Αυτη ειναι η ιστορια μου & ηθελα να την μοιραστω μαζι σας  την ημέρα της γιορτής της κόρης μου…  Γιατι παντα υπαρχει ο φυλακας αγγελος μας .. κάποιος Αγιος που οταν πιστεψεις θα σε ακουσει , οταν προσευχηθεις θα σε βοηθησει .. κ οταν τον ξεχάσεις εκεινος θα βλεπει την ψυχη σου & θα σε βοηθησει να την σωσεις.

Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια περιπου τετοια ώρα..ξημερώματα 9 Νοεμβρίου 2002.. επιστρέφαμε με την παρέα μου απο διασκέδαση.. εγω και η φιλη μου καθομασταν στο πίσω κάθισμα.. ο οδηγος προσεκτικός κανενας λογος για άγχος… ομως ενοιωσα κατι μεσα μου & ειπα στην φιλη μου » ΒΑΛΕ ΖΩΝΗ»…

Ειμασταν στο πισω καθισμα κ ομως βαλαμε ζωνη…δεν προλαβαμε να ακουσουμε το κλικ  της ζωνης κ ακουσαμε το ΜΠΑΜ… ενα ΜΠΑΜ που βουιζει στα αυτια μου ακομη… και ενα γυρω γυρω το αυτοκινητο.. ειχα κλεισει τα ματια μου κ δεν σκεφτομουν τιποτα… περιμενα να σταματησει..φοβομουν τοσο πολυ..ΝΑΙ , περναει ολη η ζωη μπροστα απο τα ματια σου… οταν βρεθηκε το κολονακι και σταματησε το αυτοκινητο μας προσπαθουσα να νοιωσω τα ποδια μου.. Πολυ αργοτερα μετα απο ωρες συνειδητοποιησα τι εγινε.. Καποιος εκει επανω δεν αφησε να χτυπησουμε…την γλιτωσα με αρκετες μελανιες , γρατζουνιες ενα καρουμπαλο στο κεφαλι κ ενα κοψιμο στην κοιλια.. Ξημερωνε Αγιου Νεκταριου & αφου ηταν ο προστατης Αγιος μου υποσχεθηκα..θα ερθω στην Αίγινα να σε ευχαριστησω κ αν ποτε κανω παιδι θα το βγαλω το ονομα Σου…

Εμεις οι άνθρωποι πολλες φορες ξεχνάμε… ξεχναμε ταματα , υποσχέσεις  ..ειναι στη φυση μας μερικές φορες… ετσι περασαν 8 χρονια & εγω δεν ειχα παει να πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που ζω που δεν ειμαι αναπηρη που τη γλυτωσα ετσι…  8 χρονια μετα πηγαμε και  είπα Ευχαριστώ..
Λιγες  μερες αργότερα εμαθα οτι ημουν εγκυος… επιτελους ειχα κ ιεγω νινακι .. οπως ανυπομονουσα αρκετους μηνες!

Τοτε θυμηθηκα την υποσχεση μου.. έτσι πηρε το ονομα της .. ΝΕΚΤΑΡΙΑ.. η δικια μας Νεκταρία..
Το δικο μου κοριτσάκι που καθε χρονο θα μου θυμιζει οτι ειναι ενα θαυμα…εκεινη & η ζωη μας :)
Το παιδί μας που πάντα θα μπορώ να επιβεβαιώνω οτι τα θαυματα συνεχίζουν & γίνονται παρόλη τη φθορα των ανθρώπων..
Νεκταρία μου Σ’αγαπώ & σε ευχαριστω που ηρθες στη ζωή μας !
Η μανουλα σου

Ώρα 9 π.μ.: μετά από μία κουραστική νύχτα βλέπω Αυτιά (χαχα) και νιώθω τη φύση να με καλεί… πηγαίνω τουαλέτα και ‘‘σπλατς’’ σπάνε τα νερά… επόμενη στιγμή να τρέχω μέσα στο σπίτι πανικόβλητη με τα εσώρουχα κατεβασμένα, τρέμοντας, να προσπαθώ να καλέσω τη μαμά μου (αχ μαμά μου…), τον μπαμπά σου και το γιατρό.
Ωρα 10 π.μ.: έχουμε φτάσει ήδη στο μαιευτήριο… φοβισμένη, αγχωμένη για τον τοκετό που ήδη έχει ξεκινήσει … επόμενες στιγμές… φόβος, πόνοι, μάσκες οξυγόνου, τρέμουλο και ο μπαμπάς σου να μου κρατάει το χέρι προσπαθώντας να με ανακουφίσει…
Ωρα 6:55 μ.μ.: ακούω για πρώτη φορά το κλάμα σου, σε βάζουν πάνω στο στήθος μου, προσπαθώ να κλάψω αλλά η εξάντληση μου έχει στερήσει τα δάκρυα..σε κοιτάζω, σε φιλάω στο κεφαλάκι και σου ψιθυρίζω στο αυτί… ‘’

μωράκι μου, εγώ είμαι η μανούλα σου,