Διαβασα αυτο το πολυ ενδιαφερον αρθρο απο το Φωτοδεντρο εδω!

Πριν σας αφησω να διαβασετε αυτο το καταπληκτικο αρθρο θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας την προσωπικη μου ιστορια…

Παντα ετρεμα την γεννα…

Η ιδεα του φυσιολογικου τοκετου με τρομοκρατουσε…

Το πρωτο πραγμα που συζητησα με τον γιατρο μου οταν ανακαλυψα οτι ειμαι εγκυος ηταν εαν μπορω να επιλεξω να κανω καισαρικη!

Με ξαφνιασε ποσο απολυτα συμφωνουσε μαζι μου λεγοντας μου πως πλεον ειναι επεμβαση ρουτινας και πως πλεον στο εξωτερικο δεν σε δεχονται για φυσιολογικο γιατι δεν υπαρχει λογος να περιμενεις και να καθυστερεις ρισκαρωντας και την υγεια του μωρου…

Πιστεψτε με πως ακομα και τα αντιθετα να μου ελεγε ημουν αποφασισμενη και πιστευω πως κανεις και τιποτε δεν μπορουσε να μου αλλαξει γνωμη!

Πηγαινοντας στην Θεσσαλονικη επισκευτηκα 2 διαφορετικους γιατρους και μιλησα με αλλους 4 μεχρι να καταληξω σε ποιον θα κλεισω χειρουργειο…

Ναι καλα καταλαβατε κανεις δεν μου ειπε οχι μην το κανεις…

Μην βιαστειτε να πειτε πως δεν σκεφτομουν την υγεια του παιδιου μου…

Ρωτησα και τους 7 γιατρους υπαρχει καποιος αλλος σοβαρος λογος που να ειναι καλυτερα για το παιδι να μην κανω καισαρικη?

Υπαρχει περιπτωση αυτη μου η αποφαση να ρισκαρει την ζωη του παιδιου μου?

Η απαντηση που πηρα απο ολους ηταν Οχι!

Το μονο προβλημα ηταν το σημαδι και ο μετεγχειρητικος πονος και οι πιθανες επιπλοκες κινδυνοι που ισως εχει το χειρουργειο!

Σοκαριστηκατε?

Δεν φοβαμαι τον πονο του χειρουργειου αλλα τρεμω το αγνωστο…

Φοβομουν οτι κατι θα συμβει την ωρα του τοκετου …

Φοβομουν τοσο πολυ που ισως αυτο ηταν αυτο που τους επεισε ολους…να δεχτουν αμεσως…

Ετσι σκεφτομουν τοτε…

Η αληθεια ειναι αλλη ομως και τρομακτικη!

Θυσιαζομαστε σαν αγελαδες (συγχωρεστε με για την παρομοιωση) στο βωμο του χρηματος…

Οσο πιο πολλες τοσο πιο γρηγορα …

Τρομοκρατουμαστε οτι δεν μπορουμε να γεννησουμε σπιτι μας με την βοηθεια της μαιας μας…

Τρομοκρατουμαστε και δεν μαθαινουμε ποτε ποσο επικυνδινο η ποσο κακο μπορει να κανει ο μη φυσιολογικος τοκετος τοσο στην μητερα η στο βρεφος…

Δεν ειμαι ειδημων αλλα εχω διαβασει αρκετα …

Δεν πιστευω πως θα μπορουσα ποτε να γεννησω φυσιολογικα ουτε πως θα το προσπαθουσα στην δευτερη εγκυμοσυνη η ακομα και εαν ξαναεμενα εγκυος..

Στην δευτερη εγκυμοσυνη η μητρα μου ηταν ετοιμη να σχιστει (ρηξη)…

Ακομα τρεμω στην ιδεα της γεννας αλλα υπαρχουν στιγμες που παρακολουθω βιντεο και φωτογραφιες απο γεννα στο σπιτι με την οικογενειακη θαλπωρη και δεν σας κρυβω οτι ζηλευω…

Μην αφησετε να σας στερησουν την επιλογη οποια και εαν ειναι αυτη!

Σοφια

Ένα συννεφιασμένο φθινοπωρινό απόγευμα πριν πέντε περίπου χρόνια, σε ένα νοσοκομείο της Νότιας Σκωτίας ένας κουρασμένος και αρκετά απηυδισμένος Μαιευτήρας βρίσκεται αντιμέτωπος με μια αποφασισμένη-για-όλα Πολωνή ασθενή.

Του Γεώργιου Κ. Μιχαλόπουλου*

Από τις εκφράσεις και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα είναι προφανές ότι υπάρχει έντονη διαφωνία. Η κυρία βρίσκεται στη δεύτερη εγκυμοσύνη της, το θέμα συζήτησης ο τρόπος τοκετού και εξελίσσεται η εξής στιχομυθία:

“Μα γιατί κυρία μου θέλετε σώνει και καλά να γεννήσετε με καισαρική;”
“Γιατί ο γιατρός μου στην Πολωνία κος Χειρουργόφσκι μου το είπε ξεκάθαρα μετά την πρώτη καισαρική – εγώ δεν μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά.”
“Και πού το βασίζει αυτό;”
“Δεν ξέρω ακριβώς αλλά ξέρει αυτός. Έχει ξεγεννήσει και τη μάνα μου, με ξέρει από μωρό, τον εμπιστεύομαι απόλυτα.”
“Γιατί κάνατε την πρώτη καισαρική;”
“Γιατί ο γιατρός είπε ότι όπως και η μάνα μου έχω στενή λεκάνη και δεν μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά.”
“Είχατε ποτέ τραύματα στη λεκάνη, τροχαία ατυχήματα, πάθατε ραχίτιδα…;”
“Όχι.”
“Ξέρετε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρίνουμε εκ των προτέρων πότε μια λεκάνη είναι υπερβολικά στενή, ακόμα και με αξονική τομογραφία; Και ότι στατιστικά έχετε πιθανότητα πάνω από 70% να γεννήσετε φυσιολογικά, με λιγότερες επιπλοκές, γρηγορότερη ανάρρωση, κλπ. αν δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία να δοκιμάσει το φυσιολογικό τοκετό;”
“ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ!!! Αλλιώς θα πάω στην Πολωνία να γεννήσω αφού δε με καταλαβαίνει κανείς εδώ!”

…

Στην Ελλάδα

Επιστροφή στην Ελλάδα του σήμερα. Όπου και πάλι κάποιες γυναίκες παραπονούνται ότι “κανείς δεν τις καταλαβαίνει”. Αλλά από την ανάποδη. Ενώ οι ίδιες πασχίζουν να γεννήσουν χωρίς παρεμβάσεις, το “σύστημα” τις θέλει να κάνουν καισαρική, ειδικά μάλιστα όταν έχουν κάνει ήδη μία. Και προκειμένου να τις πείσει, χρησιμοποιεί όλων των ειδών τα επιχειρήματα αλλά πρωτίστως χρησιμοποιεί το φόβο. Φόβο ότι θα υποστεί επιπλοκές το μωρό, φόβο ότι θα πεθάνει η μαμά στη γέννα, φόβο ότι δε θα μπορέσει να κάνει άλλα παιδιά, φόβο ότι θα χάσει τη μήτρα της, φόβο ότι θα υποφέρει. Και συνήθως οι γυναίκες ενδίδουν. Και το ποσοστό καισαρικών συνεχίζει να ανεβαίνει.

Ο τρόπος που θα γεννήσει μια γυναίκα δεν είναι πάντοτε στο χέρι της. Δεν πάνε όλες οι εγκυμοσύνες όπως θα θέλαμε, δεν είναι όλες οι έγκυες το ίδιο υγιείς, η κύηση και ο τοκετός έχουν από τη φύση τους απρόβλεπτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η παρέμβαση είναι όχι μόνο απαραίτητη αλλά σωτήρια. Η νεογνική και μητρική θνησιμότητα έχει βελτιωθεί θεαματικά τον τελευταίο αιώνα ακριβώς χάρη σε αυτές τις παρεμβάσεις. Όμως δεν χρειάζονται όλες οι γυναίκες κάποιου είδους ιατρική πράξη για να φέρουν στον κόσμο υγιή παιδιά. Ούτε είναι απαραίτητο πάνω από τα μισά Ελληνόπουλα να γεννιούνται με καισαρική για «να εξασφαλισθεί η καλή τους υγεία».

Ο ρόλος του γιατρού

Ο ρόλος του ιατρού είναι να συμβουλεύει ποιά παρέμβαση χρειάζεται, σε ποιον και πότε, ώστε να διορθωθεί τυχόν παρέκκλιση από το φυσιολογικό. Να συμβουλεύει, όχι να αποφασίζει. Πλην περιπτώσεων αντικειμενικής αδυναμίας, την απόφαση την παίρνει πάντα ο ασθενής βάσει της εμπεριστατωμένης άποψης και των στοιχείων που του παρουσιάζονται. Και ο γιατρός είναι υποχρεωμένος είτε να τη σεβαστεί είτε να παραπέμψει σε άλλο συνάδελφο, αν διαφωνεί ριζικά με αυτή την απόφαση. Χωρίς αντιπαραθέσεις, χωρίς εκφοβισμούς, χωρίς πικρίες – έτσι απλά.

Στη ζωή μας παίρνουμε όλοι καθημερινά σοβαρές αποφάσεις βάσει των δεδομένων που έχουμε. Ο καθένας μας μπορεί να κρίνει τα ίδια δεδομένα διαφορετικά από τον διπλανό του. Για παράδειγμα, το ποσοστό ρήξης της μήτρας κατά τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική (VBAC) είναι περί το 0,74%. Για κάποιον αυτό είναι αμελητέο, για άλλον σημαντικό. Ο πρώτος μπορεί να δει το VBAC ως καλή ιδέα, ο δεύτερος ως τρέλα. Όμως και οι δυο πρέπει να έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν αυτόνομα τι θέλουν να κάνουν, χωρίς εκφοβισμούς και χωρίς φανατισμούς.

Ο φανατισμός

Ο φανατισμός άλλωστε είναι πάντοτε κακός σύμβουλος σε ό,τι αφορά τη λήψη σωστών αποφάσεων. Στο χώρο των επιλογών τοκετού, φανατισμός υπάρχει άφθονος, ειδικά από ζευγάρια που, έχοντας πέσει θύματα του “συστήματος” στο παρελθόν, προσπαθούν πάση θυσία να πείσουν για τα καλά του φυσιολογικού τοκετού. Έχουν άδικο; Προφανώς και όχι, η φανατική στάση όμως  είναι αντιπαραγωγική. Το VBAC δεν είναι για όλους – μπορεί να είναι για πολλούς, αλλά όχι για όλους. Το αν είναι ιατρικά κατάλληλο για μια γυναίκα κρίνεται βάσει επιστημονικών στοιχείων και αποδείξεων, όχι επειδή “η κολλητή μου το έκανε και πήγαν όλα μια χαρά”.  Όσο άδικο είναι να αναγκάζουμε μια έγκυο να κάνει καισαρική υπό το καθεστώς του φόβου, τόσο άδικο είναι να τίθεται υπό πίεση να δοκιμάσει κάτι που μπορεί να την τρομάζει, να προτιμά να αποφύγει ή, ακόμα χειρότερα, είναι ιατρικά ακατάλληλο για την ίδια.

Κάποια στιγμή θα πρέπει και στη χώρα μας να αρχίσουμε να λαμβάνουμε όλοι υπόψη τα επιστημονικά στοιχεία όταν αποφασίζουμε για την υγεία μας. Και οι γιατροί και οι ασθενείς. Το να εφαρμόζω μια θεραπευτική παρέμβαση, από καισαρική ως τη χορήγηση αντιβίωσης, βάσει όχι του τι λένε τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα αλλά του τι πίστευε ο υπερήλικας Καθηγητής μου ή τι πιέσεις μου ασκεί η ασθενής μου, είναι όχι μόνο λάθος, είναι πλημμελής άσκηση της Ιατρικής. Με τον ίδιο τρόπο το να διαλέγω θεραπεία βασισμένη στο τι έκανε η θεία της κουνιάδας μου κι έγινε καλά, τη στιγμή που ζούμε σε μια εποχή που η πληροφορία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη είναι τουλάχιστον αφελές.

Ρωτήστε…

Ρωτήστε τους γιατρούς σας, ψάξτε πληροφορίες για την υγεία σας, μην αποδέχεστε μοιρολατρικά ό,τι σας λένε οι ειδικοί και οι “ειδικοί” αλλά μη μπαίνετε και σε λογικές φανατισμού. Απαιτείστε να σας πείσουν. Εάν δεν μπορούν να σας πείσουν συζητήστε το θέμα περαιτέρω ή με άλλους. Και βεβαιωθείτε ότι οι αποφάσεις για την υγεία σας τελικά ταιριάζουν στις δικές σας ανάγκες, όχι του “συστήματος”.

Ή του κυρίου Χειρουργόφσκι επί του προκειμένου…

*Ο Dr Γεώργιος Κ. Μιχαλόπουλος, DRCOG BSCCP, είναι Μαιευτήρας Χειρουργός Γυναικολόγος. Μπορείτε να βρείτε περισσότερα άρθρα του και λεπτομέρειες για το βιογραφικό του στο www.gynaikologia.gr