Υπαρχουν φορες που ντρεπομαι για μενα….

Σημερα ειναι μια τετοια μερα…

Ο Αντωνης ηταν ο ανθρωπος που μαζι του ενιωσα οτι βρηκα αυτο που παντα εψαχνα…

Ενιωσα οτι επιτελους ηρθε στην ζωη μου ο πριγκηπας που παντα περιμενα…

Ο φιλος που δεν θα με πληγωνε ποτε χρησιμοποιωντας αυτα που του εμπιστευτηκα.

Ο ανθρωπος που μαζεψε τα κομματια της ραγισμενης μου ψυχης ενα ενα και μου υποσχεθηκε οτι δεν θα με πληγωσει ποτε…

Ο αντρας μου, που εγινε πατερας και μητερα μου φιλος και αδερφος μου…

Εγινε η οικογενεια που ποτε δεν ειχα…

Με φροντισε μου εμαθε να με προσεχω με εμαθε να χαλαρωνω και μου εδειξε κρατωντας με απο το χερακι πως η ζωη ειναι ομορφη κανοντας πραγματα που δεν τα ειχα ποτε φανταστει…

Μια ζωη δουλευα σκληρα, ηθελα καριερα και πιστευα πως θα μεινω για παντα μονη…

Μου αλλαξε την ζωη και μου χαρισε 2 υπεροχα παιδια…

Τον εχω στεναχωρεσει πολυ…

Ακομα εχω την εικονα απο το πονεμενο βλεμμα του και με εχει τσακισει…

Δεν φταιω σε οσα του ειπα και σιγουρα το πεισμα του σκαει γαιδαρο… η να το πω καλυτερα σκαει εμενα την γαιδαρα…

Αλλα τον πονεσα ,τον πληγωσα και τον διελυσα…

Εχω απιστευτα μεγαλο ταλεντο σε αυτο…

Ντρεπομαι…

Σε αγαπω πολυ, ισως το ιδιο πολυ  με  την πρωτη μερα….

Συγνωμη αγαπη μου …