Η Λια ειναι ενα μωρακι που ηρθε και εφυγε πριν καν γεννηθει…

Η μαμα της μια γυναικα που προσπαθησε να δωσει στο μικρακι της καθε δυνατη ελπιδα επιβιωσης ακομα και αν το παιχνιδι ηταν χαμενο απο την αρχη…

Ισως πολλες την παρεξηγησετε ισως πολλες θα μπειτε στην θεση της αλλα σιγουρα ολες θα την νιωσετε..

Καθε ανθρωπος λειτουργει διαφορετικα οταν ερχεται αντιμετωπος με την καταστροφη…

Οταν σου πουν οτι δεν θα τα καταφερει το παιδι σου …

Παντα ελπιζεις για ενα θαυμα…

Η Τζενυ προσπαθησε να δωσει το καλυτερο στο μικρο της κατ εκεινη…

Ειναι μια σπανια περιπτωση  2 περιπτωσεων μαζι που εχει συμβει σε 4 παιδια σε ολη την Αμερικη εως τωρα…

Βιωσε την απωλεια στο επακρο …

Η ιστορια της με εκανε να δακρυσω  και να την θαυμασω…

Δεν ξερω εαν θα συμφωνουσα με αυτο που εκανε…

Αν θα το αντεχα να συνεχισω την κυηση μεχρι τελους αλλα δεν παει να της αναγνωριζω οτι εδωσε το καλυτερο στο μικρακι της…

Οση ωρα μεταφραζω νιωθω πραγματικα δεος …
Νιωθω την αναγκη να πω πως οι γυναικες ειναι πραγματικα δυνατα πλασματα!
Απο την στιγμη που γινεσαι μητερα αποκτας μαγικες δυναμεις…
τρομερες αντοχες 
Η ψυχη μας και η καρδια μας ειναι τοσο μεγαλη που πραγματικα συγκλονιζομαι…..
EINAI MAΓΚΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ….

Η Τζενυ εχει γραψει στο blog που δημιουργηθηκε για την Leah

Για την οικογενεια αυτη η Λια ηταν απο την αρχη μελος της οικογενειας και πονεσαν ολοι με το χαμο της…

Θα ηθελα μεσω αυτου του blog να σας πω ποσο πολυ το συντομο χρονικο διαστημα ζωης της μικρουλας επηρεασε τοσο πολυ την ζωη μας …

Ειμαστε αυτοι που ειμαστε σημερα γιατι η Λια αγγιξε την ζωη μας..

Ελπιζω να καταφερω να κανω τους ανθρωπους να καταλαβουν οτι καμια «ταμπελα» δεν θα καταφερει να αποδωσει τον αντικτυπο της απωλειας της στην οικογενεια μας…

Ειμαι η Τζενυ και αυτη ειναι η ιστορια μας….

Στις  5/21/11, εμαθα οτι ειμαι εγκυος  !

Στην αρχη φοβηθηκαμε καθως ειχαμε ηδη 1 παλλινδρομο κυηση στο παρελθον…

Ηταν πολυ νωρις για να δουμε τον γιατρο ενιωθα αρκετα καιλα και ηδη εβλεπα την κοιλιτσα μου να ξεπεταγεται…

Αποφασισαμε να παμε για τον υπερηχο 1ου τριμηνου και να ακουσουμε την καρδουλα απο το σπορακι μας…

Στις 13 βδομαδες καναμε την αυχενικη διαφανεια…

Ειχαμε επικεντρωθει στο να ακουσουμε μια δυνατη καρδια..

Ποτε δεν πιστεψα οτι υπηρχε και αλλος λογος ανυσηχιας…

Την ακουσαμε αμεσως και ενιωσα πως την αγαπουσα ηδη τοσο πολυ…

Με το που μου ανακοινωσαν οτι ηταν κοριτσι ενιωσα τοσο τυχερη τοσο ευτυχισμενη…

Ημουν επιτελους μαμα!

Τοτε ολα σταματησαν…

Μπορουσα να το καταλαβω απο το βλεμμα της νοσοκομας…

Δεν καταλαβαινα λεξη απο οσα μου ελεγαν αλλα ενιωθα την καρδια μου να σκιζεται σε χιλια κομματια…

Με δακρυα στα ματια ακουγα ολα οσα μου ελεγαν…

Η Λια υπηρχε περιπτωση να πασχει απο συνδρομο Down Τρισωμια 13 η 18 που ειναι και τα 2 θανατηφορα η να εχει αλλες ανωμαλιες …

Αμεσως αρχισα να ρωταω εκατομμυρια ερωτησεις  αλλα τιποτα δεν ηταν σιγουρο περα απο το οτι το μωρο μας σιγουρα ειχε καποια γεννετικη ανωμαλια…

Ηξερα πως εχουμε να αντιμετωπισουμε μια μεγαλη προκληση αλλα θα τα καταφερναμε…

Τα νεα δεν αλλαξαν το γεγονος οτι αυτο το παιδι ηταν δικο μας και την αγαπουσαμε ηδη…

Νιωθαμε φοβο ,τιποτα δεν ηταν σιγουρο αλλα ειχαμε ο ενας τον αλλον…

Ο τερματισμος της εγκυμοσυνης δεν τεθηκε ποτε σαν επιλογη…

Οτιδηποτε και αν ειχαμε να αντιμετωπισουμε το μωρακι μας θελαμε να παρει ολη μας την αγαπη και την προστασια…

Ενιωθα οτι ηταν αναντικαταστατη και ηθελα να της δωσω τα παντα!

Αποφασισαμε να την βαφτισουμε  Leah Naomi Fujinami. Ενιωθα καλα ειχα ορεξη και ηδη φορουσα ρουχα εγκυμοσυνης…

Μπορω να πω οτι απολαμβανα  την  εγκυμοσυνη…

Στις 15 βδομαδες καναμε αμνιοπαρακεντηση…

Μια βδομαδα αργοτερα μαθαμε οτι τα αποτελεσματα εδειξαν οτι δεν υπηρχε καμια γεννετικη ανωμαλια…

Δεν μπορω να σας περιγραψω τα συναισθηματα μας οταν μαθαμε οτι η Λια ηταν καλα…

Ο γιατρος ηθελε παλι να ελεγξει για πιθανη κοιλη αλλα τωρα που ξεραμε πως δεν υπηρχε γεννετικη ανωμαλια νιωθαμε να μας πλυμμηριζει  ευτυχια και ανακουφιση …

Στις 18 Αυγουστου 2011 ημουν 18 εδομαδων και πηγαμε για υπερηχο…

Για ακομη μια φορα τα νεα μας ηταν πολυ ασχημα…

Ο γιατρος μας εξηγησε πως η καρδια της Λια ηταν σε πολυ κακη κατασταση..

Ειχε Diagrammatic Hernia, που σημαινει οτι το στομαχι της βρισκοταν στο στηθος μαζι με τα υπολοιπα οργανα λογω μιας τρυπας στο διαφραγμα της…

Αμεσως πηγαμε στην καρδιολογικη παιδιατρικη κλινικη παιδων για να κανουμε εναν υπερηχο στην καρδια.

Η Λια ηταν τοσο εβεργητικη και τιποτα δεν προδιδε την κατασταση της..

Εβαλε το χερακι της μπροστα στην οθονη σαν να μας χαιρεταει …

Το μονο που σκεφτομουν ειναι πως ειναι ζωντανη και  ποσο μα ποσο πολυ την αγαπουσα ηδη…

Ο υπερηχος κρατησε μια αιωνιοτητα , με τους γιατρους να μπαινοβγαινουν ,συμπεριλαμβανομενου και του επιμελητη καρδιολογιας…

Ολα ηταν τοσο δυσνοητα και οι απαντησεις των γιατρων στις ερωτησεις μας ,μας μπερδευαν ακομα περισσοτερο…

Αφου μας αλλαξαν δωματιο μας εξηγησαν τις διαφορες αναμεσα σε μια φυσιολογικη καρδια εμβρυου και της μικρουλας μας…

Επασχε απο ενα σπανιο συνδρομο ονοματη Hypoplastic Left Heart Syndrome. Η αριστερη καρδια απλα δεν υπηρχε…

Η μονη λυση για αυτο ηταν 4 μεγαλα χειρουργεια και ενα μοσχευμα καρδιας θα ελυναν το προβλημα εαν καταφερνε η μικρη να επιζησει του χειρουργειου…

Τα περισσοτερα βρεφη δεν επιζουν απο τετοια χειρουργεια… Η καρδια της Λια ηταν στην δεξια μερια του στηθους πιεζοντας τον πνευμονα εμποδιζοντας τον να αναπτυχθει…

Ολα αυτα σε συνδυασμο με την Diagrammatic Hernia.

Για να διορθωθει η καρδια θα χρειαζομασταν γερους πνευμονες και για να διορθωσουμε την κοιλη χρειαζομασταν μια δυνατη καρδια…

Δεν ειχαμε τιποτα…

1% πιθανοτητα να επιζησει το αγγελουδι μας…

Καταρρακωθηκαμε..

Ημουν προετοιμασμενη για ολα αλλα οχι για αυτο…

Τα εχασα ο Μαρκ με κρατουσε και ο γιατρος προσπαθουσε να μας στηριξει…

Μας ειπε να επιστρεψουμε για να συζητησουμε με τους ειδικους για το ενδεχομενο του τερματισμου της εγκυμοσυνης…

Ειπαμε αμεσως και χωρις δευτερη σκεψη ΟΧΙ!

Ειμασταν αποφασισμενοι να της δωσουμε 1 % πιθανοτητα..

Ισως τα καταφερνε …

Πιστεψαμε σε ενα θαυμα..

Το ειχαμε αναγκη!

Ολα ενιωθαν σαν ενα απαισιο ονειρο…

Την επομενη μερα ειχαμε επετειο 7 χρονων γαμου …

Επιστρεψαμε στο νοσοκομειο και καναμε meeting με τους γιατρους και μας εξηγησαν τους λογους που η Λια δεν ηταν ιδανικη υποψηφιος για μεταμοσχευση…

Μας εξηγησαν οτι και οι 2 παθησεις ειναι εξαιρετικα σπανιες και το να εχει καποιο βρεφος και τα 2 συμβαινει παρα πολυ σπανια…

Μονο 4 βρεφη ετυχε να πασχουν και απο τα 2 συνδρομα στις Ηνωμενες Πολιτειες και κανενα δεν τα καταφερε..

Οι μονες επιλογες που μας δοθηκαν ηταν να να τερματησουμε την εγκυμοσυνη η να την φτασουμε οπου καταφερει να φτασει…

Οι λεπτομερειες της εκτρωσεις με εκαναν να νιωσω απαισια..

Δεν μπορουσα να το κανω αυτο στην μικρη μας….

Ηθελα να προσπαθησω να την φροντισω μεχρι το τελος… Θα την αφηνα να αποφασισει αυτη ποτε θα φυγει…

Μεσα μου η Λια δεν χρησιμοποιουσε ουτε την καρδια της ουτε τους πνευμονες και θα ζουσε…

Αν αυτη ηταν η μονη ζωη που θα γνωριζε τοτε θα της εδινα οτι καλυτερο μπορουσα και δεν θα γνωριζε τιποτε αλλο περα απο την απεριοριστη αγαπη που θα της διναμε…

Χτισαμε τις ελπιδες μας πανω στο 1% και αποφασισαμε σαν γονεις πως θα την προστατευαμε οσο αυτο ηταν δυνατον.

Ηταν μια γλυκοπικρη τραγωδια…

Ημουν εγκυος σε ενα πανεμορφο κοριτσακι χωρις καμια πιθανοτητα να επιζησει…

Συνεχισαμε την εγκυμοσυνη και εγω μερα με τη μερα φουσκωνα…

Μου αρεσε να ειμαι εγκυος και το βασικοτερο αγαπουσα τον αντρα μου και αυτο το μωρο!

Ηθελα να κρατησω καθε δευτερολεπτο μαζι της σαν θησαυρο. Αγγιζα την κοιλια μου σε καθε ευκαιρια και χαιρομουν οταν ενιωθα την παραμικρη κινηση της…

Ημουν πληγωμενη δεν μπορουσα να πιστεψω οτι αυτο μας συνεβαινε…Πραγματικα κατι οπως αυτο δεν  μπορει να μας συμβαινει στα αληθεια …

Ξεκινησα να ερχομαι πιο κοντα στον Θεο και να προσευχομαστε καθημερινα για την Λια…

Ηρθε στην ζωη μας για καποιο σκοπο ..Ειχαμε ακουσει πολλες φορες για καποιο θαυμα και το περιμεναμε με λαχταρα…

Σκεφτομουν γιατι εμας?

Εχω κανει λαθη που να τα αξιζω ολα αυτα η μηπως δεν αξιζω να αποκτησω δικο μου παιδι?

Κατα καιρους ζητουσα απο τον Κυριο να προστατεψει το παιδι μου ….

Στις 15 Σεπτεμβρη 2011 πηγαμε για επανεξεταση. Τα πραγματα ηταν πολυ χειροτερα..Η βαλβιδα του πνευμονα δεν λειτουργουσε καθολου…Ημουν σιγουρη οτι η Λια θα ηταν μια περιπτωση απο αυτες που διαβαζα πως εγινε θαυμα…

Σε εκεινη την επισκεψη διαλυθηκαν ολες μου οι ελπιδες και ηξερα πως το μονο που μπορουσα πλεον να κανω ειναι να ετοιμαστουμε για το αναποφευκτο…

Οπως και να ειχε η ζωη της δεν ειχε τελειωσει…

Ειχαμε ακομα μερικους μηνες μαζι με την Λια και επρεπε να ειμαστε θετικοι και δυνατοι για αυτην…

Η Λια ενιωθα οτι μου μοιαζει…

Ξεροκεφαλη μεχρι τελικης πτωσης… Δεν θα εγκατελειπε χωρις αγωνα…

Το ιδιο ακριβως θα εκανα και εγω για εκεινη…

Οι μερες μας γεμιζαν με το μικρο μας κοριτσακι … Της λεγαμε ποσο πολυ την αγαπαμε ,της μιλουσαμε για μας και συνεχισαμε να προσευχομαστε για εκεινη καθημερινα …Ο Μαρκ συνηθιζε να της λεει : Μεινε δυνατη και να θυμασαι για παντα οτι σε αγαπαμε !

Στον υπερηχο παρατηρησαμε οτι μοιαζει στον μπαμπα της και ειχε πολλα μαλλια.

Ηταν πολυ ενεργητικη το βραδυ και με κλωτσουσε τοσο δυνατα που ο Μαρκ και εγω γελαγαμε σαν μικρα παιδια…

Ηταν σαν να μας ελεγε οτι ηταν δυνατη!

Ποτε δεν εχασα καμια κινηση της και ενιωθα πως η παραμικρη της κινηση με εφερνε πιο κοντα!

Στους υπερηχους παντα η καρδουλα της ακουγοταν δυνατη και κρατουσε επιμονα τα χερακια της κρυβοντας το προσωπο της…

Οποτε τα επαιρνε απο μπροστα βλεπαμε ποσο ομορφη ηταν…

Σε ενα υπερηχο ο τεχνικος πιεσε την κοιλια μου και τοτε η Λια γυρισε μας κοιταξε και μας εβγαλε την γλωσσα…

Γελασαμε τοσο πολυ και ο μπαμπας της ειπε οτι εχει παρει απο μενα …

Αυτο μου αρεσε πολυ γιατι σημαινε οτι θα ηταν μαχητρια σαν και εμενα…

Η Λια λατρευε την μουσικη…

Της αρεσε πολυ η lady Gaga και τα Χριστουγεννιατικα καλαντα…

Ενιωθα καλα αλλα μεσα μου η καρδια μου ηταν διαλυμενη…

Ηξερα πως θα ερθει η ωρα που δεν θα την εχω κοντα μου…

Κανονιζα τις λεπτομερειες της κηδειας  ενω αλλες μητερες κανονιζαν τα baby shower και τα παιδικα δωματια…

Ηταν ομως αυτες οι δικες μου μοναδικες στιγμες που θα ειχα με την Λια…

Οταν παρηγγειλα την  τεφροδοχο ηταν το συναισθημα τοσο απαισιο…

Παραγγειλαμε εκμαγεια για να κρατησουμε τις πατουσες και τιςς παλαμες της…Διαλεξα ιδιαιτερα τραγουδια για να παιξουν στην κηδεια και της αγορασα τα μοναδικα ρουχαλακια που θα φορουσε στο κορμακι της και την μοναδικη κουβερτουλα που θα χουχουλιαζε μεσα το μωρακι μου…

Διαλεξα την Καρολυν μια εκπληκτικη φωτογραφο που θα τραβουσε τις φωτογραφιες μας… Διαβαζα βιβλια για το πως θα καταφερω να επιζησω απο ολο αυτο ,πων να κρατηθω και να μην καταρακωθω…

Πως να γινω καλυτερη μητερα…

Ενιωθα σαν καποιος να μου ξεσκιζει την καρδια κομματι κομματι….

Το μονο που μπορουσα να κανω ειναι να περιμενω…

Λατρεψα καθε στιγμη με την Λια …Της ελεγα συχνα θα σε αγαπω για παντα οσο θα ζω θα σε σκεφτομαι και θα εισαι για παντα το μωρο μου…

Της ελεγα ιστοριες για τον παραδεισο οπου θα πηγαινε … Ηθελα να την προετοιμασω να ξερει ποσο υπεροχα ηταν το μερος που θα πηγαινε…

Δεν ηθελα να εγκαταλειψω τις ελπιδες οτι θα γινοταν ενα θαυμα  παρολα αυτα ηξερα πως βιωνα ενα θαυμα ηδη.

\Μειναμε θετικοι και δυνατοι και παλεψαμε να το κανουμε για την Λια… Δεν ειχαμε ιδεα πως θα επιζουσαμε αυτης της τραγωδιας αλλα επρεπε να το κανουμε για το μικρο μας κοριτσακι…

Στις 8 Δεκεμβρη ειχα ενα περιεργο προαισθημα …Ενιωθα πως κατι θα γινει…

Κοιμηθηκα εχοντας το χερι μου στην κοιλια χαιδευοντας την… Ηταν πολυ ενεργητικη και  εγω ανυσηχη γιατι πλησιαζε η ημερομηνια τοκετου… 8 Ιανουαριου …Ποσο γρηγορα περνουσε ο καιρος Θεε μου…

Συνηθως κατα την διαρκεια της νυχτας η Λια με κλωτσουσε αλλα εκεινο το βραδυ σταματησα να την νιωθω…

Φοβηθηκα πως κατι συνεβει…

Της εβαλα μουσικη της μιλησα και εβαλα τα κλαμματα…

Ξεκινησαμε να παμε στο νοσοκομειο και καθε δευτερολεπτο ο Μαρκ με ρωτουσε …Την νιωθεις? Μηπως κινηθηκε?

Μολις φτασαμε ακουσαμε ανακουφισμενοι την καρδια της να χτυπαει…

Ηπια ενα χυμο και εφοσων δεν κουνιοταν καναμε υπερηχο…

Η καρδια της χτυπουσε αλλα δεν κουνιοταν… Εμοιαζε σαν να κοιμοταν…

Ειχε βαλει το ενα χερακι μπροστα στο προσωπο της σαν να ελεγε τελειωσα…

30 λεπτα και ακομα καμια κινηση…

Ολα μου τα ονειρα να την βλεπω να μεγαλωνει να την ακουω να με φωναζει μαμα να την αγκαλιαζω να την στολιζω  διαλυθηκαν…

Ο αντρας μου ποτε δεν θα ειχε την ευκαιρια να την  προστατεψει απο τα αγορια η να την οδηγησει στην εκκλησια…

Και εκεινος διαλυθηκε….

Ενιωθα οτι την απογοητευσαμε … Οτι αποτυχαμε να την προστατεψουμε…

Παρολα αυτα  ειχαμε κανει οτιδηποτε ηταν ανθρωπινως δυνατο να μην πονεσει και να την κρατησουμε στην ζωη…

Αποφασισαν πως ηρθε η ωρα…

Βουρκωσα και ξεσπασα σε κλαμματα.. Ηξερα ακριβως τι θα επακολουθησει…

Δεν ηθελα να την χασω….

Προσευχηθηκα να με παρει ο Θεος αντι για αυτην …

Την χρειαζομασταν… Γιατι Θεε μου συνεβαινε αυτο?

Καλεσα να ερθουν ολοι στο νοσοκομειο και μπηκα μεσα στις 1.30…

Παρολο που φοβομουν και εκλαιγα οι συσπασεις ηρθαν και ακουγα την καρδουλα της να χτυπαει για 2 ακομα ωρες…

Λιγο πριν ξεκινησουμε και αφου εμεινα μονη μαζι της χαιδεψα την κοιλια και της ειπα πως ολα θα πανε καλα….

Ξαπλωσα και την ωρα της τελευταιας συσπασης η καρδια εξασθενησε τελειως…

Ψαχναμε τον παλμο ενω ολοι προσευχομασταν να τα καταφερει η μικρουλα…

Marc held my hand as they told us they could no longer find her heart beat and mine stopped. I was shattered. I wanted God to take me instead of Leah. I was ready to go in her place.Ο Μαρκ μου κρατουσε το χερι  ενω η Λια ταξιδευε για τον παραδεισο…

3.30 29 /12/2011 το αγγελουδι μας εφυγε…

Ηθελα να πεθανω και προσευχομουν στο Θεο να με παρει…

Ηταν ακομα μεσα μου και επρεπε να φανω δυνατη…

Ολοι εκλαιγαν για τον χαμο της…

Ολοι προσευχηθηκαμε να βρει τον δρομο της για τον παραδεισο οπου και ανηκε…

Δεν θα ακουγα ποτε το κλαμμα της δεν θα την εβλεπα ποτε να χαμογελαει…

Δεν θα με κοιτουσε ποτε στα ματια…

Διαλυθηκα…

Μτε απο 30 ολοκληρες ωρες τοκετου  ολη η οικογενεια ενωμενη βιωνε τον χαμο της…

Ολοι ηταν παρωντες σε αυτο το ταξιδι …

Ολοι την αγαπησαν πολυ και ηθελαν να την γνωρισουν…

Οσο περνουσε η ωρα απογοητευομουν που δεν συνεβαινε τιποτα…

Ειχαν σπασει τα νερα μου νωριτερα την ιδια μερα και ειχα παρει αρκετη ποσοτητα Pitocin. Τοτε γυρω στις  7:00pm, ενιωθα πιεση στους γοφους μου και πονους που ουτε η επισκληριδιος μπορουσε να με καλυψει. IΟ γιατρος ηρθε και μου ανακοινωσε οτι ηταν πλεον ωρα…

Ο φοβος με κατεκλυσε και ενιωθα απαισια…

Δεν μπορουσα να το κανω…

Η Λια ηταν ηδη νεκρη και ολα αυτα εμοιαζαν με εφιαλτη…

Ολοι ηταν στο πλευρο μου  και με ενθαρυναν να συνεχισω τις εξωθησεις…

Δεν μπορουσα να σπρωξω στο τελος…Ενιωθα τοσο πολυ φοβισμενη… Δεν εκλαιγε και ηταν το μονο που ηθελα να ακουσω..

Ειχα συγκλονιστει…

Αυτο ηταν το τελος…

Εσπρωξα και την τραβηξα αμεσως στην αγκαλια μου…

Το μικρο μου γεννηθηκε στις  8:46pm στις 30 Δεκεμβρη , 2011. Γεννηθηκε ηδη σαν αγγελος …

Ηταν τοσο ομορφη απαλη και γλυκια…Τοσο τελεια…

Λατρεψα τα μεγαλα πατουσακια της τις εντυπωσιακες της βλεφαριδες…

Ολα επανω της ηταν τελεια σχηματισμενα …Μονο τα χειλακια της και τα νυχακια της ηταν μαυρα…Φαινοταν σαν να φορουσε μακιγιαζ…

Η Λια ηταν τελεια και πανεμορφη….

Τραβηξαμε φωτογραφιες με την  Carolyn (φωτογραφο) κρατησαμε τα αποτυπωματα απο τα χερακια και τα ποδαρακια της φτιαξαμε εκμαγεια και πηραμε τουφες απο τα μαλλακια της. Την κρατησαμε σφιχτα και αγγιξαμε με τα χερακια της το προσωπο μας..

Την κρατουσαμε σφιχτα  της φιλουσαμε τα χερια και αγγιξαμε τις μυτες μας… Ηθελα να την κρατησω ζεστη…

Ο Μαρκ την εντυσε με το μοναδικο ρουχαλακι που θα φορουσε ποτε και στην συνεχεια βαφτιστηκε απο τον αδερφο του Μαρκ…

Η οικογενεια και οι φιλοι μας προσευχηθηκαν μαζι μας και ολοι τους περασαν λιγο χρονο μαζι της ειτε κρατωντας την αγκαλια ειτε απλα καθισμενοι διπλα μας…

Ακομα και τοτε περιμενα να κλαψει η να κουνηθει…

Kοιταξα τα ματια της… Ειχα αναγκη να δω πως ηταν… Ηθελα να τα θυμαμαι…

Ηταν γκρι και πανεμορφα…

Η Λια ηταν ενα πανεμορφο κοριτσακι και το ξερουν ολοι!

Ο δεσμος μας ειναι κατι που πολλοι ισως δεν θα καταλαβουν  αλλα ποτε κανεις δεν θα μπορεσει να παρει μακρια απο μενα… Ο δεσμος της με τον μπαμπα της ειναι ανεκτιμητος… Την κουνησαμε και της μιλαγαμε για ωρα…

Περασαμε 6 ολοκληρες υπεροχες ωρες μαζι της και μοιραστηκαμε μαγικες στιγμες που θα κρατησουν μια αιωνιοτητα για εμας !

Οταν ηρθαν και την πηραν για να την ετοιμασουν …ηθελα απλα να τρεξω απο πισω τους και να τους την παρω στην αγκαλια μου…

Ειχαμε μια ομορφη λειτουργεια με πολλα λουλουδια ομορφη μουσικη και ομορφες αναγνωσεις…

Η τεφροδοχος της Λια βρισκεται στο δωματιο των ξενων περιτρυγιρισμενο απο λουτρινα λαγουδακια…

Αυτο ειναι και το συμβολο με το οποιο την εχουμε συνδεσει…

Καθε φορα που βλεπουμε ενα την σκεφτομαστε αμεσως…

Ειναι ενας πονος που κανεις δεν θα επρεπε να νιωσει αλλα ειναι κατι που δεν θα το αλλαζα με τιποτε…

Ποτε δεν θα γυρνουσα πισω να κανω κατι διαφορετικο απο αυτο που εκανα…

Ειμαι ευγνωμων για τις 39 εβδομαδες που περασα μαζι της…

Μπορω να πω με βεβαιοτητα πως αλλαξε την ζωη μας για παντα…

Γνωρισαμε καταπληκτικους ανθρωπους  σε αυτο μας το ταξιδι.. Εχουμε γινει διαφορετικοι ανθρωποι απο αυτο που ειμασταν και εκτιμουμε την ζωη περισσοτερο εχοντας συνηδητοποιησει ποσο ευθραστη ειναι…

Και ηρθε η ωρα να προχωρησουμε…

Ποτε δεν θα ξεχασουμε το αγγελουδι μας και ποτε δεν θα αφησουμε τον κοσμο να ξεχασει την Λια…

Ειναι δυσκολο να συνειδητοποιησουμε γιατι συνεβει σε εμας…

Γνωριζουμε μονο οτι ειναι ολα μερος του υπερτατου σχεδιου του Θεου και οτι δεν εγινε για να μας δειξει το ασχημο προσωπο του…

Ειμαστε οι γονεις της Λια και την αγαπαμε περισσοτερο απο το καθε τι και αυτο θα ειναι το μονο που γνωρισε στην συντομη ζωη της!

Ολοι οσοι μας γνωρισαν και ηταν κομματι της εγκυμοσυνης μας αγαπησαν αυτο το πλασμα και η Λια θα  το θυμαται αυτο για παντα!

Μας κοιταζει απο καπου εκει ψηλα…

Στν παραδεισο….

Σας ευχαριστω ολους οσους κανατε τον κοπο να διαβασετε την ιστορια μας…

Jenny