Κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, μια γλυκιά μελαγχολία με πλημμυρίζει ….
Τέτοιες μέρες ήτανε, όταν η αγαπημένη μου γιαγιά , η γκούτζω μου όπως συνήθιζα να την φωνάζω, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να φύγει….
Η γκούτζω μου λοιπόν, ή αλλιώς κυρά Αγγελικώ ήταν μια γιαγιά βγαλμένη από παραμύθι!
Με τα μακριά της άσπρα μαλλάκια, πλεγμένα και γυρισμένα σαλιγκαράκι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της
. Τα χέρια της ροζιασμένα από τις δουλειές του χωριού και το πρόσωπό της με τις πιο όμορφες ρυτίδες που εχω αντικρύσει.
Τα μάγουλά της κόκκινα και τα μάτια της….αχ, αυτά τα καταγάλανα μάτια τα τόσο φωτεινά.
Εκεί δίπλα στο τζάκι, να μου λέει παραμύθια και τραγούδια.
Εχω τόσα πολλά να θυμηθώ…
Η γκούτζω μου ήταν ανθρωπος παιδεμένος μα εξω καρδιά.
Οταν πήγαινα σπίτι της, μεσα σε λίγα λεπτά είχε σκαρώσει τα αγαπημένα μου ζυμωτά μακαρόνια και περίμενε υπομονετικά να φάω για να καθίσω να της διαβάσω τα νέα της τοπικής εφημερίδας.
Οχι πως δεν ήξερε να διαβάζει, μα της άρεσε να της διαβάζω με στόμφο και να κρυφογελάει μαζί μου!
Παιδάκι τότε εγώ του δημοτικού, όλο και κάτι μου ξεφευγε και να σου η κυρα Αγγελικώ να κρυφογελάει…
Γλυκιά μου γκούτζω!
Μα το καλύτερο ήταν όταν της τσάκιζα τα σοκολατάκια που είχε κρυμμένα στο σερβάν!
Κρυμμένη εγώ κάτω από το κρεβάτι του παππού να τσακίζω τα σοκολατάκια και εκείνη να προσπαθεί να με φτάσει με το σκουπόξυλο και να μου λέει: Τον βρήκα τον ποντικό που τσακίζει τα σοκολατάκια!
Οταν αρρώστησε, αρρώστησα και εγώ μαζί της!
Δεκαετία του 80, εγώ γύρω στα 8
. Εκκλήσεις από το ραδιόφωνο για αίμα, 40 μέρες στην εντατική μετά από εγχείριση καρδιάς.
Το ξεπέρασε…
Αυτό όμως που την πίκρανε πιο πολύ απ`όλα ήταν που της πήραν την δύναμή της, της εκοψαν τα μαλλάκια της.
Και εγώ… πήγαινα κάθε μέρα να την δω και να της πω:
Γιαγιάκα μου κοίτα, σήμερα είναι πιο μακριά τα μαλλάκια σου!
Περασαν τα χρόνια και η Βαγγελίτσα (ετσι με έλεγε η γιαγιά μου) μεγάλωσε
. Παντρεύτηκε κοπελίτσα μικρή και χαρισε στην γιαγιά της δύο δισσέγγονα! Και πάλι η γιαγιά εφτιαχνε μακαρόνια ζυμωτά για τα δισσέγγονα αυτή την φορά!»Το βυζαίνεις το παιδί;» θυμάμαι με είχε ρωτήσει όταν της είχα πάει πρώτη φορά τον Βαγγέλη.»Ναι γιαγιάκα μου» της απάντησα. Και ενα χαμόγελο ευτυχίας γέμισε το πρόσωπό της.
Αγαπησε τα δισέγγονά της τόσο πολύ που εβγαλε και τα σοκολατάκια από το σερβάν. Και τότε ήρθε η δική μου σειρά να κρυφογελάσω….
Οταν αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να φύγει,πριν 7 χρόνια, περνούσα την πιο δύσκολη φάση της ζωής μου.Δεν μπόρεσα να πάω να την αποχαιρετήσω και αυτό το φέρω βαρέως. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν είχα καν τα εισιτήρια για το λεωφορείο. Πέρασα πολλές μέρες ξαπλώμένη στο κρεβάτι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μέχρι την στιγμή που ήρθε, κάθισε δίπλα μου, μου χαϊδεψε τα μαλλια και μου είπε: Εφυγα μα είμαι εδώ. Δίπλα σου….»
Γιαγιά μου σ`αγαπώ… Δεν μου λείπεις γιατί είσαι δίπλα μου, είσαι παντού, στην σκέψη μου, στον τρόπο που μιλάω, στον τρόπο που μαγειρεύω τα ζυμωτά σου μακαρόνια…..
SuperMomRocks 