Ημουν ενα παιδι που χαρηκα στο επακρο τα παιδικα μου χρονια…
Ηταν χρονια ανεμελα,ομορφα,χρονια με γελιο ,με ελπιδα…χρονια αληθινα και ανθρωπινα!
Δεν τα ειχα ολα στα ποδια μου ουτε λεω πως δεν υπηρξαν δυσκολιες,ομως ακομα κ μεσα απο αυτες αντιφεγγιζε η ελπιδα!
Ακομα και μεσα απο το προβλημα παντα οι γονεις μου με εμαθαν να βλεπω την αλλη οψη..να βλεπω τη θετικη πλευρα..να σκεφτομαι και να παλευω..
Και αυτο ηταν η μιση διαδρομη προς τη λυση του…
Ημουν περηφανο παιδι!
Δεν εσκυβα το κεφαλι…
Ποτε δεν περπατησα στο δρομο κοιτοντας τα παπουτσια μου,παντα μου εμαθε η μανουλα μου να κοιτω τον ηλιο!
Οσο και αν με τυφλωνε το φως του..
«Ειναι μεγαλειο και αξιωμα να μπορεις να κοιτας καταματα τον ηλιο»μου ελεγε..
Θυμαμαι με ποση δυναμη με αγκαλιαζε..ποσο δυνατα χτυπουσε η καρδια της..ποση αγαπη πηρα και εξακολουθω να παιρνω…
Εμαθα να κανω ονειρα…πολλα ονειρα,πασης φυσεως…και για ολα ειχα την ελπιδα πως μια μερα θα γινουν πραγματικοτητα!
Και τα χρονια περνουσαν , εφυγα απο την αγκαλια των δικων μου ανθρωπων για να γινω ανθρωπος μορφωμενος…
Μεσα μου παντα ενοιωθα τεραστια υπερηφανια που ειμαι Ελληνιδα!
Εζησα στο εξωτερικο και οποτε με ρωτουσαν για την καταγωγη μου ,τα ματια μου γεμιζαν χαρα και θαυμασμο για την πατριδα μου!!Με ζηλευαν .. Το εβλεπα..ακομα και αυτο μου αρεσε.
Ειχα την ευκαιρια να μεινω εκει για παντα και να εργαστω…
Ειπα «Οχι»ετσι απλα..δεν χρειαστηκε να το σκεφτω ..ηθελα να γυρισω στον τοπο μου ,που με κανεναν αλλο δεν τον συγκρινα ποτε!!!Πουθενα δεν υπηρχε ο ιδιος ηλιος που κοιτουσα απο παιδι…μονο στη χωρα μου…
Και ετσι γυρισα με ονειρα και ορεξη να γινω χρησιμος ανθρωπος και καποια στιγμη να φτιαξω την δικη μου οικογενεια!
Να δωσω ολα αυτα τα ομορφα συναισθηματα που εισεπραξα εγω και στα παιδια μου…
Να αισθανονται περηφανα και τυχερα που ειχαν την ευλογια να γεννηθουν και να λεγονται Ελληνες!!!!
Ηρθε λοιπον η στιγμη που εγινε κ αυτο…γεννησα…
Ομως τα πραγματα πολλες φορες αλλαζουν χωρις εμεις να προλαβουμε να αντιδρασουμε…
Δεν καταλαβα τι εγινε ….πραγματικα!!!
Δεν μαφηνουν να χαρω …
Δεν μαφηνουν να δωσω ελπιδα στα παιδια μου…
Δεν μπορω να προσφερω την ζωη και τα ομορφα χρονια που εζησα εγω….
Δεν μου αφηνουν κανενα περιθωριο να αντιδρασω και ειλικρινα προσπαθησα πολυ!
Δεν νοιωθω ελευθερη και αισθανομαι απιστευτα υπευθυνη που τα παιδια μου ζουνε κατω απο αυτες τις συνθηκες!!
Δεν εχω πια διαθεση να κοιταξω τον ηλιο….
Δεν μπορω να αναπνευσω αλλα ειμαι υποχρεωμενη να το κανω εστω κ αν νοιωθω πως αναπνεω μεσα απο μια χαραμαδα….
Παιρνω μικρες ανασες ζωης που και για αυτες, με εκαναν να νοιωθω πως πρεπει να λεω και ευχαριστω!!
Πως να δειξω στα παιδια μου το αυριο?
Τι να τους πω? Σε τι να ελπιζουν?
Νιωθω ντροπη και αδυναμια …Νιωθω υποχειριο.
Μακαρι να γυριζε ο χρονος πισω…
Μακαρι να αισθανομουν το ιδιο ελευθερη….
Μακαρι να μπορουσα να προσφερω στα παιδια μου μια ποιοτητα ζωης ,γιατι μονο αυτο τους αξιζει..
Στα δικα μου αλλα και σε ολα τα παιδια του κοσμου…
Μακαρι να ημουν για παντα παιδι..εκεινα τα χρονια ..τα καλυτερα μου…
Ειναι αμετρητα τα συναισθηματα μου και οι σκεψεις μου καθημερινα…
Εχω μπερδευτει…Δεν εχω λογια να εκφραστω..
Εχει παψει το μυαλο να λειτουργει οπως θα επρεπε..οπως παλια..ελευθερο…
Αορατες δυναμεις λες και καθημερινα το εξοντωνουν..αργα αργα….
Ενα μονο μπορω να σκεφτω…Ενα μονο μπορω να πω στα παιδακια μου, το αιμα απο το αιμα μου τα αγγελουδια μου….
Εγω ,η μανουλα…σας ζητω συγνωμη…
Μ.Σ
SuperMomRocks 