα δεν ειπε κουβεντα η μικρη…

Τοτε το αγορακι μου απλωσε το χερακι του και τις εδωσε 2 ζευγαρια …

Η Αννυ δεν εχει μου λεει και εγω εχω πολλα…

Η μικρη του εσκασε ενα μεγαλο γελακι και ειπε α μπου  που ειναι το δικο της Thank you!

O Σταθακος μου χαμογελασε πλατια και μου ειπε μονο ενα θα φορεσω μαμα…

Ποσο αφοπλιστικη ειναι η αληθεια στα παιδια;

Ποσο λογικο ειναι να μοιραζεσαι κατι που εχεις σε πλεονασμα;

Ποσο καλο θα μας εκανε εαν σκεφτομασταν ολοι το ιδιο;

Δεν θα σταθω σε οσους δεν σκεφτονται ετσι θα εστιασω στην αλλαγη!

Μπορουμε να διδαξουμε στα παιδια μας πως να ειναι καλοι ανθρωποι!

Να αρκουνται οχι στα λιγα αλλα να χαιρονται οταν προσφερουν κατι που δεν το χρειαζονται…

Οπως εχω ξαναπει αυτα που δεν μας αρεσουν αλλαζουν ξεκινωντας απο την αρχη…

Σε μια κακη σοδεια αλλαζεις το λιπασμα η  και τον σπορο ετσι την επομενη χρονια ανθιζουν αυτα που αξιζουν!

Φυτεψτε αλληλεγγυη αγαπη και την χαρα της προσφορας και ετσι θα αλλαξει σιγουρα ο κοσμος μας!

Σοφια