Εχω περασει πολλα στην ζωη μου…

Εχω υπομεινει και εχω φαει πολλα χαστουκια …Κυριολεκτικα και μεταφορικα…

Υπηρχαν φορες που τα υπεμενα και μετρουσα μερες για να εχω τη δυναμη να σταθω στα ποδια μου και να ανοιξω τα φτερα μου να φυγω μακρια…

Να φυγω μακρια απο οσους και οσα με πληγωναν…

Απο οσα με κρατουσαν εγκλωβισμενη…

Παντα τα καταφερνα και εφευγα… Αλλωστε δεν με κρατουσε ποτε και τιποτα…

Οταν πεφτεις ξεχνας ποιος εισαι…

Τα βλεπεις ολα μαυρα….

Δεν ξερω για εσας εγω συχνα τα βαζω με τον εαυτο μου…

Τον στηνω στον τοιχο και του χτυπαω τα λαθη του… Λαθη που ισως ποτε δεν εκανα…

Ειμαι αδικη …

Το καταλαβα σημερα….

Δεν μπορω να πω οτι ειμαι στα καλυτερα μου…

Ας ειμαι ειλικρινης…

Ισως να εχω περασει και χειροτερα  αλλα δεν εχω νιωσει ποτε τοσο ανημπορη στην ζωη μου….

Με κατηγορω

Το αστειο και το μεγαλο μου λαθος  ειναι οτι το κανω ακομα και οταν δεν φταιω…

Ο κοσμος καταρρεει γυρω μου και ξερω πως πολλες νιωθετε ετσι…

Οσο ημουν εγκυος ενιωθα σαν λιονταρι στο κλουβι…

Τωρα νιωθω σαν τον ανθρωπο που χτιζει πανω σε αδηφαγα σε κινουμενη αμμο …

Πανω σε μια χωρα που χασκει ετοιμη να καταπιει τους παντες …

Πειναει η Ευρωπη για το αιμα και τις σαρκες των παιδιων μας και δεν θα ησυχασει εαν δεν μας καταπιει ολους…

Οι εξωσεις καραδοκουν, ο κοσμος πειναει, μας κοβουν το ρευμα και απολυομαστε …

Νιωθουμε αχρηστοι…

Αχρηστοι να ταισουμε τα παιδια μας να πληρωσουμε τις υποχρεωσεις μας και να παρεχουμε τα απολυτως απαραιτητα…

Ξεχναμε ποιοι πραγματικα ειμαστε και βλεπουμε τι μας εμεινε….τι εχουμε…

Κρινουμε τον εαυτο μας με το τι εχουμε…

Μεγαλο λαθος…

Οχι δεν ειμαι αχρηστη οπως δεν ειναι καμια απο εσας….

Ειμαι ενας ανθρωπος παραγωγικος και εκμεταλευομαι στο επακρο ολες μου τις δυνατοτητες…

Δεν θα αφησω κανενα κρατος  ,καμια τραπεζα και καμια δημοσια υπηρεσια  να με πεισει για το αντιθετο…

Μην ξεχνατε ποιες ειστε και την δυναμη που εχετε….

Μην σκυβετε το κεφαλι μπροστα τους …

Γινεται μια γροθια και εξολοθρεψτε τους οπως τις κατσαριδες…

Αυτο το τελος τους αξιζει…